Onderwerp: Verhaaltje voor het slapengaan

Mooie personificatie van een stuk gereedschap, leuk!

Had je daar je roer niet mee gemaakt? Of vergis ik mij?
René

Soms wordt een een oud en vertrouwd stuk gereedschap een oude, vertrouwde vriend/vriendin.
Mooi verteld.

Logisch

Ik heb de strijd verloren.
Kansloos was ik tegen deze oppermachtige tegenstander.

Tien jaar geleden bouwde ik onze nieuwe badkamer. Puberdochter eiste een bad, dus dat kwam er. Vrouw eiste een dubbele wasbak, een dubbele douche, een verwarmd handdoekenrek, een eigen wc en vloerverwarming, dus die kwamen er ook.
Ik geef toe, het is een prettig vertrek geworden.

Ik had maar één eis. In de dubbeldeurse spiegelkast boven de wasbak is 5 strekkende meter opslagruimte, 10 glazen plankjes van elk een halve meter. Ik eiste één zo’n plankje voor mijn eigen spullen en dan ook echt alléén mijn spullen, waarmee ik slechts 10% van de beschikbare ruimte vroeg.
Al geruime tijd werd de helft van mijn privéplankje ingenomen door spullen die overduidelijk niet tot mijn gebruiksgoed behoren.
Maar vandaag heb ik er mijn laatste tube tandpasta en pot deo weggehaald.

Ik heb nog geprobeerd tactisch te onderhandelen: “Zullen we even samen kijken welke potten en pannen je nooit meer gebruikt, dan kunnen die toch weg?” maar dat bleek zinloos. Zelfs een kleverig-stoffig geworden potje met onduidelijke pasteuze inhoud waar je gegarandeerd 100 jaar jonger van wordt maar dat nog langer onaangeroerd stond, mocht niet verwijderd worden “want dat was hardstikke duur spul”.

Er zijn blijkbaar dingen die ik niet kan begrijpen, waar mijn beperkte mannenbrein ongeschikt voor is.
Ik ga me maar inschrijven voor een cursus Vrouwelijke Logica voor Dummies.
Zucht.

Wim.

Succes, probeer die cursus al 63 jaar vruchteloos te volgen.....

Dat heb ik met de kledingkast
Ooit hadden mijn vrouw en ik allebei de helft van de kast

Dit is echt een hart onder de riem, lotgenoten!

Dat heb ik ook allemaal meegemaakt, totdat ik de kastruimte in MIJN werkkamer ook zag slinken.
Toen ben ik uit mijn slof geschoten en heb ferm gezegd: 'Wanneer je spulletjes gaan missen, kan je ze buiten terugvinden in die grijze kast met wieltjes!'

Ze heeft me, heel tolerant, een klein hoekje laten houden.

Droombaan.

Juffrouw Van der Bilt was de allerliefste juf van de hele wereld. Soms mocht ik een stukje meerijden achterop haar Solex. Ik was totaal verliefd op haar, maar zij was stokoud, toch zeker al 19 of 20.
In haar klas, de eerste klas van de lagere school, zaten we met z’n veertigen.
In het speelkwartier hadden we hevige discussies (hoewel wij dat woord nog niet kenden) over wie nu het aller-aller-allerverliefdst was op de juf. Meestal won Magda, want zij praatte stoer en had twee dikke vlechten en was dus heel sterk.

Op een dag vroeg Juf wat wij later wilden worden. Bijna alle meisjes wilden verpleegster worden, of juf, of gewoon moeder. Bijna alle jongens hadden het over brandweerman of pliesie of foeballer of piloot.
Alleen ik niet. Ik wilde asbakkenschoonmaker worden.

In de stad waar ik opgroeide werd tweemaal per week het huisvuil opgehaald. De asbak, een zwaar verzinkte emmer met deksel en draagbeugel, werd dan door Vader op de stoep gezet. Ik stond vaak te kijken hoe de stoere mannen van de Gemeentereiniging dan die emmers met een zwaai leegden in de vuilniswagen.
Om de zoveel tijd stopte de vuilniswagen, waarna de laadbak helemaal voorover gekanteld werd om het verzamelde vuil naar voren te stouwen. Ik vond het allemaal machtig.
Maar het allermooiste kwam altijd op donderdagmiddag. Een stoere man, pet op, stomp sigaar in de mond, bretels, en in mijn ogen minstens zo sterk als Anton Geesink, kwam aantrappen op een bakfiets met een grote zinken tank erop. Het stonk wel altijd, Vader had het over Lysol. Deze man stopte bij de eerste rij asbakken, trok de pook onder het zadel met een ruk omhoog, pakte tijdens het afstappen een kokosveger uit een klotsende emmer, tilde met zijn andere hand de asbak op, ragde met de veger vlot door de bak en –dat was het allermooiste moment- vouwde in 1 beweging het deksel achterover, de draagbeugel daar overheen en kwakte de asbak dan ondersteboven terug op de stoep. Deze indrukwekkende prestatie duurde misschien vijf tellen per bak.

Ik kon mij werkelijk geen moeilijker en mooier beroep voorstellen voor een man dan dit.

Toen ik jaren later een beroepskeuzetest deed, kon ik onmetelijk veel gewenste beroepen aanvinken. Maar asbakkenschoonmaker stond er niet bij. Ik heb die droombaan dus nooit kunnen bereiken.
Soms, heel soms maak ik onze kliko schoon na het legen. Maar ik kan ‘m nog steeds niet met 1 hand oppakken en op de kop neerzetten.

Wim.

Blijf oefenen.

Mooi verhaal Berghout!!

Mooi advies Albert

Berghout-2 schreef :
Ik kan je wel vertellen hoe je dit oplost. Maar daarmee ga je geen vriendinnen maken.

Dus of je t echt weten wilt...

Joop66 schreef :
Laat maar. Mag niet van haar.

Leren schipperen.

De trein stond even stil op station Harlingen. Ik bleef zitten want ik moest nog een station verder, naar Harlingen-Haven. Tot mijn verbazing kwam de trein achteruit in beweging, terug naar Leeuwarden.
Ik vroeg de conducteur hoe dat zat. “O”, zei hij, “we gaan alleen naar de haven als er een veerboot vaart. Maar blijf maar zitten, over een uur zijn we daar weer terug”.

Het was april en verdomd koud voor de tijd van het jaar. ‘s Nachts vroor het stevig en er stond de hele week een stijve noordelijke wind. Steeds rolden er felle sneeuwbuien over waarna de zon weer fel scheen.
Maar het KNMI had mooi weer voorspeld, dus hadden we de vuurduvel thuis gelaten.
Deze week was een trainingsweek. GertJan en ik zouden de laatste dingetjes leren voordat we ons officieel schipper mochten noemen van de oude botter.
Vanuit Enkhuizen kruisten we zo snel mogelijk naar het Wad, maar al ‘s avonds in Harlingen moest ik van boord. Even naar Delft om een examen te doen. Het was een herexamen dat ik echt moest halen, anders zou ik een jaar vertraging oplopen. Voor het eerste examen had ik een glorieuze nul-plus gehaald, waarbij ik die plus verdiend had door het foutloos invullen van mijn naam.

De volgende dag, terwijl ik het examen onderging, zou de botter naar Terschelling zeilen. Zodra ik klaar was spoedde ik mij met de trein naar Harlingen om hem weer op te zoeken.
Mijn reisvoorbereiding was niet optimaal. Als Randstadbewoner was ik gewend dat er op elk moment van de dag openbaar vervoer beschikbaar is, en ik had nog geen reden gevonden om te bedenken dat dat niet zou gelden voor de veerdienst naar een eiland.
Om 10 uur in de avond kwam ik aan op Harlingen-centraal.
En een uur later dus nog een keer.
Daar stond ik, in een uitgestorven steenkoud stadje, met alleen een slaapzak en een tandenborstel.
Een snelle wandeling langs de haven leerde mij dat de botter daar niet meer lag en dat de eerste veerboot de volgende morgen om 8 uur zou vertrekken.

Schaloos kuierend door het donkere stadje zag ik een verlicht Heineken-uithangbord. Ik duwde de deur open tegen een muur van sigarettenrook en zag drie figuren hangend aan de bar. Een blond permanentje van onbepaalde leeftijd begroette mij met een dubbeltongig “Halloooo, schat!”.
Onmiddellijk besefte ik dat ik een overnachtingsplek had.
Een paar uur en veel bier later waggelden Yfke (want zo heette zij) en ik naar de auto van haar oom, die net zo dronken was als wij. Via een onduidelijke route reed hij ons naar een straat waar alle huizen waren dichtgespijkerd, op één na.
Yfke en ik struikelden daar naar binnen.
Haar twee kindjes lagen heerlijk te slapen in 1 bed naast de gaskachel in het woonkamertje. Eerst moest ik met een biertje het foto-album van haar leven bekijken. “Kijk, dit was de antiekwinkel die mijn man en ik hadden (ik zag een soort malle-Pietjetroep). Gelukkig is die ploert opgedonderd”.
Langzamerhand belandden we op het hoogpolig tapijt naast het bed met de slapende koters. Ik rolde er mijn slaapzak uit en zij verzekerde mij dat ze mij op tijd zou wekken om de eerste veerboot te halen.
Wat er verder gebeurde in die nacht op dat zachte tapijt bij de warme kachel, dat weet ik niet zo goed meer. Of liever, daar zal ik niet over uitweiden.

Ik schrok wakker van een zware scheepsfluit die drie korte stoten liet horen. Shit, de veerboot! “Waarom heb je me niet gewekt?” vroeg ik aan Yfke die met haar kinderen aan het ontbijt zat. “Ach, je sliep zo lekker” zei ze lief, “op de kachel staat koffie, die is van gisteren dus nog lekker. Er zit al melk in”.

De eerstvolgende boot was de snelboot. De hele stuiterende rit zat ik gespannen over het Wad te turen of ik een botter zag gaan. Ik zag niks wat daar op leek.
Maar ook in de haven van West zag ik geen bottermast liggen bij de platbodemsteigers.
Tijdrekkend tot de volgende boot terug slenterde ik verder en liep GertJan tegen het lijf: “We liggen gratis bij de betonningsdienst, het waait te hard om te kunnen varen. Ze zitten in de kroeg om op te warmen, ga je mee?”.

Nog twee dagen en nachten lagen we verwaaid. Het water in de bun was bevroren. ‘s Nachts schoof ik volledig gekleed, zelfs met jas en pet, in de slaapzak en ‘s ochtends gingen we zo vroeg mogelijk naar de kroeg om op te warmen. We aten zo vet mogelijk om voldoende energie binnen te krijgen.
De derde ochtend zaten we om half negen in de kroeg. We waren het spuugzat en ik zei: “àls we vandaag nog gaan varen, moeten we nú weg, qua tij”.
Dat was niet aan dovemansoren gericht. Op een draf gingen we naar de botter, gooiden los en hesen de zeilen in de luwte van de haven.
Bij de havenmond klapte de volle noordwester storm in de zeilen en beseften we tegelijk dat we waren vergeten om te reven. En dat reven ook niet meer kon door de enorme winddruk op de zeilen.
Om het zeegat te mijden gingen we “over de oost”. De vloedstroom was waanzinnig, we vlogen ruimwinds met een tyfusgang langs de tonnen. De kop van de botter groef zich diep in. In no-time waren we bij de kust waar we moesten gijpen. Drie man aan de grootschoot, twee aan het helmhout, zo persten we de kont door de wind. De giek klapte over, het hakblok schoot vuur uit de overloop, de mast boog als een elastiek, we schepten water aan de nieuwe lijzijde en het servies in het vooronder ging aan diggelen.
Precies een uur en 25 minuten nadat we de haven van West hadden verlaten liepen we Harlingen binnen. Sneller dan de veerboot!
De botter lag nog een tijdje grinnikend na te roken.
En wij ook.

Wim.

Pracht story. Begrijp alleen niet helemaal wat dat hoogpolig tapijt er mee te maken had, Kan je daar even wat dieper op ingaan?

Albert 45 schreef :
Met Yfke ben ik er toen diep op ingegaan geloof ik

Dat " geloof ik" geloof ik niet

Mooi verhaal, dank je Wim!

Schitterend

Ik proef bijna het zoute buiswater... Prachtig!
Groeten, Peper.

Quote :”De botter lag nog een tijdje grinnikend na te roken. “

Ik weet dat in vele spraken een boot vrouwelijk is. Was die botter ook vrouwelijk?
Na 30+ jaar samenleven weet ik zeker dat mijn bootje mannelijk is.

Deze botter is nog steeds zeer vrouwelijk, al sinds 1875.
Een dijk van een wijf! Lees maar op haar website www.bu130.nl

Ik had al een tijdje niks meer van je gelezen, maakte me al een beetje zorgen. Gaat 't goed, daar in Griekenland?
Wim.

Aanvulling:
Binnenin het ankerluikje staat geschilderd (in de oude spelling):

De zeemeeuw vliegt
De walvis zwemt
De bootsman vloekt
De kok wascht zijn hemd

Zoo is 't geweest
En zoo zal het blijven
De zeeman arm
En valsch de wijven.

Berghout; je bent een schrijver! Dank voor je mooie verhalen. Groet, Jurriën

Berghout-2 schreef :

Berghout-2 schreef :
Koning!!! Is daar een foto van?