Ik heb hier nooit verteld hoe het met de lekkage is afgelopen.
Om te beginnen heb ik de ruimte tussen de ballast blokken en het polyester eromheen opengemaakt en volgegoten met PU gietmassa. Van dat spul waar je ook waterdichte vloeren mee kunt gieten. Daarna was de boot droog, zolang deze rustig in het water lag.
Maar wanneer ik dan een lekker stukje gezeild had, dan stond er een klein laagje water in de bakboord bakskist. De kajuit bleef mooi droog, maar toch. Je gaat je afvragen waar dat water dan vandaan komt.
Uiteindelijk, in november 2019 was de conclusie dat er een lekje helemaal bovenin de zwaardkast moest zitten. Tijdens het aan de wind varen klotst het water tegen de bovenkant van de zwaardkast en daar lekte het opzij naar de bakskist aan bakboord.
Probleem met die conclusie was dat het lek op een plek zat die volstrekt onbereikbaar was. Om het toch op te lossen zou ik de bodem uit de kuip moeten zagen.
Na wat moed te hebben verzameld heb ik een loods geregeld en in één weekend de bodem uit de kuip gezaagd. En daar zat inderdaad het euvel.
Ik heb de hele zijkant van de zwaardkast met epoxy en glasweefsel bekleed en dit laminaat laten doorlopen over de kuipbodem aan stuurboord van de zwaardkast. Vervolgens moest de bodem aan bakboord er natuurlijk ook weer terug in.
Hiervoor heb ik rondom een stukje overlap gemaakt. Zie de alu strip op deze foto.
(deze foto tig keer toegevoegd, maar hij moet en zal blijkbaar op de kop)
Wat je niet ziet is dat het een L-profiel is. Dat zorgt voor de draagkracht. Onder het L-profiel staan een paar steuntjes, waardoor de bodem nu feitelijk op pilaartjes rust.
Lang verhaal kort. Sindsdien heb ik twee seizoenen heerlijk (en veel) gezeild zonder lekkages. Het is dan ook met enige pijn in het hart dat ik de boot te koop heb gezet. Ik ben tegen een volgend project aangelopen. Een Invicta 26 van (zichtbaar) meer dan 50 jaar oud. En twee boten tegelijk is wat teveel van het goede. Dat vindt althans het management hier.