Onderwerp: Norna Biron

knap geschreven!!

René

No Ballast acteert m.i. nog te weinig als schrijver. Wat een gevoelig verhaal! Prachtig!
Groeten, Peper.

Ja knap van NoBallast. Dit is nog de gekuiste versie. De schipper heeft toenemend last van Megalomania Borealis die tot gevolg heeft dat hij denkt ook tot fysieke éénwording met ijsbergen te kunne komen. Dat levert nog al eens scabreuse situaties op die Hennie als moderator hier niet kan beschrijven..

prachtig

Sunday schreef :
Heel normaal die hallucinaties na lange tijd op zee, zo zijn de zeemeerminnen ook in beeld gekomen.
Maar hoe doe je het met een zeemeermin?
Om maar niet te spreken van een ijzige dame...

Bjonahamna



Bjonahamna (het baaitje waar we Lisa hebben ontmoet) is onze eerste bestemming na Longyearbyen. Bjonahamna, op een vaarafstand van een kleine 25nm. vanaf Longyearbyen, ligt aan de Zuidwest kust van de Tempelfjorden aan de voet van de Templet berg.



De stijle bergen met haar zuilen doen denken aan een tempel, vandaar ook de gelijkenis met de naam. Kathedralen worden ze ook wel genoemd. Wij herkennen allerlei figuren in de zuilen, van apekoppen tot bekende menselijke koppen en ook wel Moais (Paaseilandbeelden). Net afhankelijk van de stand van de zon, je kijkhoek en de daaruit afgeleide schaduwen die de rots formaties dan laten zien.



Aan stuurboord zien we Villa Fredheim. De jagershut, gebouwd door Hilmar Nøis, ook wel bekend als de koning van Sassen. Fredheim was een belangrijke depot voor hem en andere jagers. Nøis en zijn gezin hebben daar vanaf 1920 gewoont, kinderen groot gebracht en 38 winters doorgemaakt.



Aan de overkant van Fredheim, aan de voet van de Templet berg staan ook nog enkele jagers hutjes die destijds ook door Nøis en andere jagers werden gebruikt. Ze zijn afgesloten voor toeristen als wij en gebarrikadeerd met zware luiken en deuren voorzien van uitstekende spijkers en prikkeldraad om de ijsberen buiten te houden.



Temidden van deze natuur en historie heeft Norna haar anker in Bjonahamna laten vallen, een mooi beschut baaitje. Het wordt door de meeste van de Tunabreen gletsjer afkomstige brokken ijs gemist, doch enkelen raken aan de lager wal ter plaatse van de Zuidwest begrenzing van Bjonahamna. Als dan de wind draait kunnen ze een bedreiging voor de geankerde boot worden.



We gaan aan wal om de benen te strekken en wat langs de waterkant rond te kijken.



De Tunabreen gletsjer, zo’n 6 nm. verder dan Bjonahamna, vormt het einde van de bevaarbare Templetfjorden.

Schitterend!

@moderator, kan dit ook een tijdje als First Story op het Zeilersforum?
René

Dat moet een machtig gevoel geven om daar met je boot te varen, mooi hoor.
Hulde dat jullie ook zo veel posten en ons mee laten genieten!

Kock1964 schreef : Ik steun dit verzoek van harte. Iedere dag een nieuwe openingspost lijkt me beter dan nieuws dat van juni dateert!

+1jerry schreef :

Kock1964 schreef :
Ik ben gevleid, dankjewel

Een artikel op de voorpagina heeft wel wat meer voeten in de aarde dan het plaatsen van een postje. Hetgeen opzich al wel best veel tijd kost terwijl je ook nog behoorlijk in beslag wordt genomen door de omgeving en het gaande houden van de boot. Daarnaast is 4G maar spaarzaam aanwezig. Hier in Longyearbyen gaat het prima maar even buitengaats is het al weg. Ik vind het leuk om zoveel als mogelijk live te posten en niet lang achteraf een verhaaltje te hoeven verzinnen. Er zal een moment komen dat de verhaaltjes per sateliet verstuurd gaan worden. In dat geval alleen zonder foto’s ivm. de beperkte bandbreedte. Foto’s later toevoegen kan dan altijd nog.

Dus jullie zullen het vooralsnog even moeten doen met deze Norna postjes.

Noballast schreef :
Jammer. Mijn dag is stuk. Maar ik wacht wel weer geduldig af.
René

Pyramiden.

Achter in de Billefjorden, aan de Noordwest oever, ligt Pyramiden, een in onbruik geraakte Russische nederzetting, vernoemd naar de geometrische vorm van de naastgelegen gelijknamige berg. Het gebied werd rond 1910 geannexeerd door de Zweden vanwege de veel belovende mogelijkheden om steenkool te winnen. De geologische gesteldheid van het gebergte maakte de winning echter minder profijtelijk dan ze aanvankelijk dachten. In 1927 verkochten ze daarom hun rechten aan het Russisch mijnbouwbedrijf.


Aangelegd bij de oude havenoverslag van Pyramiden.

De Russen hebben Pyramiden gebouwd op basis van effectiviteit voor de steenkolenwinning. Maar ook om het kapitalistiche Europa aan te tonen dat een communistische samenleving prima kan bestaan. Door te zorgen voor goede voorzieningen en salarissen hebben ze het aantrekkelijk gemaakt voor de arbeiders om zover boven de poolcircel te komen werken. Voor de vrije tijds besteding waren er een sportcentrum, een zwembad, bibliotheek, museum, bioscoop en theater. De kinderen konden er naar school en ook was er voor een peuterspeelzaal gezorgd. Alles voor een goede levensstandaard van de mijnwerkers. Het klimaat en de koude weersomstandigheden zorgden ervoor dat de inwoners van Pyramiden dichter bij elkaar kwamen en voor elkaar gingen zorgen. Ze gingen zelf zorgen voor de productie van groenten, vlees, melk en eieren. Precies zoals de Sovjets het graag wilden zien. Voor de bewoners van Pyramiden was die eigen voedselvoorziening vrij van belastingen en zo dus ook goedkoper dan aanvoer vanuit Rusland.





De houten gebouwen, veelal in een erbarmelijke staat of ingestort, dateren uit de vijftigerjaren en daarvoor. De meeste stenen gebouwen uit de zeventiger jaren en later, gebouwd in een overduidelijke Sovjet stijl. In heel Pyramiden was er maar één punt van waar je in contact kon komen met de bewoonde wereld: de 'telefoonplaats'. Hier hangt nog altijd een oude telefoon uit de Sovjettijd. Deze werkt al jaren niet meer, maar de plek heeft wel degelijk recht op zijn oude naam: alleen hier ontvang je een zwak signaal van de Noorse mobiele providers. 





Ook de Russen liepen tegen de problematische winning aan als gevolg van de geologische grond samenstelling. Om de zoveel meter moesten ze door hard gesteente heen hakken, dat niets opbrengt maar wel veel energie en tijd vergt. Erg profijtelijk lijkt het niet geweest te zijn. Van de 9 miljoen ton gewonnen erts is 8 miljoen geexporteerd en 1 miljoen opgestookt in de eigen kolencentrale. De exploitatie van de mijn is pas in 1998 gestopt. Na de val van de Sovjet unie werd Pyramiden geheel verlaten en was tot 2007 een soort van spookstad.





Waar Pyramiden in produktieve tijden meer dan 1000 inwoners telde, zijn het er tegenwoordig in het zomerseizoen nog zo’n 15 à 20. In de winter de helft daarvan. Enkele gebouwen worden onderhouden t.b.v. bewoning, bar en hotel. Dagelijks worden er vanuit Longyearbyen toeristen aangevoerd die onder begeleiding van een gewapende gids een korte rondleiding verzorgt. Bewapend omdat ook hier het gevaar van ijsberen aanwezig is. Er zijn meer ijsberen dan inwoners.

Wij zijn op ons zelf en bewapend zodat we op eigen houtje mogen rondkijken zolang we overal maar van afblijven, geen gebouwen betreden (ook al zijn ze open) en op de gebaande paden blijven. Tuurlijk doen we dat (niet). Met respect voor het erfgoed bekijken we alles maar komen nergens aan.

Wat een indrukwekkend complex. We zijn in een soort tijdmachine gestapt die eindigt in het late tijdperk van de Sovjet -Unie. Lopend door het dorp, vervallen gebouwen, werkplaatsen, schuren en ook bij de toegang tot de mijnen krijg je het idee dat de bewoners en werklieden de stad plotsklaps hebben moeten verlaten. Her en der liggen gebruiks voorwerpen, geschriften, foto’s, kranten, gereedschappen, een half opgedronken fles drank, machine onderdelen etc.



Je voelt overal die Sovjet doctrine. Lenin waakt nog over zijn volk en kijkt uit over de hoofdstraat met zicht op de enorme Nordenskiöldbreen gletsjer aan het eind van het Adolfbukta fjord in de verte. Lenin staat met de rug naar het grote sportcomplex. Links van hem het zwembad. Aan weerskanten van de straat staan barakken in Siberische stijl. Één ervan, aan het begin, is nog in gebruik. Als wij achter het zwembad komen kan Lenin ons niet meer zien, net als de bewaker aan het begin van de hoofdstraat, en we beklimmen de oude mijningang die een eindje verderop begint. Althans voor wat betreft het lage vervallen gedeelte. De gang met spoorrails en klimpad loopt oneindig hoog door. De overkapping ervan lost op in de laaghangende bewolking. De houten leuning is glad gepolijst door de vele handen die het gedient moet hebben. Aan de wand hangen vergeelde VCA posters die ook als je niet kunt lezen duidelijk maken hoe je veilig in de mijn moest werken.





Net als de meeste andere gebouwen hebben de meeuwen ook dit vervallen bouwwerk geannexeerd. Hun lawaai en stank overheerst de frisse lucht. Toch is hun populatie aan het uitdunnen, blijkt uit een onderzoek van studenten die Edmond daar even aanspreekt. In andere jaren was de populatie veel groter en ze onderzoeken wat daarvan de oorzaak is. Sommige meeuwen krijgen een zendertje mee zodat die te volgen zijn. Hun voedsel blijken ze vooral te halen bij de gletsjers waarvoor ze soms wel 200 tot 400km. moeten vliegen.



Uiteraard slaan we de hotelbar niet over. Er bestaat zelfs de mogelijkheid om er te overnachten. Wapens mogen uit veiligheid niet mee naar binnen dus die gaan de kluis in. Ook hier is het de gewoonte om, net als in alle andere openbare gebouwen en winkels op Spitsbergen, de schoenen uit te trekken. De lounge is zoals je van een Sovjet lounge kunt verwachten. Rondom opvoedkundige boeken en spellen, heroische certificaten van voormalige mijnbazen, Aziatisch aandoende licht armaturen, een smetteloze houten parketvloer in verschillende motieven, een overdaad aan geometrische ornamenten en versieringen in hout en gips en zacht leren fautuils waar je helemaal in weg zakt. Met een prima Ipa biertje uit de tap, een praatgrage Rus en aardige, doch wat terughoudende, Russin, is ons geluk compleet.



Wat doen ze hier nog vraag je je af. Het team van overwegend jonge Russen zetten zich met hart en ziel in om Pyramiden in stand te houden te houden. Er is een nieuwe doeselgestookte warmtecentrale gebouwd. Uiteraard zijn er de toeristen inkomsten om dit in de lucht te houden. Toch lijkt het meer een geo-politieke keuze om dit stukje Rusland op Spitsbergen niet op te geven. Net als Barentsburg, waar we later nog maar toe zullen gaan. Politiek overigens waar de Rus met wie we spreken maar weinig, om niet te zeggen niets, mee op heeft. Even is de oorlog weer dichtbij, dat ook hier wordt bemerkt vanwege boycots waar dit Russische Pyramiden team ook mee te maken heeft. De Noorse collega’s op Spitsbergen lijken hier wel in een spagaat te zitten. Met tegenzin moeten ze kennelijk anti Russische maatregelen doorvoeren. Dat valt uiteraard slecht als de Russen ook je collega’s zijn. De saamhorigheid lijkt groot. Onze Rus verteld enthousiast over hun team en over Pyramiden, minder over de hierargische structuur waarin hij moet werken en leven, het onderwerp politiek liever vermijdend en het uitspreken van zijn naam, die fanatieke aanhanger van Lenin dus, al helemaal niet.

Mooi weer hoor.

Ps. Sailing Uma is er ook geweest en een mooie video van gemaakt

Mooie beelden, en beeldende omschrijvingen! Lees het met genoegen.
Voor wat de relatie met de Russen betreft moest ik aan Russian Spy and I denken (1966!), de song waarmee Jan Akkerman debuut maakte:

Skansbukta.

Vanaf Pyramiden gaan we op weg naar Skansbukta. Maar eerst brengen we nog een bezoek aan de enorme Nordenskiöldbreen gletsjer aan de overkant van Pyramiden en aan het eind van Adolfbukta. We komen vlakbij maar varen in een “unsurveyed area” maar het lijkt diep genoeg en vermoedelijk zonder obstakels. De Drone komt weer uit de tas en zover als ik durf te vliegen richting gletsjer maakik er opnamen van. (Volgen later)




Skansbukta bevindt zich in het buitenste deel van de Billefjord en ligt in een baai die in de meeste richtingen beschermd is tegen de wind. We gaan voor anker en zetten de Purdey weer overboord.





Edmond heeft de behoefte om te klimmen en gaat zijns weeg. Joost en ik besluiten op het strand te blijven. Aan de overkant van waar we zijn zien we een Trapper hut en een wrak van een bootje. Als we willen omlopen blijkt dat toch lastiger en verder dan gedacht. We zakken diep weg in de vette klei en de afstand hebben we onderschat. Daarnaast is het nog maar de vraag of we bij opkomend water wel weer terug kunnen komen. Wijsheid is weer terug te gaan naar de Purdey en de baai al varend over te steken.



Aan de andere zijde van de baai bezoeken we nog de restanten van de gipsmijn die hier ooit actief was. De indrukwekkende kliffen van Stansen reizen hoog boven ons uit.





Inmiddels is de wind flink toegenomen en de korte golfslag in de baai navenant hoger. We vertrekken nu vanaf de lager wal richting de voor anker liggende Norna en dat wordt nog een natte en koude onderneming. De hele reis hebben we nog niet eerder zo’n pittig tochtje gehad.

Nog een paar mooie wolken formaties:

Filmpje:

Vooral blijven schrijven (en fotograferen want die beelden zijn adembenemend….!)
René

Prachtige beelden!

De audio onder het filmpje is nogal overstuurd

Het blijft genieten geblazen!

Leuke verslagen en prachtige foto's! Dank voor het delen van jullie belevenissen.

bijzonder leesvoer, iets indrukwekkender dan Lowestoft

helmsman 38 schreef :
Ik heb ze nog niet over quarantainevlaggen en inklaren gehoord hoor .

Noballast schreef :
Wat een verbluffend sterk einde van deze cyclisch verhalende fotobelevenis, die ik met veel plezier heb gelezen. Dank voor het schrijven!