Zeilersforum.nl - Home
Aso
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 430
Charlotte's belevenissen
Aso
Asociaal was ik. En het ergste is dat ik het niet door had.
Quelinda ligt tevreden aan de oude stadskade van Hellevoetsluis. Boeg in de wind, kont in de zon. Mijn benen languit, vermoeid op de kuipbank, ik nippend aan een Schrobbelaertje. Sinds het koude voorjaar ben ik dat ineens lekker gaan vinden. ‘Dit is genieten zeg.’
‘Ja! Dat was een toffe zeildag schat. Goed geschipperd.’
‘Vond je?’ reageer ik.
‘Zeker. Je hebt echt alles zelf gedaan. Navigeren, zeilvoering, aanleggen.’
Ik grijns. ‘Als Michiel de Ruyter het hier deed, kan ik het ook.’ Het is bravoure, trots. Maar mijn kritische stem is er ook. ‘Ik blij dat je bij de boegspriet stond met die stootwil. Anders had ik de steiger geraakt. En bij de Haringvlietbrug ging het ook niet lekker.’
‘Nee. Hoe kwam dat denk je?’ Paul laat me nadenken.
‘Omdat jij zei dat ik door moest varen bij de brug terwijl het sein nog op rood-groen stond.’
‘Klopt, je moest wel doorvaren, je lag dwars voor de brug!’.
‘Hoezo dóórvaren? En dat hoefde je trouwens niet zo naar me te snauwen.’ De toon tussen ons is even niet meer zo harmonieus.
‘Dat kan wel zijn, maar eerst kruip je voor en dan houd je de zaak op. Zag je niet hoe iedereen je begon weg te duwen richting brug. Je kon geen kant op.’ Ik hoor bezorgdheid.
‘Ik wilde…’
‘Niet ethisch Charlotte. Minstens zes zeilboten waren eerst aan de beurt.’
‘Kan ik nou iets zeggen?’ Paul houdt in. ‘Ik had het niet door, wind draaide de boeg weg en ik wilde wegblijven van de meerpalen. Dat ik dan ineens vooraan lag was onbedoeld.’ Mijn stemvolume neemt af. ‘Ik wilde niemand in de weg zitten.’ Het wordt me pijnlijk duidelijk dat manoeuvreren met wind me bewust onbekwaam maakt. Wat zullen ze wel niet gedacht hebben bij die brug? Het is zo niet mij! Ik plaats maar een berichtje op sociale media voor alle zeilers met dezelfde brugopening. Wie weet leest iemand het nog.
Ongeschreven regels. Hoe mooi!
Ongeschreven regels over hoe je met elkaar omgaat op het water zijn mooi! Saamhorigheid, respect en veiligheid spreekt eruit. En dus wacht ik normaal gesproken netjes mijn beurt af. Zo zwaai ik ook graag naar passerende andere boten. Natuurlijk doe ik wel net of ik jeuk achter mijn oren heb wanneer iemand kijkt, maar niet terugzwaait.
Leg je aan? Dan kom ik helpen indien gewenst. Is de normaalste zaak van de wereld toch? En hoe logisch is het dat je aanlegt in dezelfde vaarrichting? Vaak met de neus naar ‘buiten’, behalve in Coronatijd. Dan liggen we soms ineens tegengesteld om onderlinge afstand van 1,5 meter te kunnen garanderen. Buitengewoon galant is het ook wanneer de preekstoel niet puntig over de steiger steekt, en je de eigen tros onder andermans lijn door belegt zodat buurman makkelijk loskomt van het kikkertje.
Laatst stapte iemand die langszij lag, bonkend over ons achterdek de kade op. Die was nog niet zo ver. Je moet het maar weten en kunnen combineren op moment suprême, al die rituelen in de waterwereld. Want waar staan die normen en waarden eigenlijk beschreven? Niet in de vaarreglementen. Ook ik heb het van zien en horen zeggen. Dus in dat geval, Sharing is caring!
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Fier
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 406
Charlotte's belevenissen
Fier
Koude voorjaarsochtend, tien graden aan boord. Dubbele dekbedden. Sokken nog aan. Wie steekt het eerst zijn teen naar buiten om de verwarming aan te zetten? Ik leg het af. Gauw druk ik de kachel in de salon aan en kruip terug. Vandaag weer een mijlpaal bereikt. De mast gaat erop.
Ronduit lelijk
Corrosie en bladderende verf overal zichtbaar toen we Quelinda kochten. Ronduit lelijk. Het dikke aluminium eronder was volgens de keurder gelukkig oerdegelijk en sterk. En dus kozen we ervoor de Proctor mast helemaal op te knappen.
Welke stappen zijn gezet in de totale refitt? De doorgestoken mast ging van boord en op de kant. Vast gerotte delen werden gedemonteerd. Vervolgens met convoi exeptionell op weg naar de straler. Spuiten, plamuren, spuiten en nog eens spuiten. Eenmaal strak in de lak, terug naar de mastenmaker. Laatste fase. Opnieuw bevestigen van losse onderdelen en staand en lopend want.
En deze ochtend wordt de hele zaak weer aan boord gehesen. In vijf zinnen is het gezegd. Maar avonden en weekenden reden we met gereedschapskist, koffie en broodjes naar de tuiger om te klussen.
Corrosie mast
Giekneerhouder voor behandeling
Vertrekkers die de hele watersportwinkel leegkopen
Wat ik ervan geleerd heb? Dat twee linkerhanden vanzelf bijdraaien naar rechts wanneer je het gewoon doet. Dat de schroefpen van een harpje er maar aan één kant in kan en doorduwen geen zin heeft. Dat ik intussen een fetisj voor het ritsende geluidje van aangetrokken tie ribs heb ontwikkeld. Dat er een mooi groen spulletje is ontwikkeld om corrosie tussen RVS en aluminium te voorkomen. Dat een rails, karren en kogeltjes poetsen dankbaar werk is wanneer het weer soepeltjes loopt.
Maar bovenal heb ik onze oersterke Proctor leren kennen van voet tot top. Ik ben blij met alle vernieuwingen als verstaging, lijnen, elektra, Ledverlichting, radar en een Windex. Deze laatste kijk ik naar uit want windrichting bepalen vind ik nog altijd lastig. Meer opnoemen durf ik niet. Want meteen moet ik denken aan een uitspraak van een zeiler die eens zei: ‘Je hebt van die vertrekkers die de hele watersportwinkel leegkopen.’ Dit was inderdaad de grootste en duurste klus.
Straks weet je niet meer waar het hoort!
Er zijn vele Bossche bollen en tompoezen over kantinetafels geschoven. Allemaal dik verdiend! Want wat heerlijk om te zien hoe met liefde en toewijding over hobby en vak gepraat en gewerkt wordt. Zeilers die op social media meedachten over de refitt. Tips gaven: ‘Maak veel foto’s. Hang overal kaartjes aan. Teken de hele mast uit op papier want straks weet je niet meer waar het hoort. Gebruik huishoudfolie want dat plakt en je kunt erdoorheen kijken.’ Ik had het zelf nooit kunnen bedenken. En dan die enthousiaste straler die gebarend sprak over juiste druk en gritgrootte. Of de door de wol geverfde mastenmaker die ons op zijn terrein de vrijheid gaf. Expertise deelde. De zeilmaker die vernuft toevoegde aan de Kluiver. En Paul natuurlijk, voor wie nooit iets te gek is. Dank! Ik ben supertrots! Want zeg nou zelf, wat staat ze weer fier rechtop.
Neerhouder weer top!
Mast na refit
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Blindganger
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 615
Charlotte's belevenissen
Blindganger
Een chirurgisch kwinkslaghamertje moest ik halen van mijn begeleidster. En zo drentelde ik blind en plichtsgetrouw, van hot naar her het hele ziekenhuis door. Tot ik het doorkreeg. Ontgroening.
Vandaag ben ik weer net zó groen. Ik had geen idee. Alleen ditmaal stuurt niemand me met opzet van het kastje naar de muur. Het is gewoon onduidelijk geregeld.
‘Ze nemen het niet aan bij de milieustraat.’ Zucht ik.
Paul kijkt verbaasd. ‘Dat moet je toch bij de brandweer inleveren?’ En dus zet ik de tas met noodvuurpijlen en rookpotten weer in mijn auto. Het spul stond al dertig jaar aan boord van Quelinda en is nooit vervangen. Weg ermee. Ik ben er niet happig op. Nog nooit heb ik één rotje, knal-erwt of onschuldig voetzoekertje in handen gehad. Laat staan deze unit van vier kilo. Zou dat vanzelf kunnen ontploffen? Met respect zet ik het achterin vast. Blij dat ik er straks vanaf ben.
Niemand wil oude rookpotten en vuurpijlen
Een stevige kerel die ik zo elke brand zie blussen, opent de typisch rode kazernedeuren. ‘Vertel ’t eens.’
Enthousiast houd ik mijn zak omhoog. ‘Ik kom overjarig noodvuurwerk afgeven.’
‘Daar kunnen we niks mee mevrouw,’ zegt de man hoofdschuddend, ‘u moet aan de overkant bij de politie zijn.’
‘Oh, ok.’ Teleurgesteld laat ik het gewicht weer zakken en steek de straat over. Er brandt geen licht op het bureau. Een sticker met een servicenummer op de gevel trekt mijn aandacht. Ik bel.
‘Goedemiddag. Landelijke politie, wat kan ik voor u doen?’
‘Dag, ik wil graag een afspraak maken om noodvuurwerk in te leveren.’
Het blijft even stil bij de intussen derde partij. ‘Noodvuurwerk zegt u?’
‘Ja, verlopen. Van onze zeilboot.’
‘Momentje. Weet niet of dat zomaar kan.’
Het zal toch niet. Maar goed dat deze dame me even in de wacht zet.
‘Mevrouw, daar ben ik weer, sorry voor het lange wachten. Helaas, u kunt niet bij ons terecht. Zijn we mee opgehouden.’
‘Mee gestopt?’ Adem in, adem uit Charlotte. ‘Waar kan het dan wel?’
‘Terugbrengen naar de winkel waar u het gekocht hebt mevrouw.’
Ajuto! Dat wordt een lastige opgave, de Italiaanse verkoper van de zwaar verlopen pyrotechnische materialen opsporen.
Bij de watersportwinkel kan het!
Ik stap weer in mijn auto en besluit de altijd behulpzame KNRM te bellen. Word ik vast wijzer van. Inderdaad. Een amusant gesprek volgt. Elk jaar zijn er wel een paar mensen zoals ik met dezelfde vraag. Er zijn geen eenduidige regels in Nederland en inleveren blijft lastig.
Afsteken als oefening wordt ook gedaan en tegelijk afgeraden. Regelmatig valt er iets voor. Vroeger keek ik vol bewondering toe hoe mijn vader oude lichtkogels de lucht in schoot. Zelf denk ik er nu anders over. Waarom zou ik overjarig materieel, brandgevaarlijker dan gewoon vuurwerk, überhaupt willen laten ontbranden? Wat doe je jezelf en een ander aan wanneer het mis gaat? Bovendien is het strafbaar.
Ik weet genoeg. Op advies breng ik het naar de watersportwinkel. Daar kan het! In een beveiligde kast waar het eens per maand wordt opgehaald door de groothandel. Interessant is dat er minder wordt ingeleverd dan verkocht. Waar blijft het dan? Is er zo vaak nood aan boord? Afgestoken rood en rook op oudjaar? Het zal toch niet zomaar ergens in een container verdwijnen? Stay safe!
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
