Onderwerp: Albert verhalen.

Nog een uit de oude doos.

_____________________________Dekkengroen___________________________________


We liggen hoog en droog op de werf van Niehuis v.d. Berg in Rotjeknor.
In de vetput is de 2e fietsenmaker, samen met monteurs van de werf, druk aan het sleutelen.
Die ouwe, de matrozen en de kok zijn naar huis en ik loop met “mijn ziel onder de arm” me te vervelen.
Het kladjournaal heb ik overgeschreven in het groot-leugenboek ofwel het nette journaal en op alle bladzijden heb ik keurig de handtekening van die ouwe vervalst zodat, als de SI langskomt, alles in orde is.
De zeekaarten heb ik allemaal bijgewerkt, mijn hut is helemaal uitgesopt en zelfs het stuurhuis is schoner dan schoon.
Ik maak een rondje over dek, schiet de geien wat netter op en zoek naar een karweitje om de dag door te komen.
Dan valt mijn oog op de gangboorden.
Omdat tijdens het laden en lossen er altijd schilden en luiken in het gangboord liggen en er op zee vaak water overheen slaat, komt er van schilderen niet veel terecht.
Het enige onderhoud bestaat dan ook meestal uit hier en daar wat bikken en borstelen en daarna bijplekken met loxorite 55, een soort menie.
Hier, met de gangboorden vrij van obstakels, is er een schone taak weggelegd voor iemand die zich verveelt.
Omdat het vannacht geregend heeft, is afzoeten met een slangetje drinkwater overbodig.
Eerst veeg ik met een bezem de plassen weg en ga er daarna met wat lappen nog es dunnetjes achteraan.
Zo, eerst even pikheet houden dan kan de zon de rest drogen.
Ik zet een pot pleur en brul boven in de machinekamerschacht:’meester, pikheet!’
Even later zitten we met een mok pleur op het achterdek, hoog boven de werf , lekker in het zonnetje.
Onder ons zijn ze bezig om met behulp van een mobiel kraantje de schroef te verwijderen.
‘Wil het een beetje lukken Syben?’
‘Ja, het loopt lekker, we hebben het stuwlager uit elkaar gekregen en zijn nu bezig om het gesmolten deel weg te hakken, ik denk dat we vanmiddag de schroefas kunnen trekken.’
Na een tweede bakkie verdwijnt Syben weer in de vetput en was ik de mokken af.

Aan dek gekomen, zie ik dat alles lekker droog is.
In het kabelgat Pak ik een kwast en een twintig liter pot groene dekkenverf.
Zo, nu even alles afzetten, walslurpen noemen dat besnijden en ik maar denken dat alleen de Rabbi dat doet.
Even na twaalven ben ik klaar, ik maak mijn klauwtjes schoon met peut en roep de fietsenmaker.
We eten een boterhammetje en spreken af dat we vanavond naar de Chinees op Katendrecht gaan.
Uit het kabelgat haal ik een lange roller en een verfbak
Eerst een touwtje spannen als afzetting en dan maar rollen
Ik heb bijna het bakboord gangboord in de groene dekkenverf gerold en klim op luik twee om de verfpot te pakken en de laatste liters in de verfbak te gieten.
Op dat moment stapt er een niet al te snuggere monteur van de werftrap aan dek en maakt aanstalten maakt om onder de afzetting door te gaan.
‘Hé maat, dat staat net in de tjet en is nog nat, ga maar langs stuurboord’.
Die oetlul zegt: ’kan mij wat verdomme, mot je maar niet verrufuh as je op de werruf legt.’ en loopt zo met zijn grote platpoten dwars door mijn verse paint!
Nu weet ik dat mensen die teveel met motoren omgaan zelf ook af en toe een koprevisie nodig hebben, maar dit is toch wel al te gek, dit pik ik niet!
Ik sta een meter hoger dan hij met een grote pot waar nog een paar liter verf in zit en ben witheet van woede.
Terwijl hij onder me langs loopt, trek ik hem de pot helemaal over zijn kop, geef er met mijn vuist nog een hengst bovenop en zeg: ’zo, als je nu niet snel opsodemietert, krijg je de slinger van de winch ook nog in je nek.’
Met twee handen haalt hij de pot van zijn hoofd, daar staat de stoere vent, helemaal groen en zeer timide.
Het is geen gezicht, ik schiet in de lach en zeg, terwijl ik hem een poetslap in zijn handen druk: ’En nu opzouten, Kermit!’


Albert

Ik zie t zo voor me.

Prachtig! De werf zit er nog altijd, moet toen redelijk nieuw geweest zijn die Eemhaven is van na de oorlog. Ben er bij een vorige baan regelmatig langs gekomen, toen was het van Damen, tegenwoordig weer een ander baasje dat er boven zit.

Tja, maar wat zou je daar nu over moeten schrijven in het Health and Safety Incident Report? "Betrokken medewerker behoed voor uitglijden en hoofd stoten door hem onmiddelijk te stoppen en van een beschermingsmiddel over het hoofd te voorzien"
Je kreeg weer een pluim van de ouwe voor zo'n onbaatzuchtige daad natuurlijk!

Je zal er wel bij willen zijn geweest toen hij de opgedroogde verf met borsthaar en al van zich afpeuterde...

Albert 45 schreef :

Bijna goed, denk dat je bedoelt de trawlerkade.

Albert, wat heb je weer een paar heerlijke verhalen geschreven en gedeeld.
Ik heb er weer van genoten.

Perry

perry2 schreef :
Jij niet alleen.

Nog een ouwetje.



‘Je zou toch zeggen dat ze met al grote gezinnen die ze daar hebben, toch wel enige, al dan niet aanschouwelijke, voorlichting hebben gehad, niet dan?’

We zitten in de messroom en hebben het, hoe kan het ook anders, over vrouwen en seks.
Het begon over een van de achterlijke wetten in de Ierse republiek, gedicteerd door de Rooms-katholieke kerk die daar destijds oppermachtig was.
Die wet komt er op neer dat condooms etc. streng verboden zijn en dat, wanneer je daar de wal opgaat en voor de zekerheid een pakje “rubbers” in je borstzak steekt, je niet toevallig met de politie in aanraking moet komen want als ze je visiteren en ze vinden die goddeloze contrabande, ga je geheid de bak in.
‘Ja,’ zegt Wim ‘Neuken mag, graag zelfs maar alleen als de opzet is om katholieke zieltjes te produceren, hoe meer hoe liever.’
Ik zeg: ‘Je had het over voorlichting, nou wat dat betreft kunnen ze het daar wel schudden. Ze weten waar de kindertjes vandaan komen en zelfs dat er eerst geneukt moet worden voor er daarbinnen wat begint te groeien maar hoe het precies werkt, daar hebben ze geen idee van. Ze weten wel dat vrouwen ongesteld worden maar wat er daarbinnen nu echt gebeurt? Dat is voor de meesten een raadsel.’
De machinist, die uit het katholieke zuiden komt, voelt zich een tikkie aangesproken en zegt: ‘Zo, weet jíj het dan allemaal wel zo goed?’
‘Ja zeker, míjn moeder heeft ons fatsoenlijk voorgelicht en kwam niet met de ooievaar of de groene kool op de proppen wanneer we vragen hadden.’
Laat staan dat ze het over liet aan een of andere pedofiele priester,’ zeg ik met een knipoog naar de anderen.
De machinist sputtert wel even maar gaat er jammer genoeg niet verder op in.
Ik ga verder: ‘En wat gebrek aan voorlichting betreft, laat ik je een voorbeeld geven. Op mijn vorige boot had de kok een Ierse verloofde mee, Francis genaamd. Francis - waar hij later mee trouwde - kwam uit een gezin van zeker tien of elf kinderen en was op een na de oudste. Ze was een vriendelijke schat van een meid, maar haar kennis van de interne organen was bedroevend ontoereikend.’
Ik neem een slok koffie en vervolg: ‘We liggen in Perth in Schotland, waar ik een vriendinnetje aan boord haal en daarmee uitgebreid de liefde bedrijf. Tussen de middag, na de warme prak en voor ik weer aan dek moet, gaan we nog even naar mijn hut voor een vluggertje tegen de kastdeur. Of het nu komt doordat zij nog te droog is of dat ik ál te wild doe weet ik niet, maar na dat nummertje is mijn peesje een klein stukje ingescheurd maar dat zie ik ’s avonds pas wanneer ik ga douchen er bloed in mijn witte pendek zit.’
Ik neem nog een slok en zeg: ‘We zitten weer op zee en Francis, die graag wat te doen heeft, gaat de hutten langs om schoon te maken. Opeens komt ze aan op de brug en zegt, ietwat geschrokken “Albert ik zocht in je kast naar wasgoed maar er zit bloed in je onderbroek, ben je gewond?” ik lach en zeg, verwijzend naar een oud zeemansgeintje. “Verrek, weet je dat niet? Dat wat jullie iedere maand hebben, hebben wij mannen een keer per jaar”. Ze kijkt me aan en zegt verbaast “Dat wist ik helemaal niet!”
Iets van een half jaar later komt de kok gnuivend bij me en zegt, “Wat denk je? Daarnet vroeg Francis aan mij wanneer ík eindelijk eens ongesteld wordt ”.’



Albert

Heerlijke smeerlappen op de koopvaardij. En dat allemaal met een potje bier erbij. Gezellige avonden

Hij's weer mooi, Albert

Geweldig leuk weer, Albert.

Mijn Deense vriendinnetje zegt na het ontbijt: ‘We moeten eerst boodschappen doen.’
Nu dacht ik dat ik gister behoorlijk wat stores had ingeslagen maar nee, dat zie ik verkeerd.
‘Want we gaan een dag of wat met jullie mee, dan koken wij, maar dan moeten we wel genoeg ingrediënten hebben.
‘Hoor je dat Lex? Ik heb ze niet uitgenodigd, jij soms?’
‘Nee, maar ik kan het ook niet over mijn hart verkrijgen om die arme zieltjes weg te sturen. Jij wel?’
‘Nee dat zou zielig zijn, voor jou en mij bedoel ik. Maar ik ga wel met ze mee, dan kan ik meteen een meier wisselen voor kronen. Kan jij dan even de afwas doen, de vette lappen te luchten hangen en alles weer netjes opruimen?’
Alex kijkt me even vuil aan maar knikt, met forse tegenzin, van ja.

De meisjes weten precies wat we nodig hebben en vergelijken zelfs wat prijzen van dingen die ik zo zondermeer in het karretje dump.
‘Nee, je moet dat van dat ander merk hebben, dit is te duur!’
Ik weet genoeg, ze gaan hun gang maar. Het eindigt met mijn stampvolle rugzak plus een stuk of zes plastic tassen. Onderweg naar de boot koop ik ook nog een twintig liter jerrycan, want met het waterverbruik van de meisjes redden we het niet met onze twee tien liter cans. Ik vraag of ze een paspoort hebben…? Nee dus.
We stoppen ook nog even bij een lingeriezaak, waar ik buiten mag wachten tot ze eruit komen met nog twee plastic tassen. Als dat zo doorgaat mogen we wel een bagagedinghy achter de boot hangen. Bij de haven verdwijnen de dames even in een telefooncel om het thuisfront in te lichten over de cruise die ze gaan maken. Alex heeft intussen zijn best gedaan. Het beddengoed hangt in het zonnetje het zweet van afgelopen nacht te verdampen, het afwasje is weggewerkt, alles is opgeruimd en zelfs in het chemisch toiletje is geen remspoor meer te bekennen.

‘Lex, we moeten plannen maken!’
‘Hoe zo? Ik weet allang wat ik van plan ben,’ zegt Alex, terwijl hij een wellustige blik werpt op zijn verkering.
‘Nee, geil apie, ik bedoel reisplannen. Om te beginnen ga ik geen grenzen oversteken met een paar meiden zonder paspoort, dus Zweden of Noorwegen kan je gevoegelijk op je buik schrijven.’
Alex, die zo af en toe best slim uit de hoek kan komen, zegt: ‘Laat de meiden dan maar kiezen, die weten vast wel waar we wezen moeten.’
Met de kaarten erbij en een pilsje in de hand wordt er zwaar overlegt, dat wil zeggen door de dames, wij durven ons er niet mee te bemoeien. De dames zijn er uit, het komt er op neer dat we naar de archipel onder Funen moeten. Daar schijnen allerlei, al dan niet bewoonde, eilandjes te zijn. Zelf zijn ze daar nooit geweest maar het moet er “prachtig” zijn.
‘Oké Lex, eerst water laden en dan “voor en achter” !’

We komen vandaag niet verder dan de monding van de Isefjord waar we, om havengeld uit te sparen én voor wat nachtelijke privacy, de spijker laten zakken.
Het is achter in de middag maar nog behoorlijk warm, dus willen de meisjes zwemmen. Prima dat willen wij ook, dus zoeken Alex en ik onze zwembroeken op en pakken een paar badlakens. De meisjes wachten niet op ons maar trekken alles uit en duiken overboord.
‘Albert, grote broer, als zei in hun blote toges kunnen zwemmen kan ik dat ook,’ hij trekt zijn zwembroek weer uit en volgt de twee waternimfen. Ook ik ontdoe me van dat stukje schaamtextiel en duik, wat minder elegant dan de dames, de majem in. Na een tijdje zwemmen en stoeien, trekken we ons op aan het gangboord en helpen ook onze verkering aan boord. Met een paar pilsjes en een badlaken gaat Alex zijn meisje voor naar het voordek. Mijn verkering en ik laten ons drogen door zon en het warme windje en zitten intussen alweer te zoenen en elkaar te betasten. Vanaf het voordek komen geluiden die ook duiden op enige seksuele opwinding.
Mijn meisje kijkt me veelbetekenend aan, knikt naar de kajuit en verdwijnt, met mij in haar kielzog, naar binnen. Even later kun je de vallen ritmisch tegen de mast horen slaan.

De zon staat al bijna op de horizon wanneer de dames een maaltijd serveren met van alles en nog wat en vooral heel veel vis. Alex, die geen echte visliefhebber is, moppert een beetje.
‘Niet lullen jochie vis is gezond eten, vol vitamines en eiwitten en dat laatste is weer goed voor het zakkie, als je snapt wat ik bedoel...’
Hij kijkt me aan met een blik van “Is dat zo?”, eet achterelkaar zijn bord leeg en schept nog eens op.


Albert.

Wordt verv.

‘Lex, het wordt tijd dat we zachtjesaan richting Holland kachelen.’
‘Wááát, ben je belazerd!? Wat heb je daar wat we hier niet hebben?’
De boot ligt achter de spijker bij een idyllisch onbewoond eilandje met een klein zandstrandje en wij liggen, spiernaakt, met de meisjes te zonnen op het strandje.
Alex laat even de borsten en billen van zijn verkering met rust en komt een stukje overeind om een beschuldigende vinger op mij te richten.
‘Spelbreker, ga jij maar naar Holland, ík blijf hier!’
‘Prima, maar hou er wel rekening mee dat als ik ga, de boot ook gaat. En waar ga jíj in die tijd wonen?’
Even is hij stil maar Alex zal Alex niet zijn als niet snel met de, in zijn ogen, ideale oplossing komt.
‘Ik blijf gewoon hier op de boot wonen en jij gaat met de trein naar Holland, simpel toch?’
‘Nee geil apie, we zullen wel vertrekken moeten, We zijn al dik vier weken hier, de centen raken op en de meiden hebben een dure hand van stores inslaan dus hoe dan ook, we gaan morgen naar een haven waar ze een trein of bus kunnen pakken.’
De meisjes zijn er, na enige uitleg, ook niet blij mee maar omdat ook zij de bodem van de schatkist hebben bereikt, knikken ze van ja. We zwemmen weer naar de boot en spoelen ons af met scheutjes zoetwater uit een jerrycan.
‘Waarom krijgen zij meer zoetwater dan ik? Ik heb ook lang haar.’
‘Zodra jij ook tieten en een kutje hebt en je voorstelt als Alexandra, krijg jij ook een extra rantsoen zoetwater.’
We drogen op in de zon.

De avond en een groot deel van de nacht wordt besteed aan heet gefluister en de daarbij horende activiteiten, zodat het volgende ochtend al tegen elven loopt wanneer we aan het ontbijt zitten.
We wassen en drogen af. Ik kijk naar de wind en op de kaart.
‘Oké, we gaan naar Halsskov. Lex, start de motor.’
Ik haal het anker binnen en hijs, terwijl Alex stuurt, de zeilen.
Het is al pikkedonker wanneer we in de Haven van Halsskov afmeren langszij een vissermannetje.
Nog één nachtje genieten we van ongecompliceerde seks, ontbijten met zijn vieren en nemen teder afscheid op de kade.

We zitten weer op zee, Ik stuur, Alex pakt zijn badlaken, verdwijnt naar het voordek en ligt binnen een paar minuten te snurken. Ach ja, meerdere keren per dag seksuele inspanning en dat voor een week of wat, wordt op den duur ook een uitputtingsslag. Ikzelf zou ook graag wat slaap inhalen maar er moet gestuurd worden en het is hier dan misschien niet de “Kalverstraat” maar wat er zoal rondvaart is groot genoeg om ons zondermeer naar de kelder te jagen.
Rond zes uur vinden we het genoeg en ankeren achter een kaap bij Albuen.

In alle vroegte gaan we “anker op” en zetten koers op de Kielerfjorde.

Albert.

Wordt verv.

Soms blijft het eind van de vakantie je langer bij dan het begin of halverwege!

‘Abbie, aardige grote broer van me…’
Het is vroeg in de middag en we liggen net afgemeerd in Holtenau.
‘Ja Lexie, kleine slijmbal van een broertje?’
‘Ga jij nog boodschappen doen?’
Wanneer hij weer eens teruggrijpt op de naam die hij me gaf toen hij drie was, zit er een addertje onder het gras.
‘Zeg het maar meteen, dan hoef je er niet omheen te draaien.’
‘Nou, ik dacht dat we, behalve aan brood, ook behoefte hebben aan taxfree bier, shag en zo en dat we ook een vlees pakket met grote, dikke, malse biefstukken nodig hebben. Dus als jij nu naar die taxfree toestand gaat, loop ik even langs de bakker.’
Die linkmichel heeft het weer goed voor elkaar. Hij alleen een brood onder zijn arm en ik het zware spul. Maar ja hij krijgt van ze leven, zoals ik verledenkeer, geen steekkar mee van Thiessen, dus ga ik akkoord.

Weer nemen we het risico dat de douane de loodjes op het taxfree-pakket komt controleren, dus zitten we al om een uur of halfvijf in de kuip aan een flinke, malse, biefstuk met veel jus en brood. Op de steiger komen drie mannen voorbij. De voorste blijft staan, snuift en zegt in het Nederlands: ‘Zó, dát ruikt lekker!’
Ook de twee anderen blijven staan en snuiven diep. Ik grijns en zeg : ‘Het smaakt nog beter dan het ruikt en ik zou jullie graag uitnodigen voor de maaltijd maar helaas, dan zou mijn broertje honger moeten lijden want van mijn biefstuk blijf je af.’
Alex slaat beschermend een arm om zijn bord en begint te grommen aks een valse hond. We raken, terwijl Alex en ik dooreten, aan de praat. We hebben het ondermeer over Oostzeehavens en ankerplaatsen. Natuurlijk komt ook het thema “beste anker” aan bod en kunnen we het niet eens worden over wat dan wel het beste anker is en wat het slechtste. Wanneer ik, terwijl ik met het laatste stuk brood de laatste jus van mijn bord veeg, dan ook nog zeg: ‘Tja, wanneer je in tien meter water maar twaalf meter ketting steekt, houdt niet een anker,’ wordt het vredige sfeertje iets minder vredig en nemen de heren afscheid. Ze stappen aan boord van een stalen tweemaster van een meter of twaalf.

’s Morgens tegen achten liggen we, met nog wat jachten voor de sluis te drijven. Pas wanneer er nog twee coasters binnen komen krijgen wij, met het witte licht, het sein dat we er ook in mogen. Als laatste komt ook het tweemastertje van de drie mannen de sluis in. Ik vlieg tegen de sluismuur op om te betalen in de kiosk en dan in de toren naar boven om mijn betalingsbewijs aan de sluismeester te tonen. De jachies mogen, nog voor de deuren helemaal open zijn, als eersten uitvaren.
Het jachiesvolk zet er meteen de sokken in, terwijl wij, omdat we niet in een ruk het hele kanaal willen doen kalm, met iets van een knoop of vier/vijf, het kanaal op kachelen.

Na een kilometer of veertig zien we het tweemastertje liggen dobberen met gehesen zeilen. Ze komen, dankzij de luwte van de hoge oevers, amper vooruit. Ik stuur wat meer naar ze toe en roep: ‘Motor pech?’
‘Ja, kan je ons een stukje slepen naar een veilige ligplaats?’
‘Natuurlijk, heb je zelf een sleeptrosje? Dan zet ik eerst even een spruit zodat we niet naar een kant getrokken worden.’
Ik leg het oog van een landvast op de stuurboords-kikker steek de losse tamp door een blok en beleg die op de bakboords-kikker. Er komt een tros door de lucht gevlogen, die ik vastmaak aan het blok.
‘Kan ie?’
‘Ja, trekken maar!’
Zachtjes trek ik de sleeptros strak.
‘Lex, sturen, ik blijf nog even bij de motor zitten’
Langzaam, beetje voor beetje, voer ik de toeren op. De kop van de andere boot richt zich op onze kont en trekt, dankzij de spruit en blok en ondanks dat zij meer dan drie keer zo zwaar zijn, ons niet uit de koers. Wanneer we zo’n beetje volle kracht draaien trekken we nog een redelijke boeggolfje. Op de sleep loopt de schipper naar voren en roept iets dat ik, door de motorherrie, niet versta dus draai ik het gas een stuk terug.
‘Ja, wat is er loos?’ Hij grijnst en roept: ‘Dat motortje van jullie is goud waard, volgens de log maken we vier en een halve knoop!’
Ik grijns terug en geef weer volle kracht. Het zijkanaal vaar ik voorbij, ik weet nog een mooi ankerstekkie verderop en wat dichter bij de bewoonde wereld.

Het is al bijna donker wanneer we het ankerstekkie bereiken. Wij maken vast langszij de stalen bak en slaan achteruit om zijn anker in te graven. Ik wil alweer losmaken om ons eigen spijker een stukje verderop in de majem te pleuren.
‘Nee niet doen, wij hebben onderweg al gekookt en ook op jullie gerekend.’
Even later zitten we in hun kuip met een groot bord nasi - met twee gebakken eieren - en een koude klets om de sambal te blussen. Na het eten zitten we, met nog een koude klets wat te praten wanneer de schipper zegt: ‘Jij bent zeeman, niet?’
‘Ja dat ben ik, maar hoe kom je daar op?’
‘Nou, dat vermoedde ik al toen je begon over “een spruit zetten”, daarna je manoeuvreren bij het ankeren, toen wist ik het eigenlijk al zeker. Ik zelf vaar ook maar de laatste jaren niet zo ver meer, alleen maar tweekeer per week van Maassluis met groente uit het Westland naar Engeland en terug met suiker van Tate&Lyle.’
De schipper vaart als kapitein. Een van zijn maats is monteur en zit al een tijdje aan de, nu afgekoelde, motor te sleutelen. Opeens komt de motor tot leven en komt de monteur met een tevreden grijn en een zwarte veeg op zijn snuit tevoorschijn.
‘Zo, die loopt weer, ’t zat hem in de brandstof, de volgende keer tanken met de jerrycans en een trechter met zeef gebruiken.’
Het gesprek gaat verder over motoren etc. Het blijkt dat de rederij van die groente en fruit vaart een paar nieuwe schepen wil laten bouwen met in de vetput iets van acht Caterpillarmotoren. Allemaal klein spul dat onder de plaat past, zodat de MK een soort van zaal is waar ja kan voetballen. Iedere week gaan er twee motoren de wal op voor revisie en komen er twee andere voor in de plaats. Dat allemaal om een vaste leverantie van verse groente te kunnen garanderen.
De schipper bromt: ‘Ik moet eerst eens zien of dat werkt, je hebt ook nog eens rekening te houden met het weer.’
Wanneer de heren na het nodige bier aan de jenever gaan taaien Alex en ik af met: ‘Bedankt maar het is kinderbedtijd.’

‘s Morgens vroeg vraag ik of ik hun rubber bootje mag gebruiken om petroleum te halen want gister, met al die tijd vollekracht draaien heeft ons motortje er flink wat doorgedraaid. Ze overleggen even en pakken onze jerrycans aan en gaan zelf de wal op. Na een uurtje zijn ze terug met twintig liter petroleum en vijf liter benzine. Alsjeblieft en nogmaals bedankt voor het sleepje. Ik giet er de nodige mengsmering bij. We gooien los en kachelen kalm aan richting Brunsbüttel.


Albert.

Wordt verv.

Mooi verhaal! Ik wacht op het vervolg.

Mooi! Dank je wel Albert!

Heerlijk leesvoer allemaal!

Heel leuk Albert, zo’n nieuw vervolgverhaal!

Op eigen kiel 17.


De sluisdeuren gaan open en tonen ons een Elbe met schuimkopen.
‘Wind tegen tij, dat wordt hobbelen Lex.’
Het tij hebben we mee maar de wind staat, met een dikke zes, pal tegen.
Dit is - de Elbe monding kennende - wat mij betreft een tikkie te veel van het goede om naar zee te gaan.
’t is jammer maar dat wordt weer kanaaltje varen.

Met de motor op halve kracht, liggen we tegen het zeetje in te boxen. Ik probeer een paar keer om meer toeren te draaien maar dan steigert ons bootje wel heel steil tegen de golven op en komt de schroef, gierend, uit het water. Dankzij de forse ebstroom zien we in no time Otterndorf opdagen. Langs de prikken benaderen we het sluisje en maken vast pal voor de deuren. Als eerste laten we de mast zakken en dan, omdat er zich nog geen sluismeester heeft vertoond, klauter ik de sluis op en loop bijna de sluismeester himself, die net komt aanlopen, van zijn sokken. Hij kijkt naar beneden en ziet dat wij, met de mast uit de mastvoet plat op het dak, amper een meter hoog zijn.
‘U kunt meteen schutten, gooi maar los.’
Terwijl ik me, in een stijl die het goed zou doen op de apenrots, weer naar beneden begeef, komen de deuren al in beweging. Kalm varen we de tunnel onder de zeedijk door en maken vast in de kolk achter de dijk.
Weer, net als op de heenweg, ontduik ik het kanaalgeld door de halve paardenstal op verlof te sturen en weer worden we bij het, kalm, uitvaren wantrouwig nagestaard door de sluisdeurenflipperaar.

Hier, binnenslands, staat er niet meer dan een stukkie of vier, dus wanneer we een stekkie voor de nacht zoeken, leggen we de boot tegen het riet en meren af op twee klapdregjes, die Alex met zijn slippers de grond in duwt.
‘Goed genoeg Lex, als we toch aan de haal gaan vangen de zachte oevers ons wel op. Oké, ik ga zo koken dus jij jast de piepers.’
‘Hó hó, grote broer! Piepers jassen hoort óók bij het koken!’
‘Goed, dan kook jij!’
‘Da’s niet eerlijk, ik heb deze reis veel meer gekookt dan jij en nu ben ik weer de lul?!’
‘Tja Lexie, dat is zeker niet eerlijk maar als je ziet hoeveel verantwoording er op mijn gezagvoerderlijke schouders rust, moet je toch toegeven dat, in verhouding,
mijn taken vele malen zwaarder zijn dan de jouwe.
Alex zegt niets maar grijpt de aardappelbak/afwasteiltje, giet water in een pan , werpt mij een dodelijke blik toe en begint te schillen.

Om een bloedige muiterij te voorkomen, doe ik na het eten de afwas.
‘O, grote broer, als je toch bezig bent, zet dan gelijk een pot leut.’
Ik werp hem een vuile blik toe en zeg: ‘Don’t press your luck Lexie, don’t press your luck!’

De volgende ochtend staan we bijtijds op en ontbijten onder het varen. Net voor Bremerhaven leggen we aan voor het sluisje met hefdeuren. We mazzelen met het tij. Er staat genoeg water om straks het getijden riviertje op te kunnen varen en ook niet teveel, zodat we zonder hoofdpijn op te lopen onder de hefdeuren doorkunnen. Bij het uitvaren is het even puzzelen waar het geultje met het meeste water loopt maar dan kachelen we rustig verder langs een scheepswerf en het marine terrein.
‘Grote broer, je moet het maar zeggen wanneer ik uit mijn nek sta te lullen, maar ze krijgen dat nieuwe schip hier nooit van ze leven weg. Wij, met negentig centimeter diepgang, lopen al bijna aan de gerond, dus…?’
‘Da’s makkelijk zat, broertje. Óf ze zetten die coaster op een platvorm met driehonderd wielen en gaan over weg verder, óf ze wachten tot het vloed is en slaan haar met een fles Champagne op haar neus, waar ze zo van schrikt, dat ze terugdeinst en zo de majem in schuift. Duidelijk?’
‘Als ik jóú nu eens met een fles melk op je muil sla, schuif jij dan ook zachies de majem in?’
‘Hangt er vanaf broertje, of het volle of taptemelk is.’
We meren af aan een drijvende steiger, melden ons en gaan stores inslaan. Daarna vullen we de waterjerrycans en kijken hoeveel petroleum we nog hebben.
‘Hm, voorlopig genoeg. Al we kalm blijven draaien en niet tegen het getij in gaan liggen douwen, kunnen we er makkelijk mee in Holland komen maar voor de zekerheid, als we ergens een bunkerboer tegenkomen, vullen we gelijk die handel weer aan. Wat anders, wat dacht je ervan om nu meteen de mast weer te zetten? Dat scheelt morgen weer tijd.’
‘Wat, voor dat kutstukkie naar Elsfleth?’
‘Ja Lexie, ook in dat “kutstukkie” naar Elsfleth kan de motor er mee kappen. En om nu zonder voortstuwing tussen de grote schepen op de Weser rond te drijven…nee, dank u.’
‘Maar…’
‘Nee Lex, niet lullen maar aanpakken en om het aantrekkelijk te maken, ik kook en jij hoeft deze keer geen piepers te jassen.’
Alex kijkt me wantrouwend aan.
‘O ja? Wát ga je dan koken?’
‘Spekpannekoeken Lex, grote dikke spekpannekoeken en jij...jij mag afwassen.’


Albert.

Wordt verv.

Hij is weer goed Albert. Dank voor het delen

Wat een lust om te lezen. Ik heb die route ook wel eens gevaren. Leuk als het buitenom niet kan.

Hm, 'eerlijk zullen we alles delen, ik een beetje meer dan jij!'
Of het nu geopolitiek, wereld politiek, plaatselijke politiek of partij politiek is, het is allemaal hetzelfde.
Alleen Albert kan er iets leuks van maken.
Groeten Peper