Onderwerp: Albert verhalen.

Ik geniet zo fel van deze verhalen! Laat ze maar komen.

Albert is dit het allerlaatste deel van 'Neut'? Ik val meteen weer terug in de sfeer van die reeks verhalen. Hoewel Marjanne al lang geen 16 meer was toen wij kennis maakten, is jouw beschrijving van haar alsof een legpuzzel van 1000 stukjes in één keer klaar is en alles past!
Groeten, Peper.

Hoi Peper,

Hoewel dit niet bedoeld is als een vervolg op "Neut", sluit het er wel naadloos op aan, goed gezien.
En Marjanne was toen net 18 en geen 16, ik ben verd. geen pedo.

Groet Albert.

Oh, sorry hoor. Faautje, bedankt

Het afscheid vindt plaats in het hoge noorden.
Alex, mijn broertje, heeft ons met mijn Mini naar “Dronken Delfsieltje” gebracht waar het schip al op “stootgaren” ligt en die ouwe ijsberend op de brugvleugel op zijn stuurman loopt te vloeken.
Hij wacht niet tot ik aan boord ben maar laat me, terwijl ik mijn plunjezak uit de auto trek, luidkeels weten wat hij van me denkt en commandeert me naar het voorschip om voor en achter te maken.
‘Sorry kap maar ik ben zolang thuis geweest, dat ik dat platte Grunnings echt niet meer versta maar ik begrijp dat u dolblij bent om mijn aanminnig gelaat weer te aanschouwen.’
‘Ja hondsvod, kom nou maar als de sodemieterij aan boord en gooi de voortrossen los.’
‘Zeker kap, maar eerst even afscheid nemen van mijn meisje.’
Die ouwe rekt zijn muil al open om me aan boord te vloeken, wanneer hij Marjanne ontwaart die, achter de plunjezak aan, zich van de achterbank losmaakt.
De ouwe schuinsmarcheerder kijkt zijn ogen uit en zegt: ‘We hebben nog wel even tijd voor een bak leut komen jullie maar even in de messroom.’
Even later zitten we, Alex Marjanne en ik, tegenover die ouwe aan de koffie.
Die ouwe, die zijn ogen niet van Marjanne kan afhouden, speelt de charmante gastheer en heeft opeens helemaal geen haast meer om af te varen.
Pas na een dikke twintig minuten herinnert hij zich dat er ergens in Schotland een lading op ons ligt te wachten.
Stuur, je gasten mogen de wal op en jij mag voor en achter maken.
Ik roep de matrozen aan dek en help Marjanne de steile gangway af.
We staan, volgens mij, nog geen twee minuten met de armen om elkaar heen te zoenen, wanneer die ouwe, alweer vanaf de brugvleugel, ons laat weten dat “dat gelebber” nu afgelopen moet zijn.
Ik wip weer aan boord en zeg tegen de matrozen: ‘Sjor de gangway maar op het luik en gooi achter alles los.’
Zelf loop ik naar de bak en sjor samen met Manuel de laatste voortros binnen.
Ik zie dat ze achterop alles aan boord scheuren en gebaar naar die ouwe dat hij kan afdraaien wanneer de kont een flink stuk van de wal is, hoor ik de motor stoppen en maakt die ouwe, uit het raam hangend, het gebaar van “gooi los”.
Snel scheuren we de dubbele bocht van het spring binnen en kan ik eindelijk naar Marjanne kijken.
Verdomme, het lijkt wel scene uit “De Jantjes”.
Terwijl het schip zich langzaam van de wal verwijdert, “ je onderdrukt hoort snikken, je meisje huilend op de kade staat en het achter de ogen, van de stoere zeeman, branderig wordt” enz.
Afscheid nemen en niet weten wanneer je elkaar weer ontmoet kan zwaar zijn.
Vooral wanneer je zwaar verliefd bent en er, dank zij een zelf opgelegd celibaat een zooitje hormonen, plat liggend in de bochten, door je lichaam sjezen alsof ze op het TT circuit in Assen zitten.

Wanneer mijn stapmaats me voor gek verklaren wanneer ik, alweer, niet mee de wal opga, moet ik mijzelf vermannen om niet toch door de knieën te gaan maar nee ik blijf sterk.
Ik schrijf brieven bij het leven en dat terwijl ik vroeger, zelfs op een reis van acht maanden, niet meer dan één enkel ansichtkaartje naar mijn moeder stuurde.
We komen achter elkaar in GB maar Holland varen we alleen maar voorbij.
Wel weet ik onderhand exact hoe de Britse telefooncellen er vanbinnen uitzien en krijg een bloedhekel aan de telefonistes, die me steeds weer onder breken om me nog meer munten in de gleuf te laten werpen.

Marjanne vindt mij brieven steeds mooier worden, ach ja, oefening baart kunst en zo leer ik steeds beter hoe ik later mijn memoires in elkaar kan flansen.
Als mijn oude schoolmeester, die mijn opstellen steeds negatieve cijfers gaf, mij nu zou moeten beoordelen, zou de goede man echt niet meer durven zeggen dat er van mij niets terecht komt.

Wordt verv.


Albert

Prachtig Albert, was dit, naast het begin van iets moois, ook het begin van het einde van het varen? Misschien lezen we dat nog….

Je ouwe schoolmeester zou je schrijfsels van nu eens moeten zien. Een tien met een griffel!

Hoewel ik het niet iedere keer zeg geniet ik toch elke keer weer Albert.

Palomine schreef :
Me too!

Dank heren.

Stevan, in alle begin zit het einde ingesloten.
Tjemig, ga ik op mijn oude dag ook nog een beetje zitten filosoferen.
Niks zeggen, gaat vanzelf wel weer over.

Weer verder met






‘Waar gaan we eigenlijk heen broer?’
‘Tja broertje, eigenlijk wou ik naar Kopenhagen maar het is duur liggen daar, dus denk ik nu aan Roskilde.’
‘Kan je daar goed stappen?’
‘Gaat wel maar natuurlijk niet zo goed als in Kopenhagen. Maar vanuit Roskilde ben je, voor een paar centen in no time met de trein in Kopenhagen, dus…’
‘Hoe weet je dat nu weer, ben je daar wel eens met de trein geweest?’
‘Nee maar als je je vakliteratuur een beetje bijhoudt, dan weet je dat soort dingen.’
‘Vakliteratuur, wat voor vakliteratuur?’
‘De Water Kampioen natuurlijk, wat anders?’
‘Staat daar ook in hoe de Deense meiden zijn, zijn het stijve trutten of eh?’
‘Niet veel anders dan de Hollandse meiden, het ligt er maar net aan hoe je ze benadert.’
‘Oké, op naar Roskilde!’

We hebben besloten om in een ruk door naar de Roskilde Fjord te kachelen, dus zoeken we geen ankerstekkie op maar maken een warme hap - Sauerkraut mit Kartoffeln und Bratwurst - die we, met bord op schoot, in de kuip naar binnen werken.
De wind is wat aangetrokken, er staat nu iets van een dikke 3, bijna 4Bft.
We zijn Langeland zowat voorbij, het wordt al een beetje donker.
Omdat Lex nog niet gewend is om op commando inslaap te vallen, neemt hij de eerste wacht.
‘Kijk Lex we zitten nu hier en díe boei moet je over pakweg tweeënhalf uur in zicht krijgen, dan mag je mij roepen. Goed om je heen blijven kijken en als je het ook maar even niet vertrouwt moet je mij roepen. Goeie wacht.’

‘Ahoy kapitein, kom je buitenspelen?’
Ik wrijf mijnogen uit en stommel de kuip in.
Alex geeft blijk van bewondering en verwondering over het op de voorspelde tijd en richting doorkomen van de boei.
‘En recht vooruit nog wel!’
Ik doe of dit doodnormaal is en er niet ook een portie toeval aan te pas komt en zeg: ‘Ja Lex, je kan navigeren of niet.’
‘Ga jij maar pitten, je zal wel moe zijn.’
‘Helemaal niet, ik kan makkelijk een nachtje doorhalen.’
‘Mooi, dan ga ik weer liggen.’
Ik doe of ik aanstalten maak om de helmstok weer aan hem over te laten.
Snel wipt Alex de kajuit binnen en wanneer ik een minuut of wat later naar binnen schijn ligt hij, met zijn kleren nog aan, half ín zijn slaapzak half eruit.

We glijden langzaam door de nacht, het is niet echt donker, er hangt een halve maan aan de hemel en de sterren doen ook hun best.
Ik zucht en wou dat ik niet met mijnbroer maar heel romantisch met een mooie griet van al dat moois kon genieten.
Ik zal hem maar niet porren want hoewel de mooie grieten het af laten weten, zit ik liever in mijn uppie te genieten dan dat mij broer de sfeer verpest met zijn “humor”.

In de verte komt er een vuurtje boven de kim, volgens de kaart moet dat Rosnæs Fyr zijn.
Langzaam komt het dichterbij.
Wanneer we het vuurtje passeren, verleg ik de koers wat naar stuurboord om langs de NW punt het eilandje Sejero te passeren.

Het is volop dag wanneer ik Alex por met, ‘opstaan lui beest, de schipper heeft honger!’
Mopperend komt hij overeind, plenst een minimale hoeveelheid water in zijn snuit en maakt aanstalten om een ontbijt in elkaar te stampen.
De geuren die naar buiten zweven vertellen me dat het iets van gebakken eieren met bacon wordt.
Wanneer ik de laatste hap met een slok koffie wegspoel, zeg ik: ‘Kijk Lex, hier zitten we, zoveel graden sturen we dat moet ons ruim langs Sejero brengen. Tegen dat we het eiland dwars hebben kan je me porren voor de nieuwe koers.’
Even later lig ik te meuren in mijn slaapzak.

‘Albert, kom vlug, we zitten bijna aan de grond!’
Ik vlieg naar buiten en zoek vlug de omgeving af maar zie niet waar hij zo van geschrokken is.
‘Nee, kijk naar beneden!’
Beneden, zie ik inderdaad de bodem met stenen schelpen zand en waterplanten.’
Er gaat mij een lichtje op.
‘Niets aan de hand Lex, we varen hier over een bank die meer dan vier meter onderwater zit, daar kunnen wij met onze vijfennegentig centimeter diepgang makkelijk overheen, kijk maar op de kaart maar jij hebt nog nooit zulk helderwater gezien, vandaar.’
Hij is nog niet overtuigt.
‘Ja maar…’
‘Als je me niet gelooft, dan stap je toch even overboord om een stukje mee te lopen, echt waar broerlief, het is hier staande drinken.’
Al met al ben ik over mijn slaap heen, dus zet ik de volgende koersjes vast in de kaart en laat me door het zonnetje opwarmen.
Lex wil ook niet meer pitten dus zitten we met een mok leut zwijgend te genieten van dit kalme plezier tochtje.

Wordt verv.


Albert.

Even een tussendoortje.
Ik was vanmiddag, voor het eerst sinds Marjanne's overlijden, op visite bij buren.





Mijn buurman, van drie arken verderop, komt ook van de vaart.
Dat wil zeggen, de binnenvaart.
Al vrij jong, op zijn drieëntwintigste was hij, met al zijn papieren op zak, al schipper op een tanker van dik tweeduizend ton en bevoer o.a. de Rijn, tot ver in Duitsland, tot karnemelk.
Tot dat hij zijn vrouw leerde kennen en geen trek meer had in de DENZO vaart of wel Dag En Nacht Zondag Ook.
Hij solliciteerde bij de Amsterdamse Havendienst, waar ze maar al te blij waren met een jonge gast met al zijn papieren en een berg aan ervaring.
Hij en zijn meisje waren dolblij met vaste diensttijden waarbij ze al maanden van tevoren wisten wanneer hij vrij was en welke dagen of nachten hij aan de bak moest.
Hij schipperde op die grote havendienst boten en deed in de tussentijd nog de nodige cursussen.
In zijn vrijetijd deed hij aan sloeproeien waarbij hij menig keer meedeed aan de Harlingen-Terschelling race.
Uiteindelijk kwam hij, na een speciale radarcursus in IJmuiden op de verkeersleiding terecht.

Vanmiddag, uitgenodigd door bij hem en zijn vrouw op hun ark voor een kopje thee - ja ik weet het daar krijg je luizen en allerlei kwaaltjes van - kwam hij met de volgende anekdote.

Een of andere schipper had zijn spreeksleutel scheef weggehangen en bleef daardoor zijn draaggolf uitzenden, iets dat niet bevorderlijk was voor de rest van het marifoonverkeer.
Welk schip dat was?
Geen idee, want pas wanneer de spreeksleutel wordt losgelaten komt het riedeltje dat de ATIS op het scherm doet verschijnen.

Mijn buurman hoorde op de achtergrond een radioprogramma dat hij daar toevallig ook zacht had aanstaan en kreeg een idee.
Hij belde het nummer dat de luisteraars om de zoveel minuten om de oren kregen om platen of zo aan te vragen.
Hij legde uit wat er aan de hand was en verzocht niet om een plaat te draaien maar om een boodschap door te geven.
Nou dat werkte.
Kort na dat de DJ, of hoe zo’n kwekgraag op de radio heten mag, trots dat hij een rol mag spelen in een overheids akkefietje, de boodschap, met de nodige verfraaiingen in de ether had geslingerd, ging de marifoonzender uit de lucht.
Nu kwam inderdaad de dader met naam en rugnummer op het scherm te staan.
En nee, er werd geen werk van gemaakt, dit was gewoon een foutje dat iedereen had kunnen maken.


Albert.

Hebben wij een aantal jaren terug ook niet een illuster lid gehad die iets vergelijkbaars had?
Free Bird?

Weer verder met ons Denemarken tripje.






We naderen de ingang van de Isefjorden en zien Hundested op de bakboordoever liggen.
Alex, die na meer dan vierentwintig uur varen genoeg heeft van alle ontberingen die zeelui op de lange reis moeten ondergaan, laat blijken dat hij meteen de wal op wil om de blonde Scandinavische schoonheden - die allemaal zitten te smachten naar wat hij zoal te bieden heeft - te ontmoeten.
Na het afmeren zoeken wij de havenmeester en de douches op.
‘Nee Lex eerst wat eten, dan wat stores inslaan en vanavond na tienen pas stappen.’

Na het boodschappen doen kook ik een hap vlampijpen - macaroni - met veel gehakt, blokjes spam, uien, paprika’s en tomatenpuree -.
Alex, die zich te barsten heeft gevreten, gaat even liggen om uit te buiken.
Wanneer ik om een uur of elf me uitrek, geeuw en mijn boek wegleg ligt hij nog steeds te meuren.
Ik gooi een plaid over hem heen, kleed me uit en kruip mijn kooi in.
Om een uur of drie maakt hij me, kwaad, wakker met: ‘Waarom heb je me verdomme niet geroepen, we zouden toch gaan stappen?’
‘Huh, wattuh? Roepen, stappen ? O verrek dát, dat was om de reputatie van Jan de Hollander te beschermen. Ik was als de dood dat jij een Deens grietje zou versieren en uitgeput als je was, midden onder een nummertje inslaap zou sukkelen.’
‘Inslaap sukkelen onder het neuken? Dat doen alleen slappe ouwe lullen zoals jij, niet een gezonde jongen van achttien!’

’s Morgens, om een uur of tien, is het “voor en achter” en kachelen we op de motor wat verder het fjord op naar de ingang van de Roskildefjord.
Net binnen de ingang zien we een houten zeiljachtje, met een mooie Deense zwaluwstaartvlag, stuurboord van de vaargeul aan de grond zitten.
Met roepen en zwaaien proberen een man en een vrouw onze aandacht, die ze allang hadden, te trekken.
Zo te zien hebben ze geen buitenboordmotor en waarschijnlijk heeft een bootje van dat formaat ook geen vaste motor, wel hebben ze een vaarboom maar daarmee redden ze het blijkbaar niet.
Heel voorzichtig achteruitvarend, ik aan de helmstok en Alex achterop zittend bij de motor, naderen we ze.
Alex waarschuwt me: ‘Het wordt ondieper en er liggen grote keien.’
‘Oké, klappie vooruit tot we stilliggen en in z’n vrij.’
Ik pak een keurig opgeschoten landvast, deel die in twee bosjes en met een felle uithaal van mijn arm slinger ik de oogsplits over het jachtje.
Zodra zij de landvast op het achterschip hebben vastgezet en wij de andere kant op óns achterschip, trekken we met kleine klapjes vooruit de “sleeptros” strak.
‘Lex, geef maar een beetje meer, nog een beetje, nog een beetje.’
Opeens komt er beweging in en slepen we ze naar het midden van de vaargeul.
Ze gooien los, hijsen het grootzeil en de fok.
Wij wachten even af of ze niet weer de ondiepte oplopen maar zo te zien weten ze precies wat ze doen.
Ze manoeuvreren langszij en vragen wat we van ze krijgen.
‘Inge tinge.’
Dat is Zweeds voor “niets” maar dat verstaan ze hier ook wel.
Met: ‘Tusend tak,’ nemen ze afscheid en zeilen richting Isefjorden.
Wij vervolgen onze weg, draaien met het fjord mee naar het zuiden, zetten zeil en varen met een knoop of vier richting Roskilde.
‘Grote broer, wat is tussen taak?’
‘Tusend tak, dom klein broertje van me, betekent duizend maal dank, dat had je zelf ook wel kunnen raden.’
‘O ja? Hoe zeg je dan neuken op zij Deens?’
‘Ha, jij wil een zeeman vangen? Dan moet je vroeger opstaan. Dat kan ik in meer dan zes talen zeggen en in het Deens is het knipe.’
‘Mooi, meer hoef ik niet te weten. Vanavond gaat Lexie knipe!’


Albert.

Wordt verv.

knipe betekend iets anders hij kon beter fanden. maar het zal wel een toestand geworden zijn.

We passeren Frederikssund, en ruiken een visachtig luchtje.
‘Hee grote broer, het stinkt hier naar vis maar ik zie geen vissersboten of zo maar wel een hele grote trommel.’
Inderdaad, die trommel lijkt op een grote liggende stoomketel die, liggend op rollen, langzaam ronddraait.
‘Dat, onwetend broertje van me, is een calcineeroven, die vanaf de buitenkant verhit wordt door grote gasbranders. Als je goed kijkt zie je, dat aan het ene eind een lopend bandje langzaam oesterschelpen door de opening in die trommel stort, terwijl aan de andere kant een lopende band de gebrande schelpen boven in een silo met trechter stort. Daar, aan de onderkant, worden papierenbalen gevuld met gebrande schelpen, die gebruikt worden voor tuinpaden en zo en ook om kalk van te maken. Verder zijn er tig andere mogelijkheden maar die zijn niet belangrijk.’
‘Je bedoeld dat je het gewoon niet weet, geef het maar toe “alwetende” grote broer,’ zegt Alex op schampere toon.
‘Je hebt helemaal gelijk, eigenwijs klein broertje.’
Terwijl we verder zeilen is Alex een tijdje stil, dan zegt hij: ‘Maar hoe weet jij dat, van dat branden en zo?’
‘Uit mijn vakliteratuur natuurlijk, waaruit anders?’
‘Nee stinkerd, dat heb je niet uit de Waterkampioen, je bent hier met een schip geweest?’
Ik grijns en knik van ja.
‘Is hier dan wat te versieren?’
‘Ja zeker, kerstbomen maar dat pas tegen eind december.’
Alex kijkt me aan met een blik alsof hij me zachies wil wurgen.

We liggen aan het einde van het fjord in Roskilde.
We zijn gisteravond de wal op geweest maar konden niets versieren, dus lagen we al vroeg in de kooi en waren van de weeromstuit ook al vroeg wakker.
Na het ontbijt en de afwas, wil Alex meteen naar het station.
‘Nee Lexie, dan zijn we veel te vroeg in Kopenhagen, ik wil trouwens eerst hier naar het Viking Museum.’
‘Wat, een beetje naar ouwe troep kijken? Ik zie liever een leuke jonge meid.’
‘Oké Lex, dan ga ik in m’n uppie naar het museum en ga jij een leuke jonge meid versieren, veel geluk.’
‘Nee, ik spreek geen Deens en m’n Engels en Duits zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Ik ga wel met jou mee, maar dan moet jij vanavond voor mij vertalen.’
‘Dat is echt niet nodig broertje deze gebaren zijn internationaal. Kijk, dit is geld, dit is drinken en dit is neuken, althans in deze contreien, in Zuid-Amerika daar betekent dit niet neuken maar vriendschap.’

Het museum, met al z’n “ouwe troep”, is meer dan de moeite waart en als het niet aan Alex had gelegen, was ik er nog uren blijven hangen.
‘Oké zeurpiet, jij je zin, we gaan naar het station.’
Ik wissel wat Guldens om voor Kronen en koop twee retourtjes Kopenhagen.
De reis is zo kort dat het, volgens Alex, amper de moeite is om een zitplaats te zoeken.

We lopen het museum uit en terwijl Alex zowat zijn nek loopt te verrekken, wijs ik hem een richting uit die naar de haven gaat.
‘Je loopt verkeert. Volgens de borden ligt Tivoli die kant uit!’
‘Nee broertje, jij wil zo graag mooie meiden zien, nou ik weet er een die zich helemaal bloot laat bewonderen.’
Hij kijkt me aan met een blik vol wantrouwen maar loopt wel mee.
We komen op de Langeline waar je een aardig uitzicht hebt over het water maar Alex kijkt de andere kant uit, op zoek naar een mooie blote meid.
‘Nee broertje, dáár moet je kijken.’
Ik wijs naar de waterkant.
Even ziet hij haar over het hoofd, dan krijgt hij door dat daar, op een steen bij het water, een klein bronzen beeldje van een zeemeermin zit.
‘Huh, is dat alles?’
‘Is dat alles, is dat álles? Dát, dom broertje van me, is het wereldberoemde blote beeldje van de “Kleine Zeemeermin” naar een sprookje van Hans Christian Andersen. Van over de hele wereld komen er hele volksstammen naar Kopenhagen alleen maar om haar te zien, maar jouw enige commentaar is “Is Dat Alles”. Je moet je ogen uit je kop schamen, kleine cultuurbarbaar die je bent!’
Alex, totaal niet onder de indruk van mijn donderpreek, zegt: ‘Oké, gaan we dan nu naar dat pretpark?’
Ik zucht een diepe zucht en zeg: ‘Ja Lex, we gaan nu naar Tivoli.


Albert.

Wordt verv.

Een bezoek aan het zf met een nieuw verhaal van Albert is altijd de moeite waard!

“kerstbomen”, heerlijk. Doet me er aan denken, ik ben ook enkele keren met mijn jongere broer op reis geweest en hij had iets met een conifeer. Ga ik hem straks een mailtje sturen, die conifeer is hij zeker weten nog niet vergeten.

Weer een ouwetje als tussendoortje.




Hij had voor hun huwelijk een Klepper vouwkano met zeiltuigje en zwaardjes maar kort na de bruiloft - het was een motje - kwam het eerste kind - verwekt in de kano - en lag de klepper op zolder stof te vergaren.
Al met al duurde het tot de laatste van de drie kinderen het huis uit was, voor hij - heel voorzichtig - over varen dorst te beginnen.

Nu had Ma vroeger, toen ze nog een slanke jonge blom was, die wankele kano al verfoeit maar nu, als een dik propje van achter in de vijftig, was ze helemaal met geen mogelijkheid nog te bewegen in die oude Klepper te stappen. Dat laatste was maar goed ook, want toen hij heel stoer zei: ‘Dan blijf jij maar thuis en ga ik mooi alleen!’, bleken de stiksels en verlijming zo gaar, dat de kano, nog voor hij op de Kagerplassen was, langzaam maar zeker in losse onderdelen uiteen begon te vallen.
Wanneer hij, zeiknat en zwaar gedesillusioneerd, de trap op komt sjokken, blijkt dat hij destijds niet de verkeerde vrouw heeft gekozen. Ze neemt hem van boven tot onder op en zegt: ‘Goed, als jij zo graag zeilen wil, dan kopen we een bootje, laten we van het weekend maar eens wat tweedehands zeilboten gaan bekijken maar een ding, ik wil er wel een met kajuit en een keukentje.’

Dat ene weekend bootjes kijken worden er drie maar dan, in Woerden, lopen ze tegen een “schattig” Kolibrietje op. De romp is spierwit en de rest staat, prachtig glimmend, in de blanke lak. Pa vindt de lijnen van de romp heel stoer en ziet zichzelf al, als een echte Dorus Rijkers compleet met zuidwester en oliegoed, zware stormen afrijden. Ma wordt pas enthousiast, wanneer ze het fris geschilderde interieur en het piepkleine maar o zo handige kombuisje ziet. Wanneer er ook nog ergens een Portapotti tevoorschijn komt en Ma beseft dat ze niet meer, zoals vroeger, ergens in het riet of boven een emmertje hoeft te hurken, is de koop snel gesloten. Na het overhandigen van de nodige flappen en een korte instructie van de oude eigenaar, varen ze, nog wat onwennig, op de motor naar huis en meren - met toestemming van de beneden buurman - af aan het vissteigertje voor het huis.

De hele week is Ma bezig om het smetteloze interieur nóg smettelozer te maken en sjouwt ze zoveel “hoognodige” zaken aanboord, dat het bootje een centimeter of wat meer inzinking krijgt. Iedere dag, wanneer Pa die week ‘s avonds van zijn werk komt en de warme hap naar binnen heeft gewerkt, gaan ze samen in hun bootje zitten en terwijl Pa heerlijk ontspannen een sigaartje zit te roken, zet ma koffie op het twee pits gaskomfoortje en serveert er iets lekkers bij. Zowel Pa als Ma, raken iedere dag wat meer verliefd op het mooie bootje en kunnen haast niet wachten tot het weekend wordt en ze hun trots bezit kunnen tonen aan de rest van de wereld.

Dan eindelijk, op een zonnige zaterdagmorgen, is het zover.
Pa, voor deze keer in een sportieve spijkerbroek, sjouwt een jerrycan water de trap af en Ma, in een zonnige bloemetjesjurk, doet de deur op slot. Even later gaan de trossen los en tuffen ze richting Kaag. Ma vindt het prachtig dat bijna alle tegenliggers hun hand opsteken en zwaait ijverig terug. Ze zegt: ‘Wat zijn de watersporters toch beleefd en vriendelijk, daar kunnen die grove automobilisten wel eens een voorbeeld aan nemen.’
Pa knikt. ‘Zo is dat, op het water heeft men nog respect voor elkaar.’
Ze komen op de plas en vader legt, zonder er al te hard tegenaan te varen, de boot met de neus tegen een tuigsteiger.
Ma gooit een kluwen touw naar een jonge knaap die, bang voor schade aan zijn OK jol, helpt om veilig af te meren.
Wanneer hij ziet dat Pa nog een tikje staat te klooien met het tuig, geeft hij hem nog wat adviezen. Na het losgooien geeft hij de neus een zwaai in de goede richting en wenst ze veel plezier. Terwijl het zwakke windje ze met een gangetje van tegen de drie knopen de plas op laat zeilen zonder echt scheef te gaan, zegt Ma: ‘Op het water is zelfs de jeugd beleefd en behulpzaam, we hadden eigenlijk al veel eerder aan een bootje moeten beginnen.’
Pa knikt en probeert zich te herinneren hoe het door de wind gaan ook al weer ging.
O ja, fok los, roer aan boord en net zolang hard aan een kant kanoën tot de wind aan de andere kan inkomt. Maar dit bootje is geen kano en luistert zo goed naar zijn roer, dat Pa de peddel achterwege laat. Het gaat nog niet helemaal perfect, ook al omdat Ma een beetje moeite heeft om de andere fokkeschoot te vinden maar al doende leren ze aardig met het bootje om te gaan.
‘Kijk Pa,’ Ma wijst op een wedstrijdveld Regenbogen, ‘daar komen een heleboel boten deze kant op, moeten we niet even aan de kant gaan? ‘
‘Aan de kant gaan? Welnee vrouw, wíj komen van rechts, wíj hebben we voorrang!’
De Bogen komen snel naderbij en de voorste geeft aan dat zij over BB varen en de Kolibrie moet wijken. Pa, die er van overtuigt is dat hij in zijn recht staat, geeft geen krimp en ligt “recht zo die gaat” op aanvaringskoers met wel drie Bogen tegelijk. De eerste Boog valt op het laatste moment een beetje af en scheert, scheldend en vloekend, rakelings achter Pa langs. De andere twee Bogen, die wat hoger liggen dan nummer een, hebben gezien dat hun concurrent, dankzij de Kolibrie, hoogte heeft moeten inleveren en beginnen nu ook gebaren te maken en hard te roepen. ‘Bakboord, bakboord!’
Waarschijnlijk door de ietwat bekakte uitspraak, verstaat Ma het niet helemaal en denkt dat haar geliefde bootje beledigt wordt. Ze gaat rechtop staan en roept verontwaardigt: ‘Wat bah boot? Je hebt zelf een bah boot en een rotkop bovendien!’
Ze gaat weer zitten en zegt tevreden; ‘Zó, dat zal hem leren.’


Albert.

Bedankt weer, Albert.

Heerlijk weer!

En zo heurt het, amice!

Albert 45 schreef :

De appel valt niet ver van de boot

Mooi weer Albert !