Onderwerp: Albert verhalen.

b100 schreef :
Achterstevoren is nie leuk. Dan begin je bij de climax en wordt het steeds minder spannend.
Maar ik kan 'm volgende keer natuurlijk wel op z'n kop lezen. Doe ik er iig een stuk langer over.

Afgelopen zaterdag was ik op de begrafenis van een schippersvrouw die ik goed gekend heb.
Grietje, zo heette het goede mens, was op drie maanden na negentig geworden, dus toch nog wel een “gezegende“ leeftijd.
Grietjes man, ome Gerrit die vanwege een chronische verkoudheid op de hele vloot bekend stond als Gerrit druppel, had zijn leven lang gevaren met zand en grind.
Zo’n twaalf jaar geleden, hij was al in de zeventig, besloten ze dat het tijd werd om de L’avenir te verkopen en in een huisje aan de wal te gaan wonen.
Lang heeft ome Gerrit niet van zijn pensioen kunnen genieten, want enige maanden later stierf hij.

Zoals het meestal gaat bij een begrafenis, was er na de plechtigheid een koffietafel, met niet al te verse belegde broodjes.
Nu ik niet meer tegen achterhoofden aankeek, zag ik veel oude bekenden, voornamelijk mensen uit het schipperswereldje en ook nog wat oud collega’s van de brug en sluisbediening.
Er viel heel wat bij te praten en natuurlijk werden er ook herinneringen aan Grietje en ome Gerrit opgehaald.
Dat deed me opeens denken aan wat Ome Gerrit me ooit vertelde.
Ik haalde die anekdote aan en twee oude knarren wisten me te verzekeren dat dat echt gebeurd is.

Een schipper die ’s morgensvroeg zijn motor wil starten, komt er achter dat hij de vorige dag de startluchtfles niet goed heeft dichtgedraaid en deze, langzaam maar, zeker alle druk heeft verloren.
Normaal is dat geen ramp want via een drijfriem vanaf de hulpmotor naar de compressor, kan je in een goed kwartier de luchtfles vol genoeg draaien om te starten en ook met de hoofdmotor zelf kan je luchtdraaien, maar dan moet hij natuurlijk het wél doen.
En natúúrlijk is net nú de hulpkar kaduuk.
Een collega schipper weet daar wel raad op.

Nu moet ik er bij zeggen dat de motor een oude direct omkeerbare langzaam loper met een lel van een schroef en een vliegwiel van een paar ton is.

De collega zegt: ‘Niks aan de hand, ik sleep je wel even aan.’
Hij gaat voor de kop liggen, brengt een tros over en begint te slepen.
Hij zette er behoorlijk de sokken in zodat de schroef, en daarmee ook het vliegwiel en de motor - met de kleplichters open - van de pechvogel, door het langsstromende water steeds harder begint mee te draaien.
Dan komt het moment van de waarheid ofwel, “doet ie het of doet ie het niet?”
De schipper gooit één kleplichter dicht.
Door het momentum van het vliegwiel draait de motor een paar slagen mee en begint... pok, pok , pok, op een poot te lopen.
Snel gooit hij de andere kleplichters dicht.
De motor loopt en terwijl zijn vrouw stuurt loopt de schipper opgelucht naar voren.
De slepende schipper wuift, terwijl hij de tros binnenhaalt , de dank van de pechvogel weg.
‘Ik kom wel eens een borrel bij je halen en o ja, vergeet niet om lucht te draaien.’


Albert

Zo, daar was ik wel even aan toe!
Dank Albert!
Groeten, Peper.

Ik weet ook collega's die een oude motor in een klipper van dat zelfde calbier wel een "aangezeild" hebben....

Lang geleden lag ik met de amsterdamse sleepboot Voorzaan, op doorreis, in Leeuwarden.
In die boot staat (nog steeds!) een prachtige 2 cilinder Industrie 2VD5, 60 pk bij pakweg 500 toeren.
Als die motor draait verblijd je de omgeving met en muzikaal tabak-tabak-tabak enz.
In Leeuwarden kwam spontaan de voor-voor-voor-vorige eigenaar langs, een beroemde reddingbootschipper van 't Wad.
Hij vond 't prachtig.
Na enige tijd wees hij op een bout in de huid, vlak onder dek bij het voormachinekamerschot. Of we wisten waar die voor was. Nou nee, die bout hadden we nog nooit gezien.
Hij vertelde dat hij járen geleden op deze zelfde plek lag, zonder startlucht. Er was (en is) geen hulpsetje aan boord. Er kon wel met de hand luchtgedraaid worden met een slinger aan de compressor, maar dan sta je je een halve dag het schompus te draaien.
Met een koudbeitel sloegen ze een klinknagel weg, net onderdeks dwars van het vliegwiel.
Daarna ging er een 10 mm lijntje met een aantal slagen om het vliegwiel en door het gaatje naar buiten. Ze hielden de eerste de beste passant aan, toevallig de SRV-wagen, en met een simpel rukje trok die de motor direct aan. Daarna konden ze ook weer luchtdraaien.

Als je de Voorzaan ziet, check het maar. Die bout zit aan stuurboord.

Mooi!

Ook in deze tijd komt het voor, er is er een in de Vendee Globe geweest die zijn motor startte met behulp van een lijn op de schoot van een voorzeil, zal link zoeken.

Gevonden:

en deze:

Zou die truuk ook met onze dieseltjes lukken?
Stel dat je startmotor het begeven heeft.

Vinní

Wat zou er anders zijn aan 'onze' dieseltjes dan aan zijn dieseltje? Het kunnen lichten van de kleppen is wel erg handig in deze.

Mijn BUKH tweepitter heeft kleplichters én een slinger om, in noodgevallen, met ellebogenstoom te starten.

Albert 45 schreef :
mijn Sabb 1-pitter ook

Albert 45 schreef :
En heb je dat wel eens geprobeerd? En zo ja, had je daar dan startspray bij nodig of ging het zonder?

Is nog nooit nodig geweest maar mocht het ooit zover komen, dan bedien ik de kleppen en moedig Marjanne aan bij het slingeren.

Als de accu "perongeluk" leeg is van onze Yanmar en hij krijgt de startmotor niet meer rond helpt het inderdaad ook om even de klepjes te lichten.

Albert 45 schreef :
Dat is de ware geest, Albert! Altijd bereid om het zware werk te doen.

Je bedoelt toch het zware denkwerk, mag ik hopen?

Zout.

De hitte van de laatste dagen, maakt dat ik de hele dag door water drink.
Niet in grote hoeveelheden maar wel heel frequent een paar slokken.
En hoewel ik een hekel aan zout eten heb - Hollandse nieuwe uitgezonderd - eet ik er steeds wat cherrytomaatjes met zout bij.

Dat heb ik in de tropen geleerd, waar we ieder dag zouttabletten moesten slikken.
De officieren mét een suiker laagje en het plebs zonder , want verschil moet er zijn, niet dan?
Wanneer je die rotpillen niet meteen met water wegspoelt, ga je geheid over je nek want het zijn niet bepaald snoepjes van Jamin.
Toch heb je in de hitte, met al dat zoutverlies door het zweten, aanvulling nodig.
Daar komt een van onze Spaanse matrozen, Pablo, ook achter.
Hij komt uit de buurt van Sevilla - waar het verdomde heet kan zijn - en heeft die rommel niet nodig.
Daarbij doet hij nogal geringschattend over die Hollanders die niets gewend zijn en bij een klein beetje hitte al bijna van hun stokkie gaan.

Ons reisje gaat via de Med. en het Suezkanaal naar de Rode Zee en de Perzische Golf en aan dek hebben we temperaturen van boven de zestig graden.
En terwijl wij, met forse tegenzin, trouw onze zouttabletten slikken, weigert Pablo om er zelfs maar naar te kijken.
Nu ziet Pablo er qua uiterlijk en huidskleur uit als een Moor, dus geloven wij ook dat hij er beter tegen kan dan wij.
Tot op een dag in de PG , we hebben geladen in Bandar-Mashur, het zo bloedheet is dat de panama sproeiers die overal op het dek staan om de tanken te koelen, het dek niet eens meer nat krijgen en we net als wat meeliggers, er uitzien als een mistbank met masten.
‘Kijk, wat doet die malloot nou?’
We blijven staan en zien Pablo als verdwaasd, tegen de trap aanliggend, proberen naar boven te kruipen.
Opgeven doet hij niet maar naar boven komt hij evenmin.
Als in een vertraagde film probeert hij het steeds weer opnieuw maar komt geen tree hoger.
‘Jongens, laten we hem in zijn kooi pleuren en die tweede erbij roepen.’

Uiteindelijk beland Pablo in het hospitaaltje en krijgt, behalve water, alleen maar zoute bouillon te slikken.
Of dat medisch verantwoord is?
Geen idee, wel staat hij vijf dagen later weer met zijn kloten aan dek en verdomd het nog steeds om zouttabletten te slikken.
Wel hanteert hij het zoutvaatje op een manier die hem heel geschikt maakt voor een baantje bij de gladheidsbestrijding.

Albert.

Fantastisch Albert!
Even was ik vertwijfeld toen ik op deze zomerse dag een nieuw bericht in dit topic zag.. maar bedankt voor het advies, ik neem een zakje zoute pinda's om in de schaduw te nuttigen met een koud glaasje erbij.

s..t, Albert is weer aan het schrijven en ik heb niets te vertellen... Nou heb ik dat nooit, dat is niets bijzonders, maar ik wil toch mijn deel aan het forum proza bijdragen.
Nou, dat zal ik dan doen in een technisch draadje.
Wel lekker dat je weer in de pen bent geklommen Albert!
Groeten, Peper.

Mooi verhaal weer Albert. Dank voor de tip!

Goed verhaal Albert, waar een korreltje zout niet goed voor is!

Albert 45 schreef :
Mooi verhaal.
Dat van dat zoutverlies leerde ik in dienst. Bij een lange mars bij warm weer, waarbij de ruggen soms tamelijk nat werden, kregen we van het kader zakjes zout (maat suikerzakje). Dat moesten we met veel water naar binnen spoelen. Tamelijk smerig, inderdaad. Van tabletten hadden ze in het leger nog nooit gehoord, kennelijk. Lijkt me aanzienlijk prettiger, met of zonder suikerlaagje.

Aangezien ik deze weken bezig ben met vrij arbeidsintensief timmerwerk in mijn hut op de vaste wal (vraag me niet hoe we dit weer zo gepland hebben gekregen), val ik af en toe wel weer 's even terug op die oude tactiek. Theelepeltje zout met veel water. Het blijft smerig, maar dat van dat zoutverlies is wel een feit. Na een dagje flink zweten vertonen met name zwarte t-shirts rond de 'natte plekken' witte randen. Zout.

ik neem dan vaak om 16:00h een kopje Cup-a-Soup...

Sloe Gin schreef :
Dus jij bent die man van de reclame...

We brengen de nacht door “op de palen” , ofwel de eerste overnachtingsplaats na Brunsbüttel.
We krijgen een Noor - met een vriendin uit Estonia - Estland - langszij.
Leuke jonge mensen, die hun gloednieuwe jacht net in Frankrijk hebben opgehaald.
Behalve vast op Zeebeest moeten er ook nog trossen op de palen komen maar dat lukt niet erg best, dus stapt Marjanne even over en mikt met één hoera worp de tros over de paal.
Dan, omdat de schipper er ook niet veel van bakt, doet ze hetzelfde met de achter tros.
De bewondering die ze daarmee oogst wuift ze bescheiden weg met: ’O dat heb ik van mijn man geleerd, die is zeeman geweest.’

’s Morgens vertrekken onze buurtjes en na een rustig ontbijt zijn wij ook zover.
Marjanne vindt dat wij de laatste dagen te weinig beweging hebben gehad, dus bij de kruising met het Giselaukanaal draai ik bakboord uit en zet haar, met fietsje en rugzak, aan de wal.
‘Ik weet het schat, ook ik kan meer beweging gebruiken maar ja, de boot vaart niet van zelf.’
‘Ja en dat vind jij erg.’
‘Ja zeker maar ik weet wat mijn plicht is dus helaas...’
‘Ja ja, het is goed met jou. Waar zie ik je straks?’
‘Het is ruwweg vijfentwintig kilometer naar Rendsburg. tegen de tijd dat ik daar ben, heb jij je boodschappen gedaan en kunnen we meteen verder. En o ja, ik leg aan tegenover de ijssalon dus ik verwacht wel een ijsje. Een ijsje zonder je om precies te zijn.’
We wuiven elkaar gedag en ik vervolg de reis.

Bij Rendsburg maak ik vast aan de kaai en wacht op Marjanne.
Ha daar is ze al ze geeft me de rugzak en een paar tasjes aan.
‘Zo alleen nog even ijs halen.’
‘Laat maar zitten moppie, daar komt een sleper aan met een hekgolf waar je niet blij van wordt, ik ga liever meteen van de kant.’
We varen onder de brug door waar ze nog steeds bezig zijn met het hangende veer en zo te zien blijft dat nog wel een pikheetje buiten bedrijf.
Bij Borgstedt draaien we bakboord uit naar de jachthaven en leggen aan bij de bunkersteiger.
Hier moet je, zoals we weten van de vorige keer, even bellen - 00491739137315 - dan komt de havenmeester met zijn auto naar de dieselpomp.
Helaas ik laat de telefoon overgaan tot ik een ons weeg maar hij neemt niet op.
Na een paar minuten probeer ik het weer maar lauwloene.
Bij de derde keer bellen staat zijn telefoontje zelfs af.
Marjanne loopt naar het kantoortje maar de dame daar kan ons niet helpen maar volgens haar zit hij bij de werklui voor de loods want er valt iets te vieren.
Inderdaad zit er daar een ploegje mannen aan het bier maar wanneer ze vraagt naar de havenmeester meldt zich niemand.
‘Oké moppie, laat die zak het hubuskulubus genieten. Toch moeten we wel diesel hebben, want in Holtenau is het maar de vraag of we daar wel kunnen bunkeren. We gaan terug naar Rendsburg.’
Na een klein uurtje terugvaren, liggen we aan de achterkant van Rendsburg aan de bunkersteiger.
Daar komt, met rechte rug en ferme pas, Frau Havenmeister aangemarcheerd .
Ze pakt het vulpistool, met een slang van meer dan twintig meter, en marcheert door tot voor Zeebeest.
Ik heb de dop al los en wil het pistool aanpakken.
“Nein!” Eerst moet de motor uit.
‘De motor uit? Dat kan niet want...’
Ze laat me niet eens mijn zin afmaken maar marcheert met slang en al terug naar de pomp.
Omdat ik hoognodig moet bunkeren en niet de gok wil nemen dat ik zonder kom te zitten, ga ik achter haar aan en leg uit dat, wanneer de motor uitstaat, de brandstofmeter ook uitstaat en dat zonder de meter de kans op een diesel spuiter via de ontluchting aanwezig is en daarmee ook haar mooie haven onder de ...’
Weer laat Frau Havenmeister me niet uitspreken en snauwt me toe dat het volgens de regels “Verboten” is om te tanken met draaiende motor.
Dat het hier om diesel en niet om benzine gaat doet er niet toe en op een toon van “befehl ist befehl”, bijt ze me toe dat regels regels zijn.
Dan maar bunkeren zonder de meter.
en om niet de kans te lopen als vervuiler in het cachot te worden geworpen, bestel ik, in plaats van een liter of zestig/zeventig, vijfendertig liter plus twintig in de “cannisters” - Het woord “Jerrycans” durf ik bij Frau Ober Feldwebel niet in de mond te nemen - .
Ik zet de jerrycans aanboord en zeg tegen Marjanne: ‘Ga jij maar afrekenen, want mijn dagelijks rantsoen beleefdheid is in een keer opgebruikt. En o ja. Don’t Mention The War.’


Albert