Onderwerp: Albert verhalen.

De vaste ploeg op de sluis heeft voor gewoonte om minstens een kwartier voor aflostijd te arriveren, zodat we, behalve voor het overnemen van de wacht ook nog tijd hebben om de laatste nieuwtjes - roddels - door te nemen.
Het is een mooie zonnige dag in september, wanneer ik het sluisterrein oprij en mijn fiets tegen de toren plaats. De sluisdeuren zijn aan het opendraaien en de bellen van de slagbomen laten hun doordringende ratel horen. Terwijl ik de lange buitentrap opklim, begint de brug te stijgen en maken de bootjes in de kolk hun lijntjes los. Nog voor de brug halverwege is, stormen de eerste bootjes naar buiten. Ik doe de deur open en stap naar binnen. ‘Hoi Ton, is er koffie?’ Hij kijkt me even over zijn schouder aan en draait zich weer naar het bedieningspaneel. ‘Hoi Albert, ja ik zag je aankomen, hij staat door te lopen.’ Ik pak twee mokken en doe in de zijne alvast suiker en melk. Zelf drink ik het zwart. De jachies zijn eruit en een Twente Rijnschip met grind begint vaart te maken maar moet vol achteruitslaan om niet, kop op kop, met een invarend sloepje in aanvaring te komen. Het sloepje schampt langs het anker van de grote jongen maar behalve een flinke kras is er geen schade. Wanneer het sloepje ter hoogte van de stuurhut komt, doet de schipper zijn deur open, om al “achteruitbiddend” de oetlul in het sloepje wat vaarregels bij te brengen. Niet dat dit enig effect sorteert want zo te zien én te horen, is het echtpaar straal bezopen. Zowel de brug als de deuren zijn al een tijdje dicht maar nog steeds lukt het de schipper niet om het sloepje af te meren. Ton, die pas gaat afschutten als ze er ooit nog eens in slagen om tenminste één touwtje vast te krijgen, komt naast me op het bordes staan. ‘Nou, dat kan nog wel even duren, hier is je koffie.’ Terwijl we voorzichtig teugjes van de hete koffie nemen, overleggen we over wat te doen. We kennen het echtpaar en weten dat ze hun bootje nog geen driehonderd meter beneden de sluis hebben liggen. ‘Zullen we ze voor dat laatste stukje toch nog vasthouden en de politie bellen of…? ’ We willen niet dat er ongelukken gebeuren maar het kan wel eens een stief kwartiertje duren voor de politie er is. Nu mogen wij ze officieel niet gijzelen maar… het thermisch uitvallen van de deuren is natuurlijk een andere zaak. En als we de oorzaak van de storing pas gevonden hebben wanneer de politie er is? Ik bedoel, dat kan toch gebeuren niet dan?
In het sloepje, dat nog steeds midden in de kolk ligt te drijven, is er ruzie ontstaan. Ze staan recht tegenover elkaar, met hun armen zwaaiend, elkaar voor rotte vis uit te maken. De vrouw, die van hen beiden het zwaarst bezopen is, verliest haar evenwicht en kukelt overboord. In plaats van zijn vrouw te helpen, staat hij haar uit te lachen. De vrouw weet zich met slome bewegingen amper bovenwater te houden en is helemaal van het padje. In plaats van naar het sloepje te bewegen, gaat ze steeds verder naar het midden. ‘Verdomme, dat wijf gaat verzuipen!’ We rennen de trap af en ik grijp een boei. ‘Ton pak de haak!’ Wanneer ik me naar de kolk draai zie ik nog net Ton met een snoekduik over de rand van de kolk verdwijnen. Hij komt vlak bij de bezopen totebel boven en kan, door haar bij haar paardenstaart te pakken, nog maar net voorkomen dat ze onderwater verdwijnt. Hij weet haar zo te draaien dat ze op haar rug ligt en met een arm om haar keel zwemt hij naar een ladder. Met hulp van wat omstanders weten we haar op de sluismuur te krijgen. Intussen heeft iemand al voor een ambulance gebeld. Niet dat dat erg nodig lijkt want ze is al hoestend en proestend, verder gegaan met schelden op haar vent. Toch wordt ze, wanneer drie minuten later de ambulance bemanning haar onderzoekt, op een brancard gebonden en afgevoerd.
‘Ton lul, doe dat nooit meer!’ ‘Wat?’ ‘Achter een bezopen wijf aan duiken, voor het zelfde geld had ze zich aan je vastgeklampt en waren jullie allebei verzopen, net nu ik een beetje aan je begin te wennen. Wanneer Ton en ik terug naar de toren lopen, ik om omhoog te gaan en Ton om zich beneden om te kleden in een droge overal, zien we, op de tegels onder het bordes, de scherven van onze mokken liggen.

Albert

poh echt link, maar wel dapper.

Hoi Albert,
Wat een prachtig verhaal. Gelukkig is het goed afgelopen!
Groet, Robert

Pittige tante...
Denk dat je dan geen afwegingen meer maakt.
Gelukkig goed afgelopen. Op de mokken na.

Denk dat die man voorkomt in onderstaand stukje:

Wow, respect.

We hadden in April een ervaring in Workum die er aan doet denken - bij uitzondering een nacht in onze eigen haven geslapen. Wordt 's nachts (01:00 of zo) wakker van geschreeuw buiten. Luik open, kan ik net onderscheiden "Hilfe - Hilfe - Er säuft ja ab!". Ik ben volgens mij nog nooit zo snel uit mijn bed gesprongen en wat kleren aangeschoten. 2 ladderzatte mannen waarvan er 1 naast de steiger gestapt was (in water van ... 8 graden?). Hij lag alweer op de steiger toen wij er aan kwamen, met gelukkig nog een man of 8 er omheen. Uiteindelijk niets hoeven / kunnen doen, maar getsie. Dat had evengoed een reanimatie kunnen zijn.

SPANNEND!
Gelukkig goed afgelopen.
Al heb je nog zo'n dorst, een sluiskolk drink je niet effe leeg!
Groeten, Peper.

Spannend verhaal. Ongelofelijk dat die collega van jou in die kolk is gesprongen. Ik vroeg mij af wat ik zelf in zo'n situatie zou doen. Ik denk dat ik mijn leven niet zou wagen voor zo'n stomdronken vrouw. Hebben sluismeesters voor dergelijke situaties ook professionele aanwijzingen?

martinw schreef :
Wanneer Ton niet impulsief had gehandeld maar even had nagedacht, was hij er ook niet ingedoken.

Niet alle omstandigheden zijn in regeltjes te vangen.

Peper schreef :
Vijf à zes miljoen liter? Het is even doordrinken maar waar een wil is, is een weg.

Berghout-2 schreef :
Heeft anders niks met beren te maken.
De naam komt van de uitvinder van het kruidenmengsel : Hendrik Beerenburg uit Amsterdam en het spul werd in Amsterdam gemaakt . Niks met Friesland dus
nl.wikipedia.org/wiki/Berenburg
Ad

Door het gedoe over hoe je een vlag/wimpel in het achterstag hijst, moest ik terugdenken aan het volgende.





We liggen in Dublin aan de South Quay, te wachten tot onze loskade vrij is. Omdat we voorlopig nog niet aan de beurt zijn, laat ik twee van de mannen buitenboord op de stellingplank met stekers, roestborstels en menie wat beschadigingen en roestplekken bijwerken, terwijl de derde matroos en ik in de gangboorden het zelfde doen.
Het is bijna drie uur ik roep de naar de mannen: ‘Pikheet!’ We wassen onze klauwtjes en gaan, vanwege het mooie weer, in plaats van in de messroom op het achterdek zitten. Ik brul naar de Kanenbraaiër: ‘Ronnie, we zitten achterop!’ Even later komt hij met een blad vol mokken en een kan ijsthee achterop terwijl hij inschenkt zegt hij: ‘Heb je die marine barrels gezien?’ De vetpriester, die er ook bij is komen zitten Zegt: ‘Wat valt er te zien aan de bloody fucking navy?’ ‘Het zijn alle twee Hollanders.’ De vetpriester haalt zijn schouders op en zegt, ‘So what?’ Ik sta op en zie twee fregatten die, inderdaad, de Nederlandse driekleur voeren. Langzaam schuiven ze voorbij en meren, met sleepboothulp, af aan de kade. We kijken toe, terwijl we natuurlijk flink commentaar leveren op die watjes van de marine, die wel dertig man nodig hebben voor iets dat echte zeelui - zoals wij dus - met anderhalve man en een paardenkop even tussen neus en lippen door doen.

Het loopt al tegen vijven, dus ik laat de mannen vierkant werk maken en opruimen. Terwijl ik mijn klauwtjes menievrij maak met een dot twist met peut, zie ik een marineofficier over de kade dichterbij komen. Hij kijkt naar ons alsof hij iets van ons wil. Hij stopt bij de gangway en vraagt of hij aan boord mag komen. Ik knik, ‘Ja hoor, waarom niet? Maar kijk uit met dat mooie pakkie, we hebben net bijgeplekt en de menie is nog nat.’ Hij komt de gangway op blijft bovenaan staan draait zich naar het achterschip en salueert de “vlag”. Even later staat hij voor me en vraagt naar een stuurman. ‘Nou dat komt goed uit, want we hebben er maar een en die staat recht voor je. Wat kan ik voor je betekenen?’ Het komt er op neer dat hij gestuurd is door een of andere goudvink die weer boven hem staat en nogal gepikeerd schijnt te zijn over onze vlagvoering. Hij wijst ten overvloede naar de gaffel van de “kerstboom” die net voor de schoorsteen staat, waardoor elke vlag die je daar hangt iets van een Volendamse paling krijgt, goed doorrookt en een stuk donkerder dan bij aflevering. Daar komt nog bij, dat doordat hij dag en nacht hangt te wapperen, hij onderhand zo gesleten is, dat de lengte breedte verhouding niet meer drie op één is, maar één op drie. Nu ben ik zelf daar langzaam aan gewend geraakt, maar nu ik er met frisse blik naar kijk, moet ik toegeven dat het tijd wordt om er iets nieuws op te hangen. ‘Kijk ik zou dolgraag een nieuwe vlag hijsen maar… onze reder is een Zeeuw die met een Groningse is getrouwd. Zo’n kombinatie levert vanzelfsprekend het toppunt van zuinigheid op, dus kunnen we lullen als Brugman maar we krijgen één nieuwe vlag per jaar en niet meer. Deze was ons kerst cadeautje, dus moeten we nog vier maanden wachten op de volgende.’ De Kanenbraaiër, die er met zijn nieuwsgierige neus bij is komen staan, kijkt vlug de andere kant op en krijgt spontaan een hoestbui. ‘Dus als jouw meerdere wil dat we een fatsoenlijke vlag voeren moet hij maar contact met onze reder opnemen.’ De marineofficier kijkt me met enige argwaan aan, maar haalt dan zijn schouders op. ‘Ik zal het doorgeven.’ Bij het verlaten van ons schip draait hij zich weer naar dat wat voor een vlag moet doorgaan, salueert en verdwijnt over de kade.
We zitten op het achterdek en maken voor we aan tafel gaan een paar blondjes soldaat. Opeens staat er een matroos in een marine pak voor me neus. ‘Bent u de stuurman?’ ‘Ja, wat kan ik voor je doen?’ Hij haalt een pakketje in bruin papier onder zijn arm vandaan. ‘Ik moest u dit overhandigen.’ Ik voel even en krijg een grijns van hier tot gunter op mijn snuit. Ik scheur het papier eraf en zie, inderdaad, een gloednieuwe Nederlandse vlag. ‘Man, man, wat mooi. Zeg maar tegen je officier dat we diep ontroerd zijn door dit mooie gebaar. Trouwens, nu je er toch bent, kan je zelf even die vlag vervangen? Daar is de trap naar het sloependek.’ Wanneer de matroos, na vlug een pilsje achterover geslagen te hebben verdwijnt, komt net onze gezagvoerder terug aan boord. Hij kijkt me verontwaardigt aan. ‘Stuur, waarom hest dou ein neie vlag…’ Ik onderbreek hem. ‘Niks aan de hand kap, dit is een cadeautje van de Marine, de nieuwe vlag ligt nog netjes ingepakt in de bank in de kaartenkamer.’


Albert.

Mooi.
Die marine is zo gek nog niet.
Zal in Den Helder ook eens langzzij gaan bij zo'n grijs drijfijzer wanneer mijn vlag de verhouding of kleur verliest.

Zo zie je maar,
Als de noot het hoogst is is het een sopraan! Het universum geeft wat je nodig hebt, maar kiest niet wie het geeft. Nou ja, het zijn zelden Groningers.
Groeten, Peper.

Dank je Albert, de wereld wordt een stuk mooier met goede verhalenvertellers zoals jij!
Wim.

Dank je Albert! Wat een heerlijk verhaal, een goed begin van het weekend.

citaat: Trouwens, nu je er toch bent, kan je zelf even die vlag vervangen? Daar is de trap naar het sloependek.’ Wanneer de matroos, na vlug een pilsje achterover geslagen te hebben verdwijnt, komt net onze gezagvoerder terug aan boord.

Mooi verhaal Albert maar van dit stukje geloof ik niets..
(groetjes ex Marine matroos)

voor een fles bier doe jij nog steeds alles jaap.. dus die matroos vast ook

roozeboos schreef :
Dat klopt moet het wel een Grimbergen zijn

Kapiteinmomo schreef :

Goed om weten....

Hehe blijft leuk.

Maar Albert, 1 boek van je ligt in mijn nachtkastje. Wanneer komen er nieuwe uit?

jessejohn schreef : Er zijn er vier uitgegeven.

De vakantieperikelen van Marjanne en Albert.
Neut.
De Amstelland.
De Zeeland.

Allen via ZF te bestellen.

Komende winter wil ik een serie korte verhalen (ook via ZF) uitgeven.

Albert 45 schreef :
O, heb je een link voor mij om ze te bestellen?

via de online drukker lulu.com: www.lulu.com/shop/albert-snije...roduct-23039524.html

www.lulu.com/shop/albert-snije...roduct-23508393.html

Op die pagina zie je ook de andere boeken.

Dubbeltje/Stuivertje.


Het is halverwege de jaren vijftig en ik zwerf, als rotjochie van een jaar of tien, veel door en rond Amsterdam. Van Durgerdam aan het buiten-IJ, tot Ouderkerk aan de Amstel en van het oostelijk havengebied tot Schiphol.
Omdat het thuis geen vetpot is doe ik dat meestal te voet, want een “overstappie” met tram en bus kost maar liefst een dubbeltje - mijn zakgeld voor een hele week - en daarvoor kan ik ook twee hoorntjes schepijs kopen.
Ik ben onderweg naar Schiphol en loop door het Amsterdamse Bos langs de Bosbaan. Er zijn vandaag geen roeiwedstrijden maar toch zijn er wat skiffs en wherry’s aan het trainen. Op de oevers zitten, zoals gewoonlijk tientallen mannen met hengels te wachten op iemand die ze niet kennen. Ook die man die niet helemaal tof is in z’n bovenkamer is weer aanwezig en loopt van visser naar visser. De eerste keer dat ik die man zag, werd hij omringd door vissers die de grootste lol hadden en ook nu staat er een ploegje om hem heen. Wat er aan de hand is? Heel eenvoudig, een van de vissers houdt hem een dubbeltje en een stuiver voor zijn neus en vraagt: ‘Welke wil je?’ De simpele man zegt niets maar pakt de stuiver en de vissers liggen in een deuk. Ze proberen het nog een keer en weer kijkt de man niet om naar het dubbeltje maar pakt de stuiver. Weer houdt er een visser vijf en tien cent voor zijn neus en weer hebben ze de grootste lol wanneer de man voor de stuiver kiest.
De vorige keer dat ik dit meemaakte, zei ik: ‘wat een malloot, ik zou mooi het dubbeltje pakken.’ Een oudere man die mij hoort, zegt zacht: ‘Wat denk je dat ze zouden doen wanneer hij het dubbeltje pakt? Zou het feest dan niet snel voorbij zijn?’ Ik knik begrijpend en denk: ‘Verrek, wie is er hier simpel en wie is er hier slim.


Albert.