Onderwerp: Albert verhalen.

Als je dergelijke wijsheden bezit kun je (bijna) 84 worden

Hilarisch! Zeker als je visueel bent ingesteld zoals ik Maandag mogen wij weer naar de EHBO les. Ik zal aan deze denken!Albert 45 schreef :

Albert 45 schreef : Waarlijk een groots staatsman!

Voor de zeevaart moest je destijds om de vier jaar gekeurd worden. Ogen en oren respectievelijk bij een oog en een oorarts. Voor de lichamelijke keuring plus het jaarlijks verlengen van ogen en oren, moest je bij een bij een huisarts zijn. Natuurlijk wel een die op de lijst van keuringsartsen voorkwam.

We liggen aan de Parkkade in Rotterdam en het is pikheet, dus zitten we met een mok pleur in de messroom te ouwehoeren. Die ouwe zit in de salon met de waterklerk de nodige papieren door te nemen en te tekenen. Opeens roept hij: ‘Stuurman, kom eens hier!’
Ik loop het gangetje door en kijk die ouwe vragend aan.
‘Stuur, we hadden het er laatst toch over dat je keuringen verlengd moeten worden? Wel dat kan nu meteen even.’
‘Nu meteen?’ vraag ik stomverbaasd.
Normaal ga je in de wachtkamer zitten, vraagt achter wie je bent en bezit minimaal een uur land je ziel in lijdzaamheid.
‘Ja nu meteen, hier is je monsterboekje De waterklerk weet een arts waar je meteen terecht kan. Trek vlug een schoon kloffie aan en ga met hem mee. Wanneer je terug bent is het meteen voor en achter’
Even later zit ik in de auto en rijden we een oude buurt, niet ver van de Parkkade, in. We stoppen voor een oud huis zonder een mooi glimmende naambordje of wat voor een aanwijzing dan ook, dat hier een arts praktijk houdt. De waterklerk wijst. Naar de smalle voordeur.
‘Tweehoog bellen.’
‘Oké, bedankt voor de lift en tot ziens.’
‘Nee, tot zo direct, ik wacht wel even.’
Vlug, voor hij zich bedenkt, stap ik uit en druk op de bel van twee hoog. Het duurt nogal even net als ik nog een keer wil aanbellen, gaat de deur open. Binnen zie ik een smalle steile trap met een kokosloper en koperen roedes en langs de muur omhoog de lijn waarmee de deur opengetrokken wordt. Terwijl ik de trap op klauter hoor ik van boven een krakerige stem.
‘Waar kom je voor?’
‘Verlenging van mijn keuringen voor de zeevaart.’
Intussen sta ik voor de tweede trap en zie op de overloop boven me een figuur van een jaar of tachtig over de leuning hangen. In plaats van goede morgen te zeggen kraakt hij me toe: ‘Heb je geld bij je?’
‘Ja dat heb ik.’
‘Kom dan maar.’
Ik neem de laatste treden en volg hem naar binnen. Zowel de spreekkamer als de dokter, zijn oud en stoffig. Als eerste vraagt hij om zijn honorarium, dan pas komt de keuring.
‘Ben je gezond?’
‘Ja dokter.’
‘Kan je goed zien en horen?’
‘Ja dokter.’
Tijdens dit gesprek zit hij al te schrijven en te stempelen in mijn monsterboekje.
Hij vouwt het monsterboekje dicht, duwt het in mijn hand en wijst naar de deur.
‘Klaar!’
Ik ga stomverbaasd weer naar beneden. Wanneer ik weer instap vraag ik: ‘Gaat het hier altijd zo vlug?’
‘Ja, daarom gaan we in haastgevallen altijd naar die ouwe knar, het is er nooit druk want hij heeft geen vaste patiënten meer.’

Terwijl we de Nieuwewaterweg afvaren vertel ik die ouwe hoe de keuring er aan toe ging en eindig met: ‘Ik heb verdomme meer tijd doorgebracht op de trap dan in de spreekkamer!’
Die ouwe lacht en zegt: ‘Wat maakt het uit? Je was lekker snel klaar, niet dan?’
Hij heeft gelijk, wachtkamers zijn een ellende. Tussen hoestende en klagende mensen zitten en al hun afschuwelijke verhalen te moeten aanhoren, is ook niet alles.

Hoewel…, bij dokter Klokke, op de Geldersekade in Amsterdam was het meestal best gezellig. Behalve zeelui, kwamen daar ook de dames van lichte zeden voor hun periodieke controle op venerische ziektes. Als jong knaapje zat ik daar met rode oortjes te luisteren naar hun verhalen. Dat was af en toe lachen gieren brullen, vooral als door de wol geverfde zeelieden zich in het gesprek mengden en door de dames met een paar volzinnen op hun nummer werden gezet. En naar verluidt hebben ze ooit een vent die een ál te grote bek had, in zijn blote reet de Geldersekade op gebonjourd.


Albert

Mooi zo'n dokter
Mocht een keer mee vliegen naar Spa (even patatje halen) met een vriend van mijn toemalige werkgever. In Spa spring ik uit het vliegtuigje om, met een beetje gas, de blokken onder de wielen te schuiven. Ik gaf een duim dat het gas eraf kon en de blokken goed stonden.
De beste man vertelde later onder het genot van een belgisch zakje patat dat hij al enige tijd niet goed zag. Hij liet zich voor verlenging van zijn brevet "keuren" door een bevriende arts.
Dat kon in die tijd kennelijk nog.

Albert 45 schreef :
Aha!, zo is het dus gebeurd!

JeePee schreef : Ho ho, voor je wel heel rare plaatjes gaat posten, we hebben het hier over ogen en oren papieren.

Albert 45 schreef :
Jaja, ik snap het wel, papieren oren.
Daar kun je ook een ruime keuze uit maken.

Nee, sorry was ongepast voor zo'n oude rot die al menig zeeconflict, zoals je ook prachtig omschreven hebt (dank) heeft meegemaakt.
Een tribute:

We hebben weer eens “werkoverleg” bij Provincie Noord-Holland, dus reizen we af naar Haarlem.
Veel stelt het niet voor. Zoals altijd zijn er weer een paar leidinggevenden die vanachter hun bureau precies weten hoe het er, theoretisch, in de praktijk aan toe zou moeten gaan en daar eindeloos over door kunnen lullen.

Joop, die als kantonnier al de hele nacht bezig is geweest met toezicht houden op de gladheidbestrijding, heeft het na een half uurtje wel geschoten en zegt: ‘Oei ik moet even naar de wc’. De leidinggevende die aan het woord is, kijkt even verstoord maar gaat verder waar hij gebleven is.
Ik zit bij het raam en zie even later Joop het voorruit van zijn grote gele dienstauto sneeuwvrij maken, instappen en wegrijden. Wim, die het ook ziet, stoot mij aan en grijnst. Ik grijns terug. Met een geïnteresseerde uitdrukking op mijn snuit draai ik me weer naar de spreker en ga verder met dagdromen over zomer, zon, zee en zeilen. Om elf uur hebben de twee sprekers hun zegje gedaan en stellen een dame en een heer aan ons voor. Die twee zijn van een of ander bureau en willen graag met ons discussiëren over een onderwerp dat ons ambtenaren zéér na aan het hart ligt, namelijk “Bewust integer handelen”. Drie collega’s gaan er op in en de rest, een man of twintig, zitten de rit uit.
Na het nodige mediteren over, inderdaad, zomer, zon zee en zeilen, is het tijd voor een broodje. Er worden grote schalen met belegde broodjes, fruit, koffie thee, melk en karnemelk binnen gebracht. Heel wat anders dan het trommeltje met boterhammen dat ik van thuis meeneem naar de sluis. Ik stouw de nodige broodjes met lever, pekelvlees en brie naar binnen en spoel ze weg met karnemelk. De leidinggevenden, die we de rest van de dag niet meer zien, gaan niet naar het bedrijfsrestaurant maar komen nog even binnen om gratis mee te eten en verdwijnen weer zonder dat ze doorhebben dat er een mannetje mist.

Om half vier, na nog een paar sprekers te hebben moeten aanhoren, mogen we eindelijk aftaaien.
‘Albert, kan ik met jou meerijden?’
‘Hoezo Huib? Jij bent toch met de trein gekomen, waarom ga je dan niet ook weer terug met de NS?’
‘Ja lekker, kijk eens naar buiten, voor ik bij het station ben zit ik zo dik onder de sneeuw dat ik alleen nog een bezem en een wortelneus nodig heb om…’
‘Ja laat maar. Je kan meerijden maar om met de spits door Amsterdam te rijden is nou niet bepaald een hobby van me.’
‘Tof Albert, je bent een gouwe peer.’
‘Dat zal ik mijn bakker vertellen, wellicht krijg ik er een brood voor.’
Even later staan we met zijn tweeën mijn Corsa sneeuwvrij te maken.

In plaats van de afslag naar de tunnel, neem ik de grote weg naar Amsterdam. Het is niet al te druk maar door de dichte sneeuwval is het zicht belabberd dus rijden we niet harder dan een kilometer of zestig. Niet dat iedereen zich daar aan houdt. Er zijn altijd wel malloten die denken dat ze radar oogjes hebben en rustig met iets van honderd kilometer of meer voorbij komen racen. Gelukkig is er wel goed gestrooid, zodat we geen glijpartijen meemaken.

‘Zet me maar af bij die tramhalte, dan kan je daar keren en ben je zo weer op de grote weg.’
‘Ja en dan van Saskia op m’n flikker krijgen omdat ik niet goed voor haar mannetje heb gezorgd. Nee maat ik zet je voor de deur af en rij door naar de IJtunnel.’
‘Tof, kom je nog even boven voor een borrel?’
‘Nee dank je, niet als ik nog rijden moet, ik pak er straks thuis wel een.’

Wanneer ik in Amsterdam Noord de tunnel uitkom, sneeuwt het nog een enkel vlokje zodat mijn ruitenwissers, in de interval stand, het redelijk kunnen bijbenen. Ik rij langs het Noord-Hollandschkanaal en net voorbij Ilpendam, nog maar zes kilometer van Purmerend, zie ik aan de overkant van de weg een kat die probeert over te steken maar terugschrikt voor het verkeer en onder de vangrail door weer in de smalle berm tussen kanaal en weg kruipt. Voor ik het zelf besef, schiet ik een parkeer strook op, stap uit en loop terug tot waar ik die kat zag. Na een paar minuten, wanneer de drukte even afneemt, schiet ik de weg over, stap over de vangrail en zie een zeiknat kattenbeest, rillend van de kou, met grote angstogen naar me kijken. Hoewel ik nu niet bepaald bekend sta als kattenfluisteraar, weet ik door zacht tegen hem te praten zijn ergste angst voor mij zover te doen afnemen, dat ik hem kan oppakken. Even later grijp ik een poetslap uit mijn kofferbak, zet de verwarming in zijn hoogste stand en probeer de kat een beetje te drogen. Hij zit onder de pekel en zwarte modder, afkomstig van de langsrijdende auto’s die hele fonteinen opwerpen. Het ergste krijg ik wel van hem af maar echt droog en schoon zal zo niet lukken. Waar zou hij thuishoren, misschien op die boerderij? Ik stap uit, doe het hek open en loop het erf op. Hoewel het al behoorlijk begint te schemeren, brandt er binnen geen licht. Ook op mijn kloppen wordt er niet gereageerd. Dan maar achterom, misschien zijn ze in de stal. Ook daar geen teken van leven. Ik struikel bijna over een stuk of zes open vuilniszakken met groene rommel erin. Verdomme, dat ken ik, dat is precies hetzelfde als wat onze kantonniers verledenjaar langs de Neckerweg aantroffen. Afval van een wietkwekerij. Wegwezen Albert, voor die lui terugkomen. Omdat ik geen reismandje bij me heb en niet wil dat de kat onder de pedalen komt, stop ik het mormel onder mijn jack, met de rits dicht zodat hij er niet uit kan glippen. Ja, hij is nog steeds nat en smerig maar voor vuile kleren heeft Onze Lieve Heer ons de wasmachine laten uitvinden. Even probeert hij te ontsnappen maar nadat hij doorheeft dat hij er niet uit kan, kruipt hij tegen mijn warme buik en is rustig. Op naar huis en de warme kachel.

Wanneer ik mijn auto parkeer zie ik de Clio van mijn dochter staan. Mooi, zij werkt in het dierenasiel en kan het van hier af aan overnemen. Ik stap naar binnen en zeg: ‘Drie keer raden wat ik hier onder mijn jack heb.’
Marjanne ziet de bult en wil weten hoeveel maanden ik onderweg ben en wie de vader is. Mijn dochter, die net als ik wat serieuzer in het leven staat, ziet iets bewegen en zegt: ‘Je hebt een kat!’
Nog voor ik mijn jack helemaal open heb, heeft zij de kat al te pakken. Terwijl ik mijn wederwaardigheden vertel, laat zij al water in het bad lopen. Wanneer er iets van een decimeter warm water in staat, pakt ze de dieren shampoo en begint een, totaal overdonderd, kattenbeest te wassen. Na twee keer wassen en spoelen rolt ze hem in een groot badlaken en wrijft hem droog. Daarna komen de föhn en een kattenborstel tevoorschijn.
‘Maak je hem gereed voor de kattententoonstelling?’
‘Niet zeuren Pa, pak liever een bakje water en een bakje kattenbrokjes.’
‘Ja baas, komt eraan baas.’

De volgende morgen gaat ze met de kat naar het asiel om te kijken of het beest gechipt is.
‘Nee Pa, hij heeft geen chip.’
‘Oké maar waarom heb je hem weer meegenomen? Hadden ze geen plaats meer ?’
‘Niet zeuren Pa, weet je wel wat het kost om een dier af te geven?’
‘Om te beginnen, vaders zeuren nóóit! Verder weet ik verrekte goed wat het gaat kosten aan vreten en dierenartsen wanneer we hem houden. We hebben er al twee en dat is precies genoeg.’
‘Wees maar niet bang, ik heb hem al op internet gezet en ook op een app.’
‘Je kan ook nog een advertentie in het Suffertje zetten met “Heerlijk voor de Kerst. Dakhaas, gratis af te halen. Zelf slachten en villen”.
Als blikken konden doden!

De kat is nu al drie dagen bij ons en logeert in…, de logeerkamer. Hij heeft daar zijn eigen eten en drink bakjes en - omdat hij niet naar buiten mag - zijn privé kattenbak. Onze eigen katten hebben een luikje naar buiten dat reageert op hun chip, zodat hij er niet doorkomt. Niet dat hij, ondanks dat de deur op een kier staat, zijn domein wil verlaten. Af en toe, wanneer ik rustig bij hem ga zitten, mag ik hem even aanhalen maar niet te lang. Als het hem teveel wordt trekt hij zich terug onder het bed en gluurt vanuit het half donker met grote ogen naar mij.
‘Rustig maar, we doen ons best voor je, je staat al op internet en het Suffertje zet je morgen in de rubriek vermiste en gevonden dieren. We gaan straks naar Ilpendam en omgeving om daar gevonden posters aan te plakken en wees maar niet bang, dat gepraat over “Dakhaas”, was alleen maar een geintje.’

Het is kerstavond. Even na zessen, we zitten net aan tafel, krijg ik een belletje met de vraag hoe de gevonden kat er precies uitziet.
‘Nou, het is een gesneden kater, vrij jong, hooguit een jaar of twee, helemaal zwart met witte voeten. Maar dat stond toch al in de berichten?’
‘Ja maar mijn dochtertje is al dagen van streek, ze blijft maar huilen. We zijn al naar het asiel geweest en hebben iedere dag de hele buurt afgezocht maar tevergeefs. Dus nu, voor ze wéér teleurgesteld wordt, wil ik zeker weten dat het om háár kat gaat.’
Ik kan hem niet veel meer vertellen, hooguit dat het wit aan alle vier de pootjes vanaf de voetjes, ongeveer drie centimeter is.
‘Maar waar woont u? Ik bedoel, ik heb hem bij Ilpendam gevonden dus…’
‘Wij wonen in Purmerend in de …straat.’
‘Dan zou uw kat wel een kilometer of acht van huis zijn geraakt, maar ik zou zeggen kom eerst maar even kijken of het hem wel is.’
Opeens hoor ik op de achtergrond een opgewonden kinderstemmetje en zijn stem die zegt dat ze even wachten moet.
‘Mijn dochtertje heeft gehoord wat ik zei en nu wil ze met alle geweld mee, ze staat al aan mijn mouw te trekken, wat is uw adres?’

Er wordt geklopt en voor de deur staan een jonge vent en een lief klein meisje van een jaar of zes.
Nog voor we wat kunnen zeggen glip ze naar binnen en kijkt verwachtingsvol om zich heen. Dan roept ze: ‘Gympie!’
De kat, die tot nu toe nog voor geen seconde de logeerkamer dorst te verlaten, komt met zijn staart omhoog op een holletje aanlopenlaat en laat zich door het meisje optillen. Opeens betrekt haar gezicht en kijkt ze me vragend aan.
‘Meneer mag ik Gympie weer terug, alstublieft?’
‘Ja natuurlijk, het is jouw kat, Gympie heeft hier alleen maar een paar daagjes gelogeerd en nu gaat hij weer bij jou wonen.’
Met de spinnende kat stijf tegen zich aan gedrukt kijkt ze, in en in gelukkig, naar haar pappie, ‘Gaan we naar huis?’
‘Ja schat, zo.’
Hij wendt zich tot mij: ‘Heel erg bedankt en een vrolijk kerstfeest.’
‘Jullie ook een vrolijke kerst en als ik zo naar haar gezichtje kijk, zit dát wel goed.’

Wat ben je toch een teder oude reus fijne kerst

Ontroerend mooi.

Echte dieren vriend
Mooi dat het verhaal op zijn pootjes terecht kwam.

Klein ventje maar een groot hart.

Mooi kerstverhaal.

Kerstverhalen voor bij de centrale verwarming.
Bij Sprokkie kun je niet meer kapot met zo'n verhaal.
Ik zet de kerstlichtjes op batterijen aan en ga houtjes zagen voor de kachel...
Fijne dagen gewenst van Peper.

Peper schreef :

Mooi verhaal Albert, Heb 5,5 jaar geleden ook een kat van de straat geplukt (profielfoto) maar die ligt op dit moment nog verheerlijkt te knorren op de bank zo van dat heb ik mooi geflikt!

Peper schreef :
Weet ik. Hij zit niet voor niets dag en nacht op het Poezenforum.

Mooi dat je de kat gered hebt een pluim.
En grappig dat je in Purmerend woont.
Ik heb vroeger in de scheldestraat gewoont.

Wat een mooi kerstverhaal, Albert!
Wim.

Ontroerend en mooi, zowel het verhaal als wat je gedaan hebt

Het is een mooie nazomerdag met veel bootjes op het water en dus ook in mijn sluiskolk. Op het sluisterrein staan wandelaars en fietsers, sommigen met een ijsje of een zak patat in hun hand, naar de malle fratsen van dat bootjesvolk te kijken. Dat er bij de open slagboom aan het begin van de oprit het bekende blauwe bordje, met verboden toegang staat, zegt de kijkers niets en ík weet allang dat handhaven, ook bij gesloten boom, geen doen is. Ik zie het ook meer als een stok achter de deur om lastig volk de deur te wijzen, desnoods met hulp van de sterke arm der wet.

Nu zijn er altijd wel lui die de parkeertarieven te hoog vinden en omdat de sluis meesters van hun belastinggeld betaald worden, menen recht te hebben op een parkeerplaats op de sluis.

Laatst ook weer. Twee auto’s komen de sluis op terwijl ik net beneden naar de wc ben geweest. Twee, zo te zien, zakenlui stappen uit, de een met een laptop en de ander met een Samsonitekoffertje. Ik loop op ze toe waarop ze net doen of ze mij, compleet in uniform, totaal niet zien. ‘Wanneer ze beginnen weg te lopen, zeg ik duidelijk: ‘Goedendag heren, wat komt u doen?’
‘O we gaan even een hapje eten bij Spijkerman,’ zegt de een terwijl de ander doorloopt.
‘Ik zou zeggen eet smakelijk maar haal eerst even uw auto’s van het terrein.’
‘Ach kom, het is maar voor even, we zijn binnen een half uurtje weer terug.’
Dat “even” en “maar een half uurtje ”ken ik onderhand wel. Luid genoeg om ook de wegloper te bereiken zeg ik: ‘Oké, dan zijn uw auto’s binnen tien minuten afgesleept. Kijk ziet u daar aan de overkant bergingsbedrijf Jonk? Die sleept u weg en komt later met een rekening waar je niet blij van wordt.’
Wanneer hij zijn schouders ophaalt en een wegwerpgebaar maakt, haal ik míjn schouders op, pak mijn mobieltje uit mijn zak en doe alsof ik het telefoon nummer op de loods van Jonk cijfer voor cijfer intoets. Vloekend stappen de “heren” weer in en vertrekken.

Maar goed, we waren bij de mooie nazomerdag gebleven.
De stunten met landvasten, fenders en aanlegpogingen van de
Zoetwatermatrozen, zijn een bron van vermaak voor de walslurpen.
Net wanneer ik de rinketten wil openen om de wildwaterbaan te starten, zie ik het kleine jong van verderop, voor de zoveelste keer met zijn fietsje vlak langs de rand van de sluismuur slingeren. Ik haal mijn vingers van de knoppen en loop de lange buitentrap af om het jong nu definitief de wacht aan te zeggen.
Kijk, ik heb geen hekel aan kinderen ofzo maar als dat jong, al dan niet met een zwemdiploma, in die maalstroom van meer dan duizend ton water per vijf minuten terecht komt, dan zuipt hij gegarandeerd af en degene die hem naspringt komt er ook niet levend uit. Daar is het jong. Ik hou hem tegen.
Hee jochie, ik heb je nu al een keer of wat gezegd dat je niet vlak langs het water mag fietsen omdat dat te gevaarlijk is. Ik wil je hier niet meer zien, dus wegwezen!’ Onwillig, met een verongelijkt smoeltje achteromkijkend, fietst hij de oprit af. Even voel ik me een beul van een vent maar ja, een kinderlijkje uit de sluis vissen is ook niet alles.

Ik heb de kolk laten vollopen en de bovendeuren getrokken, wanneer plots de deur wordt opengegooid en ik, in plaats van de bomen te laten zakken en mijn stukkie wegdek rechtop te zetten, een boosaardig vrouwspersoon te woord moet staan. Al krijsend en scheldend, laat ze me weten dat ze het niet helemaal eens is met hoe ik haar lieve zoontje geestelijk heb mishandeld. Wanneer ik probeer uit te leggen waarom ik haar spruit, voor zijn eigen veiligheid, heb weggestuurd, dring ik niet tot haar door. Nu heb ik geen engelen geduld en ook heeft de Paus me tot nu toe niet heilig verklaart, dus ga ik pal voor haar staan en zeg dat als ze klachten heeft, ze contact moet opnemen met Haarlem en nu beter kan vertrekken voor ik haar hoogstpersoonlijk de deur uitzet. Wanneer ze in plaats van te vertrekken, haar verwrongen smoelwerk zo dicht bij mijn edele gelaatstrekken brengt dat ik bang wordt dat ze met haar vooruitstekende snijtanden mij keelamandelen wil gaan pellen, Doe ík, verbaasd dat ik geen alcohol ruik, een klein stapje terug. Echt je zou zweren dat ze op een agressieve manier bezopen is maar nu gaan mijn gedachten meer naar; snuiven, spuiten en slikken. Nu we toch bijna buik aan buik en borst aan borst staan werk ik haar, terwijl ze krijst als een vals beest, met mijn lichaam de deur uit.
‘Er staat bij de slagboom duidelijk Verboden toegang voor onbevoegden en jij bent niet bevoegd, dus wegwezen!’
Buiten op het bordes staat ze tegen de mensen daar op de sluismuur te schreeuwen dat het hier verboden toegang is en allemaal moet “oprotten”.
De mensen kijken een tikkie verward omhoog maar hebben al snel door dat mammie niet helemaal spoort, dus beginnen ze te lachen en te wijzen.
Daar wordt ze nog agressiever van en wil dat op mij, de oorzaak van alles, afreageren. Weer komt ze binnen maar nu duidelijk met haar vingers als klauwen uitgestoken, klaar om mijn gezicht een total make-over te geven, zeg ik terwijl ik mijn vuisten hef: ‘Ik zal nooit een dame slaan maar ik ben er van overtuigt dat jij beslist geen dame bent. Kom nog een stap dichterbij en ik sla je kop van je romp!’
Nu zal ik haar echt niet gaan beschadigen maar als ze echt gevaarlijk wordt ram ik in één keer de lucht uit haar longen. Uit mijn zeemanstijd weet ik dat je een kwaad wijf niet moet onderschatten, dus als er één van ons klop moet krijgen, zal ik er voor zorgen dat ík dat niet ben. De dame krijgt eindelijk door dat ik geen Jan Hen ben en verlaat al scheldend het terrein.

Tijdens de avondspertijd begint het te regenen en te onweren. De jachies liggen zeker al allemaal ergens voor de kant want tot tien uur kan ik rustig op de pc rommelen en mijn vakliteratuur op het Zeilers Forum doornemen.
Ik sluit alles af, zet het alarm en loop naar mijn auto, dan zie ik onder de slagboom een vreemde auto staan. Tering, weer een kroegtijger of snackbarlurker die even zijn wagen kwijt moest. Zo kan ik er niet uit dus loop ik even naar de snackbar. Geen foutparkeerder aanwezig, dus naar de kroeg ernaast. Wanneer ik binnenkom, zien de paar klanten plus de barjuf mijn uniform en moffelen snel hun sigaretten weg. O ja, sinds kort mag er ook in de kroeg niet meer gerookt worden. Ik begin te lachen.
‘Te laat. Als ik een smeris was waren jullie mooi de pineut geweest.’
De barjuf herkent me en zegt; ‘Jij bent van de sluis hé?’
‘Ja, mijn dienst zit er op maar er staat een auto in de weg dus kom ik niet van het terrein af, is die van een van jullie?’
Nee, niet van hen maar de barjuf loopt even mee om te kijken en herkent de auto direct.
‘O, die is van dat wijf op nummer xxx, haar vent is een smeris, best een aardige vent maar zij is knots knetter gek. Ik zou maar niet aanbellen, ze schreeuwt de hele buurt bij elkaar en voor je het weet heb je de grootste heibel.’
Ik bedank haar en zeg dat ik het wel voor elkaar krijg.

Ik zet mijn auto met de achterkant vlak voor de auto van Kenau maak verbinding met mijn dikke sleepkabel en begin dat geval mee te trekken.
Ondanks de handrem krijg ik hem vooruit, maar door het stuurslot staan de wielen star een stukje naar links, dus komt hij uiteindelijk naast het talud van de oprit, in de slappe klei, vast te zitten. Ik maak de kabel los en denk, ‘Die komt hier niet zonder hulp weer uit, ik hoor morgen wel van Ton of dat wijf nu helemaal door het lint is gegaan. Hm, morgen eens vragen aan de jongens van “wegen” of ze een bord voor me hebben met “Zachte berm”.

Mooi verhaal weer Albert maar leuk is anders.
Hier valt geen plezier aan te beleven als je het moet ondergaan.
't wordt tijd voor beter weer.

Mooi ! Voor mijn gevoel is het nog niet afgelopen.....

Het arme mens was gewoon stapel verliefd op je. Eerst contact proberen te maken via een kind, dan zelf lijfelijk contact zoeken (ze had ergens gelezen dat mannen het leuk vinden als vrouwen vieze woordjes zeggen.. enkel wist ze nog niet welke). Als dat allemaal niks uithaalt dan klem zetten en je er op werpen.
Ik zou maar een bosje bloemen brengen met excuses