Onderwerp: Albert verhalen.

b100 schreef :
Ik wil daar als Brabo best een boom over opzetten.

Maar nee, we moeten het verder zoeken.

Ooit een serieus goede Spaanse Fuet geproefd?

Aardig verhaal, ik schrijf niet zo foutloos. Maar denk ook, hebben jullie niks beters te doen?

Kock1964 schreef : Nee, hoezo?

In het volgende verhaaltje is de naam van de hoofdpersoon, om privacy redenen, íets aangepast.

Omdat een nautisch medewerker op kantoor omkomt in het werk - jazeker, toch echt een ambtenaar - word ik gevraagd om een paar weekjes bij te springen op kantoor.
Die paar weekjes worden al met al drie jaar maar goed, daar gaat het hier niet om.

Onze leidinggevende gaat ons verlaten, dus wordt er een afscheidsreceptie gegeven.
Bij zo’n gelegenheid horen cadeautjes te worden aangeboden.
Omdat deze leidinggevende ondermeer gaat over de nautische afdeling, kiezen wij - de “natte afdeling” - na lang onderling geharrewar, voor een waterwegnaambord dat hij in zijn nieuwe kantoor aan de wand kan hangen.
Bij onze vaste bordenboer bestellen we een bord met de tekst
“ARTHUR VAN WIJKKANAAL.”
Drie dagen later - net op tijd want morgen is de receptie - komt het bord binnen, wordt uitgepakt en op een bureau gelegd.
Wij gaan er omheen staan, kijken naar de witte, twaalf centimeter hoge, gestanste letters op een donkerblauwe achtergrond en knikken tevreden.
‘Ja, mannen, wij hebben straks het origineelste cadeau, daar kunnen de droge jongens van “wegen” niet tegenop.’
‘Oké, laten we het nu maar even netjes inpakken en op de kast leggen, voor dat Arthur zelf hier binnenloopt en het ziet.
Het bord wordt, netjes verpakt in cadeaupapier, boven op de grote archiefkast gelegd.
Dan zegt een van de mannen: ‘Zeg jongens, ik wil niet lullig doen maar hoeveel K’s stonden er op dat bord?’
We kijken elkaar aan, halen het cadeau van de kast en scheuren het papier stuk.
Even staan we met beschaamde koppen, maar dan bulderend van het lachen te kijken naar de tekst.
“ARTHUR VAN WIJK ANAAL”.


Omdat wij als vaste klant een streepje voor hebben, kunnen we nog dezelfde dag het nieuwe bord afhalen.

Misschien vond hij het eerste bord wel veel "passender"

In Enschede heb je de Uranusstraat en Kanaalstraat, waar de eerste letter(s) door een sticker zijn overgeplakt

Dat was een passend afschijt

Doet me denken aan het verhaal van een (scheeps)agent in Antwerpen. Een nieuw schip, de "CMA CMG Balzac", gebouwd in het verre oosten zou voor de eerste keer Antwerpen aanlopen en daar gedoopt worden. Voor de gelegenheid waren er 500 petjes met opdruk besteld, maar door omstandigheden kon de Belgische firma niet leveren. Dus last minute nog snel bij een Nederlands bedrijf telefonisch 500 petjes besteld, en inderdaad die werden op de ochtend van de doop afgeleverd.
Jammer dat ze ook gelijk de vuilnisbak in konden

dat vermoedde ik al...

Albert 45 schreef :

We hebben de reis er bijna opzitten, alleen nog even de sluis en het Noordzeekanaal doen en we zijn thuis. Na zes maanden wilde vaart in de Med en langs de Afrikaanse westkust, hebben we eindelijk een lading, mais, voor Amsterdam gekregen. Die ouwe heeft net nog met kantoor gebeld en zegt: ‘Stuur we zijn morgenmiddag pas aan de beurt, dus ga ik op de sluis van boord om eindelijk mijn wicht weer eens van heel dichtbij in de ogen te kijken. Jij mag die prauw verder naar Amsterdam brengen.’
‘Ja kap, dat kan ik begrijpen, ik heb zelf ook behoefte aan een stevige partij seks maar denkt u nu echt dat het vertrouwd is om een figuur als ik, waar volgen u geen ene malle moer van deugd, met het commando over dit kostbare schip op te zadelen? Kan ík niet veel beter hier al van boord gaan omdat dat veel veiliger is voor schip, opvarenden en lading? ’
‘Lul niet en ga naar voren, de deuren gaan al open.’

We meren af in de sluis en meteen komen douane en marechaussee aan boord’.
Ze verdwijnen met die ouwe in de salon maar na nog geen vijf minuten roept die ouwe mij ook naar binnen. Daar zit een van de marechaussees me al op te wachten met een lijst voor zijn snufferd en mijn monsterboekje in zijn handen.
Het blijkt dat ik, door steeds op het nippertje weer uit te varen, mijn keuring voor de militaire dienst drie jaar heb weten te ontlopen. Na al een keer of wat onverwacht bij mijn ouwelui te hebben aangebeld, proberen ze het op deze manier en hebben ze in een keer de hoofdprijs te pakken.
Ze zijn niet onredelijk maar laten zich niet omlullen. ‘Of je gaat nu meteen, met een paar armbandjes, om met ons mee naar Nieuwersluis, of meldt jij je morgen op het gemeentehuis. Wij nemen je monsterboekje en paspoort mee Dus eerst keuren, dan je papieren terug, zeg het maar?’
Die ouwe, die zijn nachtje thuis de mist ziet ingaan zegt: ‘De stuurman gaat voor optie twee, zo niet, dan schop ik hoogstpersoonlijk zijn kromme poten onder zijn gore kont vandaan.’
‘Nou kap, dat is natuurlijk óók een manier om afgekeurd te worden maar aan een kreupele stuurman heeft u ook niet veel.’
Die ouwe kijkt me vuil aan en maakt aanstalten om op te staan. Ik doe vlug een stapje opzij.
‘Oké, ik ga voor de keuring.’

Nog geen week later stap ik, ’s morgens vroeg, op de zelfde bus als mijn vader. Hij gaat naar zijn werk in Noord en ik naar het Weesperplein om te worden doorgelicht.
Door gelijk met mijn vader de deur uit te gaan, ben ik meer dan van drie kwartier te vroeg maar toch staat er al een andere knaap op het ontmoetingspunt.
‘Hoi, kom jij ook voor de keuring?’
‘Ja, ik wist niet hoelang de reis ging duren dus ben ik maar een beetje op tijd vertrokken.’
Hij blijkt ook een zeeman te zijn.
Ik kijk op mijn klokje.
‘Zeg, we hebben tijd zat, zullen we daar aan de overkant op de hoek een bak koffie gaan halen.’
‘Ja, waarom niet, maar eerlijk gezegd heb ik meer trek in een pilsje.’
‘Ook niet slecht kom mee dan.’
We drinken een pilsje of wat en zien intussen aan de overkant meer kandidaat dragers van Neerlandswapenrok arriveren. Ook stopt er een legertruck, een DAF. We slaan snel nog een glas achterover en voegen ons bij het zooitje ongeregeld aan de overkant.
Onder begeleiding van een schreeuwlelijk in uniform, gaan we een zijdeur van het ziekenhuis binnen en worden doorgelicht. Daarna moeten we in de DAF klimmen en worden keurig naar de Oranje Nassau kazerne gereden. Daar krijgen we, op dreigende toon, te horen dat we de hele dag onder de krijgstucht staan. ‘Oké ’t zal wel, mij een biet.’

We moeten in een rij kleedhokjes, bestaande uit witte gordijnen, een glazen bierpul vullen. Vanachter het gordijn aan mijn rechterkant zegt iemand met een
benepen stem: ‘Ik kan niet pissen als er anderen bij zijn.’
‘Niks aan de hand man, mijn pul is tot de rand toe vol maar ik ben nog niet uitgepist, schuif je pul maar onder het gordijn door.’
Ik weet zijn pul voor een kwart te vullen maar voor ik hem terug kan geven, zegt mijn stapmaat: ‘Geef effe hier, ik heb ook nog wat in reserve.’
Ook hij laat het peil een paar centimeter stijgen. Dan is de knaap aan de andere kant blijkbaar ook over zijn zenuwen heen, want hij maakt, door de pul verder te vullen tot de rand, de cocktail af.

Daarna volgt de keuring van lijf, leden, oren en ogen. Dat laatste onder anderen met de beroemde kaart met steeds kleiner wordende cijfers, met je hand eerst voor je linker en dan voor je rechteroog. Iets dat ik ieder jaar bij de keuring voor zeevaart ook moet doen, alleen hier hou ik mijn hand niet voor mijn oog maar, op zijn indiaans, er boven. Niet dat de arts dat ziet. Flauw? Ja zeker maar op zo’n dag met veel wachten en verveling wordt je wel eens een tikkie melig. Bij het bloed afnemen moeten we eerst languit op een stretcher gaan liggen, want toekomstig Neerlands Hoop in Noodverpakking mocht eens van zijn stokkie gaan bij het aanschouwen van bloed.

De rest van de dag wordt gevuld met allerlei testjes een boterhammetje eten en zelfs een psychologisch onderzoek, waarbij ik mag uitleggen dat ik liever voor de koopvaardijregeling met een flinke gage kies dan dat ik voor Fl. 1,50 soldij per dag leer om mensen die ik niet ken af te schieten.
Ook na te zijn gewezen op het feit dat ik als koopvaardijofficier twee jaar langer verplicht moet doorvaren dan Jan Dekzwabber, blijf ik eigenwijs en kies nog steeds voor de koopvaardijregeling.
‘Ja maar dan kom je zodra je stopt met varen toch nog in aanmerking voor dienst doen bij de Bescherming Bevolking.’
‘De BB? Dat clubje dat adviseert om bij een atoomaanval met noodrantsoenen onder de keukentafel te schuilen? Ik weet zeker dat ik, mits ik een kratje bier meekrijg, met liefde onder die keukentafel kruip.’


Het werd de koopvaardijregeling


Albert

Mooi Albert , dat je ook wat tijd overhebt om een nieuw verhaal te schrijven!
Dank weer

Heel wat jaren later dan bovenstaande was ik de laatste lichting jeugd die nog echt gekeurd werd. Ik kreeg daarna een brief van de koningin met ‘ voorgoed ongeschikt’. , die brief heb ik maar bewaard...

mooi verhaal!

Ik ben zelfs nog twee keer op herhaling geweest na de dienstplicht

Weer een lekker verhaal

Ik riep Welke Kaart , toen ik die letters moest lezen op "die kaart daar"

Resultaat?

Z5 en voorgoed afgekeurd

Ik ben ook van de "oude stomp". 69-6.
Ik had het geluk een beetje trompet te spelen en kwam bij de Kon. Militaire Kapel in Den Haag.
Een luizeleven.
Heel de dag trompet spelen.............sporten...............eten, heel veel badmintonnen en
's-avonds gewoon naar huis.

Ik kon jammer genoeg niet naar de beroepskapel.
Zou het zo weer over doen.

Anjo schreef :
Zal S5 geweest zijn.

Mooi verhaal Albert!
Laten we het volk maar vermaken met onze belevenissen (al dan niet waargebeurd) in deze rare tijd
Wim.

Een prachtig verhaal hoor!

30 Km. p.u.

Mijn broer, die in een klein Limburgs gehucht aan de Maas woont, vertelde mij laatst het volgende.




Hoewel ik dus niet van hier kom, ben ik volop betrokken bij het dorpsleven en kan, als atheïst zijnde, zelfs goed opschieten met de pastoor en drink van tijd tot tijd samen met hem een pilsje in de dorpskroeg.
Kortom de omgang met de mensen hier gaat er zeer relaxt aan toe.
Toen ik een beste bult zand en een zooitje gewassengrindtegels liet bezorgen voor het terras aan de achterkant en het met de kruiwagen naar achter wou kruien, kwam een boer die ik via de kroeg kende met: ‘Waar moet dat heen Lex?’
‘Naar de achterkant.’
‘O, wacht even, dat doen we anders.’
Tien minuten later werd alles op een grote kar geladen en met de trekker via het boerenerf door de uiterwaard gereden en bij mij achter bezorgd.
‘Wat krijg je van me?’
‘Behalve de zenuwen? Een pilsje in de kroeg.’
De laatste week ben ik samen met andere vrijwilligers bezig om het kapelletje op te knappen. Ook dat is een gezellig gebeuren en ook daar komt het nodige bier aan te pas.
Het witsel begint op te raken, dus bied ik aan om er nog een paar emmers bij te halen.

Ik ben amper honderd meter op weg wanneer er achter me een auto op mijn bumper kruipt en driftig met zijn grootlicht knippert.
Nu mag je hier in het dorp niet harder dan dertig en dat is op dit smalle kronkelende dijkweggetje hard zat.
Die knaap achter me begint ook nog eens te claxonneren maar ik laat me niet opjagen en blijf, met een kilometertje of dertig, rustig doorrijden.
Eindelijk, waar de weg even wat breder wordt, laat ik hem passeren.
Opeens gaat die idioot boven op zijn rem staan, springt uit zijn auto en komt met grote passen naar me toe.
Nu ben ik geen vechter maar achter het stuur heb ik helemaal niets in te brengen, zeker niet tegen dit figuur, dus stap ik ook uit en maak me zo breed als ik kan
Dat maakt indruk, want die vent stopt, draait zich om, stapt in en rijdt hard weg.
Wouw zeg, dat ik met mijn tengere figuur nog zoveel indruk kan maken op zo’n
grote kerel, als ik dat vanavond in de kroeg vertel…
Dan hoor ik achter me een zware stem: ‘Zo Lex ik zag wat er gebeurde en dacht ik ga maar eens kijken wat die vent van je moet, maar hij had zeker haast of zo.’

Weer even "bijgelezen" ze blijven heerlijk Albert!
Bedankt weer.

roozeboos schreef :
Ik ben 35 jaar lid geweest van de grijze watersportvereniging.

Tony2920 schreef :
36 jaar van de blauwe

DavidS schreef :
Dad's Army

Berghout-2 schreef : who do you think you are kidding mr hitler...