Onderwerp: Albert verhalen.

!



Als “Kapitein”, op een kabelpontje, had ik met allerlei slag volk te maken.
De meeste passagiers waren aardig maar er waren er ook bij die je het liefst twee keer door de schroef van de Schottel zou laten gaan, met eventueel nog een derde keer, om zeker te zijn.

Ik heb net twee auto’s en een stel fietsers naar de overkant gebracht en vaar leeg terug. Uit de richting van Ilpendam komt een duwboot met een lege beunbak voor de kop en hoewel hij nog bijna zeshonderd meter weg is, zie ik, zelfs vanaf hier, een dikke witte snor voor de kop van de bak. Er staat een behoorlijke poep wind dwars over het kanaal dus is het logisch dat hij, om niet te verlijeren, behoorlijk blijft doordraaien, ofwel de regulateur in standje waterskiën heeft staan. Ik leg de pont vast in de fuik met de schroef, voor de zekerheid, in zijn werk, stap de wal op en vier de draadlier. Net wanneer ik mijn wachthuisje binnen stap, gaat de zoemer, há een klant aan de overkant. Ik kijk en zie een van mijn vaste klantjes, een bakvis van een jaar of veertien, die altijd met de fiets uit het dorp komt om aan deze kant van het kanaal op de bus naar school te stappen.

Ik heb haar nog nooit zien lachen. Ik gebaar naar de naderende beunbak en ga zitten met mijn eerste bak koffie sinds vanmorgen vroeg. Weer drukt ze langdurig op de belknop en weer wijs ik op de naderende beunbak, die nu minder dan honderd meter weg is. Het duwstel gaat voorbij, ik stap naar buiten en druk op de knop van de lier, wanneer de kabel bijna boven is, trap ik op de rem en zet de klus van dubbel naar enkelwerk om de draad goed stijf te draaien.

Ik vaar naar de overkant en laat het zure bakvisje aan boord. Een goedemorgen kan er, zoals gewoonlijk, niet vanaf. Ze blijft zonder wat te zeggen of me ook maar aan te kijken een meter of zes van het “stuurhuisje” staan. Dit strijkt me enigszins tegen de haren in. Wat voor moeite is het om net als de meeste vaste klantjes even naar mijn hokje te komen, zodat ik zowel de kassa als de motor kan bedienen? Ze kijkt op haar klokje en ziet - wat ik allang weet - dat het al bijna tijd is voor haar bus. In plaats van meteen af te varen, wandel ik op mijn gemak met een vers gedrukt kaartje, naar haar toe.
‘Ik betaal vanmiddag wel!’ snauwt ze me toe.
Ik haal mijn schouders op, wandel op mijn gemak, terug en zet de motor in zijn achteruit. Oké meisje, het wordt tijd dat jij een lesje leert. Ik ben bang dat je een bus later gaat nemen. Met minimale toeren kruipen we naar de overkant.
‘Kan je nog een beetje langzamer?’ roept ze, weer op een snauwtoon.
Ik leg de pont stil en vraag vriendelijk: ‘Wat zeg je?’
‘Of je nog een beetje langzamer kan!’
‘Wel meisje, om te beginnen spreek jíj míj met u aan en langzamer dan stilliggen gaat niet wat wel kan is dat jij nu je excuses aanbiedt, dat wil zeggen als je nog naar de overkant wilt.’
Uit het lieve mondje komen woorden die fatsoenlijke meisje niet horen te kennen, laat staan gebruiken. Dan kijkt ze me, zonder verder nog wat te zeggen, vuil aan en draait haar hoofd af. Even later liggen we weer aan de oever waar ze vandaan kwam.
‘Zo, je kan terugkomen wanneer je je excuses aanbiedt en je normaal weet te gedragen.’
Ze kijkt me koppig aan.
‘Ik moet naar school.’
‘Dat is jouw probleem, niet het mijne,’ ik verhef mijn stem, ‘en nu er áf!’
Aan de overkant stopt haar bus bij de halte, laat wat schooljeugd instappen en vertrekt weer. Ze vliegt me nog net niet aan draait zich om en loopt de klep af.

’s Avonds tien voor zeven, ik ben al bezig de kas op te maken, gaat de zoemer.
Aan de overkant staan drie personen. Het zijn dat aardige meisje van die ochtend en, zo te zien, haar ouders. Oké, nog één keer naar de overkant. Ben benieuwd wat ze te konkelfoezen hebben. Zodra de klep op de wal schuift, stappen ze aan boord en krijg ik van pa en ma een stortvloed over me heen waar de honden geen brood van lusten. Ik hoor het een tijdje rustig aan, dan is het mijn beurt. Ik leg uit waarom ik hun lieve dochtertje heb geweigerd en tevens dat ik haar pas weer wil overzetten wanneer ze haar excuses aanbiedt en ze zich weet te gedragen als een mens en niet als een onbeschoft pubertje.
Ma roept: ‘Je mag niemand weigeren, je moet haar meenemen!’
‘Mevrouw, het enige wat ik móet is doodgaan maar voorlopig even niet. Wilt u nu van boord gaan?’
Zoals ik al verwacht weigeren pa en ma om af te stappen en kijken me triomfantelijk aan met een blik van zo en wat dacht je hier aan te doen?
‘U mag natuurlijk mee naar de overkant maar omdat dit de laatste rit is, moet u zelf maar zien hoe u terugkomt.’
Ik zet de motor in zijn vrij, kijk ze aan en schakel de achteruit in. Heel langzaam begint de klep van de wal af te schuiven. Heel snel rennen pa, ma en pubertje de wal op.

De volgende morgen zet pubertje haar fiets tegen een lantarenpaal en komt samen met drie auto’s en wat fietsers de pont op. Met haar centjes in haar hand komt ze voor me staan. Ik pak ze aan, geef haar een kaartje maar vaar nog niet af. Ik zeg: ‘Had je niet nog iets te zeggen ook?’
Met een smoelwerk waar de haat vanaf druipt debiteert ze, met haar tanden op elkaar, een wel héél grove leugen.
‘Het spijt me dat ik zo brutaal was.’

Naast 'bruggenwipper' ben je dus ook nog 'heen en weerwolf' geweest... Gelukkig ben je ook vaak blij geweest! Net als ik als je weer een verhaal vertelt!
Groeten, Peper.

Ik heb het hele verhaal dat smoelwerk van Greta Thunberg in gedachten

HOW DARE YOU !

Dat Gretta zo boos op jou kan zijn. Ik had die pa en ma idd naar de overkant gebracht. Zelf je boontjes doppen was het vroeger bij ons. Maar voor Grettas geldt dat mogelijk niet.
Toen pa vroeger verhuisde en voor het eerst op de lagere school kwam werd hij zogezegd niet gastvrij ontvangen. Zijn beklag bij mijn opa leverde hem het volgende antwoord op:
"Sla eerst je klompen maar op hun harses kapot, dan krijg je van mij nieuwe klompen."
Of die nieuwe klompen er ooit gekomen zijn verteld het verhaal niet Maar pa heeft een mooie tijd op school gehad.

Prachtverhaal Albert!

Is ze later wat normaler gaan doen?

plusfast schreef : Nee, maar ze hield wel haar brutale bekkie dicht en dat was al een hele vooruitgang.

whahaha greta

Het nummerbord van de wagen die mijn pont oprijdt is Hollands, maar de uitspraak van het Nederlands, doorspekt met Engelse woorden, komt van over de grote plas.
‘Ik wil only even heen en weer, thats all,’ zegt de bestuurder.
Na even gebabbeld te hebben blijkt dat meneer het grootste deel van zijn leven in Canada heeft gewoond en nu, na tientallen jaren even terug is en voor hij het loodje legt - het bucketlist idee - nog die dingen wil doen waar hij voor zijn emigratie niet aan toegekomen is. Een van die dingen is met het pontje op en neer over het Noord-Hollandskanaal.

Hij betaalt zijn retourtje en steekt het kaartje, alsof het een belangrijk document is, voorzichtig in zijn portefeuille. Ik vaar heel langzaam over, ter wijl hij genietend aan dek staat. Aan de overkant rijdt hij de wal op, keert zijn auto en komt weer aan boord. Terug, bij de oever waar hij vandaan kwam, komt hij naar me toe en met vochtige ogen verteld hij me hoe geweldig hij heeft genoten en wil al instappen.
‘Wacht even! We gaan nog een keer heen en weer. Nu ‘met de complimenten van Provincie Noord-Holland. Kom maar hier in de stuurhut. Dát is het motorhandel, gaat u gang.’
Met een klein beetje hulp van mij vaart hij de pont heen en weer terwijl ik met zijn toestel wat foto’s van hem neem. Wanneer hij instapt en wegrijdt, tuiten mijn oren nog na van zijn enthousiast bedanken.

Zoals altijd na een goede daad te hebben verricht, roep ik mijzelf weer tot de orde met: ‘Zo Albert dat was je goede daad voor vandaag, straks mag je weer een paar oude vrouwtjes van de stoep af duwen.’


Albert

Ergens, misschien heel diep in je binnenste, moet je een blanke pit hebben.

Een klein zijspoortje op de pontverhalen (excuus voor het kapen van jouw topic):
twee jaar geleden stak ik in Duitsland over met een gammel pontje over een dode arm van de Rijn.
Het ding werd aangedreven door een knetterend 1 cilinder Hatzje dat moeizaam een ketting kon oppakken en aantrekken.
Net toen de pont in beweging werd gezet door de volslanke pontbazin, besloot het hondje aan wal te stappen. Pas toen het touwtje strak stond en het dier al met blokkerende poten richting water gleed, zag de bazin kans om terug te keren.
Nadat ze het touwtje had ingekort en de hond vermanend had toegeblaft gingen we alsnog naar d'andere kant.
Wim.

Gouden hartje heeft die Albert.

Zeg jongens, voor jullie me heilig gaan verklaren, moeten jullie eerst eens met mijn oude onderwijzers etc. gaan praten.

Nounounou, we hebben gezamenlijk alleen maar pit en hart genoemd.
De hele rest van de organen in jouw krochten zijn nog niet ter sprake geweest

Berghout-2 schreef :
precies misschien heb je wel een zeur zak

En dan vonden ze mijn verhaal uit Luik meer iets voor kerstmis...
Dit slaat toch alles qua kerstmis.
Je hebt vast vrienden gemaakt in Canada.
Groeten, Peper.

Het volgende speelt alweer een behoorlijk pikheetje geleden.

De terroristische aanslagen beginnen weer eens wereldwijd toe te nemen.
Een kaping hier, een bomexplosie daar en ook de nodige ontvoeringen en onthoofdingen vinden plaats. Kortom, business as usual.

Natuurlijk doet de Nederlandse overheid dapper mee met alle maatregelen die Big Brother Uncle Sam ons dicteert. Op de zeesluizen, die altijd vrij toegankelijk waren, komen hekken en borden “Verboden toegang”.
Ook de kades van de havens zijn opeens niet meer zonder pasje te betreden.
Natuurlijk is daar wel wat voor te zeggen maar wanneer je de voordeur hermetisch afsluit terwijl je de achterdeur laat openstaan, ben je ook niet al te snugger bezig. Ik bedoel, op het water en in de havens krioelt het niet opeens van de politieboten en ook de marine laat het afweten. Op de vele tientallen zeeschepen die binnen liggen, staan ook al geen mariniers met mitrailleurs te wachten op speedbootjes met zware explosieven.

Ook ik, op mijn pontje, ontkom niet aan de strenge veiligheidsmaatregelen en ontvang een officieel document, dat mij uit naam van de minister gelast om “dit te doen en dat te laten”. Eén van de dingen die ik beslíst niet mag doen is, het verstrekken van inlichtingen betreffende de bedieningstijden. Dat leidt tot het volgende gesprek met een echtpaar in een kever.
‘Zeg schipper, tot hoe laat kunnen we vanavond nog terug?’
‘Het spijt me maar dat mag ik u niet vertellen.’
Hee zeg, doe es normaal als ik een fatsoenlijke vraag stel, verwacht ik ook een fatsoenlijk antwoord.’
‘Daar heeft u hele maal gelijk in maar ik mag van de minister geen inlichtingen verstrekken, in verband met het terroristen gevaar, ziet u.’
‘Ja maar hoe kom ik er verdomme dán achter wanneer ik uiterlijk weer terug kan?’
‘Zoals ik al zei, dat mag ik u niet vertellen máár… ziet u dat grote bord daar naast de slagboom?’
‘Ja, hoezo?’
‘Daar staan, met letters en cijfers van twaalf centimeter hoog, alle bedieningstijden op.’


Albert

Ad

Albert 45 schreef :
Mooi gedaan, fijn dit soort mensen, jij dan hé?!!

Het is een mooie warme namiddag in april, dus buiten werken is vandaag een lolletje. Over een goeie week ga ik weer op mijn sluis draaien maar nu sta ik, in m’n T-shirt op mijn pontje te heen en weren. Net wanneer ik aanleg en de slagboom omhoog gooi, komt er een nogal opzichtige Amerikaanse slee de pont oprijden. Het witte gevaarte, formaat vliegdekschip, rijdt met het hele dak weggevouwen zodat de knalrode leren bekleding goed opvalt. Aan het stuur zit een vent met een nogal kleurrijk overhemd aan. Om zijn nek en polsen zit een vermogen aan goud en ook zijn vingers zijn stuk voor stuk getooid met goud en glinsterende stenen. Verder is de slee gevuld met drie dames van het soort dat vooral ’s nachts actief is.

Ik laat de slagboom weer zakken, gooi de tros los en vaar langzaam de fuik uit.
Met het bonnetje loop ik naar de bijrijderskant van de slee kijk de dame die daar zit diep in haar decolleté.
‘Dat wordt dan drie gulden negentig mevrouw.’
Ze draait haar gezicht schuin omhoog en kijkt me aan.
‘Zo zeg, jíj bent een dure!’
Zonder er bij na te denken zeg ik op vertrouwelijke toon: ‘Jij tóch ook!’
Ik denk tjesus Albert wat zeg je nu, zo meteen wordt je in elkaar geslagen door een pooier terwijl drie temeiers hem aanmoedigen.

De man en de vrouw kijken elkaar aan en barsten, ondersteunt door de twee van de achterbank, uit in een schaterlach.
De man, nog nahikkend van het lachen, reikt me over de vrouw heen een geeltje aan.
‘Laat maar zitten.’
Wanneer ze de pont afrijden zitten de twee van de achterbank achterstevoren op hun knieën te lachen en te wuiven. Een oude boer die met zijn trekker staat te wachten, rijdt de pont op, zet zijn motor af en zegt misprijzend: ‘Zo, vrienden van je?’
Denkend aan de decolletés zeg ik: ‘Jazeker, boezemvrienden!’



Albert

Snap nu je rorschachtest

Hij is fijn!

zie het helemaal voor me

'Het leven is als een doos bonbons, je weet nooit van te voren hoe die ene bonbon zal smaken.'
Dat maakt het dan wel moeilijker om niet de hele doos in één keer leeg te eten!
Groeten, Peper.

Sloe Gin schreef :

da's raar? Ik ook?