Onderwerp: Albert verhalen.

Nu we het over pont-avonturen hebben, wat denk je van deze:

Je staat, 24 jaar oud, dus je weet alles van de wereld, op een werkelijk bloedhete dag te wachten op de pont. Ergens in Limburg.

De pont vertrekt net naar de andere kant, dus dat duurt nog wel even. Ik ben op de motor (what else?) en zet mijn helm over het stuur, en trek mijn jas, die dingen zijn echt snoeiheet in de zon, uit.

Op dat moment rijdt mij een beetje een gek autootje voorbij.

????

Hé! Ik ben hier de motorrijder, dus, ik sta vooraan!!

Maar dat autootje rijdt verder. Het water in.

Ennemeh, tot mijn starre verbijstering: Aan de andere kant het water weer uit!

Best wat lef van die vent, want die dingen stuurden niet zo best in het water. In de late jaren 60 en vroege jaren 70 zag je ze vaak op Loosdrecht reclame varen voor een sigarettenmerk (dat mocht toen nog). Maar ik zou er niet zo snel een stromende rivier mee durven over te steken.

Ha t broertje van de Salamander van Pim Pandoer.

Sloe Gin schreef :
Zag vandaag hier in Medemblik een dikke Duitse BMW met ‘Fuck you Greta’ in kleine lettertjes boven de dikke dubbele uitlaatpijp

In "Grappen en Grollen" vraagt Baas Klusje: 'Heb je wel eens van een "Spekjood" gehoord?'

Ja en ook meegemaakt in de praktijk.
Laat het duidelijk zijn dat het volgende niets te maken heeft met antisemitisme.

We liggen in Amsterdam bij de IGMA graan te laden voor Great Yarmouth.
Doordat een van mijn matrozen zijn enkel verzwikt heeft en met zijn zwaar ingepakt poot niet aan dek kan werken, hebben we een nieuwe knaap aan boord gekregen.
De nieuwe, een joodse jongen van een jaar of twintig, blijkt nog nooit een schip van dichtbij te hebben gezien maar is, omdat er zo snel niemand anders beschikbaar, was toch maar aangenomen.
'Stuur, die nieuwe is het wat?'
'Ik weet niet kap, we zullen wel zien.'
We vertrekken net voor de middag en kachelen op een kalm zeetje naar de overkant en liggen de andere ochtend op de losplaats te wachten tot we aan de beurt zijn.
Om 07.30 uur, komt de voorman vertellen dat we over een klein uurtje aan de beurt zijn.

Ik roep de matrozen aan dek maar de nieuwe gozer weigert aan dek te komen en op mijn verbaasde vraag van: 'Waarom niet?'
Krijg ik als antwoord: 'Ik mag van mijn geloof niet werken op de Sabbat.'
Even denk ik nog, 'O jee, het geloof! Daar kan ik niet tegenop,' en wil me alweer omdraaien maar denk dan terug aan de warme hap van gister.
'Mag je van je geloof dan wel varkensvlees eten?'
Hij krijgt een rooie kop maar zegt niets.
'Als je een dikke vette varkenskarbonade kan hachelen zonder last van je geweten te krijgen, kan je ook werken op de sabbat. En nu meteen aan dek met je luie flikker, anders trap ik je aan dek!'

Ja hij hééft gewerkt op de sabbat en twee dagen later in Holland de zak genomen.
'Nou stuur, dat was met recht een spekjood!'


Albert

Weer een mooi verhaal voor m'n verjaardag... Wat is dit toch een leuk forum!

We doen weer een reisje naar Engeland en omdat we gister vrijlaat vertrokken, hebben we overnacht aan de steiger bij de Den Uyl brug.

We staan, bewust, niet al te vroeg op, zodat we uitgerust aan de reis beginnen. Na een flink ontbijt vertrekken we om 07:40 uit Zaandam.
Aan het eind van de Voorzaan, zien we op het Noorzeekanaal een groot wit passagierschip richting Mokum varen. ‘Kijk schat, dat schip is een makkie voor de bemanning, hun lading loopt zelf aan en van boord, daar hebben ze geen omkijken naar.’
Ze kijkt me aan met een blik van; “Verder alles OK?” Ik ga verder met: ‘Maar dat is nog niets vergeleken met die reis naar donker Afrika met vijfhonderdduizend bijbeltjes in het ruim. Jazeker vijfhonderdduizend bijbeltjes voor de Missie. Dat was nog op die oude “Maarten Luther” een oud, afgeleefd, potje uit Kampen dat amper zes knopen liep en dan nog alleen maar met een vlak zeetje. Die ouwe van ons, een zeer godsvruchtig man, had in zijn hut een oud traporgeltje staan, waar hij iedere zondagmorgen psalmen op speelde en van ons verwachtte dat we, vrijwillig verplicht aanwezig, ze uit volle borst meezongen. Nu kende ik, als enige niet Kampenees, geen een van die vrome liederen, maar had wel snel de wijs te pakken zodat ik wel mee stond te brommen met de rest maar daarbij een tekst invulde, die niet geheel vrij was van woorden die beslist niet bij een kerkdienst thuishoren. Iets dat me af en toe wantrouwige blikken opleverde van de kok, die zich behoorlijk uitsloofde met lange valse uithalen waar je de koude rillingen van kreeg.’
Ik neem een slok van mijn koffie en vervolg: ‘Maar goed, toen we na een reis van bijna twee maanden in Kikoejo Balakki kwamen, weigerde die ouwe - nog zuiniger dan een Zeeuw - om bootwerkers in te huren. In plaats daarvan gaf hij opdracht om zijn orgeltje, ‘Pas op niet stoten!’ aan dek te zetten. Hij ging achter het orgeltje zitten en beval: ‘Gooi het mangat open!’ Hij begon op de pedalen te trappen, zette zijn vingers op de toetsen en speelde zoals hij nog nooit gespeeld had. Uit het oude afgeleefde orgeltje kwam, met kreunen en steunen, een psalm die geen van de Kampenesen kon meezingen. Wij snapten er niets meer van en wierpen elkaar blikken toe van, het is zover, uiteindelijk is die ouwe toch helemaal kierewiet geworden. Die ouwe speelde intussen onverstoorbaar verder, met zijn ogen strak gericht op het mangat. En zie, daar kwamen, eerst aarzelend en één voor één maar al spoedig met steeds meer tegelijk, de bijbeltjes het ruim uitzweven. Ze zweefden over boord naar de kade en vlijden zich in keurige stapeltjes, neer op de lege pallets op de wal, alle vijfhonderdduizend.
Zo zie je maar, wie echt gelooft kan lopen op water of, in zoals in dit geval, bijbeltjes laten zweven.’
‘Dat is niets.’ Zegt Marjanne die pas aan het end van het verhaal wantrouwend werd. Ze pakt de dikke zware Reeds Almanak en houdt hem hoog boven mijn hoofd. ‘Wedden dat ik deze, ook zonder orgelmuziek, kan laten ophouden met zweven?’ Vlug schuif ik opzij. ‘Schat, pak jij het wiel even? Ik moet nog een paar vlaggetjes hijsen.’


Albert

Dank je!

Zie het haar zo doen

Je ziet het voor je... bijbeltjes als 'losse stort' in het vrachtruim. Dan de kapitein als 'de tovenaarsleerling' op het orgel...
Groeten, Peper.

We liggen in Rotterdam, die ouwe, Arend X, heeft net een vriendinnetje opgedaan, een uit Den haag nog wel.
Zij is een nog geen dertig, hij tweeënvijftig.
Zij spreekt bekakt Hagenees, hij plat Gronings.
Zij wil gelijk meevaren, hij krabt zich eerst nog eens achter zijn oren.
Natuurlijk krijgt zij haar zin, dus komen er wat koffers en tassen aan boord, die ik in het magazijn deponeer.
Hoe deze uit Groningse klei getrokken oude zeeman aan een jong stads mokkeltje komt? Joost mag het weten.

Nu heeft die ouwe net eigenhandig zijn slaaphut opgeknapt dus die stinkt nog behoorlijk naar peut en lak, een goed recept voor een zere strot en koppijn.
Zelf heeft hij daar geen last van want hij slaapt tijdelijk op de bank in zijn salon maar om daar nu met zijn tweetjes op te kruipen ziet hij niet zitten, dus verhuist hij alle slaapspullen naar beneden en neemt de eigenaars hut in beslag.
Hoewel die hut een eigen trap vanuit de salon heeft en vanuit de verblijven van het gewone volk niet toegankelijk is, grenst hij direct aan mijn hut.

We vertrekken die middag nog naar Stavanger.
De hele reis hebben we een beste poep wind schuin op de kont, dus liggen we behoorlijk te kurkentrekken.
Iets wat het Haagse mokkel niet best bekomt en haar dwingt om in een omgekeerde toiletteer houding de nodige tijd in de badkamer door te brengen.
Maar eindelijk arriveren we in Stavanger en is de zeeziekte op slag verdwenen.
Wel, tot groot genoegen van de kok, heeft ze nu honger als een wolf.

‘s Avonds laat, wanneer zelfs de hulpmotoren zwijgen, is het doodstil in het schip.
Ik lig onder mijn kooilampje nog even een stukje te lezen en denk er net over om te gaan pitten, wanneer ik voetstappen op de trap van de eigenaars hut hoor.
Even later hoor ik ze, zo duidelijk alsof het tussenschot van krantenpapier is, zoenen en hete dingen fluisteren.
Ik kan het hele gebeuren duidelijk volgen en wanneer ze in de kooi ploffen is dat Haagse mokkel geen twee centimeter van mij verwijderd.
Dan begint de lattenbodem van hun kooi ritmisch te kraken, steeds sneller!
Het mokkel kan zich niet meer inhouden en roept steeds sneller en steeds hoger: ‘Oh Arend, oh Arend, oh Arend, oh Aááááárend!’
Even is het stil, dan bromt hij: ‘Bist kloar wicht, waas’t laekker?’


Albert

Hoe is die relatie afgelopen?

Helaas, hij kon haar niet bijbenen na een paar reisjes was het "kloar".

Ik snap je probleem niet zo.

Misschien dat ze niet daadwerkelijk 2 cm jouw kant op geschoven was, en niet "Aaaalllllbeeert" riep?

Nee, ik hoef niet zo nodig mijn trommelvliezen op het spel te zetten en hoewel er toen nog geen corona bestond, kon je bij die "vlug tussen de lakens meiden" allerlei andere aardige presentjes oplopen.
Kan je nog beter naar de hoeren gaan, die betrachten nog een zekere mate van hygiëne én gebruiken kapotjes.

Albert 45 schreef :
Die overigens niet voor niks zo heten. Volgens de zeer betrouwbare bron: de vader van een vriend, die, nouja...

Na een half dagje inwerken op de pont, sta ik er de volgende ochtend alleen voor.
Om half zeven parkeer ik mijn kever, open ik het huisje, zet het alarm af en draai de rolluiken op.
Het volgende karwei is, vanzelfsprekend, koffie zetten.
Terwijl deze begint door te lopen, schakel ik de stroom voor de lier in en zet de verkeerslichten van oranje knipperen op actie.
Dat deze laatste handeling niet door iedereen gewaardeerd wordt, blijkt uit getoeter op de Jaagweg waar de forenzen in de file, eerst vast oranje en dan rood voor hun kiezen krijgen en dan, na een “eeuwig durende” tien seconden, zonder dat er iets de pont op of af rijdt, weer verder mogen.
Met luid getoeter en het geven van het één vinger saluut trekken de heren weer op.
Oké, niet allemaal maar als ik voor ieder middelvingertje een joet zou krijgen, had ik mijn dagloon al dubbel en dwars binnen.
Ik loop de pont op, check het oliepeil, vul de dagtank bij, start de motor, zet de marifoon bij, zet de pontveer verlichting in de “kerstboom” aan, doe voor vijf gulden aan wisselgeld in de geldla, haal op een na alle trossen weg en ga in het huisje zitten met de eerste van de vele bakken koffie die ik in de volgende dertien uur door mijn loden pijp zal gieten.
Nog voor ik die eerste op heb, staat er al een auto achter me aan de overkant van de Jaagweg te toeteren,
Hij is te vroeg, het is twaalf minuten voor zeven en als hij te besodemieterd is om even op de belknop op het paaltje te drukken, heb ik geen zin om mijn bak leut in de steek te laten.
Mijn koffie is op, ik rek me uit en ga de draad opdraaien.
Dan gooi ik de boom omhoog en zet met een druk op de knop de forenzen stil.
De auto steekt de weg over en rijdt via de klep aan boord.
Wanneer ik de oogsplits van de bolder gooi, begint de motor te brullen en zie ik de automobilist bij het morsehandel staan.
In acht snelle passen sta ik bij hem en trek hem zonder pardon, met een forse ruk naar buiten.
‘Afblijven en er nóóit meer aankomen!’
‘Hé bij ouwe Herman was dat nooit een probleem.’
‘Ik heet geen Herman en bij mij blijf je van de bediening af!’
Misschien is dat een beetje grof maar het zijn mijn klauwtjes die tussen bolder en tros kunnen komen, niet de zijne.
Ik druk een kaartje af - Fl. 2,10 voor een auto met één inzittende - en hij komt over de brug met een meier ofwel honderd piek.
Lekker, hij is m’n eerste klant en ik heb maar vijf piek wisselgeld in kas.
‘Heeft u het niet kleiner?’
‘Nee, maar ik kom meerdere keren per week over dus dat komt wel goed.’
Zijn auto is een Amerikaanse stationwagen, met achterin een oude jukebox en een trekkast.
Hij ziet me kijken en zegt: ‘Ik handel een beetje in die dingen en repareer ze voor kroegen en zo.’
Aan de overkant rijdt hij met een ‘Tot morgen.’ het bakbeest de pont af en ik denk ‘’t Zal me benieuwen of hij inderdaad terug komt.

De volgende morgen staat “trekkast” al weer te wachten.
Deze keer blijft hij met zijn takken van de motorbediening af maar weer heeft hij niet kleiner dan honderd piek.
Hoewel ik nu, een klein beetje boel, de kolere in heb, laat ik niets blijken, mijn beurt komt nog wel.
De volgende dag gebeurt er het zelfde maar nu pak ik de meier aan, neem een schaar uit de la, draai hem mijn rug toe en doe alsof ik een stuk van het bankbiljet afknip verbluft staat hij te stotteren: ‘Niet du du doen!’
Met een grijns laat ik hem de ongeschonden meier zien en schuif die in de la.
‘Zo, die is binnen ik laat je wel weten wanneer ie op is.’
Even staat hij nog na te pruttelen, dan barst hij uit in lachen.
‘Goed gedaan man! Ik dacht, ik zal die nieuwe eens uitproberen maar uiteindelijk heb jij mij te pakken.’
Hij geeft me drie knaken, ‘laat maar zitten’ en stopt zijn meier weer in zijn zak.
Uiteindelijk blijkt hij een leuke vent die bij iedere overtocht een níeuwe bak weet te tappen.
We kunnen daarna goed met elkaar overweg maar… van de bediening blijft hij af.


Albert

Altijd goed voor een glimlach

Mooi verhaal weer Appie
Loopt ook met een glimlach af.

Toch is in deze "corona tijd" dit geen gewoonte.

Een goede vriendin van ons werkt bij de HEMA in het restaurant waar momenteel geen consumpties genuttigd morgen worden.

Zij vertelde mij hoogst geëmotioneerd met letterlijk tranen in haar ogen hoe vaak ze voor "kuthoer" en dergelijke wordt uitgemaakt, omdat klanten 1,5 meter afstand dienen te houden en hun bestelling elders dienen te consumeren.

Dit is toch niet normaal meer dat mensen gewoon 0,0 begrip hebben voor werknemers die hun opdracht van hogerhand handhaven?

Je weet hoezeer ik je verhalen waardeer.
Ook neem ik je niks kwalijk natuurlijk.
Maar je hebt wel een maatschappelijk thema aangestipt wat natuurlijk hemelsgreidend is.
Dat kleine percentage KUTvolk die het voor velen zo moeilijk maakt.

In mijn geval geen verhaal om te lachen i.i.g.

Goed verhaal!

Bert, de mensheid is verdeeld in drie groepen:
Zij die altijd in een chagrijnige bui zijn,
zij die dat zijn als er zich iets bijzonders voordoet,
zij die altijd goed gemutst zijn.
De 'goedgemutsten' zijn hen die ondanks alles gewoon een corona bier aan de bar bestellen of een 'quarantini' (Martini met sinaasappelsap) en dan verbaasd constateren dat "het wel erg rustig is in deze kroeg."
Groeten, Peper.

Ach weet je, de meeste mensen bedoelen het niet zo kwaad.

Wel zijn ze vaak onhandig, bang, onnadenkend, noem maar op.

Daarom is er ook niks mis met kenbaar maken dat je gewoon een mens bent om rekening mee te houden. En ja, soms schuurt dat even.

Deze vrijdagochtend is het behoorlijk mistig op het NH kanaal, minder dan vijftig meter zicht, dus steeds voor ik de kabel opdraai en oversteek, vraag ik door de marifoon; ‘Is er nog vaart op het Noord-Hollandschkanaal nabij Pontveer ‘t Schouw?’
Voor ik afvaar herhaal ik deze oproep, luister nog even en steek over.
Onderweg luister ik ook goed uit, want sinds onlangs die luchtgekoelde kolere diesel is vervangen door een elektramotor, kan je de koetjes en de weidevogels resp. horen tjilpen en loeien. Zo vaar ik ondanks de mist, mijn passagiers veilig over… denk ik.

Ik vaar met een volle bak naar de overkant en met twee auto’s en iets van twintig Amerikaanse fietsers en hun gids terug.
Eerst roep ik nog eens of er nog vaart in de buurt is.
De gids, een student, rekent af voor de hele, in gele regencapes gestoken, bende.
‘Naar Volendam?’
‘Ja en dan met de boot naar Marken en via de dijk weer terug.’
Ik knik: ‘Het bekende ritje.’
Halverwege het kanaal hoor ik iets in de mist en brul naar de kwebbelende Yankees dat ze “silent” moeten zijn. Weer hoor ik iets dat verdacht veel op motorgeronk lijkt plus het bekende geluid van een boeggolf.
Ik knal het morsehandel in standje waterskiën en roep naar de gids dat ze zich schrap moeten zetten. Pas halverwege in de fuik pleur ik de motor in zijn vrij en ren naar voren. Op het moment dat de pont met een behoorlijke vaart tegen de oever knalt, gooi ik de oogsplits over de bolder, vlieg de kant op en laat de draad in vrijval vieren. Zowat meteen verschijnt de kop van een beunbak uit de mist.
Met een hart dat de marathon doet, sta ik naar het spul te kijken.
De duwboot komt ook in zicht de schipper steekt zijn hand op en gebaart dan vragend naar de pont.
Ik kijk en zie een stuk of wat Yankees over elkaar liggen en ook de auto’s zijn een metertje naar voren geschoven, zodat de voorste zowat op de klep staat.
Ik maak een gebaar van “hulpeloosheid” en bekommer me om mijn passagiers.
Er zijn wel wat blauwe plekken maar geen echte verwondingen.
Gelukkig, iedereen is met de schrik vrij gekomen.

We babbelen nog even na, waarna ik de boom open gooi en de stoplichten bedien.
Ik probeer nogmaals de marifoon en roep de duwboot, een uit Urk, nog eens op maar nu bij zijn naam en daarna zelfs de schipper bij naam: ‘Lub, Albert.’
Maar lauw sjoege.
Dan maar sluis Purmerend bellen ik neem de handheld mee op de pont en bel: ‘Hoi maat, met Drs. P. zit het bij jou ook zo dicht?’
‘Krijg het heen en weer! Ja het is hier ook een klein wereldje. Was er iets?’
‘Ja, om te beginnen krijg je over een uurtje Lub met een beunbak maar wat ik zeggen wil, ik ben bang dat mijn marifoon kaduuk is, dus ga ik je even een roepie geven. Daar komt ie.
‘ Sluis Purmerend, Sluis Purmerend, Pontveer ’t Schouw.’
‘Over de telefoon hoor ik je goed maar de marifoon doet geen flikker.’
‘Oké, ik weet genoeg, daar moet een monteur bij komen, goeie wacht!

Het volgende belletje is naar het districtskantoor, ik maak melding van het euvel en vraag om een monteur.
De niet nautisch aangelegde chef daar - afdeling wegen - vraagt wie we daarvoor hebben moeten.
‘Dat is firma xx die zit aan de Haringhaven in IJmuiden.’
‘Goed, ik zal ze even bellen.’
Oké, bedankt.’
In mijn huisje zit ik te wachten tot ik een ons weeg maar er verschijnt geen monteur.
Intussen zijn er al dik drie uur verstreken en heb ik al de nodige kwaaie klanten nee moeten verkopen
‘Maar je kan vanaf hier makkelijk de overkant zien! Ben je bang dat je verdwaalt of zo?’
En meer van dat soort opmerkingen.
Ik leg ze uit dat als ze graag verzuipen willen, ze best ergens ander de majem in mogen rijden maar ík zet ze niet over!
Even na tweeën, nog steeds geen monteur gezien, trekt de mist op en hervat ik mijn werk.
Wanneer ik bij zeven de laatste rit maak, het begint alweer behoorlijk heiig te worden, heb ik nog steeds geen monteur gezien.

Zaterdagmorgen.
Wanneer ik langs het kanaal rij zie ik het al potdikke mist!
Het eerste dat ik doe, na het starten van het koffiezetapparaat, is bellen.
Na drie keer overgaan wordt ik automatisch doorverbonden met degene die stand-by is in het weekend.
Het is dezelfde die ik gister aan de lijn had en hij is niet erg blij dat ik hem om halfzeven uit zijn nest bel.
‘De marifoon is nog steeds stuk . Ik heb gister de hele dag voor jan doedel op een monteur zitten wachten. Het zit hier weer potdicht van de mist en zonder marifoon ga ik zo niet naar de overkant. Dus waar blijft de monteur?’
‘O, die komt maandag.’
‘Wáát, maandag?’
‘Ja maandag.’
‘Ik dacht van niet. Ik ga niet twee dagen zitten wachten op een monteur. Ik weet niet wat je hebt afgesproken maar als er over twee uur nog niemand naar die marifoon heeft gekeken, gooi ik de zaak op slot, bel naar de Hoofdingenieur en ga naar huis!’
‘Ja maar weet je wel wat dat kost op zaterdag?’
‘Dat zal me vierkant aan m’n toges oxideren. Over twee uur trek ik aan de bel.’

Nog geen anderhalf uur later is de marifoon gemaakt, de mist geheel opgetrokken en vaar ik weer heen en weer.


Albert