Onderwerp: Albert verhalen.

Wél lekker rustig zonder die marifoon.

Op en rondom het Hollands Diep waar ik veel zeil wordt ik wel eens een beetje tureluurs van die marifoon. Het is 99% kort en zakelijk, schippers die even onderling afspraken maken, maar toch, het gaat de hele dag maar door. Ik heb de squelch altijd maximaal open staan en dan nog hoor ik ze soms op de Oude Maas praten. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat vooral slepers en kustvaarders wel eens 'vergeten' om over te schakelen naar het inland kanalenpakket en daarom met 25W alles de ether in slingeren. Dan zet ik het volume maar bijna helemal laag en hoop ik dat wanneer iemand mij moet hebben ik nog net 'il Cigno' kan verstaan...

Mooi verhaal weer Albert!

Het verschil tussen de pratkijk op kantoor en die in t veld is toch altijd weer interessant!

Klopt helemaal, Joop.
Wanneer sommige mensen zelf moeten nadenken en het niet in de handleidingen staat...
Met diezelfde chef had ik ook nog het volgende geintje.

Mijn drie vrije dagen zijn voorbij, dus begin ik weer aan drie werkdagen van dertien uur.
Ik zie dat het toiletpapier op is en ook in de voorraadkast ligt niets meer.
Na achten, wanneer de kantoorkrukken geacht worden aanwezig te zijn - over werken hoor je mij niets zeggen - bel ik even en krijg de bewuste chef aan de lijn.

'Goeie morgen met Albert, het wc papier is op en aangezien ik niet verwacht dat ik het kan ophouden tot vanavond halfacht, zou ik het zeer op prijs stellen wanneer een van je kantonniers even langskomt met een nieuw pak.'
'De kantonniers zijn al onderweg en die roep ik niet terug om dat jij vergeten bent tijdig te bestellen.'
Het was toevallig mijn collega die niets besteld heeft maar dat gaat hem geen ene mallemoer aan.
'Toch moet ik na het schijten m'n kont afvegen en daar kan ik wel een theedoek voor gebruiken maar dat vindt de wasserij misschien niet zo'n goed idee.'
'Dan neem je maar een krant of zo.'
'Ik dacht het niet. Maar laat maar zitten wanneer ik moet, ga ik gewoon naar huis. Twintig minuten heen, twintig minuten thuis en twintig minuten terug. Dat is exact een vol uur dat de pont stilligt. Wanneer daar gedonder van komt verwijs ik ze naar jou, de groeten.'
'Wacht, ik stuur de stagiaire wel even met mijn auto.'

Albert 45 schreef :
Goh.... Waarom komt dit soort discussies me nou zo bekend voor?

Je zou het ook 'op z'n Indisch' met water kunnen doen... 'Tjebbok' heet dat daar omdat het met de linker hand gaat. Eigenlijk is dat 'schoner' dan met papier, daarmee verdeel je het min of meer in je bilnaad (en met krantenpapier verdeel je het over je hele rug).
De Indonesische chirurg in het ziekenhuis was daar een groot voorstander van bij mensen met 'problemen van de uitgang van de spijsvertering' zoals aambeien en fistels en scheurtjes. Hij was van mening dat de mensen uit Indonesië veel minder last van die problemen hadden omdat ze het wassen toepasten in plaats van vegen. Of dat waar is weet ik niet, maar als je veel sambal eet en je hebt last van 'scheurtjes', dan brandt dat behoorlijk. Dan is alles wat je ertegen kunt doen een hele verlichting!

Het gaat altijd om de juiste overtuiging, daarmee krijg je bijna alles voor elkaar.
Groeten, Peper.

Daar is een versje van.

Mij lopen langs die kali
Mij hoor daar plokke plok
Mij denken dat zijn spookie
Maar baboe daar tjebbok.

Peper schreef :
Voor de uiteindelijke zuiverheid van de reiniging zal dat zeker waar zijn.

Maar er zijn andere redenen waarom we overgegaan zijn naar WC papier:
-wormen,
-tyfus,
-diarree,

om er maar een paar te noemen.

..."Twintig minuten heen, twintig minuten thuis en twintig minuten terug..."

Albert 45 schreef : Goh, die gedachte heb ik nou ook altijd als ik een pont zie varen of een sluis passeer.....

PvO schreef : Daar heb je natuurlijk gelijk in, zij vreten geen donder uit maar dat is dan ook precies datgene waarvoor ze betaald worden.

waren er toen nog geen hand marifoons?

Jawel maar niet voor ons.

Hadden ze die niet voor nood op voorraad morten hebben. Langs brengen en dan kan de monteur rustig maandag komen.
Toiletpapier is dus niet alleen tijdens corona een dingetje

Later, toen ik op kantoor draaide, heb ik ze - bij Dekker Zaandam -
wel mogen kopen voor de natte afdeling.
Natuurlijk had ik er ook een, plus een gps en een mobieltje met carkit, in m'n auto liggen.

Die carkit vond Haarlem eerst niet nodig maar toen ik met "technisch weer" veel onderweg was om vaarwegen en objecten te "schouwen" en onderweg nooit de telefoon opnam, heeft mijn bureauhoofd Haarlem toch weten te overtuigen van de noodzaak.

Zeg, dus ergens ben je ook kantoorkruk geworden.....!

Sst, niet verder vertellen!

Als het even kon reed ik langs de waterwegen. Vooral langs de mooie zoals de Vecht.
Natuurlijk ging ik ook regelmatig met de patrouilleboot op sjouw en ook onze Miami-vice boot moest ik regelmatig testen om te zien of hij nog op snelheid kwam.
Ik was dus echt geen luie ambtenaar.

Met die boten mocht je nooit alleen onderweg dus nam ik vaak, in plaats van een collega, Marjanne of mijn zwager mee.
Met de auto was mijn vader vaak een tijdelijke onbezoldigde collega. Hij was ook de enige die in mijn wagen mocht roken.

Op het opleidingschip de Pollux, kreeg je alleen bij de broodmaaltijd iets van thee of koffie.
Natuurlijk was er ook geen frisdrankautomaat of een goedgevulde koelkast.
Nee als je dorst had, mocht je gratis en voor niets aan het fonteintje hangen.
Dat fonteintje bevond zich aan dek en wel tegen het schot van de bak ofwel het verhoogde voorschip.
Aan de andere kant van dat schot, in de bak, was de wasgelegenheid.
Een betegelde ruimte met lange troggen waarboven een serie kranen waar, zomer en winter, alleen koud water uitkwam.
Daar werden we geacht ’s ochtends vroeg ons bovenlichaam te wassen.
Natuurlijk maakten we, als echte pubers - veertien á vijftien jaar – alleen ons haar en ons washandje nat, zodat die etterbak van een commandeur, die je vaak onverwachts buiten stond op te wachten, ook tevreden was.
Zeker de eersten van de negentig jongens die buitenkwamen werden goed gecontroleerd, dus wachten de geroutineerde jongens tot minsten de helft van de “zieltjes” het washok uit was.
O ja, douchen deden we één keer in de week op zaterdag maar dat was ook geen pretje want voor de helft tussen de stralen door was gerent, was de boiler leeg en kreeg je letterlijk een koude douche.

Maar we hadden het over het drinkwaterfonteintje.
Dat bestond uit een kraantje waar een zwak straaltje omhoog recht in je bakkes spoot.
Het overtollige water viel in het vierkante bakje eronder dat aan het schot gelast zat liep meteen via een elleboogje dwars door het schot naar binnen en viel, van een centimeter of veertig, in het betegelde gootje om uiteindelijk in het Oosterdok terecht te komen.

Een van de jongens en ik zijn weer bezig met het oude spelletje van één man in de deuropening en de ander bij de afvoer.
Steeds als een jongen even wat komt drinken, geef ik op het moment suprême een seintje en blaast hij in de afvoer met als gevolg een proestbui van het fonteintje, recht in het gezicht van de argeloze dorstige.
We hebben er al een paar goed te pakken gehad wanneer zich een nieuw slachtoffer aandient.
Ik geef het sein en vlieg meteen de trap af, ren door het voorste lokaal en daar weer de trap op aan dek.
Net op tijd om een kwade leraar - bootsmaat Vonk – met een zeiknatte kop en dito overhemd, mijn kompaan in het kwaad aan dek te zien sleuren.
Hij foetert de arme jongen uit bij het leven maar zet hem niet op rapport, zodat die ouwe er gelukkig niet bij betrokken wordt.
Vonk is op zich best een aardige kerel.
Wel laat hij hem strafwacht draaien bij de BB gangway.
Ik besef dat, hoewel ik blauw lig van het lachen, ik een teringstreek heb uitgehaald met mijn maat, dus meld ik me bij Vonk en leg uit dat het hoofdzakelijk mijn schuld was.
Even later sta ik bij de SB gangway en wanneer ik, met een heel serieus gezicht, mijn maat aankijk, liggen we beiden dubbel van het lachen.




Albert

Goeie vent die Vonk.

Leuke herinnering. Je bent nog net zo knap.

groom schreef : Dat zei de buurvrouw van verderop ook. Maar die loopt met een geleidehond.

Pinksterdrie.



Morgen, dinsdag 2 juni, is het hier in Zaanstreek/Waterland “Pinksterdrie”, ofwel derde pinksterdag.
Op dinsdag is het hier in Purmerend - destijds achtduizend inwoners - al vanouds een marktdag, met een lapjesmarkt voor het vrouwvolk en een veemarkt voor het boerenvolk.

Nu is het op Pinksterdrie de gewoonte dat alles en iedereen al heel vroeg in de ochtend naar hier komt om “een bokkie te kopen”, in een van de meer dan tachtig marktkroegen die alleen op dinsdag open zijn en soms niet meer zijn dan een huiskamertje met een losse biertap en wat kartonnen dozen met flessen jenever op de vloer.
Dat het hier om vloeibare bokkies gaat mag duidelijk zijn en dat er voor negenen al stomdronken agrariërs letterlijk in de goot liggen, kun je gevoeglijk van mij aannemen.

Het is in de jaren zestig.
In café Wilhelmina, een grote kroeg waar het bekende wilde paard nog geen schade kan aanrichten, is het weer prijs!
Er wordt geknokt waarbij klompen en shagdozen dienen om de tegenstanders met bebloede koppen te doen terugdeinzen.
Onze heilige hermandad komt vier man sterk, met de gummiknuppel in de hand, de orde herstellen maar helaas, nu keert iedereen zich tegen hen.
In no time worden de dienders naar buiten gewerkt, waarvan er een dwars door het grote ruit, waarop met gouden letters, “Café Wilhelmina” staat.
Het vervolg kun je wel raden.
Het hele Bureau Kaasmarkt, dat al uit voorzorg versterking uit omliggende gemeentes heeft gekregen, loopt leeg en nú is het de bezopen clientèle van Wilhelmina die klop krijgt.

Achter in de middag en ’s avonds zie je op de provinciale weg naar de Zaanstreek de nodige boerenwagens terug gaan met op de bok een bezopen boer en met een paard ervoor dat, ook zonder voerman, de stal wel weet te vinden.
Langs de weg zie je hier en daar wat fietsen en brommers staan en in de brede berm, die traditiegetrouw, pas ná Pinksterdrie gemaaid wordt, zie je hier en daar in het hoge gras, witte billen op en neer wippen.

Natuurlijk gaat ons vriendenclubje op de brommer naar de kermis in Jisp - één draaimolen, één oliebollenkraam en zelfs een schiettent - om te dansen.
Dat het dansen maar bijzaak is en het me om bermtoerisme te doen is, zal niemand verbazen.
Ook deze keer tref ik het, met een leuke kleuterleidster uit Den Helder die bij haar nicht in de Wormer logeert.

Néé mannen, een heer klapt niet uit de bedstee.


Albert

Toen ik bij het deel van het hogegras kwam werd mijn nieuwschierigheid gewekt. Maar het werd een cliffhanger...

Zeg die laptop kan niet tegen enge verhalen, houd je daar rekening mee?

Nou, hij reageert er juist goed op, ik denk dat ik hem maar hou.