Onderwerp: Albert verhalen.

Wanneer we, vijf man sterk, na achten de gangway aflopen, is het al pikkedonker. Eigenlijk had ik niet veel trek in stappen, zeker niet hier in Port Talbot, waar het een tering end lopen is naar de stad maar ik heb me door de anderen laten omlullen, dus loop ik braaf mee.
Verderop, bij die fruitjager, wordt nog gewerkt, schip en kade baden in een zee van licht. In de romp van het grote, witte, koelschip staat, op bijna gelijke hoogte met de kaai, een deur open en uit die deur steekt een soort horizontale geval waar onder een soort van vleeshaken aan een ketting achter elkaar naar buiten komen en aan het eind rond gaan en weer in het koelruim verdwijnen.
Aan de uitgaande haken hangen stammen bananen die, voor de haken op thuisreis gaan, door dockers van de haak worden geplukt en op mankracht het laatste stukje naar een stel koelwagons afleggen.
De kok knikt in de richting waar ons schip ergens in het duister ligt en zegt: ‘Kijk, bananen, zouden die stammen niet te zwaar zijn voor die lui?’
Ik knik: ‘Zie die arme sodemieters zwoegen, vind je ook niet dat ze best wel wat hulp kunnen gebruiken?’
‘Ja zeker, ik zou niet willen dat ze er dood bij neervallen.’
Ik stap in de rij, pluk een stam van de haak, loop er mee naar een wagon en laat hem van mijn schouder rollen. Mijn maats stappen ook naar voren en even later is de rij dockers versterkt met vijf vrijwilligers.
Ik loop alweer onder een volgende stam en zie een paar dockers kijken met een blik van, wie zijn die gasten?
Ik zeg: ‘Niets aan de hand lui, wij zijn van die boot verderop en zijn zo aardig om jullie, uit pure menslievendheid, een handje te helpen.’
Ik krijg een knipoog en een big smile.
‘Blijf niet te lang hangen, de big wigs zijn even a cupper halen maar komen zo dadelijk weer terug.’
Ik sein mijn maats in en één voor één stappen we uit de rij en lopen met een stam pisangs op de schouder naar ons schip. We hangen de bananen in de koeling en gaan alsnog de wal op.

Omdat we geen vrije voeding hebben maar het moeten doen met een vast bedrag per man per dag, is alles wat we er bij kunnen “organiseren” mooi meegenomen.
Gerrie, een Rotterdammer is daar heel sterk in.
Hij kwam laats, rillend van de kou, uit een vriespakhuis sluipen met een doos kippen. We hebben hem er maar niet mee terug gestuurd…



Albert

Wie appelen vaart die bananen eet?

Een geheel andere kijk op 'He mister tallyman, tally me banana's'.
Groeten, Peper.

Stinkend rijk.


Het speelt in de jaren 70, toen geldopname, bij een andere locatie dan de bankvestiging in je eigen woonplaats, nog niet zo eenvoudig was.

Het is een prachtige door de weekse zomerdag.
Wij, mijn broertje Alex van tweeëntwintig, Marjanne en ik, zijn met de Mini Cooper aan het toeren.
Ik heb bij de rederij wat extra verlofdagen opgenomen om wat langer bij Marjanne te zijn. Marjanne heeft twee snipperdagen opgenomen en Alex, die bij de NS werkt is roostervrij.
We doorkruisen het Gooi, rusten uit op de hei onder een schaduwrijke boom en gaan weer verder op de toeristische toer.
Wij doen o.a. het kronkelweggetje langs de Vecht en komen terecht in Weesp.
‘Zeg Lexie, niet om het een of ander maar ik krijg trek in de lunch die je ons belooft hebt, dus…?’
‘Ja oké Appie, maar eerst even langs een bank om wat kluiten op te nemen.’

Marjanne blijft bij de auto, Alex en ik stappen een filiaal van zijn bank binnen.
De man achter het loket, keurig gekleed in een kostuum met colbertjasje, overhemd met -ondanks de hitte - het bovenste knoopje dicht en een perfect gestrikte stropdas, kijkt nogal misprijzend naar de twee slordige figuren in versleten spijkerbroeken en afgetrapte basketbalschoenen.
Alex zegt: ‘Goeie dag, ik ben xxx en wil drie honderd gulden opnemen van rekening nummer xxx.’
‘Juist…,’ zegt de man met een zuinig mondje, ‘ maar ik moet eerst even met het hoofdkantoor bellen.’
Hij draait zich af, pakt de telefoon, draait een nummer en werpt ons, over zijn schouder een wantrouwige blik toe.
Hij voert een gesprek, springt overeind, trekt zijn stropdas nog wat strakker en kijkt ons, breed lachend, aan.
‘Driehonderd gulden meneer? Maar natuurlijk meneer, wilt u alstublieft hier even tekenen? Dank u wel en hier is uw geld, één, twee, drie honderd telt u ze alle drie even na, ha ha ha. Kan ik nog iets voor u doen?’
Zo uit de hoogte als hij eerst was, zo kruiperig is hij nu.
Alex en ik kijken elkaar even aan met een blik van is dit wel echt..?

We eten in een leuk restaurantje en achter in de middag gaan we, via allerlei omwegen, richting huis.
Alex en zijn verloofde zullen bij ons komen eten, dus halen we haar van de bus en drinken, terwijl Marjanne staat te koken, aan de keukentafel een ijskoud pilsje.
Het gesprek komt op de bankbediende in Weesp terecht.
Wanneer Alex begint te vertellen over de onbegrijpelijke verandering in het gedrag van die man, begint zijn verloofde te lachen en zegt: ‘O dat is niet zo vreemd. Jullie weten dat ik op het hoofdkantoor op het Damrak bij de bank werk? Nou toevallig kreeg ík dat telefoontje binnen. Hij was nogal wantrouwig wat betreft de kredietwaardigheid van de “ahem, heer” voor zijn loket.
Toen ik de naam en rekeningnummer van die “heer” hoorde, kon ik het niet laten en heb hem verteld dat dat armoedige figuur hier goed bekend is en in werkelijkheid een godsgruwelijk, stinkend rijke, beursspeculant is.’


Albert

Is Albert zijn besmettelijk?

Prachtverhaal!
Wim.

We liggen bij Scheepswerf Vuyk, in Capelle a/d IJssel.
De hele dag al loopt er werfvolk op en af. Aan dek staan de nodige laskarren en trafo’s en ook in de machinekamer zijn ze druk bezig. Achter in de middag komt de hellingbaas langs.
‘Stuurman, straks gaat die Duitser de plomp in en komt bij jullie langszij om nog wat laatste klusjes te doen maar morgenochtend vroeg vertrekt hij naar zee. ‘s Middags, om een uur of drie met half tij, halen we jullie naar boven.’
‘Oké, ik geef het door .’

Een kwartiertje later starten de lieren boven aan de dwarshelling en zakt Broeder Heinrich langzaam, met af en toe een schokje, zijlings de helling af. Wanneer hij drijft nemen twee sleepbootjes het over en brengen hem, terwijl de karren druipend over hun rails weer de helling opgaan, bij ons langszij. Wij pakken netjes wat trossen aan maar krijgen een tikkie de klere in wanneer de Heinrichs denken dat ze ons kunnen bevelen in plaats van gewoon even te vragen.
En buiten dat, denken ze nu echt dat een doorgepekelde bemanning van een Hollands schip niet weet hoe je een schip helpt afmeren? Kom nou ...!

’s Avonds loopt er nog werfvolk bij ons rond, bezig met het rechten en lassen van verschansing delen. Maar na een uur of elf wanneer ook de monteurs in de Duitse machinekamer er mee kappen wordt het rustig en na middernacht is het daar overal stil en donker. Nu komen wij - kok Ronnie en ik - in actie. Ik leen Ronnie een paar werkhandschoenen en samen zetten we nog wat extra trossen en springen op de wal. Dan verzamel ik wat stukjes hoeklijn, draai een lastravo op de juiste spanning, zet een laskap op mijn kop en terwijl Ronnie een stuk hoeklijn in de juiste positie brengt, bak ik - lassen kan je dit niet noemen - het ene stuk na het andere vast.

In alle vroegte, het is nog pikkedonker, start Heinrich de motor en maakt aanstalten voor vertrek. Behulpzaam als we zijn gooien we hun trossen en achterspring los. Her kapitan wil afdraaien op het voorspring maar krijgt er geen beweging in zelfs bij volle kracht wijkt de Duitse Kummo geen centimeter van die “Verdampte Holländer”.
Intussen ben ik blij dat we vannacht extra trossen hebben gezet, want Heinrich wordt steeds wilder. Uiteindelijk, na een behoorlijk tijdje aanklooien wordt er iemand wakker en schijnt met een zaklantaarn tussen beide schepen.
De meeste Duitse vloeken kende ik al, maar zowaar, ik leer er nu tóch nog een paar nieuwe bij.


Albert

Je was een behoorlijk wilde jongen Albert. Mooi verhaal . Vuyk ken ik; ik heb er eens een beeld/plastiek laten lassen. Staat nu nog in Rotterdam.

Mooi verhaal weer, Albert

Het rotgeintje valt een beetje in dezelfde categorie als het volgende werfverhaaltje:

Van ’83 tot ’92 waren Piet en ik degenen die de schepen op de Koningspoort (R'dam) hellingden.
Het was (is nog steeds!) een dwarshelling, in dit geval met een vrij steile hellinghoek omdat de ruimte beperkt is.
Zodra een schip hoog genoeg stond, lieten we het beheerst terugzakken in de pallen van de lieren, zodat de tandwielen ontlast werden en de pallen niet meer door een dronken onverlaat gelicht zouden kunnen worden. Daarna werd elke kar nog extra geborgd met een sterke ketting.
Toch waren er wel eens schippers die er niet helemaal gerust op waren.

We hadden een grote klipper drooggezet. Het zou hard gaan waaien en de schipper kwam zichtbaar nerveus overleggen of het wel veilig was, of het schip niet van de karren zou glijden, of we voldoende voorzorgsmaatregelen hadden getroffen.
Met een ernstig gezicht zeiden Piet en ik dat hij gelijk had en dat hij voor de zekerheid maar wat extra touwen op de wal moest vastzetten. Wij zouden daarvoor een bevestigingspunt maken.
Terwijl de schipper even naar de wc ging, pakten Piet en ik de losse kop van een dukdalf (die we ooit van het Havenbedrijf hadden gekregen) en plaatsten die op de straat naast de klipper.
Toen de schipper even later daar twee touwen op had gezet, was hij helemaal opgelucht en gerustgesteld.

Een week later lieten we de klipper weer zakken. De schipper wilde de touwen losgooien van de dukdalfkop, maar wij zeiden met een uitgestreken smoel dat het beter en veiliger was als ze nog even vast bleven staan.
Terwijl het schip langzaam naar beneden reed, schoof de dukdalf even langzaam mee.

In Rotterdam waren we wel gewend aan stevige taal, maar ik heb toen toch nog wat termen bijgeleerd.

Wim.

Heerlijke stinkstreek Wim!

LOL!

Geweldige verhalen!!

Mijn schoonvader (o.a. ex-machinist op de grote vaart) wordt binnenkort 80. @Albert kan ik jouw boek nog ergens kopen?

zeilersforum.nl/index.php/foru...rs-tampon-net#548306

Dank je Anjo, ik stuur Delphi een mailtje.

Ik heb nog wel een gesigneerde versie voor je voor slechts € 99,90

Ben vandaag tijdens die verdomde hitte - ja ik heb er zelf voor gekozen - bezig geweest om de oude mast, de garage van het rolzeil de as daarvan en het voorstag-profiel en de roltrommel, met de haakse slijper tot hapklare brokken te verweken - ze konden net achter in de Corsa -.
Terwijl ik stond te beulen en te zweetten, kwam de havenmeester - een schat van een vrouw - een paar keer om de hoek met de tuinslang om me "af te koelen".
Natuurlijk had ze, zoals de meeste vrouwen, een licht satanisch plezier om mijn reacties op het koude water.
Ik kreeg ondanks het grote temperatuur verschil nog net geen hartverzakking en vond het na een paar minuten zelfs lekker.
Truus bedankt!

Albert

Nou snap ik waarom ik de toegang voor Zeemiep moest blokkeren

Eigenlijk 'een warme douche' voor de havenmeester... maar dat past niet bij de gebeurtenis!

Las net over het uitzetten van de motor in de sluis en moest meteen aan het volgende denken.



Jaren geleden, Marjanne wil het stadje in, liggen we in de Lemstersluis.
Wanneer de kolk steeds voller wordt, zit er een Duitser, terwijl hij naar niemand in het bijzonder kijkt, steeds maar voor zich heen te herhalen: 'Mach die motor aus, es stinkt, mach die motor aus, es stinkt.'
Dat alles op een zeik toontje.

Een Amsterdammer die blijkbaar vreemde talen heeft gestudeerd, zegt tegen de Duitser: 'Die motor stinkt? Nur die fotze von dein weib stinkt!


Albert