Onderwerp: Albert verhalen.

Alleen om van het gezeik af te zijn zou je al elektrisch gaan varen!
Groeten, Peper.

Een vriendin van ons, die met haar sleepboot zowat heel Nederland tot karnemelk vaart, ligt weer bij de sluis en komt ’s avonds boven in de toren een bakkie halen en vertellen over haar belevenissen. Marjanne schenkt nog eens in en haalt een pak koeken uit haar tas, kortom het is weer eens ouderwets gezellig.
We hebben het even over haar Industrie motor, een oude langzaam loper van zestig pk. Met een vliegwiel van meer dan een ton en met een heel kenmerkend geluid en een ritme waarvan je elke slag kan meetellen. Dan wil ik wel eens weten waar ze nu weer heeft uitgehangen.
‘Zo Gerrie, waar ben je deze keer weer allemaal geweest?’

‘Eerst ben ik in kleine dagtochten via de Amstel naar Zuid-Holland afgezakt. Toen naar Brabant, bij mijn zuster op bezoek en we hebben daar samen op de fiets de omgeving verkend. Daarna ben ik via de Lek en de IJssel naar de kop van Overijssel gevaren en heb bij de Weerribben vastgemaakt in het Kanaal Steenwijk-Ossenzijl en heb daar meer dan een week rondgefietst voor ik via Friesland in Groningen belandde. Ben in Stad naar het Noordelijk Scheepvaartmuseum geweest. Dat zit in twee prachtige oude panden en is echt meer dan de moeite waard. Daarna ben ik naar Nieuwe Statenzijl aan de Dollard gevaren, en heb daar de sluiswachter en zijn familie leren kennen, heel aardige mensen. En nu, na bijna drie maanden, ben ik weer hier.’

‘Dat is een beste reis Gerrie, blijf je nu een tijdje hier?’

‘Ik denk het wel, eerst opnieuw wennen aan Purmerend en dan zien we wel weer. O ja, ik heb in Zuidbroek een oud schipper gesproken. En man van achter in de zeventig. Hij woont nog steeds op zijn oude vrachtscheepje’ de xxx.
Hij heeft geen radio of televisie en zelfs helemaal geen elektra aan boord. Hij doet alles met petroleumlampen, zelfs zijn navigatieverlichting. Toen we over mijn thuishaven begonnen en ik zei dat ik bij de sluis lag, werd hij pissig en zei dat de sluismeester daar een “heule slechte kerel” is. Ik vroeg nog welke hij bedoelde maar hij beschreef jou. Jij hebt hem weggestuurd, weet je dat nog?’

‘Ja zeker, na het schutten meerde hij af aan de kade beneden de sluis, dus ben ik even naar hem toe gewandeld, om te vragen wat de bedoeling was.
Hij wou daar “een weekje of zo” blijven liggen. Ik heb hem uitgelegd dat de kade voor schutverkeer is, iets dat hij, als schipper, best zelf wel weet maar wanneer hij net door de bocht gaat liggen, hij rustig een weekje mag blijven.
Daar was hij het bepaald niet mee eens en voer heftig uit tegen “een ambtenaartje dat nog niet droog was achter zijn oren”. Ik heb hem toen aangezegd dat, wanneer hij er morgenochtend nog lag, hij bezoek kon verwachten van onze BOA. De volgende ochtend was hij vertrokken. Gelukkig maar, want om een oude knar een proces-verbaal aan zijn broek te hangen gaat me te ver.’

Gerrie lacht: ‘Net wat ik zei, een heule slechte kerel!’



Albert

een industrie als in dit filmpje:

Ja, maar dan 60 pk.
Een genot om naar te luisteren.

Maar wat ben je toch lief als je slaapt!
Groeten, Peper.

Albert 45 schreef :


Dat bootje van Gerrie, is dat de Voorzaan met de 2VD5?
Wim.

Nope, de Vertrouwen van Rinus Timmerman.

Sprokkie schreef :
Bedankt voor de link ... heb een uur naar langzaamlopers gekeken (en geluisterd). De 1-cylinder Kromhout in toch een groot schip is mijn favoriet tot nu toe . Midas Dekkers in de Oude Waal 1 is óók leuk!

Peper schreef : Verrek, heb jij de buurvrouw gesproken?

Wij - Marjanne en ik - “havenmeesteren” op het vogeleiland De Kreupel.
Dit eiland ligt, ruwweg, tussen Enkhuizen en Medemblik.
Hoewel er allemaal steigers zijn om aan te leggen, noem ik het altijd; Het mooiste ankerstekkie van het hele Zuidersoppie, waar je bovendien geen bagger aan de spijker krijgt, kortom ideaal.
Het enige nadeel is, dat er spoelgaten in het omliggende dijklichaam zitten.
Deze dienen om het water in de archipel continu te verversen, iets dat, met duizenden vogels die schijten waar ze zwemmen of overvliegen en nog nooit van een vuilwatertank hebben gehoord, geen overbodige luxe is.

Vandaag waren we weer even een uurtje thuis om de vuile was weg te brengen en even lekker onder onze eigen douche te staan, zonder bang te hoeven zijn voor het corona virus.
We rijden weer naar Andijk en brengen de nodige vaste en vloeibare waar aan boord.
Nu zou het volgens het marifoon weerbericht niet meer dan een stukkie of vijf zes Bf. gaan waaien maar toen ik voor het uitvaren nog zowel KNMI als windvinder opriep, kwam er ook een zeventje in voor.
Dat wordt me te gortig want dankzij die spoelgaten kan er in de haven een lekker zeetje staan, waardoor de boot of heftig ligt te rukken in zijn trossen of, ondanks de nodige fenders, zwaar tegen de steiger ligt te bonken.
Klantjes krijg je met zulk weer ook niet, dus gaan we weer op huis aan.

We zullen er trouwens niet rouwig om zijn wanneer half oktober de verboden in te varen borden weer op hun palen zitten, zeker nu in deze corona tijd het afstand houden op de smalle steigers soms acrobatische toeren vereist.

De bruine vloot die, ook al vanwege de corona, werkeloos aan de kades van de diverse steden ligt, liet nogal verstek gaan, tot gisteravond.
Een mooie klassieke Grunninger Tjalk komt op het zachte avondbriesje uit richting Enkhuizen langzaam op het eiland aanvaren.
Hij loopt nog geen drie knopen en stuurt, nog steeds onder vol tuig door de smalle geul tussen de ondiepe plaat en het eiland.
‘Nou Martje, hij heeft nog steeds zijn zeilen op, die gaat richting Stavoren. Hij mag straks de plof wel aanzetten anders wordt het nachtwerk.’
‘Denk het niet. Hij komt steeds verder bakboord uit.’
Inderdaad, hij draait onder zeil de haven binnen en pas daar gaan de lappen naar beneden.
Hij start de motor, gooit het schip rond en legt aan.
We raken, hij op zijn schip en ik op de steiger, aan de praat en natuurlijk wordt het onderwerp corona niet vermeden.
Hij maakt reisje met niet meer dan zeven á acht passagiers, Duitsers.
Ja, daar moet geld bij maar wanneer hij niet vaart boert hij nog harder achteruit.
Voor de winter heeft hij een baantje als schipper in de binnenvaart.
Dan geeft hij me een knipoog en vraagt of het eiland bij Noord Holland hoort.
Net voor ik bevestigend kan antwoorden, zie ik de gespannen blikken van zijn passagiers, die blijkbaar weten waar het over gaat en bedenk ik me dat Duitsers, vanwege het coronagevaar, niet meer in Noord en Zuid Holland mogen komen.
Dus onder gelach van de schipper én zijn passagiers antwoord ik: ‘Noord Holland? Nee hoor, this is the United States of Kreupel.’



Albert

Doe je nou ook paspoortcontrole Cap?

Kun je wel, Duitsers voor de gek houden!

Ausweis ist nicht so wichtig aber der Impfpass schon.
:-D

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Tja. Het is natuurlijk NH. Maar corona op de kreupel...

Heb je ze nog wel verteld Wo der Bahnhof ist?

Gerard

Wij - Marjanne en ik - zijn weer eens aan het "havenmeesteren" op het Kreupeleiland.
Hoewel, eiland? Het is meer een vogelreservaat in de vorm van een langwerpige archipel, omringd door een basaltdijk met spoelgaten van een meter of twintig.
Het spulletje is vrij smal maar wel lang - iets van een km. of twee - met aan de kopkant, een haven voor de passanten.
Daar ligt een arkje met havenmeesters hok en bovenop een partij zonnepanelen én een uitkijkpost voor de passanten die vogels willen begluren en zich niet laten tegenhouden door de vele tientallen spinnen en overdwars gespannen webben.
Wij bivakkeren niet op dat arkje, waar twee stapelbedden staan in de stijl van de vroegere jeugdherbergcentrale.
Ik zou het eventueel wel kunnen maar Marjanne verdomd het om alleen te moeten pitten en eerlijk gezegd, ook ik slaap veel liever op mijn eigen vertrouwde bootje naast een warm en gewillig vrouwenlichaam.

Het is dinsdag, een redelijk warm dagje voor eind september, wanneer een motorbootje met een van de clubleden arriveert.
Zo halverwege de middag begint het iets heiig te worden en zelfs wat mistig.
Het motorboterende clublid vertrekt en ik pak m’n boek weer op - een romannetje van mijn lieftallige wederhelft - benieuwd of ze, elkaar wel krijgen.
Wanneer ik weer opkijk is het potdicht van de mist, niet meer dan een metertje of dertig zicht en het lichte briesje dat er staat is opeens honderdtachtig graden gedraaid.
Mooi met dit zicht komen er geen nieuwe gasten bij en wat ligt blijft liggen en heeft dus ook geen assistentie nodig bij het ontmeren.
Verder met mijn boek, want ik wil nu toch echt wel weten of ze elkaar - meestal op de laatste bladzij - al dan niet krijgen.
Oké, verledenjaar kregen ze elkaar dus wél - inderdaad op de laatste bladzij - mááár resultaten uit het verleden, etc.
Opeens zegt Marjanne: ‘Ik hoor wat, het lijkt wel of er toch nog een binnenkomt.’
‘Inderdaad ik hoor het ook!’
Daar, al binnen de haven doemt vaag een motorbootje op.
‘Krijg nou het hubusculubus, dat is ons clublid dat iets van anderhalf uur geleden vertrok naar Andijk en nu ondanks de dikke mist weer hier is, een knap stukje navigatie, zo zonder RADAR, AIS of GPS.’
‘Ja, dat heeft hij snel gedaan.’
Clublid meert af en ik roep: ‘Zo vriend ben je verdwaald of zo? ‘
‘Ja.’
Even denk ik dat hij me in de maling neemt, maar dan blijkt dat hij zelfs geen kompas aan boord heeft en omdat hij dit ritje al meer dan honderd keer gemaakt heeft, ”gewoon” zijn koers heeft bepaald op de windribbeltjes op het water.
Helaas heeft hij nooit gemerkt dat de wind wegviel en opeens van de andere kant kwam.
Zo kwam hij uiteindelijk terecht bij de andere punt van het eiland en heeft, met zijn ondiepe bakkie, zo goed en kwaad als kon, de kustlijn gevolgd en zo de haven gevonden.
‘En nu? Moet ik je maar naar de haven loodsen?’
‘Ja graag!’
‘Oké even de instrumenten en de motor opstarten, ja daar gaan we!’
Eerst houden we contact op dubbel zeven maar wanneer ik op de Ais een charter en wat andere jachten zie, gaan we over op VHF. 10.
Zo komen we dicht genoeg bij de jachthaven dat hij zelf kan zien hoe of wat.
‘Ja Albert, ik zie het nu wel, ga jij maar weer naar de Kreupel. Bedankt man.’
‘Niks te danken, dit was een rondje van de zaak. Zie je.’
Ik laat de automaat een mooie ruime honderdtachtig graden maken en vaar weer naar ons eiland.



Albert.

Da's nog eens een behulpzame havenmeester (eigenlijk twee zelfs in dit geval), die je zelf begeleidt naar je volgende bestemming!

Heel inspirerend in een zelfzuchtige wereld!

Peper schreef :
Het best bewaarde geheim van de wereld is: hij is niet zo zelfzuchtig.

Evengoed, top gedaan!

maar kregen ze elkaar nou op de laatste bladzijde?

hruiten schreef : Het was even heel spannend maar ik kon het boek met een zucht van opluchting sluiten en beginnen aan de toastjes brie en rode wijn, want ja, ze kregen elkaar!

Oef!

Ze doen het!


Langeleden, toen de honden nog uit hun kont blaften en de meisjes nog naar míj floten, voeren we met “Dinges” een Aldebaran van Starreveld uit Lemmer over het Wad.

Onze dochter, toen een jaar of tien, had haar vriendinnetje mee en reken maar dat ik het zwaar had met twee van die giebelende meiden die totaal geen respect hadden voor de gezagvoerder. Integendeel, als ik probeerde mijn gezag te doen gelden, sprongen ze op me kietelde me net zolang tot ik om genade smeekte.

Na het oostelijke Wad, steken we over naar het Duitse Wad en doen bijna alle eilanden aan.
De meiden amuseren zich met zwemmen met een zwemvest aan - plus een lange lijn - wanneer we voor het wantij liggen te wachten op de vloed.
‘Ja, ik wéét dat jullie al Jáááren jullie diploma’s hebben maar wanneer jullie over de banken drijven kan ik niet met de boot achter jullie aan. Het is zó, of helemaal niet zwemmen.’
Ze pruttelen nog wat tegen maar hebben even later, aangelijnd, toch een hoop pret.
Op de eilanden vangen ze krabben en garnalen die ik, “lelijke dierenbeul die je bent!” niet eens levend in kokend water mag gooien.
Na Wangerooge varen we de Jade op naar Wilhelms Haven en varen, met gestreken mast en met de nodige tussenstops, naar Emden.
Pal voor de Kesselsleuse meren we af en gaan met z’n vieren naar het zwembad aan de overkant.
Marjanne en ik hebben het na een uurtje wel bekeken maar de meiden zijn nog niet uitgezwommen dus pakken wij een warme douche en gaan aan boord.

Nu hebben we al drie weken lang die twee meiden op ons lip zitten en hoewel we gek zijn op die twee, zijn ze toch ook een flinke rem op ons seksleven.
Marjanne en ik kijken elkaar aan en zonder wat te zeggen vliegen we elkaar in de armen.
‘Wacht, even de zetborden er in doen!’
Net wanneer we goed en wel bezig zijn, springen de twee spelbreekstertjes aan boord.
‘Hee, de deurtjes zijn dicht, zijn jullie daar?’
‘Nee, we zijn het bos in!’
‘Waarom is alles dicht?’
‘We zijn bang dat we gestolen worden, gaan jullie nog maar even wandelen.’
Opeens zegt mijn dochtertje proestend van het lachen: ‘Oh, ik weet het, ze dóén het.’


Albert

Eens per 3 weken....