Onderwerp: Albert verhalen.

staat al klaar

Dan zorg ik wel voor de sinaasappelsaus

Het volgende verhaaltje heb ik waarschijnlijk al eens eerder gepost, niet gaan schelden als dat zo is.

BUNKEREN

De “Harmanna” Kwam daarstraks in de sluis, met een volle lading kunstmest, 254 ton!!
Geladen bij de Hoogovens voor Slootdorp in de Wieringermeer.
De “Harmanna” is de allerlaatste nog met vracht varende tjalk, een unicum.
De schipper, Piet de Jonge, komt altijd even boven voor een praatje met Grunnigertongval, ook nu weer.
Ondanks dat hij al eenenzeventig is, waar hij beslist nog niet naar uitziet, denkt hij er hard over om nog een boegschroef te laten inbouwen en ook meteen een computer met elektronische kaarten aan te schaffen.
Dat laatste, om ’s winters met slecht zicht, te kunnen varen op wateren waar de betonning wordt opgenomen of gehalveerd i.v.m. ijsgang.
Aan een radarpapiertje zal hij niet zo snel nog beginnen, maar een elektr. krt. waarop je je eigen schip ziet varen, dat lijkt hem wel wat.
Onderweg van IJmuiden naar de Willemsluizen in Amsterdam, passeert hij de Voor Zaan, daar gaat hij dan meestal even bunkeren.
Ook nu weer, alleen duurt het dit keer wel erg lang.
Dat heeft als oorzaak, dat alleen de vader van de bunkerboer aanwezig is en deze kan niet omgaan met het systeem van het bunkerbootje, dus moet het via de pomp van het ponton en die is er niet op berekend om snel grote hoeveelheden te verwerken.
Daar komt nog bij, dat hij eerst een tankje voorop moet bijvullen en dan pas achterop aan de gang kan.
Om dat “pa” niet weet hoe hij de verlengde slang moet aankoppelen, moet de “Harmanna” verhalen.
Al met al duurt het een eeuwigheid.
Net voor alles vol zit, komt de bunkerboer zelf terug.
Piet zegt dat dit toch wel een beetje teveel van het goede was en dat hij beter naar firma “JOSTA” aan het IJ was gegaan.
Op dat moment blijkt dat “pa”, na het vullen van het voorop tankje, de meterstand niet heeft opgeschreven, maar wel de teller op nul heeft gezet.
Piet weet ook niet hoeveel er in ging, dat kan iets van honderd maar ook tweehonderd liter geweest zijn.
Nu raakt Piet een tikje ontstemd, dit kan toch niet waar zijn?
Hij wil best betalen voor wat hij heeft gehad, maar nu weet niemand hoeveel dat is en hij wil ook niet teveel betalen.
De bunkerboer, die precies weet hoe je een Groninger blij maakt, haalt zijn schouders op en zegt:’Ach schipper, maak je niet druk, bij welk ander bunkerstation krijg je gratis gasolie?’

Albert

Leuk !

Albert 45 schreef :
Als ik op hotel ga, vraag ik altijd of ze die dingen willen afplakken.
Scheelt een hoop, veel betere nachtrust.

Albert 45 schreef :
Mooi verhaal weer. De Harmanna is trouwens nog steeds de enige tjalk die nog als motorvrachtschip rondvaart. Ze lag heel vaak in het Binnenspuikanaal bij IJmuiden, en later in de Eerste Rijks Binnehaven, in Velsen Noord. Kort geleden kwam ik haar nog tegen in de haven van Beverwijk.

Mooi schip...

www.debinnenvaart.nl/schip_detail/7214/

Volgens deze gegevens, als het dit schip is, is hij nog steeds van P. de Jong.

Als Piet bov'm komt, krie je dan van em die olieboll'n>? Gebakk'n in gratis gasolie?
Jaeh Grunnigers, je kan d'r boek'n over scriev'n.
Mooi verhaal weer!
Groeten, Peper.

We liggen met onze coaster in Brunsbüttel te wachten tot de zware winterstorm voorbij is en we via de Elbe naar zee kunnen kachelen. De kade ligt al vol met Hollandse, Duitse en Deense coasters, dus alles wat nu nog van af de Oostzee deze kant op komt en liever niet naar buiten gaat, moet bij een ander langszij. Ook wij krijgen buren in de vorm van een Kumo - Kustenmotorschiffe -. Ik wijs broeder Heinrich er opdat twee wrijfhouten een beetje karig is en na enig aandringen, hangen ze er zes bij.
Helaas gaan der Hanz, Heinrich Dieter usw. ’s avonds stappen en komen midden in de nacht stom lazerus weer terug. Ze staan op ons achterdek, pal voor mijn hut, zo luid te brallen en te lachen dat ik, zelfs met het kussen over mijn kop, met geen mogelijkheid meer in slaap val. Ik trek een broek en een trui aan, ga aan dek en overtuig de heren van het feit dat de kapitein zijn jachtgeweer aan het laden is en ze dus, voor hun eigen veiligheid, beter kunnen aftaaien. s’ Morgensvroeg komt de scheepshandelaar met de verse stores en terwijl wij de handel doormannen, maakt de Kumo “voor en achter” en stoomt langzaam richting sluis. Opeens staat de Duitse stuurman druk te gebaren, te vloeken en te wijzen. Onze ouwe die, al slurpend van zijn eerste bak koffie, op het achterdek verschijnt, zegt: ‘Wat is er met die mof aan de hand?’ ‘O, die is er net achter gekomen dat ik vannacht zijn wrijfhouten wat beter heb vastgeknoopt, dat wil zeggen, ze zitten nu, alle acht, aan ónze verschansing vast.’


Albert.

Maar ondanks de nacht toxh vroeg uit de veren.

groom schreef :
Ja avonds een kerel, morgens een kerel! Hadden die Duitsers zich daaraan gehouden, dan waren ze het wrijfhout niet kwijt geweest.

Wat heb je gezegd Albert... 'als jullie de fiets van m'n vader terugbrengen, krijg je het wrijfhout weer terug?'



Groeten, Peper.

Tja, als ze waren teruggekomen hadden hun wrijfhouten - misschien - weer teruggekregen.
Ik denk dat die Duitse kapitein de sluisbeurt niet voorbij wou laten gaan.
Uiteindelijk heeft iedere coaster wel een avegaar, hout en ouwe geien aanboord plus genoeg mankracht om nieuwe te maken.

Peper schreef :
oh, dus niet alleen mijn grootvader was zijn fiets kwijt bij de terugtocht v/d duitsers? (Hij kwam wel met een motor met sidecar terug thuis, maar grootmoeder heeft hem daar onmiddellijk terug gestuurd )

Mijn neefje krijgt zijn eerste woning, een oud huisje in de binnenstad van Zaandam. Zijn vader - mijn zwager Theo - en ik hebben hem de hele Zaterdag geholpen met sjouwen en houden het ‘s avonds om een uur of zeven, voor gezien. Mijn neefje opent de koelkast en biedt ons een pilsje aan maar zowel Theo als ik bedanken ervoor.
‘Nee man ik wil naar huis, eerst eten en dan met een pils in m’n hand, voeten omhoog, voor de tv in slaap vallen.’
Theo denkt er net zo over. Dus, terwijl we elkaar nog een beetje goedmoedig zitten te jennen, maken we onze handen schoon en vertrekken. Waar ik rechtsaf naar de brug moet, brandt het rode licht dat aangeeft dat de brug open staat, dus trek ik de handrem aan en zet de motor af. Ik zie in m’n spiegel dat Theo achter me staat. Hij geeft even een seintje met zijn groot licht en ik steek mijn hand op. Eindelijk is de brug dicht en gaat het rode licht uit. Nog voor ik mijn hand op de contactsleutel heb, begint Theo irritant te toeteren. Ik maak m’n riem los, stap uit en terwijl ik mijn mouwen opstroop, loop ik vloekend en scheldend naar hem toe.Theo stapt ook uit en begint met zijn vuisten te zwaaien. In het Fiatje achter hem zit een vrouw, stijf achterover van de schrik. Opeens geeft ze een dot gas en scheurt met piepende banden om ons heen. Zonder een andere auto, waar ze rakelings voorlangs vliegt, voorrang te verlenen. vliegt ze door de bocht en de brug op. Theo kijkt me aan en zegt: ‘Goh, wat heeft die nou?’
‘Géén idee. Last van de overgang of zo?’
‘Ja dat zal het zijn. Eet ze Albert.’
‘Eet ze Theo.’


Albert

Nooit zullen we ze begrijpen

Volgende keer de verborgen camera erbij.

Ze zag jullie aan voor blokkeerfriesen denk ik.

Gelukkig, het seizoen is weer geopend.
Groeten, Peper

Ik moest daarnet terug denken aan een EHBO cursus destijds bij RWS in Haarlem.

De cursus wordt gegeven door John, een Haagse brandweerman.
John spreekt plat Hagenees en heeft het grootste deel van zijn vocabulaire in de Schilderswijk opgedaan.

We zijn daar dus bloedserieus aan het beulen op poppen, om de beurt blazen, masseren en tellen blijven. John slentert, al aanwijzingen gevend, van het ene koppel naar het andere en blijft stilstaan bij een van mijn collega’s. Deze man, zijn naam zal ik niet noemen (omdat het Wim is), probeert samen met een dame van kantoor, het leven van pop "Annie" te redden. De dame durft amper haar handen tussen de borstjes van "Annie"te plaatsen en Wim blaast per keer veel te veel lucht in. John kijkt even naar de met rooie kop zwoegende Wim en zegt: 'Kalm an gozert, daluk vlieg dur tampon der eut.'


Albert

Mij had je op kunnen vegen.

'K zal ut onthauwe als ik zelf reanimasie lesse mot geve!
Groeten, Peper.

Vee transport.


We liggen aan de Oostelijke Handelskade in Amsterdam.
De Blue Peter, ofwel de seinvlag P hangt al sinds is gistermiddag in de mast, om aan te geven dat we binnen vierentwintig uur vertrekken en dat iedereen, bemanning en passagiers, aan boord moeten komen of anders kans lopen achter te varen. Wij zijn klaar met zeeklaar maken, de vletterlieden staan stand-by om de trossen van de palen te wippen en de sleepboten liggen ook al een pikheetje klaar om ons van de kant te trekken maar het is nog steeds geen “voor en achter”. Dat is vreemd, want normaal vertrekken we meteen wanneer de laatste vaten aan dek staan en de laatste hijs in het ruim is verdwenen. Zeeklaar maken doen we dan onderweg naar IJmuiden wel. Dan komt er een vrachtwagen de kade opgereden. Op de vlakke laadbak staat een houten container met een half open voorkant, waar opeens een stierenkop uitkomt, dus een veetransportje.
De stier wordt met hok en al opgehesen en naast luikvier, net achter de midscheeps, aan dek gezet. Ondertussen zijn er twee limousines, begeleid door een paar opvallende burgerauto’s voor de gangway gestopt. Wat dure heren en één dure dame worden de gangway op geleidt door, wat later blijkt, directie leden van de rederij. Al snel horen we dat het niemand minder is dan Minister President Jan de Quay, die zijn zoon komt uitwuiven. Die zoon emigreert naar Brazilië en neemt een zeer dure stamboek stier mee om daar vee te gaan fokken. Terwijl wij wat sjormateriaal aanslepen en met staaldraad, spanschroeven en sluitingen in de weer zijn om de stier een veilige overtocht te laten maken, staan de hoge omes en de hoge tante voor het hok een beetje te wachten rot het tijd is om van boord te gaan. Onze ouwe, die zich niet laat zien bij dat stelletje walslurpen, vindt blijkbaar ook dat het tijd wordt dat ze opkrassen, want hij laat, noga langdurig, de stoomfluit loeien. De boodschap komt duidelijk over, want zijne Excellentie en echtgenote nemen afscheid. Pa alleen met een simpele handdruk maar moe vliegt haar zoon om zijn nek en laat vrijelijk de tranen lopen. Pa, die zichtbaar aangedaan is maar dat niet wil laten blijken, zegt heel flink tegen zijn zoon - die met zijn witte overhemd, stropdas, blauwe overall en korte laarzen op een herenboer lijkt - ‘Jan, nog een ding, je moet niet proberen hem te melken’.


Albert

Heel verstandig van pa.