Onderwerp: 'Lotus' belevenissen

Ik vermoedde een professionele schrijver van de stukjes. Ben je dat nog niet? Dan is het een overweging waard.

Wat een goed geschreven verhaal. Korte zinnen, waar leer je dat nog? Het zeeziekteverhaal herken ik van de overtocht naar Schotland op een coaster op mijn 17e. Blijf aub schrijven Lotus77.

Tof compliment! Zou heel leuk zijn. ZF heeft in elk geval de aanzet gedaan om het verder te onderzoeken.JeePee schreef :

Mooi verhaal en goed geschreven.
Doet me denken aan mijn eigen avonturen noordwaarts (spamming not intended)

Inderdaad Jabe! Herkenning jabe schreef :

Beklemmend herkenbaar. Ooit vanuit Brest naar Vlissingen gestuift terwijl mijn schoonvader ernstig ziek was.

Belevenissen van een beginnende zeilersvrouw

Een grauwe, waterige nevel hangt over de jachthaven deze oktoberochtend. Spinnen rag bungelt ritmisch op de wind aan de railing. Ontelbare druppeltjes water aan elke draad sieren de route die de spin zal lopen, hij vergist zich nooit. Zorgvuldig wordt de juiste draad gekozen zonder ten prooi te vallen aan de kleverige stof van het eigen web. Hoe kan de natuur het zo bedenken? Hoe zorgvuldig kies ik mijn route eigenlijk? Soms gaat het gesmeerd, doelgericht en soms ben ik de weg even kwijt. De spin is nergens te zien, zit verborgen daar waar het droog is. Net als ik nu, wachtend van achter de buiskap op het palaver.

Het einde van het seizoen nadert en Paul en ik doen mee aan een uitslingertocht met tien andere zeilboten. De eindbestemming is Goes dit weekend. Ik slinger voor het eerst mee uit en de andere zeilers ken ik niet op een enkeling na. De mooiste zeilbootnamen komen voorbij en ik vraag me af wat er achter elke naam schuil gaat. Welk verhaal wordt geschreven. Het palaver is kort. Sommigen boten zijn al vertrokken. De actuele windvoorspelling wordt gedeeld en naast wind uit verkeerde hoek is het oppassen voor windvlagen. Er is een beetje stroom mee, maar vooral tegen. Ieder zo die gaat op pad. Het is vrijheid blijheid met veiligheid.

Het Hollandsch Diep oogt stil, verlaten. Het is geschilderd in mistige grijstonen. Het zicht beperkt. Een zacht frontaal windje dwingt ons tot motoren. Voor de veiligheid gaat de boordverlichting aan. Het enige lichtpuntje lijkt de witte reiger aan de waterkant te zijn. Opgejaagd verplaatst ze zich keer op keer een paar meter verder om ons voor te blijven. Ze vliegt op en strijkt neer. Verstoord geeft ze het op en onder een krassend en luidkeels gekwetter zoekt ze haar heil elders.

Bij de Volkerak sluis worden we opgewacht door enkele enthousiaste mede uitslingeraars. Iedereen is behulpzaam. Een vlotte schutting brengt ons verder op weg richting Krammer.
De zeilen blijven gestreken, het is niet bezeild. Het mistroostige weerbeeld houdt voorlopig aan en de natte miezer maakt onze zeilpakken klammer en zwaarder. Vrienden van mij zullen zich nu niet buiten wagen, zitten in huis binnen en ik zit toch genietend hier. Tuffend op de motor als een voldongen feit. De 'doorspekte' medezeilers balen toch een beetje. Ik niet, zo komen we er ook. Ik geniet van een kopje koffie en een broodje gebakken ei. De schutting door de groene weeë algenbak van de Krammer gaat vlotjes. En eindelijk kunnen we even ‘los’! Op het Brabants vaarwater wind uit goede hoek, eventjes maar… Want als alles wegvalt, geduld geen schone zaak meer is, mee wiebelen en blazen niet meer helpen, wordt het toch weer de ronkende motor aan. Over de groepsapp van de medezeilers komt de ene grauwe na de andere natte foto binnen, het mag de pret niet drukken.

Een ander berichtje plopt op. Een bod op ons huis! Ik kan mijn geluk niet op! Paul! Er is iemand verliefd op ons huis geworden! Is het waar dat we de volgende stap in het plan van onze wereldreis kunnen gaan zetten? Ik word er onrustig, vrolijk en nieuwsgierig tegelijk van. Wonderlijk hoe zo’n moment op het water valt. Het moet vast zo zijn.

In de Goese sluis geniet ik van het schouwspel van het vullen van de sluis. Ik kijk naar de variëteit aan mensen en boten en het gepuzzel om een plek. De geluidsboxen van een gehuurde boot, met acht mannen aan boord gaan open. De lol knalt ervan af. De zeeverkenners liggen geduldig in een sleepje te wachten en de uitslingeraars zoeken elkaar op. Het schutten verloopt probleemloos en in konvooi dwalen we verder het Havenkanaal in richting de binnenstad van Goes. De fietsende brugwachter opent de bruggen en doet zijn best ons bij te benen. Wachtend op de laatste houten ophaalbrug blijken we een attractie voor de bewoners van de appartementen. Achter elk raampje schuilt een ander gezicht, een ander tafereel, een andere droom. Zijn ze uitgekomen, geleefd? Het niet naleven staat hoog in de ‘spijt’ top 10 weet ik. Ik verkondig het vaak tegen studenten op school. Ik hoop dat ik het niet hoef te zeggen later. Later als ik groot ben…

Een kleine meid zwaait vanaf de kant. We zijn er bijna en het wordt zowaar droog. De zon probeert zich door het pak wolken te persen maar het blijft een verloren zaak vandaag. De havenmeester wijst ons de lange steigers in de havenkom en toont zijn respect. Hij had niet verwacht dat we met dit weer nog zouden komen. Daar wordt op geproost! Het gangboord van één van de zeilboten ligt intussen vol biertjes, wijn, nootjes…. Gezellig! Ik vind het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en verhalen en ervaringen te delen. Zeilpraat, politiek en de wereld verbeteren voeren de boventoon van het gesprek tegen de achtergrond van de prachtige haven en de oud Zeeuwse geveltjes. De avond wordt afgesloten met een heerlijk diner in een restaurant. Ik heb me reuze vermaakt.

Moe en voldaan gaat het lichtje uit en begint het Goese nachtleven. Anoniem luister ik naar de straatgeluiden. Ik kan de slaap maar niet vatten. Ik voel dat ik wat te veel genoten heb van de wijn en mijn ingewanden zijn nog te actief bezig om de gekookte mosselen te verteren. Er raast een wervelwind aan gedachtes door mijn hoofd, niet te stuiten ben ik. Dichtbij klinken lallende jongeren. Steeds dichterbij. Gewaagd hoor ik ze vanaf de kade op de steiger naast onze boot springen. Ik blijf gespannen luisteren of er geen lijnen worden losgemaakt of dat er wedstrijdjes ‘wie het verste kan plassen’ worden gehouden. Het gaat allemaal goed.

De volgende morgen maken de meeste boten zich op voor de terugreis naar de thuishaven. Anderen blijven nog even of maken een tussenstop elders. Ik kan nooit weg uit Zeeland zonder een verse Zeeuwse bolus te hebben gescoord, dus dat moet eerst. Zó lekker! De zon breekt door en de wind is uiterst gunstig! Windsurfend vliegen we over het water. De vlagen naar windkracht 7 te baas. Het is een heerlijke tocht terug. We houden stevig koers en opnieuw gaan de biedingen voor het huis over een weer tussen ons en de nieuwe koper. Er is overeenstemming over het bod, fantastisch! Intussen komen één voor één de appjes van veilig aankomen en bedankjes voor het mooie weekend binnen. Zorgvuldig kozen we de juiste draad. Ik ben uitgeslingerd.

Veel mooie grote verhalen op ZF dit keer. Wedstrijdzeilen en clubkampioen worden.. De deelname van Erik aan de Vendee globe!

Ik houd het klein en bescheiden maar weer:)

Dat op het water ook in dergelijke omstandigheden een genot kan zijn heb je leuk beschreven.
Overigens is tussentijds een huis verkopen natuurlijk niet noodzakelijk om tijdens de vaartocht endorfine, dopamine, serotonine, oxytocine, adrenaline, gamma-aminoboterzuur (GABA) en of anandamide te activeren .

Bij deze in ieder geval gefeliciteerd met de verkoop.
Al een schip op het oog voor de grote stap?

mooi verwoorde indrukken en gedachten!
Proficiat met de verkoop of ben ik te snel?

Leuk geschreven, Lotus 77.

DavidS schreef : beetje...verkocht onder voorbehoud

Leuk geschreven doet te kort, dit is kunst.

groom schreef :
Helemaal waar! Je maakt van alles mee om processen in je lichaam te activeren!

Op het oog van alles, eruit zijn we nog niet.
Denken aan een contest 46, een Wauquiez PS... maar misschien toch een Trintella of Hallberg? Lastig hoor! Wanneer heb je de juiste vertrekkersboot? Als je daar een topic over open zet dan zijn de reacties waarschijnlijk eindeloos

Niet alleen over een dergelijk onderwerp is hier de ervaring

Al een route/richting in gedachte? Is een variabele diepgang of maximale diepgang nog een punt?
evt. een catamaran?

groom schreef : de 'standaard' route voor zover standaard. Afzakken naar het zuiden. Oversteek naar Suriname Of Carieb, door panamakanaal ri galapagos... grote oceaan op.. Australië, NZ, Azië... zoiets?

Niet perse variabele diepgang of catamaran. Wel gaaf om te zien trouwens. Altijd diep respect voor hoe de catamaran de smalle wateren af manouvreert!

Lotus77 schreef :
Taalkunst!

Lotus77 schreef : Met zulk een schrijfkunst verwacht ik een mooi geschreven vertrekkersblog die door veel ZF'rs zal worden gelezen!

Mooi verhaal! Dank.

Het blonde krullenbolletje duikt naar beneden en laat behendig de giek naar de andere kant vieren. Ik zie hem amper zitten zo klein is hij. Gepropt in zijn reddingsvestje bemant hij in alle ijver zijn eigen optimist. Aanwijzingen galmen luidkeels over het water en het zeiltje komt strakker te staan. Als vierde in rij glijdt het tafereel achter moeder eend aan. Vast op weg naar te gare spaghetti in de haven en het plezier van een bonte avond om vervolgens met rozige wangen op een slaapzaal vol zeilvriendjes in slaap te vallen.

Ik word er deze zondagmiddag akelig aan herinnerd dat ik deze kickstart zelf niet heb gemaakt. Intussen manoeuvreer ik de boot rustig van zijn ankerplaats af. Beheerst en doordacht besluit ik met wind richting ondiepte eerst wat achteruit weg te varen en bij te draaien naar bakboord zodat ik sneller met de boeg weer naar stuurboord ben. Dat deze inschatting uit mezelf lukt zonder ‘voorbespreking’ daar ben ik na drie zeilseizoenen eigenlijk al trots op.

Er staat een mooi windje om nog wat verder te oefenen met het zeilen. Mijn hubby besluit me een ‘lesje’ te geven en laat de Genua gaan. Netjes volg ik de groene betonning. De wind is wat vlagerig en we zeilen voor de wind als ik geklapper zie. Ik merk dat ik eigenlijk geen idee heb welke kant ik nou op moet sturen om de wind beter in het zeil te laten vallen. De zeer ervaren zeilrotten zullen nu al afhaken bij het lezen van deze verwarring en ook ik voel me ineens erg onnozel. Zomaar ontstaat er kortsluiting in mijn hoofd en ik kan niet meer nadenken. Ik probeer het een beetje uit door wat naar bakboord en weer naar stuurboord te draaien maar echt grip op wat ik aan het doen ben krijg ik niet. Ik besluit met de billen bloot te gaan en vertel zachtjes en schuldbewust dat ik eigenlijk geen idee heb welke kant ik op moet sturen. ‘Waar komt de wind vandaag?’ wordt me gevraagd. ‘Van achter’ zeg ik, maar een lampje gaat niet branden. ‘Wat gebeurt er als je afvalt’. Ik heb geen idee waar ik heen moet als ik af wil vallen wanneer de wind van achter komt. Waarom krijg ik dat niet bedacht? Normaal weet ik dat toch?

Het blijft stil uit mijn mond. Ik weet het niet, schaam me en begrijp zelf niet waar dit gat in mijn brein ontstaan is. Ik haal alles door elkaar. Intussen ontstaat er drukte op het water en de voorrangsregels gieren als een optelsommetje door mijn hoofd om te bedenken of ik de boot aan stuurboord voor moet laten of zal gaan uitwijken voor de tegemoetkomende zeilboot. Loef wijkt voor lij, stuurboord voor bakboord…… Ik word overvallen door een soort paniek en dat vertaalt zich in onterechte irritatie en boosheid naar mijn hubby. ‘Ik weet het niet meer hoor, moet ik ineens leren zeilen van jou nog even op de zondagmiddag, neem jij het maar weer over’. Er blijft niet veel meer over dan een stampvoetend kind en Paul laat me flink zweten en nog bozer worden. Vooral op mezelf moet ik bekennen. Drie jaar bezig en ik begrijp nog steeds geen hout van dat hele zeilen! Onbegonnen werk, schrap die wereldreis maar! Geduldige hubby geeft het op en neemt het roer van me over. Absolute stilte aan boord…

Ik heb er flink de pee in. Ik pak mijn telefoon en zwiep meters met mijn vinger over het scherm op zoek naar iets wat mijn onvrede kan wegnemen. Winkelmandjes vullen en leegkiepen zoals alleen vrouwen dat kunnen. Het is niet de oplossing. De volgende aankoop voelt beter. Ik klik op verzenden en in mijn scherm verschijnt de boodschap ‘Hartelijk dank voor het boeken bij zeezeilers’.

Herkenbaar

leuk!

Grandioos!

Heel herkenbaar. Zelf heb ik dat bij; stofzuigen, afwassen, ramen lappen en bedden opmaken etc.
Maar toch het meest wanneer ik met mijn karretje, als een kip zonder kop, door de supermarkt struin met een hanenpoterig onleesbaar spiekbriefje in mijn hand.

Moet toch eens wat aan mijn handschrift doen.

Hou vol!

(zowel het zeilen als het schrijven )