Onderwerp: 'Lotus' belevenissen

En voor mij roozeboos schreef :

Eerst even opstarten in mijn andere werkzame leven na de vakantie. Wordt vervolgd....Sloe Gin schreef :

Onafwasbare dikke zonnebrand kleeft aan mijn huid. Na drie dagen ankeren en zwemmen in zee hunker ik naar een stevige straal schoon water! De schrale hoeveelheid afkomstig uit de dekdouche is niet meer genoeg om een frisse verschijning te kunnen zijn. Metertjes van de watertank doen tevergeefs een poging om naar rechts te wijzen. De kraan pruttelt, de pomp zoekt laatste restjes vloeistof en hapt naar lucht. Ze wil wel maar kan niet meer….
Tijd voor een refill en op naar de levendigheid van de jachthaven en zijn gebruikers.
Gesmeerd leggen we aan tussen de palen. Man en vrouw perfect op elkaar ingespeeld, geen onbegrepen acties, gemiste kansen of echtelijke strijd. De boot als was in handen van de schipper en de voortrossen de vloeiende verlenging van mijn armen. Inspector Gadget herleeft aan boord. Ik word altijd vrolijk als het goed gaat tijdens het varen. Mijn initiatief en leercurve als broekie stijgen zienderogen. Snel de walstroom eraan en water bijvullen! Een applausje van de toeschouwers zou best eens leuk zijn wanneer het goed gaat bedenk ik me. Dat heb ik nog niet meegemaakt, wel de keerzijde. Armen in de zij, buik en borst vooruit… de opgetrokken wenkbrauw van de keurig geklede dame aan boord van een glanzende snelle jongen zie ik nog voor me. Hoofdschuddende bewegingen, mij de rug toekerend. Zag ik een afkeurend lachje? Zeker geen warm welkom op een stuntelige aanlegmanouvre. Het was pech geweest waarbij timing ontbrak. De kont draaide te gewillig weg en ik miste de paal met mijn landvast. Aan dek tussen mij en eega even geen ruimte voor lieflijke woordjes. Bah! Je voelt je al ongemakkelijk en dan is de non verbale communicatie van deze dame niet iets waar ik op zit te wachten. Hoe komt het toch dat er soms zo geoordeeld, genoten lijkt te worden van momenten die helemaal niet om te genieten zijn?
Bepakt met handdoek, shampoo en vijftig cent muntjes sjok ik met enige reserve richting doucheruimte. Muntjes blijken ongeschikt, een SEPkaart is de sleutel. Op naar de havenmeester op een iets minder relaxed loopje dan net. De deur van het havenkantoor gesloten, lichten zijn uit, grom… Een telefoontje wordt vriendelijk beantwoord en zorgt binnen vijf minuten alsnog voor de toegang tot het waterparadijs.
In de doucheruimte zie ik de douchekop in een hoek van meer dan 45 graden naar voren steken. Waar wijzen die stralen eigenlijk heen? Gaan die mij wel raken? De glans van de kop is allang verloren, de witte aanslag verdoezeld de gaatjes. Mijn ogen scannen verder en richten zich op een onbedoeld craquelé effect van vloertegels. Een restje oud sop en haar van mijn voorganger siert het putje, jak! Ik kijk richting plafond en vind het wonderlijk hoe een gekrulde haar van iemands edele delen zo hoog op de tegels kan belanden.
Ik hang mijn kleding in een hoekje wat amper een hoekje is en steek de SEPkaart in de Richel. De douche piept. Het water houdt een temperatuur die alleen mijn hand al laat rillen en voorziet de rest van de ruimte van een spray die overal en nergens heen lijkt te gaan. Stralen die duidelijk de richting kwijt zijn voorzien mijn T-shirt van een grote natte plek. Met een zucht kleed ik me uit en stap op slippers onder de douche. De teller duidt aan dat ik de eerste van de 4 minuten aan tijd kwijt ben met mijn gepruts. Het tactische spel om het water vanaf nu zoveel mogelijk op te vangen begint alsnog. Snel haren inzepen, dan de rest van mijn lijf en tegelijk alles afspoelen om maar niet te eindigen met een krakende schuimmassa op mijn hoofd. Ik heb het gered! De laatste 10 seconden even de ontspanning van staan en niets doen, gevolgd door de doffe ‘kloenk’ van de leiding. Met een nat gespetterde handdoek droog ik af. Het is lastig evenwicht bewaren wanneer je niet met blote voeten op de vloer wil staan en jezelf in een te strakke spijkerbroek probeert te hijsen. Dat lukt dus ook niet. In een zeer elegante actie schuif ik mijn rug tegen de natte muur, zet een stempel en haak mijn tenen in de slipper.
Schoon loop ik weer terug, ik knik hoofdschuddend naar mezelf. Wat een miep...
Ik heb zin in een steigerbiertje. Handdoek over de railing en nog even de shampoo opbergen. Waar is de shampoo….? Nog op het plankje van de douche.

Sommige, hoewel fraai beschreven, herkenbare dingen wil je liever niet aan herinnerd worden...
Gelukkig is het sanitair in veruit de meeste jachthaven prima en soms zelfs meer dan uitstekend. Helaas slecht getroffen dus dit keer, maar dank voor het mooie verhaal!

Inderdaad zeer geestig en herkenbaar geschreven,! Chapeau! In Frankrijk kom je dit in regelmaat tegen is mijn ervaring.. op mijn eigen eiland Mallorca is het top geregeld

Geweldig wederom
Zo herkenbaar.

Mens, Charlotte, begin je stukjes te bundelen!

Albert 45 schreef :
Serieuze concurrentie ouwe!...

WADnWIND schreef :
Ik verwacht eerder een stimulans...

Sloe Gin schreef :
Ik vermoed dat hij zijn potlood aan het slijpen is.

Laat de verhalen maar komen, het onweert toch momenteel op de grevelingen.

Wat is het leven op het water toch heerlijk

Op het (koude) water wel, maar eronder...
Kan de volgende haven alleen maar meevallen

WADnWIND schreef : Maar Charlotte speelt vals Ik heb nu twee verhaaltjes gelezen (waarvoor dank), en twee keer gaat ze uit de kleren. Daar kan Albert natuurlijk nooit tegenop.

Nou???? z'n eerste keer heeft lang geduurd en was best wel spannend

WADnWIND schreef :
Zou me niet verbazen als Charlotte een pseudoniem is van Albert.
Zit hij ons allemaal in de mailing te nemen

een strakke jeans proberen aan te trekken in zo een natte kleine cel is ook wel een beetje naïef.
Beter is een ruime boxershort. Spring je zo in.
En kan het allemaal even goed drogen als je naar je boot loopt.

rooiedirk schreef :
Uit de kleren
Haar forumnaam is Lotus 77
Is dat haar leeftijd

bouwjaar, Ton

Natuurlijk naïef! Altijd als beginneling. Al doende leert men. Daarom zo leuk om juist dat soms te delen.

Belevenissen van een beginnende zeilersvrouw

Er kleeft en knaagt een nieuwsgierig maar ook wat gespannen gevoel aan me. Vandaag voor het eerst een hard stromende Elbe op en bakboord uit de sluis van het Kielerkanaal in. Voor mij onbekend terrein. Paul kent de route vanuit de beroepsvaart en vertelt hoe mooi het er is met prachtige oude roestige en nieuwe strak betonnen bruggen. De pracht, de rust, de langgerektheid van het eeuwenoude kanaal die Noordzee en Oostzee verbindt en een omweg boven Denemarken langs voorkomt. Duizenden schepen passeren elkaar respectvol. Pleziervaart met vakantiegevoel en grote jongens met tonnen lading glijden over de route. Ter voorbereiding open ik de boeken en verken de digitale wereld.

De toegang naar de sluis staat met vele waarschuwingen omschreven. ‘Onder geen beding dit en dat...’ Vooral de beroepsvaart niet hinderen en de witte verlichting volgen. Het aanleggen in de sluis zelf schijnt ook geen sinecure te zijn. Gladde bielzen en rubbermatten als steiger...Ik lees over een vrouw die afstapte, uitgleed en haar heup brak, over beschadigde bootrompen door onverwachte aanlegcapriolen…. Door de gelezen verhalen ontstaat vanzelf een beeld in mijn hoofd en oefen ik de weg door de Kielersluis. Mijn brein heeft helaas de neiging doemscenario’s in plaats van successtory’s te maken. Ik heb mezelf al vaak zien uitglijden en met een zuigende beweging tussen boot en steiger zien belanden. Het idee alleen al bezorgt me rillingen.

De geplande Elbestroming mee jaagt onze boot over het water en de sluisingang komt al snel in zicht. Een paar zeilboten gaan eerder doelgericht naar de overkant en varen nu aan de verkeerde kant van het water toch? Mijn schipper vaart door en in mijn ogen te veel richting beroepsvaartsluis. Foeter, foeter… Ik ben wat gespannen en Paul moet het ontgelden. Zit ik juist of ben ik de muts? Ik met al de gelezen informatie in mijn achterhoofd was liever door gevaren en een stukje verder omgedraaid. Beter dat dan gesteggel met grote schepen of een reprimande van de sluiswachter.

Bij aankomst brandt het wit knipperende licht, geen wachttijd. Een kalm lauwwarm briesje zal de aandacht niet afleiden. De stootwillen hangen aan weerszijden met de koppen in het water. Protesterend trekken ze de mastworp strakker en slaan kleine hekgolfjes achter zich aan. De voor- en achterlijnen liggen klaar en ik besluit de einden midscheeps neer te leggen zodat ik er eenmaal afgestapt snel en goed bij kan. Ik check het klittenband van mijn zeilbroek en fixeer ze extra strak om mijn enkels, ik wil niet blijven haken. Mijn voeten zet ik andersom over de railing en wacht. Oude stenen sluismuren, roestige ketting en afgesleten kikkers sieren de kant. Zout water klotst over de bewegende natte houten bielzen met rubbermatten. Zulke steigers heb ik nog niet eerder gezien, dit is het dus….

De aankomst zo zacht dat ik afkijk hoe de boot de kant kust. Daadkrachtig stap ik af en het gaat goed! Ik moet er even van bekomen. Ik sta vast en zeker op de bewegende delen, dat was het dus! Mijn schoenen worden nat van het overlopende water. Ik schuif wat heen en weer met mijn zolen om te voelen hoe glad het is. Dat valt reuze mee. Ik neem beide einden van de lijnen en haal ze klungelig door de ogen. ‘Niet met voorste lijn het rechteroog’ zeg ik tegen mezelf. Van de schipper mag het nu allemaal wel iets sneller maar de grootste overwinning voor mij is al geweest. Dansend bewegen de boot en ik mee met de steiger en liggen we vast. Dit voelt duidelijk als een fotomomentje. Ik poseer met mijn hand losjes aan de roestige koude ketting, glimlach breed en laat mijn onzichtbare spierbal zien.

Ongemerkt gaat de schutting voorbij en zonder signalen van licht of geluid is het tijd om uit te varen. De oudere man op de zeilboot voor ons laat keurig een touw met emmer omgekeerd op de klotsende houten steiger zakken. Ik zie waar dit geoliede echtpaar mee bezig is. De emmerverhoging als krukje laat de kleine mevrouw behendig terug aan boord stappen. Ik realiseer me voor het eerst dat ik nu flink laag naast de boot sta en het een hoge stap moet zijn geweest. Oef, kom ik er zelf eigenlijk nog wel op? Niet te flauw, grijp ik met rechts de verstaging en denk mijn rechtervoet er ‘eventjes’ bij te zetten. Niet dus. Opnieuw met meer kracht en een zetje op mijn tenen ligt mijn been nu wel over de railing. De railing heeft zich ontpopt tot flosdraad en in deze splitstandpositie lijkt mijn bovenbeen in te scheuren. Voor het eerst ervaar ik dat afstappen van boord één is en weer opstappen een volgende uitdaging kan zijn. Het doet me denken aan de thriller ‘Adrift’. Vier vrienden gaan een stukje zwemmen vanaf hun zeilboot en vergeten de zwemtrap. Slechts twee keren terug...

Volgens mij bedoel je Open Water 2 en niet Adrift....

Correct. Adrift is de originele titel. Het werd eerder gemaakt dan Open water 1. Later alsnog later uitgebracht als Open Water 2. Check!

Ik neem aan dat u bedoelt een hard stromende Elbe OP en niet af. Tenminste, als u bakboord uit de sluis in draait.