Onderwerp: Het gaat niet goed met de zeezieke opvarende

Ik had het ook uitgebreid gelezen. Wat een verhaal, die schipper zal het er nog lang moeilijk mee hebben, lijkt me.
Het sterkt mij wel in mijn gewoonte om bij zeereizen nauwkeurig na te vragen of bemanningsleden medische bijzonderheden hebben...

Even afgezien van het specifieke geval (beroerd natuurlijk), er lijkt een lobby tot stand te komen voor nog meer en betere reddingscapaciteit.
KNRM, minister, kranten, televisie, iedereen vraagt om verbetering aan de hand van een paar (of eigenlijk maar één) geval.

Afgesproken werk, lijkt me. En dat terwijl wij zo ongeveer de beste omstandigheden qua redden van de hele wereld hebben.

Klopt, ik was daar een beetje verbaasd over: ik ga er vanuit dat je op zee niet de hulp kunt verwachten die je op land krijgt. Hoort wat mij betreft bij het varen op zee. Maar er lijkt idd een sterke beweging te zijn om de ondersteuning nog op een hoger plan te krijgen...

Ik weet niet van een wens om diensten anders te gaan inrichten. Wat ik wel lees uit dit verhaal is dat er iemand is doodgegaan die bij betere communicatie (van alle betrokken partijen) niet dood had hoeven gaan.
Leren van fouten..

Sunday schreef :
Je zegt het al, leren van fouten. Dat is het begin.
En daar gaat uit komen dat het beter georganiseerd moet worden.
En dat kan alleen met meer en meer professionele inzet.
En dat gaat de overheid geld kosten (een beetje), waarmee ze weer reclame voor zichzelf kan maken....

Had het ook gelezen, met bovengemiddelde aandacht omdat ik zelf ook tot deze risicocategorie behoor. Het moet buitengewoon pijnlijk geweest zijn dat ondanks tijdige communicatie en een flink aantal hulpverleners dit de man toch fataal geworden is.

De lessen kunnen zijn dat bloedsuiker meten tijdens zeiltochten meer dan essentieel is (iedere diabeet heeft een metertje bij zich), je bent uit je ritme en fysiek zwaar bezig wat altijd een verstoring geeft aan je waardes. Ook dat je als schipper dit soort essentiele info in deze situaties duidelijk moet doorgeven aan de kustwacht, al is dat in dit geval ook gebeurd.

ilCigno schreef :
Kijk,
dat is een antwoord waar VVD-minster Schippers blij mee zal zijn.
Een zieke is verantwoordelijk voor zijn eigen ziekte! Had'ie maar moeten meten (met zijn zelf-betaalde metertje)

Hoe dramatisch de gebeurtenissen ook zijn. Ik lees vooral 2 oudere mannen die, met een schip waarvan de technische staat twijfelachtig is en de zeewaardigheid van de opvarenden onvoldoende zeker is, eind oktober van Denemarken naar Nederland gaan varen.
Vervolgens krijgen de hulp diensten dit ook niet meer gefikst.

Eigenwijs schreef :
Op het gevaar af voor gevoelloos te worden versleten; dat is ook wat ik dacht. De hulpdiensten hadden het beter kunnen doen, maar het begint bij de opvarenden en de boot zelf.

Ik dacht vorige week op radio 1 gehoord te hebben dat er helemaal niks van klopt van die meidsche hulp vanaf de wal.
Vooral de centralisten hebben geen idee wat te doen.

Eigenwijs schreef :
Ik kan me voorstellen dat je dat denkt, maar dit staat absoluut niet in het gepubliceerde stuk. De motor was gerepareerd en functioneerde weer. Ik zie geen enkele informatie die erop wijst dat die motor (en de boot verder) nog twijfelachtig was...

Het is erg jammer voor het draadje als er nu weer een aantal pagina's gespeculeerd moet gaan worden over het ongeluk zelf.
Laten we dat nu gewoon eens een keer niet doen.

Volgens mij heeft sunday dit gepost om de het gegeven hulp vanaf wal te bespreken.

lodewijk stegman schreef :
Exact, dat is ook wat ik ook dacht toen ik het las. De tragiek zit 'm naar mijn mening vooral hierin dat een technische melding ongelukkigerwijs samenvalt met een medische. Typisch voorbeeld van "een chain of events" met fatale afloop. Dat soort dingen zullen zich altijd voor blijven doen.

Dick

Baasklusje schreef : Ben het eens met IlCigno, ook ik behoor tot de risico groep en ben me ook zeker bewust van mijn familieleden aan boord zoals mijn moeder die het ook hebben.
Ik zie juist op een zeilboot dat de activiteiten helpen in het onder controle houden van de suiker, ik ben iig heel veel aan het bewegen maar als je spuit moet je daar wel heel goed rekening mee houden, het is ook zaak om je mede opvarenden op de hoogte te brengen bij langere tochten en dat is echt wat ik mis in het verhaal.
BK, als je geen insuline spuit wordt de meter niet vergoed (mijn geval) echter ik heb hem wel want de kosten daarvan zijn zeer laag en helpen je je ziektenbeeld te verbeteren, als je spuit wordt het gewoon vergoed want het is van levensbelang goed op de hoogte te zijn van waardes.

Zweden is nog wat verder, een oud collega is daarheen verhuisd en heeft een onderhuidse meter die de waardes afgeeft, hij hoeft dus nooit meer de vingertopjes te vernachelen.

Ofwel mijn mening is hoe hard ook, de eerste verantwoordelijkheid ligt bij de diabetespatient zelf, om te checken maar ook om zijn omgeving (in dit geval zijn Schipper (ZWAGER???) om hulp te vragen.

Toch gaat het wel wat verder dan deze ene case.
Onlangs was er ook aandacht voor dit onderwerp vanwege een duikster die in 2015 overleed doordat zij "later dan mogelijk was" (citaat onderszoeksraad) overgedragen werd aan een ziekenhuis die adequate hulp kan bieden.
www.onderzoeksraad.nl/uploads/...erlening-noorzee.pdf

Onze reddingsdiensten staan internationaal terecht hoog aangeschreven, maar wie deze twee cases leest, ziet m.i. dat er nog wel wat te verbeteren is.

In bovenstaand geval is het simpelweg niet uit te leggen dat er bij een diabeet die zich niet goed voelt, niet naar zijn bloedwaarden wordt geïnformeerd.

Laten we ook niet vergeten dat de Onderzoeksraad voor de Veiligheid al een paar jaar bezig is zichzelf zo belangrijk mogelijk te maken......
Dat is begonnen met de huidige voorzitter, nog bekend in heel Nederland van de gouden kranen die hij in het UWV-hoofdkantoor liet aanleggen, zo wil het verhaal....

Zoals eigenlijk altijd is er niet één aanwijsbare reden / oorzaak, maar een kettingreactie van kleinere "missers" die resulteren in een verdrietige afloop.

- ondanks reparatie toch motorproblemen
- schipper en zieke opstapper staan onder hoge druk en raken oververmoeid, denken daardoor niet meer helder
- patient gaat uit van zeeziekte en neemt (mede door zo ziek en moe te zijn?) verkeerde beslissing: druivensuiker ipv insuline, geen meting gedaan
- te veel partijen bemoeien zich ermee, in combinatie met stress en oververmoeidheid ontstaan miscommunicaties
- er lijkt geen centraal aanspreekpunt te zijn dat overzicht houdt waardoor misverstanden zelfs nu nog bestaan (komt er een opstapper, kan patient van boord etc)

Diep en diep triest dat iemand hiervoor met zijn leven betaalde, maar er is geen pasklare oplossing om zo'n kettingreactie van problemen te voorkomen ...

Espiritu schreef :
Een goede opsomming van de chain of events
Met de conclusie kan ik het ook eens zijn. Met alleen het verbeteren van de procedure aan de kant van de hulpverleners ben je er niet.
Beter is toch het besef dat je op zee nu eenmaal in een totaal andere situatie zit dan op de wal. Dingen die een kiem van iets problematisch in zich hebben nemen veel sneller een fatale wending.

Met deze afstanden zeilen moet je weten van de medische problemen van de mede opvarende.
Een ehbo cursus volgen dan leer je veel en ook het herkennen van suikerziekte.
In deze situatie moet de bloed suiker waarde zeker gecontroleerd worden.
Hart,suiker en ander leven ingrijpende aandoeningen moet je weten en daar ook naar handelen.
In dit geval is 2 man te weinig i.v.m. de risico's.
Achteraf is het allemaal makkelijk te redeneren.
Laat dit een voorbeeld en les zijn.

In mijn ogen is de schipper nog altijd de eerste verantwoordelijke voor zijn bemanning.
Ook al was het in dit geval zijn zwager en ga je er daardoor misschien wat makkelijker mee om....

Als je als schipper een suikerpatient mee neemt op een lange trip zou je naar mijn idee iig op de hoogte moeten zijn van de dingen die zouden kunnen gebeuren en je bijvoorbeeld voor de reis door degene in kwestie laten instrueren hoe je suikerwaarden meet als diegene daar zelf niet meer toe in staat is en vervolgens weten wat te doen bij bepaalde waarden. Bijvoorbeeld juist suiker geven of juist insuline spuiten.

Ik vind dat we wel heel makkelijk de schuld terugschuiven naar de schipper. Een aspect wat ik mis in deze discussie is dat de schipper dacht hulp te hebben ingeroepen. En juist hier fnuikt het feit dat we al een kwalitatief hoogwaardig reddingswezen hebben. Het zou me niets verbazen als 'de/een schipper' anders gehandeld zou hebben indien hij voor de kust van Afrika had gezeild.

Juist in de communicatie en verwachtingen tussen de partijen lijkt een discrepantie te zitten. Iedereen dacht dat het goed geregeld was, daar helpt mooi materiaal niet verder. Met dit trieste gevolg als resultaat.

Er altijd veel mensen die precíes weten hoe het had gemoeten..., achteraf.

Wat ik daarbij lees en dat is denk ik wel een evaluatie waard is het aantal schakels dat een rol heeft gespeeld.. de centralist, de KNRM, de sleper, de arts, de schipper en de ervaringsdeskundige patiënt...

maar met name schipper, KNRM en de sleper...belangen zijn niet eenduidig gericht op de goede afloop maar eigen belang (een betaalde sleep met al dan niet minimalisatie van de kosten en de wellicht foutieve informatieverstrekking over het al dan niet verzekerd zijn...) en praktisch (vrijwilligers en weer werken)

De schipper de 40 uur niet slaapt... is misschien wel verantwoordelijk maar ook niet meer toerekeningsvatbaar...

zucht

waarom zucht je chris?

dit zijn toch letterlijk zaken uit de tekst...
en waard voor evaluatie?

Lijkt mij toch een horror gevalletje.. je hebt twijfel of je die sleper wel kan vertrouwen, hij checkt de verzekering (dat dacht de schipper lig) etc...
Die reuring ontneemt je ook focus op de zeezieke ( en feitelijke suikerzieke) opstapper...
verschrikkelijk en traumatisch. (en ook voor de andere betrokkenen en nabestaanden)

Ik vraag me ook af of ik dat als schipper zo veel beter had gedaan ...