Onderwerp: het verhaal van de warnow

Wouw, ik heb het boek in 1 ruk uitgelezen. Ik ga gauw kijken (maar moet eerst werken )

daan1508 schreef :
Boek???

Wat was je overheersende indruk in dat boek?

Boek:

uitgeverijpluim.nl/de-warnow

Joop66 schreef :
Ja, boek! Intrigerend.

daan1508 schreef :
Dat kan ik me voorstellen! Intrigerend. Vooral de dromerigheid, de onkunde en de euvele moed, denk ik dan.

Ik heb indertijd een aantal youtube filmpjes gezien voordat ze offline zijn gehaald. het enige wat opgeruimmd was, was het doosje waar de wiet in bewaard werd. Daar was duidelijk deskundigheid aanwezig.

Is het niet zo dat het merendeel van de samenleving met het zelfde idee leeft. In essentie dat wat wij willen moet kunnen.
Menig draadje hier op ZF gaat over iets wat men bedacht heeft en moet kunnen maar vervolgens toch blijkt dat het niet kan.
Bijna elke zeiler met ervaring heeft wel eens mee gemaakt dat men toch is vertrokken omdat de agenda nu eenmaal dat wilde. (o.a. ik moet maandag weer op mijn werk zijn) Maar de weergoden en de zee een heel andere agenda op na hielt.

Wat mij er van bij staat is de naïviteit van de overlevers.
Dat Arnoud ze zat op te wachten ergens in een fjord in Noorwegen.
En dat nadat ze 2x gered waren voor de Engelse kust..

JB

JB-NL schreef :
Je kunt dat ook wanhoop noemen, in plaats van naiviteit...

ik ga zeker kijken, vond het een fascinerend verhaal. Idealisme en jeugdige overmoed bleken een fatale combinatie.

En kennis gebrek en slechte tot geen voorbereiding.

3Noreen schreef :
Boot totaal ongeschikt voor elke zee en weertype, dat vind ik toch iets anders.

Sunshine 36 schreef :
Onbewust onbekwaam. Hoewel de afstappers dat wèl met een reden deden. Maar tè van zichzelf overtuigd om daaruit 'bewust onbekwaam' te distilleren. Of zoiets.

Ik ga ook wel even kijken, natuurlijk, al was het alleen maar om te constateren dat mijn inschatting hèlemaal verkeerd was.
Het boek heb ik niet gelezen en ga ik ook niet doen. Als het om iets leren gaat, had de schrijver kunnen volstaan met een paar bladzijden. De rest is 'human interest', waarschijnlijk.
Daar is al teveel van, in deze wereld.

Het originele draadje uit 2013:

zeilersforum.nl/index.php/foru...landse-zeilboot-zoek

Het is een heel boeiend boek met vele spiegels.
Een avonturiersverhaal gedreven door romantiek, liefde, groepsgevoel, muziek en een oneindig verlangen naar een droom.
Niet gehinderd door praktische beperkingen en kennis of ontzag voor de Noordzee.
Maar ook de onvermoeibare interesse van de journalist die op zoek gaat naar het grote verhaal achter de verslagjes over de trieste schipbreuk die hij schreef in de krant.

Het is boeiend en oordeelloos geschreven en liet mij met vele vragen achter.
Wat zou er allemaal mogelijk zijn als we zelf ook wat laagjes beperkingen zouden afpellen? Durf ik dat?
En wanneer ga je dan te ver? Voor de groep? Voor jezelf? Voor de achterblijvers?

Gekeken gisterenavond.
Wat me opviel is dat ze redelijk snelheid maakten.
Ok er was behoorlijk en ruime wind maar naar Whitby in 4 dagen, ruim 400 mijl is niet langzaam.

Ik heb het ook gezien , boeiende documentaire!

In het begin had ik echt iets van ; joh serieus
Maar eigenlijk bleef er maar 1 ding overeind waarvan ik dacht , waarom niet naar die haven meester geluisterd met die voorspelling??????

De rest filters verstopt, tja zelfs hier hebben we daar draadjes over , vastlopen ook dat is ons niet vreemd , waren het ervaren zeelui? Nee maar veel zaken die ze over kwamen kan ieder overkomen .zeezieke enzovoorts. Dat droogvallen ook een oepsje maar ook prima gegaan .

Inderdaad was ik verbaasd hoe goed dat schip nog zeilde

Het enige wat ik dus niet begrijp is dus het uitvaren met die ontzettend slechte weersvoorspelling, en zeker als je al een keer bent binnen gebracht , zou je denken dat niet nog een keer .

Ik vond het een documentaire waar je deels met veel gemengde gevoelens naar keek .

Waterblok schreef :
De afstand naar Maasmond - Whitby is in rechte lijn ongeveer 400 km. Ongeveer 213 mijl, dus.
Maar inderdaad: met ruime wind wilde het ding wel lopen.

Jeroen-Pion schreef :
Een havenlicht aan de verkeerde kant voorbij willen varen is dan weer iets waarvan ik me afvraag of het jou ook zou kunnen overkomen.

Op het laatst zegt die gast dat het schip stabiel was want zwaar (kan) en de zware mast (die helpt niet)

Alles kan , soms vergis je je .

Meestal gaat het goed soms minder goed , de vergissing van de Warnow is daar mbt tot de haven lichten niet uniek . Klikker de klik

Bij de Spaanse kust , ging het mij ook bijna mis dacht een boei te zien , in de gigantische hoeveelheid licht op de wal , dat bleek een stoplichten te zijn . Dan moet je kijken wat is een boei en wat een stoplicht en das soms best lastig.

halverwege afgezet, wat een stelletje naieve kids

Wadloper schreef :
Ja hoor ! Kan prima. Een ervaren opstapper heeft het wel eens met mijn boot geprobeerd.

Ja stoplichten is bekend probleem je wordt wel wakker als je havenlicht van kleur verandert

Jeroen-Pion schreef : Zeker niet uniek. Ik heb een keer een behoorlijk ervaren zeiler net op tijd kunnen weerhouden van het zo aanlopen van de trintelhaven:

De lampjes steken boven de de dijk uit. Dat ze met zo'n aanloop verkeerd om stonden is natuurlijk een redelijke blunder die een blik op de kaart had kunnen voorkomen. Maar ik zeg niet dat zoiets mij nooit zal overkomen.

Ik heb de documentaire opgenomen. Vanmorgen heb ik er in alle rust naar gekeken, toen mijn vrouw naar haar werk was. Die laat ik een dergelijke film niet zien, want dan mag ik nooit meer in m'n uppie weg voor een oversteekje naar het perfide Albion.

Wat bij mij toch vooral bleef hangen was het beeld van een leider die vele jaren ouder is dan de rest van de groep. Iemand met een aanzienlijke wilskracht, maar ook met een idee waarvoor alles moet wijken. Desondanks ook iemand die niet helemaal begrijpt waar ie aan begint en na een duidelijke waarschuwing blijft volharden in zijn droom, die hem uiteindelijk fataal wordt. In het begin van de film, waar al meteen zijn charisma ter sprake komt, voelde ik al een beetje nattigheid.
De rest van de groep is voor een deel zo groen als gras. En dan was er ook nog die drummer; al wat ouder, maar evengoed tamelijk stuurloos.

Ik krijg sterk de indruk dat de mooiste stukken van de reis voor het grootste deel van de bemanning de periodes in Middlesborough en Stonehaven waren, waar men wat gelijkgestemden treft en er een soort van verbinding wordt gevonden. Dat is waar de jongeren bemanningsleden echt naar op zoek waren, denk ik.

Al met al is het een groot geluk geweest dat bij het grootste deel van de jonkies uiteindelijk toch het besef doorbreekt dat een mens z'n beperkingen moet kennen. Maar dat is ook het moment waarop het collectief, dat van meet af aan geen ècht collectief was, uit elkaar valt.

Allerlei romantische overwegingen, zoals: stel dat ik, gelijk aan deze mensen, zelf ook eens wat meer buiten de lijntjes had gekleurd; zou dat wat geweest zijn.. valt voor mij toch een beetje in het niet bij het ijzerenheinig vasthouden aan een plan, waarvan na de eerste oversteek al duidelijk was dat het, met de beschikbare middelen, te hoog gegrepen was.

Aan het slot zie je bovendien dat de relaties tussen de diverse overlevenden intussen ook op de klippen zijn gelopen. Men leeft grotendeels voort als individu. Teruggeworpen op zichzelf.

Ik ben er niet van opgeknapt, eerlijk gezegd.