Onderwerp: Het eigen schip als statement

Elkaar en onszelf indelen in groepen en hokjes is iets waar mensen erg goed in zijn; vaak iets té goed zelfs.

Een typologie van de pleziervaarder:

De pragmaticus

Bezit een handzame boot, bijvoorbeeld een Bavaria of een simpele motorkruiser, zoals een Doerak. Kiest voor ‘veel boot voor weinig geld’. Voor dit type pleziervaarder is een jacht vooral een gebruiksvoorwerp dat functioneel en praktisch is, veel plezier biedt en weinig onderhoud en zorg vraagt. De boot moet comfortabel en ruim zijn; een drijvend zomerhuisje.

De romanticus

Zeilt of tuft liefst met een traditioneel jacht, bij voorkeur van hout of staal, eventueel ‘klassiek plastic’, dus een rond- of platbodem, een klassiek scherp zeiljacht, een klassiek motorjacht of een voormalige beroepsmotorboot. De romanticus houdt van zijn scheepje, vindt haar mooi, vertroetelt haar, is er trots op en knutselt er graag aan. Voor hem of haar heeft een boot een ziel. De pure, overweldigende en verstilde natuur is zijn vaargebied.

De statuszoeker

Wil met zijn jacht laten zien dat hij in het leven uitzonderlijk goed geslaagd is. Hij onderscheidt zich met zijn chique, dure of anderszins opmerkelijke jacht ondubbelzinnig van het gewone vaarvolk. De statuszoeker zeilt of tuft in een jacht dat ‘in’ is, dat in zijn ogen aanzien geniet: een lemsteraak, een retro Hoek-design, een uit de kluiten gewassen motorjacht met drie badkamers en meer dan één verdieping.

De racer

Bezit een snelzeilend, dus licht en modern kajuitzeiljacht of een turbomotorboot. Voor hem of haar zijn optimale zeileigenschappen essentieel. Logisch, want hij zeilt graag en vaak wedstrijden, al dan niet in clubverband. Dit type watersporter vaart in een X-Yacht of Dehler, een Maxi, een Comfortina, een race-versie van een bekend Frans merk of eventueel een (kajuit)trimaran. Comfort of schoonheid is voor de wedstrijdzeiler van minder belang, zijn boot mag wat spartaanser zijn.

Ik zit met een categorie 2 schip in categorie 1, maar dan ook alleen omdat ik categorie 3 niet kan betalen en niet goed genoeg kan zeilen voor categorie 4

Elkaar en onszelf indelen in groepen en hokjes is iets waar mensen erg goed in zijn; vaak iets té goed zelfs.

Elkaar en onszelf indelen in groepen en hokjes is iets waar mensen erg goed in zijn; vaak iets té goed zelfs.

Ik zit met een categorie 2 schip in categorie 1, maar dan ook alleen omdat ik categorie 3 niet kan betalen en niet goed genoeg kan zeilen voor categorie 4

ik heb een sportieve boot, maar toch ben ik niet alleen een racer...kortom, dit soort dingen passen bijna nooit...

...wat maakt dat er alles bij elkaar wel waarde aan kan worden toegekend lijkt mij.

JotM schreef :
Wat is die waarde dan? Wie helpt dit hokjesmodel op wat voor manier?

Ik vind het altijd wel schattig naïef, de opmerkingen die Eerde ook beschrijft als de gesprekken tijdens dataverzameling aan de orde komen:"Op het water vallen alle verschillen weg".
Ja vast.

Wat is de wetenschappelijke waarde van dit hokjesmodel? Waarvoor kan deze wetenschap toegepast worden?

JotM schreef :
Nou, daar heeft Eerde wel een punt. Alleen wel als water dat de Noordzee heet, met windje 7/8.
Heb dit meegemaakt, met deze wind op een bruine vloot tweemaster (de OBAN). Met een schip vol collega’s (stuk of 30). In de haven was er al gelijk een sociale hiërarchie ontstaan, afhankelijk van functie en hoeveel praatjes diegene had. Na die eerste dag en nacht doorzeilen, waren de meeste van die praatjesmakers nergens meer te vinden. De hele sociale structuur was veranderd. Functie ook niet meer. Wel of je de hele nacht mee had kunnen draaien in het wachtlopen op dek, en of je voor andere collega’s kon zorgen (er waren er nogal wat ziek...) Was interessant om mee te maken! (Nouja, de zee vond ik ook wel heftig, had ik niet met een jachie in willen zitten)

Groet,
Sjoerd

ach vakjes interesseren me geen *piep*

Een essentieel element is dat elites schijnbaar hebben afgedaan. Een belangrijk deel van de bevolking lijkt het inzicht, de mening of de smaak van de politieke, intellectuele, of culturele elite aan zijn laars te lappen, hun mening zelfs flauwekul te vinden. Men beweert daarbij algauw het zelf wel te weten. Het ‘ik zeg wat ik wil’ is dan een vrijbrief voor het uiten van eigen wijsheden. Je zou kunnen zeggen dat de 21e-eeuwse Nederlander zijn nederige opstelling van zich heeft afgeworpen, dat de massa definitief is geëmancipeerd.

...

Dat die elites zich traditioneel onderscheiden door hun superieure smaak, en dat smaak nauw samenhangt met sociale klassen, daar hamerde Bourdieu als geen ander op. Maar het brede en algemene culturele en economische smaakonderscheid is niet in staat de pleziervaart voldoende in kaart te brengen. Om dit tekort aan te vullen breng ik het concept ‘nautisch kapitaal’ in: specifiek kapitaal waarmee men binnen het watersportveld zijn voordeel kan doen en zich onderscheidt. Nautisch kapitaal is verworven nautische kennis en kunde, een dispositie die een categorie watersporters aanzien, reputatie, macht en invloed geeft en de ‘juiste smaak’. Nautisch kapitaal is in handen van pleziervaarders die een jarenlange vaarloopbaan hebben, en bij wie het zeilen of tuffen met de paplepel werd ingegoten. Zij schipperen zelf, beheersen de vaaretiquette, vaarregels en nautische taal, (ver)bouwden of onderhouden hun schip, maken verre bootreizen, zijn actief binnen watersportverenigingen en/of binnen de wedstrijdwereld, maken studie van hun hobby of hebben van hun hobby een beroep gemaakt.