Turkije anekdote.
We overwinterden in Turkije, ik moest het land uit om een nieuw drie maand visa te kunnen aanvragen. Ik zeilde dan Fethiye uit, ging de boot enkele dagen verstoppen in een baai dicht bij Göcek. Naar Rhodos (Griekenland) zeilen tijdens de winter was bepaald gevaarlijk. Ik heb het wel gezien dat bij zuidstormen de golven over de havenmuur van Mandraki kwamen, marina´s had je toen niet. Helaas, eenmaal onderweg kreeg ik van de Griekse meteo het weerbericht over de marifoon en die had het voor de komende dagen over Zuidstorm 8 Bf met 10 in buien. Mijn gebruikelijke verstop baai was open naar zuid, niet te gebruiken. Ik besloot dan naar Buynusbuku bay te zeilen.
Helemaal in de zuidwest hoek was een riviermonding, als ik daarin ankerde was ik van open water niet te zien, de coastguard zou me niet vinden.
Ik ankerde, legde met de bijboot een tweede anker want de Buyusbuku baai is een soort fjord, bij bepaalde windrichtingen stond daar dan wind die beduidend sterker was dan de zeewind. Schoorsteen effect. Bovendien was door dat riviertje de bodem bepaald los.
Goed, het word avond, schemer en ik ben binnen met het houtkacheltje aan het koken. Het zal wel lam geweest zijn, in Turkije geen varken, rund superduur, lam goed en goedkoop. De storm was ondertussen begonnen. Ik hoor boven het gehuil van de wind een buitenboord motor. ?????
Er lag een grote rib naast de Scorpion met een vent er in. Hij vertelde dat hij van het grote motorjacht kwam, ?? welk motorjacht? Hij wees naar de noord oever van de baai en daar lag een groot motorjacht. Tussen 30 en 50 meter, voor mij zijn ze allemaal gelijk. In die tijd stonden motorjachten buiten het seizoen aan land. De man vertelde dat zijn baas hem had gestuurd, ik werd uitgenodigd om op dat grote ding te gaan eten. Ik weigerde beleefd, verklaarde dat ik in storm mijn bootje niet alleen liet en dat ik de eigenaar van dat grote ding op mijn beurt uitnodigde om bij mij aan boord te komen eten. Grapje. Rib verdwijnt.
Een half uur later is de rib terug, de kapitein brengt de eigenaar op mijn bootje. Had ik echt niet verwacht maar hey, een beetje gezelschap is altijd leuk. Was reeds een maand solo. We hebben een prachtige en lange avond gehad, goed eten, goede wijn, een sigaar. Bleek dat die Turk perfect Frans sprak zoals alle Turkse elite toen. Hij had een paar bedrijven waaronder ook een verzekeringsmaatschappij. Had 5 motorjachten, een in Göcek, een in Istanboel, nog een paar verdeeld door Europa. De grote lagen in Italië vertelde hij. Hij wist veel van mijn bootje, had ooit in Engeland een houten Pilot cutter in opdracht gegeven, hij vond dat prachtige scheepjes (15 meter waterlijn) maar de bouw had zo lang geduurd dat hij het project verkocht had.
Hij huilde twee keer. Een keer toen hij vertelde dat zijn vrouw recent overleden was en een keer toen de wind in de schoorsteen sloeg en de kajuit vol rook stond.
Plots een sirene. Whoep whoep. Knudde, de coastguard rib. Pakweg 15 meter rib. Ze hadden vanaf open water het grote jacht zien liggen en waren de fjordbaai binnengekomen waarna ze mijn bootje opmerkten. Ze wisten ook precies wie ik was en dat ik theoretisch op Rhodos was. Ze wisten maar al te goed dat ik illegaal in Turkije was. Ze jaagden ons gewoon. Ze hadden veel personeel, zelfs een helicopter en er was in de winter geen kip. Gerard de Zwitser was onlangs ook gesnapt, ik wist dat ik in moeilijkheden was.
Dan klom de Turkse motorjacht eigenaar uit de kajuit, stond naast me in het gangboord. Hij sprak in het Turks de officier aan, slechts een paar zinnen, de coastguard vertrok. Mijn nieuwe vriend verklaarde dan dat hij had uitgelegd wie hij was, dat ik geen moeilijkheden zou hebben als ik me in Fethiye zou melden en inklaren.
Om het kort te maken, ik ben de dag daarna blijven liggen, zware storm, gekkenwerk om daardoor te zeilen. Ook twee dagen later durfde ik het open water niet op. Dan viel de wind en ik vertrok voor de 12 zeemeilen naar Fethiye. De wind was ondertussen omgeslagen op noord maar de swell uit het zuiden stond nog door met naar schatting anderhalve meter. Gelukkig niet brekende golven.
Dat zeiltochtje vergeet ik niet. Ons bootje heeft slechts 60 cm vrijboord, je helt over stuurboord en dan lopen die grote golven vanaf de lage kant aan. Het eerst uur was ik zo bang dat ik halspijn had.
Toen ik zonder problemen in Fethiye ankerde en ging inklaren zag ik dat de pasaport police wist wat er gebeurd was, ze kwamen zelfs uit het achterkantoortje naar me kijken.
Heb later gehoord dat mijn nieuwe vriend Turkije´s rijkste was.
