Onderwerp: Vakantieverslagen

Je prachtige verhalen zijn allemaal gepubliceerd, Albert 45. Het was even werk, maar dan heb je ook wat Gaat er nog meer komen?

Hallo Dennis,

Je hebt het er maar druk mee. We zijn nog lang niet thuis.

Vr. gr. Albert

De vakantie perikelen van Marjanne en Albert. 11

Van South Wold naar River Deben.


Wo. 13-06-,07. 07:45 uur.

Het is een prachtige morgen, de zon prikt door de ochtend nevelen en ons “Zeebeest ligt op vertrek.
Op het geluid van een paar vogels en het kabbelen van de vloedstroom na, is het doodstil, wat een heerlijk sfeertje.
We hebben daarstraks nog een wandeling langs de haven gemaakt om afscheid te nemen van South Wold.

Het kantoortje van de havenmeester.

Een schuurtje waar je versgevangen vis kunt kopen.

Het geroeide voetveer.

Een van de vissermannetjes.

Gister hebben we de nodige gasolie aanboord gesleept en daarnet heb ik de drinkwatertank tot aan zijn strot toe vol laten lopen.
De zon is warm, ik doe mijn trui uit en gooi hem naar binnen.
De motor draait al, de trossen zijn opgekort en we liggen op stootgaren.
‘Staat binnen alles zeevast?’
Marjanne knikt en kijkt me aan met een blik van; Ja natuurlijk dat doe ik toch altijd, let jij maar op je eigen zaken.
‘Oké, voor en achter!’
Marjanne staat voorop, kijkt mij even aan en knikt.
Ik kijk naar de vaargeul, alles is vrij en knik naar haar, tegelijk zwiepen we de laatste trossen los.
Een kort roffeltje van de knikkerbak (boegschroef) doet de kop afdraaien, de schroef gaat in zijn werk nog een paar klappies er bij, zo dat is genoeg we willen de buren niet wakker maken.
Langzaam glijdt het “Zeebeest” door de optrekkende ochtendnevel de rivier af, het zonlicht tegemoet.
Terwijl Marjanne de fenders en de trossen opbergt, geniet ik van het uitzicht over de rivier en het land.
Als laatste handeling, viert Marjanne de vanglijn van de rubberboot een meter of vijf uit.
Ik geef haar de helmstok, maak nog een rondje over dek en kijk binnen of de afsluiters goed staan.
‘Oké, we zijn zeeklaar breng de toeren maar op achttienhonderd klappen’
We naderen de uitgang, het echolood geeft steeds minder water aan.
Bij het reddingbootschuurtje steken we over naar de verkeerde oever en varen pal langs de basaltmuur.
Daar zijn de pieren, we nemen nu wat meer ruimte en varen, even BB van middenvaarwater, naar zee.
De eerste deining verwelkomt ons, ha heerlijk, we zijn weer buiten, drie nachten binnen is net iets te lang voor mij.
We stomen eerst een half mijltje naar buiten en gaan dan SB uit op een zuidelijk koersje.
De zeilen rollen uit en de machinekamer wordt bedankt, rust in de tent en zeilen met die hap.
Wat de stroom betreft, hadden we beter ‘s nachts kunnen vertrekken, want het grootste deel van de reis zullen we hem tegen hebben, maar we gaan vandaag niet ver en we hebben wel even een mooie boerennacht gemaakt.
We zijn onderweg naar River Deben, die kan je, zo vanuit zee, meer dan dertig mijl opvaren, door een prachtig golvend landschap, zonder ook maar één brug of sluis tegen te komen.
De wind ruimt naar zuidzuidwest 3-4, dat wordt laveren.
De stroom is ook gekenterd we hebben hem pal tegen.
We zijn ter hoogte van een atoomcentrale met zijn witte koepel en beginnen we de eerste slag naar buiten.
Na een goed uur gaan we overstag en lopen weer naar de kust toe.
De witte koepel die we ruim voorbij waren, schuift langzaam weer naar voren, verdomme, dit wordt te gek!
Als we zo door blijven kachelen verliezen we per slag minsten een mijl en al hoeft het van mij allemaal niet zo hard te gaan, achteruit fietsen is toch ook niet mijn hobby.
We kijken elkaar aan Marjanne knikt en zonder een woord te zeggen start ze de motor en terwijl ik de zeilen oprol, brengt zij het “Zeebeest’ op koers.
We lopen nu 5.5 knoop door het water en iets van 2 over de grond.
15:50 Orfordness Lt. ho. 1’ SB.

Kijk een ouwe fishing smack.

We naderen de ingang van River Deben.
De spaarzame boeitjes zijn moeilijk te vinden, pas op het laatste moment komen ze tussen de golven in zicht.
We varen recht op de kust af en dan, op minder dan honderd meter van het grindstrand, gaan we hard SB en varen parallel met de kust.
Nu varen we tussen de kust en een rij grindbanken door.
Kijk daar, die malloten zijn met hun jolletje drooggevallen op die bank en staan daar te vissen.

Nu krijgen we eindelijk weer een boeitje, een rooie dus nu wat naar buiten sturen.
Ha, we zien de ingang opdoemen, nu langzaam BB komen en goed op de stroomrafeling letten, je ziet nu precies waar de ondieptes zitten.
18:35 We zitten nu op de rivier nabij Felixstowe-Ferry, het wordt weer dieper, ik kan me weer ontspannen.
Het is twee uur na laag water en het minste water onder de kiel was 85 cm. niet veel, maar wel met opkomend water.
Met vallend water moet je dit niet flikken, dat is levensgevaarlijk.

We varen River Deben op tot Ramsholt, er staat alleen een oude Inn aan de oever, verder zijn er alleen maar glooiende akkers en bomen.
Om 19:25 pikken we een mooring (boeitje) op en genieten even later van een maaltijd in de kuip rijkelijk besproeit, zoals dat heet, met een goed glas wijn.

We zien de zon langzaam zakken en schenken nog eens in.

Het leven is goed, Proost!

Albert

Wederom weer een goed leesbaar stukje. Ook een goede timing zo rond deze tijd waarin we 'bijna allemaal' wachten op het voorjaar. Kunnen we ons mooi alvast verlekkeren. (er gaat niks boven voorpret.)

Vakantieperikelen van Marjanne en Albert. 12

River Deben – Walton on the Naze.

Op een mooring (boeitje) liggen is ideaal, bij aankomst geen gedoe met fenders voorgaats halen en buitenboord hangen, ook de trossen blijven weggeborgen.
Je vaart langzaam tegenstroom naar de mooring, pikt het stropje op, legt dit om de voorbolder, de machinekamer wordt bedankt en rust in de tent.
Je hebt niet het gedonder dat je midden in de nacht je vlooienbunker uitmoet om tegen laagwater de trossen nog wat op te slacken.
Ook krijg je geen “buren” langszij, laat staan dat ze midden in de nacht met hun bezopen kop via jouw schip weer aanboord komen stampen.
En ga je met je bijbootje de wal op, dan weet je dat een ander niet zomaar even bij jou aanboord stapt.
Wel je bijboot hoog tegen de oever optrekken en met een kettinkje en hangslot vastzetten.
Een bijkomend voordeel van een mooring is, er komt zelden of nooit iemand langs voor havengeld.

Do. 14-06-,07
We hadden gisteravond niet de behoefte om de wal op te gaan.
We hebben met een glaasje wijn en wat te kanen, lekker ontspannen in het zonnetje gezeten.
Toen het donker werd en de sterren verschenen hebben we nóg een flesje opengetrokken en zaten tot ver na middernacht te genieten van de rust, het enige wat we hoorden was het zachte vriendelijk kabbelen van de stroom langs de boot.

Het is 06:20 uur en de zon voelt al lekker aan op mijn blote rug.
Onze Bukh diesel laat zijn eenentwintig paarden warmlopen.
Marjanne geeft even een paar klapjes vooruit, de spanning is van het stropje, ik laat het overboord glijden en los zijn we.
Terwijl Marjanne, vakkundig rekening houdend met de stroom, ons tussen alle moorings door naar de vaargeul brengt, sta ik nog even op het voordek te genieten van de mooie omgeving.
We gaan weer naar zee en zo hoort dat ook.
We komen buiten er staat wel deining, maar golven zijn er amper.
De wind is E.S.E. 1-2 , het zicht is redelijk, maar de zon laat het nu een beetje afweten.
We zeilen niet hard maar komen wel vooruit, gelukkig hoeven we niet ver.
Vandaag laten we Felixstowe en Harwich links eh, ik bedoel aan stuurboord liggen, want we gaan naar Tich Marsh, een groot getijden moeras achter Walton on the Naze.
We hebben Felixstowe dwars, hier aan de zeekant lijkt het, met zijn Victoriaanse hotels en pensions, in niets op een zeehaven maar als je wat verder om de zuid kijkt, steken de containerkranen boven alles uit.
Daar ver vooruit, bij Harwich, zien we schepen in en uit varen.
Kijk, een passagiersgebakkie, een beetje ver weg, even volledig inzoomen en maar hopen dat het plaatje niet al te vaag wordt.

We steken de aanloop naar Harwich, precies bij de verplichte crossing, haaks over.
Er is hier al eens een Hollandse plezierschipper door de rechter veroordeeld tot een gigantisch hoge boete, de loods van een groot schip had gemeld dat hij de geul schuin overstak en die containerbak in de weg zat.

Voorbij Harwich gaan we SB uit, de ondieptes beginnen al een paar mijl uit de kust maar met dit rustige zeetje zijn de boeitjes al van ver te zien.
We varen nu, op de motor, tussen de zandbanken door en volgen de kronkelende geul om het schiereiland heen.
Nu komen we in het moerasgebied met allerlei kreekjes terecht, erg mooi en met veel vogels die hier naar voedsel zoeken.

Ik hou angstvallig de hoofdgeul aan met een kielschip moet je geen rare dingen doen en zeker niet verdwalen in een getijden moeras.
We naderen de moorings in Twizzel Creek.

Aan BB zien we The Naze Lt. ho. aan de andere kant van het schiereiland aan zee staan.

Het doet een beetje vreemd aan, midden in een natuurgebied, een behoorlijk pikheetje weg van de bewoonde wereld, ligt, eenzaam en verlaten, een hele rits boten op de moorings.
Toch, misschien wel omdat er nergens een mens aanboord is, verstoren ze het beeld niet.

Tussen al het “Tupperware” liggen ook heel wat klassieke scheepjes, daar hebben die Limey’s toch wat meer gevoel voor dan Jan Kaas.

Om eerlijk te zijn, ook ik kíjk liever naar een houten klassieker, dan dat ik er aan werk.

09:40 We draaien de kop in de stroom en pikken het stropje van een mooring op.
Ik hang de twee pk. geweldenaar aan de rubberboot en breng Marjanne nog een paar mijl verder naar een steiger, van daaruit is het nog maar drie kwartier lopen naar Walton on the Naze.
Ik kan helaas niet met haar mee, want er ligt nog belangrijk werk op me te wachten.
De twee pk. duwt me dapper tegen de stroom in terug.
Wat ligt ons “Zeebeest” daar mooi op de mooring, dat moet op de kiek.

Ik klim aanboord en maak de vanglijn goed vast, want als je hier in de rimboe je bijbootje kwijt raakt, ben je goed genaa…eh, gemanicuurd.
Marjanne zal bellen als ze het dorpje weer uitwandelt, dan kunnen we ongeveer om dezelfde tijd bij de steiger zijn..
Plichtsgetrouw, leg ik mijn telefoontje naast mijn kussen, want ik moet hoognodig een uurtje naar het lek luisteren.


Naar de markt.

Waar ben ik en wat is dat voor een kolere herrie?
Verdomme het is mijn mobieltje.
‘Ja hallo, wie is dat en wat mot je?’
‘Hoi schat, kom je me halen?’
‘He halen wat bedoel je? O ja, ik kom eraan.’
‘Je lag weer te slapen hè?’
‘Helemaal niet, ik lag naar het lek te luisteren. Slapen, poeh, hoe kom je erbij?’
‘Oké, als jij het zegt en hoe is het met het lek gesteld?’
‘Ja hoe kan ik daar nu achter komen als jij me steeds wak.. eh stoort?
Maar ik kom eraan, tot zo.’

Stram kom ik aan dek, wrijf mijn ogen uit en kijk om me heen.
We liggen nog steeds keurig op de mooring en de rubberboot, 2.30 m. lang, hangt netjes achter de kont van het “Zeebeest”.
Alleen is het tij gekenterd en liggen we nu met de neus op de ebstroom.
Ik trek het bootje langszij en stap in.
Benzine kraantje open, beluchting open, half gas met een beetje choke, één ruk en lopen.

Met een gangetje van wel drie en een halve knoop door het water, stuif ik de kreek op.
Het is mooi hier, ik geniet van het uitzicht én van het varen want ook nu weer blijkt; hoe kleiner de boot, hoe groter de lol.
Daar is de steiger en daar kom Marjanne ook al aan, ze heeft een volle rugzak en twee zware tassen bij zich, die ze een kilometer of vier door de hitte heeft moeten zeulen.
‘Hallo zeg moet dat allemaal mee? Dit is geen Spliethof boot.’
Ze kijkt me vragend aan, dus ik leg uit:’Bij rederij Spliethof zat het Plimsollmerk in de schoorsteen.’
Nog steeds die blik van, ja en?
‘Nou, dat Plimsollmerk geeft aan tot hoe diep je veilig mag afladen aan en hoort op de romp te zitten en natuurlijk niet in de schoorst.., ach laat maar, als je een geintje moet gaan uitleggen, is het al niet leuk meer.’
We varen terug naar het “Zeebeest”, bij het aanboord zetten van de inkopen zeg ik:’Dat is zeker genoeg voor een week, voorlopig hoeven we de wal niet meer op.’
Oei, dat zie ik toch verkeerd!
We gaan éérst een boterhammetje eten met allerlei lekkere dingen die ze heeft meegebracht en dán moet ze de wal weer op, want het is marktdag in Walton on the Naze.
‘En jij gaat ook mee, want als het aan jou ligt ga je nergens de wal op en groei je dicht van het eten en nietsdoen.’
Ik zeg maar niets en duik in de kaart van dit getijdenmoeras.
Na de afwas zeg ik:’Kom op schat ik kan haast niet wachten om de wal op te gaan.’
Ze kijkt me ietwat argwanend aan en stapt in het bootje.
We varen, gezellig babbelend, weg van het “Zeebeest”.
Marjanne, die ziet dat ik zoekend rond tuur, kijkt nu ook om zich heen en zegt:’Waar ga je eigenlijk heen, zo kom je toch niet bij de steiger?’
Ha, daar is wat ik zoek, de ingang naar een klein kronkelend kreekje dat zowat tot aan het dorp loopt en waar met laagwater, volgens de kaart, nog net een paar decimeter water blijft staan.
Met een vette knipoog naar Marjanne, draai ik het kreekje in.
‘Waar gaan we heen?’
‘Dat weet je toch, naar de markt. En werp me niet zulke scherpe blikken toe, voor je het weet zit er een lek in de boot.’
We varen tot het end, stappen uit en trekken de rubberboot omhoog.
We zijn vlak achter de eerste huizen belandt en lopen binnen tien minuten op de markt.
Zelf vindt ik er geen moer aan maar Marjanne geniet, dus is het goed.
Eén stalletje verkoopt Cd’s, de man erachter prijst met een onvervalst Iers accent zijn koopwaar aan.
Zijn afdeling Ierse muziek is even groot als zijn accent, daar moet ik even in rondneuzen en vindt zowaar een Ierse zanger die ik nog niet ken.
Ha, die is voor mij, ben ik toch niet voor niets de wal opgegaan.
Na een paar uurtjes op de markt en in de winkeltjes te hebben doorgebracht vindt ook Marjanne het genoeg.
Terug bij de rubberboot zien we dat het water al een behoorlijk stuk gezakt is, van het kreekje is alleen nog maar een ondiep slootje over.
We dragen het bootje naar het water en Marjanne stapt met haar tassen in.
Ik trek mijn schoenen uit en sleur de boot naar iets dieper water en stap ook in.
De eerste dertig meter moet ik roeien, dan klap ik de motor neer en varen we heel langzaam naar de grote kreek.

’s Avonds, na een heerlijk maal van meloen in grove ham, verse groente, nieuwe aardappeltjes en vis, zitten we tot ver na zonsondergang, met een glas wijn, in de kuip te genieten van de stilte.
Een stilte die wordt onderbroken door Marjanne, die niet wil geloven dat ik ’s morgens nog niet wist dat er ook een sluiproute naar het dorp was.
Deze avond is mooi, te mooi voor gebabbel.
Met een kus leg ik haar het zwijgen op en hef ik mijn glas.
'Op jou, mij en Zeebeest.'


Albert

Jullie hebben een echte relatie..

Hallo Groom,

Echt en hecht!
Dankzij haar inzet en liefde voor het zeilen hebben we zo'n fijne scheepje en kunnen we deze mooie reizen maken.
Onorthodox gezegd:'Ik heb een moordwijf!'

Vr. gr. Albert

Leuk verhaal weer!

Mooi schip hebben jullie ook!

Kijk ook eens op: www.contessazeilers.nl leuke verslagen over wedstrijden en clubweekends.

Dankjewel MT74.

Albert.



De vakantie perikelen van Marjanne en Albert. 13.


Tichmarsh- Brichtlingsea.

Vrijd. 15-06-,07

Hoewel het hier in de Tichmarsh prachtig is en we nog geen fractie van alles hebben bekeken, wordt het tijd om te vertrekken.
Marjanne, die mij kan lezen als een boek, zegt:’Je hebt het weer hè?’
‘Wat bedoel je?’
‘De vertrekkriebels, je bent zo ongedurig als wat, je hebt al drie keer in de zeekaarten gekeken en wel tien keer naar het windvaantje.
Haal jij nu maar het motortje van “Loodje” (de rubberboot), dan was ik de ontbijtspulletjes af en zet alles zeevast.’

Ik haal “Loodje” langszij, maak het motortje los en hang het aan de hekpreekstoel.
De vijf liter jerrycan met benzine gaat in de kettingbak, dat is een plekje met goede ontluchting.
Dan laat ik de vanglijn een meter of drie extra vieren.
Op die afstand en zonder motor of enig ander gewicht, kan “Loodje” een storm doorstaan.
Ze ligt zo hoog en lichtvoetig op het water, dat er geen zeetje inkomt en een zware regen bui kan ook geen kwaad want ze heeft een zelflozer met terugslagklep.

Ik maak de rollijnen van Genua en grootzeil los, zet de grootschoot overloop in het midden en geef wat SB roer.
Even om me heen kijken of alles vrij is en dan naar voren om het stropje van de mooring los te gooien, het “Zeebeest” komt meteen wat SB uit.
Snel schuif ik naar achter en zet het roer midscheeps.
Marjanne, die niet door heeft dat we al los zijn, roep vanuit de kajuit:’Zal ik de motor starten?’
‘Nee, laat maar, we doen het op de oude manier!’
Ik haal de fokkeschoot door zodat dat de Genua afrolt, met een plof vult het zeil zich, even hellen we met de wind mee, dan beginnen we te lopen.
Ik breng de boot op koers en Marjanne, die ook boven is gekomen, rolt het grootzeil uit.
We volgen de boeien door het moeras en verder over de platen naar zee.
De wind zit in de zuidwesthoek en waait met 5-6 Bft.
Er staat een raar knobbelzeetje en wanneer we rond de landtong van The Naze komen, liggen we er oncomfortabel tegenin te hakken.
Achter ons, in de verte, zien we grote schepen van en naar Harwich gaan.
We passeren Walton on the Naze, de boulevard waar we gister nog liepen zien we nu vanuit zee.
We hebben de koers niet helemaal bezeild en lopen langzaam maar zeker steeds verder uit de kust.
Af en toe kletst er een plens buiswater over de boot, niets aan de hand, we hoeven geen olie goed aan, want we kunnen ook binnen sturen.
We naderen de Thamesmonding en zien ver voor ons uit de schepen die de Thames op dan wel afvaren.
Wij gaan hier SB uit, een kleinere rivier op, op de Thames zelf hebben we nog niets te zoeken.
We varen de rivier op tot Brichtlingsea en meren af aan een lange rij pontons in het midden van een kreek.
De verbinding met de wal wordt hier onderhouden door een watertaxi, een open sloep die de hele dag op en neer vaart, van de pontons naar een drijvende “landing” en visa versa..
Nou die taxi zal van mij niet rijk worden, ik vind het veel te leuk om zelf met “Loodje” op en neer te fietsen.
Het is stinkend druk, ik schat dat hier tegen de driehonderd boten liggen en dan nog wat er op moorings ligt.
Even later horen we van de havenmeester waarom er zoveel boten zijn, er wordt morgen een “Old gaff race” gehouden en de haven ligt stampvol met deelnemers en toeschouwers.

Vandaar dat vooraan allemaal oude houten schepen aan de pontons liggen.

We willen nog even de wal op om te douchen in het clubhuis.
Terwijl Marjanne de douchetassen gereed maakt, hang ik onze twee pk. krachtpatser achter “Loodje”.
Even later varen we de hele rij weer langs en weer ervaren we dat, wanneer je in een piepklein bootje vaart, de mensen je niet alleen begroeten maar ook een beetje bemoedigend toelachen, ik voel me verdomme net een peuter in een wandelwagentje.

We draaien rond de kop van de zandbank en steken de kreek over naar de “landing”, waar ik dubbel parkeer tussen een hele rits bijbootjes.

Na het douchen overleggen we nog even.’Zullen we hier in de jachtclub eten?’
‘Nee, laten we dat maar niet doen we hebben zat vers voer op de boot, we nemen hier wat te drinken en gaan dan weer aanboord.’



Zaterdag 16-06-,07

Brichtlingsea op zich is een saai stadje, met wat mistroostige straten met arbeiders huisjes uit het begin van de vorige eeuw.
Ook de auto’s die hier staan zijn goedkope barrels van ver gevorderde leeftijd.
Al met al een armoedig beeld waar je niet vrolijk van wordt.
Nee, geef mij de haven maar, daar is zat te zien en te beleven.
Bij de scrapyard ligt een oud coastertje op het zaad.
De lading zit er in, de luiken zijn gesloten en het zeeklaar maken is zo goed als gebeurd.
Nu is het wachten, tot met halftij het schip weer vlot komt en naar zee kan.

Marjanne gaat winkelen en ik ga water laden, dus stap ik met twee jerrycans in “Loodje”, pak Marjanne ’s rugzak aan en help haar galant aanboord.
Weer varen we langs al die mooie oude schepen.
Overal is bedrijvigheid, want ze moeten zo allemaal naar buiten, naar de start van de “Old Gaff Race.”

Deze “Old gaff” heeft geen motor, maar wel een rubberboot met vaste bodem die als duwboot gebruikt wordt bij het binnenlopen en uitvaren van de haven.
De benaming voor zo’n rubberboot is Rigid Inflatable Boat, afgekort RIB.
Deze RIB heeft als naam “SPARE RIB”.

We meren af aan de het ponton van de landingsbrug, Marjanne gaat het stadje in en ik vul mijn jerrycans.
Na vijf keer op en neer varen is de zoetwatertank weer vol en heb ik geen reden meer om rond te varen, jammer, ik vindt het nog steeds geinig.
In de tussentijd zijn alle ouwe yawls, smacks, ketch en kotter getuigde houten boten buitengaats gestart.
Het waait een stukkie of zes, dus ze kunnen hun lol op.
Wanneer ik met mijn kijker boven op het stuurhuis sta zie ik ze, ver weg, zo nu en dan bijna plat gaan.

Achter “Zeebeest” ligt een Engelsman die al een hele tijd zijn motor laat lopen, is ie nou helemaal van de pot gerukt?
Ik zit in de herrie en de stank van zijn motor omdat die bloody Limey zo nodig licht moet draaien, er is vanavond zeker weer van dat stomme voetbal op tv.
Meneer ziet blijkbaar aan mijn vuile blikken dat ik niet zo blij met hem ben, want hij stapt op de steiger en komt naar me toe, nou laat maar komen, ik lust hem rouw met een uitje.
Oeps, ik zit er weer eens helemaal naast!
De man stelt zich netjes voor en verontschuldigd zich voor de stank en herrie van zijn motor.
Het ligt aan de koeling, die is niet in orde dus laat hij de motor warm lopen zodat de koelwaterthermostaat goed open gaat.
Tja dit is natuurlijk een heel ander verhaal, dus toon ik alle begrip en zeg dat hij maar lekker zijn gang moet gaan.
Niet lang daarna stopt de motor en roept hij dat hij het gevonden heeft en of ik een borrel met hem kom drinken.
Hoewel ik het eigenlijk nog een beetje vroeg vind voor een borrel, accepteer ik de uitnodiging en zit even later aan de whisky, ofwel, zoals een gabber van me altijd zegt “een Schots landwijntje”.
Omdat we morgen naar Ramsgate willen, vraag ik hem naar de beste route om de Thamesmonding over te steken.
Hij laat me op de kaart zien waar ik wel en niet over de banken kan.
Dat scheelt een heel stuk met wat ik in gedachte had, ik had al op een overnachting voor anker tussen de banken gerekend.
Na nog een koude Schotse thee, bedank ik voor een derde en na een hartelijk afscheid, ga ik weer naar mijn eigen bootje.
In de kombuis doe ik de kleppen over gasstel en gootsteen naar beneden, zie zo, nu is het een kaartentafel.
Ik haal Imray kaart C1. tevoorschijn, “Thames Estuary. Tilbury to North Foreland and Orfordness. 1:120 000.
Ik zet koerslijntjes in de kaart met de WK erbij.
Ook maak ik een lijstje met afstanden, koersen en boeien, want als we weer in de mist vallen, hoef ik niet zoveel op te zoeken.

Route Brichtlingsea – Ramsgate.
4’ boeien volgen naar Colne Bar lt. b.
2’ naar N. Knol.
4’ 130° via Wallet Spitway naar Whitaker.
6’ 078° Barrow 3.
2,5’ 171° Sunk Bn.
3’ 186° de Black Deep geul over naar N° 8.
4’ boeien volgen door Fisherman Gat naar Outher Fisherman.
3,5’ 165° Outher Tongue (racon).
4’ 180° E. Margate.
4,5’ 165° naar waypoint 1’ dwars van North Foreland Lt. ho.
4’ langs de kust naar Ramsgate.

Zo dat is dat, nu wachten tot Marjanne belt dat ze opgepikt wil worden met “Loodje”.
Straks doen we nog een wijntje bij het eten en dan vroeg naar de kooi, want het tij wacht niet op langslapers, we moeten zeker niet later dan vijf uur vertrekken.


Albert.

En zo is het...
Je 'moordwijf' is neem ik aan niet zoals ze in Cluedo hebben bedoeld.
Ik herken hierin, voor zover mogelijk, ook een beetje mijn relatie. Dit maakt het lezen ook erg leuk daar wij vroeger maar waarschijnlijk veel later ooit het ruimere sop zullen kiezen.... Nu met de kinderen blijft het bij friesland het ijselmeer en evt de wadden...
kortom weer lekker bijgelezen..

Hallo Groom,

Voor je het weet zijn kinderen pubers die niet meer met pa en ma meewillen. :?
Mijn dochter bleef destijds liever bij een tante logeren en dat gaf ons dan weer de kans om wat langere tochten te maken.
Niet dat dat, zeker de eerste keer, een makkelijke keuze was.
Maar zoals een of ander voetbal gebakkie zei:'Elk nadeel heb ze voordeel.'

Vr. gr. Albert




De vakantie perikelen van Marjanne en Albert. 14

Zo. 15-06-,07

De Thames estuary dwars over naar Ramsgate.

05:10 uur, vertrek Brichtlingsea, wind: wsw.3-4, haast onbewolkt.
Met de motor op 1100 klapjes draaien we kalm de kreek uit en de River Colne op, waar we al meteen zeil zetten.
De motor kan uit, kalm en zonder herrie zeilen we de rivier af.
Het ochtend zonnetje is al lekker warm, de truien kunnen uit.
Het zeetje buiten is vlak en je kijkt de wereld uit, alle boeien en bakens zijn al op mijlen afstand te zien.
De kust van Kent is nog wat in nevelen gehuld, maar de grote schepen in het Black Deep steken scherp af tegen de lucht.
Dit is genieten!

We naderen de Wallet Spitway boei,en komen bij de eerste oversteek van een ondiepte.
Volgens de kaart staat hier bij laag water minstens 1.60 m. dus kunnen we er net onze 1.35m. wel overheen.
Met deining zou ik er natuurlijk niet aan beginnen, maar nu het water zo vlak is kan het best.
Toch zet ik de motor standby en hou het echolood goed in het snotje, want zandbanken hebben de onhebbelijke gewoonte om af en toe aan de wandel te gaan en ik wil hier echt niet blijven kamperen.
We hebben water zat, de minste diepte die we tegenkomen is 2.10 m.
Zogezegd, genoeg om staande te drinken.
Bij de Whitakerboei gaan we meer dan 50° BB en volgen de “Eastswin or Kings Channel” tot aan de Barrow No.3 boei.
Hier gaan we meer dan 90° SB uit om de “Sunk Sand” bank over te steken langs het Sunk Baken.
Weer geeft het echolood “staande drinken” en ben ik blij als we van rond de twee naar dik zestien meter gaan.
We steken nu de “Black Deep” geul over maar moeten eerst even opsturen om een geladen tanker vrij baan te geven.
Op de brug vleugel staat iemand met een kijker voor zijn snufferd naar ons te gluren.
De kijker zakt, een hand wordt opgestoken en wij zwaaien terug.
Toch wel leuk, zo’n begroeting door een grote jongen.
Hij is ons alweer voorbij, ik draai vlak achter hem langs, even worden we zacht gehusseld in zijn schroefwater, maar door zijn grote diepgang gaat het meeste geweld diep onder ons door.
Over SB, in de verte, zien we de Shivering Sand Towers, de luchtverdedigingforten uit de tweede wereldoorlog, die iedereen die ooit naar Londen voer wel kent.
We komen nu bij het laatste ondiepe geultje, het “Fisherman Gat” (er staat echt Gat op de kaart), dwars door de “Long Sand” bank.
Echt ondiep is het niet, het minste dat we tegenkomen is ruim zeven meter.
Vanaf de “Outher Fisherman” boei tot Ramsgate houden we diep water, dus kan ik wat relexter varen en ook weer eens aan mijn camera denken.

Het weer is aan het omslaan, er komt steeds meer bewolking en de wind neemt toe
De kust van Kent is duidelijk te zien.

Voor Margate, op de “Margate Road”, ligt een tanker voor anker.

Intussen wordt de lucht steeds dreigender, een tegenliggend zeiljacht strijkt zijn zeilen en gaat op de motor verder.

Een vissermannetje vaart snel naar zijn laatste vlaggetjes om zijn kreeftenpotten binnen te halen.

In een keer draait de wind tot pal op de kop.
Het waait een stukkie of zes, maar de windstoten, waar ik op rekende, blijven uit.
Toch haal ik alle zeil eraf, want behalve de wind, hebben we nu ook een beste puist stroom tegen.
Zelfs met de motor op dik tweeduizend klappen komen we nog maar langzaam vooruit, 2’ over de grond.
Langzaam kruipen we naar de kust waar, naar ik hoop, we een oppertje vinden.
13:30 uur, North Foreland Lt. ho. dwars.

De witte krijtrotsen, waar af en toe een baan zonlicht op valt, steken helder af tegen de dreigende wolken.

Eindelijk, om 15:10 lopen we Ramsgate binnen en liggen om 15:20 afgemeerd in de jachthaven.
Maar ondanks dat laatste stuk, waar we tegen wind en stroom lagen in te hakken, hebben we een fantastisch mooie dag gehad.

Albert

De vakantie perikelen van Marjanne en Albert. 15

Ramsgate – Zeebrugge.

Ma. 18 – 06 - ,07.


‘Wie heeft die rot wekker zo vroeg gezet? Het is verdomme pas twintig over drie!’
‘Ik niet schat, dat heb je zelf gedaan want je zei dat we halfvier weg moesten maar als je nog een paar uurtjes slapen wil, ik vind het best.’
‘Nee, langharig werkschuw vrouwmens, dat zou je wel willen, aan dek met je luie donder maar zet eerst koffiewater op.’
‘Weet je zeker dat je er niet nog even in komt, voor een kwartiertje of zo?’
‘Laat af, gij slechte vrouw, deze zeeman laat zich niet verleiden, plicht gaat voor het meisje en Navigare nescesse eh… dinges.’

Het is nog nacht maar de eerste schemering kondigt zich aan, ‘lekko die handel’ zelf haal ik de achtertros en spring weg.
‘Voor alles los’, roept Marjanne en begint de trossen weg te bergen.
Langzaam vaar ik achteruit de box uit en leg met een paar roffeltjes van de boegschroef “Zeebeest” slaags.
Het is 03:35 uur, kalm varen we de jachthaven uit en kijken of er geen signaallichten branden op de pier.
Nee, de weg is vrij, geen inkomende of uitvarende ferryboten dus volle kracht naar buiten met die hap.
Nog voor we buiten zijn heeft Marjanne de trossen en fenders weggeborgen en ook nog de sleeptros van de rubberboot wat opgevierd.
De top, hek en boordlichten branden, de motor loopt als een zonnetje, dus op naar België.
Hoewel het redelijk zicht is staat de radar bij, want we moeten zogezegd met een “driewielertje de snelweg over” en dan peil je met een radar de schepen wat makkelijker uit, dan “over het handje”.

Daar is mijn eerste bak koffie en de bacon ligt, al spetterend in de pan, te wachten op de eieren.
De zon komt prachtig op uit zee en ik geniet met volle teugen.
De wind is SW 1-2 en het zeetje is licht deinend met kleine dooreenlopende golven.

04:45 uur. NE Goodwin Lt. b. dwars 1,75’ SB.
We gaan weer over van BST naar Europese zomertijd.
Het is nog niet erg druk op straat, dat zal straks wel anders worden, ik ken het hier.
In de kaart, onder de kop TRAFFIC SEPARATION, staat ondermeer; The South part of the North Sea contains some of the busiest shipping lanes in the world.

De wind is wat aangetrokken, SW 3-4, dat komt goed uit want uiteindelijk zeil ik liever dan dat ik op de pruttel vaar.
Ik zet de motor af en trim de zeilen wat scherper, heerlijk die rust.

07:25. Het echolood loopt terug van bijna vijftig meter naar krap tien, we gaan over de noordpunt van de South Falls bank en naderen de shipping lanes.
Nu starten we de motor weer, die kan je hier maar beter stand-by hebben.

08:25. We zijn bezig met de oversteek van de vijf mijl brede shipping lane die naar Dover Strait gaat.
Het is behoorlijk druk met grote jongens, maar uitwijken moeten we, gek genoeg, alleen voor een vissermannetje die blijkbaar denkt, dat hier, tussen de bulkfietsen tankers en doosjesboten, meer vis zit dan een mijl of wat verderop.

09:00. We zitten in “de middenberm”, ofwel, de Traffik Separation Zone en hebben het onbemande lichtschip, de F.3 dwars 2’ SB.

De F.3, met een HATSU doosjesboot.

Zo zeilen we zonder rare toestanden op ons gemak de snelweg over en zien de West Hinder lichtopstand naderen.
Om 12:10 hebben we hem dwars 1’ SB. Op de achtergrond schuift een Maerks doosjesboot voorbij, zo te zien op weg naar Zeebrugge of de Westerschelde.

Aan BB loopt een lege bulkfiets ons op.

We naderen “Ankerplaats West Hinder” een parking voor lang parkeerders meer dan 12’ uit de kust.
We varen pal onder de zuidgrens langs en zien, zo met het blote oog, een stuk of zestien grote schepen liggen.

De “Cecilie Maerks”

De “Stena Paris” uit Hamilton.

De Bulkfiets “Grand Ocean” uit Monrovia die ons daarstraks voorbij liep, ligt nu hier voor anker.

Om 17:10 naderen we de haveningang van Zeebrugge, ik vraag de VTS toestemming om binnen te lopen en moet eerst een binnenkomende RORO afwachten.
Dan komt er nog een naar buiten, daarna mogen wij naar binnen.
Eerst vraag ik aan die dikke dredger of hij voor de ingang langs gaat, of dat hij naar binnen wil.
Hij gaat voor de ingang langs maar ik mag voor hém langs oversteken.
Even later zie ik zijn zuigbuis zakken en is de vaart er zowat helemaal uit, we lopen ruim voor hem over en zijn om 17:45 binnen de pieren.
De VTS Zegt dat we binnen zoveel mogelijk SB moeten houden, nou moe dat begrijp ik zelf ook wel, ik was echt niet van plan om de grote jongens voor de voeten te lopen.
Maar ja, ze zullen met dat jachies volk wel eens rare stunten meemaken.
Zo, nu nog dik half uur varen door de zeehaven naar de jachthaven.

Voor wie van schepen houdt is hier van alles te zien.
Ro Ro bootjes, tankbootjes, passagiersschepen en nog veel meer.

De hele Belgische marine ligt ook binnen. Voila, alle drié.

Even verder ligt een doosjesboot en niet zo’n kleintje ook!

Marjanne beweert dat de reder, toen hij telefonisch moest doorgeven wat voor naam er op het nieuwe schip moest komen, zwaar verkouden was.

Een plat kontje, maar niet lelijk.
Marjanne begint gelijk uit te rekenen hoeveel containers er mee kunnen, jammer dat de ruimen geen glazen wanden hebben, want zo komt ze er nooit achter.

Vlak voor we BB uit de visserijhaven indraaien, zien we nog twee slepers liggen.
De “Union Coral” en de “Union Pearl” Jammer dat ik te snel afdruk en de camera geen kans krijgt scherp te stellen.

Even later, om 18:25, liggen we afgemeerd in de jachthaven.
We melden ons bij de havenmeester, daarna gaan we douchen en trekken onze stapkleren aan.
We gaan uit eten, Marjanne wil naar het visrestaurant aan de overkant van de haven.
We lopen naar het eind van de haven, ‘wat een kolere eind, ik ben nu al moe’, maar volgens mijn lieftallige eega moet ik me niet zo aanstellen.
Aan het end van de haven liggen een Russische onderzeeër en een lichtschip, die zijn tegen betaling te bezichtigen, ik hoef niet zo nodig, ik heb honger.
We gaan opzoek naar een geldmuurtje om daar wat eurotjes uit te peuteren.
Na een uurtje zoeken, vragen, lopen, vinden we een flappentapper en hebben we ons financieel peil voldoende opgevijzeld om vol zelfvertrouwen een restaurant binnen te stappen.
Helaas het visrestaurant is gesloten, net zoals een paar ander andere eettenten daar in de buurt.
Er gaat me een lichtje op, ‘verdomme, het is maandag’.
Dan maar weer terug naar de kaai bij de jachthaven, daar zit een Griek die daarstraks wel open was.
Terwijl we het hele eind weer terug lopen, zeg ik :’Hoe het eten daar is weet ik niet, maar één voordeel hebben we wel, als ik te veel drink, hoef je me niet al te ver te sjouwen.’
We gaan naar binnen en zien meteen de geijkte beelden van Apollo en de Venus van Milos tussen gipspilaren versierd met plasticwijnranken.
Ook de nodige flessen retsina en andere dranken, staan langs de muren.
Natuurlijk ontbreken ook de druipkaarsen in lege wijnflessen niet
In de hele tent zitten maar drie mensen, oké het is maandag, maar toch!
Net als ik wil voorstellen om toch maar aanboord te gaan en daar wat in elkaar te stampen, komt er een Griekse schoonheid op ons toe lopen, die ons in onvervalst Vlaams welkom heet en naar een tafeltje brengt.
Binnen een minuut staat er een mandje brood, een schaaltje heerlijke olijven en een drankje van het huis op tafel.
Op de achtergrond, heel bescheiden, klinkt er melancholische Griekse muziek.
We zijn gelijk in de stemming en weten nu al, dat ook al zal het eten niet veel bijzonders zijn, het een fijne avond wordt.
Precies op het juiste moment komt onze Griekse Godin de bestelling opnemen.
In de kaart staan alle gerechten die de Griek in Purmerend ook heeft, maar ook staan er andere gerechten bij die een flink stuk duurder zijn en misschien wat nadere uitleg behoeven.
De schoonheid komt bij ons zitten en neemt alle tijd om alles uit te leggen.
Op een gegeven moment zijn de Griekse en Marjanne het roerend eens over ons menu.
Aan mij wordt niets gevraagd, want zeg nou zelf, wat weten mannen van lekker eten?

Wat we allemaal krijgen? De ene schotel na de ander, steeds met niet te veel erop, maar wel fantastisch lekker.
Het gaat maar door, ook horen er verschillende wijnen bij die ik me zeer goed laat smaken.
Dit is genieten met een hoofdletter!
Vergeleken met dat wat ik hiervoor altijd voor Grieks hield, is dit zo verfijnd van smaak, heerlijk, alsof het bekende engeltje over je tong fietst.
Daar is alweer een schotel, nu met, ach wat maakt het uit, het is goddelijk!
Uiteindelijk komt er een nagerecht dat uit verschillende soorten Grieks gebak, ijs en mousse bestaat.
Bij de koffie toe, voel ik me voldaan en gelukkig.

Met de armen stijf om elkaar heen wandelen we aanboord, het was misschien een dure avond, maar de volgende keer dat we hier komen doen we het beslist weer.


Albert

Er kunnen (als ie vol is) iets meer dan 7000 20 ft containers mee. Nog een kleintje, de grootste kan op dit moment 11000 containers meenemen

Mijn complimenten, kijk nu alweer uit naar het vervolg. Zéééér leesbaar!

Ger de Vries

Ja hoor, dit is weer prima leesbaar. Ik zal kijken of ik hem vanavond al bij de overige 14 delen kan voegen. Dan stel ik ook een lijstje samen met het aantal lezers per artikel.

Hallo Zeilliefhebbers,

Fijn dat jullie mijn krabbels kunnen waarderen.

Hoi FF Zeiler,

Inderdaad, schepen zoals de "Gerd Maersk" kunnen zo'n 10.000 doosjes meenemen.
En volgens "welingelichte kringen", gaan de Maersk nieuwbouwnummers 203, 204 en 205 er iets van 15.000 meenemen.
Dat moet je eens op vrachtwagens zien, reken maar uit, 15.000 x een vrachtauto van .. meter = een file van .... kilometer.
Gelukkig wordt niet alles alleen maar groter.
In Afrika varen déze "container schepen".

Vr. gr. Albert

Beste Albert,

Met veel plezier weer bijgelezen!!
Nu zet je overal foto's bij.
En dan praat je over een Griekse schone en dan ......
Kijk voor mij hoeft het niet maar ik moet ook aan mijn mede forum leden denken!!

Groet,

Geert

Hoi Geert,

Ik begrijp je niet alleen, ik zou zelf ook graag een foto van een Griekse Godin plaatsen
Maar Geert, zolang ik alleen boten fotografeer, krijg ik alle medewerking van mijn scheepsmaatje.
Tot dat ik laat blijken iets meer dan een líchte belangstelling voor de rest van de vrouwlijke wereldbevolking te hebben, dan moet ik toch echt rekening houden met spontane muiterij. 8O
Dan kan je natuurlijk zeggen "Wat dan nog, vrouwen? Geen handvol maar een land vol!"
Dat is ontegenzeggelijk waar, maar die van mij is niet alleen een voortreffelijk scheepskok maar ook een goed navigator, die instaat is mij op een onbewoond eilandje achter te laten en dan nog veilig thuis te varen ook.
En dan nog één kleinigheidje, ik hou van die meid en wil haar voor geen goud kwijt.
Dus Geert, geen Griekse Godinnen! :roll:

Vr. gr. Albert

Beste Albert,

Zoals bassie vroeger, voordat hij een innig onderhoud kreeg met de belastingdienst, zei: "even aan de binnekant van mijn ogen kijken". Op die manier heb je geen foto's nodig maar alleen een beetje fantasie en wat is er mooier dan de vrijheid van de gedachten van het menselijk brein...
Dus ik heb haar al gezien...

Geert

leuk en mooi om te lezen.

IK WIL OOK WEG

nog nie zo ver MAAR GEWOON WEG

Voorlopige topper is deeltje 1 met 570 views. De andere delen zitten veelal tussen de 100 en 200 views; niet zo gek want die staan er nog niet zo lang op.

Leuk hoor, je trekt zo een aardig publiek

Qua vakantieverslagen staat Wallaby trouwens op kop, met meer dan 3000 views. Maar ja, die staat ook al wat langer online natuurlijk.

Voel me vereerd! Dank u, het rondje is in het café af te halen..........

Vakantieperikelen van Marjanne en Albert. 16

Zeebrugge – Breskens.

19-06-,07

Vandaag gaan we naar “Bresjens”, een afstand van lik me vessie.
We hebben lekker uitgeslapen, op ons gemak ontbeten en daarna op de fiets inkopen gedaan.
Vanwege het tij wil ik niet voor half drie buiten zijn, zodat straks we met de stroom in de kont richting Westerschelde kunnen kachelen.
Om 14:10 gooien we los en varen de vissershaven uit.
In de zeehaven neem ik weer de nodige foto’s.

De “Prinses Danea” uit Madeira.

We melden ons bij de verkeerscentrale als uitvarend jachtje.
‘Wat is uw positie?’
‘We varen nu voor het 2e Militaire Dok langs.’
‘Ja ik zie u, blijft u wachten bij de Z7 boei, de “Talbot” loopt nu binnen en gaat voor u langs naar de Zeesluis.’
Verrek, hij kan mij zien, dwars door alles heen terwijl ik hem niet zie?
In Batman oogjes geloof ik niet, dus hou ik het maar op moderne techniek.
Ik kijk om me heen, inderdaad, daar staat een radarscanner, helemaal op het end van de Leopold II Kaai.
We wachten af. Daar nadert een rood gevaarte, met een opbouw als een vliegtuighangaar.
Mooi is anders.

De signaallichten geven ons vrijbaan en terwijl wij weer opstomen, verdwijnt het rooie geval in de richting van de “Piere Vandamme Zeesluis”.

Blauwe kranen en blauwe schepen met een bemanning die, al dan niet vrijwillig, lid van de blauwe knoop is.
Zou de directie van Maersk shipping zelf ook alleen maar Spa Blauw drinken?

Zonder verder oponthoud varen we de pieren uit.
Het is druk op straat, de Wielingen lijkt de A 10 wel, ik ben blij dat ik al aan SB zit en dat zooitje haastvogels niet hoef te kruisen.

We naderen “Bresjens”, hier ben ik al heel wat keertjes voorbij gevaren maar dit wordt de eerste keer dat ik hier binnenloop.
Hier woonde een schipper waarbij ik gevaren heb op de “Arca”, een ankerbehandelingvaartuig bij de Oosterscheldewerken.
Krijg nou alles, in geen jaren kon ik op zijn naam komen en nu, eensklaps, weet ik het weer.
Het is, Kees van de Minnen, die moet onderhand ook al in de zeventig zijn.
Ik ga niet naar hem opzoek, maar het zou best leuk zijn als ik hem toevallig tegen het lijf loop.
Terwijl ik de zeilen strijk start Marjanne de motor.
Ik haal de trossen tevoorschijn en hang de fenders op.
De sleeplijn van de rubberboot kort ik zover op dat deze, bij het manoeuvreren, niet in de schroef kan komen.
Zo, daar is de ingang, even de jachthaven oproepen voor een plekkie voor de nacht.
Het is 17:25, we meren af en zetten de piepers op.
Dat was maar een kort tripje, drie uur en vijftien minuten, het lijkt wel pleziervaart.


We hebben lekker gegeten, daarna de havenmeester betaald en gaan nu nog even een avondwandelingetje maken langs de haven, niet vermoedend, dat het laatste deel van de wandeling weer een aardig verhaal zal opleveren.

Daar bij die muur zien we een “kunstwerk”, het is een groot portret van een ouwe visser, op canvas in een metalen frame.
Een mooie kop, maar of dit plaatje hem vaste verkering zal bezorgen???

Een viskotter vaart uit, op de achtergrond ligt Vlissingen.

Er liggen niet veel kotters binnen, een paar ouwetjes en één modernere, de rest zit op zee en komt donderdag of vrijdag weer binnen.

Kijk dat is aardig. Nu nog een kruik wijn aan de linkerkant en je hebt een compleet bijbels stilleven.

Een leuk hoekje van de haven.

Há, daar ligt de reddingboot, een mooi en stoer exemplaar.

De “Alcyon”, een sleepboot die, met zijn slikploeg, havens en geulen op diepte houdt.

Wanneer de volle ebstroom loopt, sleept hij zijn ploeg over de bodem en brengt daarmee het slik aan het zweven, zodat de stroom de slikdeeltjes mee naar zee kan nemen.

Kijk, daar ligt het bootje van mijn werkeloze broer die in de bijstand zit.

De “Albatros” Een hopperzuigertje.

Een timmerwerkplaats, waar ze o.a. een oude sloep restaureren.

Aan de haven hoor je altijd wel van allerlei verhalen, bijvoorbeeld over deze hopper.

Het schijnt dat het oorspronkelijk een Duits schip was, waar op ze op een goeie nacht dachten:’Kom, laten we even die afgewerkte olie overboord pompen, het is nu toch donker, geen mens die het ziet.’
Maar helaas, er vloog een leuk klein vliegtuigje boven de Noordzee dat, uitgerust met moderne opsporingsapparatuur, de boosdoener betrapte.
Het gevolg was dat het schip bij binnenkomst aan de ketting werd gelegd en behalve de boete, ook de opruimingskosten aan zijn kont kreeg.
Het geld werd nooit betaald, dus kreeg het schip, na een lange tijd te zijn opgelegd, uiteindelijk een andere eigenaar.

Een stukje voorbij de “Interballast I” ligt nog een hoppertje, de “Inai Kesuma”.

Een vreemde naam, ik wordt nieuwsgierig naar wat voor thuishaven er op de kont staat.
We wandelen richting achterschip en zien daar iemand over de verschansing leunen.
We raken aan de praat, het blijkt de machinist te zijn die in zijn dooie uppie aan boord zit en graag over zijn schip praat.

De machinist zit al zo’n vijftien jaar op deze hopper en kent het schip van haver tot gort.
Meestal voeren ze met drie man, soms ook met zijn tweeën maar nu zit hij alleen aanboord.
Hoewel hij machinist is, kan hij ook varen en baggeren als het zo uitkomt.
Dat hij verknocht is aan zijn scheepje blijkt uit de manier waarop hij er over praat, maar toch gaat hij er over een paar dagen voorgoed vanaf.
Waarom? Wel dat zit zo.

De eigenaar had meerdere schepen, waaronder deze.
Toen de eigenaar bij een ongeluk met een sportvliegtuig overleed, zette zijn vrouw de zaak voort.
Dat deed ze goed want alle schepen bleven aan het werk, niemand kreeg de zak en iedereen was happy.
Tot dat er kopers uit “de Oost” op de proppen komen en belangstelling vertonen voor enkele van deze schepen.
Het schip, waar deze man al zolang op vaart, wordt van onder zijn kont verkocht maar hij mag nog een tijdje aanboord blijven om, ironisch genoeg, de nieuwe bemanning in te werken.

Maar eerst moet er het nodige verbouwd worden, want in plaats van drie man, komt er nu vijftien man op te varen.
Ook wordt de bunkercapaciteit behoorlijk uitgebreid, want omdat het betreffende land met sommige landen in die regio niet zo goed overweg kan moeten ze, om de oversteek zonder bij bunkeren in een keer te maken, extra veel brandstof meenemen.

Over verbouwen gesproken, het schip is in het verleden verlengd maar dat heeft niet zo best uitgepakt, want met een beetje zeegang buigt en wringt het schip alle kanten uit.

Tijdens de verbouwing komt er ook een Engelse expert aanboord, om namens Lloyd’s een kijkje nemen.
Dat vinden de heren uit de Oost niet zo leuk, want voor het schip aan de grote reis mag beginnen, eist de verzekering nog heel wat aanpassingen als er dan ook nog iemand van de SI (scheepvaartinspectie) aanboord komt, zijn ze helemaal niet meer te troosten.
De navigatie en communicatie apparatuur moest grotendeels vervangen, dan wel uitgebreid worden.
En nog een kleinigheidje, de reddingsmiddelen voor een reisje van vijftien man over de oceaan moeten toch een tikkie uitgebreider zijn, dan voor drie man in coastal waters.
Al met al een wel heel duur eisenpakket, waar de heren uit de Oost heel verdrietig van worden.
‘Dat kan anders’, denken de heren en laten een paar lieve oosterse meisjes invliegen, zogezegd als middel tegen kouwe voeten.
Helaas de expert en de man van de SI zijn “not amused”, dus de arme wichten staan de volgende dag alweer op Schiphol.
Wel worden er op het schip opeens nog veel meer dingen gevonden die nodig gerepareerd dan wel versterkt of vervangen dienen te worden.
Na een wel heel kostbare werfbeurt, wordt het schip naar Breskens gebracht en komt de nieuwe bemanning aanboord.
Dat het Moslims zijn maakt de machinist niets uit, vrijheid blijheid nietwaar?
Iets minder leuk vindt hij het dat ze meteen de ijskast leegmaken.
Daar gaan zijn eieren, pakkie melk, de boter, de kaas, de worst en zelfs zijn bier, alles in de vuilcontainer aan de wal.
Daarna word er bij de vloedlijn een emmer grond, zeg maar modder, gehaald om de ijskast ritueel te reinigen.
Ook alle matrassen en beddengoed gaan in de container.
Onze machinist is woest, ze hadden met hun poten van zijn eigendommen af moeten blijven.
De volgende weken moet de ijskast iedere dag weer “gereinigd” worden, want de machinist legt er iedere dag een plakje worst in.
Ja, wat wil je het is al vijftien jaar lang zíjn bootje en zolang híj nog aanboord zit blijft dat ook zo.
In de tussentijd moet hij die lui wegwijs maken in de machinekamer, op de brug en vooral met het baggergebeuren.
De heren hebben nog nooit een hopperzuiger van dichtbij gezien, laat staan dat ze ook maar iets van het werken ermee afweten.
Hij moet ze ook leren varen maar dat verdomt hij, met dat zooitje gaat hij niet naar buiten.
Hij zet een paar extra trossen uit, ze moeten eerst maar eens, voor de wal liggend, wat oefenen.
Wanneer hij de eerste aanwijzingen wil geven wordt hem de mond gesnoerd door de Kapitein, want die heeft een mooi uniform met veel goud en de machinist, in zijn vuile overal, kan hem niets meer leren.
Onder de bewonderende blikken van de voltallige bemanning, pakt de gezagvoerder het bedieningshandel van de motor, trekt een gezicht als een stoere zeeheld en drukt het handel naar “langzaam vooruit”.
Er gebeurt niets!
De stoere uitdrukking verdwijnt en gaat via verbazing over in woede.
Ruw rukt hij het handel naar “vollekracht vooruit” maar weer gebeurt er helemaal niets.
Wat een afgang, dit is wat je noemt gezichtsverlies eerste klas, woest is de man!
Zijn bemanning wijst elkaar opeens op allerlei interessante dingen buiten de stuurhut en geeft de Kapitein alle ruimte.
Dan krijgt onze machinist alle woede over zich heen.
Niet alleen de motor is stuk, er deugt niets van het hele schip, die verdomde Hollanders hebben de zaak belazerd!
De machinist laat het allemaal langs zijn kouwe kleren afglijden en wacht tot de man buitenadem is.
Dan zegt hij, zo luid dat de hele bemanning het kan horen:’Ik weet niet hoe dat bij jullie gaat, maar hier in Holland starten we, voor we gaan manoeuvreren, toch eerst even de motor.’
Het gezichtsverlies is compleet, met het schuim op zijn mond rent het gezag de brug af, een doodsbange bemanning en een tevreden grijnzende machinist achterlatend.

Ik zie, behalve de machinist, niemand anders aan boord en vraag hem of die lui nu al liggen te meuren?
‘Nee, zolang de nieuwe matrassen en beddengoed nog niet zijn gearriveerd, slapen die gasten aan de wal en heb ik mijn bootje nog even voor mijzelf.’
Hij vervolgt:’Ik verheug me al op hun vertrek.’
Ik kijk hem vragend aan?
Hij zegt:’Ik ga er voor zorgen dat ze me niet zullen vergeten. Ik heb bij de slager een bestelling gedaan. Straks bij vertrek, ligt er in iedere kooi een lekker varkenspootje en in de ijskast, een dikke vette varkenskop.’

Albert

En jij hebt natuurlijk uit naam van onze regering gezegd dat een dergelijke behandeling van onze medemens niet wenselijk is. Want wie weet worden ze boos en daar zijn we en willen we niet op in gesteld zijn...........

Heb het weer met plezier gelezen...