Onderwerp: Vakantieverslagen

Vakantieperikelen van Marjanne en Albert. 17

Breskens – Stellendam

Wo. 20-06-,07

Om vijf uur ratelt de wekker.
‘Wat is dat nu voor een onzalige tijd om op te staan, doe ik dit nu echt voor mijn plezier?
Dat noemen ze verdomme vakantie, het begint anders al aardig op werken te lijken.’
Terwijl ik lekker aan het chagrijnen ben trek ik snel wat aan en zet een keteltje koffiewater op.
Marjanne, die zich niets van mijn door slaapgebrek veroorzaakt ochtendhumeur aantrekt, zegt:’Heb je al op de navtex gekeken? Ze geven nogal wat wind af.’
Ik kijk ook en jawel, ze verwachten windkracht zes.
Nu is dat nu ook weer niet zó veel, maar we hebben hier wel de mogelijkheid om binnendoor verder te gaan.
We overleggen en kiezen voor binnendoor.
Ik start de laptop en bekijk de kaart van de Westerschelde.
De eerste vijf mijl gaan onder de banken door, zogezegd over het fietspad, pas daarna krijgen we weer met de grote jongens op de snelweg te maken.
05:20 De eerste bak leut en een dikke plak ontbijtkoek heb ik al binnen, kalm varen we de haven uit, het is nog wat heiig dus staat de radar bij.
Buiten het havenhoofd gaan we meteen stuurboord uit, dan zet ik zeil en kan de motor af.
Hier in de smalle geul,tussen de kust en de banken, liggen aardig wat hoppers, zandzuigers, en beunbakken voor anker.
We varen ze zonder problemen voorbij en moeten alleen even wijken voor een duwboot met een bak voor zijn kop.
We hebben de wind schuin achterin en zeilen met een behoorlijk gangetje richting Terneuzen.
De nevel is verdwenen dus kan ik weer een paar foto’s nemen.

De industrie bij Terneuzen.

Een doosjesboot.

Terneuzen. De Veerhaven.

Het is druk op straat.

We worden met een bloedgang opgelopen door een Reefer (koel/vries schip) met doosjes aan dek.
De “Skulptors Tomskis”.

We naderen Hansweert, dus wordt het tijd om over te steken.
Eerst nog een tanker voorbij laten gaan en dan haaks de vaargeul over.

De motor is al standby en in de voorhaven rol ik de zeilen weg.
De sluis gaat open en na een paar grote binnenvaart schepen mogen wij ook de kolk in.
Na de sluis varen we door het kanaal naar Wemeldinge en komen daar op de Oosterschelde uit.
Via; Keeten of Mastgat – Krammersluis – Volkeraksluis - een stukje Hollandsdiep en het Haringvliet komen we bij Stellendam.

De wind is helemaal gaan liggen, het water is als een spiegeltje, dus gaan we de haven niet in maar pikken een stuk voor de haven een mooring op.
De motor kan af, de rust en de stilte zijn een verademing.
Onderweg hebben we al warm gegeten dus gaan we, na zestien uur varen, met kaas en wijn in de kuip zitten genieten.

Aan de overkant van het Haringvliet zien we de haven van Hellevoetsluis, het licht van de vuurtoren is al ontstoken.

Morgen gaan we weer naar zee, richting IJmuiden.


Albert

Ik zit zoals gewoonlijk weer smullen van je reisverhaal albert. Helemaal nu ik jullie op de borrel heb gezien.
Heb je je verslag wel af voordat je volgende vakantie begint?

groet
sebas

Hoi Sebas,

Geld verdienen met mijn schrijverij zal niet lukken, :cry: dus zal ik het met de waardering van de lezertjes moeten doen.

Ja, de winterborrel was zeer geslaagd, daar hebben Marjanne en ik een goed gevoel aan over gehouden.
Leuke mensen ontmoet, daarbij was het een verademing te ontdekken dat er ook nog mensen zijn die, inplaats van over voetbal, lekker over bootjes kunnen ouwenelen. Dat zal wel lukken, we naderen langzaam maar zeker het end van de reis.

Vr. gr. Albert

Da's mooi, want al dat geknip en plak begin ik na zeventien delen wel zat te raken
Nee hoor, kom maar op met die verhalen. Ik heb vanavond de delen 15-17 op de site gezet en dat kost me ongeveer 8 minuten per deel, afhankelijk van het aantal foto's bij je verhaal. Prima te doen dacht ik zo.

Geldt ook voor andere leden die reisverslagen willen aanleveren: post hier maar, of mail de tekst en foto's naar mij en ik zorg verder wel voor de publicatie.

Vakantieperikelen van Marjanne en Albert. 18

Do. 21-06-,07

Stellendam – Durgerdam.

Het is 04:50, mijn wekkertje staat weer irritant te zoemen, met een niet al te zachtzinnige klap leg ik hem het zwijgen op.
Iets minder hard geef ik Marjanne een klap op haar achterste en zeg:’Opstaan lui vrouwmens, de schipper wil koffie!’
Vanonder de lakens komt een gedempt gemompel dat neerkomt op; ‘Mankeert er wat aan je handjes?’
Nu weet ik precies hoe ik met zo’n grof staaltje insubordinatie moet omgaan, dus sta ik op, kleed me aan en zet zelf koffie.
De geur van verse koffie lokt Marjanne uit haar kooi,’Goh, heb je al koffie gezet? wat lief van je.’
Ik start de motor en gooi ons voorlijntje los van de boei.
Met een mok leut in mijn linker en de helmstok in mijn rechterhand, vaar ik naar Stellendam.
Marjanne hangt een paar fenders aan SB en legt twee trosjes klaar.
Ik roep de Goereese Sluis op en krijg meteen antwoord (zo zie je maar, niet alle sluismeesters zitten te pitten op hun post).
05:25 In de sluis, 05:35 uit de sluis.
We varen door de buitenhaven, er liggen maar een paar viskotters binnen, de rest zit op zee.
Buiten het havenhoofd zetten we zeil en wordt de machinekamer bedankt.
Het is een prachtige morgen, zonnig, goed zicht en een oostelijk windje kracht 3-4.
Via het Slijkgat zeilen we naar zee, halverwege komen we nog een paar kottertjes tegen.

Zo aan de meeuwen te zien spoelt er nog heel wat eetbaars uit de netten.

Buitengaats gekomen staat er nog minder wind dan een uurtje terug, E 2-3, als het nog minder wordt moet de motor er weer bij.
Kijk, de Maasvlakte, als ze die nu nog verder uitbreiden, zitten de bedrijven hier dichter bij Lowestoft dan Rotterdam.

In de verte zien we bij de Hoek van Holland schepen in en uitvaren.
Dit Roro gebakkie is net buiten gekomen.

08:20 We naderen de MV (Maas Vlakte) boei, dat is waar de oversteek voor jachten begint.
Het wordt tijd om ons te melden bij Post Maasmond.
Op het moment dat je oproept wordt je automatisch uitgepeild en dankzij je ATIS sta je meteen, compleet met “visitekaartje”, op het radarscherm.

‘Maasmond, Zeebeest.’
‘Zeebeest, Maasmond.’
‘Maasmond, zeiljachtje Zeebeest bij de MV, ik wil oversteken naar de Indusbank Noord.’
‘Zeebeest, op dit moment is er geen inkomende vaart, als u deze koers en snelheid blijft aanhouden gaat u ruim voor een uitgaand schip langs, blijft u uitluisteren op dit kanaal.’
‘Maasmond, Zeebeest, begrepen en standby op kanaal 3.’

Ik start de motor en laat de schroef langzaam meedraaien.
Het is wel héél rustig op straat, is dit nu een wereld haven?
“Zeebeest” zit nu halverwege de oversteek en we kijken zo door de “voordeur” naar binnen.
We kruisen de lichtenlijn en zien het uitgaande schip waar Maasmond het over had.
Ook komt er een loodsafhaler met een rotgang naar buiten stuiven.

Voorbij de geul ligt een Broere tankertje te drijven, zijn neus is naar het strand gericht.

Boven zijn schoorsteen verschijnt een rookpluim en achter zijn kont zie ik wat schroefwater.
Hij gaat BB uit en draait verder tot hij ongeveer zuidwest voor ligt en schuift langzaam voor ons langs.

Om 09:25, bij de “Indusbank Noord” boei zet ik de motor weer uit, zeilen komt bij ons toch op de eerste plaats want motorbootje varen heb ik vroeger in mijn zeemanstijd al meer dan genoeg gedaan.
Achter ons langs vaart de RPA nr. ..? een stukje naar buiten.
Ach ja, als je altijd op binnenwater moet rondkachelen, wil je met een vlak zeetje je neus wel een even buiten de pieren steken.
Ik neem een foto en niet lang daarna draait dat havendienst gebakkie om en vaart weer terug.

We passeren Scheveningen en zien een mijl of wat verder op de tankerwachtplaats verschillende schepen voor anker liggen.

Kijk een tanker van Knudsen, die herken je al van ver.

Het weer is aan het omslaan, de wind is nu bijna weg maar de lucht wordt donker.
Ik zal de motor maar bij zetten, dan zijn we nog een beetje bijtijds binnen.

Kijk de eerste druppels vallen al maar de wind is weg.
De zeilen doen zo goed als niets meer, ik zal ze maar meteen weg rollen want met dit weer kan er opeens een beste poep wind uit de lucht komen vallen.
Die ouwe Zuiderzeevissers wisten dat ook verrekte goed en hadden daar een rijmpje op.

‘Komt de wind voor de regen, dan kan het schip er wel tegen.
Maar komt de regen voor de wind, strijk je zeilen dan gezwind.’

Het regent behoorlijk maar de wind laat het nog steeds afweten.
Tussen twee buien door zien we IJmuiden opdoemen.
Door het SB want zie ik de kop van de pier en wat verder naar SB de Hoogovens.

15:10 We varen rond de kop van de zuiderpier en hebben nog steeds niet meer wind dan 1 á 2 uit variabele richting.
Misschien gelden Zuiderzeerijmpjes niet op de Noordzee?
Of dat zo is moet ik maar eens aan de ouwe knarren op het leugenbankje in Workum vragen.
Hoewel, leugenbankje, hoe weet ik dan of het waar is?

De haven van IJmuiden is nooit saai, hier ligt het spul dat bezig is met dat windmolenpark voor de kust.

De wieken liggen erbij als reusachtige libelle’s.

‘Kijk Marjanne, die supplier heeft een zonnescherm boven zijn hoofd, zo groot, er kan een helikopter op landen.’
‘Het is een helikopter dek, je denkt toch niet dat ik simpel ben, wel?’
Tja, als je al zo lang bij elkaar bent!

Daar, aan BB, liggen de loodsafhalers.

We moeten nog even wachten voor we de sluis in kunnen, dus meren we af voor de kleine kolk.
Achter ons meert een motordekschuit met een vuilcontainer af.
16:05 De deuren gaan open en de schipper van de dekschuit roept dat ik naar binnen moet.
Ja de ballen voor je, ten 1e ben jij geen sluismeester, ten 2e staan de lichten nog op rood-groen, wat betekent dat we er nog niet in mogen en ten 3e, ik zal wel gek zijn als ik vóór die grafbak de sluis in ga, voor je het weet drukt zo’n gebakkie je in de vernieling.
Ik blijf liggen en roep dat ik echt niet voor zo’n verwaaibak naar binnen ga.
Hij probeert het nog eens maar ik schud van nee en blijf liggen, even later vaart hij me toch maar voorbij.
Hoewel de lichten nog steeds rood-groen geven, vaar ik maar achter hem aan.
Hij vaart door naar voren en meert langs de BB muur Ik hou nog even in tot hij vastligt en vaar dan door naar voren om aan SB te meren.
Opeens begint boven me de sluiswachter kwaad tegen me te foeteren, want door mij staat de brug veel te lang open en het is gvd. altijd wat met die kutjachies.
Nu word ik ook kwaad en roep naar boven:’Je geeft geen groen, je geeft nog over de marifoon nog per luidspreker aan dat ik in mag varen, je taalgebruik is ook al niet om over naar huis te schrijven en dan wil je ook nog een jachtje voor een beroepsvaart laten invaren, erg snugger ben je niet.’
Met veel scheldwoorden laat hij me weten dat hij hier de baas is en dat ik, als pleziervaarder, te stom ben om dingen te begrijpen.
Marjanne, die voorop staat, kan zich niet langer inhouden en roept:’Mijn man is al meer dan twintig jaar sluismeester, die kan jóú nog wel wat leren.’
Nu wordt die driftkikker pas echt grof en roept:’Ach wijf, hou je stomme bek!’
In eerste instantie wil ik naar boven stormen om hem finaal in elkaar te rammen.
Ik weet me te beheersen en roep:’Nu ga je te ver jochie, ik ken het hoofd van jouw dienstkring, je zult er van horen.!’
Hij opent zijn mond om nog wat te zeggen maar beseft zeker dat hij inderdaad te ver is gegaan, want zonder wat te zeggen gaat hij naar binnen.

Een kwartiertje later, op het Noordzeekanaal, vraagt Marjanne of ik echt die vent bij zijn baas ga aangeven en waarvan ik die baas dan ken.
‘Nee, hem aangeven doe ik niet, de rol van verrader ligt me niet zo, hoewel ik het in eerste instantie wel van plan was.
En uit mijn RWS tijd ken ik het hoofd van deze dienstkring, een fijne vent, waarmee ik altijd goed kon opschieten.’

Er is redelijk veel vaart op het kanaal.
Een coaster.

Hé, dat Europa schip ken ik, dat is de “Andante” van Jan Spaans uit Purmerend, die gaat zand halen bij het Forteiland in IJmuiden.

De “Lelystad” een hopper die hier de zaak op diepte houdt.

Zo komen we op her IJ.
Waar vroeger loodsen stonden en de kaai vol met grote schepen lag staan nu Yuppen appartementen.
Hier zat “De Nederland”, daar ik ben als jochie van een jaar of twaalf nog op de “Oranje” geweest, geweldig vond ik dat.
Nu ligt er een viermast barkentijn, die in deze omgeving niet zo op zijn plaats is.

Bij de Oranjewerf zijn de dingen gelukkig nog een béétje bij het oude gebleven.
In het dok ligt de “Ritske” uit IJmuiden.

We roepen de Oranjesluizen op.
We krijgen meteen antwoord van een beschááfd persoon, die de deuren zo vlot opent dat we zonder af te stoppen kunnen invaren.
Nog voor we goed en wel afgemeerd liggen zijn de deuren al aan het sluiten.
Kort daarna beginnen de bovendeuren open te gaan en roept de sluismeester:’Als u opschiet haalt u nog net deze brugopening.’
We gooien los, bedanken de sluismeester en stormen door de nog maar halfgeopende deuren naar buiten.
De twee kleppen van de Schellingwouderbrug staan recht overeind, de zeiljachten die er voor lagen te wachten zijn er allang door, toch blijft hij openstaan voor het “Zeebeest”.
Het is maar goed dat we niet horen wat er in al die wachtende auto’s wordt gezegd.
Wanneer we de “val’ van de brug invaren begint deze al te zakken.
Ik verminder het toerental van vierentwintighonderd naar achttienhonderd klappies en vaar naar het aanloopgeultje van Durgerdam.
We draaien het geultje in en zien het hele dorp voor ons op de dijk liggen.
Durgerdam ademt nog steeds de sfeer van een vissersdorpje uit.
Geen toeristenkermis zoals op de dijk in Volendam, maar wel de oude huisjes die, hoewel allemaal verschillend van uiterlijk duidelijk maken dat het voor de Zuiderzeevissers geen vetpot was.
We varen tussen de havenhoofden door, het ligt er vol met jachten maar vinden nog een mooi plekje aan de kop van een steiger.
Marjanne gaat ons aanmelden en ik mijmer even over hoe ik als jochie van negen hier ook al kwam en de haven vol met botters, spekbakken en vissermanschouwen lag.
Toen de vissers mijn koppie begonnen te kennen mocht ik soms mee als ze hun fuiken gingen lichten.
Ook toen, midden in de winter.
Het schip voor anker en de mannen met de roeiboot naar de fuiken.
Later zaten we in het lage vooronder rond de kolenkachel bij te komen van de kou.
Op de kachel een grote koekenpan met een halve fles slaolie, waarin even later de snoekbaarzen lagen te spetteren.
Voor ik het in de gaten had werd er een dubbelgevouwen stuk krant op mijn schoot gelegd en plats, daar lag een héle gebakken snoekbaars.
Bij mijn moeder thuis at ik nooit meer dan een klein stukje vis en dat alleen maar omdat het moest, bah!
Maar daar bij die vissers dorst ik geen nee te zeggen en begon kleine stukjes van die gloeiend hete vis te plukken.
Hoe ik dat vond?
Wel, ik heb niet gegeten maar gevreten!
Wat was dat lekker!

Ha daar is Marjanne weer.
We gaan zo aan het kokkerellen, nee, deze keer geen snoekbaars.


Albert

Wederom genoten en mooie woordkeus:
Isubordinatie:

in·sub·or·di·na·tie (de ~ (v.), ~s)
1 verzet tegen het gezag waaraan men door zijn functie ondergeschikt is => tuchteloosheid

Groet,

Geert

Alweer een erg leuk stuk! Je schrijft erg leuk en het leest met plezier! Begin al weer zeil kriebels te krijgen...

Kijk, dat zijn weer mooie verhalen.
Klein tipje: imageshack wil nogal eens moeilijk doen en plaatjes niet doorgeven. Misschien eens uitkijken naar een andere image hoster, in deel 15 doet 1 foto het ook al niet meer.

putfile en photobucket werken altijd vrij goed vind ik zelf..

Arco

Hoi lui,

Mijn dank voor je waarderende woorden. 8)

Imageshack kan bij overbelasting een of meerdere foto’s niet weergeven. Dat is dan een tijdelijke kwestie, die meestal met “vernieuwen” meteen is opgelost, kijk maar naar foto 1 in deel 15. Met andere image hosters heb ik de ervaring dat na verloop van tijd foto’s helemaal niet meer beschikbaar zijn, terwijl Imageshack na een paar jaar nog steeds alles keurig ophoest.

Vr.gr. Albert

Vakantieperikelen van Marjanne en Albert. 19


Vrijd. 22-06-,07

Durgerdam – Medemblik.

Het sfeertje in de haven van Durgerdam laat zich het best omschrijven als, gemoedelijk.
Dat begint bij de vriendelijke mensen die de jachthaven beheren en ook enkele ligplaatshouders die we ontmoeten vallen onder dit begrip, ja zelfs het dorpje met zijn vriendelijke huisjes heeft iets gemoedelijks over zich.
Marjanne denkt er net zo over.
Toch zijn we het, wat Durgerdam betreft, niet helemáál eens en dát komt door de totale afwezigheid van winkels.
Marjanne wil graag overal waar we komen de lokale middenstand met een bezoekje vereren, terwijl ik liever ’s ochtends vroeg vertrek zonder te moeten wachten tot het de plaatselijke grootgrutter behaagt zijn nering voor ons te ontsluiten.

Dankzij de afwezigheid van ook maar enige mogelijkheid om de euro’s te laten rollen, gooien we al om 07:20 los en varen het Buiten-IJ op.
We zetten zeil en kachelen kalm richting IJsselmeer.
Ja, ik weet het, ik zou eigenlijk Markermeer moeten zeggen, maar ook als die slimmeriken in Den Haag door blijven gaan met steeds weer nieuwe namen voor oude dingen te verzinnen, wil dat nog niet zeggen dat ik mee doe.

De wind zit in de zuidhoek, een stukkie of drie.
De zon, hoewel vanachter de dunne bewolking, geeft al lekker haar warmte af.
Al van ver zien we het “Paard van Marken”, dat is een lekker stuurpuntje.
We passeren het “Paard op korte afstand.

We zetten het spinnaker erbij, dat scheelt wel anderhalve knoop.
Hoewel het heerlijk zeilen is zo, is hier ook wel erg tam.
Je hoeft je niet meer aan te passen aan het getij en kan vertrekken wanneer je zelf wilt.
Ook maakt het niet uit of je op schema blijft, je krijgt hier nooit de stroom tegen.
Ik moet oppassen dat ik blijf genieten en het niet saai ga vinden.

Enkhuizen komt in zicht, met dit kalme gangetje kunnen we daar om een uur of half één bij het Naviduct zijn.
Via de Marifoon hoor ik de stem van een vrouwelijke sluismeester, jammer, ik had gehoopt dat Nico dienst had.
Het schutten hier gaat altijd vlot en soepel, heel wat anders dan de oude situatie, waarbij de wachttijden wel een tot dik twee uur konden oplopen.
Bij het uitvaren hoor ik een brul, ‘Hé, Albert!’
Ik kijk om en daar staat Nico, die blijkbaar toch dienst heeft, foto’s te maken van ons “megajacht”.

“Zeebeest” vaart de sluis uit. foto: Nico Stavenuiter.

Met een brul en een armzwaai groet ik terug.
‘Waar gaan jullie naar toe?’ Roept hij.
‘De oude haven!’ Brul ik terug.
Hele maal achterin de haven, vlakbij het station, is nog plek.
Met de neus naar de kaai en de kont op de palen meren we af.
Marjanne vindt dat we inkopen moeten doen.
Wanneer ik protesteer, wrijft ze me onder mijn neus:’Het is nu vrijdag, weet je wel wanneer ik voor het laatst geproviandeerd heb? Dat was dinsdag morgen, voor vertrek uit Zeebrugge. Ik heb bijna niets meer aan boord!’
Oei, Albert, inbinden en zoete broodjes bakken.
‘Inderdaad, nu je het zegt, dat is al dik drie dagen geleden, dat je evenzogoed van die heerlijke maaltijden op tafel zet, haast niet te geloven.’
‘Ja, hou maar op mannetje, ik heb je wel door.’
Maar ik zie dat ze best in haar sas is met dit compliment.
Zo, dat is het halve werk, nu nog een niet te weerleggen reden bedenken waarom Albert niet mee kan winkelen.
Há, dat is een goeie.’Zeg schat, wat jammer nou, ik had graag even Door Enkhuizen gedwaald maar de plicht roept me.’
Met een argwanende blik kijkt ze me vragend aan.
‘Je hebt gezien dat we niet meer zo hard lopen, dus moet ik, hoewel ik véél liever met jou mee ga, hier blijven om het onderwaterschip schoon te boenen.’
Ze pakt haar rugzak, kijkt me vernietigend aan, geeft me een zoen en is weg.
Wie begrijpt vrouwen?

Ik bind “Loodje” langszij, pak een harde luiwagen en ga schrobben.
Ik ben al een jaar of drie afgestapt ben van dure antifouling die toch geen ene moer doet, in plaats daarvan gebruik ik uiervet.
Dat spul kost me per jaar nog geen tien euro en geeft net zoveel, zo niet meer, resultaat dan driehonderd euro aan antifouling.
Ik hoef niet hard te boenen, de aangroei vliegt er af.
Natuurlijk , zoals in iedere haven, zijn er van die baliekluivers die om een praatje verlegen zitten en jou daarmee van je werk houden.
De eerste gaat nog wel, maar de volgende solliciteert naar een doodschop om een hoekie.
‘Wat doet u daar? Het groen eraf boenen? Mag dat wel, dat komt nu toch allemaal in het milieu terecht? Dat is toch schadelijk! Daar moet u mee ophouden hoor!’

Als ik ergens niet tegen kan, dan is het wel zo’n betweter die jou,met een zeikstemmetje, weet te vertellen wat je doen of laten moet.
Ik haal mijn Amsterdams penoze accent voorgaats en zeg:’Hé droplul, zou je je eige niet effies met je eige soakies gaan bemoeie?’
Hij begint:’Já máár …’
Ik onderbreek hem met:’Opzoute voader, anders kenne er welderus hele roare dinge gebeure!’
Weer begint hij met ‘Ja maar..’ en weer onderbreek ik hem:’As je nau niet sodesubiet opsodelasert, ram ik die steel in je togus en gebruik je ongewasse karkas as luiwoage, gore seisieslijmer dat je me doar bint!’
Hij opent zijn mond om toch nog wat te zeggen, dus geef ik hem mijn vuilste blik.
Hij durft de confrontatie niet aan en schichtig achterom kijkend verdwijnt hij langs de kade.

Het zou me niet verbazen als straks de ME verschijnt, om hier een gevaarlijk onderwereld figuur uit zijn rubberbootje te plukken.

Een paar minuten later staat er weer iemand die belangstelling vertoond voor mijn noeste arbeid, gelukkig is deze man gewoon benieuwd naar het hoe en wat.
Ik leg hem uit over aangroei, antifouling en uiervet enz.
Ondertussen staat de volgende nieuwsgierige al schuin achter hem te wachten.
Die ene man verdwijnt, verrek nu zie ik het pas, die ander dat is Nico.
Dat is leuk, kunnen we weer even bijpraten.
Nee Nico komt niet aanboord, hij gaat zo op huis aan.
Daar kan ik me wel wat bij voorstellen, want na een vroege dienst ga ik ook het liefst naar huis, even een uurtje “naar het lek luisteren”.
Voor hij gaat neemt Nico nog een foto van me, vlug leg ik mijn luiwagen uit het zicht, uiteindelijk heb ik mijn reputatie van luie ambtenaar hoog te houden.
foto:Nico Stavenuiter.

Na een poosje gezellig ouwehoeren gaat Nico op huis aan en neem ik de luiwagen weer ter hand.

Het onderwaterschip is, voorzover ik erbij kon komen, weer glad en strak.
Na gedane arbeid, is het zoet rusten.
Voor ik mijn welverdiende pilsje open snij ik eerst een stukje “Harde Grunninger Worst” af.
Gezeten in de kuip, kijk ik tevreden om me heen en geniet van het uitzicht.
De haven is al een stuk voller geworden en nog steeds komen er bootjes binnen.
Er liggen al pakken van zes bootjes breed en het blijft maar aangroeien.
Hoewel wij in een van de weinige boxen liggen en dus niemand langszij kunnen krijgen, lijkt het er hard op, dat de haven vol gebouwd gaat worden.
Daar ben ik niet blij mee.
Behalve dat we dan de volgende dag pas kunnen vertrekken als er weer een zooitje boten zijn vertrokken, moet ik er niet aan denken wat er kan gebeuren als op een van de bootjes brand uitbreekt.

Eindelijk daar is Marjanne, met een afgeladen rugzak, een plasticdraagtasje en een paar zere voeten.
‘Heb je alles? Ja? Oké, wat dacht je er van om nog even door te varen naar Medemblik?
‘Prima, even wat dingetjes in de ijskast stoppen, dan kunnen we wat mij betreft meteen weg.’
Ik start de motor en haal alvast een paar trosjes weg.
Een paar bootjes die nog zoekend naar een plekje door de haven varen hebben het in de gaten en komen volgas naar ons hoekje gestormd.
Marjanne komt aan dek en gooit de laatste lijntjes los.
Intussen zijn er al drie zeiljachtjes elkaar aan het verdringen om ons plekje in te nemen.
Een dikke Duitser ligt met zijn Bavaria dwars achter mijn kont, zo kan een ander de box misschien niet in, maar ik kom er van ze leven niet uit.
Ik vraag hem om een stuk aan de kant te gaan.
Met tegenzin gaat hij een klein stukje achteruit.
Weer vraag ik hem om ruimte te maken en weer gaat hij veel te weinig achteruit.
Nogal kwaad zeg ik hem dat als hij nu niet een flink stuk aan de kant gaat, ik mijn bootje weer vastknoop en vannacht hier blijf.
Dat helpt, hij geeft een flinke dot achteruit, meteen sla ik ook achteruit en geef een vette knipoog naar de schipper van een Waarscheepje, dat daar ook ligt te drijven.
Buiten de box gooi ik het “Zeebeest “ met de boegschroef rond en blijf even liggen.
De Bavaria kan niet langs me heen, maar het waarscheepje, dat zich al een beetje in positie had gemanoeuvreerd, schiet zo de box in.
We varen langs een kwaaie Duitser de haven uit.
Marjanne zegt:’Dat was niet netjes van je.’
‘Daar heb je gelijk in, maar ik was er ook niet op uit om netjes te zijn. Als Heinrich gewoon even fatsoenlijk ruimte had gemaakt, had ik er wel voor gezorgd dat híj in die box was gekomen. Nu heeft hij het aan zich zelf te danken’

Al in het Krabbersgat zetten we zeil en zitten tien minuten later alweer op ruim water.
Heerlijk, al die ruimte en die rust, van al die drukte en teveel mensen om me heen word ik chagrijnig.

Straks in Medemblik gaan we naar de Pekelharing haven, of hoe dat ding ook heten mag.
In ieder geval liggen daar nooit zo veel passanten, lekker rustig!


Albert

Wederom een mooi stuk
En denk je wel een beetje aan onze reputatie. Wel een beetje lief zijn voor onze wester buren.. Hij was bij mij ook de box niet ingekomen

Weer een goed stuk idd!

Dank u heren, dank u. 8)

Wester buren Geert?
Maar natuurlijk, ik ben altijd lief voor de Britten.

Vr. gr. Albert.

Ja wij zijn meer van de stuurboord bakboord dan van oost en west.
HAHAHA nee je hebt natuurlijk helemaal gelijk. Maar zo zie je zelfs in mijn compas systeem heb ik deze bevolkingsgroep al uitgeschakeld...

Er zijn trouwens ook oosterburen, die erg van je vakantieverhaal genieten. Bedankt Albert, het was weer geweldig!

Groet,

Da's waar ook, jij woont in Duitsland. Kost me potjandriedubbeltjes wel ¤1,40 aan postzegels om dat vlaggetje daar te krijgen Had je mooi gecompenseerd door je donatie, super, dank daarvoor! Maar hij is op de bus hoor, hij zal dus deze week wel bij je arriveren.

Voordat er een misverstand ontstaat ik heb ook gewoon vrienden in Duitsland.

Vakantieperikelen van Marjanne en Albert. 20

Medemblik-Den oever

Za. 23-06-,07

We hebben lekker uitgeslapen, maar nu, het is al bijna half negen, wordt het tijd om op te staan.
Marjanne is nog in diepe rust verzonken, ik denk dat ik haar met een lief liedje wel wakker krijg.
Daar gaat ie dan, niet mooi maar wel hard!

Rise and shine sleepy Joe.
This the time don’t you know,
to get in to a other kind of dream.

Verder hoef ik niet te gaan, ik krijg een por in m’n zij , ze mompelt iets wat ik niet versta, trekt de deken over haar hoofd en slaapt verder.
Hm, zeker het verkeerde liedje, dan doen we toch een ander en met iets meer volume.
Even denken, eh, oh ja!

Opa kijk ik vond op zolder,
een foto van een mooie stoot.
Komt dat mokkel uit de Playboy?
Kijk die griet is helemaal bloot!

Jochie dat is een gelukkie,
‘k was dat prentje jaren kwijt.
Straks doet opa weer een ru....

Een elleboog, vakkundig tussen mijn ribben geplaatst, doet mijn zoet gekweel overgaan in een kreet van pijn.
Meteen zegt ze met bezorgde stem:’Ik heb je toch geen pijn gedaan?’
‘Nee hoor schat, het is best lekker …. voor iemand van de “Pijn is Fijn” club, maar persoonlijk heb ik ‘s morgens liever koffie.

Na het ontbijt gaan we Medemblik in, wat smeer en gasoliefilters halen.
Op de terugweg doen we de boodschappen voor het weekend.
Eerst koffie met rijstevlaai, dan ga ik de filters vervangen en wandelt Marjanne nog even het stadje in.
Met het vervangen van de filters en het ontluchten van het brandstof systeem, gaat er een uurtje heen.
Nog een scheutje olie in het carter om te compenseren voor wat er samen met het filter verdwijnt.
Zie zo, opruimen, klauwtjes wassen, wachten op de kapiteinse en ondertussen een proef draai doen.
Mijn Buhk start meteen en loopt als een zonnetje.
Heel wat anders dan de Volvo in mijn vorig bootje.
Die startte ik, uit voorzorg, al een kwartier voor ik hem eventueel nodig had.

Het loopt al tegen tweeën, há daar is Marjanne.
Ze heeft, bij een particulier, een grote bak met onbespoten aardbeien gekocht en onderin haar rugzak ligt een berg biologische aardappelen.
‘Oké, voor en achter!’
Buiten zetten we zeil en varen, lekker ontspannen in de warme zon, langs de dijk van de Wieringermeerpolder.
We naderen de voormalige werkhaven voor Zuiderzeewerken “Oude Zeug”.
Tot voor een jaar of wat terug zag je hier alleen wat jachtjes die kwamen overnachten en in de herfst was het een tijdje druk met binnenschepen die suikerbieten kwamen laden.
Nu staan er loodsen van jachtwerf Jongert, zo hoog en breed als een vliegtuig hangaar.
Daarbinnen bouwen ze zeil en motorjachten tot vijfenveertig meter lengte.
We zeilen kalm door, hier hebben we niets te zoeken.
Al zeilend lopen we de voorhaven van Den Oever binnen.
Marjanne start de motor en ik rol de zeilen weg.
De jachthaven keuren we geen blik waardig, we gaan meteen door naar de sluis.
Na drie overnachtingen op zoetwater wordt het hoogtijd dat we weer wat zeelucht opsnuiven.
Eerst komt er een leeg olieblik van zo’n negenhonderd ton naar buiten dan volgen er twee kleine viskottertjes.
Nu zijn wij aan de beurt, samen met nog wat andere zeiljachtjes meren we af in de kolk.
Het jacht achter ons wil eerst zijn voorlijntje vastmaken.
Ik roep hem toe om eerst achter vast te maken om dat de stroom hier achterin komt.
Hij doet wat ik zeg, maar aan zijn gezicht zie ik dat hij het niet helemaal begrijpt.
Wanneer hij afgemeerd ligt, leg ik hem uit dat vanwege de zoutwaterkering er in de sluizen naar het wad altijd een kunstmatige stroming wordt gehandhaafd.
‘Dat heeft tot gevolg dat, als je eerst voor vastmaakt, je boot rond gaat en schade kan maken, dat is niet prettig voor jou en vooral niet voor je buren.’
Hij zegt dat hij het begrijpt, maar de vraagtekens staan in zijn ogen.

Na het schutten stuiven de anderen het wad op, om over de eb naar Texel te varen.
Wij varen door de oude haven en gaan BB uit de buitenhaven in, om te kijken of er een plekje is naast een van de mosselboeren die hier hun kotter neerleggen en thuis weekend houden.

‘Kijk Marjanne, ze heten ons al welkom, dan gaan we hier maar langszij.’

Zo, we liggen hier uit de kunst, er staat geen lichtkar te draaien en er is geen mens aanboord.
Geen andere jachtjes met herrieschoppers en niet dicht op elkaar gepakt.
Heerlijk rustig genieten van het ruime uitzicht en de schepen.

Marjanne is al aan het koken en ik dek, buiten in de kuip, de tafel.
Wat we eten? Vis, lekker!

En morgen?
Morgen naar Texel.


Albert.

mooi verhaal

De vakantie perikelen van Marjanne en Albert. 21


Den Oever – Texel.

Zo. 24-06-,07

Het is 05:55 uur het zonnetje geeft al lekker warmte af en we zitten in de kuip aan het ontbijt.
Koffie, gebakken eitje, sinasappelsap en een boterhammetje met zoet tot besluit, maken dat we er weer even tegen kunnen.
Dit vroege opstaan op zondagmorgen heeft trouwens niets te maken met enige drang tot kerkbezoek, integendeel zelfs, het heeft alles te maken met het getij.
Wanneer we in de laatste twee uren van de eb richting Den Helder kachelen, kunnen we over het eerste van de vloed de Texelstroom op zeilen naar Oudeschild.
De wind is ZZW 4 dus is de hele route bezeild.

We hebben nog geen havenmeester gezien en dus ook geen havengeld betaald, jammer dan, we zullen op Texel een pilsje op hem drinken, dat is goed voor ons én voor de plaatselijke middenstand.

06:10 Voor en achter!
Nog in de haven zetten we zeil en eenmaal buitengaats mag de motor uit.
De ebstroom zet hier, in het Visjagersgaatje, behoorlijk fel door en met een behoorlijk vaartje kachelen we door de smalle geul.
Het op stroom varen is toch wel een stuk interessanter dan rondscharrelen op het binnenwater.
Het is hier behoorlijk oppassen geblazen, want de stroom staat af en toe schuin op het vaarwater en dreigt ons buiten de geul te brengen.

Over de eb aan de grond lopen is nu niet bepaald een hobby van me, want waar kan je bij vijfenveertig graden slagzij je pilsje kwijt?

Zo af en toe moeten we zowat dwars in de geul liggen om niet op die boei te klappen waarvan het daarnet nog leek dat we hem op ruime afstand zouden passeren.
Een paar mijl verderop volgt de stroom weer netjes de bochten van de geul en kunnen we ontspannen van het zeilen en het Wad genieten.
Op de droogvallende platen scharrelen allerlei vogels rond, niftig op zoek naar voedsel.
Een zeehond steekt zijn kop uit het water, bang is hij niet want we passeren hem op minder dan vijftien meter afstand, maar hij blijft ons met zijn grote donkere ogen aankijken.
Al van ver zien we aan BB de grote loodsen van de marine en over SB komen de windmolens van Oudeschild in zicht.
We gaan behoorlijk hard, de snelheid over de grond is nu bijna zeven mijl.
Zo komen we te vroeg bij de Texelstroom, dus rol ik de Genua weg.
Nog vrij vroeg komen we bij de kruising van Malzwin en Texelstroom en gaan bij de GvS 4. SB uit.
Omdat het laatste van de eb nog zwak doorloopt, liggen we nagenoeg stil naast de boei.
Hup, de volle Genua erbij, nu lopen we weer.
Een grote veerboot verlaat de veerhaven van Texel en zet koers op Den Helder.
In hooguit een kwartier vaart hij over het Marsdiep naar de vaste wal en is een andere boot op weg naar Texel.
We naderen Oudeschild, de marifoon zet ik alvast op het kanaal van de havendienst, zodat ik op de hoogte blijf van de in en uitgaande vaart.
Niet dat ik op zondagmorgen grote viskotters verwacht, maar de ingang is nauw en onoverzichtelijk en de “Bruine vloot” houdt zich, net als wij, niet aan de zondagsrust.

Om 08:50 liggen we afgemeerd langs een drijvende steiger in de jachthaven.
We hebben het gevoel dat we het grootste deel van de dag er al op hebben zitten, maar in feite zitten de meeste mensen nu aan het ontbijt.
Eerst maar een sticker uit de betaalautomaat halen en deze aan het hekstag hangen.
Zo, omdat we wel erg vroeg op waren ga ik, volgens goed zeemansgebruik, nog even naar het lek liggen luisteren.
Marjanne wil dat we gaan fietsen, dan gaat ze maar alleen, want plicht gaat voor plezier.
Zo lekker in het zonnetje, op de zachte kussens van de kuipbank, luister ik aandachtig.
Om me nog beter te kunnen concentreren, sluit ik mijn ogen.

‘Hé, luie vent wordt eens wakker ik ben naar Den Burg en terug gefietst en jij ligt maar te maffen!’
Ik kom geeuwend overeind en zeg, diep beledigd:’Daar moet je toch wel een vrouw voor zijn, om geen besef te hebben van het delicate verschil tussen maffen en naar het lek luisteren, bovendien kan jij nooit in tien minuten naar Den Burg op en neer zijn geweest.’
‘Tien minuten? Het is bij elven, je bent bijna twee uur onder zeil geweest.’
Hier kan ik niet tegen op, want hoewel ik er heel zeker van ben dat ze de zaak vernachelt, kan ik natuurlijk nooit bewíjzen dat ze met alle klokken en horloges op Texel heeft geknoeid.

We eten een boterhammetje, waarna Marjanne afwast en ik de drinkwatertank bijvul.
Nu komt voor mij het zwaarste deel van de dag, ik moet fietsen.
Marjanne ’s zuster en zwager staan hier ergens met een caravan en nu moeten wij daar zo nodig heen.
‘Maar waarom moet dat per fiets, Henk kan toch even met zijn auto naar Oudeschild komen om ons op te pikken?’
‘Nee, want dan moet hij ons vanavond ook terugbrengen en kan dus niet drinken en dat op zijn eigen verjaardag..’
‘Nou dan zuipt híj maar niet en ga ík er twee keer zo hard tegen aan, zogezegd om de zaak in evenwicht te houden.’
Ik kan lullen als Brugman, met ijzersterke argumenten zoals ‘Weet je wel dat het hier ’s avonds in het donker stikt van de struikrovers, om van de Witte Wieven nog maar te zwijgen.’ wat ik ook zeg, het helpt niet en even later sta ik mijn fietsje uit te klappen en de bandjes bij te pompen.

De hele rit laat ik luidkeels blijken dat mijn tere gestel niet ontworpen is voor deze manier van voortbewegen, maar Marjanne blijft keihard beweren dat dit gezond voor me is.
Ook is ze totaal niet onder de indruk wanneer ik beweer dat mijn fiets levensgevaarlijk is. ‘Want en dat gebeurt me met de auto nóóit, iedere keer dat ik met die fiets stil sta val ik om.’

Na een martellende reis van meer dan een uur onder de brandende zon, kom ik uitgeput, stijf en gebroken van de zadelpijn, samen met mijn harteloze eega, op de camping aan.
Voor de caravan plof ik in meteen in een stoel en roep:’Bier, breng mij bier!’
Mijn schoonzusje komt naar buiten, begroet ons hartelijk en vraagt of we het makkelijk konden vinden?
‘Hou op alsjeblieft, voor we jullie gevonden hadden zijn we zijn wel drie keer dat rot eiland rond gefietst.
Ik ben afgepeigerd, heb dorst en mijn zak slaapt.’
‘Ach.’ zegt ze net even te vriendelijk ‘Ik wil hem wel even voor je wakker schudden.’
‘Nee dank je, heel lief van je, misschien een andere keer, voor nu ben ik al tevreden met een kouwe keil.’
Mijn zwager die, als ex barkeeper bij het leger, toch wat meer begrip heeft voor zijn noodlijdende medemens, komt met een paar ijskoude halve liters aanzetten.
Dank je Henk, proost!

Een uurtje later komt er nog meer verjaarsvisite, nog een zwager en nog een schone zus, zij zijn met de veerboot gekomen.
De dames vinden dat we met glimmende metalen balletjes naar een nog kleiner balletje moeten gooien.
Volgens de een heet dat “Jeu de boules” maar de ander weet zeker dat “Pétange” het goede woord is, terwijl de derde met een woord komt dat ik zelfs in een zeemanskroeg niet durf te gebruiken.
Ze komen er niet uit, dus worden de mannen geraadpleegd.
Nu lopen wij al een tijdje mee en weten dat het van ware doodsverachting, ja zelfs waanzin getuigt, als je tussen de drie zusjes komt.
We beweren dan ook dat we het echt niet weten en trekken nog een gouden rakker open.

Het spel is al een half uurtje aan de gang en ik sjok steeds opnieuw achter ballen aan die ik eerst zelf heb weggegooid.
Een zinloze bezigheid als je het mij vraagt.
Onder het mom van ‘Auw zeg, ik heb kramp in mijn hand’ zoek ik de caravan weer op.
Amper heb ik me met een kouwe keil in een stoel onder een schaduwrijke boom genesteld, of mijn zwagers voegen zich bij me.
Gedrieën kijken we naar de zusjes die ijverig doorgaan en al bier drinkend vergelijken we de kontjes en andere attributen.
We komen tot de conclusie dat we het slechter hadden kunnen treffen.
De dames beëindigen hun spel en komen ook wat drinken.
Na een korte rustpauze willen de dames een spelletje badminton doen.
Er blijken twee sets te zijn, dus kunnen er vier sportievelingen tegelijk aan de gang.
De dames smoezen even en komen dan onze richting uit.
Ik zie de bui al hangen en terwijl ik op een vogel wijs die al een tijdje met zijn snavel, tokke tokke tok, tegen een boom aan zit te hakken zeg ik:’Zeg jongens hebben jullie dat roodkuifsijssie al gezien?
Het schijnt dat ze aan deze kant van de Gobi woestijn zelden of nooit worden waargenomen.’
Terwijl we alle drie deze wel zéér zeldzame vogel bewonderen, storten de dames zich op de jarige zwager en slepen hem wreed weg uit de veilige vriendenkring.
De overgebleven zwager en ik smeren nog een toostje en spoelen dat weg met bier.
‘Wat een Jan Hen is dat, hij laat zich wel heel erg door die meiden op z’n kop zitten.’
Ja hij zou zich moeten schamen, die gespierde lafaard, ik ben blij dat wij niet zulke mietjes zijn, proost.’

Het wordt donker, na de maaltijd en de afwas zitten we nog een paar uur buiten maar nu de zon weg is wordt het fris.
Het andere koppel blijft een nachtje slapen in de caravan maar mij niet gezien.
‘Blijf toch, we hebben plaats zat.’ Zegt mijn schone zus.
‘Nee dank je, pas als dat ding fatsoenlijk in de haven drijft blijf ik een nachtje pitten. Ik ben allang blij dat hier geen bekenden zijn langs gelopen en mij voor die sleurhut hebben zien zitten.’
Ach jij, altijd maar die bootjes, ik snap niet hoe je mijn zusje zo gek hebt gekregen.’
‘Lieve schone zus, dat was heel makkelijk. Eerst heb ik een boot uitgezocht en pas daarna heb ik een meisje bij de boot gezocht en je ziet, het werkt.’
We nemen afscheid en stappen op de fietsjes.
We doen rode en witte led lampjes aan, dat schijn het perfecte middel te zijn om koddebeiers, veldwachters en ander gespuis af te schrikken.
Het hobbelige fietspad loopt tussen bomen en struiken door en is niet verlicht.
De led lampjes brengen ook al niet veel licht in het duister en dat net nu ik zelf ben ook niet meer zo helder ben.
Maar denk je dat Marjanne begrip opbrengt voor mijn omwegen door de bosjes en greppels?
Nee dus, wanneer ik voor de derde keer overeind krabbel en klaag over pijn in mijn knie, zegt ze heel harteloos.:’Als je niet kan fietsen ga je maar lopen en nee, je mag niet bij me achterop!’
Is dit nu trouw in voor en tegenspoed?

We komen door de stille buiten wijken van Den Burg, alwaar ik, luidkeels en met tranen in mijn ogen, het droeve lied van Ketelbinkie voordraag.
Marjanne zegt:’Stil nou je maakt de mensen wakker.’
Maar een echte troubadour laat zich de mond niet snoeren:’voor ’t ouwe mèèèèns in Rotterdam!’
Een mannenstem roept om stilte.
‘Zie je wel Marjanne, je moet er niet steeds doorheen praten, dat vinden de mensen niet prettig.’

Op het laatste stuk zien we, zwevend in de nevel boven het weiland, nog een stel Witte Wieven.
Marjanne, die af en toe wel heel nuchter reageert, zegt:’Klets niet, het zijn schapen.’
Dan vervolgt ze peinzend:’Ik denk dat ik morgen een lamsbout braad, hm lekker, met honing en tijm.’


Albert

De vakantieperikelen van Marjanne en Albert. 22

Ma. 25-06-,07

Texel –Den Helder.

Tegen de tijd dat ik uit mijn kooi kom, is de ochtend al half voorbij.
Marjanne is op haar fietsje naar Den Burg om boodschappen te doen.
En ik? Ik bestrijd een knaap van een ongecastreerde kater met zwarte koffie en een kouwe douche.
Na een stevig anti kater ontbijt, van koffie, gebakken eieren met bacon en een groot glas tomatensap met peper en zout, begin ik weer een beetje bij de mensheid te horen.
Het is lekker warm zo in het zonnetje en om nog beter over de wereldproblemen te kunnen nadenken sluit ik mijn ogen.
Ruw wordt ik uit mijn concentratie gerukt door de stemmen van mijn zwagers.
‘Moet je dat luie zwijn daar nou zien zitten pitten, aan de andere kant van het eiland kan je hem al horen snurken.’
‘Ja, hij zou een voorbeeld moeten nemen aan ons, wij waren er om zeven uur al uit.’
‘Ja zeker om te pissen en dan snel je nest weer in.’zeg ik.
Ik doe mijn ogen wat verder open en nu pas zie ik dat mijn schoonzusjes ook op de steiger staan.
‘Hallo schoonheden, komen jullie gezellig aan boord en laat die lelijke kerels maar in de haven springen, het liefst met het reserveanker of een ander zwaar voorwerp om hun nek.’
Zwager Henk houdt een gebaksdoos omhoog en zegt:’Oké, als we niet welkom zijn gaan we weer.’
‘Nou vooruit, voor déze keer wil ik het door de vingers zien, geef die doos maar hier, voor dat je hem uit je kromme klauwen laat kletteren.’
Na deze hartelijke begroeting zet ik koffiewater op en loer stiekem in de gebaksdoos, hm, niet slecht.
Nog voor de koffie is doorgelopen, komt Marjanne ook al aanzetten en is het circus compleet.

Na een paar uur vertrekt de visite en maken wij de boot zeeklaar.
Het plan is, om achter in de middag via het Marsdiep naar zee te gaan en vanavond laat in IJmuiden aan te komen.
Helaas, de weergoden denken daar anders over.
“The Netherlands coastguard” begint even met getallen te gooien waar je niet blij van wordt, W 5-6 later krimpend naar SW 8-9.
‘Wat doen we? Blijven liggen en hopen dat het alleen maar een zomerstormpje is? Of naar Den Helder gaan en morgen beslissen of we buitenom of binnendoor gaan?’
We kiezen voor den Helder.
Even later, om 16:20 uur, draait de motor en is het “voor en achter”.
Buiten de haven merken we dat de wind al is toegenomen tot 6 bft.
Aanvankelijk, onder het oppertje van Texel, met het grootzeil tot de helft gereefd en de Genua vol bij, lopen we lekker.
Maar hoe verder we uit de kust komen hoe hobbeliger het wordt en op het Marsdiep staat een ongemakkelijk hoog knobbelzeetje.
Door ook de Genua een stuk in te rollen komen we wat makkelijker in het zeetje te liggen en neemt de snelheid zelfs wat toe.
Voor de haven roep ik VC Den Helder op, meld mijn positie en geef als bestemming de Marine Jachthaven.
Binnen de pieren roep ik de jachthaven op en krijg het nummer van de box waar we mogen liggen.
Even later, om18:05 uur, liggen we vast.

We gaan havengeld betalen en staan even te kijken bij de Marine Jachtclub waar ze druk bezig zijn om, i.v.m. de naderende storm, op het dakterras alle zonneschermen, vlaggen en feestverlichting weg te halen.
‘Zeg Marjanne, we gaan niet koken, we gaan hier in de jachtclub eten.’
‘Wat, híér bij de marine? Ben je van je geloof gevallen?’
‘Nee, dat niet maar er is één ding bij de marine dat wél deugt, hun “happie blauw” en daar heb ik wel trek in.’
Ze kijkt me vragend aan, ‘Happie blauw?’
‘Dat is nasigoreng volgens marine recept, nogal pittig maar wel erg lekker.’
We gaan weer aanboord om kleren aan te trekken die wat minder zeewaardige zijn maar wel lekker zitten.
Even later klauteren we de smalle trap op naar het restaurant zoeken een tafeltje dat uitkijkt op de haven en bestellen wat te drinken, Marjanne rode wijn en ik een grote pils.
Ik zeg:’Welk jacht vindt jij het mooiste?’
‘Die daar, achter in de hoek.’
Ik zeg:‘Je hebt een goeie smaak, die vind ik ook de mooiste.’ en tevreden kijken we naar ons scheepje.
We bestellen eten, Marjanne iets met gebraden kip, ik een “happie blauw” en groente soep vooraf.
De nasigoreng wordt geserveerd met een compleet garnituur van ondermeer zuur, gebakken eitje enz. en als klap op de vuurpijl een schoteltje met lombokjes.
Marjanne kijkt naar die kleine vuurrode, onschuldig uitziende pepertjes en wil er een in haar mond steken.
Op het nippertje kan ik haar hand tegenhouden en zeg:’Snij dat dingetje eens door, raak de binnen kant even aan en proef dan je vinger.’
Ze doet het, trekt een grimas en neemt vlug een slok van mijn bier.
De nasi is lekker en door af en toe een minuscuul hapje van een lombokje te nemen wordt de smaak nog beter, wel moet er het nodige bier aan te pas komen om de zaak te blussen.
Terwijl we wachten op het dessert (IJs met vruchten en slagroom), raak ik in gesprek met een marineman.
Om niet te laten blijken wat ik als koopvaardij man van de Marine vind, begin ik maar over de “Urania”, het opleidingszeilschip voor toekomstige officieren, dat nu bezig is met een rondje Noord Atlantic.

Wanneer we weer aanboord gaan zegt Marjanne:’Je hebt je netjes ingehouden, dat wel maar ik zat er bij met kromme tenen, want je had al een beste slok op en dan wil je wel eens een tikkeltje minder tactisch zijn.’
‘Wie ik???’ Hoe kom je daar nu bij?

Albert

Op naar deel 23 :!:

Hallo Albert 45,

Heb erg genoten van je verslag, leuke trip en met de nodige humor verteld. Ben benieuwd naar je schip, is het een LM28 of -30vt. Had zelf ooit een 23vt, maar durfde daarmee niet op zee omdat de kuip niet zelflozend was. Zeeuwse Delta was wel te doen en zeilen ging prima.

mvg Jutter.

Hallo Jutter,

Dit forum betaald verd..de slecht (0,0) voor mijn verslagen, dus moet ik het met de waardering van de lezertjes doen.
Bij deze mijn dank daarvoor.

Als je op de Oostzee ziet dat die Denen met een LM23 bij harde wind en een flink zeetje nog uitvaren, dan krijg je toch echt wel waardering voor de zeewaardige eigenschappen van die bootjes.

Ons bootje is een LM28. Hier liggen we op het eiland Langerooge.

Vr. gr. Albert