Onderwerp: De 'ZEELAND'

Grappig,
Als IJmuidenaar (ijmuienaar) leuk te lezen. Omdat de Bruinvis ook (nog steeds) bestaat en nog seteds een kroeg is bij de sluizen en vlak bij waar het oude kantoor van Wijsmuller was
En natuurlijk de Zeeland van Wijsmuller.

ik ken dit soort verhalen wel ja
mijn opa ( god hebbe zijn ziel zou nu 110 gewoorden zijn )
heeft ook voor wijsmuller en vele andere rede rijen gevaren.

zo ken ik bv de verhalen dat hij terug kwam van een reis met bontmantel voor moeder de vrouw en dochter.
maar dat deze 2 dagen later weer verdwenen waren om vervolgens, gedragen te zien worden door de dochter van de kroegbazin waar opa de vorige avond vandaan naar huis was gedragen omdat hij zo dronken was.

Leuk begin van een mooi verhaal.. ik ben benieuwd naar het vervolg!

'De Zeeland"


Varen!

Om vier uur in de morgen is het ‘voor en achter’ en varen.
Het is gelijk mijn roertorn, ik voel me ziek en misselijk!
De stuurman neemt het wiel even over en ik sprint naar beneden en hang over de muur met mijn vingers in mijn keel.
Na een plens water in mijn gezicht, pak ik een droge boterham en sta al kauwend weer aan het wiel.
De stuurman grijnst: ‘Als je er niet tegen kan, mot je ook niet zuipe.’

We doen wat kustreisjes met klein baggermateriaal, Duinkerken, Engelse zuidkust, Stavanger enz.
Op een van die reisjes komen we de concurrent tegen.

De concurrent

De zee is als een spiegeltje zo glad en het is mistig, niet potdik maar af en toe valt het behoorlijk dicht.
Niet ver van Dover ligt midden op zee een groot vrachtschip voor anker.
Het is een Frans sprekende Belg, de Monthouet die een aanvaring in de mist heeft gehad. Aan bakboord in luik vijf zit een gat waar de lading uit komt drijven en waar wij zo naar binnen zouden kunnen varen.

Er zijn vijf doden te betreuren.
Rond om de Monthouet liggen slepers uit Duinkerken ( de smerige aasgieren ), maar dat weerhoudt onze kapitein er niet van om ook zijn diensten aan te bieden.
Onze ouwe begint zijn verkooppraatje, per megafoon, met de geweldige hoeveelheid paarden die we aanboord schijnen te hebben.
Dan gaat hij over op onze “very big pumps” en hemelt hij onze duikers op, als zijnde tovenaars die onderwater wonderen kunnen verrichten en dat gaatje wel even dicht zullen punniken.
Als ook dat niet helpt mompelt hij iets over stomme Fransozen die elkaar de hand boven het hoofd houden en iemand anders geen droog stuk brood gunnen.
Wij hebben zwaar de pest in, want een jop als deze levert goed centjes op.
Maar ook dit hoort bij het spel en omdat we hier niets meer te zoeken hebben, vervolgen we de reis.

Na een tijdje krijgen we orders 'Opstomen naar Vlaardingen' we gaan een sleepreisje naar Kaapstad gaan doen.


Albert.

"De Zeeland"

De lange reis op!

In Vlaardingen maken we vast op de grootste emmerbaggermolen die er bestaat en ook krijgen we een flinke beunbak mee.
Op de molen is de ladder gedemonteerd en zijn de emmers op dek gelast, om het zwaartepunt omlaag te brengen.
Op de bak (onderlosser) staan een sleepboot en twee sleepvletten op halverhoogte in het beun gelast.
Na het vastmaken brengen we het nodige materiaal voor de runners over, zoals zwemvesten, reddingsvlot, vuurpijlen, aggregaat, radiozender, seinlamp op accu, olielampen voor boord en heklichten, rondschijnende rode lampen, stores, gasolie voor het aggregaat, petroleum voor de lampen en om op te koken, pompen voor als het gaat lekken en nog veel meer.

We gaan naar zee en buiten vieren we de sleepdraden wat op, de bak hangt een endje achter ons en staat op de beting vast.
De molen zit daar weer een eindje achter en wordt gesleept op de sleeplier.

We draaien economische snelheid op een motor en lopen ca. 4 mijl, hard gaat dat dus niet.
Nu is het zo dat op de zeesleperij het woord overwerk niet bestaat, in plaats daar van krijgen we joppengeld wanneer we een schip in nood bergen.
Joppengeld houdt in dat van de schone winst een percentage naar de bemanning gaat, wat vervolgens weer naar rang verdeeld wordt.
Op een reis van haven naar haven zo als we nu doen, krijgen we mijlen geld.
Er zijn lichte, middel en zware mijlen, dit ter beoordeling van dezelfde figuren die onze gages berekenen.
Met de huidige snelheid maak je per etmaal nog niet genoeg mijlen voor een pot bier met een
gebakken visje.
En als het straks een beetje gaat waaien, tellen de mijlen weer af omdat je achteruit wordt gezet.


Biskaje
Na het Kanaal, bij het naderen van de honderd vadem lijn, worden de sleepdraden verder uitgevierd, tot dat de bak op vijfhonderd en de molen op duizend meter draad zit.
Een sleeptros is niet een geheel maar bestaat (gezien vanaf de sleep) uit een spruit van ankerketting, een voorloper, een rekker en een sleepdraad.
Dit geheel hangt in een grote bocht naar beneden en zou in ondiep water zo als de Noordzee en het Kanaal over de bodem schuren.
Vandaar het kort houden tot we op diep water zitten, wat meteen voorkomt dat een of andere
snuggere malloot tussen sleper en sleep doorvaart

Het is prachtig zomer weer en de Golf van Biskaje maakt dit keer zijn reputatie niet waar maar toch zit je als uitkijk naar achter te kijken, want een molen waarschuwt niet, maar gaat in een keer op zijn kop.
Eén fout zeetje of een lekke tank is al genoeg.
Het is nacht en pikkedonker, ik ben uitkijk.
Ik zit op de brugvleugel, op de bak van het boordlicht, de sleep in de gaten te houden.
Alleen de boordlichten en de rode rondschijnende rode toplichten zijn te zien.
Je zou er bij in slaap vallen.
Dan schrik ik me de pokken, waar net een paar olielampjes brandde, is er ineens een explosie van licht.
Op mijn kreet van ‘STUUR’, vliegt de stuurman naar buiten en staat net als ik even met zijn ogen te knipperen.
Dan zien we wat er aan de hand is, de molen baadt in een zee van licht.
Alle navigatielichten, schijnwerpers en werkverlichting branden.
De runners hebben de machinekamer aan de praat gekregen en laten ons dat op deze manier even weten.

De bemanning
De bemanning bestaat uit een man of 28: de Kapitein (een ouwe lul van achter in de dertig), 2 stuurlui, 1 sparks, 1 bootsman, 6 man aan dek, 2 in de kombuis, 4 a 5 machinisten plus nog wat olielui, 5 runners op de sleep, 1 scheepshondje en Ome Kees.

Ome Kees
Ome Kees is de elektricien, hij is stok en stokoud, al 50 jaar en hij maakt zijn eerste reis.
Dat komt omdat hij altijd in een of andere fabriek heeft gewerkt en nu voor dat hij zijn laatste adem uitblaast toch nog wat avontuur en romantiek wil meemaken.
Laten we hopen dat hij lang genoeg blijft leven.

Wanneer op de lange reis de verveling toeslaat, is meestal de jongste de lul.
Niet op de “Zeeland”, daar is de oudste degene met de minste ervaring, dus Ome Kees is aan de beurt.
Al de bekende flauwe rotstreken halen we met hem uit.
Van de schop met het voetje tot het kompassleuteltje en van het dichtnaaien van de pijpen van zijn overall tot water in zijn schoenen als hij ligt te slapen.
Maar de wraak van Ome Kees is zoet!
Hij laat alles over zich heenkomen zonder zijn goede humeur te verliezen.
Hij blijft vriendelijk, behulpzaam en klaagt niet.
Uiteindelijk zijn wij degenen die zich hier niet erg prettig bij voelen en ons schamen.
Natuurlijk wordt hij nog wel eens in de maling genomen, maar dan op de manier zoals we dat elkaar ook doen.


Albert

ik zie dat je one line bent albert!!!!
zit je het vervolg te schrijven?????????

het blijft interesant en spannend op deze manier op het forum

Hoi Danny,

Nee, ik wacht even tot de kramp uit mijn vingers is.

Vr. gr. Albert

Albert,

Prachtig verhaal. Ga a.u.b. vlug door. Het eerste bier is van mij !!!

Groet Noche

Prachtig om te lezen, erg mooi geschreven, een waardige opvolger van de mooie verhalen over de trip langs de Engelse kust. Wacht met smart op de volgende verhalen ...

Snert

De Golf en de Portugese Noord hebben we al weer achter ons, de zon schijnt en het wordt steeds warmer.
Het is zaterdagmiddag en we hebben lekker snert gegeten, borden vol!
Aan de geluiden te horen begint de spijsvertering al goed op gang te komen
We staan met een man of wat op de brugvleugel en vervelen ons, elkanders verhalen kennen we onderhand wel, dus wat zullen we nu weer eens doen?
‘Laten we een schetenwedstrijd houden, wie de hardste laat is de winnaar’.
‘Nee, ik weet wat beters laten we in de stuurhut gaan staan met alles dicht en wie het eerst voor de stank vlucht is een doos bier kwijt’.
We roepen de anderen erbij en staan als haringen in een ton stijf op elkaar gepakt te meuren dat het niet mooi meer is.
Het knettert en knalt aan alle kanten, de lucht is niet te harden, de temperatuur is dik boven de 35 graden en we staan te zweten als otters.
Dit is echt niet vol te houden, maar niemand wil als eerste opgeven.
Ome Kees ( die ertussen is beland zonder precies te weten waar het om ging) zegt met benauwde stem: ‘O, dat was ik vergeten, maar ik zou nog even naar die eh dinges kijken, ik ben zo terug, dat vinden jullie toch niet erg ’?
‘Tuuuuurlijk niet Ome Kees’.
Hij open de bakboordsdeur, stapt naar adem snakkend de vleugel op en hoort achter zich, ‘ Ome Kees als je zo terug komt, neem je dan gelijk die doos bier mee?’
Wij stormen, elkaar verdringend, door twee deuren tegelijk naar buiten.
Op dat moment komt de kapitein, die zijn hut heeft waar op andere schepen de kaartenkamer zit, in zijn pendek het stuurhuis in.
Door al het gestommel is hij uit zijn schoonheidsslaapje gehaald en staat, terwijl hij zich met volle hand in het kruis krabt, even verdwaasd om zich heen te kijken naar die gekken die daar buiten staan te brullen van het lachen.
Dan bespeurt hij dat de gezonde zeelucht een ietwat ander aroma met zich meedraagt dan gewoonlijk.
Nog harder krabbend, zodat het lijkt alsof hij last van zakratten heeft, informeert hij woedend naar de naam van de hoerenzoon die hier zo smerig heeft staan schijten, want dan zal hij dat gore zwijn wel even over de muur pleuren.
‘Het was Ome Romer, kap’ zegt iemand.
‘O’ zegt die ouwe bedaard en verdwijnt weer in zijn hut.

Ome Romer

Hier moet ik toch even uitwijden over Ome Romer, een bemanningslid dat niet op de monsterrol staat.

Wanneer iemand zegt: ‘We schieten lekker op, nog een weekje en we zijn in Dakar’, dan is er altijd wel iemand die zegt: ‘Stil, laat Ome Romer dat maar niet horen’.
Want Ome Romer is er altijd op uit om de zaak in het honderd te laten lopen.
Net als je denkt dat alles goed gaat, gooit Ome Romer roet in het eten.
Een voorbeeld?
Het mangat van het trossenruim is open blijven staan en er is een beste smak water naar binnen gekomen zodat we een flinke puinhoop kunnen opruimen.
Of je doos bier is opeens leeg en je maat zweert dat hij van niets weet: ‘Echt eerlijk, waar mag ik hier (bij “hier” wijst hij naar zijn kont) stekeblind worden als ik sta te liegen’.
Ja, zelfs als er in de kombuis iets aanbrandt, of de autopilot pleurt uit zijn werk zodat je achter je eigen sleep aanvaart, het is altijd de schuld van Ome Romer.
Ook kan Ome Romer het weer beïnvloeden zodat we dagen achtereen tegen een rottig stukkie zee liggen in te stampen.
Hoe Ome Romer er uitziet?
Dat weet niemand precies.
Soms, wanneer je in het donker vanuit je ooghoek een beweging waarneemt, weet je dat hij weer op pad is, maar écht zien doe je hem niet.
MAAR… WEES OP JE HOEDE!


Albert

vooral de plaatjes uit de oude doos !!!!!!!!
ook heel mooi en aleen al de moeite waard om ff te checken

Hallo lui,

Omdat ik er zelf nog nog niet zeker van ben dat het verhaal van de "Zeeland" op het Zeilersforum thuis hoort, zou ik graag wat feedback van jullie krijgen.
Het gaat me (dit keer ) niet om complimenten maar vanwege boven genoemde reden om een antwoord op de vraag, doorgaan of stoppen.
Ik kan beter nu weten waar ik aantoe ben, dan over pakweg twee maanden.
Daarom nu nog een aflevering en daarna ..........?

"De Zeeland"

De Sparks

Alle zeelui weten dat koks en marconisten gestoord zijn.
De koks vanwege de hitte van het fornuis, de marconisten vanwege het gepiep uit de “spreeuwenkast” en het de hele dag moeten praten in punten en strepen.
Onze sparks is geen uitzondering op deze regel.
Hij gaat er vanuit dat échte heren niet vroeg opstaan en aangezien hij er van overtuigt is hij de enige heer aan boord is, laat hij zich voor tienen niet zien.
Pas met pikheet verschijnt hij in de officiers mess, op zijn badslippers gekleed in ochtendjas met een keurig gevouwen handdoek over zijn arm en een badtasje in zijn hand.
Bij zijn kopje koffie eet hij een geroosterd boterhammetje met aardbeienjam, luistert met één oor naar het getjilp uit de radiohut, met het ander naar de gesprekken om hem heen en leest ondertussen ook nog een flut romannetje.
Om kwart over elf worden de tafels gedekt en verdwijnt hij richting douche.
Inderdaad, een heren leven.
Soms gebeuren er echter dingen die zijn dagritme enigszins in de war sturen.
Bijvoorbeeld wanneer de radar weer kuren heeft.

Onze radar, die nog op de ark van Noach heeft gestaan, laat het op de meest ongelegen momenten afweten.
Dat levert een tafereeltje op als in een ziekenhuis waar de heren doktoren rondom de doodzieke patiënt staan te overleggen.
De eerste machinist, die denkt dat hij vanwege zijn rang het meeste verstand van die dingen hoort te hebben:‘Ja het kan natuurlijk aan het eh …… liggen maar het zou ook heel goed de … kunnen zijn. Hoewel….’
Ome Kees:‘Aan de voeding kan het niet liggen, die heb ik net nog doorgemeten en de spanning is goed’.
De 2e stuurman:‘Ik snap er niets van hij deed het daarnet nog goed, maar in eens was het mis en ik heb nergens aangezeten’.
De kapitein:‘Dat kan me allemaal niks verdomme, als hij het maar snel weer doet’.
De marconist heeft intussen de ingewanden van de patiënt blootgelegd en doet nader onderzoek.
Kapitein:‘Nou sparks hoe zit het, kan je het maken of niet? Schiet eens een beetje op, man!’
Het antwoord bestaat uit, een blauwe vlam en een rauwe kreet van pijn, gevolgd door enige godslasteringen.
De sparks komt overeind met een verwilderde blik in zijn ogen, terwijl zijn haren die anders netjes tegen zijn hoofd geplakt zitten, nu recht overeind staan.
Hij heft zijn handen alsof hij iemand wil wurgen en doet twee stappen richting kapitein.
Die herinnert zich plots een onafgemaakt klusje in zijn hut en is meteen verdwenen.
De eerste begint nog even over condensatoren en hoogspanning, maar daar luistert niemand meer naar.
Op de lange reis is dit humor van de bovenste plank, geen cabaretvoorstelling kan het halen bij de dingen die je hier meemaakt.
O ja, de radar had alleen een nieuwe radiobuis nodig en doet het alweer.

Schurrefie

De tweede en ik lopen samen de hondenwacht.
Hij geeft te kennen dat hij best wat lust maar een boterham met ouwe opsnit is nu niet bepaald aantrekkelijk.
Ik zeg: ‘Moet je horen stuur, als ik een half uurtje naar beneden kan versier ik een lekker schurrefie voor ons.’
‘Waar denk je dat vandaan te halen zit de store dan niet op slot?’
‘Dat wel stuur maar ik kom er wel in’
‘Goed dan, maar als je gesnaaid wordt weet ik van niks’

De hutten van het gewone volk, bevinden zich onderdeks rondom de messroom.
De mijne, een viermans runners hut die ik, omdat de runners op de sleep zitten, voor mezelf alleen heb, bevindt zich vooraan aan bakboord.
In de verste hoek van die hut zit een luik in het dek waardoor je via een stalen ladder nog een dek lager komt en in de store.
Nu zit daar een hangslot op, waar alleen de kok een sleutel van heeft, ….. denkt hij.

Ik ga dus boodschappen doen en daarna aan de gang in de kombuis.
Uien bakken met veel sambal, daar vlees uit blik doorheen vervolgens een blikje tomatenpuree en vier eieren erdoor (goed voor het zakkie), zout niet vergeten.
Half brood onder de arm, blik perziken onder de ander, twee vorken en messen in mijn kontzak, de pan en twee borden in mijn handen en dan naar boven.
De stuurman haalt er rap twee pilsjes bij, dat is genieten!
Na het eten alles goed afwassen en de kombuis achterlaten alsof er niets gebeurd is.
Dit feestje herhalen we nog menigmaal zonder ooit gesnapt te worden.

Ome Romer slaat toe

We zitten nu echt in de tropen, het is bloedheet en er is geen airco aanboord.
Wat is dan logischer, dan nu zuigers te gaan trekken.
We varen nog steeds economische snelheid op BB motor terwijl de SB motor uit elkaar ligt.
De zee is rimpelloos en er staat alleen een kalme oceaandeining.
Af en toe schieten er vliegende vissen laag boven zee door de lucht, om vele tientallen meters verderop kans te zien met alleen hun staart het water te raken en daarmee weer te versnellen zo dat ze verder zweven.
Net na enen, met de warme hap achter de knopen, wordt er alleen gewerkt door degene die wacht hebben, de rest doet een tukkie of zit slaperig aan dek op een plekje in de schaduw.
Ook in de vetput wordt niet gewerkt, véél te heet nu.

Plotseling valt, zonder enige waarschuwing, de BB motor uit.
Even is het doodstil, dan breekt de pleuris uit.
Machinisten en olielui vliegen de vetput in sommige op blote voeten met alleen een pendek aan.
Ook aan dek en op de brug wordt er gerend en geschreeuwd.
De stuurman hangt aan de fluit om de runners op de sleep te waarschuwen.
Al die opwinding snap ik niet, we zitten mijlen ver uit de kust en het is bladstil weer.
Wat kan je hier gebeuren we hebben toch alle tijd?
Dan kijk ik naar achter en begrijp het maar al te goed.
De onderlosser met zijn hoge ronde boeg, komt met een behoorlijk gangetje op ons af.
Logisch, als je bedenkt dat tussen die bak en de sleepboot ca. vijfhonderd meter draad hangt, zo dik als mijn onderarm.
Dat is een gewicht van heb ik jou daar en trekt de bak naar voren en ons naar achter. Bovendien is daar de draad van de baggermolen, die twee keer zolang is en tweekeer zo hard aan ons trekt.
Daar komt de bak aan zeilen, hoog steekt zijn boeg boven ons achterdek uit
Rakelings schiet hij schuin achter onze kont langs, met de twee runners in zwemvest aan dek.
‘Dat scheelde maar een kuthaartje van een negerin’ zegt bootsman Rinus.
‘Nou, zeg dat wel’ roept Klaas:‘daar had ik mijn lul niet tussen durruffe houwe, hoogstes mijn schoonmoeder.’
Ondertussen is de bak, die al een heel eind voorbij is, aan het keren en komt terug, als een stier in de arena die de volgende aanval inzet.
Hier is geen redden meer aan, straks worden we gekraakt tussen bak en molen!
Er worden al voorbereidingen getroffen om de draad van de molen te kappen en die van de bak te laten schieten.
Op dat moment komen er wat vreemde geluiden uit de vetput en start een van de motoren.
Nog voor de telegraaf rinkelt, draait de schroef al vooruit en stuurt die ouwe de boot uit de baan van de bak en voor de molen uit.
De bak is opeens weer zo mak als een lammetje en volgt ons weer netjes, terwijl de molen langzaam afzakt en zijn oude plaatsje weer inneemt.

In eerste instantie worden de vetpriesters vereerd en aanbeden.
Wierrook en lauwerkransen komen er niet aan te pas maar dat is alleen omdat die dingen op zee niet zo snel voorhanden zijn.
Want die tovenaars van beneden hebben toch mooi even alles en iedereen gered, o zo!
Wanneer de hoerastemming wat is afgezakt, zegt iemand: ‘Ho wacht es even, wie heeft dat klote ding eigenlijk laten stoppen, dat zijn toch ook die fietsenmakers geweest?’
Die ouwe knikt en kijkt vuil naar de opper vetpriester.
Deze draait zich naar zijn ondergeschikten en probeert de blik van die ouwe te imiteren.
Nu vliegen de beschuldigingen over en weer, maar niemand heeft het gedaan.
Dan komt een van de fietsenmakers met het enige antwoord waar onze gezagvoerder genoegen meeneemt.
‘Weet je wat ik denk, het was Ome Romer, verdomd als het niet waar is!’
De rest van het zwarte koor kijkt elkaar opgelucht aan en beaamt dit gretig.
Die ouwe kalmeert op slag, geeft de wacht over aan de tweede en verdwijnt in zijn hut.

In welke vorm dit geintje in het machinekamer-journaal komt weet ik niet, maar ik ben wel benieuwd of de naam van Ome Romer genoemd wordt.


Albert

Of dit op Zeilersforum hoort, vraag je je af? Hm, een goede. Aan de ene kant hebben je verhalen weinig met zeilen te maken, maar aan de andere kant zie ik een behoorlijk aantal forumleden die aan je virtuele lippen hangen. De verhalen zijn gewoon mooi, die hoor je niet dagelijks, ze tekenen een wereld waar sommigen van ons misschien van gedroomd hebben... en blijkbaar wil jij ze nog delen ook. Vandaar dat de balans wat mij betreft doorslaat naar een groot compliment voor de schrijver en het verzoek om hier nog vrolijk mee door te gaan!

Prachtige verhalen en nog leuk opgeschreven ook. Misschien technisch geen zeilersverhaal maar dat mag de pret niet drukken.

Ben het eens met voorgaande sprekers. Het voldoet in iedergeval aan de helft van waar de site overgaat "zeilers(1/2)-forum(1/2)". En we hebben denk ik wel meer topics welke nog minder met zeilen te maken hebben dan deze... Dus van mij mag (moet) je door.
p.s. Ook al geef je aan er niet naar te vissen; bij deze toch een compliment.

Geert

Dit zijn echte zeemansverhalen, of zo je wilt varensverhalen.
Het gaat dus over bootje varen, in dit geval gemechaniseert, maar toch, het blijft bootje varen.
Tussen de regels door lees je het verhaal van teamwork afgezonderd van de rest van de wereld, je eigen zien te redden, de geneugten van de zee, maar ook de gevaren, zoals in het laatste verhaal.

Hoort het hier thuis, ik kan alleen maar zeggen, ja 100% en alles onder de noemer ''Ter lering ende Vermaeck''

Dus zou ik zeggen, Albert kom maar op :roll:.

groet

Ron

Oké, jullie vrágen er om!

Nog een kleine aflevering, omdat het Pasen is.


"De Zeeland"


De scheepshond

We hebben een scheepshond, een klein, zwart, lief, vullesbakkie.
Iedereen is stapelgek op hem.
Hij heeft verschillende namen Blacky, Moortje, Ouwe schooier, Vuil zwart schijtend mormel en Vlooienbak, het ligt er maar net aan wie hem aanspreekt.
Eigenlijk is hij van de kok maar toen die ouwe begon van: ‘Bij mij komen er geen vieze smerige stinkende honden aan boord’, wist Blacky meteen met wie hij vriendjes moest worden.
En na het nodige aankijken met trouwe bruine hondenogen, kwispelen en zacht janken, slaapt hij nu bij die ouwe in zijn hut.
Ja, als die ouwe gaat pitten en Blacky is er nog niet, moet de uitkijk hem gaan zoeken.

Toch heeft Blacky één vijand aan boord, een van de matrozen.
Dat komt door dat Blacky gek is op gedragen sokken.
Hoe harder ze naar tenenkaas meuren, hoe lekkerder ze zijn.
Hij kauwt er op en scheurt ze aan reepjes, héérlijk vindt hij dat.
Dat weten we allemaal, dus laten we onze sokken niet slingeren en wie dat toch doet, moet ook de gevolgen dragen.
Weet zo’n beest veel?

De Blacky hater is voor de tweede keer een paar sokken kwijt en loopt te vloeken en te razen
:‘Godverdomme ik flikker die pleurishond over de muur.!’
‘Ja, en jij er achteraan’ zegt bootsman Rinus.

’s Morgens komt Blacky altijd naar de kombuis om wat lekkers te schooien, maar vandaag is hij laat.
De kok vraagt of iemand Blacky al heeft gezien.
‘Nee, maar hij zal nog wel bij die ouwe zijn.’
Met pikheet is Blacky nog steeds niet tevoorschijn gekomen en we worden toch wat ongerust.
In plaats van koffie drinken, gaan we zoeken maar we vinden hem niet.
Dan gaan onze blikken naar de enige die niet mee heeft gezocht.
‘Oké, dit geintje heeft lang genoeg geduurd, waar heb je hem verstopt?’
‘Over de muur, dat heb ik toch gezegd.’
Nu heeft iedere zeeman wel eens gedacht, ‘Als ik overboord pleur terwijl niemand het ziet hoelang hou ik het vol om boven te blijven en hoe is het om langzaam te verzuipen?’
Dus niemand die hem gelooft, zoiets doet een zeeman niet!
We gaan weer zoeken en nu ook in kasten en andere bergplaatsen, maar geen Blacky.
Langzaam dringt de waarheid tot ons door, ‘Die vuile rotschoft heeft het echt gedaan!’
Even dreigt er een lynchpartij, maar dan zegt Rinus: ‘Maak je handen niet vuil aan die klootzak, ik ga wel naar die ouwe.’
Die ouwe wil in eerste instantie meteen op tegenkoers maar omdat het al uren geleden gebeurd moet zijn, is het ook weer uren terugvaren.
Zolang kan zelfs een dapper hondje als Blacky niet blijven zwemmen en we beseffen dat we hem echt kwijt zijn.

De laffe moordenaar krijgt op staande voet de zak en heeft hutarrest tot we in Dakar zijn, vanwaar hij op eigen kosten naar Holland kan.
In de messroom komt hij alleen om eten te halen dat hij in zijn hut moet opvreten en waar hij, wat ons betreft, in mag stikken.
Niemand die ook maar één woord tegen hem zegt en hij wordt straal genegeerd als hij zelf probeert iets te zeggen.
We voelen allemaal een ingehouden woede en die vuile hufter doet er verstandig aan om ook ’s nachts niet aan dek te komen, want een “ongeluk” zit in een klein hoekje.


Albert.

De "Zeeland"

Dakar

De sleepdraden worden opgekort, want we naderen Dakar waar we gaan bunkeren en storen.
Heerlijk om, na al die weken met alleen maar water om je heen, weer land te zien.
Zoveel kleuren groen, en wat ruikt het lekker!

Zodra we vast liggen en ingeklaard zijn kan de gore dierenbeul oprotten.
Het liefst zien we hem tussen wal en schip verdwijnen, maar hij komt veilig aan land en druipt af zonder dat ook maar iemand één woord tegen hem zegt.

We zullen hier twee dagen blijven liggen, dus dat wordt stappen!
Helaas, de twee o/g’s hebben boordwacht en ik ben als eerste de lul.
’s Avonds, iedereen is de wal op en zit ik een baal piepers te jassen, zodat de kok en zijn maatje ook vroeg de wal op kunnen.
Langszij ligt de lege bunkerboot, een sleepbak, te wachten tot de sleepboot hem komt halen.
De bemanning, vijf man sterk, zit gezellig bij mij aan dek te kijken hoe ik dobbelstenen fabriceer.


Van dat kijken naar mijn werk, krijgen de heren honger en vragen me of er wat te kanen valt.
Dat treft, want om dat de vrieskamer leeg moet voor de nieuwe stores, heeft de kok het laatste vlees gebraden.
De grootste soeppan uit de kombuis zit vol met jus en vlees en wie trek heeft die pakt maar
Ik sleep met moeite de pan aan dek en zeg ‘bon appétit!’
Meteen verdwijnt er een grote zwarte ongewassen hand in de lauwe vette jus en komt boven met een grote karbonade.
Na een flinke hap te hebben genomen vraagt hij, al kauwend en slikkend met het vet druipend van zijn kin: “No porc?”
Verdomme, dat is waar ook, die lui hier zijn Mohammedanen en mógen helemaal geen varkensvlees vreten.
Nog voor ik antwoord kan geven, duiken er rap nog vier man met hun ongewassen klauwen in de jus en nemen snel een hap.
Dan staren vijf vette gezichten me vragend aan.
Moet ìk ze nu gaan vertellen dat ze gezondigd hebben tegen de wetten van Allah?
Dus zeg ik: ‘Mais non, pas de porc, ce boeuf’.
Voor de duidelijkheid hou ik twee vingers als horens boven mijn hoofd, maak loeiende geluiden en schraap met mijn “hoeven”.
Dat werkt, nog terwijl ze staan te proppen verdwijnt hun andere hand al in de jus en komt met een karbonade boven.
Weer nemen ze eerst een grote hap voor ze naar de herkomst vragen.
Ik zie aan hun smoelen dat ze verrekte goed weten wat ze aan het schransen zijn, maar toch voer ik na iedere “duik” mijn stierenact op en zijn zij gedekt tegenover Allah.
De mannen krijgen ook nog versterking vanaf de wal en staan elkaar te verdringen rond de pan.
Op het laatst gaan ze tot de ellebogen in de jus om de laatste losse stukjes er uit te halen.
De pan is leeg en ik heb er weer een stel “dikke” vrienden bij.

De volgende morgen ben ik een etmaal vrij en zwerf overdag wat langs de haven en door de stad.
Ik doe niets bijzonders, maar geniet gewoon van het vrij kunnen rondlopen zonder steeds de zelfde rotkoppen te moeten zien.
’s Avonds, wanneer ik mijn maats alweer toffe gasten vindt, gaan we behoorlijk door het lint en hangen weer eens even ouderwets de beest uit.


Albert

leuke verhalen!

Ik krijg hierdoor zo'n zin in het varen!

Over 'n paar jaar zal ik ook wel wat stukjes over mn stagevaren schrijven!

hé Coen,

Welke studie doe je en waar denk je te gaan stagevaren?

Groet, Shackle

ex STM/WTK GHV

De "Zeeland"

Koperen Willem

Er doen verschillende versies de ronde over hoe Koperen Willem, de chef runner, aan zijn bijnaam komt.
Volgens een daarvan heeft hij zijn bijnaam te danken aan de nogal uitbundige kleur van kapsel en baard.
Beiden zijn vrij lang en de kleur doet inderdaad aan koper denken.
Het gerucht gaat, dat hij haar en baard iedere dag wast maar dat de rest van zijn van lijf pas met Kerst aan de beurt is.

We zitten weer op zee en Willem laat ons via het dagelijkse radiopraatje weten dat ze op de molen een extra bemanningslid hebben.
Wat is er gebeurd?
Toen Willem ‘s middags in de stad wandelde, kwam hij in de “Europese wijk” terecht.
Allemaal riante villa’s met grote tuinen en grote hoge hekken.
In een van die tuinen zag hij een pup van een Duitse herder.
Hoe hij het precies geflikt heeft weet ik niet, maar het hondje zit nu op de molen, waar het de cursus “ hoe word ik zeehond in twaalf lessen” volgt.
Het kleine mormel is zeeziek, loopt schijtend en kotsend door het verblijf en denkt dat Koperen Willem God is.
O ja, zijn nieuwe naam is ……….……”Dakar”

Waterskien

Vanaf de brugvleugel heb je als uitkijk goed zicht op de sleep.
De molen, aan zijn duizend meter sleeptros, sukkelt daar in de verte rustig achter ons aan.
De onderlosser, op de halve afstand, scheert twee a driehonderd meter heen en weer, steeds over de draad van de molen heen.
Dat kan geen kwaad, want daar zit een bocht in die minstens honderd meter diep hangt.
Soms lijkt het er op dat de bak ons voorbij wil maar steeds scheert hij terug en laat zijn andere zijde zien.
Het valt me op dat de twee runners, die anders op het heetst van de dag in het zwembad liggen, (in het beun staat meer dan een meter water) nu druk op het achterdek aan de gang zijn.
Het lijkt of iemand iets aan het afzagen is maar het is te ver weg om precies te zien wat ze doen.
De bak scheert weer eens uit en gaat zover door, dat ik weer even op het achterdek kan kijken.
O, nu zie ik het, ze zijn weer aan het haaien vissen met een hieuwlijn met daaraan een stalen voorlopertje met een paar vleeshaken.
Een van de maats staat tenminste achterop een lijn binnen te halen.
Dat moet een flinke haai zijn, want zo te zien krijgt hij hem alleen nooit binnen.
Het achterdek verdwijnt weer uit het zicht.
Ik ben benieuwd of ze dat monster nog binnengehaald hebben.

Tijdens het radiopraatje krijgen we het hele verhaal te horen.
Wat ik voor vissen aanzag, was toch iets anders.

Omdat ze zich verveelden hadden ze iets nieuw bedacht, waterskiën!
Hoe kom je echter aan ski’s?
Heel eenvoudig, je sloopt een paar dikke vloerplanken uit het dek van het verblijf.
Dan neem je een zaag, hamer, een paar broeksriemen, wat spijkers en voor je het weet heb je een paar fantastische ski’s, compleet met bindingen.
Dat ijzerhout het soortelijke gewicht van een spoorrail heeft en dat 4 knopen misschien ook niet de juiste snelheid is om topsport te bedrijven, ach dat zijn alleen maar lastige details waar je niet op moet letten.
Nadat ze geloot hebben wie er het eerst mag, krijgt “de gelukkige winnaar” de ski’s onder gebonden, een lijn om zijn middel en wordt te water gelaten.
Tot zover het geslaagde deel van het watersport gebeuren.

Onze olympische kandidaat komt meteen achter drie dingen.

1.Dat hij niet kan skiën.
2.Dat ijzerhout niet blijft drijven.
3.Dat hij zeker de nieuwe Messias niet is, want over het water lopen lukt ook al niet.

Voor hij beseft wat er gebeurd is hangt hij half onderwater aan de lijn.
Gelukkig zit de andere tamp op een bolder belegt.
Steeds weer gaat hij koppie onder.
Zijn maat probeert hem weer terug naar de bak te trekken maar de ski’s zitten goed vast en werken als drijfanker.
Dan schiet een van de bindingen los en met zijn laatste krachten weet hij zijn andere been ook los te wurmen.
Nu kan zijn maat hem naar de bak toe trekken, waar hij eerst tien minuten half verzopen over het roerblad hangt, voor hij met enige hulp weer aanboord klautert.


Albert

En heb je zelf ook nog effe geprobeerd?

Ik denk dat we in peking ook nog wel zulke afgematte sporters zullen zien.. Alleen dan vanwege de luchtvervuiling.

het eerste verhaal van het hondje wat overboord werd gezet heeft denk ik met mij meerdere mensen aardig geraakt. Vind het knap dat jullie je hebben beheerst en niet ook de dader over boord hebben gezet. Je had altijd nog kunnen zeggen dat Ome Romer het we zal hebben gedaan :twisted:

waterskien aan boord ken ik nog wel van de tijd dat ik op de binnenvaart zat.
als we naar boven gingen ( de rijn op ) deden we dat ook wel eens
de zwierboom ( zwaaiboom ) naar buiten en idd op een stuk gewoon hout gaan staan
je moets idd van goede huizen komen om tye blijven staan op die plank

De "Zeeland".

Ruzie op de onderlosser

Het leven op de onderlosser is nogal primitief.
Er is geen elektriciteit aan boord, dus moet alle verlichting van olielampen en zaklantarens komen.
Er is ook geen hydrofoor, zodat ze zoetwater met een ouderwetse “boerenpomp” uit de tank moeten trekken.
Koken doen ze op een petroleumstel, iets wat met slecht weer levensgevaarlijk is, dus moeten ze het soms dagenlang zonder warm prakkie doen.
Een radio hebben ze niet, laat staan TV.
Wanneer je met zijn tweeën al een paar maanden op een bak zit, ken je elkaar van haver tot gort.
De verhalen van de ander heb je al tig keer gehoord en alle moppen zijn ook al meerdere keren verteld.
Dan slaat de verveling toe en ga je wat anders zoeken.
Omdat waterskiën de heren bij nader inzien toch niet zo bevalt, werpen ze zich maar weer op de hengelsport.

Eerst lopen ze ’s morgens een rondje om de vliegende vissen, die ’s nachts aan boord zijn gevlogen, op te rapen.
Die zijn gebakken erg lekker bij het ontbijt.
Een stuk of wat bewaren ze om tonijn te vangen, dat is lekker voor ’s avonds en de kop is goed aas voor het echte werk, haaien vangen.
Wat doe je met een gevangen haai?
Je kunt de staart afhakken en de tanden er uithalen als souvenir maar dat is na paar keer ook niet interessant meer.
Dus gooi je ze weer in zee?
Niet deze jongens, die hebben weer wat nieuws bedacht.
Een zeewater aquarium met “haaien en andere vissen”.(Vrij naar Wolfgang Ott.)
Zoals gewoonlijk gaan ze zeer voortvarend te werk.
Alles wat ze vangen gooien ze in het beun.
De loskleppen kieren een beetje, zodat het water redelijk ververst wordt maar de vissen niet ontsnappen kunnen.
Ze werken zich uit de naad en sleuren van alles en nog wat aan boord, net zo lang tot ze een leuk “aquarium” vol vis hebben.
Aan één klein detail zijn de mannen voorbijgegaan.
Normaal nemen ze op het heetst van de dag een verkoelende duik in het beun maar nu met die grote scherp getande bekken daar beneden, is er toch iets wat hen tegenhoudt.
Wat moeten ze nu?
De kleppen openen en zo alles laten ontsnappen kan niet.
In Vlaardingen is alles zeevastgezet, gelast of gesjord.
Dus ook de kleppen.
In het beun vissen lukt niet, want die kolere krengen bijten niet.
Zelf het beun in met een strop durven ze niet, want misschien bijten die rotbeesten dan wél.
Dat wordt tot Kaapstad niet zwemmen.
De hele dag kaarten?
Dat verveelt ook, zeker als je allebei vals speelt.
Het loopt uit op een flinke ruzie, waarbij ze elkaar nog net niet aan het mes rijgen en het eindigt in elkaar doodzwijgen.
Vanaf de “Zeeland” kunnen we redelijk volgen wat er speelt.
Het radiopraatje krijgen we nu in duplo, in zowat de zelfde bewoordingen, alleen de namen zijn anders.
Ze ontlopen elkaar zo veel mogelijk, de een huist voorop en de ander zit in het achter verblijf.
Als de een gekookt heeft, loopt hij met zijn pannetje door SB gangboord naar voren om daar zijn prakkie op te kanen, terwijl de ander door het BB gangboord naar achter gaat om zíjn potje te koken.
Dit duurt een dag of wat en net als we denken, dat komt nooit meer goed, zijn ze opeens weer dikke vrienden en halen samen de idiootste stunts uit.


Aardappelen, bier en patentkoppelingen

Het contact met de sleep wordt, twee keer per dag, onderhouden met een radio zender.
Maar omdat de wachten lang en saai zijn staat de Aldisslamp ook vaak te flikkeren, meestal alleen maar voor een ouwehoerenpraatje in morse.
En door al dat oefenen ontstaat er een tempo waar de marine jaloers op kan zijn.

De tweede is weer aan het seinen met de molen en leest: b-r-e-n-g b-i-e-r.
Die ouwe die net van tafel komt en onderweg is naar zijn middagdutje, heeft even mee staan kijken en dicteert de stuurman een antwoord dat er niet om liegt.
Op de molen geven ze het niet zomaar op.
g-r-o-e-n-t-e i-s o-p a-a-r-d-a-p-p-e-l-s v-e-r-r-o-t v-l-e-e-s v-o-l m-a-d-e-n
e-n- a-l-s-j-e-t-o-c-h-k-o-m-t-n-e-e-m-da-n-m-e-t-e-e-n-b-i-e-r-m-e-e
Nu neemt die ouwe de lamp en vertelt ze precies waar het op staat.
Daar zijn de mannen, gezien het antwoord, niet van onder de indruk.
k-y-k n-a-a-r v-o-o-r-d-e-k
De kijkers worden op het voordek gericht, waar twee runners met voorhamers bij de patentkoppelingen staan, klaar om de kettingspruit te laten slippen.
Die ouwe is witheet en seint iets over muiterij en straf.
Het antwoord is kort en krachtig, g-e-e-n b-i-e-r g-e-e-n s-l-e-e-p en de mannetjes daar in de verte beginnen op de koppelingen te slaan.

Nog nooit is er een motorsloep zo snel te watergelaten en vol bier gegooid als nu.
Terwijl het hele spul gewoon met vier mijl voortsukkelt, brengen wij het bier over.
De runners zijn zeer tolerant, want dat er geen aardappelen, vlees of groente bij zit, wordt ons niet kwalijk genomen.

Terug aan boord hebben we het nog over deze “muiterij” en knikken veelbetekenend, als iemand zegt: ‘Ome Romer kan hier wel eens achter kan zitten’.


Albert

Hey Shackle,

Ik doe Maritiem officier Mbo4 (machinist/stuurman in 1).

Ik zit in t eerste jaar dus weet nog niet precies waar ik wil stagevaren.. maar misschien de HAL, Jumbo, Stad Amsterdam, offshore of NIOS (Nederlands Instituut Onderzoek der Zeeën).

Deze zomer ben ik nog op zoek naar 'n een varend bijbaantje buitengaats... maar dat zal wel loslopen.