Onderwerp: "Zeebeest" gaat de hort op.

Ben jaloers op jou schrijverstalent.
Wederom heerlijk om te lezen.

Mooi stukkie ook over de tewaterlating van de pruik.

Vinni

Prachtig. Stomme vraag misschien, maar wat bedoel je met 'naar het lek luisteren'?

Evaluationcopy schreef : Gezagvoerders slapen nóóit. Ze gaan wel af en toe, met gesloten ogen, naar het lek liggen luisteren.

Mooie uitdrukking, weer wat geleerd

mooi verhaal weer albert.

Middag Gabber ,hij is weer voor zijn roodkoperen,ik heb wer ztten te genieten vooral dat traporgel,ik zie het zo weer voor me.ik zat met een week weer op een andere kuster,een glaasje Ranja en zondags voor anker,niet mijn soort van humor

Goed zo Albert! En goed zo Marianne! Dat jullie nog maar veel samen mogen varen, zonder pruik!

Stefan

Laat ze maar vliegen!!

Bedankt Albert.

Mooi verhaal. Leuk met die foto's er tussen.
Bedankt.


Ps. Gaan we aan het eind van het verhaal vernemen dat het een sprookje was ????

Heerlijk leesvoer weer.
Vroeger werd er pindakaas in de bilnaad gesmeerd.
Tijdens de keuring nam je daar dan een een lekkere dikke vinger van...
De blikken waren genoeg en S5 had je dan zo te pakken

En laat die octopus er maar mooi van genieten . Een mooi idee om hem aan de zee te schenken.

Hartelijk dank voor het applaus, dat houdt het circus draaiende.
@ Grebbe, wat een mooi oud orgeltje, prachtig om te zien, over de artiest en zijn spel zullen we het maar niet hebben.


“


Even weet ik niet waar ik ben. Pas wanneer ik op tast, met mijn ogen nog zo goed als dicht, de wekker een opdonder heb verkocht, komt alles weer terug. ‘Martje, wakker worden moppie, we gaan “anker op”.’

De stroom is al gekenterd, we liggen nu met de neus naar zee. Even kijken hoe de Bruce spijker het gedaan heeft. Zo te zien prima want volgens de ankerwacht, op de AIS, liggen we achtendertig meter verder stroomopwaarts. Nou, dat kan aardig kloppen met de lengte ketting die we hebben gestoken. Het echolood zegt dat er pas een kleine twee meter water staat hier in de zij-geul. Dat betekent dat we nog een tijdje moeten wachten voor we over de bank naar de hoofdvaargeul kunnen scharrelen. Prima, dan kan ik eerst iets voor me zelf gaan doen en daarna koffie zetten. Terwijl het water op staat, duik ik in de koelbox en haal de laatste noodrantsoenen - twee dikke, nog thuis gebakken, spekpannenkoeken - tevoorschijn. ‘Martje, wil jij er ook een?’ Marjanne die, de slaap uit haar ogen wrijvend, net bovenkomt, zegt huiverend: ‘Nú en nog koud ook? Nee dank je, ik wil alleen maar een bakje koffie.’ ‘Dan moet je nog even wachten het water kookt bijna, wil jij het zo opgieten?’ Met een flinke lading stroop maak ik de pannenkoeken eetbaar en val er op aan. Wanneer ik ze op heb is de koffie bijna klaar. Na de eerste bak, start ik de motor, draai de spijker eruit en vaar deadslow richting hoofdgeul. Zachtjes komen we tot stilstand tegen de bank. Eigenlijk kan ik beter wachten tot er wat meer water staat maar omdat ik nu eenmaal eigenwijs geboren ben en er sindsdien op dat gebied nooit enige verbetering is ingetreden, vaar ik een metertje of honderd stroom afwaarts en probeer het opnieuw. Weer voel ik dat we afgeremd worden maar helemaal tot stilstand komen we niet. Langzaam scharrelt “Zeebeest” zich door het slik naar de hoofdgeul en komt vrij van de bank. We draaien SB uit, richting Hull. In de verte waar de rivier bakboord uitgaat, zien we de Ferryboten liggen.

Die gebakkies doen het tripje waar wij meer dan twee etmalen over deden, op hun dooieakkertje in een uurtje of tien.
Daar heb je ook die ouwe troep die ze sinds eind jaren vijftig niet meer gebruikt, laat staan opgeknapt, hebben.

Ik heb, vanaf de zestigerjaren, die handel achteruit zien fietsen, steeds een beetje verder.

Toen we hier vijf jaar geleden – zie; Vakantieperikelen van Marjanne en Albert - langs kachelden, hingen hier de spoorrails met een boog in het water. Nu is het hout zover weggerot, dat zelfs de rails er letterlijk zijn afgerot en op de rivierbodem liggen.

Niet dat dit ongewoon is in Engeland. Integendeel, iets buitengebruikstellen en laten verpauperen kost niets. Opruimen is voor degene die de grond en het water voor iets nieuws nodig hebben.

We naderen de eerste huizen.

‘Kijk Martje daarboven heb jij toen nog langs de rivier gerend en ik op een vouwfietsje achter je aan. Dat ging lekker, totdat jij opeens heel nodig naar de wc moest, mijn fietsje confisqueerde en verdween. Ik kon toen, op een paar afgetrapte slippers, die mijlenlange tocht terug, te voet afleggen.’ ‘Ja dat klopt, dat was heel gezond voor je, dat moest je wat meer doen, lopen bedoel ik. Weet je wat, we gaan straks dat stukje nog een overdoen.’ Ik leg de camera neer en geef de “Wilhelm” tien graden bakboord. ‘Sorry schat, maar aan het ene oor ben ik een tikkie doof en met het andere hoor ik niet zo goed.’

We naderen Hull Marina. Hoewel het nog tamelijk laagwater is kunnen we de half dichtgeslibde voorhaven, voorzichtig, invaren. Wanneer ik de lockkeeper oproep om te vragen hoe laat we schutten kunnen, begint de sluis leeg te lopen en zegt hij: ‘Right now sir.’ Om 17:15 liggen we afgemeerd aan een ponton. DOG 229’. Totaal 243’.

Ma. 07-05-,12. 08:30

,Nee schat, het heeft geen zin om de wal op te gaan, op maandagmorgen zijn alle winkels dicht dus blijf ik lekker op mijn bootje zitten. Nee, aanhouden heeft geen zin, ik pak nog een bak pleur en ga verder met Henk de Velde, hij zit nu in het hoge noorden in de kou. Heerlijk om over te lezen maar ik ben blij dat ík daar niet zit. Jij ook nog een bakkie?’ Ik zet de mokken op de tafel. ‘Alsjeblieft koekje erbij? ..... wel verdomme waar is mijn boek?’ ‘Dat heb ik al voor je weggelegd schat, want of je nu wil of niet, je gaat mee de stad in. Echt waar jochie als je alleen maar op je bootje blijft zitten groei je dicht en hoewel je een rotvent bent, wil ik je toch nog lang niet kwijt’ Ze lacht er vriendelijk bij, geeft me zelfs een zoen maar blijft voor de rest onverbiddelijk, ik moet mee de wal op, bah!

Het grote moderne winkelcentrum vlak bij de haven slaan we over, dat vond ze verledenkeer al niks, dus struinen we meteen de stad in. ‘Kijk eens schat, ook op maandagochtend is alles open!’ ‘Verdomme, dat is echt weer zo’n stinkstreek van die bloody fucking limeys. Dat doen ze alleen maar om mij te zieken. Ik had echt gedacht dat alles dicht zou zijn, zodat ik na een halfuurtje weer lekker aanboord zou zitten. Nou ik kan het mooi schudden, dat wordt urenlang winkel in winkel uit, de blaren op mijn po.. voeten.’

Op een pleintje zit een vent midden in een kring van, hoog opgestapelde, kistjes aardbeien. Hij schreeuwt zijn keel schor maar geen hond die wat van hem koopt. Marjanne gaat even kijken maar draait zich meteen weer af. ‘Ze zijn nog lang niet rijp, er zitten zelfs groene tussen, ik ga liever naar de zelfpluktuin op Texel daar zijn ze zelfs vanbinnen helemaal rood.’ ‘Gelijk heb je schat maar had je dat nu niet even vóór de oversteek kunnen zeggen? Nu moeten we, voor één lullig pondje aardbeien, dik tweehonderd mijl terug kachelen.’ ‘Ach malloot.’ Zegt Marjanne en glipt een boekwinkel in. Ik volg haar en kijk wat rond terwijl zij met een van de verkoopsters babbelt. Die verwijst haar naar een van de straatjes met boeken. Ik loop achter haar aan. ‘Wat zoek je?’ Ze bukt en leest wat titels. ‘Ik kijk of er een Jane Austen tussen staat die ik nog niet heb.’ ‘Die je nog niet hebt? Je hebt alle Nederlandse titels, je hebt volgens mij ook alle Engelse uitgaven plus nog eens alle films. Wordt het geen tijd om iets nieuws te gaan verzamelen, wat dacht je van portretten van staatshoofden ….. op bankbiljetten en munten?’ Marjanne zal me net, verbaal, met de grond gelijk maken, wanneer de vriendelijk verkoopster naar ons toe komt. ‘Heeft u dit al gezien?’ Ze trekt een klein formaat ingebonden boekje, niet groter dan 10 x 15 cm. uit het schap en geeft het aan Marjanne. Het is Persuasion van Jane Austen. Marjanne zegt, een beetje teleurgesteld, dat ze die al heeft. ‘De verkoopster zegt: ‘Dit boekje is wel kleiner dan de anderen maar het bevat niet alleen de complete tekst, maar ook nog eens een mooie serie pentekeningen, kijkt u maar.’ De bladzijden zijn zo dun als vloeipapier en goud op snee. Marjanne bladert langzaam langs de pentekeningen en is op slag verkocht.

Bij de kassa zegt de verkoopster: ‘U boft, het is het laatste exemplaar, zeven pond negenennegentig alstublieft.

Marjanne – die nog kans ziet te verdwalen op de kinderboerderij in Artis - weet hier, puur op instinct, kilometers weg van de haven, een groot overdekt winkelcentrum te vinden. Winkel in winkel uit, sleurt ze me aan het handje mee. Pas wanneer ze zeker weet dat ze geen zaak heeft overgeslagen, duikt ze een supermarkt in voor verse stores. Met twee volle plastic draagtassen sjok ik achter haar rugzak aan. Af en toe verdwijnt ze bijna in de menigte maar door de geur van versgebakken stokbrood te volgen, vind ik haar steeds weer terug. Ook buiten het winkelcentrum heb ik moeite haar bij te houden.

‘Schat zullen we hier even een terrasje pikken? Mijn beentjes zijn een klein beetje moe en ik heb ook een heel klein beetje dorst.’ ‘Niet zo zeuren jochie, als je zoet meegaat, krijg je straks aan boord, een heerlijk koud pilsje en een lekker stuk stokbrood met Franse kaas. Kijk daar is de haven al.’ ‘Ja, dat zal ík niet weten. Wanneer ik niet af en toe “links” of “rechts” had geroepen, waren we al een lekker stuk onderweg naar Verweggistan.’ ‘Lieve jongen , je bent weer een tikkie chagrijnig, het is zeker weer voedertijd voor de wilde dieren. Kijk eens, daar is ons Zeebeest.’

Marjanne tikt de code van de poort in en duwt hem open. ‘Martje, kan je deze tassen ook even meenemen, dan ga ik even naar het toilet, wat is de code?’ Na mijn toiletbezoek sta ik voor de poort naar de haven en tik hetzelfde nummer in als bij het havenkantoor. Er gebeurt niets. Vergissen is menselijk, nog maar eens proberen. Weer niets en nog een keer niets. Ik begin te twijfelen. Om zekerheid te krijgen, loop ik nog eens naar het havenkantoor en druk de toetsen in, ‘prr, klik’ en de deur gaat open. Terug bij de poort tik ik de zelfde code in. Niks, nop, fucking nada! Binnensmonds een flink stuk achteruit biddend, loop ik langs de kade tot tegenover “Zeebeest”. ‘Martje. Martje! MARJANNE!!!’ He, he, eindelijk. ‘Ik krijg die poort niet open!!!’ Ze gebaart dat ze eraan komt. We arriveren tegelijkertijd bij de poort ze opent hem van binnenuit, stapt naar buiten en voor ik haar kan tegenhouden trekt ze dat rotding weer dicht. ‘Verdraaid, wat flik je me nou? Dat rot slot is defect, op het havenkantoor is er op maandag niemand aanwezig. Ook is er geen hond op een van die andere bootjes om van binnenuit open te doen en er overheen klimmen is, met al dat scherpe spul, veel te link voor mijn trouwgereedschap. De enige mogelijkheid is, in de majem springen en zwemmen, nou ik ga mooi dat ijskoude water niet in, o nee, jij hebt ons buitengesloten dus doe jij dat maar!’ ‘Lieve jongen toch, wat draaf je weer door, het is gewoon een kwestie van de goede code intoetsen meer niet.’ ‘Krijg het heen en weer, dat heb ik gedaan, het is toch dezelfde code als voor het havenkantoor? Nou daar werkt het prima, maar hier niet.’ ‘Zeker schat, het is de zelfde code’ ze toetst de code in, ‘maar als je goed had geluisterd, had je geweten dat je voor de poort één cijfer, het laatste niet moet intoetsen, kijk maar.’ Beschaamd loop ik zwijgend, achter een vrolijk lachende Marjanne, naar ons “Zeebeest”. Pas wanneer ze een flinke handvol groene rommel, - iets van waterkers - tussen mijn stokbroodje Franse kaas stopt, durf ik, héél voorzichtig, protest aan te tekenen.

‘Zeg lieveling, ik heb dan wel een sik maar dat wil nog niet zeggen dat ik graag geitenvoer eet!’

Leuk verhaal. Weet nu waar ik over 2 weken moet gaan kijken. Moet dan met de vrouw mee naar Hull om te Kerstshoppen . We gaan via Zeebrugge met de veerboot en dan door naar York.

+1 !

Bedankt Albert.

Voor zo'n gave rit wil ik best een paar uur slenteren hoor, met (geforceerde) liefde haha
Heerlijk om te lezen.

Zo, mijn 27" is meteen goed ingelezen, heerlijk verhaal weer !

Weer een fijn verhaal albert!

Was er graag bij geweest. Heerlijk stukkie text weer.

Di. 08-05-,12. 08:00

Vanmorgen vroeg heb ik de weerberichten voor district Humber uitgeluisterd - VHF 23/86 - , ze gaven: “Half bew. S 2-3 bft. later 4. Goed zicht”. Daarnet heb ik zoetwater geladen en nu, met draaiende motor en alleen nog gemeerd liggend met twee trosjes, wacht ik op Marjanne die even ging afrekenen op het havenkantoor. Daar is ze al. ’Wat denk je 37 Pond voor twee nachtjes, dat is dik 45 Euro! Ze weten wel van prijzen hier!’ Ze geeft me haar handtas aan, klimt aanboord en maakt de voortros los. Ze kijkt naar achter, ik knik, laat de halende part van mijn tros schieten en haal hem binnen. Voorop geeft Marjanne met een kort, ‘Ja, vrij.’ aan dat haar tros niet meer in de boegschroef kan komen. Met een kort roffeltje van de knikkerbak draai ik de kop af en geef langzaam vooruit. Via de marifoon meld ik de sluismeester dat we los zijn en zijn kant opkomen.

Het is al lekker warm zo in het ochtend zonnetje, heel wat beter dan gister, toen het ronduit koud en guur was.

En een mooi stoer geval, de “Maybe”, dat qua lijnen veel weg heeft van een Collin Archer maar daarvoor niet de juiste lengte breedte verhouding van < 3:1 heeft maar meer in de richting van 5:1 komt. Toen ze gister aankwam, had ze een groep jongelui van rond de zestien jaar aanboord, die allemaal, gekleed in oliegoed en zwemvest, mee stonden te zwoegen bij het opdoeken van de zeilen.

Natuurlijk moet mooie “Hannah”, gehuld in een kleedje dat nauwelijks iets aan de verbeelding overlaat, ook op de foto.

Die motor catamaran, is een van die gebakkies die met meer dan twintig knopen tussen de productie platforms heen en weer vliegen.

Daar, net voor de kop van die verbouwde houten visserman, is de sluis.

Het licht staat nog op rood maar de deuren gaan al open.

Het schutten neemt nog geen drie minuten in beslag. Door de opendraaiend deuren zien we de Humber en ver weg, de oever aan de overkant. Voor ik uitvaar, zet ik de marifoon op channel 12.

Buiten, op de rivier, wanneer we langs de buitenwijken van Hull kachelen, hebben we de stroom nog behoorlijk tegen.

De tegenstroom neemt langzaam af en begint zelfs, heel voorzichtig, mee te lopen.

Achter ons doemt een flinke vrachtboot op, dus stuur ik nog wat dichter naar de rand van de vaargeul. Humber VTS komt in de lucht en vraagt aan die grote jongen wat dat radarstipje voor hem is. ‘VTS, that’s just a little yacht.’ ‘Marjanne laad het kanon, ik zal hem leren, met zijn “little”.

Intussen, hoewel de motor nog geen halve kracht draait maken we flink vaart over de grond.

Omdat ik nog steeds moeten wennen aan het feit dat we, in plaats van drie á vier weken, nu onbeperkt verlof hebben, zeg ik in eerste instantie ‘nee’, wanneer Marjanne voorstelt om niet meteen naar zee te gaan maar eerst een nachtje te ankeren achter Spurnhead. ‘Albert lieve jongen, we hoeven niet meer te jachten en te haasten om op tijd terug te zijn, we hebben, letterlijk, maanden de tijd.’ Verdraaid meid je hebt nog gelijk ook, we gaan deze keer alles op ons gemak bekijken en blijven net zo lang overal liggen als we zelf willen.' Ik kijk om me heen. ‘Alles vrij, ik steek alvast de geul over.’

In de verte, op de westoever, zien we de oude vuurtoren van Grimsby.

Wanneer we de S5 boei passeren, schakel ik over naar VHF kanaal 14 en ja hoor nog geen tien minuten later blijkt dat onze AIS het goed doet, want Humber VTS roept ons op en vraagt naar onze plannen. Humber VTS, Seabeast. We gaan ankeren achter Spurnhead, in de buurt van het loodsstation. Over.’ ‘Seabeast, dat is begrepen. Wilt u zich melden vóór u ankerop gaat? Over.’ ‘VTS, melden voor we ankerop gaan, dat is begrepen. Seabeast uit.’

Ik hou twee oude vuurtorens in lijn om bij het kommetje te komen waar je ook bij laag water nog staande drinken kan. Marjanne, die ziet dat ik niet meer in de elektronische kaart kijk maar recht vooruit met af en toe een snelle blik op het echolood, vraagt verbaasd of er iets mis is met de kaart. ‘Nee schat, niets aan de hand, ik vind het alleen leuk om af en toe op de ouwe manier te navigeren, al is het maar om het niet te verleren, je weet nooit wanneer je het nog eens nodig hebt.’ Ik geef de autopilot nog meer bakboord om de drift te compenseren. Nog iets van een kleine mijl te gaan. ‘Marjanne, gooi Wilhelm er maar af en pak het wiel, de rest sturen we op het handje.’ Ik ga naar voren en laat het mooie, glimmende, RVS Bruce anker een halve meter van de rol vieren. Ik blijf voorop staan en geniet van het uitzicht. Dan beginnen de twee torens uit elkaar te lopen. ‘Martje, er staat hier een stuk minder stroom, kom maar een graad of vijf stuurboord. Wat zegt het echolood?’ zo kachelen we naar ons ankerplekje.

12:45. Komen ten anker achter Spurnhead in 16 mtr. water. Steken 48 meter ketting en loodtros. DOG 20’. Totaal 263’.

Het is kalm weer en ook de vooruitzichten zijn goed. ‘Martje, wat dacht je van een glaasje wijn en een blokje kaas?’ Lekker lui, zittend in de kuip, met wat te drinken en te knabbelen, kijk ik om me heen. Verderop bij die immens hoge steiger van het loodsstation, varen de snelle pilottenders af en aan. Bovenop die steiger, helemaal links, hangt een snelle RIB van de RLNI. – de Britse KNRM - in een kraantje.

Die RIB is nodig om de bemanning snel en veilig aanboord te brengen van de redding kruiser, die zover uit de oever op een boei ligt, dat hij ook bij het laagste laagwater nog niet aan de grond komt.

We eten ’s avonds, gezellig buiten aan de kuiptafel, met een lekker warm zonnetje erbij.

De zon, die al een behoorlijk stuk gezakt is, zet alles in een mooie, warme, avondgloed.

‘Kijk Martje, daar rechts van de lifeboat, daar zitten wij morgenochtend vroeg, weer lekker met ons “Zeebeest” op zee.’

Hij is weer fijn om deze sombere zondagmorgen...

bedankt maar weer Albert.

Mooie stukjes, Albert, deze blijf ik volgen.

Gr. Ed

Dank je Ed, jou volg ik, sinds onze ontmoeting op het zuidersoppie, ook.
Je lag laatst een behoorlijk tijdje in het kanaal Gent Terneuzen.(reparatie?) Maar nu vaar je weer alle water, van de Weser tot de Schelde, tot karnemelk.

Hahaha, jaja, nu wel weer even!
We lagen daar zonder werk, dat gebeurt helaas nog wel eens.

Gr. Ed