Onderwerp: "Zeebeest" gaat de hort op.

Jutter schreef :
Whaha, albert heeft de luxe dat alles mag en niets moet.
Maar het zou fijn zijn, als er snel weer iets komt!

Dankjewel Kees en Frank.

Jutter, gaan we de zaak opjutten?








‘Martje, doe eens wat kalmer aan, als je zo snel naar boven loopt mis je de helft!’ ‘Je bedoelt dat je geen conditie hebt, je staat me daar te hijgen als een molenpaard.’ We zijn al, via houten en betonnen trappen, een behoorlijk stuk omhoog geklommen en dat ís me toch een partij vermoeiend, niet te kort!

Helaas wil Marjanne blijkbaar in een ruk door naar de bovenste huisjes, dus - wil ik niet voortijdig in elkaar storten - wordt het tijd voor een afleidingsmanoeuvre. ‘Schat kijk nou eens, wat leuk zeg!’ Ze stopt en komt weer een trede of wat naar beneden. ‘Wat waar?’ Ik wijs ‘Daar, o jammer nu zijn ze weg.’ ‘Wat, wie zijn er weg?’ ‘Die kippen, zes kippen.’ Ze kijkt me aan met een blik van “nu wordt het toch echt tijd dat de mannen met de witte jassen even langskomen”. ‘Kippen, leuke kippen?’ ‘Ja schat kippen maar niet zomaar kippen, o nee! Deze hebben een valnetje voor hun gat, zodat de eieren die ze leggen niet meteen de berg afrollen.’ ‘Als jij zo doorgaat rol ik jou, hoogst persoonlijk en zonder valnet, de berg af.’ Ze draait me haar rug toe en begint weer te klimmen.
‘Martje schat, heb je “Zeebeest” daar zien liggen?’ ‘O nee jochie, ik ben nog niet zo ver dat ik een windwijzer voor “Zeebeest” aanzie.’ ‘Eigenwijs vrouwspersoon, je moet niet je bekkie maar je oogjes gebruiken, kijk nog eens, links van die schoorsteen.’

We zijn ondertussen zo hoog geklommen, dat we een mooi uitzicht hebben op de baai, het strand en de hoge kust. Het aardige van dit dorp is, dat alles kriskras doorelkaar staat en het hier zo stijl is dat, waar bij de een de kelder zit, je met een stap naar beneden, op het dakterras van de buurman staat.

Marjanne, die al een meter of tien boven me is, stopt met klimmen. ‘Kijk, dit is het allerhoogste steegje van het dorp.’ Ik stop ook en ga op een tree zitten. ‘Kom je niet hier?’ ‘Waarom zou ik, straks moet ik die zelfde treden weer af naar beneden, een beetje zinloze bezigheid, niet?’ ‘Ja, maar het uitzicht is hier fantastisch!’ ‘Hier ook schat, hier ook.’ ‘Poeh, zo wordt je nooit een echte bergbeklimmer.’ ‘Oi, wil ik dat dan?’

Al afdalend komen we bij een splitsing van de paadjes. Ik kies de linker, die naar het oudste deel van dit smokkelaars nest leidt en nog steiler naar beneden gaat dan het andere. De in de rots uitgehakte treden zijn in de loop der eeuwen scheef afgesleten en door het water dat uit de rotsen sijpelt, ondanks een tros die er als leuning naast hangt, behoorlijk gevaarlijk om langs af te dalen. Wanneer we eindelijk zonder gebroken botten en ander ongemak beneden komen, steven ik meteen af op ...

néé, niet de drinkbak voor honden!

Na het ijsje moet Marjanne zo nodig het hele strand afwandelen. ‘Martje lief, ik zou dolgraag met je meegaan maar helaas moet ik hier blijven om een oogje op “Loodje” te houden, stel je voor dat er springvloed komt en ze wegdrijft, daar moet je toch niet aan denken?’

Na haar strandwandeling wil ook Marjanne wel weer aanboord. We dragen ons landingsvaartuig naar het water, ik gooi mijn schoenen er in en loop tot kniehoogte dat enge natte water in. Vlug spring ik in het bootje, roei me vrij van de wiervelden en leg aan bij het piertje. Daar laat ik het motortje zakken, zet de knopjes en handeltjes in de goede stand en help Marjanne aanboord. ‘Hou jij hem nog even bij?’ Twee trekjes aan het koord en … ‘Laat maar los.’

Terug op “Zeebeest” pak ik een boek en draait Marjanne een filmpje. Daar horen natuurlijk wel toastjes Franse kaas en wijn bij, niet dan? Later in de middag neemt de wind meer en meer toe, tot een gierende 9 bft. Het ankeralarm van de AIS geeft aan dat ons Bruce-anker prima voldoet, we gieren wel een beetje maar blijven voor de rest keurig op ons plekje.

Ma. 14-05-,12. SW 6 bft. Zonnig.

Na een laat ontbijt trek ik, gekleed in mijn warme Lidl-overall, “Loodje” langszij, haal de twee paarden eraf en hang die aan de preekstoel.

09:15 Anker op.

Buiten de baai zetten we zeil en volgen min of meer de kust op een Noordwestelijk koersje. Hoewel de wind uit de kust komt, loopt de deining recht tegen de golven in en zorgt voor een bewegelijk schip. Gelukkig is Marjanne voldoende ingeslingerd om er geen last van te hebben.
‘Kijk Albert, weer zo’n leuk dorpje in een baai, zullen we daar even gaan kijken?’

‘Hallo zeg, we zitten net een uurtje op zee, we hadden toch voor Seaham gekozen? Juist, dan gaan we ook naar Seaham!’ Ze probeert mijn blik te vangen maar omdat ik weet dat ik dan alsnog door de knieën ga, kijk ik stug de ander kant op.

Na de middag passeren we Hartlepool.

Tegen zessen lopen we de voorhaven van Seaham binnen. De bedoeling is dat we door de sluis in het grote dock overnachten maar wanneer ik de sluis oproep krijg ik lauw sjoege en ook de telefoon, waarvan ik de claxon aan de buitenmuur van het sluiswachters hokje zelfs hier kan horen, wordt niet opgenomen. ‘Niets aan de hand Martje, het is toch te laag water om te schutten en bovendien is het etenstijd over een uurtje is die vent er wel weer. Ik gooi de spijker er in dan kunnen wij ook even rustig schaften. Even later zit ik met een alcoholvrij pilsje – er moet nog gevaren worden - om me heen te kijken.

De uitgang.

De tussenpier.

De doorgang naar de sluizen van het Merchant dock en het North Dock.

In het al jarenlang buiten gebruik zijnde North Dock wordt er gebouwd aan een super-de-luxe Marina met een super-de-luxe clubhuis. Dat de prijzen ook super-de-luxe zullen zijn, kan ik je nu al voorspellen. Na het eten doen we de afwas en proberen nog eens contact te maken met de sluis-haven-of-weet-ik-veel-meester maar nog steeds krijgen we geen antwoord. Nu kunnen we wel hier in de voorhaven blijven liggen maar als morgen blijkt dat we er dan nog niet in kunnen/mogen, zit ik met een muitende Marjanne die onderhand wel weer eens wat verse stores wil inslaan. Even na halfnegen is mijn geduld op. Martje, ze kunnen van mij het rambam genieten, start de motor, ik draai de spijker eruit, we gaan naar Sunderland!’

20:40 Anker op en de haven uit.

We zeilen net iets hoger dan halverwind en lopen, voor ons doen dan, behoorlijk hard. Ik krijg het gevoel dat ik, zo lang het kan, wil blijvendoorzeilen. ‘Martje, wat dacht je ervan om een nachtje en een dagje lekker door te halen?’ Ze kijkt me bezorgd aan. ‘Heb je een beetje koorts of zo? Vrijdag heb ik voor het laatst boodschappen gedaan. Morgen is het al dinsdag, dan zou ik pas woensdag weer vers voedsel kunnen inslaan, je kan me wat, ik wil vanavond nog binnenliggen.’ ‘Ja maar we hebben nog ik weet niet hoeveel voer in het vlak, we hebben zelfs nog zes grote blikken gebraden eend liggen, we zullen echt niet van de honger omkomen.’ ‘Nee, je zei Sunderland, dus gaan we naar Sunderland, zo niet dan mag jij de rest van de reis alles inkopen en koken.’ ‘Oei schat, dat zijn wel heel grove dreigementen. Sunderland, here we come!’

Even over tienen lopen we de pieren binnen en stomen door naar de Marina. De boxen zijn zo goed als allemaal bezet, dus meren we om 22:20, net als een hele rits anderen, af op twee moorings, eentje voor en eentje achter. Morgenochtend ga ik wel vragen voor een plekje aan de pontons.

DOG. 36’. Totaal 390’.

Lekker voor de zondag

as je so doorgaat Appie sorry Abert dan mot ik weer ande klus for en troffee van schrijve,ik hoor weinig meer van je.

Heerlijk geschreven. Het maakt mij enorm nieuwsgierig naar het vervolg en zijn jullie in het verhaal nog niet op de terugreis

Dank je Kapt Bob. Thuisreis? We zijn hier nog geen twee weken onderweg, over acht weken lopen we IJmuiden weer aan.

Mooi geschreven! Fan bij!

Lees voor de eerste maal je verhalen Albert.
Ben meteen verslaafd!

Kan niet wachten tot het "feuilleton" vervolgd wordt.

Bedankt dat we van jullie avonturen mogen meegenieten.

Arjen

Blijft altijd weer leuk om een te lezen. Hopen dat het kerstreces snel voorbij ia

mooi he kerststop,makkelijker woord, ,zou hij nu hij effe met zijn geschreven woordt is gestopt lekker achterop met een goeje koopvaardij poeroet al die tijd achter zijn spijker leggen,ik gloof da niet zo erg zolang kan moppie nie buiten winkelen vgr tonsr.

Bedankt voor jullie vriendelijke woorden en geduld.



“Zeebeest” gaat de hort op 9.


Di. 15-05-,12. Zonnig. NW 6-7. Havendag in Sunderland.
Na het ontbijt roei ik naar de pontons, leg “Loodje” vast en wandel over de loopbrug naar de poort.

Er zit geen klink aan de poort maar wel een drukknop, dus geef ik daar, met een ‘Sesam open u’, een vriendelijke ram op. Na een seconde of wat gaat Sesam langzaam open en achter me weer vanzelf dicht.

De witte gebouwen zijn van de jachtclub. In het hoge gedeelte vind je de bar, restaurant, kantoor en weet ik veel wat nog meer. De loge van de havenmeester en de keurig nette sanitaire afdeling bevinden zich in het lage gedeelte. Ik meld me aan bij een man die achter een serie beeldschermen de hele haven, de gebouwen en de terreinen in de gaten houdt. Ja hij wist al dat we op de moorings lagen, want er is dag en nacht iemand aanwezig en ja hij heeft nog net een box vrij aan een van de drijvende steigers. ‘Wanneer wilt u weer vertrekken?’ ‘Dat hangt af van twee onvoorspelbare grootheden, het weer en mijn vrouw, maar míjn bedoeling is om morgenochtend af te varen.’ ‘Very well sir, nee u hoeft nu nog niet te betalen, komt u maar vlak voor u vertrekt, er is dag en nacht iemand aanwezig. De sanitaire afdeling vindt u achter die glazendeur, die gaat open wanneer ik hier op de knop druk evenals de poort naar de pontons en de poort naar de bunkersteiger. Ook de dieselpomp en het drinkwater kan ik vanaf hier aan en af zetten. Wanneer u ergens op de intercomknop drukt, zie ik op mijn schermen wie daar staat en open de poort of zet de pomp aan.’ Ik bedank hem en loop naar de poort. Vlak voor ik op de meld knop kan drukken gaat de poort langzaam open. Pas op je tellen Albert, big brother is watching you! Ik grijns vriendelijk naar de camera en loop de gangway af. Eerst maar eens kijken waar onze box is, aha dwars op de harde wind, dat wordt in een keer er in, afstoppen en vastmaken voor we verlijeren en op de boot ernaast klappen. Op dezelfde vingersteiger maar dan aan de loefzijde, ligt een grote zware sportvisboot. De schipper, die meteen een praatje met me begint, vertelt dat hij die boot net gistermiddag per vrachtwagen van de westkust heeft gehaald en straks met een stel vrienden een proeftochtje gaat maken. ‘Nee niet naar buiten, niet met deze wind, het zijn geen varenslui maar een tripje de rivier op zullen ze prachtig vinden.’

Terug op “Zeebeest” bind ik “Loodje” stijf achter de kont en start de motor. ‘Martje, we gaan straks over stuurboord afmeren aan een vingersteiger, zet jij straks als eerste een voorspring vanaf de middenbolder, ja?’ Marjanne en ik gooien gelijktijdig los en meteen pakt de wind ons en duwt ons zijwaarts tussen de moorings uit. Met een gangetje vaar ik naar “onze” box. Bij de boot van de buurman staan de inmiddels gearriveerde gasten gezellig te kletsen en kijken vol belangstelling hoe “Zeebeest” de box inschiet en met vol achteruit afstopt, met de middenbolder bij de kop van de vingersteiger. Marjanne gooit, zoals gewoonlijk in een keer, een dubbellebocht om de kikker op de steiger maar nog voor ze de halende part kan beleggen, grijpt een van de gasten die en begint uit alle macht te trekken. Net voor hij Marjanne van dek af trekt laat ze los, waardoor de behulpzame malloot zelf achterover tuimelt, net niet te water gaat maar wel pijnlijk tegen de boot van buurman knalt. Met een roffel van de knikkerbak breng ik de neus, die al een stuk afgedreven is, weer bij, zodat Marjanne alsnog de slack kan doorhalen en het spring beleggen. Met de motor op langzaam vooruit, kan “Zeebeest” geen kant meer op. We brengen op ons gemak de rest van de trossen uit, zetten de motor af en gaan een bakkie doen. ‘Zo schat, we liggen hier zo veilig als wat, achter scherpgepunte hekken die, wanneer je op de knop drukt, op afstand bediend worden, het lijkt verdomme de bloody Sing Sing wel. Aan de andere kant, geeft het jou natuurlijk wel een goed gevoel dat, wanneer jij straks de stad in bent en ik naar het lek lig te luisteren, je zeker weet dat niemand mij komt storen. ’ ‘O nee, mannetje, je gaat gewoon mee en daarmee uit!’ En alsof dat niet erg genoeg is, vervolgt ze: ‘Maar we gaan eerst douchen.’

Marjanne, die van eerlijk delen houdt, draagt de rugzak op de héénweg. Ze laat me weten dat ik op de terugweg mag laten zien wat voor een stoere vent ik wel niet ben. We lopen rond het havenbassin, ook daar staan hekken, alleen is dit soort meer bedoeld om bezopen jachiesvolk en ander tuig, voor een nat pak te behoeden. Toch lijkt het hier meer op een bajes dan op een gastvrije marina.

‘Kijk moppie, daar liggen we.’ ‘Waar dan?’ ‘Daar, voor dat hoge huis net bij het linker raam.’ ‘Nou, het zal wel aan mij liggen, maar ik zie “Zeebeest” echt niet’ ‘Nee niet de boot zelf maar die prachtige mast van ons herken je toch wel?’ ‘Ach, malloot!’

We lopen door het park, langs de oever van River Wear en achter de universiteit langs, naar de ontiegelijk hoge brug daar in de verte. Ze hebben hier een “beeldenroute” uitgezet, met verrassend leuke dingen maar toch gaat mijn aandacht uit naar wat er zoal op het water te zien is. Bijvoorbeeld dat schip daar aan de overkant, de “Vigilant”. Zo te zien is het een ex marine vaartuig van een meter of zeventig dat nu, onder Nederlandse vlag, bij de offshore industrie wordt ingezet.

Omdat Marjanne beweert dat ik “alleen maar boten en nooit eens iets echt Engels” op de kiek zet, neem ik een foto van een oude kerk. ‘Zo, dat moet genoeg zijn voor de rest van de reis.’

Naast de brug, die zo hoog is dat er zeeschepen onderdoor kunnen, gaat een smalle stenen trap omhoog. ‘Kijk eens aan schat, dat scheelt een mijltje omlopen naar het begin van de oprit, begin dus maar met frisse tegenzin, de Stairway to Heaven te beklimmen.’ ‘De watte?’ ‘Stairway to Heaven, een song van Led Zeppelin, een Engelse Rockband uit de tijd dat jij nog met je poppen speelde.’ ‘O, dié tijd, nou die is allang voorbij, ik speel nu liever met jou.’ ‘Foei lellebel die gij zijt, zwijgt stille ende beklimt den gindse trap.’

Het centrum heeft meerdere overdekte winkelcentra en de nodige “losse” winkeltjes die allemaal bezocht moeten worden, dus geniet Marjanne met volle teugen en loop ik achter haar aan te hinken met een knaap van een blaar op mijn linker hiel. Natuurlijk komt Marjanne in een groot warenhuis in gesprek met een verkoopster die, wanneer ze hoort dat we naar Ierland gaan, ons bezweert om toch vooral in Belfast naar het Titanic museum te gaan. Marjanne belooft plechtig dat we, mochten we daar komen, dat beslist zullen doen. Weer op straat zeg ik: ‘Titanic museum? An me nooit niet, ik heb de film al gezien maar weet je wat? We gaan straks, met onze armen wijduit, achter elkaar in de preekstoel staan en hoewel ik geen Celine Dion ben, zal ik heel gevoelig de Titanic song voor je zingen. Nou, lijkt je dat niet super romantisch?’ De blik die ze me toewerpt heeft even de zelfde temperatuur als het obstakel dat de Titanic deed zinken, dan begint ze te lachen, slaat haar armen om mijn nek en geeft me een zoen. ‘Je bent en blijft een malloot …. maar wel míjn malloot!’ Uiteindelijk komen we, zwaar bepakt met van alles en nog wat, bij “Zeebeest “terug. Opgelucht laat ik mijn bepakking zakken. ‘Ruim jij die bende in? Dan zet ik alvast koffiewater op.’

Toen we terugkwamen bij de haven, moesten we bij het reddingboot huisje even wachten omdat de reddingboot, een RIB, naar buiten werd gereden en in het kraantje werd gehangen. Een ploegje schoolkinderen, dat daar op excursie was, stond toe te kijken en te luisteren naar een redster in wetsuit. Nu zie ik dezelfde reddingsjuf, samen met de kinderen die net als zij zijn uitgerust met; wetsuit, helm, en zwemvest, voorbij paddelen met een Canadese catamaran.

Wanneer ze dwars van me zijn, zie ik dat de rompen zelf ook gedeeld kunnen worden, zodat het in feite vier rompdelen zijn.

Nu ik mijn fototoestel toch in mijn hand heb, loop ik nog even naar die Beneteau, die daar zijn eigen drijvende droogdok heeft.

Op de steiger staat de kast met het pompgedeelte, dat water in en uit de verschillend drijvers kan pompen.

Je kan niet zien waar de waterlijn zou moeten zitten, alles is even glad en spierwit.

Zo’n gaaf onbeschilderd en glimmend onderwaterschip, zie je gewoonlijk alleen maar op de droge HISWA.

Van de winter maar eens aan Sinterklaas vragen of hij voor mij ook zo’n hefgeval kan versieren. Dat zou me in het voorjaar een hoop zweetdruppels en een zere rug besparen.

Ik loop meteen, via de Sing Sing poort, even langs de havenmeester. 'U wilt nu al betalen? Very well sir, £25,50 please.

Ik wandel terug en voel gewoon hoe de diverse camara's me volgen. Lang leve de moderne techniek. Niet dus! geef mij maar een ouderwetse havenmeester die gewoon zijn rondje doet en hier en daar een praatje maakt.

Zo, nu eerst maar een flesje wijn opentrekken en straks, na het eten de kaart bestuderen en bijtijds de koffer in want morgen wil ik bijtijds vertrekken naar de Farne Islands.

Mooi stuk weer met plezier gelezen

Idem hier!

Bedankt Albert, een leuk begin van de zondag.

Gerard

En inderdaad de zondag is begonnen! Welkom terug leuk stukkie wel veel foto's van niet watersport gerelateerde objecten

Bonne! De jaloezie is groot maar het zij je gegund!

Dank voor jullie bijval

Geert, het spijt me van al die niet watersport gerelateerde foto's maar ja, dat moest van de grote baas.
En, ik durf het bijna niet te zeggen, in de hier volgende serie hebben bijna alle foto's geen ene moer met bootjes van doen.



Het is nog donker, wanneer het zenuwending dat wekker heet, me met een irritant geluid uit mijn slaap haalt. Ik geef hem de opdonder die hij dubbel en dwars verdient en kijk hoe laat het is. Vijf uur! Dat is een tijdstip voor dieven, agenten en ander gespuis maar toch niet voor mij? Of toch? O ja, er moet gevaren worden ‘Martje, wakker worden we moeten douchen en varen.’ Het duurt even maar uiteindelijk, met veel lieve woordjes en een nat washandje, krijg ik haar zover dat ze eruit komt.
We rennen onder de douche door. Daarna zetten we koffie, gooien eieren en bacon in de pan en gaan ontbijten. Om tien voor zes droog ik de laatste vork, haalt Marjanne een sopdoekje over tafel en gasstel en start ik alvast de motor. We controleren of alles zeevast staat en … ‘Lekko voor en achter!’

Wo. 16-05-,12.

06:00 Vertrek Sunderland.

Nog voor we buitengaats zijn voelen we de deining en zien we recht vooruit de zon opkomen.

06:10. Buitengaats. NW 4bft. Zonnig. Flinke Noordelijke deining.
07:00 Souther Lt. ho. dwars 2’ BB.
08:35 Currey Pt. Lt. ho. dwars 2’ BB.
09:25 Blyth dwars 1,75’ BB.

Doordat wind en deining niet uit dezelfde richting komen, staat er een vervelend, rommelig, zeetje. We naderen Coquet Island. De kortste weg naar Amble is tussen het eiland en de kust door en volgens de kaart is er een – onbebakende – geul, die op het smalste stuk iets meer dan honderd meter breed is. Met alle elektronica die we aanboord hebben plus de mogelijkheid om met eigen ogen het water “te lezen”, moeten we het makkelijk kunnen doen. Marjanne kijkt ‘naar mijn snuit en zegt: ‘Het bevalt je niet he?’ ‘Nee, mijn gevoel zegt dat we het niet moeten doen, we gaan buiten om!’ Dat we er dan een uurtje langer over doen, jammer dan, maar ik heb al heel lang geleden geleerd om wel degelijk naar dat gevoel - je mag het ook instinct of wat dan ook noemen - te luisteren.

De vuurtoren op Coquet Island met links daarvan Amble en er tussen de ondieptes met de geul.

13:15 Coquet Island dwars 1’ BB.

Omdat de ingang van de marina een drempel heeft die er voor zorgt dat er bij pal eb nog water in de haven staat, roep ik de Marina op. ‘Good afternoon Seabeast, u steekt 1,35 en bent er over een uur? Dan is de drempel geen probleem, ik vang u op bij de bunkersteiger.’

14:20 Gemeerd in Amble Marina. DOG 24’ Totaal 421’.

Waarom we naar het doodsaaie Amble gaan, in plaats van nog een kleine twintig mijl door te kachelen naar de Farne Islands? Dat komt doordat er – volgens het boek van Antje Valk - in Alnwick, een plaatsje iets verder landinwaarts, de grootste 2e hands boekwinkel van heel de U.K. zit en Marjanne al vanaf IJmuiden loopt te roepen dat ze daar heen wil. Ik zelf wil er ook wel heen, al is het alleen maar omdat die handel in een buitengebruik gesteld oud spoorwegstation zit.

Zodra we ingeschreven staan, zoeken we de bushalte op, waar ik, in het bushokje, al gauw met een gezellige oude klessebes aan de praat raak. Ze wil natuurlijk eerst weten waar we vandaan komen, hoe we hier terecht zijn gekomen en waar we nu naar toe gaan. ‘We komen met ons bootje uit Holland en gaan nu met de bus naar Alnwick en ….’ Ze steekt gebiedend haar hand op. ‘O nee, zo zeg je dat niet.’ Ze doet me een paar keer voor hoe je Alnwick uitspreekt en pas wanneer ik een heel kortaf “ànnèk” uit mij keel weet te stoten, is ze tevreden. We kletsen nog een kwartiertje door. Dat wil zeggen, zij neemt het leeuwendeel van de conversatie voor haar rekening. Dan zegt ze: ‘O, daar is mijn bus, die van jullie, een dubbeldekker, komt over drie minuten. Veel plezier in de bookshop, bye love!’ Marjanne zegt: ‘Wat een accent zeg, ik kon het totaal niet volgen, behalve het laatste dan, waarom noemde ze je “love”. ‘Ho moppie, je gaat toch niet jaloers worden op een gezellige ouwe schommel?’ Je hebt hier in de U.K. nu eenmaal streken waar ze iedereen aanpreken met “dear” en “love” en wat dat accent betreft, ach dat valt wel mee, ik heb het erger meegemaakt.’

Wanneer onze bus stopt en ik bij de chauffeur twee retourtjes “ànnèk” vraag, werpende taallessen in het bushokje hun vruchten af. Zonder me ook maar één keer vreemd aan te kijken, overhandigt hij me de kaartjes. Die kaartjes zijn trouwens heel goedkoop, voor dat zelfde ritje van twintig minuten, zou je in Holland twee a drie keer zoveel kwijt zijn. De weg slingert zich heuvel op, heuvel af, door een prachtige streek. Wij zitten natuurlijk boven en kunnen alles goed bekijken.

De bus-coureur rijdt met een rotgang zonder af te remmen, nota bene op de linker weghelft, door bochten en boomkruinen. Boomkruinen? Jazeker, af en toe zwiepen twijgen met bladeren en zelfs dunne takken tegen en over het dak. Eerst schrik ik me nog mottig maar wanneer de anderen het blijkbaar doodnormaal schijnen te vinden, haal ik mijn schouders op, hoop dat we geen dikke takken zullen treffen en geniet van het uitzicht.

De bus stopt zowat recht voor het voormalig spoorwegstation.

Even kijken, ja hoor, we zitten goed.

Wanneer we de oude 1e klas wachtkamer binnengaan, reizen we terug in de tijd. Van de zoldering tot de vloer en van het ouderwetse meubilair tot aan de openhaard, waar een kolenvuur in brandt, alles ademt de jaren vijftig van de vorige eeuw uit. Ik ga meteen in een makkelijke fauteuil met een hele hoge rugleuning voor het vuur zitten en vraag aan Marjanne om in het zelf-bedienhoekje een bak koffie met koek voor me te halen. Marjanne schenkt twee kopjes koffie in uit een thermoskan, pakt twee gemberkoeken, gooit de centjes in een potje en komt bij me zitten. Hoewel het buiten niet erg koud was, genieten we van de hete koffie en de gloed van de openhaard. Na de koffie wordt het hoog tijd om ons op de boeken te storten. We gaan nog een deur door en zien, waar vroeger de stoomtreinen stonden af te blazen, een paar honderd boekenkasten met duizenden 2e hands boeken. Marjanne is meteen vertrokken, op zoek naar de Jane Austen afdeling. Wanneer ik een vreemd geluid hoor en naar boven kijk, komt daar een treintje langs puffen.

De spoorbreedte schat ik op 4 inch.
Na een uurtje boekruggen kijken, waarbij ik maar een fractie heb gezien van alles wat ze hier hebben, ga ik weer naar voren en mag, voor weinig geld, internetten op een pc uit het jaar kruik die niet al te snel is maar wel verbinding met het ZF weet te leggen.
Mijn maag knort, het wordt tijd om Marjanne op te duikelen en ons “Zeebeest” weer op te zoeken. Buiten loopt Marjanne naar de halte. ‘Nee schat, dat is de verkeerde we moeten die aan de overkant hebben.’ ‘Ja maar we moeten nu toch díe kant uit.’ Ze wijst in de goede richting. ‘Zeker, eigenwijs sproetenneusje, maar je vergeet alleen even dat ze hier links rijden, dus moeten we de halte aan de overkant hebben.’

De terugrit is, vooral in de scherpe bochten waar je verwacht dat die topzware bus om zal lazeren, weer “very exciting”. Het landschap is nog steeds de moeite waard, met vergezichten over akkers vol groene uh, hoe heet dat spul? En mooie gele koolzaadvelden.

'Kijk, daar beneden zie je de River Aln, die mondt even ten noorden van Amble in zee uit.’

‘Hoe weet jij dát nu weer?’ ‘O, ik kan al een klein beetje kaart lezen en daar, in het oude station, hing er een hele mooie. Iets anders, zullen we straks meteen even de super inwandelen?’ ‘Ja goed maar we gaan morgen toch naar de Farne Islands, waar helemaal geen winkels zijn?’ ‘Dat is, ijs en weder dienende, wel de bedoeling.’ ‘Mooi’, zegt ze met een tevreden gezicht, ‘dan gaan we morgenochtend voor we vertrekken nóg meer inkopen doen.’ ‘Hallo zeg, hou je ook een beetje rekening met de diepgang? We moeten om buiten te komen eerst nog over een drempel.’

Do. 17-05-,12. Half bew. SW 3-4.

Omdat het tij eerst nog een flink stuk moet stijgen, heeft Marjanne nog zat tijd om de plaatselijke middenstand blij te maken. Dat ik voor pakezeltje mag spelen, spreekt voor zich. Gelukkig komt ook aan deze ellende een eind, zodat we, na het betalen van een onfatsoenlijk hoog bedrag aan havengeld, om 10:30 voorzichtig over de drempel schuiven. Het stukje rivier dat we nog af moeten, heeft zijn vaargeul helemaal aan de noordoever, vlak langs de kade met vissersbootjes.

Bij de riviermonding spant het er nog even om of er genoeg water staat, of liever gezegd of er niet te veel swell staat, waardoor we op de harde zandgrond van de ingang kunnen stoten. Met de motor op langzaam, terwijl ik afwisselend op het echolood en de elektronische kaart kijk, kachelt “Zeebeest” gestuurd door de vaardige handen van Marjanne door de branding naar open water. ‘Ha, we zitten weer op zee, nu mag Wilhelm weer sturen. Ik ga zeil zetten, schenk jij zo een lekker bakkie pleur in?’

waar zit hier de "like"knop???

weer geweldig Albert, altijd lekker op de zondag morgen meteen bakkie pleur

Ik hoef niet naar zee, ik lees dit wel

Het is zeker een mooie manier om Engeland te zien van bovenaf in de dubbeldekker.
Zijn vorig jaar zo van Lowestoft naar Norwich gegaan en terug met de trein, zeer mooie ervaring. Mooi verslag weer Albert. De overkant trekt weer. Heeft the tourist information office al contact opgenomen?

Leuk, die Britse 'kneuterigheid'. Heeft toch meer stijl dan de plaatsen in NL, die zich omgevormd hebben tot Blokker en Kruidvat etc. centra.

[url=hhttps://www.youtube.com/watch?v=GV8vL2NAaUE]https://www.youtube.com/watch?v=GV8vL2NAaUE[/url]

https://www.youtube.com/watch?v=rBx_5V4fxUI

Zit hier heerlijk met een glas goede rode wijn en de voetjes bij de open haard te genieten van het wederom mooie epistel. Kan ik volgende keer niet lekker mee. Heerlijk die engelse "cultuur". Die dame was toch niet stiekem een oude vlam...

Waar is de "plus" knop?
Super Albert!

Mooi verhaal weer Albert, genoten.