Onderwerp: "Zeebeest" gaat de hort op.

Bedankt Albert, het was weer leuk.

Gerard

Wás er nou wat, bij Runswick Bay, Albert?

Of is t bij die onbestemde , maar oh zo belangrijke 6e zintuig waarschuwing gebleven?

Super mooi verhaal weer albert... nu tijd voor bedje moet er zo weer uit hihihih

@janson. Voel me idd. heel bevoorrecht.

@rooseboos. Dankje Chris.

@tonsurton. Dat is dé manier om dit soort reisjes mee te beleven.

@Hurley Ruud. Fijn dat je mijn schrijfsels waardeert. Of de sfeer altijd zo ontspannen is? We hebben ook wel een mot maar dat duurt dan maar even, waarop we het, op een zeer plezante manier, weer goedmaken. Dat ze, na dik veertig jaar samen zeilen, nog steeds graag met me naar zee gaat, zegt wel genoeg.

@Fly-Tour. Dank voor je waardering. Doorgaan zeg je? Nou en of we doorgaan, tot mijn vijfentachtigste. Dan de mast eraf en de binnenlanden verkennen.

@Groom. Geert, jouw oplossing voor teveel waterdruk druk was het ei van “Clumbumbus”, het werkt nog steeds perfect.

@Anjo, Geen idéé of daar al dan niet wat loos was, maar het voelde niet goed en ik heb geleerd om naar dat gevoel te luisteren.

@Yakumo. Dankjewel.











We zijn aan het overleggen wat we morgen gaan doen. Dat wil zeggen, we zijn het erover eens dat we weer verder gaan maar de bestemming staat nog niet vast en dat heeft er mee te maken dat Marjanne er liever een dagtochtje van maakt en ik, uit praktische overweging, liever een nachtje doordouw.
‘Kijk, lief sproetenneusje van me,’ - omdat ik haar blik zie dat ze dat koosnaampje nu even niet kan waarderen, stap ik uit voorzorg ik even buiten haar bereik - ‘wat jij wil en wat kan, dat zijn twee verschillende grootheden die, deze keer, helaas niet samen door een deur kunnen en wel hier ...’
Ze onderbreekt me met: ‘Ja stop maar, wanneer jij van die kromme volzinnen begint uit te kramen, komt er voorlopig geen eind aan. Zeg nu maar gewoon waarom we weer zo nodig ’s nachts moeten doorgaan.’
‘Oké, koest af, terug in je mand, zachies bijten mag maar je hoeft me niet meteen op te vreten! Kijk het zit zo. De eerstvolgende overnachtingsplaats is op de Humber achter Spurn Head. Je weet dat je daar alleen maar kan ankeren en er geen gelegenheid tot winkelen is. Omdat ik heel veel van je hou wil ik je dat niet aandoen, dus lijkt het me beter om in een keer naar Wells-next-the-sea te gaan.’
Ze buigt zich over de kaart: ‘Nou we kunnen toch naar King’s Lynn of Boston gaan?’
Gelukkig heb ik mijn huiswerk al van tevoren gedaan, dus zeg ik, zo uit mijn blote hoofd: ‘Die twee liggen aan The Wash en zijn alleen met opkomend water fatsoenlijk aan te lopen. Bovendien zijn er daar haast geen mogelijkheden om met laagwater te blijven liggen zonder om te donderen en - zeg ik triomfantelijk - is het bijna tien mijl verder dan Wells, dus wordt het sowieso een nachtje doorhalen.’
‘O, hoever is het dan?’
‘Boston of King’s Lynn wordt een kleine negentig mijl, Wells iets van tachtig.’
‘En wat zeggen de weerberichten?’
‘Ruimend Noordwest, afnemend drie tot vier, een ideaal windje, genoeg om te zeilen maar niet teveel om Wels aan te lopen.’
‘Oké jochie, jij wint, we gaan naar Wells. Nog één wijntje en dan bijtijds de kooi in?’
‘’t Is of je gedachten kan lezen, snij jij de kaas, dan schenk ik er nog een in.’


Ma. 09-07-.12


Marjanne schenkt, onder het broodsmeren, de koffie op en ik hang de zoetwaterslang in de vulopening.

‘Klaar?’
‘Klaar!’
‘Mooi, voor en achter!’

07:35 Vertrek.
Kalm varen we naar de uitgang en voelen nog voor we buiten zijn dat er wel eens een best stuk deining kan staan. Buiten is het zeetje licht golvend maar de deining is inderdaad behoorlijk.
‘Zo zeg, het lijkt hier de Atlantic wel, ik ga zeil zetten moppie, hou jij die visserman in de gaten?’
Omdat we drie dagen aan het infuus hebben gelegen, hoeven we geen stroom te draaien en kan de motor meteen weer af. We hebben het windje bijna recht van achter en hoewel we op dit koersje en met die lange deining af en toe behoorlijk rollen, is het heerlijk zeilen.

08:15. SW Smithic lt. b. dw. 0,25’BB.

11:15. 53°51,44’N. 000°51,44’E. Licht golv. Flinke deining. Bew.

18:10 Passeren het lichtschuitje dat de Humber aanloop markeert. NW 3-4. Bewolkt Flinke deining. De stroming zorgt hier voor een ruw zeetje.

Ik geef Wil-Helm een koersje op dat ons langs het ankergebied voert. Marjanne pakt de kijker en tuurt argwanend naar een paar flinke tankers die daar voor anker liggen en die we straks op iets van een halve mijl gaan passeren.
‘Hoe weet je nou dat ze niet opeens gaan varen, ons over het hoofd zien en klap boem?’
Daar hebben we in eerste instantie onze ogen en de kijker voor. Je kijkt of er mannen op de bak bij het spil staan, of er een beste straal water uit de ankerkluis komt, of de ankerbal opeens naar beneden gaat, of er beweging is op de brug, of de meeuwenmepper draait, of er opeens een flinke rookpluim uit de schoorsteen komt, of er een loodsbootje in de buurt is en of de seinvlag G of de H aan de kerstboom hangt. Dat zijn stuk voor stuk dingen die op een spoedig vertrek kunnen wijzen. Dan kan je ook nog uitluisteren op de marifoon en in geval van twijfel, zelf even oproepen, de scheepsnaam vind je op je AIS.’
Marjanne knikt en pakt de “Far away looky looky glas”, een benaming die een Kaapverdiaanse matroos grif van me aannam toen hij om de Engelse benaming van de kijker vroeg. Op den duur gebruikten we die benaming zelf ook, iets dat ons af en toe vreemde blikken van sommige loodsen opleverde.

Marjanne tuurt ingespannen naar de schepen, om te proberen een van de door mij genoemde symptomen waar te nemen.
‘Ik zie wel een radar draaien maar verder niets, ik denk dat ze blijven liggen.’
‘Dat denk ik ook, maar iets heel anders, ik krijg trek wat eten we?’
‘Lust je een pizza?’
‘Een? Doe mij er maar twee.’
Marjanne legt een pizza op het lage roostertje in de hapjespan, zet het deksel erop en steekt het gas aan.
‘Wat is dit er voor een? Nee laat maar, ik ruik knoflook, deze is met salami.’

We hebben om 22:10 de Protector boei gehad en zeilen langzaam de nacht in.

We gaan tussen de evenwijdig aan onze koers liggende banken door en krijgen nu de nodige mee en tegenliggers. Daarnet werden we nog opgelopen door een reus van een ferryboat die ik, eerlijk gezegd, niet in dit vaarwater had verwacht. Het is de, als een kerstboom verlichte, “Pride of Zeebrugge’, onderweg van Hull naar… ja inderdaad, Zeebrugge.

Di. 10-07-,12

Marjanne gaat een paar uurtjes binnen op de bank liggen maar kan de slaap niet echt vatten.
Om een uur of drie doen we samen een verse bak pleur, waarna ík een paar uurtjes ga pitten.

‘Albert, kom je even boven?’
‘Ik kom.’
Om 05:50 stap ik het stuurhuis in het is al licht, de zon staat net boven de horizon.



‘Wat is er loos?’
‘Dat grote schip daar, recht achter ons, volgens de AIS is de CPA nul en over elf minuten is hij bij ons, zal ik tien graden bakboord geven?’
Ik kijk in de kaart naar onze positie en zeg: ‘Hij is de oploper dus hij moet wijken, niet dat je het er op aan moet laten komen want hij is groot en wij zijn klein en als dat gevaarte over je heen kachelt is het in een keer gebeurd met de koopman. Maar uitwijken naar bakboord is meestal, zeker in dit geval, niet slim. Hier tussen de banken is het net een straat waar het langzame verkeer, wij dus, netjes aan de rechterkant blijft fietsen.’
Intussen geef ik Wil-Helm vijftien graden SB.
‘Maar zo ga je naar de banken toe, aan bakboord hebben we veel meer ruimte!’
‘Ja maar zo komen wij weer netjes op de ventweg, kan die grote er langs zonder last van ons te hebben en mocht hij toch denken dat “Zeebeest” honing aan haar kont heeft, dan komt hij er vanzelf achter dat hij een pietsie meer diepgang heeft dan wij.’
Wanneer de grote jongen ons voorbij loopt, is de onderlinge afstand drie tiende mijl.

08:10 South race lt. b. 0,6’BB.
Nog negen mijl naar de uiterton van Wells.

De wind is geruimd en staat met 2-3 bft. in de NE hoek.
De deining, die tussen de banken een stuk minder was neemt hier weer toe en ik vraag me af hoe de situatie bij de ondiepe aanloop voor Wells is, dat kon wel eens op slagroomkloppen gaan lijken.

10:40 We naderen de uiterton.
Marjanne start de motor en ik draai de Genua weg. Het grootzeil, dat op dit koersje en met zo weinig wind niet veel doet, laat ik half ingedraaid, met de schoot stijf aangetrokken, in het midden staan als slingerzeil.
De Uiterton, “Wells Harbour”, ligt altijd op de zelfde positie maar de volgende, de groene No 1. ligt niet op zijn plekje op de kaart maar een stuk meer naar BB. Om die aan SB te kunnen houden moeten we, volgens de kaart, over een verrekt ondiepe uitloper van het Bob Hall’s Sand. Voor ons uit is het een al branding met grote witte brekers, dat kon wel eens een aardig hobbelritje worden.
‘Martje staat alles vast? Ja? Mooi daar gaan we!’
Na de uiterton zitten we meteen op de twee meter lijn en hoewel het geen laagwater meer is, gaan we tekeer bij het leven. Ik sta zelf aan het wiel en moet flink mijn best doen om op koers te blijven. De achteroplopend golven worden hoger, steiler, gemener en breken met veel geraas naast en onder ons. Omdat Marjanne, die zich stevig moet vasthouden en zelf niet weet of ze bang moet zijn of niet, steeds naar mij kijkt, trek ik een Kapitein Rob gezicht en zeg terwijl ik de motor wat harder zet om genoeg druk op het roer te houden: ‘Is dit niet geweldig? Op de kermis moet je er dik voor betalen hier is het gratis.’
Even geeft ze me de “verder alles goed?” blik maar kijkt daarna toch wat meer ontspannen naar de voorbij stormende golven.
De rest van de boeien ligt ook niet zoals op de kaart. Na de No1. Gaan we iets van vijfendertig graden BB, om na de rode 2. bijna negentig graden naar SB te draaien.
Zo, met forse koersveranderingen, waarbij het steeds even spannend wordt of we de volgende ton bijtijds in die heksenketel weten te ontdekken, komen we achter de banken in rustiger water.
‘Martje, pak jij hem maar weer, ik heb daarnet geen kans gehad om foto’s te nemen, nu kan het weer.’

Vooruit aan SB het strand .



Dwars uit de branding.



En SB achter een groene ton en de brekers waar we op gesurft hebben.



Marjanne kijkt ook eens achterom en zegt: ‘Ach, eigenlijk viel het wel mee, het lijkt erger dan het is.’
‘Ja schat maar zeg dat nooit op een verjaardagsfeestje wanneer ik bezig ben met, “windkracht dertien en zeeën als kathedralen” dan komt het een tikkie lullig over als jij dan zegt “ach, eigenlijk viel het wel mee”.
Op het strand bij de ingang, lopen wat dik ingepakte mensen hun honden uit te laten.



De honden rennen het water in om naar de golven te happen maar de baasjes kijken wel link uit en blijven angstvallig weg van het koude natte water.




Hoewel het water binnenslands tamelijk breed is, slingert de vaargeul zelf zich van de ene oever naar de ander tussen op moorings liggende jachtjes door.
We krijgen een paar tegenliggers, het zijn twee ouderwetse reddingboten die nu in particuliere handen zijn.

‘Wat gaan die doen, ze gaan nú toch niet naar buiten?’
‘Tuurlijk wel, juist met dat soort boten is het nu buiten leuk spelevaren.’



De tweede lifeboat is nog een stukje antieker dan de eerste.



In de verte doemt aan SB de Harbour office en het Yacht Pontoon op. Marjanne hangt de fenders op en legt de trosjes klaar.
‘Martje, daar aan het end over bakboord meren.’
Ik gooi “Zeebeest” rond en scheer, met de kop in de stroom, langzaam naar het ponton. We meren af en stoppen de motor.

11:30 Vast aan het ponton in Wells-Next-The-Sea.
DOG 81’. Totaal 1651’.

Vlak achter ons, niet aan het ponton maar langs de kaai, ligt de “Albatros”, een tweemastschoener. Op haar dekken zijn tafeltjes en stoelen geplaatst, waarop een zooitje walslurpen zit te vreten en bier te hijsen.



‘Kijk Martje, dat was het laatste met vracht varende zeilschip onder Nederlandse vlag. Nu is ze, in Engelse handen, verworden tot pannenkoekenschip en ligt hier zonder enig onderhoud met wegrottende zeilen op haar einde te wachten. Zo behandel je een goed schip niet, je zou dat tuig verdomme aan de ra te drogen moeten hangen.’
‘Schat, dat schip is langsscheeps getuigd en heeft geen ra.’
‘Daar hebben we nuchtere Marjanne weer. Oké, wat dacht je ervan om ze met de vlaggenlijn aan hun kloten tot boven in de steng te hijsen?’
‘Goed schat, doe jij de eerste dan pak ik de tweede. Maar even iets anders, wat is dat voor een gebouw?’



Ik had me al ingelezen, plus dat ik in de sixties hier in Engeland zelf nog het e.e.a. aan op pure mankracht gerichte toestanden heb gezien, dus kan ik mooi even de alwetende uithangen.
‘O dat is een tot appartementen verbouwd pakhuis. Die groene overdekte kippenloop steekt tot boven het water en is zo hoog, dat zeilschepen zonder met hun masten in de knel te komen er onder konden liggen. Dan werden de balen; graan, koffie, tabak, etc. met mankracht opgetakeld en op grote houten steekwagens door de kippenloop naar het pakhuis gereden. De balen naar de juiste verdieping transporteren was een makkie, dat ging met houten glijbanen die, in de loop der jaren, spiegelglad waren geworden.’
‘Wouw, zo’n glijbaan zou ik wel eens willen proberen!’
‘Helemaal vanaf de bovenste verdieping? Dan zou ik, als ik jou was, om een warmloper te voorkomen, toch eerst maar een flinke klodder consistentvet op mijn gat smeren.

Hij i weer fijn.
Dank je Albert

ja maar wel een beetje laat. Pas om half een. Ik kom speciaal vroeg kijken, is er nog niks...

Hier geen klacht en weer lekker meegevaren

lekker stukkie weer. Floor en Guido zijn onderhand ook een beetje Engels aan het leren. Zal ze eens confronteren met de "Far away looky looky glas".
Je komt onderhand al aardig "thuis".... wat natuurlijk voor de zondag jammer is.

weer een mooi verhaal op deze barre winterdag

Albert, het las weer lekker weg met een Redbreast in mijn hand. ( voor de niet drinkers, dit is een wiskey)

Heerlijk verhaal! 'Of de meeuwenmepper draait'..... Prachtig....

Prachtige verhalen, bedankt Albert, en ga zo door!

Jullie hebben het maar getroffen samen.

Hurley Ruud schreef : een Ierse?

Maakte me al zorgen vanmorgen....maar daar was ie weer! Niet te snel thuisvaren hoor Albert!

Cees Schouten schreef :
Yip, Redbreast 15 Year Old
70cl / 46%
Single Pot Still Irish Whiskey
A sumptuous single pot still whiskey with a great degree of ageing, Redbreast 15 is richer, earthier and stronger than its 12 year old sibling. An essential part of any whiskey-drinker's education.
World Whiskies Awards 2012 - Best Irish 13 to 20 years Pot Still Whiskey

Erg lekker hoor

Hurley Ruud schreef :
Klinkt goed ( en lekker! ) maar ben zelf meer van de single malt Schotse whisky.

@Anjo. Dankjewel.

@roozeboos. Hallo Chris, gaan we jagen? Hoeveel denk je dat die knierten van het ZF me voor al dit zwoegen en zweten betalen? Ik mag al blij zijn wanneer ik straks op de meeting een alcoholvrij pilsje aangeboden krijg.

@Sons. Ben blij dat er ook tevreden lezertjes zijn.

@Groom. Leren die kinderen nu al Engels? Moet ik de volgende keer toch een beetje beter oppassen met mijn eh … shanty’s.

@ b 100. Dankjewel Bennie.

@Hurley Ruud. Redbreast is Ierse Whiskey? Waarom dacht ik dan in eerste instantie dat je je handen vol had met het voorbalkon van een Ierse die te lang onder de hoogtezon heeft gelegen?

@Cees Schouten. Hoi Cees, ik denk toch dat we na bijna tweeëneenhalve maand weer even naar Holland moeten. Al was het alleen maar om te zien of mijn dochter ons nog wel herkent.







Marjanne gaat even naar het havenkantoor om ons aan te melden.
Voor £ 20,-. per dag lig je hier, zeker wanneer je het uitzicht er bij betrekt en helemaal voor Engelse begrippen, niet duur.



Marjanne kan niet wachten om te gaan shoppen dus stap ik, met rugzak en een flinke portie frisse tegenzin, de wal op. De winkeltjes hier, zelfs het supermarktje, hebben een assortiment dat nogal is toegespitst op toeristische klandizie, met andere woorden, een hoop rotzooi met een hoog “Volendam gehalte”.
Wanneer we na een martelgang van een uur of wat weer bij de kade komen, neem ik een foto van mijn zeilmaatje met als achtergrond de “Albatros”.



Je ziet duidelijk dat de fok, zonder huik maar met schimmel, het niet lang meer zal maken.

Wij hebben intussen een buurman langszij gekregen. Het is de “Elusive”, een Engelsman.
Bovenop het ponton ligt ons dappere “Loodje” die we achter de kont hebben weggehaald en daar hebben neergelegd op verzoek van de havenmeester, “dan kan ik makkelijker de draai maken om achteruit met mijn sloep aan de binnenkant af te meren”.
Over de preekstoel heen zie je het geinige, Amerikaanse model met een schoorsteen achter de stuurhut, motorbootje van een Duitser, wiens vrouw ergens aan de “Costa del Hallekidee” zit, voor geen goud meegaat en hem in zijn eentje laat rondcrossen.
De tweede boot aan de binnenkant, is de sloep van de havenmeester.



De havenmeester zelf is zeer actief, dat wil zeggen, hij laat het kantoorwerk aan zijn assistente over en vaart zelf het grootste deel van de dag met zijn sloep af en aan. Behalve het verslepen van allerlei bootjes, het peilen van de geul en het verleggen van de boeien, schijnt hij ook op verzoek ook loodsdiensten te verrichten voor jachten die liever niet op eigenhoutje de haven aanlopen. Kortom, een echte varensman met een gezonde afkeer van administratieve toestanden.

‘Kijk Martje, de buurman heeft een lijntje gezet tussen zijn masttop en de drijvende steiger, zou hij bang zijn dat de steiger afzinkt?’



Het blijkt dat buurman bang is dat “Elusive” met laagwater aan de grond gaat komen en naar buiten toe om zal sodevallen. Vandaar dat hij een trosje aan het val heeft geknoopt en dat boven “Zeebeest” langs op de steiger heeft gezet.



Het lijkt me stug dat er zoiets zal gebeuren maar het is zijn bootje dus mag hij zelf bepalen wat voor spelletje hij wil spelen. Natuurlijk kan ik het niet laten om te zeggen: ‘Dat heb je dan keurig opgelost maar uh, wat als je niet naar stuurboord maar naar bakboord valt, dan zit jouw boot bij de onze op schoot met masten en de verstagingen in elkaar.’
Hij lacht: ‘Niets aan de hand, ik ben tuiger van beroep en kan alles zelf herstellen of vervangen.’
‘Oké, laat haar dan maar omdonderen.’

Natuurlijk gebeurt er niets en komt met laagwater alleen een klein stukje van de kiel in de zachte blubber, zelfs het roer blijft vrij en beweegbaar.
Buurman en buurvrouw blijken een aardig stel mensen te zijn, waarmee we tot ’s avonds laat, ieder in zijn eigen kuip, ontspannen zitten te ouwenelen. Wij met een wijntje en zij met iets sterkers.


Wo.11-07-,12

Havendag, met redelijk veel zon en veel te veel verplicht - “anders groei je dicht” - winkelen.
’s Middags ontkom ik aan het verplichte “afvalloopje” door te zeggen: ‘Zeg Martje lief, tussen hier en Southwold liggen alleen nog maar Great Yarmouth en Lowestoft. In Great Yarmouth leg ik mijn ouwe klompen nog niet neer en Lowestoft is ook al geen favoriet van me. In verband met het tij wil ik niet voor een uur of één vertrekken. Lowestoft is iets van vijfenzestig mijl weg en Southwold is maar tien mijl verder. Omdat we dus sowieso een nachtje moeten doorhalen, lijkt het me slim om voor wat nachtvoer te zorgen door nu al een paar spekpannenkoeken te bakken. Dus als jij nu lekker de wal opgaat, offer ik me wel op en ga staan bakken.’
Hoewel ze precies weet waarom ik me zo opofferig opstel, kan ze niet om de logica van mijn betoog heen en knikt. ‘Goed, maar je laat de afwas niet voor mij staan!’

Ik maak een flinke kom beslag en begin met bakken. Twee plakken spek één lepel beslag.
Ondanks dat ik, zoals iedere goede kok, er af en toe een test, groeit de stapel zichtbaar.



Wanneer Marjanne weer aanboord stapt, is de stapel compleet en de afwas gedaan.
Ze knikt goedkeurend en zegt met een Utrechts accent, dat ze zo te horen in Amsterdam heeft opgepikt: ‘Goe gedaan jochie.’ Dan loopt ze snel door naar binnen.
Iets in haar houding maakt dat ik wantrouwig wordt en naar de stapel pannenkoeken kijk.



‘Lellebel! Je hebt spek gejat!’


Do. 12-07-,12.

‘Albert, om veertien twintig is het hoogwater op de bar.’ Zegt Marjanne en richt zich op bij de kaartentafel. Ze heeft uitgevogeld hoe laat het HW is en dat, voor haar gemak, meteen weer omgezet in “Hollandse” tijd.
‘Goed schat, dan vertrekken we zo tegen enen.’
‘Mooi, dan haal ik eerst nog even wat lekkere broodjes.’
‘Prima, maar laten we eerst nog een bakkie pleur doen.’

Ik was en droog de mokken, rol de waterslang uit en top de tank af.
Buurman vraagt of hij na mij even de slang mag vasthouden.
Terwijl buurman zijn tank bijvult, trek ik het driepolig infuus uit de paal en schiet dat netjes op. Buurman brengt mijn slang terug en begint een praatje. Zo, al met al, is de ochtend voorbij voor ik er erg in heb en wanneer Marjanne aanboord stapt met wat broodjes, een flink stuk cheddar en yoghurt is het al bijna vertrektijd.

12:55. Buurman heeft losgemaakt en vaart een rondje. Marjanne staat voorop met de laatste landvast in haar hand.
‘Lekko.’
Ze gooit met een zwiep het oog van klamp en terwijl ik het midden van de geul opzoek, bergt zij de trossen en fenders op. Met al die verspreid liggende boten op moorings, is het af en toe even zoeken naar de boeitjes van de sterk meanderende geul.
Tegen dat we de bar naderen heeft Marjanne alles opgeruimd en binnen nog even gekeken of alles zeevast staat. Ik kijk haar vragend aan …?
‘Alles zit, staat, hangt, zeevast. Hoe is het zeetje?’
‘Daar gaan we nu achter komen.’
Ik voer de toeren op en stuur richting branding. Vlak voor het witte water eerste bank draaien we naar SB en even later weer naar BB. Het zeetje, of liever gezegd de deining, valt deze keer wel mee, heel iets anders dan bij aankomst.

13:30 Passeren de uiterton.
Zonnig. NW 3-4. NW Deining. Zonnig.

Voorlopig gaan we oost op en volgen de kustlijn die, pas over een mijl of twintig, langzaam gaat afbuigen naar het zuiden. Zo, met het windje schuin in de kont, zeilen we op een Gentlemen’s koersje lekker in het zonnetje zittend terwijl Wil-Helm het “zware” werk doet.

16:45 Cromer Lt. ho. dwars, 2’SB.

We buigen nog wat meer af naar het zuiden en sturen, bijna recht voor het lappie, 108°. Hoewel we af en toe behoorlijk rollen is het nog steeds lekker zeilen zo.

19:15 Happisburgh Lt. ho. dwars, 1.5’SB.

De wind begint te krimpen en neemt toe.

22:25. Cockle lt. b. (east card.) dwars 0,5’ SB.

Nu kunnen we wat dichter onder de kust kruipen en 175° sturen.
Omdat de wind intussen met 5-6 in de SW hoek zit, zeilen we - voor Zeebeestelijke begrippen - redelijk hoog aan de wind.
Nu we steeds meer in het oppertje van de kust komen en de NW deining hier ook niet veel praats meer heeft, zeilen we op redelijk rustig water. Van tijd tot tijd nemen we een pannenkoek met stroop of honing en spoelen die weg met een flinke mok pleur.

23:30 Hemsby lt. b. dwars 0,75’ BB.

Vanaf hier zeilen we, pal zuid, tussen de kust en de banken, in een beboeide geul die iets meer dan een derde mijl breed is.
Vooruit aan SB zien we de feestverlichting van Great Yarmouth. Aan BB op de banken staat een heel windmolenpark. Het enige dat je daarvan ziet, zijn de rode vliegtuigverschrikkers bovenop de turbinegondels.

Omdat het hier een komen en gaan is van offshore verkeer etc. houden we stijf de SB kant van de geul aan. Maar toch komt er een flinke visserman, met al zijn deklichten aan, als een idioot op ons aanstormen. Hoewel we, behalve dat we al helemaal aan SB zitten, ook nog eens een zeilend vaartuig zijn en hij gezien zijn vaart niet vissende is, verandert hij zijn koers niet. Op de AIS zie ik dat de CPA zo goed als nihil is dus roep ik hem op om naar zijn bedoelingen te vragen. Na een keer of wat roepen zonder enige reactie van zijn kant, gooi ik de motor aan, geef vollekracht en maak een zwaai van 90° SB om buiten de geul en zijn koerslijn te komen. Pas achter de boei kom ik weer langzaam BB uit. Intussen informeer ik die visserman over mijn twijfel aan de huwelijkse staat van zijn ouders toen hij verwekt werd. Ook deel ik met hem mijn, aan zekerheid grenzend, vermoeden dat zijn moeder een flinke vrouw was die zich liggende staande hield. Daarna ga ik over op complimentjes die ik destijds van de Londense dockers heb geleerd en waarin menselijke en dierlijke lichaamsdelen je om de oren vliegen. Na een aardig stukje bloemrijk en tevens opluchtend taalgebruik, ga ik over op luisteren. Helaas, de visser is niet instaat te antwoorden omdat hij óf al schreiend in een hoekje van zijn stuurhut zit weggekropen, óf simpelweg vergeten is zijn marifoon op 16 te zetten.

Toch is er een die wel luistert, namelijk de dame van de Coastguard, die me vraagt om even op een werkkanaal te komen.
Daar krijg ik, in een paar simpele zinnen, te horen dat mijn taalgebruik niet helemaal conform de regeltjes betreffende correct ethergebruik is. Daarna wil ze graag weten wat er precies aan de hand was.
Ik ben intussen overgeschakeld van “bloemrijk” naar “maritiem” en leg in een paar zinnen uit wat zich daarnet afspeelde. De dame zegt dat ze hier een rapportje van zal opmaken en dat de visser er nog niet vanaf is. Wanneer ik mijn twijfel uit over het zullen bekennen door de visser, ofwel mijn ja tegen zijn nee, zegt de dame: ‘O nee, zo werkt dat niet, zijn AIS track en het marifoonverkeer zijn vastgelegd en kunnen als bewijs dienen.’
Dan wil ze alleen nog even weten wat de laatste haven was, waar we naartoe gaan en wat onze ETA is.
‘Goeie reis.’
‘Goeie wacht.
‘Uit.’

02:10 Great Yarmouth dwars.

03:30 Lowestoft dwars.

Marjanne zet een verse pot koffie en ik snij de laatste spekpannenkoek in tweeën.
Al kauwend en met een mok pleur in mijn hand, kijk ik om me heen. Het begint alweer licht te worden, waardoor het vuurtje van Southwold dat al helder boven de horizon staat, langzaam begint te verflauwen.
‘Zeg Albert, zullen we nog wat horen over hoe het afloopt met die malloot van een visserman?’
‘Geen idee moppie, waarschijnlijk krijgt hij een standje van de juf of moet hij vanavond met blote benen naar bed maar hoogstwaarschijnlijk horen wíj er nooit meer iets van.’

Op de bar voor River Blyth staat niet veel swell dus varen we meteen naar binnen. Als vanouds houden we uiterst stuurboord aan tot we het reddingboothuisje hebben gehad, waarna we het midden opzoeken. Na een dikke halve mijl zien we de steiger, die helemaal bezet is.
‘Martje, hang alle fenders maar aan bakboord.’
Ik ga rond en breng “Zeebeest” heel voorzichtig langszij een Schelde Schouw onder Hollandse vlag. Marjanne stapt zo stilletjes mogelijk aan dek bij de nog slapende buurtjes en pakt van mij de trosjes aan.

07:10 Gemeerd in Southwold Harbour.
DOG 71’. Totaal 1722’.

‘Zo Martje, we liggen netjes vast, nu moeten we nog een ding doen, je mag drie keer raden wat.’
‘Eh, naar het lek luisteren?’
‘In een keer goed!’

Albert, weer een prachtig verhaal! Vooral als (ex)-zeevarende is het nog mooier... Ik dacht, de pendek komt ook nog eens voorbij... en ja hoor !
Nu nog het gemalen water en de chineese brief

Smakelijke voortzetting !!!

Brug Zeebeest

had je wel eerst toestemming gevraagd aan Marjanne voor zo te keer ging over de marifoon?

Bedankt voor de mooie foto s en verhalen. Maar voor je pannenkoeken had je ook bij je buurman terecht gekund. Op de Albatros (klipper) zit een Nederlander. Het is de
kapitein die daar "geland" is. Heeft een engelse (jongere) vrouw en kind daar. Maar hij bied pannenkoeken als"typical Dutch".
Maar ook life optredens van muziekbandjes. Ik vond het eigenlijk best wel leuk initiatief.
Het varen met zijn handel was commercieel niet meer haalbaar.
Hem in 2012 gesproken.

Albert, ken je die voorrangsregel dan niet: staal gaat voor polyester??
Weer genoten!!

Mooi stuk. En Southwold... Tja.. dat vergeten we nooit weer ...