Onderwerp: "Zeebeest" gaat de hort op.

@Dennis, Dunbar is een heerlijk haventje, waar zowel Marjanne als ik een beetje verliefd op zijn.

@Hilko, dank voor je waardering.

@Paul, leuk die plaatjes vanuit de ruimte, dat voegt een extra dimensie toe aan het verhaal. Dankje.

@Ad, we hebben in Schotland juist heel veel zonnige en warme dagen gehad. Wat dat betreft hadden we ook op de Oostzee kunnen zitten. Toen in Dunbar trok er een depressie voorbij, met meteen er na weer redelijk mooi weer.
Een AIS transponder - stand alone - heb ik maar die sluit ik niet aan op de laptop ect. Al dat geklooi met elektronica is niets voor mij, ik ben allang blij wanneer ik weet waar de aan en uit knop zit. Maar als iemand anders zich geroepen voelt om iedere keer een routekaart bij te voegen, dan is hij van harte welkom.

@Rombout, dat sombere was maar een paar dagen en heeft op zich ook wel wat. Die dokter? Laat ik het zo zeggen: Zelfs al lig ik met 41° C koorts in mijn kooi en is hij de enige arts in de buurt, dan moet ik die vent nóg niet in mijn buurt hebben.
Later in Holland kreeg Marjanne aan haar knie een kijk/herstel operatie en daarna nog een behoorlijk tijdje fysiotherapie.







Dunbar is een echt vissershaventje met maar één ligplaats voor bezoekende jachten, dus niet bepaald een marina. Hier aan de haven zijn er dus geen toiletten, laat staan douches.
Wat ze hier wel hebben is een prachtig modern overdekt - lekker warm - golfslagbad, waar je voor een paar centen kan zwemmen en douchen. Het mooiste is dat het pal naast de haven boven op de heuvel ligt, minder dan vijf minuten lopen van “Zeebeest”.


Natuurlijk maken we er dankbaar gebruik van.
We zwemmen en spartelen een tijdje rond, dan klinkt het signaal dat aangeeft dat er golven gaan komen. Ik vind dat wel leuk maar Marjanne, met haar pijnlijke knie, zoekt een beetje dekking achter mijn brede rug. Niet dat dat helpt, want wanneer het spul op vollekracht draait worden we met zijn tweeën omver gegooid.

Tot besluit steek ik, onderwater, het bad diagonaal over naar het trapje in de hoek.
Wanneer we onder de douche staan, zegt Marjanne: ‘Toen jij dat lange stuk onderwater zwom, heb je de koppies van die jongens niet gezien he?’
Ze doelt op een groepje jongens van een jaar of twaalf, die op de rand van het bad zaten.
‘Nee, dat is een beetje moeilijk met m'n kop onderwater, hoe dat zo?’
‘Nou toen jij je liet zakken en begon te zwemmen, hadden die jongens dat meteen in de gaten. Ze stootte elkaar aan, wezen naar je en lachten schamper om die “ouwe vent”. Maar toen je niet bovenkwam en maar door bleef gaan, verdween het schampere en ging, toen je bij de trap opdook, over in pure bewondering.’
‘Hm, is dat zo? Nou, eerlijk gezegd ik word liever bewonderd door een leuke jonge meid, dan door een stelletje snotapie’s.’
‘Een leuke jonge meid he?’ Zegt Marjanne terwijl ze me, strak aankijkend, onder de warme douche vandaan langzaam naar de hoek duwt. Opeens, voor dat ik doorheb wat ze van plan is, geeft ze een klap op een knop en krijg ik een ijskoude straal over me heen.
‘Zo jochie, koel jij eerst maar even af.’

Weer buiten zien we dat de lucht gebroken is en de zon erdoor komt.
Terug aanboord maak pak ik mijn camera, maak “Loodje” los, leg de riemen in en werk verder aan het doen slinken van mijn machtige buikspieren.

Omdat de bevestiging van het doftje het allang geleden begeven heeft zit ik met mijn gat plat op de “buikdenning” en is mijn ooghoogte boven water iets van tachtig centimeter, waardoor ik alles opeens met heel andere ogen bekijk.

“Zeebeest” lijkt nu op een flink schip,


En bij het naar buiten roeien, lijken ook de kademuren veel hoger.


Wanneer ik net buiten de haveningang ben, hoor ik Marjanne roepen. Omdat ik haar vanwege de bocht in het havenkanaal niet zien kan, roei ik wat opzij en schrik me rot van een vissermannetje dat, met een dikke witte snor voor de kop, recht op me af komt stormen. Nu kan ik, wanneer ik bang ben, behoorlijk hard roeien dus ben ik snel uit zijn vaarwater.
Bij het passeren grijnst de schipper vrolijk en steekt zijn hand op. Ik groet terug en zie even later het silhouet van zijn brede kont naast dat van Bass Rock.


Ik wil natuurlijk wel weten waarom Marjanne me riep, dus roei ik weer naar binnen.
Ha daar zie ik haar bij het accijnstorentje. ‘Wat is er loos moppie?’


‘Ik wou je waarschuwen dat er een visser aankwam.’
‘Dat was niet zo slim schat.’
‘Hoezo?’
‘Nou, omdat ik je wel hoorde maar niet kon zien, roeide ik precies tot recht voor de boeg van de boot waar jij me voor wilde waarschuwen.’
Ik zie haar schrikken. ‘Sorry schat, dat was niet de bedoeling.’
‘Hm, dat weet ik nog zo net niet, je kijkt me de laatste tijd net iets te veel naar die woeste Schotse kerels.’
Ze gaat er, jammer genoeg, niet op in.
‘Ik ga koffie zetten, kom je ook zo?’

Ik roei verder naar binnen, kijkend naar de uitgang en de zee.
Plots zie ik het!
De schoonheid van het plaatje waar ik nu tegenaan kijk wordt vervolmaakt door ... de aanblik van mijn super elegante Crocs.


Na het koffiedrinken wandelen we rond de haven en zien dat het winkeltje van de RNLI, ofwel Royal National Lifeboat Institution, open is.
Ik wil een vlaggetje kopen maar Marjanne vindt dat onzin.
‘Je hebt er al een van de KNRM, dat is genoeg.’
‘Ja dat is wel zo maar toch, wat gebeurt er wanneer we aan deze kant van de haringvijver in nood raken en die gasten de vlag van de concurrent zien hangen? Dat is een risico dat ík niet lopen wil, ik koop een vlag.’

’s Avonds zien we opeens handstakellichten branden en vuurpijlen die achterelkaar de lucht ingaan. Zo te zien vindt deze oud en nieuw imitatie plaats op het bolwerk aan de andere kant van de haven. Omdat we niet nieuwsgierig zijn maar wel graag alles willen weten, klimmen we de kaai op en lopen rond de haven.
Het blijkt dat de bemanning van de reddingboot bezig is met het vernietigen van overjarig vuurwerk en daarbij uitleg geeft over hoe te handelen. Ik probeer het moment van afvuren van de pijlen vast te leggen maar dat kan ik wel schudden. Ik ben of te vroeg of te laat, maar het “moment suprême” krijg ik niet te pakken.
Het eerbetoon aan het Huis van Oranje is wat makkelijker vast te leggen.



Het uitgebrande spul wordt nog even in een emmer water gelegd.
Na dat alles wat branden, roken of vliegen wil is afgestoken, meldt de leider van het spul per handmarifoon bij de Coastguard dat het feest over is.


Vrijd. 29-06-,12. Havendag.

Marjanne staat er op dat we nog een keer gaan zwemmen en ik ga daar mee akkoord, al is het alleen maar om liefdevol wraak te kunnen nemen voor die plens ijskoud water van gister.
We lopen met onze badtasjes tegen de heuvel op en bekijken de ruïnes van boven af.
Je kan duidelijk zien dat het kasteel van “Zwarte Agnes” over meerdere rotsen was gebouwd.



Toen haar heer gemaal ten strijden trok en een jaar of wat wegbleef, heeft Agnes in 1338 een beleg van de Engelsen doorstaan. Hoewel ze de Engelsen gratis heet water gaf voor hun tea en kokend pek tegen de kou, dropen die watjes na vijf maanden met hangende pootjes af.

Na het zwembad - en nee, ik kreeg de kans niet om wraak te nemen - neem ik nog wat foto’s van o.a. de Kittiwakes op hun nesten in de muur.
Marjanne roept: ‘Albert!’ en neemt onverwachts mij op de korrel.

Ha, daar is Sammy, hij zwemt recht op me af.


Sammy en zijn vriendinnetje Sally, zijn zeehonden en kind aan huis in Dunbar Harbour, waar ze langs de vissersvaartuigen zwemmen om vis te schooien.

Sammy heeft door dat mijn camera niet eetbaar is en buigt af naar de trawlers.


En zo heeft het kasteel er ooit uitgezien, compleet met Black Agnes.



Volgens dit bord bestond de zee oogst niet alleen uit haring maar ook uit, eh piepers?

De grote roofmeeuwen, die met meer dan honderdvijftigduizend exemplaren Bass Rock bevolken, overbruggen graag de zes zeemijl die ze van Dunbar scheidt.
Kijk, daarboven komt er alweer een aanzetten.


Even later is hij alweer op de terugweg, met in zijn grote haaksnavel een jonge Kittiwake die als voedsel moet dienen voor zijn eigen jongen.

Voor die grote rovers is het hier letterlijk “eten uit de muur”.


Ik zag er al een die het voor elkaar kreeg om met twee jonkies tegelijk weg te vliegen.

Er is alweer een ander soort rovers op de kust, dit keer zijn het mensen die met lange ladders tot bij de nesten komen en jonge Kittiwakes in een zakje mee naar beneden nemen.


Nee, die pluizenbollen gaan niet in de soep. Ze worden met zakje en al zorgvuldig gewogen, dan aan alle kanten bekeken, gemeten en geringd.




Daarna worden ze keurig weer in hun eigen nis in de muur gezet.



Marjanne neemt de camera over en vraagt aan een van de mannen of ze even een plaatje mag schieten van dichtbij. Heel trots houdt de jongeman een kuiken bij zijn gezicht en zegt: ‘Go ahead.’
‘Nee, niet van jou maar van die vogel.’
Hij kijkt eerst verbluft, dan een tikje beledigt. Zijn collegaatje schatert het uit. Nog nalachend neemt ze het kuiken over en houdt het voor de camera.


Het ringen zelf gebeurt met precisie en heel voorzichtig, daar voelen die beestjes niets van.

Ik stop de drinkwaterslang in de vulopening en gooi de tank vol, daarna gaan we nog even de stad in. Op de kaai komen we de havenmeester tegen. ‘Havenmeester, we vertrekken morgenochtend, kunnen we alvast afrekenen?’
‘Ja zeker, vijftien pond per dag maar die ene dag met teveel wind reken ik niet, dus dertig pond a.u.b.’
Ik geef hem twee biljetten van twintig maar hij kan niet wisselen. ‘Ik breng het wisselgeldgeld straks wel even langs.’
Wanneer we terug komen zien we de havenmeester nergens. We gaande ladder af en vinden in de stuurhut een biljet van tien pond half onder het logboek uitstekend, samen met een boodschap op het kladblokje, “Haste Ye Back”.


Zat. 30-06-,12 Zonnig. WSW 3-4.

08:35 We vertrekken met bestemming Holy Island



Wanneer we buitengaats komen hebben we al een beetje heimwee naar het doodgewone en toch heel aparte Dunbar.


We zijn alweer een uurtje of wat onderweg en kijken uit naar Holy Island.
Dat wil zeggen, ik kijk uit en Marjanne geniet van zon en wind.


Dunbar was leuk maar na drie dagen binnen eindelijk weer op zee zitten is ook niet slecht.

That's the life!

Zo genieten wij als we met de camper op pad zijn. En als we een plaatsje verlaten die ons erg bevalt, krijgen we ook al last van heimwee als we net weg rijden.
Reizen is heerlijk, maakt niet uit hoe je het doet.

Gr. Ed

Heerlijk Albert. Het zijn stuk voor stuk mooie verslagen die je schrijft. Bedankt. Voorlopig hebben we aan deze kant van de "haringvijver" nog genoeg te ontdekken. Lijkt me erg leuk om die kant straks ook eens te gaan ontdekken.

Mooi Albert! Prachtige tocht zo zeg, het gemak waarmee jullie de zeeën bevaren is jaloersmakend

Zo dat is mooi thuis komen. Dank je Albert

@ED, Ben het helemaal met je eens “ als we een plaatsje verlaten die ons erg bevalt, krijgen we ook al last van heimwee als we net weg rijden. Reizen is heerlijk, maakt niet uit hoe je het doet.” Hoewel … mijn voorkeur gaat toch uit naar de boot.

@ Koezt, dank je. Idd aan deze kant is het ook prachtig maar er komt een moment dat je aan jezelf wil bewijzen dat je de oversteek ook aankan en dan ga je.

@Stefan, dat is een kwestie van doen en daarmee je zelfvertrouwen opbouwen. Daar kom je vanzelf achter als je zover bent.

@ Sons, dankjewel voor je waardering.






Za. 30-06-,12

Van Dunbar naar Holy Island, is een tochtje van nog geen veertig mijl, dus makkelijk in een dagje te doen.
Tot Saint Abb’s Head is het 14’ op een koersje van 110°. Zo met een WSW windje en een lekker warm zonnetje erbij, is het lekker ontspannen zeilen. Marjanne zegt tevreden: ‘Het lijkt wel vakantie’.

11:40 Saint Abb’s Head Lt. ho. dwars, 0,75’ SB.

Hier gaan we dertig graden SB uit en koersen af op een punt op 0,25’ NE van Emmanuel Head op Holy Island. De wind krimpt naar pal SW en neemt toe tot 5-6 Bft. Ook de zon laat af en toe verstek gaan en verschuilt zich achter een wolk. Toch wordt het niet koud en is het, zo in het oppertje van de kust, heerlijk zeilen.

Tussen Eyemouth en Berwick-Upon-Tweed passeren we de Schots-Engelse grens en verruil ik de Schotse vlag voor de “Red Duster”.

15:30 Emmanuel Head dwars 0,25’SB.

Omdat we niet tussen de vaste wal en het eiland doorkunnen - het is daar zo ondiep dat je bij laagwater, de 0,8’ brede zeestraat, met een auto kunt oversteken - moeten we het eiland voor twee derde ronden om bij de ankerplaats te komen. We zeilen tussen het eiland en Plough Rock door naar Ridge lt. bo. Dan wordt het tijd om de zeilen weg te rollen en de motor te starten.

Na de boei gaan we hard SB uit en houden op een koersje van 260° de twee stenen bakens in lijn. Het blijft oppassen want de stroom, die kan oplopen tot 4kts, zet je hier alle kanten uit. Bij de Triton boei gaan we 49° SB uit en houden twee landmerken op het eiland in lijn. Ook hier is het zaak om goed midden in het straatje te blijven, want aan BB is het behoorlijk ondiep. We zien daar het water breken op de net onder water liggende stenen van de Seal Spit. Aan SB wil je al helemaal niet verzeilt raken, daar slaan de golven tot karnemelk op de Stone Ridge.

Marjanne stuurt en ik ga alvast naar voren om het anker uit de kettingbak te halen en op de rol te leggen. Ze brengt ons tot het ankerplekje pal zuid van The Heugh, draait op in de stroom en slaat achteruit tot we beginnen te deinzen. Ik draai de rem los en laat het anker vallen. Beetje bij beetje geef ik slack, bij dertig meter draai ik de rem vast en geef Marjanne een seintje om achteruit te slaan. Langzaam, terwijl ik twee landmerken in de peiling hou, bouwt ze het toerental op tot vollekracht. Wanneer de bocht uit de ketting is, lopen de merken niet verder uit elkaar. Ik maak het gebaar van “kappen” en terwijl de motor stopt geef ik nog vijf meter ketting.
Marjanne begint aan het eten en ik vul het logboek verder in.

16:40 Komen ten anker in 5 mtr. water, steken 35 mtr. ketting.
Wind SW 5-6. DOG. 37’ Totaal 1441’.

Ziezo, nu nog even de ankerbal ophangen, het ankerlichtje aan de giek knopen en ons 2 pk geweldenaartje aan “Loodje” hangen.
Klaar, ik was mijn handen en geef in het passeren Marjanne een liefdevolle klap op haar achterwerk. ‘Wat heb je toch een lekker kontje.’
‘Dankje schat, dek jij de kuiptafel even? En schenk ook alvast maar een wijntje in.’


Zo. 01-07-,12 Havendag. Wisselend bewolkt. Droog en warm. Zeer zwakke wind.

Na het ontbijt “with a view”, stappen we in “Loodje”, tuffen naar de kade en knopen, met een lange vanglijn, vast onder aan de trap.
The Heugh valt met laagwater droog. Met zo’n rif in de nabijheid kijk ik toch even bezorgd naar “Zeebeest”.



We lopen verder en houden het water links van ons.
Op de achtergrond Staan de twee stenen bakens op de droge zandbank Old Law.



Achter ons zien we, van links naar rechts, achter de geankerde visserman het rif Stone Ridge, de aanloop, Bamburgh Castle op de vaste wal en onze stoere varende vakantie woning.

We draaien onze ruggen naar de zee, kijken uit over de baai en zien een prachtige beschutte stromingsvrije ankerplaats.



Jammer genoeg is deze bij eb zo ondiep, dat je er alleen kan liggen met kimkielen of een midzwaard.

Lindisfarne Castle ligt boven op zijn hoge rots, te waken tegen invallen van de barbaarse Schotse roverbendes.



Onder ons liggen de kerk en de ruïnes van de oude Abdij.

Aan deze kant is het lekker rustig en voel je de uitstraling van de voorbije eeuwen.
Aan de andere kant lopen groepjes toeristen en bedevaartgangers als makke schapen achter de gids aan.



Dat is niks voor ons, dus lopen we langs het dorpje en bekijken de mooie oude meuk aan de andere kant. Het meeste hebben we al op de heenreis op de kiek gezet maar de nettenschuurtjes vanaf de achterkant ontbraken nog.



En wat dacht je van deze? Een Trotti van v. d. Stadt, helemaal gereed voor de reis naar Amerika, je rijdt haar zo’n Dockwise gebakkie op en varen met die hap.



Op de terugweg lopen we de supermarkt in voor een ijsje.
Nu moet je dat woord “supermarkt” met een flinke korrel zout nemen. De winkel bestaat uit twee vertrekken, een van ca. 5 x 6 en een van 2,5 x 5 meter.
De afdeling food, die niet meer dan 5 % van de schaarse ruimte in beslag neemt, bevindt zich achter in de pijpenla en bestaat uit een rekje met conserven een vriezertje, een paar verpakte broden op een plankje en in de hoek wat dozen met blikjes bier en frisdrank.
De non-food - lees souvenir - afdeling neemt de rest in beslag.
Het stikt er van de gipsen heiligen, portretjes van de Paus, kruisen gemaakt van allerlei materiaal in allerlei formaten, flesjes Holy Island Water en van alles en nog wat. Ook aan de kinderen is er gedacht, vlaggetjes, molentjes op een stokje, zakjes snoep, allemaal met Holy afbeeldingen. Er staan zelfs dubbeldeks autobusjes, het dak en de zijkanten beschilderd met de tekst “Holy Island“ en “Lindisfarne”, dus heilig van hun bandjes tot het bovendek.

Marjanne haalt twee ijsjes, een pakje braadworstjes en wat pork chops uit het vriezertje. Uit de groente krat, met drie-en-een-halve groene kool en een paar preitjes, neemt ze een kool mee. Ze stopt ook nog een van de twee broden in haar mandje en gaat er mee naar het ouderwetse, houten, minitoonbankje. Daar raakt ze in gesprek met de kassier/vakkenvuller/bedrijfsleider/eigenaar.
Hij geeft ons een knipoog en zegt: ‘Ik zag jullie gezichten wel toen jullie mijn handel bekeken en eerlijk gezegd denk ik er net zo over maar aan de andere kant, het verkoopt goed en zonder die dingen kon ik mijn zaak wel sluiten.’
Nee, veel etenswaren heeft hij niet maar daar zit een verhaal aan vast. In het kort komt het er op neer dat hij vroeger echt alles op dat gebied verkocht maar dat, vanwege de kleine omzet, hij duurder was dan de winkels aan de vaste wal. Toen de supermarkten dan ook vestigingen openden op niet al te grote afstand van de causeway (de bij eb droogvallende weg over de zee-engte) en de eilanders ook nog eens vriezers gingen aanschaffen, kon hij het als kruidenier niet meer bolwerken en ging langzaam maar zeker over op Holy souvenirs en andere prullaria.
‘Maar iets anders, zijn jullie hier met een boot?’
‘Ja inderdaad, is dat zo duidelijk te zien?’
‘Nou nee maar jullie zijn geen eilanders - die ken ik allemaal - en zo te horen ook geen Britten. Jullie kopen etenswaren dus logeren jullie niet in een pension. Jullie zijn ook geen dagjes mensen want het volgende laagwater is vanavond zo laat dat het te donker is voor de causeway, dus …’
Hij zwijgt voldaan en ik moet toegeven dat hij dat goed beredeneert heeft.
‘Ja u heeft gelijk we zijn hier met ons bootje.’
‘En u gaat niet voor morgenmiddag weg?’
‘Hoe dat zo?’
Onder het praten door kijkt hij in een lijst met getijdetabellen.
‘Wel, dan kunt u bestellen wat u nodig heeft, ik bel dat door, dan kan het morgen rond kwart over elf hier zijn.’
Dat is “kasie” voor Marjanne. Ze stelt een hele waslijst op maar moet nog even wennen aan vragen als ‘Hoeveel tomaten wilt u?’
‘Nou iets van een halve kilo.’
‘Nee ik bedoel, hoeveel stuks.’
‘Tja, hoe groot zijn ze?’
De grootgrutter wijst een formaat tussen tennis en golfbal aan.
‘Oké, doe er daar maar acht van.’
Zo, terwijl hij tussendoor wat Holy Sh.. uh, rommel afrekent en met milde humor een haarscherpe karakter analyse van de onwetende klant geeft, stellen ze samen een leuk bestellijstje op. Ook de eieren gaan hier per stuk.
Een dozijn zegt u? Dan bestel ik een heel plateau, dan neem ik zelf ook een half dozijn, de rest raak ik wel kwijt.’
‘We zijn er wel zo’n beetje.’ Zegt Marjanne.
‘Mooi, wilt u dit - hij wijst op het mandje - nu afrekenen of liever morgen gelijk met de rest?’
Ik zeg: ‘Nee liever meteen en dan snel naar buiten voor mijn ijsje smelt.’

Onderweg naar “Loodje”, terwijl we ons ijsje eten, zegt Marjanne: ‘Die winkelier was heel aardig en behulpzaam maar viel jou niets aan hem op?’
‘Je bedoelt dat hij zo ruig is als een kokosmat? Ja, maar wat dan nog? Hij is gewoon een vriendelijke man, met een heerlijk droog gevoel voor humor. En wat homo’s betreft, daar kan je er niet genoeg van hebben. Denk je eens in, al die overgebleven vrouwen die staan te smachten naar wat een échte kerel zoals ik ze te... au verdomme!’
Door die felle por in mijn zij, laat ik bijna mijn ijsje vallen.

We varen weer naar “Zeebeest”. Terug aanboord ga ik in de kuip zitten lezen. Marjanne komt er ook bij. Na een half uurtje zegt ze: ‘Zeg Albert de zon zit nu helemaal achter de wolken en het windje wordt een beetje fris, zullen we de kuiptent maar weer opzetten?’
‘Ja, dat is goed maar we laten de achterkant open.’

Het tij is gekenterd zodat we nu naar het kasteel, een net gearriveerd Engels jachtje, de “Twelfth Knight” en twee op hun mooring liggende krabbenvissers kijken. Ons gele ankerboeitje drijft ook ergens achter ons.



‘Kijk Marjanne, het anker ligt benedenstrooms van ons ik denk dat de ketting bij de kentering achter een rotsblok is blijven hangen.’
‘Krijgen we het anker er dan wel weer uit?’
‘Dat zal wel lukken, redden we het niet met de ketting, dan halen we hem wel aan de neuring naar boven maar het kan best zijn dat de ketting met de volgende kentering uit zich zelf loskomt.’

We lezen weer een paar minuten, dan zegt Marjanne: ‘Wat doet ons boeitje gek, het verdwijnt steeds onderwater en plopt dan in een keer weer naar boven.’
Ik leg mijn boek weg en kijk, ja, daar gaat het gele balletje in een keer onderwater en plop, daar is het weer. Nu hebben we wel eerder meegemaakt dat het balletje met sterke stroming onderwater verdween maar dan ging dat heel geleidelijk en het kwam dan zeker niet net als een bad-eendje in een keer naar boven schieten.
‘Verrek, moet je dat zien, het is een zeehond die met ons boeitje speelt!’
Opeens horen we gesnuif naast de boot en wordt “Loodje” tegen de stroom in, langszij geduwd. Wanneer ik mijn camera in positie heb, zwemt het dikke mormel alweer naar zijn gele “bad-eendje” om daarmee verder te spelen.



Dat geluid, bij weinig wind, zeer ver draagt over water, bewijst de schipper van de “Twelfth Knight”. Hoewel hij hier nog maar kort ligt, gaat hij alweer ankerop. Hij staat bij het spil en zijn vrouw bedient motor en helmstok. Blijkbaar is het de bedoeling dat zij met de motor de grootste kracht van de ketting haalt, zodat hij met de hand het anker er uit draait.
Toch loopt e.e.a. niet zoals meneer het zou willen, want zelfs hier kan ik de lieflijkheden, die hij zijn vrouw toevoegt, duidelijk verstaan. Het wordt pas echt interessant, wanneer zij laat blijken hoe ze over hém denkt. Hoewel ik haar niet helemaal kan volgen, blijkt duidelijk dat háár vocabulaire het beslist niet onderdoet voor het zijne. Wanneer hun anker eindelijk boven is varen ze, nog steeds ruziënd en scheldend, weg.
Marjanne en ik kijken elkaar even met opgetrokken wenkbrauwen aan en schieten tegelijk in de lach.
Marjanne zegt: ‘Nou, als díe niet regelrecht op een echtscheiding aansturen, dan weet ik het niet.’
‘Ja, dat huwelijksbootje koerst regelrecht op de klippen af.’

Terwijl ik dit zeg weet ik zelf nog niet dat ik zo, als waarzegger, de kermis op kan.

En nou een week wachten op een reddingsactie?
Fijn......

Prachtverhaal weer Albert!

Was zelf ooit heel even op Holy Island ( 2 jaar geleden ) met de auto, maar moest, vanwege het opkomend tij, als de sodemieter weer terug naar de vaste wal.

Groet!
Cees

Nog een reden om het forum weer eens aan te doen. Heerlijk lees voer. Ga nog maar eens een paar pagina's terug lezen.

Cliffhanger!!

Albert 45 schreef : vertel dan eens, is dit een goed moment om een staatslot te kopen?

Fijn leesvoer zo iedere zondag, bedankt voor het delen!

@Anjo, een week wachten? Nee hoor, zes dagen.
@Cees, je zal maar motorpech krijgen terwijl het water al flink opkomt.
@Sons, cliffhanger? Ja de "Twelfth Knight", letterlijk.
@Diwil, wel volgens mijn kristallen bol maar mijn gezonde verstand zegt nee, dus kies maar. Dank je voor je waardering.
@Groom, ga je volgend jaar ook die kant op?


De een gaat, de ander komt. Terwijl de “Twelfth Knight” met zijn ruziënde bemanning wegvaart, komt er een ander jacht ten anker. Die mooie knalrode boot is de tweede Hollander die we, in de twee maanden dat we onderweg zijn, tegenkomen.
Intussen kijk ik de “Ruziebak” na en zie dat ze niet de lichtenlijn volgen maar veel te ver aan BB zitten.
‘Kijk Martje, als die twee in plaats van elkaar uit te schelden eens even in de kaart zouden kijken…, dat gaat echt niet goed daar!’
Ook zonder in de kaart te kijken, zie ik duidelijk dat ze regelrecht op The Stone Ridge afstevenen.
En ja hoor, je ziet hem er op stoten. Ze proberen nog naar SB weg te draaien, komen zelfs een beetje rond maar blijven, ondanks dat er een hoop schroefwater onder de kont vandaan komt, steken op het rif.



‘Moet je zien, die zitten zo vast als een huis en het is vallend water, dat wordt of de reddingboot, of overnachten op het rif. Ik weet niet of ze veel averij hebben maar als het even tegen zit wordt dit een hele dure ruzie’
‘Moeten wij er niet naartoe om ze te helpen?’
‘Je bedoelt dat we “Zeebeest” ook op het rif moeten zetten? Ik dank je hartelijk, ze hebben zelf een rubberbootje, er staat weinig wind het zeetje is kalm en zolang het water valt zijn ze niet in gevaar. Het wordt pas link wanneer het water weer opkomt.’
De marifoon, die op ch.16 uitluistert, komt tot leven. Het is de “Twelfth Knight” die er een paniekerige Mayday uitgooit en meteen antwoord krijgt van een kalme Coastguard stem.
De schipper wil er afgesleept worden maar de kustwacht vindt dat niet zo’n goed idee.
Als ze zelf van boord willen dan kan dat maar de boot moet wachten tot het water weer hoog genoeg is om te drijven. De weerberichten zijn gunstig, weinig wind en zo goed als geen deining.

Na te zijn gekalmeerd door de rustige stem van de kustwacht en op zijn aandringen een controlerondje door de boot te hebben gemaakt - waarbij geen ernstige dingen worden gevonden - wordt er afgesproken dat de kustwacht ze ieder uur even oproept om te horen hoe het er voor staat.
Intussen is de reddingboot, een snelle RIB, ook op de hoogte gesteld en zal tegen de tijd dat het weer hoogwater wordt, stand-by liggen naast het rif.

Het water zakt snel.



We zien dat de “Ruziebak” dankzij zijn kimkielen keurig rechtop blijft staan.



Wanneer ze helemaal droogstaan, klautert bemanning via de zwemtrap op het rif en bekijkt de onderkant van de boot.



Later in de avond, schijnt plots de zon onder de wolken door en zet het kasteel in een warm avondlicht.



Zelfs het rif, met zijn met groen wier begroeide stenen en gestrand jachtje, ziet er een stuk vriendelijker uit.

‘Tja Martje, wanneer die ruziemakers de twee landmerken op het eiland netjes achteruit in lijn hadden gehouden, waren ze keurig in de volgende lijn, die van die stenen bakens, gekomen en veilig naar open zee getuft.



‘Het kan nog wel een stief kwartiertje duren voor ze er afkomen, kijk maar naar de kade, het water zakt nog steeds.’





Ma. 02-07-,12. Bewolkt. SE 3-4.

We staan niet al te vroeg op en wanneer ik mijn ongewassen snuit naar buiten steek, zie ik dat het rif leeg is en de “Twelfth Knight” langs de kade ligt.

Na het ontbijt en de afwas, stappen we in “Loodje” en varen naar de kade.
De “Twelfth Knight” staat op zijn kimkielen in het zakkende water en heeft, zo te zien, geen ernstige schade opgelopen. Van de bemanning is geen spoor te ontdekken. Die hebben natuurlijk vannacht geen oog dicht gedaan en liggen nu waarschijnlijk languit naar het lek te luisteren.
‘Die twee hebben strontmazzel gehad, als het was gaan waaien, waren ze in no time aan barrels geslagen.’

We wandelen richting dorp en gaan even langs bij de vriendelijke grootgrutter. Nee, de bestelling is nog niet gearriveerd maar hij zal even bellen. ‘Het spijt me maar het kan nog wel drie kwartier duren, maar als ik jullie nu een beker koffie geef,’ hij wijst op van die grote weggooibekers die je vaak in Amerikaanse films ziet,’ dan kunnen jullie daar op de brink onder de bomen op een bankje zitten en zie je zelf de lorry aankomen..’

Het is al dik over twaalven, wanneer het vrachtwagentje voor komt rijden. We laden onze bestelling in rugzak en tas, betalen en nemen hartelijk afscheid.
‘Zo Martje, vlug aanboord en varen met die hap, we liggen alweer veel te lang stil.’
Wanneer de kade oplopen, zien we nog steeds geen hond aan dek bij de “Twelfth Knight”, wel horen we stemmen. Marjanne en ik kijken elkaar aan en schieten in de lach. ‘Nee zeg, dit geloof je niet, die twee hebben alweer slaande ruzie!’

12:45 Anker op.

Marjanne wil met alle geweld weer naar de Farne Islands, in de hoop dat we er nu wel veilig kunnen landen om de nestelende vogels te bekijken, dus gaan we verder langs de kust naar het zuiden.
Omdat het iets van 6’ varen is, zien we zodra we vertrokken zijn de eilanden al liggen. We houden de landmerken in lijn achteruit, tot we de twee stenen bakens in lijn hebben en die recht achteruit kunnen nemen. Makkelijk zat, een kind doet de was. Toch blijf ik extra scherp opletten. De blamage van een stranding, wil ik niet op mijn naam hebben, zeker niet als tweede boot binnen vierentwintig uur.

13:00 Triton Nob lt. b. dwars aan BB.

13:10 Ridge lt. b. dwars aan BB.

13:50 Swedman lt. b. dwars aan BB.

We naderen de eilanden en moeten ook hier goed oppassen om niet op verscholen klippen te stoten. We draaien The Kettle in en zoeken, met één oog op het echolood, een plekje dat niet te diep en ook niet te ondiep is. Ik ga voorop staan en geef Marjanne een knikje. Zij slaat achteruit en ik laat het anker vallen.


DOG. 6’. Totaal 1447’.

Waarom het hier “The Kettle” heet? Daar zijn we op de heenreis achter gekomen. Bij hoogwater, toen de omliggende riffen bijna geheel onderwater verdwenen, was het hier één grote schuimende kokende heksenketel, waardoor we ‘s nachts amper één oog dicht deden en we, zelfs met laagwater, niet veilig met “Loodje” aan land konden gaan.

Nu zijn de omstandigheden een stuk gunstiger, dus morgen maar eens kijken of we welkom zijn. Marjanne zegt: ‘Ziezo eerst de tent opzetten en de kachel aan, dan ga ik lekker met een boek op de bank liggen en mag jij me een cup a soup maken, broccoli graag.’
‘Ja baas, goed baas .., zolang ik die bagger niet zelf hoef te slikken.’
‘Ik hoor het al, ik heb je teveel verwend met zelfgemaakte soep.’
‘Je hebt gelijk, tenminste wat de kachel betreft, het laatste uur is het in een keer een stuk kouder geworden, je zou niet denken dat het al juli is.’


Di. 03-07-,12. Wiss. bew. SE 3-4.

Na het ontbijt maak ik “Loodje” klaar voor een verkenningstocht. In de zon is het lekker warm maar wanneer de volgende wolk voor de zon schuift is het koud genoeg voor een dikke trui. Marjanne blijft liever aanboord, dus tuf ik in mijn uppie rond en langs de klippen waarop dikke zeehonden liggen te zonnen. Hier en daar gaat er een lodderig oog open om te zien wat er nu weer voorbij komt maar blijkbaar ben ik niet indrukwekkend genoeg, er wordt alleen maar even verveeld gegeeuwd, dan gaan de oogjes weer dicht en pitten ze verder.
Mensen of bootjes zijn nergens te bekennen, lekker rustig, precies wat ik nodig heb na alle drukte op Holy Island, waar je nog geen half uur kon lopen zonder twee en soms zelfs dríe mensen tegen te komen.
Weer terug in The Kettle vaar ik naar de “landing”, maak vast en loop naar het bordje dat mijn aandacht trok.



Bezoekers zijn pas na half twee welkom en de toegangsprijs is £ 6,20. Dat is op zich wel niet zo veel maar wanneer je bedenkt dat hier iedere middag - wind en zeegang dienende – de passagiers bootjes constant af en aan varen en er honderden mensen in lange rijen achter elkaar aan over het eiland sjokken, dan komt er toch wel een aardige zakcent binnen.
Al dat geld wordt door The National Trust weer goed besteed aan allerlei natuur gedoe.
De mensen die hier werken, vier stuks, zijn verbonden aan een of andere universiteit en doen hier wetenschappelijk natuur onderzoek.

Terwijl ik sta te kijken komt er een jonge vrouw, op rubber laarzen en met een hoed in camouflagekleuren, de vijftien meter hoge helling af.
O jee Albert, dat komt er van wanneer je buiten de bezoekuren om, de euvele moed hebt om ook maar één voet in dit vogelparadijs te zetten, dat staat gelijk aan de zondeval. Nu komt ze je, met haar grote laarzen, zonder enig pardon, deze Hof van Eden uit, regelrecht de zee inschoppen.

Het is te laat om ongemerkt weg te glippen, dus draai ik me in haar richting en kijk het gevaar, manmoedig, recht in de ogen.

‘Goodmorning Sir, U wilt het eiland bezoeken?’
‘Goodmorning Madam, kan dat? Gezien de bezoektijden was ik al bang dat u me de zee in zou jagen.’
Ze lacht: ‘Nee hoor ik kwam alleen even de pomp afzetten.’
Ze wijst op een klein benzinemotortje dat vlakbij staat te puffen en een waterpompje aandrijft. Dat pompje zuigt zeewater aan en perst dat door een vrij dunne slang tegen de helling op.
‘We hebben hier geen elektra en ook geen zoetwater. Elektra wekken we op daar waar en wanneer we het nodig hebben, voor de rest gebruiken we olielampen en kaarsen. Zoetwater moeten we met boten aanvoeren en zelf naar boven sjouwen, vandaar dat we voor schoonmaken en de wc een zoutwaterreservoir hebben dat we met deze pomp steeds bijvullen. Maar als u de vogels wilt bezoeken, ga gerust uw gang.’
‘Ja graag maar dan haal ik eerst mijn vrouw even op, we zijn hier met dat jachtje.’
‘Ja, dat weet ik, we zagen jullie gistermiddag aankomen, leuk bootje. By the way, zet een pet of hoed op.’
‘Dank u, tot zo.’

Bij “Zeebeest” aangekomen roep ik: ‘Kom op moppie instappen, we krijgen de VIP tour maar pak eerst even onze mutsen.’
Marjanne, die zich nog meer dan ik op het bezoek aan de Farne Islands heeft verheugd, zit binnen een halve minuut, met onze mutsen en twee camera’s, in “Loodje”.
‘Vooruit varen!’
‘Ja baas.’

Mooi verhaal!
Vooral dat met die "ruziebak".
Je druk maken als je met een kimkieler droogvalt bij rustig weer en dan nog Mayday roepen ook i.p.v. hooguit PanPan.Maar misschien wisten ze niet dat het een kimkieler was?
Dat waren dus niet alleen ruziemakers maar ook nog eens belabberde "zeelui".
Ad

Dank je wel Albert! Leuk leesvoer, hier in de besneeuwde woestijn... Helpt me de dagen aftellen, lol...

Mega!

Johan

Genieten! Inderdaad met een hoofdletter.

Wij zijn aan boord in Makkum en het kacheltje snort, en weer een heerlijk verhaal!
Helemaal eens Albert soep moet vers en heet, als het enigszins kan

Prachtig! Weer genoten van je verhaal!

@Yellow Boat, ja Ad, dat waren me toch een stelletje zoetwatermatrozen, niet te kort! Maar ja, niet iedereen heeft het op de Grunnigerkustvaart geleerd.

@BM Sail, dankje Johan. Maar sneeuwwoestijn? Heb ik ergens iets gemist? Heb trouwens zelf een bloedhekel aan kou. Heb ik opgelopen in de winters op de Oostzee, brrr!

@Ben K, altijd fijn om te horen dat mijn schrijfsels gewaardeerd worden.

@Tonsurton, precies, met jou kan ik praten! Echte soep moet met zorg bereid en heet zijn en zeker niet uit een zakje komen.

@Airgead, zulke uitspraken doen me goed.




“Zeebeest” gaat de hort op 44.”



Ik zet het gashandeltje van onze twee pk. geweldenaar in standje waterskiën en vaar, met een bloedstollende vijf knopen, naar de landing. We maken vast en stappen de wal op.



De dame met de hoed staat ons al op te wachten. We betalen de toegangsprijs en mogen, als we beloven niet buiten de paadjes te komen, vrij rondlopen. De dame vliegt als een klipgeit tegen de helling op. Ik volg haar in een wat waardiger - volgens Marjanne “bezadigder” - tempo, met een ongeduldig aan mijn arm trekkend vrouwspersoon een halve pas voor me uit.
‘Vooruit, je lijkt wel een ouwe… je weet wel!’

Nog voor we helemaal boven zijn zien we aan alle kanten nesten met jonge vogels. Bij ieder nest ligt een rode steen met een nummer erop.



‘Waar zijn die genummerde stenen voor?’
‘Snap je dat niet? Voor de postduif natuurlijk, hoe moet ’ie anders weten waar hij bezorgen moet?’



Een brutaal visdiefje, dat hier Polarstern heet, blijft pal voor ons op het pad zitten en verdomd het om aan de kant te gaan.



Pas wanneer we er voorzichtig langs gestapt zijn en hem de rug toekeren, vliegt hij op en pikt Marjanne op haar hoofd. ‘Au!’ Ze grijpt geschrokken naar haar hoofd. Ik zie haar angstige snuit en lig blauw van het lachen.
‘Zo moppie, nu weet je ook waarom we hier een hoofddeksel op moeten. Je kan je muts trouwens beter losjes, met meer tussenruimte, op je hoofd zetten, dan komt die snavel niet tot op je lieve koppie.’
Ze kijkt me verontwaardigt aan.
‘Ík dacht dat het tegen de vogelpoep was maar jij wist het wél en hebt niets gezegd!’
Op dat moment wordt ook ik behoorlijk in mijn kuif gepikt en is het Marjanne ’s beurt om tevreden te lachen.
‘Mooi zo, die heb je verdiend.’
Ook ik trek mijn muts wat verder omhoog. Dan volgen andere visdiefjes het goede voorbeeld en volgt de ene duikvlucht na de andere. Het lijkt erger dan het is, dus lopen we kalm verder. Een stukje verderop, bij het kapelletje en het kasteeltje, stoppen de aanvallen.



Hier, ca. vijftien meter boven de zeespiegel zien we een paar vijvers. Dat moet wel zoetwater wezen en zal eerder regen dan bronwater zijn.

Op de andere kant van het eiland staat een verlaten vuurtoren.



Daar beneden, beschermd door de, nu met laagwater droogvallende riffen, ligt ons “Zeebeest” achter haar spijker.



Vanaf hier zie je duidelijk de andere eilanden van de Farne groep liggen.



Marjanne, compleet met haar ZF pantsermuts, neemt de Papegaaiduikers op de korrel en ik zet haar op de kiek.



De Papegaaiduikers, die hier Puffins worden genoemd, hebben wanneer ze vliegen een wiekslag die bijna zo snel is als een vliegtuigpropeller. Hun nesten bouwen ze ondergronds in een soort van konijnenholletje.


Terwijl wij kijken hoe ma - nog geen dertig cm. naast het pad - zit te broeden …



…valt pa onze mutsen aan.

Ook een van de vogelwachters, die midden tussen de nesten doorloopt, wordt door een fanatieke zwerm vogels belaagd.



De Papegaaiduikers die niet ondergronds aan het broeden zijn, zitten gezellig met z’n allen op de rand van het klif over zee uit te kijken.



Xxx2238