Onderwerp: "Zeebeest" gaat de hort op.

Dank voor jullie reacties.




Onder het eten hebben we het over ons ternauwernood ontsnappen aan schipbreuk lijden op die scherpe rotsen.
‘Wat zou er gebeurd zijn als we tegen de rotsen waren geslagen, zouden we veilig met Loodje weggekomen zijn?’
‘Ik denk het niet, met zoveel wind en die felle steeds hoger wordende golven doe je niet veel met een bootje van nog geen tweeënhalve meter en voor je er in zit en het motortje gestart krijgt… laten we het er maar op houden dat we gemazzeld hebben.’
‘Ja maar hoe konden we opeens zomaar gaan krabben en dan ook nog zo hard, zonder dat het anker zich weer ingroef?’
‘Het heeft nooit goed in de bodem gezeten en alleen maar gehouden in die dikke laag kelp en op de ketting die zwaar op de bodem lag. Toen het ging waaien harkte het anker een hooiberg bladeren en stengels bij elkaar en kon zich, ook op een vrij stuk bodem, nooit meer ingraven. Het ergste is dat het mijn eigen stomme schuld is.’
‘Jouw schuld, hoezo?’
‘Nou, doordat onze Bruce altijd en overal meteen goed hield, ben ik te nonchalant geworden en heb jou tekort en met te weinig toeren achteruit laten slaan bij het ten anker komen. Had ik je wel vollekracht laten geven, dan was ik er meteen achter gekomen dat het hier slecht ankeren is.’
‘Nou ja, je hebt ons toch nog op tijd weg gekregen, goe gedaan jochie. Moet jij nog sla?’
‘Nee dank je, het schijnt dat er in die groene rotzooi vitamines en mineralen zitten, bloedlinke dingen volgens mijn vader en die kon het weten want hij is er negentig mee geworden.’
Marjanne schuift zonder wat te zeggen haar bord opzij, pakt de slakom en prikt haar vork er in.
‘Pas maar op met dat geitenvoer, voor je het weet loop je te mekkeren.’
Ze antwoord met volle mond: ‘Schat, de enige die hier loopt te mekkeren ben jij.’


Vrijd. 22-06-,12.

07:05 Vertrek van mooring. Wind, N 4. Regen.
Er trekken, behalve regenbuien ook nevelbanken over het eiland en de zee, waardoor het zicht wisselt tussen anderhalf en een kwart mijl.
We zitten hier, tussen de vaste wal en de eilanden, in relatief beschut water van amper een mijl breed.

Op de oeverstaat een kasteel. ‘Kijk Martje, zo hoort Schotland er uit te zien. Geen zonnige vergezichten maar nevel en regen waardoor de kleuren wegvallen en alles er somber en triest uitziet.’

Een houten krabbenvisser tuft langzaam onder de laaghangende bewolking door.

De regen mindert, maar de lage wolken blijven tussen de wanden van het loch hangen.

10:50Bij Cloch Pt. Lt. ho. draaien we SB uit de Clyde op.

Een grote ferryboot komt achter een landpunt vandaan en draait een volgend loch in.

We varen vlak langs Greenock. Het is midden op de dag maar de straatverlichting brandt.

‘Kijk Albert, een spookslot.’

We komen nu, hoewel het loch breed zat is, in een vrij nauwe beboeide vaargeul.
‘Martje, scheer jij Wilhelm uit? We gaan op het handje sturen.’

We worden opgelopen door een flink oorlogsschip. Ik had hem, omdat zijn AIS bij staat, al in de smiezen voor hij in zicht kwam en hou keurig SB kant van de vaargeul. Hij loopt hard op me in. Ik kijk eens naar mijn Hollandse driekleur, zouden ze verwachten dat ik met de vlag groet? Jammer dan, aan groeten met de vlag doe ik niet, al was het alleen maar omdat de vlag vastzit aan de stok en ik niet voor vendelzwaaier heb gestudeerd.
Wanneer ze pal naast me zijn kijk ik omhoog naar zijn brug daar staan een paar officieren die, wanneer ze zien dat ik kijk, vriendelijk naar me zwaaien, waarop ik terugzwaai en even flink moet bijsturen op zijn boeggolf, dan surfen we even op de hekgolf en voorbij is ie.


Ik moet terugdenken aan die keer dat we met de “Equator” in het Engels kanaal voeren en het Koninklijke jacht “Brittania”, een apparaat ter grootte van een passagiersschip, tegenkwamen.

We hadden een beste poep wind in de kont, een stukje of acht, negen en liepen halve kracht om de kont er niet te diep in te trekken. Toen we elkaar bijna dwars hadden wipte ik even het stuurhuis uit om, als groet, de vlag tot halverwege te laten zakken. Op de “Brittania” renden twee man vanaf de brug over het bovendek naar de achterste mast, waar aan de gaffel een vlag met de afmetingen van een aardig tennisveldje, stijf als een plank recht achteruit stond.

Ik zie het nog zo voor me.

Ze maken de vlaggenlijn los en voor ze in de gaten hebben wat er gebeurt, schiet de lijn door hun handen. Oei, die hebben straks brandzalf nodig! De vlag is zover de lijnen het toestaan naar achter gewaaid en staat nu als een half in elkaar gedraaid spinnaker een metertje of tien achter het schip aan te zwieren. Intussen heb ik mijn vlaggetje, tegen de etiquette in, als eerste weer in top en kijk vanuit de beschutting van het stuurhuis naar het gebeuren op de “Brittania. Met veel moeite krijgen de mannen die onhandelbare lap doek, handje voor handje, weer in top. Ik heb nu al medelijden met ze wanneer ik bedenk wat de officier van de wacht ze straks te zeggen heeft.

Ach ja, dat was vroeger in mijn zeemanstijd, nu varen we met “Zeebeest” op de Clyde.

Wanneer de Royal Navy in de verte richting Glasgow verdwijnt…

komt iets anders ons tegemoet.

Op een schiereiland, verstopt in een kloof, ligt Dumbarton Castle.

‘Zo Martje nog anderhalve mijl naar Bowling, daar begint het Forth-Clyde canal. Dat wordt, zo met de stroom tegen, iets van drie kwartier varen. Maar iets anders, wat dacht je van koffie en een broodje?’
‘Ja graag!’
En voor ik in de gaten heb wat er gebeurt, duwt ze me opzij en pakt het roer.
‘Eh, eigenlijk bedoelde ik uh…’

Weet je t nou nog niet??
Dat moet je nooit tegen Zeemiep zeggen......

Tja Anjo, we zijn echt al wat langer dan een blauwe maandag bij elkaar maar toch, ze blijft me verbazen.







Aan B.B. doemt Bowling op.
We steken de vaargeul over en draaien de voorhaven in. Deze voorhaven is vrij groot maar is voor het grootste deel dichtgeslibd en nu, met zakkend water zie je, in het ondiepe deel dat blijkbaar dienstdoet als schepenkerkhof, verschillende wrakken liggen.

13:10 In de sluis.

‘Heeft u gereserveerd?’ Vraagt de sluismeester.
‘Gereserveerd?’
Even sta ik de man verbluft aan te kijken.
‘Ja zeker, voor een doorvaart moet u ruim van tevoren reserveren.’
‘Dit is de eerste keer dat ik dat hoor. We zijn al door het Caledonian Canal en het Crinan Canal geweest allebei, net als dit kanaal, in beheer bij British Waterways. Dus waarom is het hier opeens anders?’
Het blijkt dat de kunstwerken - sluizen en bruggen - bediend worden door een ploegje mensen, dat met auto’s met je meereist en je op die manier in drie dagen van west naar oost over de bergen vaart. De mast moet er ook af want de maximumdoorvaarhoogte is 3 meter. We moeten maar afmeren onder de mastenkraan, maar kunnen die pas morgen of overmorgen gebruiken.
‘Dat is geen probleem we strijken liever zonder kraan, dan hebben we alles zelf in de hand.’

13:25 Meren af onder de kraan.

DOG 29’
Totaal 1328’.

Het kanaal is 31 zeemijl lang en heeft 39 sluizen, dus gemiddeld 1 kolk op iedere 0,8 mijl.
Gelukkig zijn hier ook veel meertrap-sluizen bij, zodat de trajecten een stuk langer worden en Marjanne niet de hele trip, met een trosje in haar hand, op het voordek hoeft te bivakkeren.

De mastenkraan blijkt een hoog en zwaar geval dat desnoods, zonder kreunen, ook “Zeebeest” even op de wal kan zetten.
Terwijl Marjanne met een bult wasgoed naar het sanitair gebouwtje loopt, tref ik voorbereidingen voor het strijken. Marjanne is zo weer terug en zegt: ‘Roep maar wanneer je me nodig hebt, ik ga wat foto’s maken.’
‘Ga je gang, lui vrouwmens, ik doe alles wel weer in mijn eentje.’

Een zwoegende , zwetende schipper.

De voorhaven met achterin de wrakken en links de River Clyde.

Iemand met veel vrijetijd én een scherp zakmes, heeft zich behoorlijk uitgeleefd op wat boomstronken.

Een tankertje, op weg naar Glasgow.

Marjanne komt me helpen met strijkklaar maken. Als laatste zet ze met de schootlier het spi-val stijf, zodat ik het voorstag kan losmaken en op de bokkenpoot zetten.
We strijken de mast, waarna we de bokkenpoot rechtop fixeren en via een derde handje de mast uit de voet tillen. Dan kan ook de bokkenpoot plat en kan de mast op twee rollen, een in de mastvoet en een achterop in de mik, naar voren schuiven.
In Nederland doen we dat niet maar hier, met al die sluizen die af en toe op een wildwaterbaan lijken, wil ik de mast niet zoveel achteruit laten steken dat hij de muur kan raken.

Ook “Loodje” moet eraan geloven en moet, leeg en opgerold, in het gangboord meevaren. Zo niet dan kunnen we ook voor haar betalen. Niet dat het hier al te duur is - £ 43.50 voor 8,75 meter l.o.a. - maar toch.

Nu is het mijn beurt om met de camera een rondje om het bassin te maken.

“Zeebeest” klaar voor sluipvaart.

Het teveel aan water in de kanaalpanden laten ze gewoon over de sluisdeuren weglopen.

Het is intussen lekker zonnig en warm geworden, dat komt omdat wij dat mooie weer met ons hebben meegenomen, beweert Marjanne.

Ik loop over de deuren naar de overkant…

en zie de spoorbrug die over het begin van het kanaal ligt en ook meteen het laagste doorvaarpunt van de hele rit is.

Achter me was ooit een tweede sluiskolk die, wegens te weinig aanbod van schepen, ooit buitengebruik is gesteld en nu dienst doet als overloop en stal voor een zeepaard.

Ik loop - tegen uurwijzerzin volgens onze Vlaamse vrienden, anti cyclonaal volgens anderen en tegen zon volgens Jan de Zeeman - het bassin rond.

Een oude reddingboot en een houten barkas, mooi spul!

Verstop tussen het grotere spul, ligt een lief, goed onderhouden, houten kottertje.

En daar, onder de kraan, met de “Scottish Hills” als achtergrond, ligt de mooiste boot van allemaal.

De sluismeester komt ons vertellen dat er straks nog een boot komt. Het schijnt dat hij wél gereserveerd heeft en wij, bij Godsgratie, morgen mee mogen met het konvooi dat, door onze deelname, meteen verdubbeld wordt.
Wanneer de andere boot arriveert, blijkt het een bootje te zijn van zo’n zesenhalve meter met een buitenboord motor en een mast die ze met de hand platleggen.

We gaan bij de sluismeester een paar jerrycans diesel halen en zijn zeer ingenomen met de prijs, die, ook hier weer, wordt berekend volgens de “sixty forthy rate”. Marjanne, die ook meteen het kanaal geld betaald, hoeft, ook hier, niet te bewijzen dat we voor de nodige miljoenen verzekerd zijn.
Wanneer ik Marjanne assisteer bij het uit de droger halen van de was, zie ik een hele stapel boeken en tijdschriften in de vensterbank liggen. De bedoeling is dat je meeneemt wat je aanstaat en achterlaat wat je gelezen hebt. Er zit niets tussen dat naar mijn smaak is maar zelf heb ik nog een stapeltje boeken waarvan ik geen hartzeer krijg wanneer ik ze hier achter laat. Nee, niet Henk de Velde en Eerde Beulakker, die gaan weer mee naar huis.


Za. 23-06-,12. Regen en een stevig windje.

08:40 Gooien los en varen onder de spoorbrug door.

Marjanne kijkt naar een narrowboat.

‘Nee moppie, dat is geen fallus symbool maar een fender.’
‘Maar ik zei helemaal niets!’
‘Nee, maar ik zag je kijken.’

Nog voor we tweehonderd meter gevaren hebben krijgen we al een sluis, nummer 38.
‘Dat schiet op schat, nog maar zevenendertig te gaan.’

Zo krijgen we de nodige sluizen en beweegbare bruggen voor onze kiezen, waaronder een heel speciale. Dat is de “Dalmuir Drop Lock & bridge”.
Wanneer je een oud kanaal heropend en weer bevaarbaar maakt maar er intussen, in plaats van een draaibruggetje, een grote dikke vaste brug over het water ligt, waar bovendien het nodige verkeer overheen gaat, wat doe je dan? Wel, in plaats van de brug beweegbaar te maken, laat je de bootjes een stuk zakken, zodat ze er toch onderdoor kunnen. Simpel toch?

Het gaat zo: Eerst vaar je tussen twee deuren een sluiskolk binnen. Dan gaat achter je een anti-aanvaringslagboom naar beneden en draaien de sluisdeuren dicht.

Voor je zie je een brug waar je hooguit platliggend in een kano onderdoor kan.

Dan begint het water te zakken en de anti-aanvaringbalk voor je neus zakt netjes horizontaal met je mee.

Wanneer het water laag staat, gaat de balk omhoog en mag je onder de brug door.

De Bridge/Lock Operators lopen ook naar de andere kant en gaan weer knopjes drukken.

Dan gaat achter je weer zo’n balk naar beneden en gaat dan langzaam, met het stijgende water, weer mee omhoog.

Zoveel als je eerst bent gezakt, ga je nu weer omhoog, waarna de deuren open gaan, de slagboom naar boven zwaait en het konvooi - van twee schepen - uitvaart.

Marjanne, die graag het totaal overzicht houdt, ziet het zo.

Marjanne heeft niet alleen toezicht op het schutten gehouden, ze heeft ook de manschappen van de “Canal Gang” er toe gebracht dat ze verderop, bij de Argyll Road Bridge waar een shoppingcenter is, driekwartier kan winkelen. Niet dat de “gang” daar al te veel bezwaar tegen heeft, want dan kunnen ze op hun gemak even lunchen in een eettentje, in plaats van een boterham uit het vuistje in hun busje.

Na anderhalf uur leggen we aan voor verse stores.

Nog voor ik de motor heb afgezet, is Marjanne met rugzak, de nodige ponden en een boodschappenbriefje, op weg naar het shoppingcenter.
De andere helft van ons konvooi legt ook aan en de schipper vraagt verbaasd waarom we niet verder gaan. Ik leg uit dat de schipperse hoognodig weer eens moet winkelen en dat het hele konvooi, al dan niet vrijwillig, daar op mag wachten. De drie mannen overleggen even en besluiten dan dat ze de fish and chipstent daar verderop met een bezoek gaan vereren.

Marjanne ’s drie kwartier worden er bijna vier. Wanneer ze op een drafje komt aanzetten draait de motor al en liggen we op “stootgaren”. Ik vaar meteen af. Op de volgende brug
staat de voorman van de “gang” al demonstratief op zijn klokje te kijken.

De reis gaat niet erg vlot en dat heeft meerdere oorzaken.
O.a. al die waterplanten die hier in het ondiepe heldere water groeien waardoor we, om de tien minuten tot een kwartier, zo’n prop in de schroef hebben dat we nog amper vooruit gaan en hard achteruit moeten slaan om die rotzooi weer kwijt te raken.
Het andere jachtje heeft, met zijn buitenboordmotor, nog meer last dan wij van die zooi maar moet, om er vanaf te komen, de motor kantelen en omdat ze er met de hand niet bij kunnen, wat aanklooien met een pikhaakje, zodat wij bij iedere sluis een behoorlijk tijdje moeten wachten tot ze eindelijk opkomen dagen.
Marjanne zegt: ‘Dit schiet ook niet op, waarom geef je ze geen sleepje?’
‘Daar heb ik ook heel even aan gedacht maar wat denk je dat er gebeurt wanneer ik onder het slepen vol achteruit moet slaan om van die groentewinkel af te komen? Nee, het is jammer voor ze maar we laten het zoals het is, bovendien varen we door een mooie omgeving en hebben wíj geen haast.
Van tijd tot tijd blijkt dat de beloofde waterdiepte ook niet helemaal klopt, zodat we met onze 1,35 diepgang toch nog worden afgeremd omdat de kiel door de door de modder sleept.

Wanneer we eindelijk gaan opschutten, komt er bijna net zoveel water over de deuren binnen als door de rinketten.

‘Martje, het is dat ik weet dat we al tot een metertje of vijftien boven de zeespiegel zijn geklommen maar voor de rest hadden we hier, in plaats van in Schotland, ergens bij Vinkeveen kunnen zitten.

Zo scharrelen we van sluis tot sluis en stijgen nog een meter of wat.
Om 16:00 uur laat onze Bridge/Lock Gang, die al die tijd netjes mee reist, ons weten dat tijd is voor hun “Tea”, ofwel een broodje eten met daarbij een “nice cup of tea” maar dat ze straks wel weer terugkomen om ons door het volgend obstakel te helpen.
Wij varen door en komen pas na een goed uur bij een brug die te laag is en voor ons draaien moet.
We hoeven niet eens zo lang op de “Gang” te wachten zodat we nog een stukje verder komen voor ze helemaal afnokken.
De voorman wenkt ons naar de kant en zegt : ‘De volgende twee bruggen kan je zo onderdoor. Voorbij de tweede brug is een jachthaventje maar je kan vóór de brug gratis overnachten. Als jullie morgenochtend om kwart over negen gaan varen, dan zien we elkaar bij de volgende draaibrug.’ Hij snuift de lucht op die uit de kombuis komt, ‘Eet smakelijk.’ En verdwijnt.
We kachelen door tot net voor de tweede brug en meren om 19:30 af aan het ponton en pakken ook een lijntje aan van onze rode reisgenoot.

Totaal 1341’. En DOG in elf uur tijd, 13’, dat is een gemiddelde van net een ietsepietsie meer dan één mijl per uur.

Vergeleken bij dit resultaat, was de trekschuit naar Haarlem een Super Fast Ferry.
Maar eerlijk gezegd kan het me geen ene moer schelen, we zijn onthaast, hebben alle tijd van de wereld en kijken niet op een weekje meer of minder.

Ik zet de kuiptent en dek, terwijl Marjanne verder kokkerelt, de kuiptafel.
Bij het eten drinken we een Kaaps wijntje en sluiten af met oude Port en Cheddar cheese.

Voor het donker wordt, neem ik nog wat kiekjes.
Het landschap hier doet nog steeds, in tegenstelling tot het Calledonischkanaal, totaal niet Schots aan.

En wanneer je de andere kant opkijkt, kan je hier net zoo goed in de Wieringermeerpolder zitten.

Zo, nog één slaapmutsje en dan lekker pitten.

Mooi hoor, prachtig!

Mooi stukje weer, Albert.
En wat een schitterende uitvinding, die Droplock.
Zouden ze ook toe kunnen passen op het Apeldoorns-kanaal om onder de A50 door te komen, mochten er ooit nog serieuze plannen komen om het weer bevaarbaar te maken.

Gr. Ed

mooi albert, is het niet te printen , hebben we een gids voor dat gebied.
of ga je het nog een keer uitgeven?

Mooi verhaal weer, Albert. En inderdaad, je moet hier geen haast hebben, dan zit je jezelf maar in de weg.

Mooi land Schotland, en weer een mooie aflevering Albert!

Groet!
Cees

Gelukkig weer een verhaal! Dacht al even dat Albert de hort op was...

Bedankt Albert mooi om weer mee te varen.

@Sunday, dankje.
@Ed, kaart het eens aan in Schuttevaer als zijnde een “groene” oplossing.
@Sietse, uitgeven? Als je weet wat daar allemaal bij komt kijken…
@Arjan, geen haast hebben is voelt wel zó lekker aan.
@ Cees Schouten, Schotland is, zeker wanneer het zonnig en warm is, een prachtland.
@Stefan, hee man, alleen “Zeebeest” gaat de hort op, ik zelf krijg geen groen licht van Marjanne.
@ Sons, vaar maar weer gezellig een etappe met ons mee.






‘Hup luie vent, kom ontbijten, we moeten zo varen!’
Dit keer is Marjanne het eerst op en dat wil ze weten ook.
‘Vooruit, als je nú niet komt geef ik je ontbijt aan de eenden.’
Normaal ben ik het eerste wakker en eruit maar dit keer heb ik grandioos door de wekker heen geslapen. Tja, ik had het gisteravond misschien toch beter bij één slaapmutsje kunnen houden. De buren op het rode bootje hebben zeker ook een behoorlijke “nightcap” opgezet, want ik zie of hoor niets van ze. Ik loop er even langs een geef een roffel op het kajuit dak. Binnen mompelt een schorre stem iets onverstaanbaars. Ik roep: ‘Rise and shine!’ en stap weer op “Zeebeest”

Na een stevig ontbijt is het om 09:10 “voor en achter” en varen we kalmpjes onder de brug door. Achter ons, op het rode gevaar, is nog geen mens te bekennen. Jammer dan, als ze niet op tijd bij het volgende object zijn, kan het zijn dat ze vandaag niet verder komen.
Voor ons, op de noordelijke oever, zien we een middeleeuws aandoende kerk opdoemen.





Gelukkig hoef je niet gelovig te zijn om zo iets mooi te mogen vinden.



We varen onder de volgende brug door en zien de Marina. Het contrast met het vorige tafereeltje is duidelijk. Je reist in een klap van de middeleeuwen naar het heden.



Vakantie appartementen, een allegaartje van narrowboats en Tupperware motorjoekeltjes.






Voor ons doemt een draaibrug op en omdat de “gang” nog niet aanwezig is, meren we af aan het ponton.



Hoewel we niet hard gevaren hebben, is er nog steeds niets te zien van de buurtjes.

Na een minuut of tien hoor ik achteruit iets van een buitenboordpruttel en even later meert het rode gevaar af langszij “Zeebeest”. De schipper - een echte, want hij heeft een baard - vertelt me dat ze, ondanks mijn “wake up call” pas echt wakker werden toen de voorman van de “gang”, die voor de zekerheid even langs reed, ze ondubbelzinnig te verstaan gaf dat ze wat hem betreft mochten blijven liggen maar dan wel minstens twee dagen moeten blijven wachten op het volgende doorgaande konvooi.


Marjanne zegt: ‘Ik wil wel weer eens hardlopen en volgens de kaart is er aan de overkant een wandelpad.’
‘Heel goed maar kleed je dan nu snel om want het circus zal zo wel gaan beginnen. Ze duikt naar binnen en trekt haar snelle outfit aan.
Daar is de “gang”. De voorman komt even vragen hoever we willen komen. Mij maakt het niet zoveel uit, zolang we maar niet voorbij het Falkirk Wheel gaan want daar wil ik wel wat meer van zien dan alleen maar een foldertje van de VVV.
Buurman wil ook niet verder dan daar, dus hebben de mannen van de “gang” vandaag nog wat aan hun zondagmiddag.
‘Martje, schiet op de gang staat al klaar!’
Marjanne komt aandek en ik stap de wal op om haar een handje te helpen.
‘Die stap is te groot voor mij.’
‘Ja daarom sta ik ook hier, geef me je hand en doe één flinke stap, dan trek ik je als een voorntje aan de hengel, met een zwaai de wal op, oké?’
‘Oké.’
‘Ik tel af, één, twéé, drié!’
In plaats van te springen, doet ze een stap en komt in het riet terecht, waar haar been op het slik zijlings wegdraait en er uit haar keel een kreet van pijn komt.
De brug-gang zet de slagbomen weer in ruststand en komt aangesneld. Gezamenlijk helpen we haar voorzichtig de oever op.
De voorman wil haar met zijn auto naar een of andere kliniek brengen om foto’s van haar knie te laten maken maar Marjanne, hoewel ze behoorlijk bleek ziet van de pijn, wil dat niet.
‘Verrek moppie, nu heb je de kans om je door een woeste Schotse barbaar te laten ontvoeren en nu wil je niet.’
Ze lacht, met een pijnlijk snuitje en zegt dat het al weer een beetje gaat.
Ik overleg met de voorman over hoe we haar weer aanboord kunnen krijgen en worden het er over eens dat wanneer ik even in het bruggat aanleg, ze haar met een paar man zo op “Zeebeest” kunnen laten zakken.
Marjanne, die eigenwijze griet, heeft zich intussen door de rest van de “gang” op haar benen laten zetten en doe haar eerste wankele stapjes. De stapjes worden passen die overgaan in een sukkeldrafje.
‘Ik ga toch hardlopen, dat beetje pijn loop ik er wel uit.’
Als er op de wereld een nog eigenwijzer vrouwspersoon dan mijn eigen Marjanne rondloopt, dan heb ík die nog niet ontmoet. Dus zeg ik: ‘Goed, maar luister naar je lichaam, als het toch niet gaat stop dan op tijd, voor je die knie echt aan gort helpt.’
Marjanne hobbelt de brug over en begint langs het kanaal te rennen, nou ja, rennen…
We praten nog even na en dan gaat de “gang” aan het werk.
Ik vaar als eerste door de brug en zie, zo’n tweehonderd meter verderop, Marjanne in het gras zitten. Ze wenkt me naar zich toe. Ik slack af en stuur de neus in de oever, waar “Zeebeest”, met de motor deadslow in zijn vooruit, keurig blijft liggen.
‘Help me aanboord, het gaat echt niet.’ Hijgt Marjanne met een vertrokken smoeltje.
Ik buig me voorover, pak haar onder haar armen en til haar aandek. Ze strompelt naar achter en gaat met haar rug tegen de achterkant van de stuurhut en met haar benen omhoog, op de bank zitten. Na een tijdje verruilt ze de kuipbank voor de kapiteinsstoel in het stuurhuis.
‘Nou, als je alweer zover bent opgeknapt dat je mijn stoel inpikt, dan kun je ook wel sturen.’
Ik laat de helmstok los en zij pakt het stuurwiel.

We varen door een gebied dat me doet denken aan het Ems Jade-kanaal tussen Emden en Willhelmshaven. Ik maak er een foto van.



Net wanneer we in de bocht zitten, komt er van de andere kant opeens een narrowboat aanzetten. Het is een huurbak met een stel net even té keurig gekleed gezelschap aanboord. Nu zal het me vierkant aan mijn toges oxideren hoe die mensen zich willen kleden maar waar ik wel iets op tegen heb is het feit dat ze verkeerde wal varen. Nou ja we zijn niet allemaal even nautisch aangelegd en als die malloot de bocht wil afsnijden, zal ik de wijste zijn en even afslacken.
De malloot kan makkelijk weer naar zijn eigen walletje oversteken maar in plaats daarvan stuurt hij recht op me af. Misschien is het kinderachtig van me maar eerlijk gezegd heb ik niet veel zin in een ontmoeting met iets van pakweg tien á vijftien ton Engels staal, dus blaas ik op mijn toeter en wenk en schreeuw dat hij naar de overkant moet. Helaas hij blijft stug op koers.

Omdat bij mij de vaart er zo goed als helemaal uit is, is het te laat om zelf naar de verkeerde kant uit te wijken, dat zou me alleen maar dwars voor zijn stalen boeg brengen, dus stuur ik, met een dot gas, “Zeebeest” schuin het riet in en eindelijk stopt die malloot af.
Voor op dat ding staat een opgewonden blaaskaak, in keurig kostuum, mij te vertellen dat ík had moeten uitwijken. Nogal kortaf vertel ik hem dat op de weg dan wel linkshouden geldt, maar dat het op het water nog altijd stuurboord ofwel rechts aanhouden geldt. Blaaskaak is het daar niet mee eens maar ik negeer hem en spreek de roerganger aan op zijn manier van varen en eindig mijn nautische les met: ‘you bloody amateur!’
Een van de dames zegt bestraffend: ‘Mind your language.’
‘Mijn taal? Nee hoor dat is jullie taal, in Holland kennen we dat soort woorden niet. De dame is sprakeloos maar de blaaskaak begint te roepen. ‘Where is your registration number, where is your registration number?’
Ook de dame roept triomfantelijk: ‘Yes, where is your registration number?’
Omdat ze vast niet zullen geloven dat een Hollands jacht geen registratie nummer hoeft te voeren, zeg ik: ‘I’f got it tattooed on my big fat… eh bum, do you want to see it?’ En doe alsof ik mijn broek wil losmaken.
De dame kijkt duidelijk gechoqueerd en de heer, die op barsten staat, stort een tirade over me uit waar ik niet veel van versta. Ik sla zacht achteruit en geef dan vooruit met b.b. roer. Wanneer we langs ze heen glijden en de blaaskaak nog steeds probeert me de les te lezen kijk ik hem vriendelijk lachend aan en zeg: ‘Fuck off.’ Hij valt stil en staart me met open mond na.

boehahaha geweldig

Ik kom, miet meer bij!

Ik ben toch wel benieuwd naar je registratie.

vrienden aan het maken in den vreemde

Wat een verhaal man. Prachtig.!

hahahaha! Echt grappig! ik lach me een kriek!

Nobody messes with Albert!!

Weer top Albert!

Oh dear, blimey, what a seabeast!

Dank voor jullie support

“Zeebeest” gaat de hort op 37.


‘Kijk Martje, zo zie ik die gebakkies het liefst.’
Marjanne kijkt me vragend aan.
‘Ik bedoel “Auld Bessie” hier.





‘In plaats van, met een of andere brokkenpiloot aan het roer, het vaarwater onveilig te maken, ligt ze keurig afgemeerd voor de wal. Maar toch, voor de zekerheid zie ik die dingen het liefst stevig vastgelast aan een stalendamwand liggen. Echt, op zich zijn het hele aardige vakantiehuisjes maar je moet die bloembakken niet tegenkomen op het water.’
‘Hm, ik ken een ploegje mensen dat jóú liever niet meer tegenkomt.’ Ze vervolgt met een bekakt accent en haar neus in de lucht: ‘Mind your language.’
‘Ahá, ik heb u door dame, u wilt natuurlijk mijn tattoo zien, nou mooi niet, u kunt me gevoeglijk de spreekwoordelijke bout hachelen.’
‘Thank you so much, I rather have a nice cup of tea.’

Wanneer je het landschap hier bekijkt…




zou je niet zeggen dat we hier iets meer dan zestig meter boven zeeniveau zitten.




Dit is het hoogste kanaalpand. Vanaf hier gaan, we met nog een stuk of twintig sluizen en een stuk rivier voor de boeg, afzakken naar de Noordzee.

Bij de volgende brug staat de “gang” ons alweer op te wachten. Wanneer ik kalm het bruggat invaar, blijkt dat de voorman al enigszins op de hoogte is van mijn onenigheid met Firma Blaaskaak & Co. Ik hou “Zeebeest” in en leg, terwijl we langzaam uitdrijven, in het kort uit wat er loos was. De voorman knikt en zegt dat hij, voor ze straks naar huis gaan, nog even bij die lui langsgaat om ze wat vaarregeltjes bij te brengen. Ik zeg: ‘Dat heb ik ook al gedaan maar ik had niet het gevoel dat het helemaal over kwam, daarom heb ik maar afscheid genomen met een vriendelijk “Fuck off”.’
‘Good for you.’ Zegt de voorman lachend.

Voor ons doemt een sluisje op, de deuren staan al open. Wanneer we vastliggen begint een man, die niet bij de “gang” hoort, tegen de balk te duwen om de deur te sluiten.
Ik roep: ‘Wacht even, er komt nog een bootje.’ en stap aan de wal om een foto te maken. Omdat het Rode Gevaar nog niet in zicht is, maak ik een babbeltje met de ijverige man.
Hij blijkt het oude sluiswachtershuisje als tweede woning te bezitten en maakt graag een praatje met wie er maar langskomt.
‘Een goeie mijl verderop woont een Hollandse dame die Hollandse taallessen geeft. Zal ik haar even bellen? Ze vindt het vast leuk om even met Hollanders te praten.’
‘Nee dank u, we moeten vandaag nog een heel stuk verder dus helaas…’
Ik zeg maar niet dat, hoe aardig die dame ook mag zijn wij, hoewel we al bijna twee maanden onderweg zijn nog niet echt heimwee naar Holland en de Hollanders hebben.
Terwijl we wachten, pakt een van de “gangsters” een grasmaaier, start het motortje en begint te maaien.




Voorbij de sluis ligt een vaste brug. Het is dat we eerst een best stuk zakken, anders komen we daar van zijn lang zal ze leven niet onderdoor.

Het Rode Gevaar komt ook de sluis in en de deuren gaan dicht. Terwijl een van de “gangsters” de rinketten van de benedendeuren opent, komt er een even bij “Zeebeest staan”.
‘Zo schipper, je vrouw is morgen jarig he?’
Verrek, hoe weet hij dat? Ach ja natuurlijk, bij iedere sluis en brug zien we al twee dagen lang steeds het zelfde ploegje mannen en Marjanne, die dan steeds voorop zit, babbelt al heel vertrouwd met die lui.
Het punt is alleen dat, hoewel de “gangsters” het wel weten, ik, zoals gewoonlijk, helemaal niet aan haar verjaardag gedacht heb en het zo voorbij zou hebben laten gaan.
‘Sure, tomorrow is her birthday.’
‘And what do you gonna give her?’
‘Well, nothing is good enough for my wive, so I give her… nothing.’
Even kijkt hij me verbluft aan, dan barst hij in lachen uit: ‘Ha ha ha, je had me even te goed pakken mate, ik dacht echt even dat je het meende. Maar wat geef je haar nu echt?’
Ik grijns even vriendelijk maar zeg niets. Hij schudt zijn hoofd en loopt grinnikend naar zijn maat. Hij moest eens weten dat ik haar echt nooit wat geef omdat ze steeds, al maanden voor die tijd, zelf al heeft besloten wat ze hebben wil en daar ook zelf achteraan gaat. Dit keer wil ze en dat dat had ze verledenjaar al beslist, in Southwold een mooie messing scheepsklok kopen.

Het water in de kolk zakt steeds langzamer. Geen wonder, over de bovendeuren komt bijna net zoveel water de kolk ín, als er door de beneden-rinketten verdwijnt. Vooral de laatste decimeters duren een eeuwigheid.




Wanneer het water eindelijk laag - nou ja laag - is, moeten ze met twee man behoorlijk zwaar trekken, duwen en scheuren aan de boom, om één deur zover op een kier te zetten, dat er meer water uitstroomt dan er in komt.

Verderop passeren we een dorpje en krijg ik de lucht van kolenvuur in mijn neus.

Xxx0103

Het schijnt dat er hier, voor dat die gratenbak van een Thatcher alles naar de verdommenis hielp, druk aan mijnbouw werd gedaan en de mensen hier, voor eigen gebruik, nog steeds kolen uit de grond halen.

Om ca. 13:45 uur nemen we afscheid van onze gangsters.
“De volgende brug wordt terplekke door personeel van “The Wheel” bediend, meteen daarna kan je aan het ponton overnachten, tot morgenochtend half tien.”

Voor ons uit zien we een draaibrug en aan SB een sluisje.
Het sluisje leidt naar The Falkirk Wheel, een botenlift die een hele serie sluisjes vervangt en in één keer een hoogteverschil van vijfendertig meter overbrugt.
Daarboven kom je, eerst door een tunnel, in The Union Canal, dat parallel met The Forth-Clyde Canal en The Forth, naar Edinburgh loopt.

Het “Rode gevaar” gaat door het sluisje naar de vijver onder The Wheel.
Wij gaan door de draaibrug en meren af aan het ponton.




Totaal 1354’ DOG. 13,

We gaan eerst eens bij The Wheel kijken.




Er varen twee rondvaart Narrowboat’s in de onderste bak.




Het spul gaat omhoog.




Boven en onder varen uit.




Zo blijven de bakken horizontaal in hun “brilmontuur”. Rechts het sluisdeurtje dat neerklapt wanneer een bak beneden is.




In het futuristische gebouw met al die zonnepanelen hebben we niets te zoeken. In het ene deel zit een restaurantachtig geval en in het andere deel vinden we niets anders dan goedkope prullaria voor de dagjesmensen.
‘Niets voor ons Albert.’
‘Inderdaad, zelfs in Volendam schatten ze hun klanten een stuk hoger in dan ze hier doen en dát wil wat zeggen.

Voor we aanboord gaan doen we nog één rondje.
‘Albert, heb je dat gezien?’
‘Je bedoelt hoe ze hier die kleine hooligans heropvoeden? Ja zeker, dat moeten we in Holland ook maar eens invoeren. Dat zal ze leren, dat tuig!’