Onderwerp: "Zeebeest" gaat de hort op.

Ik geniet steeds weer van je verhalen en foto's. Dank daarvoor!
Was ik maar gepensioneeerd...

Nog van harte gefeliciteerd met de verjaardag van de schipperse! Mooi dat Falkirkwheel heel ingenieus. Ik heb er als " toerist" een rondvaart gemaakt erg bijzonder. Binnen heb je wel een leuke tentoonstelling over hoe dit project tot stand is gekomen.

Dank voor je verhaal Albert

Mooi voor de zondagochtend.

Altijd weer leuk zo'n episode op de zondagmorgen.
Je/jullie bent hopelijk nog láng niet thuis!

ps; en iedere avond genoten van "a wee dram" ?

Groet!
Cees

Cees Schouten schreef : Alleen maar Appelsientje en lauwe thee Cees.

http://www.youtube.com/watch?v=_tBH9SE-Kw8

Allemaal bedankt.







‘Nou schat, dat hebben we dan ook weer gezien. Dat wiel is een knap staaltje techniek en als je nagaat dat dat hele geval wordt aangedreven door een elektromotor die niet groter is dan dat er thuis in de wasmachine zit…’
Marjanne kijkt van mij naar het kolossale Wheel en terug, werpt me de “verder alles goed?” blik toe, haalt haar schouders op en vraagt: ‘Moet je een ijsje?’
‘Schat je hebt nog gelijk ook, wat maakt de aandrijving van dat ding ook uit, een ijsje is veel belangrijker, doe mij maar een Magnum met chocola zonder nootjes.’
Bij het sluisje wacht ik tot Marjanne terug is met het ijs.
Ik gooi de verpakking in een afvalbak, neem een hapje, kijk nog een keer om naar het wiel en vraag me hardop af welke artistiek-gestoorde geest die overbodige uitsteeksels bedacht heeft.
‘Het schijnt dat die dingen lijken op de oude Schotse strijdbijlen waarmee de clans elkaar de hersens insloegen. Volgens mij heeft diegene die die dingen aan het wiel heeft geplakt een tik van de molen te pakken en verdient er, wat mij betreft, een met de platte kant van zo’n bijl’



Marjanne zegt: ‘Schat, over smaak valt niet te twisten.’
‘Dat moet je niet zeggen moppie, over smaak kan je juist wél heel goed twisten.’

We hebben gegeten en zitten in de kuip, met de voeten omhoog en een glas wijn in de hand, uit te buiken.
Het bruggetje achter ons dat toegang geeft tot het terrein van het Wheel, wordt na dat de laatste bezoekers zijn vertrokken, opengezet.



‘Waarom ze dat doen? Martje schat, daar is over nagedacht. Omdat aan deze kant van het kanaal alleen een fietspad loopt, kan er ’s nachts mooi geen oud-ijzerboer met zijn vrachtwagentje op het terrein komen om het Wheel te jatten.’
Ze kijkt me schattend aan. ‘Ik wou ons net nog een wijntje inschenken maar nu weet ik het nog zo net niet, ik denk dat je al behoorlijk aan je tax zit.’


Ma. 25-06-,12. Zon. W 1-2 bft.

‘Goeiemorgen Martje, van harte gefeliciteerd.’ Ik geef haar een dikke pakkerd en een mok koffie. ‘Kom je er ook uit? Het is zonnig en warm, echt verjaardag weer.’
Marjanne geeuwt: ‘Ik heb haast niet geslapen door die knie, hij is een stuk dikker geworden en doet behoorlijk zeer.’

09:10 Vertrek.

We hebben met de gangsters afgesproken, dat we om een uur of een door de brug en sluis bij Camelon kunnen en dan in één ruk door van sluis 16 naar sluis 1 varen.
’s Ochtends gaan zij, met vier man in twee auto’s, alvast de sluizen die “verkeerd” staan goed zetten, zodat we straks haast geen oponthoud hebben en de helft van de gang ergens anders ingezet kan worden.

09:30 Meren af voor sluis 16 bij Camelon.

Van het Rode Gevaar is nog niets te bekennen, nou ja, ze hebben nog tweeënhalf uur de tijd, dus het zal wel goed komen.
Het is nu al zo warm, dat een koud biertje er sissend zou ingaan maar de kroeg is nog niet open.


Dan maar een frisje - waar het ijs zowat op staat - uit de koelbox, ook niet slecht.
We liggen amper vast, of Marjanne zit druk te schrijven.
Nee, geen verhalen of liefdesbrieven maar een nogal uitgebreid boodschappenlijstje.
Omdat ze nog steeds behoorlijk last van haar knie heeft, - later in Holland zal blijken dat ze met die knie onder het mes moet - mag ik helemaal alleen, solo en op eigen houtje, op zoek naar een supermarkt.
Omdat ik hier natuurlijk heg nog steg ken, vang ik eerst een inboorling. Na een stevige ondervraging, bekent hij dat ze hier een grote Tesco hebben die nog een stiefkwartiertje lopen weg is maar dat, als ik instap, hierbij wijst hij op een grote Volvo stationcar, hij me wel even brengt.
Hij zet me af bij een immens parkeerterrein en mengt zich, na een hartelijk bedankje mijnerzijds, weer in het verkeer.
Met een winkelwagentje en het boodschappenbriefje, struin ik kriskras door een supermarkt van Amerikaanse afmetingen.
Wanneer ik wel zes keer door de hele zaak geweest ben, heb ik alles wat er op het lijstje stond in mijn kar gekiept en er bovendien wat eigen ideetjes aan toegevoegd.
Omdat Marjanne vooral ’s nachts in bed niet weet waar ze dat zere been moet laten, heb ik wat Paracetamol ingeslagen, zes doosjes van elk twaalf tabletten.
Ik moet meteen weer denken aan een van de flauwste mopjes die ik ooit, van notabene een volwassen man, gehoord heb. “Het zit onder de grond en heeft geen hoofdpijn… een paracetamolletje, ha ha ha.”
Bij de kassa leg ik de hele handel op de band, ook de zes doosjes Paracetamol. Alles wordt gescand behalve de pijnstillers.
‘Sorry Sir, wij mogen u maar een doosje per keer verkopen.’ Zegt het kassagrietje.
Even sta ik haar verbluft aan te staren.
‘Hoezo, het valt toch niet onder de afdeling verdovende middelen?’
‘Sorry Sir één doosje per keer en niet meer.’
Er gaat mij een lichtje op, ik leg één doosje bij de boodschappen en schuif de rest een stukje terug. In het railtje naast de band staan een stelletje van die “volgende klant” balkjes. Ik plaats ze tussen de doosjes en zeg: ’Mag ik afrekenen? Eerst dit allemaal en dan de rest één voor één, probleem opgelost, toch?’
Het kind kijkt, hulpzoekend, naar een oudere collega die al opmerkzaam was geworden op het gebeuren naast haar eigen kassa. Deze kijkt met een big smile naar mijn uitstalling en knikt naar het grietje. ‘Ja, doe maar.’
Ik betaal tot het eerste balkje, krijg wisselgeld, gooi de bon bij de boodschappen in de kar en betaal het tweede doosje, krijg wisselgeld en bon en ga hier mee door tot ik zes keer betaald, zes keer wisselgeld heb gehad en zes bonnen rijker ben geworden. Na de laatste handeling zegt het opgelucht kijkende grietje: ‘Have a nice day Sir.’
‘Same to you sweety.’

De grote rugzak is áfgeladen en doet zeer aan mijn schouders daar komen nog twee flinke plastictassen bij aan iedere hand een. Tot overmaat van ramp is er geen hond die meelij met mij heeft en me een lift aanbiedt.
Overmatig zwetend en al binnensmonds achteruitbiddend, sjok ik de lange weg terug naar “Zeebeest”, waar ik Marjanne, fris en fruitig ontspannen in de kuip zittend, aantref.


‘Zo schat ben je daar eindelijk?’
Met haast onmenselijke zelfbeheersing slik ik een niet al te vriendelijk antwoord in en zeg: ‘Heb je me gemist moppie? Nou hier zijn de stores, ruim jij dat zooitje even in?’
Even later zit ik met een ijskoud pilsje - alcohol vrij want er moet nog gevaren worden - bij te komen van alle ontberingen.
Wanneer ik Marjanne over mijn avonturen van die ochtend vertel en ben aangekomen bij het Paracetamol gebeuren, grinnikt ze: ‘Dat is echt iets voor jou, als het je rechtsom niet lukt, dan probeer je het wel linksom.’

Achter ons ligt een skûtsje. “Het Leven” 1912. 53 ton. Westzaan.
De bemanning, die achterop zit, is Brits en heeft al de nodige alcoholische versnaperingen weggewerkt. Vooral de twee “dames” zijn nogal jolig en luidruchtig. Speciaal die ene, met dat feestwinkel-kapiteinspetje, denkt dat ze heel geestig is. Ze roept ahoy naar iedere voorbijganger en salueert “grappig” wanneer de mensen opkijken.


‘Ze zouden wat minder moeten zuipen en wat meer aan scheepsonderhoud moeten doen, dat arme scheepje ziet er niet uit!’
‘Nou jochie, jij bent anders zelf ook niet zo gek op scheepsonderhoud.’
‘Dat klopt, daarom heb ik voor Tupperware gekozen.’

Om tien over half een stoppen er twee auto’s. Het zijn de oppersluisgangster en een ondergeschikt bendelid. Ze hebben op hun weg langs het kanaal geen andere boot gezien, dus het Rode Gevaar is te laat en kan op zijn vroegst pas over twee dagen weer verder. Jammer voor ze, maar dat houdt wel in dat “Zeebeest” de V.I.P. behandeling krijgt.
Vanaf hier naar het end van het kanaal is het nog maar tweeëneenhalve zeemijl.
Wel moeten we in dat korte stukje doormiddel van vijftien sluizen een beste heuvel afdalen. De sluizen liggen hier gemiddeld nog minder dan twee tiende mijl uitelkaar, dus moeten we straks een vrij steile “keldertrap” af.

12:50 door de brug en in de eerste sluis.

Wanneer we uitvaren duwen de gangsters, met hun rug tegen de balken, de deuren dicht. Wij varen vollekracht de sluis uit en zien de volgende al voor ons klaar staan.
Eén gangster stapt in zijn auto en rijdt, terwijl de ander met een slinger de rinketten dicht draait, alvast achter ons aan. Nog voor hij is uitgestapt liggen wij al in de sluis. Hij wil over de beneden deuren naar ons toelopen om de lijnen aan te pakken maar Marjanne en ik hebben al met de “hoera worp” onze lijnen dubbel vaststaan. Ik stap aan de wal en begin de SB deur dicht te drukken en de gangs.. - ach nee die lui zijn veel te aardig voor die benaming, laten we het op sluiswachters houden - dus de sluiswachter, zet zijn rug tegen de BB deur.
Nog voor we de deuren helemaal dicht hebben - het laatste stukje geeft de meeste weerstand - is de voorman ook gearriveerd en begint de beneden rinketten open te draaien. Dat heeft al meteen tot gevolg dat de deuren, door het drukverschil, uit zichzelf helemaal sluiten en ik snel aanboord moet springen voor “Zeebeest iets van tweeëneenhalve meter wegzakt.
Nog voor de deuren helemaal open staan, roep ik dat dat genoeg is en vaar uit.

Dit spelletje herhalen we bij iedere sluis en ondanks de hitte - het lijkt hier wel de subtropen - werken die twee, met een beetje hulp van mij zich mottig. Ze zweten als otters en, hebben een rooie kop die zowat op barsten staat, maar met een grijns van oor tot oor proberen ze het tempo nog een beetje op te voeren.
In de tussentijd wordt Marjanne nog gefeliciteerd en vraagt de ene sluiswachter wat ze voor haar verjaardag heeft gehad.
‘We gaan deze reis ook nog even naar Southwold, daar heb ik verleden keer een prachtige scheepsklok gezien en dat wordt mijn cadeautje.’
‘Nice, maar waar ligt Southwold?’
‘Vlakbij Lowestoft en Great Yarmouth.’
Hij knikt ‘O, daar.’ en zet zich schrap om de benedendeur open te drukken.

15:15 We liggen in de laatste sluis van de trap en de voorman komt even naar onze kant om afscheid te nemen.
Breed lachend zegt hij: ‘Zie zo, het record staat, mede door jullie, nu op onze naam.’
‘Record?’
‘Ja record, dit was de snelste afdaling ooit, dik drie kwartier onder het oude.’
Zijn maat zegt tevreden: ‘Dat pakken ze ons nooit meer af.’
Ik haal twee halve liters bier uit de koeling. ‘Na al dat zweten lusten jullie misschien wel een biertje?’
‘Ja graag,’ zegt de voorman, ‘maar we mogen onder werktijd niet drinken, die zijn voor thuis.’
Hij veegt het zweet van zijn voorhoofd en bukt zich om het bier aan te pakken. Blij verrast roept hij, ‘Ze zijn koud!’ en geeft zijn maat een knipoog.
Wanneer we uitvaren zien we Grangemouth voor ons liggen.
‘Martje, een ding weet ik zeker, die pilsjes halen “thuis” niet.’

Om 15:30 liggen we afgemeerd in Grangemouth.



DOG. 3’
Totaal 1357’

mooi verhaal weer

Mooi verhaal weer Albert. Doet mij denken aan onze eigen sluizen tocht met een narrow boat een paar jaar terug. Net toen het zo lekker ging en de de ene na de andere sluis in een flink tempo werd genomen liet de leidster van mijn "gang" de sleutel voor het opendraaien van de rinketten uit haar handen vallen en jawel, precies in de sponning van de sluisdeur zodat deze niet meer dicht kon. Onder het motto "wie zich brandt moet op de blaren zitten" nam ik een pilsje en gaf de pikhaak aan mijn vrouw die daarmee ging proberen om die sleutel op te vissen. Alles op de tast en dat lukte natuurlijk niet. Het ding een beetje opschuiven lukte uiteindelijk wel en nadat de deur dicht was konden we weer verder. We hadden gelukkig wel twee sleutels dus ging het op halve kracht verder.


Canal Lock Windlass Handle

Mooi verhaal , Albert. Alles goed gekomen met Marjannes knie? De uitsteeksels aan het wiel zijn nmm contragewichten van het wiel met alles er op en er aan. Kunnen ze met een klein motortje toe.

"Ze zijn koud!"
"...halen thuis niet."

Joh!
Schitterend.

Di. 26-06-,12. Zonnig. Var. 1-2.

De dieseltank zit vol - 40/60 tax rate - en zoetwater hebben we ook voldoende We liggen al om 09:45 in de sluiskolk maar moeten nog een tijdje wachten voor we verder kunnen.
Meteen na de sluis, op de River Carron, moeten we onder een vaste brug door maar het “brugpassage venster” wordt bepaald door de juiste waterstand en is vrij krap.
De eb loopt al maar gaan we te vroeg, dan kunnen we nog niet onder de brug door. Gaan we te laat, dan staat er niet genoeg water in de rivier
We hebben gister de mast al over de rollen naar achter gewerkt en in de mastvoet geplaatst. Het overeind zetten moet wachten tot we een plekje vinden om aan te leggen maar volgens de sluiswachter kunnen we het beste vastmaken op een boei.
‘Op een mooring?’
‘Nee een navigatie boei, moorings heb je hier niet.’
‘Eh…? Is dat normaal hier?’
Hij grijnst, zegt niets, stapt op zijn maaier en begint voorzichtig langs de rand te maaien.




Dan zwenkt hij naar links, geeft vol gas en gaat met een gangetje van minstens 35 km. de rest doen. Hij vliegt rond als een dolle coureur, raast hellinkjes op en af, draait hele korte bochten, waarbij hij zich met een hand moet vasthouden om er niet afgeslingerd te worden en heeft binnen vijftien minuten alle grasvelden van het haven en sluisterrein gemaaid. Hij stopt bij “Zeebeest” zet de motor uit en veegt met een grote zakdoek zijn bezwete kop af.
Ik vraag hem of hij, gezien zijn rijstijl, ooit in Formule I wagens heeft gereden.
Hij geeft me een knipoog en zegt: ‘Voor het maaien staat tweeëneenhalf uur plus nog een uur voor onderhoud van de maaier. Dat laatste doe ik ook in een kwartiertje. Voor vandaag staan er geen bootjes meer op de lijst, dus als jullie zo weg zijn, heb ik de tijd om wat voor me zelf te gaan doen.’
Wat dat inhoudt, houdt hij voor zich.

Onder het praten werpt hij af en toe een blik op de Debt/air gauge - peilschaal - onder de Kerse Bridge.




‘Het is tijd, daar ga je.’
Hij drukt op de knoppen en meteen beginnen we te zakken Hoewel de trossen om mooie lange r.v.s. stangen zitten en - in theorie - vanzelf mee naar beneden glijden, nemen we ze toch maar in de hand. Wanneer de sluis veranderd is, van een haventje met lage oevers in een diepe natte trog, gaan de beneden deuren open, zwaaien we de coureur vaarwel en varen we om 10:40 de Carron op.
We zitten, met de stroom mee, meteen onder de brug, gelukkig is de peilschaal correct want afstoppen en voorzichtig naderen is hier glad onmogelijk.
‘Martje, we moeten oppassen dat we niet gelijk al op de Firth of Forth terechtkomen, daar is het vast niet zo kalm als hier. Neem jij de boeienvanger alvast maar mee naar voren?’

Een stukje huisvlijt.




Boven de SB oever uit zien we wat tankers in de haven van Grangemouth liggen. Niet dat ik tijd heb om er al te veel naar te kijken. Met de volle ebstroom in de kont vliegen we hard vooruit en moet ik goed op de boeien letten, want hoewel de rivier breed zat is, is de kronkelende vaargeul dat niet en om nu voorstrooms aan de grond te lopen…

Omdat we niet al te ver meer van de riviermonding zitten, kies ik een mooi groen boeitje uit en draai op in de stroom. Met de motor op deadslow laat ik ons tot voorbij de boei zakken en geef dan net zoveel vermogen als nodig is om pas op de plaats te maken.
‘Martje, stand-by, dit gaat hem worden.’
Ik breng de neus tot vlak bij de boei en kalm gooit Marjanne, met de hoera worp, de vanger over de boei.




Nee, dat in die accubak geen accu staat ligt níet aan de Zeebeesten!

Marjanne zet de bokkenpoot rechtop en ik, me wankel in evenwicht houdend op de liggende mast, pik boven mijn hoofd het voorstag in.
Met het zesschijfsjijn en de elektrische kaapstander, zetten we de mast.
Dan gaan we aan de gang met de stagen, plaatsen de giek etc. en langzaam maar zeker gaat “Zeebeest” weer op een zeilschip _{- met ruitenwissers -} lijken.

‘Ja Martje, lekko!’
Marjanne laat een end schieten en haalt met het andere de boeienvanger aandek. Ik geef hard BB roer en draai de neus stroomafwaarts, een rijnschipper zou dit “kop voor nemen” noemen. In no time zitten we op de Firth of Forth die hier iets van anderhalve mijl breed is.
We hebben de wind, E 3-4, op de kop dus dat wordt opkruisen of motorbootje spelen.
Ik kies, om voor het tij kentert nog zoveel mogelijk van de stroom te kunnen profiteren, voor de tweede optie.

We naderen Port Edgar, een haven die, pal voor de Forth Road Bridge en de Forth Rail Bridge, op de SB oever ligt.
De haven die vrij groot is - ca. 800 x 500 mtr. - wordt voor een behoorlijk deel in beslaggenomen door de marina. Voor de ingang ligt een drijvende golfbreker van meerdere rijen autobanden, waar we meteen elegante zwaai omheen varen.

We varen heel voorzichtig tussen een zeilklasje met hoge hoeden door…




… en maken om 14:55 vast aan een drijvende steiger.

Marjanne wijst op de knal oranje dingen die de Toppertjes boven in de hun mast hebben hangen.

‘Albert, waarom hebben die bootjes allemaal zo’n rare vlag in hun mast?’
Om tijd te winnen, kijk ik haar meewarig aan schud vol verbazing mijn hoofd en zeg: ‘Weet je dat niet? Echt niet…? Nou goed dan, dat heeft te maken met de tijd dat Port Edgar nog Nieuw Muiden heette en eigendom was van de Graaf van Holland. Later kregen de Oranjes het in bezit en pas laat in de negentiende eeuw is het Brits geworden.
Nu weet je dat de Britten erg aan tradities hechten, daarom voeren ze hier, wanneer een van de Oranjes jarig is, nog steeds de oranje wimpel.’
Marjanne kijkt me wantrouwig aan maar weet nog niet helemaal zeker of ik haar, al dan niet, glashard sta te besodemieteren.
‘Wie van de Oranjes is er dan vandaag jarig? Nou, zeg op!’
‘Hallo zeg, hoe moet ik dat weten? Ik ben verdomme geen Royalty Watcher, Dat spul blijft maar uitbreiden en uitbreiden, daar is voor een simpele burger als ik geen bijhouden meer aan.’
Ze geeft me een por tegen mijn schouder. ‘Even, héél even had je me te pakken, lelijke dondersteen die je bent! Maar zeg op, waarom zitten die dingen daar?’
‘O dat zijn drijflichamen, die moeten doorkenteren voorkomen wanneer die kleine apie’s omsodevallen.’

Ik ga ons aanmelden op het havenkantoor en betaal, om van dat spul af te komen, met onze laatste Noord Ierse ponden. De dame achter de balie bekijkt de biljetten met wantrouwen en wil ze in eerste instantie niet aannemen. Ik vertel haar dat Ulster net zo Brits is als Schotland en ook, net als Schotland, een eigen soort ponden heeft die, ook hier, een wettig betaalmiddel zijn.
‘Just a moment sir’
Ze neemt het geld mee naar een ander kantoortje en praat met iemand die ik net niet zien kan.
Ze komt opgelucht kijkend terug, schrijft een havenbriefje uit, geeft me mijn wisselgeld en wijst op de plattegrond een box aan.

We varen rond en duiken de box in.

DOG 14’ Totaal 1371’

Tijd voor toastjes kaas en een glaasje wijn. Nog voor we het eerste glas geleegd hebben, staat er een oude baas op de steiger die precies wil weten wat voor boot dit is, wat er in staat etc.
Nee hij drinkt geen glaasje met ons mee, het is hem nog te vroeg.
Hij heeft zelf ook een boot, ‘kijk die blauwe daar’. Hij is al heel wat keertjes naar Holland geweest en vanuit Southampton naar Frankrijk overgestoken. De oversteekt maakte hij altijd solo. Zijn vrouw nam liever de ferry en kwam dan in Holland of België aanboord. Hij ligt nu een dag of wat hier, omdat zijn vrouw naar het tienjarig jubileum van het Falkirk Wheel wil.
‘Nee niet vanwege het Wheel maar voor Prinses Ann, die komt ook.’

Wanneer Marjanne, voor ze aan het eten begint, nog even de benen wil strekken, loop ik ook even langs de man zijn boot en neem een foto.




Na het eten en de afwas, kijk ik vol belangstelling naar een niet zo jonge “buurman” die bezig is om zijn mast precies rechtop te zetten.
Hij draait aan de wantspanners.




Gaat dan op zijn rug, met zijn hoofd bij de mast, op het schuifluik liggen en kijkt langs de mast omhoog. Deze volgorde herhaalt zich steeds opnieuw, draaien, liggen kijken, draaien enz. Hij stoort zich er niet aan dat het begint te motteren
Marjanne, die zit te lezen, kijkt op van haar boek en ziet de buurman onbeweeglijk op zijn rug in de motregen liggen.




Stomverbaasd vraagt ze: ‘Wat is híj daar in vredesnaam aan het doen?’
‘Die daar? O, dat is een echte zuinige Schot, die ligt daar met open mond te wachten tot het whiskey regent.’

Bedankt Albert, hij was weer leuk.

Gerard

Heerlijk leesvoer!

Gerard en Kapt. Bob, dankjewel voor jullie waarderende woorden.






Wo. 27-06-,12. Windstil. Heiig.

Vandaag willen we naar Dunbar, een haventje net buiten de Firth of Forth.
09:05 Vertrek Port Edgar.

Meteen buiten de haven draaien we SB uit en varen onder de Forth Bridges door.
Pal achter de Rail Bridge ligt een kleine rots, Inch Garvie, met daarop wat bunkers.



Vooruit zien we twee Slepers, met de haak van hun lierdraad op een mooring, stand-by liggen.



Aan de tankerpier, die alleen per boot bereikbaar is, ligt “Katja” te lossen.



Op het eilandje Inch Colm liggen wat bunkers en een verlaten abdij.



De boeien hier bestaan uit een stellage op een catamaran.
De zeehonden weten heel zeker dat Onze Lieve Heer deze dingen speciaal voor hen heeft geschapen.
Van gelijk-lastig beladen heeft dit zooitje ongeregeld nog nooit gehoord.



Dit in tegenstelling tot de bewoners van de volgende boei die, gelijk-lastig, op afzinken staat.



Het zicht wordt beter en er komt zelfs een beetje wind E 1-2.

14:45 Bass Rock dwars. 0,5’ BB. De rots ziet wit van de nestelende meeuwen.



15:40 Wind E2-3. Deinend zeetje.

We naderen de haven van Dunbar.
De aanloop luistert nogal nauw want vlak voor de ingang liggen zes klippen, waarvan sommigen net onder het zeeoppervlak liggen. Volgens de kaart en de Reeds moeten we tussen de Wallace’s Rock en de Half Eb Rock door naar binnen op een koersje van 132° RW.
De haveningang is - voor een zeehaven - vrij nauw, minder dan vijfendertig meter. Nu, met weinig zeegang, is het allemaal best te doen. Echter wanneer het windje uit zee komt met meer dan 5-6 bft. kan je beter buiten blijven en doorkachelen naar een makkelijker aan te lopen haven.

16:30 Aankomst Dunbar. We meren af op de enige “Visitors Berth”, pal onder de ruïne van het oude kasteel.

DOG 33’ Totaal 1404’

In de muren van de ruïne nestelt een klein meeuwensoort. Die beestjes maken behoorlijk veel lawaai. De havenmeester, een vriendelijke oudere man die op laarzen rondstruint, de vissermannetjes naar een plekje dirigeert en toezicht houdt op het lossen van de vangst, zegt dat die beesten hun eigen naam krijsen. “Hoor maar, Kittiwake Kittiwake.” Verdraaid, nu hij het zegt hoor ik het ook.

Een deel van de ruïnes, “Zeebeest” en de haveningang met het accijnstorentje.



Achter in de haven, aan BB, valt het met laagwater bijna droog. Kielboten gaan hier op hun zij liggen.



Aan de SB kade, waar ook de vissermannetjes liggen is - je zou het bijna over het hoofd zien - een bunker plaats.



Om de hoek van het accijnstorentje ligt de haveningang.



De viskaai.



De klippen buiten de haven.

Do. 28-06-,12 Havendag.

We gaan de wal op en het stadje in. Niet alleen voor verse stores maar ook om even langs een dokter te gaan omdat Marjanne ’s pijnlijke knie maar niet beter wordt.
We moeten eerst tegen de heuvel op, wat ons weer een andere blik over de haven bezorgt.



Na het bezoek aan de dokter, ben ik zéér onder de indruk van man ’s vaardigheid op het gebied van rekeningen uitschrijven, over de rest zwijg ik liever.
De kerk laten we links liggen.



Op de terugweg gaan we eerst even langs de bieb om een half uurtje te internetten, daarna zoeken we de winkelstraat op. Dat ik voor pakezel speel, spreekt voor zich.



Terug aanboord gaat Marjanne met haar been omhoog zitten.
‘Zo, even bijkomen, ruim jij de boodschappen in? En ik lust onderhand ook wel een boterhammetje, een sinasappeltje en een mok koffie.’
‘O, gaan we op die toer? Nou volgens mij mankeer je niets, je bent gewoon een lui wijf. Ik denk dat ik je inruil voor een vlotte Schotse.’
Haar schoenen, die ze naast de bank heeft gezet, kan ik nog maar net op tijd buiten haar bereik schoppen.

Wat een grappige aanloop, met die bocht en dat verdekt opgestelde torentje!

Ik had een paar verhalen voor mezelf gespaard!
Was weer genieten.
Thanks,

Groet,
Hilko

Mooie verslagen, telkens weer.
Ik pak er elke keer google earth bij. Dat vult jou beschrijvingen mooi aan. Heerlijke zondagochtenden!

Hier de tankerpier bijvoorbeeld :

De klippen voor Dunbar. Het lijntje erin getekend op inderdaad 132 gr.

Dank voor je vertellingen!

Prachtig die foto's.
Ik wil eigenlijk ook nog een keer die kant op maar dat weer....
Is het daar altijd zo triest.
Trouwens even n.a.v. de post van paulcr , ik weet niet of je een AIS transponder hebt?
Zoja , dan kun je je AIS zichtbaar maken op Google Earth en er dan een route over tekenen.
Die kun je dan opslaan als .KMZ file en hier plaatsen.
Even aanklikken en GE wordt opgestart en de route verschijnt.
Erg leuk hoor.
Nog makkelijker is de AIS track op Google Maps zetten( schijnt te kunnen maar ik weet niet precies hoe) en dan hier rechtstreeks Publiceren met een link (hoef je hem niet zoals bij GE overheen te tekenen).
Natuurlijk kun je ook de route intekenen zonder AIS track maar da's natuurlijk minder leuk.

Ook leuk om automatisch aan een Blog te koppelen vanuit Google Maps zoals ik hier in 2010 heb gedaan (zonder transponder dan ). maps.google.nl/maps/ms?msid=21...3b308a1edbbbd2&msa=0
Ad

Inderdaad echt Schots weer, De somberheid straalt je tegemoet.
Maar zo'n haveningangetje maakt het dan wel weer heel rustiek.
Wat was de medische analyse van de dokter?
Groet Rombout

@Dunbar is ooit een mooie HR vergaan door swell weggezet.
kan geen plaatjes zo meer vinden, wel wat tekst.
Dus ook bij weinig wind een rare inloop.

Owners comments:
The Dutch owner said "The yacht Noblesse was lost in the entrance of the harbour of Dunbar 40 miles east of Edingburgh. In addition to the given information on the website the time was 1h 30 minutes before low water and the swell outside was about 0,2 - 0,3 m. Windforce 3 beaufort. The big swells only appears at the direct entrance ( last 30 m ) once every 4-5 minutes so cannot be seen in advance. The charted depths on the detail Imray chart C27 2003 and new pilot( eastcoast scotland 2003) in front of the entrance(2 m) and in the entrance (1m) are not correct. Subtract 1 m at least. Also Macmillan Reeds give 0,9 m in the entrance but there is notso much water. With the rise of tide there should have been 3.5 m at least at the place of fondering but there was not. At low tide by normal springs the locals tell they can walk through the entrance without getting wet knees. The local yachts and vessels enter in the line 132 degrees after halftide and wait untill the three big swells have past and then enter the harbour. Also the charted depth in the harbour ( 1.6 m) is 1 m less. As there is no warning in the pilots please be verry prudent ( 4 yachts are lost here in the last 5 years) The HR42 Noblesse is totally lost. The only thing we could take abroad were our passports and credit card."

Dramatic pictures of the whole sorry episode are on the Dunbar Lifeboat's website - click on "2003" to see them. A sad reminder of the power of the sea."

Omdat het weerbericht het had over, E-SE 4-5 6-7 later, zei ik tegen de havenmeester dat we nog een extra nachtje bleven liggen. Toen vertelde hij me over het vergaan van de HR "Noblesse" en dat de bemanning ook alle persoonlijke bezittingen kwijt was.