Onderwerp: "Zeebeest" gaat de hort op.

De aalscholvers zitten, wat meer verspreid, op de kale rotsen te broeden.



De Dame met de Hoed, zit met een kijker naar de nesten te turen en tekent de rotsen met de nesten in haar schetsboek. Ook maakt ze notities van het aantal eieren en uitgekomen jongen.



“Hoi buurvrouw nog geen teken van leven?’



Het dakterras is vandaag bijzonder in trek.



Dit nest ligt op de rand van een meer dan tien meter diepe kloof, het is te hopen dat de jonkies straks netjes in het nest blijven tot ze hun vliegbrevet hebben.



De tijd vliegt om, we zijn al een uur of wat op het eiland en hebben er eigenlijk nog lang geen genoeg van maar in de verte doemen de eerste toeristenboten op. Die boten zijn eigenlijk niets anders dan kleine stoere trawlers, die zijn omgebouwd voor passagiersvaart.
‘Martje zullen we maar gaan? Voor je het weet lopen de cohorten vuggeltjes gluurders je omver.’
‘Ja goed laten we maar weer richting “Loodje” wandelen.
We komen weer in de buurt van de Sterntjes en nu hebben ze het meer op mij dan op Marjanne gemunt. ‘Albert, blijf daar eens even staan, ja goed zo!’



Daar komen ze…en dan, nog sneller dan de camera kan vastleggen, komen er twee in duikvlucht naar beneden, pik, pik in mijn muts en weer weg om ruimte te maken voor de volgende aanvalsgolf.

Verderop zit er een heel onschuldig op een paaltje. Terwijl we op nog geen halve meter langs hem heenlopen, kijkt hij me heel onschuldig aan met een blik van, ‘Ga gerust je gang, ik doe je niets.’



‘Maar die ander zullen we eens goed te grazen nemen. Daar komt ‘ie!’



‘Nou, was die raak of niet?’



Goed voorbeeld doet goed volgen, de een na de andere luchtaanval moet Marjanne ondergaan.



Zelfs wanneer we bijna het steile pad weer af zijn worden we nog belaagd door een stel volhouders.



Net wanneer wij aanleggen bij “Zeebeest”, komen de eerste twee toeristenbakken de “Kettle” invaren. Ze leggen om de beurt aan, gooien hun lading op de landing, varen af om plaats te maken voor het volgende stel en maken vast op een mooring. Na een uurtje gooit nr.1 los om bij de landing zijn eigen kudde te gaan oppikken.

www.seahouses.org/newImages/gladtidings.jpg

‘Zeg Albert, wanneer we hier ooit weer komen neem ik een paraplu mee.’
‘O, maar dat hoeft helemaal niet moppie. De volgende keer neem ik een dubbelloops jachtgeweer mee. Alles dat vliegt schiet ik uit de lucht en alles dat in of op een nest zit trap ik de afgrond in. Niet dat ik wreed ben of zo, o nee, dat doe ik alleen maar om jou te beschermen.’
Marjanne kijkt me geringschattend aan. ‘En dat zegt de man die, wanneer hij bij het dekwassen per ongeluk een spin overboord spuit, er zelf bijna invalt bij een poging het diertje te redden?’

Zo tegen vijven zijn de laatste “vuggeltjes gluurders” ingeladen en vaart de laatste boot af.
‘Ha, weg met die voyeurs, rust in de tent.’
‘Ja jochie maar hou je er wel rekening mee dat jij en ik óók daar boven hebben rondgestruind en dat wij wel heel bevoorrecht zijn, dat we niet met die overvolle bootjes hier moesten komen maar eigen vervoer hebben en kunnen komen en gaan wanneer wij dat willen?’
‘Je hebt helemaal gelijk schat maar nu even een heel serieuze vraag. Doen we voor het eten nog een glaasje wijn met een stukje Stilton?’

’s Avonds laat zitten we ontspannen met, alweer, wijn en kaas om ons heen te kijken. Op het eiland zijn de meeste vogels tot rust gekomen en is het stil geworden.



We hebben geen behoefte aan tv. internet, radio of een boek. We zijn helemaal onthaast en genieten van wat we zien, van de stilte en van elkaar.

Heerlijk wakker worden met een lach
Als ik de tijd had ging ik zeker. Wie weet komt het er eens van.
De beelden met bijpassend verhaal zijn zeer aanlokkelijk.

Weer een mooi verhaal Albert. En dat op mijn verjaardag.

helemaal top, zo op zondagochtend, net wakker en als eerste jouw verhaal gelezen!
Frank

zo albert, ik wist dat je van natuur hield, maar niet van de natuur.
mooi verhaal, en wat jullie hebben meegemaakt kan niemand je meer afnemen.

@Groom. Geert, wakker worden met een glimlach, dat hadden Marjanne en ik vanmorgen nog, toen we terugdachten aan gisteravond.
Tja, als je dit soort tripjes ook wil maken, moet je even je dochter en zoon in de zaak inwerken zodat ze jou kunnen vervangen. Makkelijk toch?

@Sons, dankjewel en nog van harte gefeliciteerd!

@Frankrijk. Hoi Frank, ik hoop eerdaags jouw reisverhalen hier te kunnen volgen.

@Sietse, ik hou van beiden. Wat betreft het niet meer kunnen afnemen van herinneringen? Dat is niet helemaal waar, wat dacht je van Her Alzheimer?

@Grebbe, wat nu Martien, ga je Hitchcock’s “The Birds” nog eens dunnetjes overdoen?







Wo. 04-07-,12

We hebben genoten van ons bezoek aan de Farne eilanden met al die vogels en zeehonden maar nu wordt het, wat mij betreft, tijd om toe te geven aan de vertrekkriebels.
Na een stevig ontbijt, met een flinke mok pleur in mijn handen kijk ik eens om me heen.
Het is droog maar ook mistig en het ziet er niet naar uit dat het de zon de eerste uren zal lukken om er doorheen te branden.

‘Wat vind jij er van Martje gaan we naar Blyth, of wil je nog een dagje blijven liggen om al die schattige vuggeltjes een kansje te geven om je nóg eens in je kuif te pikken?’
‘Varen? Kan dat, met dit zicht en al die rotsen?’
‘Met onze elektronische kaarten en de meeuwenmepper vaar ik die rotsen wel vrij en voor de rest hebben we ons echolood en het kompas, dus zeg het maar.’
Als antwoord start ze de motor en begint de instrumenten bij te zetten.
Wanneer de radar piept dat hij er klaar voor is, zet ik hem op de 0,5’ range en stel hem scherp.

08:10 Anker op. Mistig, zicht < 0,25’. Wind SE 2-3.

Voorzichtig scharrel ik The Kettle uit en zet de radar op wat groter bereik. Meteen zie ik recht vooruit twee echo’s die zo te zien mijn kant uitkomen. Ik breng de toeren terug tot een kleine zestienhonderd klappen, geef Wil-Helm tien graden SB en leg de bearing-line over de voorste van die twee echo’s. De peiling zet duidelijk door.
‘Ja, zo varen we ze vrij.’
‘Kijk Albert, er staat er opeens een op de AIS.’
Volgens de AIS is het een vissermannetje.
‘Je hebt gelijk, ik denk dat hij ons op zijn radar heeft en nu pas zijn AIS heeft aangezet omdat hij wil weten wie en wat we zijn.’
Hij draait wat onze kant op maar de CPA blijft steken op 0,1’.
‘Hm, dat is iets van honderdtachtig meter, ruim zat met klein spul onder elkaar, geef Wil-Helm maar weer tien BB.’
Uit de mist doemt een boot op, meteen gevolgd door de tweede.
‘Albert, dat zijn twee van die kleine trawlertjes die hier met toeristen naar de eilanden gaan.’
‘Je hebt gelijk maar om deze tijd mogen ze het eiland nog niet op, ze zullen wel op de zeehondentoer gaan.’
Wanneer we elkaar op een kleine honderd meter afstand dwars hebben, zwaait de schipper naar ons alsof we oude bekenden zijn. Ook de tweede wuift vriendelijk vanuit het stuurhuis raam. Wij stappen even het stuurhuis uit en beantwoorden hun groet.
‘Geef maar weer vollekracht.’
‘Wat zijn ze enthousiast zeg’. Zegt Marjanne lichtelijk verbaasd en brengt de motor voorzichtig naar negentienhonderd klappen .
‘Ja moppie, het is nu woensdag maar ze hebben ons al vanaf maandagmiddag in The Kettle zien liggen, we worden onderhand al als behorende bij de inventaris beschouwd. Maar ik denk dat die vriendelijkheid vooral komt doordat we ons netjes gedroegen, niet op hun moorings hebben vastgemaakt en ook zover mogelijk weg zijn gaan liggen van de plek waar ze rond gaan om aan te leggen.’

Intussen zijn we de Shoreston boei op 0,35’ gepasseerd.
Omdat de wind met twee tot drie bft. in het zuidoosten zit - iets van 135° - de koers langs de kust naar Blyth 165° is, “Zeebeest” niet de eigenschappen van een scherp racejacht heeft en ik vandaag nog ergens komen wil ook, blijven we maar op de plof doorkachelen.

09:20 N. Sunderland lt b. dwars 0,5’ SB. Zicht neemt toe tot > 0,75’.

Het zicht klaart steeds verder op en is rond elf uur weer goed.
Zo, met af en toe een broodje - met “Holy Tomaat” - en een bak leut, varen we op ons dooie akkertje langs een mooie maar op den duur toch wat saaie kust.

14:05 Coquet Island dwars 1’ SB.



Achter in de middag naderen we de aanloop van River Blyth.
We blijven ruim vrij van de kust en varen eerst Seaton Sea Rocks voorbij, voor we veilig een draai van 160° over SB kunnen maken en op een koersje van 324° tussen de pieren door naar binnen varen. We hebben ons natuurlijk wel even van te voren netjes gemeld bij de VTS.

17:05 Gemeerd in Blyth Marina.

DOG 34’. Totaal 1481’.

Als eerste handeling, na het vastmaken, hang ik de zoetwaterslang in de vulopening. De laatste keer dat we water hebben geladen was vrijdagmiddag in Dunbar en dat is alweer vijf dagen geleden.
Na het eten gaan we ons melden in het clubhuis of liever gezegd, het clubschip.
Het clubschip is een oud houten lichtschip met een huid van minstens een paar inch dikke huiddelen, al met al best interessant. In de bar - waar anders? - melden we ons aan en na nóg een drankje, gaan we naar de douches.
Het havengeld hier is heel redelijk, £13,20.


Do. 05-07-,12.

We staan bijtijds op want hoewel ik vind dat we vandaag nog de nodige mijlen moeten maken, denkt Marjanne dat we eerst nog wat verse stores moeten inslaan.
‘Of wil je liever hongerlijden?’
‘Hongerlijden? Kom nou, de enigen die honger moeten lijden zijn die arme Holy Islanders, en dat komt doordat jij hun complete wintervoorraad hebt geplunderd.’
‘Lieve jongen, nu overdrijf je toch wel een beetje vind je niet?’
‘Wát overdrijven? Volgens mij kunnen we, met onze stores, het complete Burger Weeshuis een maand lang rijkelijk van voedsel voorzien en dan heb ik het nog niet eens over je geheime voorraad ingeblikt noodvoer, waarmee we makkelijk de eerst volgende ijstijd kunnen overleven zonder terug te komen op ons geboortegewicht.’
Marjanne kijkt me even meewarig aan, schudt lichtjes haar hoofd, hangt me, zonder wat te zeggen de rugzak om en stopt daar, voor de zekerheid, nog een flinke boodschappen tas in.
‘Trek je wandelschoenen aan schat, op die slippers kom je niet ver.’
‘Eh, wil ik dat dan?’
Vanaf de drijvende steiger roept ze: ‘Kom je nu nog?’
‘Ja baas.’

Van een van de clubleden krijgen we de code van het hek, dus lopen we even later richting stad. Het is nog een behoorlijke tippel, iets van drie kilometer, die er vier worden doordat we, ondanks de “zeilaanwijzingen” van het barmeisje, het winkelgebeuren volledig mispeilen en er finaal voorbij stevenen.

‘Albert schat, hadden we er zo onderhand al niet moeten zijn?’
Hoewel ik zelf ook al enige twijfel begin te voelen over mijn geschiktheid als stedelijk navigator, zeg ik: ‘Schat vertrouw me, je weet dat ik het richtingsgevoel van een postduif heb, het kan echt niet ver meer zijn.’
‘Een postduif hè? Is dat niet zo’n vogel die alleen maar goed is in het terúgvinden van het hok. De heenweg doet hij toch gewoon per auto?’
‘Martje schat, ik sta versteld van jouw ornithologische kennis en misschien …’
Ik ga maar niet verder want Marjanne stapt, met grote passen, op een inboorlinge af en begint rap met haar te kletsen. Ik wacht op veilige afstand tot ze uitgerateld zijn. De twee kletskousen nemen er alle tijd voor maar na een behoorlijk tijdje ouwenelen, waarschijnlijk over het seksuele leven van de Meikever in September of zo, nemen ze hartelijk afscheid. Voor de inboorlinge zich afdraait, neemt ze me eerst nog even van hoofd tot voeten op, met een blik van, “Zo, is dát hem nou?”

Met een triomfantelijk lachje om haar mond komt Marjanne op me af. ‘Zeg mooie doffer van me, je instinct heeft je mooi in de steek gelaten, we moeten weer terug tot het plein aan je linkerkant, dat oversteken en in de straat daarachter zit een hele grote supermarkt, kom maar mee.’

Omdat Marjanne vanwege haar knie niets zwaars mag dragen, sjouw ik op de terugweg met een afgeladen rugzak én een zware boodschappentas die ik beurtelings in mijn linker en in mijn rechterhand draag. Intussen schijnt de zomerzon bloedheet op mijn zwetend karkas en speelt er constant een zin uit “De Camera Obscura” van Hildebrand door mijn hoofd. ‘Hoe warm het was en hoe ver. Hoe warm het was en hoe ver.’ Niet dat ik dat boek ooit gelezen heb en evenmin weet waar en hoe ik die kennis ooit heb opgepikt, maar toch klinkt constant, op het ritme van mijn stappen, ‘Hoe warm’ etc. door mijn kop.
Marjanne, die twee passen voor me uit loopt, draait zich af en toe half om en moedigt me aan met kreten als: ‘Toe maar, je doet het geweldig. Néé, niet even rusten op dat muurtje, dan kom je straks helemáál niet meer overeind. Hou nog even vol, wanneer we straks aanboord zijn, krijg je een lekker koud pilsje van me.’

Zo sjok ik, op de automatische piloot, de lage weg af tot voor het hek. Gelukkig heeft Marjanne de code van het slot onthouden, want mijn brein produceert alleen nog maar “hoelang” en beelden van een dienblad vol ijskoud bier, mooie witte schuimmanchetten en condens druppeltjes die langs de buitenkant van het glas zachtjes naar beneden parelen.
Na nog een paar honderd meter steiger, zet ik boodschappentas en rugzak naast “Zeebeest” op de vingersteiger. Voorzichtig probeer ik mijn rug zover te rechten dat ik niet meer voor het tweelingbroertje van Quasimodo zal worden versleten en zwaai de boodschappen over de zeereling.

Wanneer ik mijn tweede ijskoude, alcohol vrije, Grolsch achterover heb geslagen en Marjanne de stores heeft weggeborgen, wordt het tijd om af te varen. Ik roep de VTS op en krijg toestemming om te vertrekken.

11:55 Vertrek. Licht bew. NE 2-3. Deining. Heiig op de kim.

Omdat het al middag is, besluiten we om vandaag niet verder dan Seaham te gaan, een kleine twintig mijl varen.

12:45 Saint Mary’s Lt. ho. dwars 0,75’ SB. Dit is een van de vele vuurtorens die de Britten buitengebruik hebben gesteld.
Intussen speelt de wind spelletjes met ons en draait alle kanten uit, nu is het zelfs minder dan 1 bft. uit het …? Even later staat er weer iets van 2-3 uit het oosten.

In de verte, op de rede van Tynemouth, zien we een bekend type schip voor anker liggen. Het is zo’n zware lading boot van Big Lift. Volgens de AIS is het de “Tracer”. Straks maar een foto van nemen.
Recht vooruit doemt ook iets op, het blijkt een houten Coble te zijn die daar ligt te drijven.
Achter hem zie ik een rode blaas in het water liggen, dus geef ik wat stuurboord om dat ding vrij te varen. Een van de twee bemanningsleden staat op en wijst met gestrekte arm naar het westen. Wanneer ik de kijker er bij pak zie ik dat er, behalve de grote rode blaas, ook nog een hele serie kleine witte drijvertjes in het water liggen. Aha, een paar honderd meter zalmnet ligt dwars op onze koers. Ik geef Wil-Helm vijftig graden SB en neem de rode blaas aan het andere uiteinde van het net over BB.
Intussen hebben de twee ouwe knarren hun kant verankert en varen achteruit langs de drijvers naar de blaas die wij gaan ronden.






Ze lachen en wuiven vriendelijk naar ons en wanneer ze de camera zien poseren ze zelfs even voor de foto.




Altijd leuk, zo’n onverwachte ontmoeting op zee.
We naderen de “Tracer”.




En passeren die op een kleine mijl.’
‘Albert, wat heeft die boot daar onder zijn kranen staan? Het lijken wel naaimachinespoeltjes maar dan wel met een doorsnee van een meter of tien.’
Ze wijst op de haspels waar onderzeese leidingen of kabels mee getransporteerd worden.



‘Dat schat? Dat is materiaal voor een onderdeel van de Highland Games, kantklossen voor zwaargewichten.

Mooie lijn in die Coble, was ooit als visboot leverbaar hier als Cornisch Coble. Er is zelfs een versie met zeilen als daysailer.

Weer genoten Albert! (ik had al stiekum naar de foto's gekeken!)
Mijn zoon heeft net z'n boekje uit van Geranimo Stilton en de geheimzinnige kaasdief! Heerlijk te lezen dat jullie zo van de natuur en van elkaar genieten!

Mooi verhaal weer Albert.

PS Boodschappen doen in Blyth doe je bij Morrison, met de bus, half uurs dienst ...

Alweer een mooi stukkie Albert, alsof ik er zelf bij ben! Het maakt het nog aanlokkelijker om ook zelf de oversteek te maken en die route af te leggen!
Jullie laten zien dat genieten 'm juist in het individuele kan zitten, dus geen mega marina's en tijdsdruk etc.

Groet!
Cees

Albert, je schrijfstijl blijft zich maar verbeteren. Hoe krijg je het voor elkaar, goed man!

Delphi32 schreef :
Niks aan toe te voegen!

Mooi verhaal weer. Daarbij heb je mij ook geleerd dat radar naast ais functie heeft!

Heerlijk stukkie leesvoer. Heb net het puttertje uit gelezen. Maar jij zit onderhand ook wel op een respectabel aantal pagina's. Lees net in een ander draadje dat je 20 km moest fietsen van marjanne en hier al lopen met boodschappen. Ze moet uitkijken anders ga je weer naar je werk verlangen

weer een heerlijk verhaal
heb de rest ook in een ruk gedaan

Grtz

@Jutter. Je hebt gelijk, de Coble is een van de mooiste en zeewaardigste open boten.

@Tonsurton. Ik ken dat boekje niet maar de titel doet zo het een en ander vermoeden. Ben blij dat er bij ons aanboord geen kaasdief zit, lust het veel te graag zelf.

@Lamarvare. Dankje Arjaan maar dat van die bus had ik heel graag wat eerder willen weten.

@Cees Schouten. Dankje Cees, je laatste zin geeft het juist weer.

@Delphi. Oei

@delaat. Nogmaals Oei

@Jedre. Dankje. Ik denk inderdaad dat Radar en AIS elkaar lekker aanvullen, zeker wanneer daar een gezonde portie wantrouwen, gemengd met een tikkie eigenwijsheid, aan toe wordt gevoegd.

@Groom. Leuk dat je het leuk vindt. Naar mijn werk terug verlangen? Dacht het niet. Heb je er énig idee van hoeveel vrijetijd er in wérken gaat zitten?

@Yakumo. Kijk, dit soort berichtjes lees ik graag.








‘Nee Martje, de Highland Games kennen, naast het kantklossen, géén onderdeel slap ouwehoeren en zelfs als dat wel zo was, dan mocht ik er nog niet aan meedoen want ik ben totaal niet geschikt voor die tak van sport en bovendien ben ik geen Schot.’
‘Dat weet ik nog zo net niet, met die wilde kop van je en een leuk Schots rokje aan, hoef je alleen nog maar een flink bierglas Duggan’s Dew achterover te slaan om de juiste rauwe kreten te kunnen slaken en je adem zo erg naar whiskey te laten stinken dat de ballotagecommissie je met open armen binnenhaalt, bovendien heb je een aangeboren talent voor slap ouwehoeren. Nee jochie, jij komt er wel.’
Ik werp haar een blik toe die duidelijk laat blijken dat ze me diep gekrenkt heeft en zeg uit de hoogte: ‘Foei, dom wicht, zo spreek je niet tegen je gezagvoerder, schuine streep, heer en meester.’
‘O, neem me niet kwalijk gezagvoerder, schuine streep, heer en meester, ik wist niet dat u boos werd. Kan ik het misschien goedmaken met een mok koffie?’
‘Ja maar alleen als je er zo’n lekker gemberkoekje bij doet.’

15:25 Sunderland dw. 1,5’SB.

We naderen Seaham, nog een kwartiertje naar de haveningang dus tijd om ze op te roepen.
Wanneer ik om een plekje voor de nacht vraag, krijg ik, kortaf en nogal uit de hoogte, te horen dat ze geen plaats hebben voor een jachie maar volgend jaar, wanneer de nieuwe marina af is, kunnen we dáár terecht. ‘Wel verdomme, wat lult die stomme zakkenwasser over “geen plaats”? Ik zie duidelijk vanaf hier, dat er in het South Dock slechts één lullig coastertje ligt en de rest van de kades helemaal vrij is!’
Ik houd me in wanneer ik, in wat nettere bewoording, mijn twijfel over het ruimte gebrek aan de man breng.
Weer krijg ik weer te horen dat er in het bassin geen plaats voor ons is maar dat we volgend jaar een plekje in de marina kunnen krijgen. Ik vraag hem of hij het erg vindt dat ik daar maar niet op blijf wachten.
Hij zegt iets in de trant van “je doet maar waar je zin in hebt en bekijk het maar”. Waarop ik vriendelijk afscheid neem met een oude Engelse groet die vooral in trek is bij een bepaald soort voetballiefhebbers: ‘Up yours!’

We wenden weer zeewaarts, scheren Wil-Helm in en overleggen even.
‘Wat doen we? Terug om de Noord naar Sunderland trek me niet erg en nog een mijltje of twaalf doorkachelen naar Hartlepool waar de marina met laagwater droog valt lijkt me ook niet zo aantrekkelijk. Daarna krijg je Teesport maar daar is volgens de kaart en almanak ook geen ligplaats voor jachies. Ik zelf kachel liever in een keer door naar Whitby, iets van vijfendertig mijl vanaf hier, zo’n acht uur varen. Dan slapen we morgen uit en blijven een paar nachtjes liggen, zodat jij alle tijd hebt om de plaatselijke middenstand blij te maken.’
Marjanne kijkt op de klok. ‘Dat wordt dus ver na middernacht, nou goed maar twee volle dagen om te winkelen, daar houd ik je aan.’

Ik zet een koersje uit op 2’ Noord van Whitby. 125° RW. En stel Wil-Helm bij.

18:45 Wind E 3-4 Deining. Licht golvend toenemend zeetje.
Positie: 54°45,27’N. 01°04,13’W.

19:10 Mist. Zicht < 0,25’.

Het is opeens een klein wereldje maar we hebben de juiste instrumenten en de nodige ervaring, dus kachelen we rustig door. Wel kruipen we wat dichter onder de kust om wat verder uit het vaarwater van de grote jongens te komen.

22:40 Runswick Bay dwars.
‘ Martje, wat denk je ervan om, met de radar en de oude koerslijn van de heenreis op de elektronische kaart, de baai in te varen en de spijker er in te gooien? Dan kunnen we alsnog een boerennacht maken.’
Marjanne ziet dat wel zitten maar net wanneer ik Wil-Helm wil uitscheren, gaat er ergens in mijn hoofd een alarm af. Daarbinnen zit iets dat het duidelijk niet met mij eens is. Wie en wat daar aan de bel trekt? Geen idee maar ik heb wel geleerd er naar te luisteren.
‘Sorry schat, maar op de een of andere manier voelt het niet goed, we gaan verder.’
Marjanne, die me al een pikheetje kent, gaat er niet tegenin maar zegt: ‘Schat, als het niet goed voelt, moet je het ook niet doen.’


Vrijd. 06-07-,12

01:10 Nog twee mijl te gaan naar Whitby. Het is windstil en de mist is nu echt potdicht je ziet geen twintig meter ver. Om nu, met de stroom dwars in en de zich net onderwater bevindende klippen van Whitby Rock onzichtbaar aan BB, te proberen de haven aan te lopen, lijkt me niet zo geslaagd. Hoewel Whitby een leuke plaats is, is het aanlopen ervan geen heilig moeten. Ofwel, zoals een ouwe kapitein van me, een zeeman van het zuiverste water, zei: “Zeun je hoeft het gevaar niet te zoeken”.

Dat hij niet lang daarna besliste om met een flinke westerstorm toch de nauwe ondiepe ingang van Figueira da Foz op de rug van forse Atlantische brekers binnen te surfen, de stuurmachine het niet meer kon bolwerken en ik samen met een matroos aan het wiel moest hangen om niet uit het roer te lopen, dwars voor die bergen woest bruisende brekers te komen en te kapzeisen? Ach, we hebben het overleefd.

‘Oké, niet Whitby, maar waar gaan we dan wel heen?’
‘Wel moppie, als we kalm doorkachelen kunnen we tegen een uur of tien in de ochtend bij Bridlington zijn. Dat heeft twee voordelen, je hebt kans dat de mist dan een stuk minder is en zo niet, dan zijn we toch redelijk bekend met de aanloop en de haven zelf.’
‘Oké, jij bent de schipper, jij beslist.’
‘Dank je schat, ik wou alleen dat dat thuis ook gold.’
Ze hapt niet maar zegt: ‘Ik zal nog een pot koffie zetten en wat broodjes beleggen, dan kan jij even voort en ga ik proberen of ik slapen kan.’

02:45 Robin Hood’s Bay dwars. Wind variabel 0-1 bft. Mist. Kalme deining.

04:00 Positie 54°25,54’N. 00°23,19’E. Windstil. Mist. Lichte deining.

Het varen in zo’n “pak watten” laat je op den duur allerlei drogbeelden zien en zo nu en dan zou je zweren dat je een scheepsmotor hoort stampen, maar radar en AIS laten zich niet zo makkelijk in de luren leggen en geven aan dat er niets aan de hand is.

Het begint te dagen en de wind laat ook weer iets van zich voelen, niet veel, iets van 2 bft. maar het geeft hoop op meer zicht.

05:50 Mist. Regen. Wind NE 3-4 bft.

Tegen zessen komt Marjanne weer boven, ze heeft zowaar iets van vier en een half uur gepit. Terwijl ze staat bij te komen, schenk ik haar een mok koffie in en laat haar zien waar we zitten.
‘Nee moppie zolang het zo potdicht zit ga ik niet naar mijn kooi, ja ik weet wel dat jij het ook kan en me zo nodig meteen roept maar nee, ik blijf er liever zelf bij.’

06:20 Filey Brigg dwars 4’ SB. Regen. NE 4-5. Zicht 0,5’.

We naderen Flamborough Head. Doordat de getijstroom, die evenwijdig met de kust loopt, hier naar buiten wordt geperst, ontstaat, zelfs bij kalm weer, een raar dooreenlopend knobbelzeetje. Nu, met een NE wind van 5 bft, moeten we ons af en toe goed schrap zetten om niet omvergegooid te worden.

07:50 Ronden Flamborough Hd. Afst. 1’.

08:10 N Smithie lt. bo. 0,2’BB.

‘Nog vier en een halve mijl naar Bridlington moppie, zo met de stroom tegen kunnen we er rond twintig over negen zijn.’
‘Moeten we nog wachten op het tij?’
‘Nee, volgens de zeemansbijbel kunnen we dan zo naar binnen.’
Een kwart mijl voor de ingang roep ik de haven op.
‘Brid Harbour, Seabeast.’
‘Seabeast, Brid Harbour.’
Omdat we vorige keer hebben gezien dat kieljachten hier over het algemeen keurig rechtop in de modder zakken, hoef ik niet zo nodig aan de kade te liggen.
‘Brid Harbour, we lopen zo binnen, is er nog plaats in de marina?’
‘Ja, ik heb nog wel een plekje aan het ponton, kom maar door, ik zal u opvangen.’

Ook in de haven is de mist nog niet helemaal opgetrokken.



Op een van de pontons staat een man te wenken. Ik leg “Zeebeest” langszij en meer af.
De ouwe knar op de steiger, een oud visserman, heb ik verleden keer al meegemaakt toen ik diesel bij hem bunkerde. Een tikje kortaf maar niet onvriendelijk vraagt hij de gegevens op en schrijft die moeizaam, met het puntje van zijn tong uit zijn mond, in zijn boekje.
Dan vraagt hij: ‘Is dit de eerste keer dat jullie in Bridlington komen?’
‘Nee, zo’n twee maanden terug zijn we hier ook al geweest.’
Alsof hij me helemaal niet gehoord heeft, vervolgt hij: ‘We hebben hier namelijk een regeling waarmee we de haven willen promoten, dat houdt in dat mensen die hier voor de eerste keer komen, voor drie dagen maar twintig pond betalen, zal ik maar meteen drie dagen opschrijven?’
Marjanne, die niet zeker weet of ik wel het juiste antwoord zal geven, is me voor en zegt snel: ‘Yes, three days is oké, i have a lot of shopping to do.’
Even later overhandigt ze met, een tevreden gezicht, twintig pond sterling aan de assistent havenmeester.

09:25 vast in Bridlington. DOG 89’. Totaal 1570’.

Terwijl ik met een mok koffie wat onderuit gezakt op de bank zit en me zelf toesta om te ontspannen, voel ik de vermoeidheid langzaam over me heen komen. Niet zo gek, als je nagaat dat ik onderhand al meer dan vierentwintig uur op mijn poezele pootjes sta. Marjanne, die ziet dat mijn ogen steeds dichtvallen, pakt voorzichtig de mok uit mijn hand en begint me uit te pellen. Wanneer ik in mijn pendek sta duwt ze me zachtjes naar de voorpiek.
‘Kruip er maar in.’
Terwijl ze me instopt en een kusje op m’n voorhoofd geeft, hoor ik nog vaag iets over “even de wal op, lekker winkelen”, dan is het kaarsje uit.

‘Schat, kom je er uit? Het is bij half zes, over een kwartiertje is het eten klaar, trek jij alvast een wijntje open?’
Met mijn kop onder de kraan kom ik weer een beetje bij de mensen.
‘En, heb je nog wat leuks gekocht?’
‘Nee, nog niet maar morgen ga ik weer even stad-ten.’
‘O, heet dat zo?’
‘Ja, hoe anders?’
‘Nou, wat dacht je van rondstruinen of afschuimen?’
Hier gaat ze wijselijk niet op in.
‘Heb je die fles al open?’
‘Ja moppie, hier is je glas, proost!’’

Za. 07-07-,12

‘Albert!’
Marjanne, die net bezig is de fluitketel te vullen, geeft een schreeuw die de doden zou doen herrijzen en mij de stuipen op het lijf jaagt. Ik sprint het stuurhuis binnen.
‘Wat is er!!?’
Ze hoeft niets meer te zeggen, want ik hoor en zie een beste straal water door de kombuis kletteren. Verdomme, de kraan ligt weer uit elkaar! Snel zet ik de hydrofoor af en zie de straal afnemen.

De plastic kraan is deze keer niet meer te repareren maar gelukkig was ik, verledenkeer in Denemarken, zo slim om alvast een nieuwe te kopen. Minder slim was het dat ik het deel met schroefdraad dat door het blad moet steken niet heb opgemeten, het blijkt dat dit korter is dan dat van de oude kraan.
‘Zo kan ik dat ding nooit vastzetten en om er nu op te gokken dat de slang eronder hem wel op zijn plaats houdt…, ik denk van niet, vooral niet wanneer die klap steeds open en dicht moet.’
‘Dus je kan die nieuwe kraan wel weggooien?’
‘Nou nee, ik moet van dat kleine ronde gaatje een iets grotere rechthoek maken, daar een mooi gepolijst plaatje RVS met een gat voor de kraan overheen schroeven, dan past de connectie moer ook en staat ‘ie als een huis.’
‘Kan dat?’
‘Ja dat kan… maar wel pas als we weer thuis zijn.’
‘Dan halen we hier toch een andere kraan?’
‘Dat zal niet gaan, het moet er een zijn waarvan de tuit maar beneden kan klappen en de knop mag er dan ook niet meer dan vijf centimeter boven het blad uitsteken, anders kan de klap niet dicht.’
‘Moeten we dan tot we weer thuis zijn met jerrycans aan de gang?’
Intussen heb ik allerlei ingewikkelde oplossingen door mijn hoofd laten gaan maar bedenk bijtijds dat de simpelste oplossing voor het grijpen ligt.
‘Martje moppie laat me even rustig aanklooien, dan heb je over een kwartiertje weer stromend water.’

Ik haal uit mijn gereedschapskist wat dingen die ik denk nodig te hebben, pak een stuk reserve slang met wat slangklemmetjes en begin te prutsen.
Dan zet ik de hydrofoor weer bij en roep Marjanne.
Martje moppie, kom eens kijken.’



‘Laat het maar even doorlopen er is ook zeewater door dat pistool gegaan.’
Marjanne probeert het Gardena spuitpistool en is er heel enthousiast over.
‘Dankjewel schat, je bent een kanjer!’
Ik stap naar buiten en draai me om.
‘Goh wat leuk, dat zegt de buurvrouw nu ook altijd.’
‘O ja? Pak aan!’
Met het, notabene net door mij zelf geïnstalleerde; Ingenieuze, fabuleuze, flexibele zoetwatersysteem, spuit ze me zeiknat.

’s Middags is Marjanne weer de wal op, opzoek naar een wasserette en leuke winkeltjes die ze na al die ontdekkingsreizen misschien toch nog over het hoofd heeft gezien.
Ikzelf heb geen behoefte aan die stadse fratsen en wandel liever wat rond de haven. De lucht is zo goed als onbewolkt en het is zulk heerlijk warm zomerweer dat de toeristen met korte mouwen door de haven scharrelen.



Het water is nu al zo laag, dat alle boten in de modder liggen. Onder de open pier door, zie ik nog net “Loodje” schuin achterover aan “Zeebeest” hangen.



“ Zeebeest” zelf ligt ook op haar gemak rechtop in de prut. Intussen hangt onze zeekleding in het zonnetje te luchten.



Zo. 08-07-,12.

Het blijkt dat ook op Zondag alle winkels open zijn, Marjanne kan haar geluk niet op wanneer ze nog een of ander achteraf winkeltje ontdekt dat zowaar net dát bloesje verkoopt, waar ze al tijden naar loopt te zoeken. Ikzelf ben blij met een 2e hands cd met Ierse muziek.
Omdat we langzamerhand weer richting Holland gaan en ik liever niet met rooie diesel in de tank naar ons “Dierbaar Vaderland” wil terugkeren, maak ik twee tochtjes met het steekwagentje naar de pomp van de Tesco Supermarket. Met een reserve voorraad van vijftig liter legale diesel kan ik, zonder me zorgen te moeten maken over een mogelijk te kort midden op zee, rustig de tank een stuk verder leegdraaien dan ik gewoonlijk doe, zodat ik bij binnenkomst in IJmuiden geen gezeik krijg met al te ijverige accijns collecteurs.

Marjanne komt aanboord en wil dat ik ook vanaf de pier nog een paar foto’s van “Zeebeest “ in “the glorieus mud” maak. Ik zit net met een glaasje overjarig druivensap - zo overjarig dat het al een gistingsproces heeft ondergaan - en een stukje kaas, van een goed boek te genieten.
‘Lieve schat, in feite ben jij een veel beter fotograaf dan ik, dus is het beter als je zelf even wat artistiek verantwoorde plaatjes gaat schieten.’
‘Laat ik nu bijna denken dat je te lui bent om even de ‘pier op te lopen?’
Ik lach haar vriendelijk toe en neem nog een teugje sap. Marjanne snuift even en vertrekt naar de pier.

Ik hoor wat, dat moet Marjanne zijn, want zoals zij op haar vingers fluit, dat kan niemand.
Ik steek mijn kop uit het dakluik om te vragen wat er loos is maar het enige antwoord dat ik krijg is een grote grijns, wanneer ze mij op de kiek zet.



Ze wijst en roept: ‘Kijk, het water komt alweer op!’



‘Dank voor de waarschuwing schat, ik zal meteen het dakluik sluiten.’

Geweldig dat je dit na je werkzame leven allemaal nog kan doen,je bent een bevoorrecht man Albert,Top dat je ons deelgenoot maakt van al je belevenissen.

mooie verhalen Albert!

Liggend op de bank, wind zevert door de verstaging en een warme bak opgeschonken koffie en een lekker verhaal van Seabeast! Mmmmmmmmmm

Albert, inmiddels zullen alle toebedeelde veren wel gaan jeuken maar je verhalen blijven erg leuk. Maar zeg eens eerlijk is de sfeer altijd zo ontspannen of is dit zogezegd dichterlijke vrijheid

Blijf vooral doorvaren en dus schrijven

Ik geniet ook van deze verhalen en foto's.
Ga zo door!

Ah... Daar ging het mis met het kraantje. Toch inventief opgelost.
Las weer heerlijk weg. Lijkt me spannend ervanuit te mogen/moeten gaan dat ze wel netjes met haar kiel in de 'ondergrond' zal weg zakken.

Bedankt weer voor je vertellingen.
Volgens Google zijn jullie met de kiel rakelings over Atlantis gevaren: