Terwijl de wereld in een razend tempo aan mij voorbij raast, leef ik in slow motion, in een roes. Denken vraagt een enorme inspanning. Veel is van weinig belang.
Twee maanden terug is bij onze 14-jarige dochter een hersentumor vastgesteld.
Alles staat stil, plannen zitten in de koelkast, wij leven met een heel klein hartje van onderzoek naar onderzoek. Eerste zware operatie achter de rug.
Het is door haar ingesteldheid dat ik mijzelf verplicht om iets te doen waar zij naar uitkijkt: varen met en slapen op de catamaran.
Het gaat traag, mijn gedachten glijden steeds af. Heb misschien een half uur zitten staren naar iets voordat ik doorhad wat het was: een slechte plek aan de zwaardkast. Zonder 'drive', zonder emotie hieraan begonnen.
Eerst dacht ik nog het te kunnen herstellen van buitenaf. De romp op zijn zij gelegd om er beter aan te kunnen.
De multiplex was gedelamineerd, het hout niet rot. Omdat de zwaardkast toch maar smallekes is en de schade vrij hoog doorliep, toch maar de grote middelen ingezet en een stuk van binnenuit weggenomen. Zo kan ik lamineren boven de waterlijn op het moeilijk bereikbare deel in de zwaardkast (je weet nooit of het degelijk genoeg lukt/afdicht) en lamineren onder de waterlijn op het gemakkelijker bereikbare stuk onder de romp. Misschien wat drastisch, maar zo ben ik zeker dat het perfect waterdicht te krijgen is en nog jaren goed zal zijn.