Onderwerp: Norna Biron

Bodø

Mooi op schema zijn we vanmiddag in Bodø aangekomen. Op schema omdat we morgen dan nog tijd over hebben voor nieuwe en verse proviandering en om Norna weer Shipshape schoon te maken. Douchen en wat wasjes doen kan ook geen kwaad. Woensdag de 15e komt onze derde man (Edmond) op het vliegveld van Bodø aan. Bodø is in feite onze eerste bestemming. Met z’n drieën vervolgen we dan de rest van onze Arctic tour. Van hier gaat het verder via de Lofoten naar ons tweede doel, Svalbard of te wel Spitsbergen.

De trajecten na Svartisen kenmerken zich door de kleine hopjes van rond de 10 mijl. Naar Ørnes was de eerste, daarna volgen Støtt, Inndyr, Sørarnøya en nu dus het langste traject van wel 14 mijl naar Bodø.

Ørnes, Inndyr en Bodø zijn ook de tussenstops voor de Hurtigruten die zowel haar komst als haar vertrek met luide scheepshoorn aankondigt. Met de Hurtigruten langs de Noorde kust wordt ook wel “de mooiste zeereis ter wereld” genoemd en hoort thuis in het rijtje van iconische routes als de Orient Express en Route 66. Wij doen het op eigen kiel. Hoe mooi is dat



Støtt (30 inwoners) is een klein eilandje aan de buitenkant van de Helgeland kust en is van oorsprong een oude handelspost. De nu 4e en 5e generatie eigenaren exploiteren het eiland actief o.a. met het aanbieden van slaapaccomodatie in authiek gerestaureerde panden, outdoor activiteiten, een gastvrije haven met goede Wifi (de eerste tot nu toe op onze reis) en een uitstekend restaurant Gammalbikken. Het menu is eten wat de pot schaft maar altijd met lokale ingredienten en vis, vers gevangen Heilbot in ons geval. Wat mij betreft een ster waard, al was het maar voor de prijs. We spreken af met de enthousiaste eigenaar dat hij ons de volgende dag een rondleiding geeft in het museumpje op de zolder van het restaurant. Alles zeer de moeite waard, zie www.stott.no.



Inndyr in het Sørfjord met 650 inwoners en Sørarnøya op het gelijknamige eilandje met nog geen 200 inwoners zijn kleine rustige dorpjes, Inndyr met wat meer rumoer dan Sørarnøya. Het lijkt uitgestorven en de enige mensen die we ontmoeten zijn meestal mannen die een hondje uitlaten. Pittoresk is het zeker maar ik ben wel snel uitgewandeld. Het afgekloven klokhuis van mijn appel wordt niet door de meeuwen gewaardeerd en misprijzend weer uitgespuugd. Voor het uitvaren van Sørarnøya pak ik nog maar eens de viskoffer. Helaas zit het deksel niet goed vast en beland een aanzienlijk deel van de inhoud op de bodem van de haven, inclusief mijn favoriete paravanen. Sh*t, nou ja, veel succes met vissen had ik toch al niet. Voordat mijn vissende vriend (Edmond) aan boord komt wil ik toch op z’n minst wat gevangen hebben. Zul je altijd zien, gooit hij de hengel uit is het raak.



We vinden tussen de eilanden en rotsen een weg naar buiten richting Bodø. Binnen kijk ik nog maar eens op de kaart (Navionics) en het lijkt allemaal wel goed te gaan. Totdat de motor hard in z’n achteruit gaat. Er hangt een elektriciteitskabel over het water, doorvaarthoogte 20m. te weinig voor Norna. Mijn Vestas momentje op de kaart wordt buiten door Joost goed gemaakt doordat hij eerst het bord op de kant ziet en vervolgens de dunne draad in de lucht. Verder inzoomend op de kaart laat het inderdaad een dun rood lijntje zien met een hoogtemaat van 20m. Het herrinnerd ons aan vorig jaar toen we in de buurt van Skudeneshavn in Zuid Noorwegen een stukje wilden afsnijden maar de voedingskabel van het vuurtorenlicht op 20m. hoogte ons ook de doorvaart belemmerde. Tussen de eilanden en rotsen omhoog blijven kijken en goed opletten dus.

Vanmiddag hebben we in het centrum van Bodø alvast een verkennend rondje gemaakt voor de boodschappen morgen. In een outlet store zijn we beide geslaagd, Joost met nieuwe stappers en ik met een extra slaapzak. Beide voor weinig maar wel veel gemak.



Terug naar de boot hebben we bij een visser vers garnalen gekocht om te worden verwerkt in een rijstgerecht met garnalensaus. Op de kade wordt driftig gevist. Dat ga ik na het eten ook maar weer eens proberen.

Wat een fantastische reis maken jullie Je noemt ook het traject van de Hurtigruten. Dat hebben wij ooit in februari gedaan met ontzagwekkende witte vergezichten en most off all het Noorderlicht. Dat jullie dat op eigen kiel doen moet fantastisch zijn. Maar of jullie net zo lekker eten als wij toen aan boord is nog maar de vraag. Veel plezier en een mooie tocht verder.

Wat een fantastische reis en dank jullie wel voor de frequente verslagen. Ik reageer niet na elk verslag, maar lees het zeker en geniet elke keer weer.

Leuk om jullie verhalen te lezen, echt een feest van herkenning!
Noballast schreef : Deze twee betekenen overigens niet hetzelfde. Svalbard is de naam van de hele archipel, dus inclusief Nord Austlandet en alle andere kleinere eilandjes. Spitsbergen is de naam van het hoofdeiland. Vaak worden ze door elkaar gebruikt omdat de meeste bezoekers alleen maar naar het hoofdeiland gaan en dus feitelijk in zowel Svalbard als Spitsbergen zijn. Ga je bijvoorbeeld door naar Nord Austlandet dan ben je niet meer in/op Spitsbergen.

En bijna live:

www.windy.com/nl/-Webcams/Noor...618,67.283,14.360,15

En ook leuk, de Morning Haze, waar jullie tegelijkertijd mee uit Kornwerd vertrokken, ligt er ook.

Ja klopt, de Morning Haze hadden wij ook al gespot. Leuk die webcam.

Erikdejong schreef :
In het Noors niet, maar in het Nederlands wel. De Archipel heette in beide talen Spitsbergen sinds Willem Barentz. Ten tijde van het Spitsbergenverdag (1920) ook nog in het Noors. Alleen hebben de Noren in 1925 de Archipel hernoemd.
In het Nederlands heet de Archipel nog steeds Spitsbergen, zoals ten tijde van het Spitsbergenverdag, waarvan Nederland mede-ondertekenaar is.

Lofoten.

In Bodø wordt de bemanning compleet met de komst van Edmond. Hiervandaan vervolgen we de rest van de reis met zijn drieën. Zijn vliegreis ging niet zonder hindernissen. In Bergen werd zijn vervolgvlucht naar Bodø gecanceld. Via twee andere vluchten met een overstap in het veel noordelijker gelegen Tromsø landt hij alsnog, zij het veel later, in Bodø. Het vliegveld van Bodø ligt op loopafstand van de haven. Terwijl ik Edmond opwacht in de aankomsthal van het vliegveld maakt Joost het avondeten klaar. We willen vanavond nog vertrekken naar Sørvaer, een eilandje dat onderdeel uitmaakt van de eilandengroep Helligvaer gelegen op zo’n 10nm. afstand van Bodø.

Edmond merkt onze adempluimen op. Wat een contrast met het warme Nederland dat hij vanochtend heeft verlaten. Vliegen geeft een klimaatschok. Dat in tegenstelling tot een veel trager vervoer als een zeilboot waarbij je je langzaam aanpast aan het veranderende klimaat. Ik ben een koukleum en maak mij daar best wel wat zorgen over. Niettemin merk ik aan mijn lichaam dat die zich wel geleidelijk aanpast aan de lagere temperaturen. Zo koud als ik het aan het begin van de reis had heb ik het nu niet meer.

Edmond heeft mooi zonnig weer meegebracht, helaas wel zonder wind. De tegenstelling met zijn stressvolle dag kan nu niet groter zijn. Het leven aan boord van Norna Biron is zo veel trager. Rustig maar gestaag duwt de Deutz van Norna ons naar de nabijgelegen eilandengroep. Onderweg zien we de eerste papagaaiduikers. Koddige vogeltjes die mij steeds weer heel blij maken. Wederzijds is dat niet want onze komst doen ze meteen onderwater weg duiken. De bergtoppen op de achtergrond worden scherper en spitser.



Rond 23.00 komen we aan in een heel pittoresk landschap. De her en der afgemeerde vissersbootjes verraden een actieve vissers gemeenschap. De laagstaande zon, windstilte en olieglad water heeft een haast betoverende uitwerking op ons. Is dit dan een voorbode van wat ons verder nog te wachten staat ? Joost en ik kunnen er geen genoeg van krijgen en genieten van de omgeving in een overweldigende rust. Dat laatste doet Edmond ook maar dan uitgeteld in zijn kooi na een vermoeiende reisdag en stressvolle laatste werkdagen.





Vandaag steken we de Vestfjorden verder over naar het 35nm Noordwestelijk gelegen Vaerøy, ons eerste Lofoten eiland. Op de motor, er is nog steeds geen wind. Vaerøy is het op één na Zuidelijkste bewoonde eiland van de Lofoten. Het eiland lijkt wel wat op een dinosaurus, de kop is zuidwestwaarts gericht, de poten zijn enkele landtongen. Ik realiseer mij dat een zo lang gekoesterde wens, per zeilboot naar de Lofoten, nu werkelijkheid is geworden. Ben er stil van.





We liggen in Røstnesvågen, het oude centrum van Vaerøy. Het wordt gedomineerd door de vele droogstellingen voor de stokvis. We ruiken het al bij het binnenvaren. Het blijkt dat hier Noorwegens grootste producenten van stokvis zijn gevestigd. De vis, veelal kabeljauw maar ook wel makreel, wordt ontdaan van kop en ingewanden en aan stokken te drogen gehangen - vandaar de naam stokvis. Eigenlijk zijn het meer rekken, de zgn. hjell. De koude langsstromende lucht voorkomt dat de vis bederft. Het drogen duurt ongeveer drie maanden. Daarna wordt de vis nagedroogd totdat deze keihard is. Van het originele gewicht is dan nog zo'n 20 % over. Eerlijk gezegd is het aan mij niet besteed, ik kan het niet lekker vinden.



Vaerøy is ook de oorsprong van een bijzonder jachthonden ras, de Lundehund. Het ras is een zoölogische rariteit omdat het zes tenen aan elke poot heeft. De hond kan bovendien zijn gehoorgangen volledig afsluiten door zijn oren dubbel te vouwen. Het ras heeft honderden jaren lang geïsoleerd geleefd en werd gebruikt bij de vangst van papegaaiduikers. Omdat de papegaaiduiker tegenwoordig een beschermde vogelsoort is en het niet meer op het menu mag staan wordt er niet meer op gejaagd. Wat ook gezegd kan worden over de zeearenden. De vissers vonden de zeearenden een bedreiging voor de visstand. In de late winter en het voorjaar moet er immers vis worden gevangen. In de herfst vingen ze daarom de zeearenden met blote handen om ze af te maken. Dit gebeurde vanuit schuilplaatsen waar de jagers op de loer lagen. Met een stukje lokvlees aan een touwtje trokken ze zo geleidelijk de etende zeearend naar de schuilplaats tot ze hem aan de poten naar binnen konden trekken om vervolgens de nek van de zeearend te breken. Het vangen van zeearenden heeft tot in de jaren zestig van de vorige eeuw geduurd.



De dode zeearend rechtsonder op de foto had kennelijk alsnog pech

De dode zeearend rechtsonder op de foto had kennelijk alsnog pech


Vogelgriep?

Prachtige foto’s ook!

De boot op de één na laatste foto, die met de pallet stokvis ervoor, is de laatste walvisvaarder van Vaerøy. De Lofoten hebben nu nog 12 walvisvaarders. Een half decennium geleden waren dat er nog 192 met een jaarlijkse vangst van ruim 4500 walvissen.

The North Atlantic mink whale population is estimated at a healthy 130.000 animals. Norway’s modest annual catch mostly around 500 animals is considered highly sustainable and the whale is not considered as an endangered specie.

Wat een treurige foto! Mijn ontmoeting met een levende dwergvinvis op de Noordzee zal altijd een van mijn meeste memorabele ervaringen als zeiler blijven.

Lofoten zijn prachtig, ben er een paar jaar geleden met de camper geweest. Wel veel bussen met Aziaten trouwens.
Jullie hebben al mooie plekken bezocht, kriebelt wel om die kant weer op te gaan.
Maak er een onvergetelijke reis van!

In Nusfjord, haventje 30m breed

pfff, mag ik dit schrijven?
ik vind de natuur veel mooier dan de boot...
anders excuses.

Waar JIJ blij van wordt Rooz!

Prachtige foto's.

Potverdorie wat mooi daar.

De Noorse kust is prachtig. Degene die het ontworpen heeft, heeft er zelfs een prijs mee gewonnen.

Volgens mij fotografeer je niet met een iPhone...
René

Bizar mooie natuur,zuiver, helder en schoon.

"De loopplank vanaf de steiger komt regelrecht uit in het havencafé".
WOW

Kabelvåg: en inderdaad café:

Roozeblij schreef :
De natuur is inderdaad woest mooi en best wel overweldigend. Nusfjord waar we liggen (lagen) voelt een beetje nepperig, zoiets als Marken, maar dan met roodbruine huisjes. De vele toeristen maken het er ook niet beter op. We voelen ons hier wel een beetje onderdeel van de bezienswaardigheid zoveel als we op de foto gaan. Dat gezegd hebbende, natuurlijk hangen we zelf ook de toerist uit



Mooier dan de boot is hier wel een wat rare vergelijking. Norna Biron is immers “a gentlemen’s boat”, Made in the UK. En “she doesn’t like to sail to windward” als gentleman moet je daar dus wel van houden. Haar eigenwijze uiterlijk is dan ook iets dat “the gentleman” moet aanspreken. Zo niet, excuses aanvaard.

Norna was haar tijd al ver vooruit met haar modieuze knik in het achterschip, dat geleidelijk naar voren weglopend een prachtige zeeg achter laat. Niettemin naar voren toe wel wat agressief wordend. Scherp zelfs. De grootte van haar dek verraad haar brede dijen die desondanks toch in een slanke S vorm onder water verdwijnen. De harde bijboot rust moeiteloos in haar schoot als ware het haar kindje. Het zit niemand in de weg. Haar hoge verschansing zorgt er voor dat je ook onder de wildste capriolen in haar armen blijft. Op haar achterste kun je heerlijk zonnen danwel de vissport bedrijven. Ze heeft overal wel lekkere plekjes om zachtjes leunend op of tegen weg te dromen. Haar ronde doch bescheiden opbouw is buiten de plek voor het mannenwerk aan haar lieren en biedt binnen de ruimte aan haar grootse hart. Uit de tijd van haar ontwerp was het mode om vanuit haar droge en warme binnenste via een koepel haar gedrag op woelige baren te kunnen gade slaan. Norna heeft niet één maar wel drie van die koepels, gelijk een Lancaster van de Britse RAF. Haar hoog oplopende achterste staat model voor het huidige schoonheidsideaal van de moderne vrouw. In haar binnenste verbergt ze daar een enorme relax ruimte. In het rood pluche van de salon kan de bemanning zich laven aan de vele victualiën die aan boord van Norna zijn te vinden. Op welk eenheidsworst zeiljacht kun je nu lekker dineren dan wel naborrelen zonder de aan dek wachtlopende bemanning te storen met een overdaad aan licht en geluid ? Met Norna gaat dat prima. De wacht aan dek wordt alleen prettig gestoord bij het via een doorgeef luikje aanreiken van een snack, drankje of warme hap. Die bemanning, verschanst in de diepe kuip van haar omvangrijke buik, doet het werk op het zwaartepunt van het schip op nog geen armlengte achter de mast. Ook slapen gebeurt in het hart van haar buik. Terwijl buiten het schuim van de woeste golven waait brengt ze je binnen al wiebelend in een diepe slaap. De serene rust binnen staat in schril contrast met het geweld buiten. Daarom is ze ook zo stoer, wat heet. Ze trotseerde eerder al de Griekse goden, de woeste Thyreense zee, de op wraak beluste Orca’s rondom het Iberisch schiereiland, de monstergolven in Biscaye en de Mahlstrøm hier ten zuiden van de Lofoten. In de haven is ze daarom alleen aantrekkelijk voor andere stoere vaartuigen, meestal van aluminium of staal, die maar al te graag komen buurten. Voor de plastic fantastic meute lijkt ze echter wel een bedreiging uit te stralen. Die zoeken toch liever het eigen geslacht op om tegen aan te leunen.

Tja, dus niet mooi vinden, het is maar hoe je ertegenaan kijkt.