Zeilersforum.nl - Home
Vlot
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2714
Charlotte's belevenissen
Vlot
‘Een reddingsvlot,’ zegt een havenmaatje, ‘daar klim je zomaar niet in vanaf het water!’
Ik weet genoeg, word nieuwsgierig naar datgeen wat hopelijk nooit nodig gaat zijn. Paul en ik gaan mee met het uitje van de watersportvereniging. Een ankerweekend met zes andere boten voor de Mosselbank bij Bruinisse.
Vier gedoneerde vlotten, klaar om overboord te gaan. Allereerst word ik geconfronteerd met de vraag waar je het vlot bewaart. Daar waar het al gauw dertig kilo wegende pakket snel en makkelijk over boord kan en niet wordt afgedekt door een eventueel grootzeil bij bijvoorbeeld een mastbreuk. Bij Quelinda ligt de container op het achterdek. Ik kan er eenvoudig bij. Er bewust over nagedacht heb ik niet, het was gewoon al zo. Ook betrap ik mezelf erop dat ik niet meer weet hoe de sluiting in elkaar zit. Zal het makkelijk los gaan? Heb ik een mes nodig? Is de bevestigingslijn lang genoeg? Wat erg. En dat gaat op wereldreis.
Hoe groter hoe beter een misvatting.
Stuk voor stuk gaan de ongekeurde oudgedienden het water in. Hoe we met man en macht ook aan het touw van het eerste vlot trekken, er gebeurt niets. Je zult erop rekenen. De tweede doet het. In mum van tijd drijft er een zwart oranje tentje. Voor vier personen staat erop. Het oogt klein. Hoe groter hoe beter een misvatting. Je kiest naar bemanningsgrootte. Juist dan zorgt het voor stabiliteit, comfort en warmte.
Hier wil ik maar één keer inzitten.
Kom ik erin? Ik laat mezelf achterover van de bijboot vallen en zwem er naartoe. De rand is veel hoger dan gedacht. En dat in kalm water. Stel je voor in heftig weer. Ik moet er niet aan denken. Ik pak de stevige luchtkamer beet, zwiep mijn been over de rand en kom terecht op wat aanvoelt als een ongestabiliseerd waterbed. Dit lijkt me onmogelijk met ook nog een opgeblazen reddingsvest aan. In mijn nek kriebelt iets. De regenwateropvangzak. Ik absorbeer alles wat ik zie. Hier wil ik maar één keer zitten en dat is nu.
Slaat het vlot om? Kan ik het dan keren? Ik probeer het, volg het markeerpunt aan de onderzijde en pak de treklijn. De crux is de luchtfles die het vlot op druk houdt, aan de kant van mijn voeten houden om het zware metaal niet tegen mijn hoofd te krijgen. Ik zet mezelf af en trek aan het touw van de tegenoverliggende zijde. Het lukt! Minder zwaar dan gedacht.
Redding.
Het derde vlot spat letterlijk open van de nattigheid. Er komt zo’n zure, rotte lucht uit dat niemand van ons dichterbij durft te komen. Het belang van keuren wordt weer bevestigd. De laatste steelt de show. Als nieuw, compleet met aandachtstrekkers, lijnen, peddels, spons en een plakset.
Met een biertje, chips en een emmer Zeeuwse oesters proosten we op deze middag. De BBQ gaat aan. Het was waardevol en ben er ook stil van. Een aanrader voor iedereen die kennis en ervaring wil vlottrekken. Ik moet denken aan een vraag die een collega stelde. ‘Wat als de boot zinkt, hebben jullie dan een reddingsvlot?’ Te luchtig, te onwetend heb ik dit altijd beaamd. Nu pas heb ik ondervonden hoe het werkt, aanvoelt. Dat keuringen niet voor niets zijn. En dan nog alleen maar in gecontroleerde omstandigheden. Zonder rampspoed, angst, adrenaline en de hoop dat het je redding gaat zijn.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Zomerdrukte
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2916
Charlotte's belevenissen
Zomerdrukte
Na een steady zeiltrip op ruime koers leggen we Quelinda vast tegen een hip motorschip. Langszij komt nog een zeilboot en daarmee wordt het passantenkommetje van Scheveningen afgesloten. Vier, vijf dik van allerlei pluimage verenigd met dezelfde hobby in een blik sardientjes. Slechts een smal strookje vaarwater voor de havenmeester blijft over.
Ik installeer me genoeglijk op de kuipbank en start met het invullen van mijn vermakelijke, zomerse- drukte-in-de-jachthaven bingokaart! Mijn zintuigen staan open. Praatjes over knopen en volgende bestemmingen gaan over en weer. Gebakken uienlucht en een Indiase curry walmen voorbij. Bestekgerammel. Etenstijd. Zes kuipen verder klotst een glas Rosé mee met het gelach van een voluptueuze dame. De vrouw ernaast gooit haar hoofd proestend achterover en trekt aan het halsbandje van de boordkat die eigenzinnig op schoot probeert te klimmen. Eerste rijtje op mijn kaart is al vol. Mijn blik dwaalt af naar een pezige pensionado die als toetje met snorkel en masker een inspectierondje uitvoert langs de waterlijn. Zwembroeken en hamamdoeken flapperen overal aan de railingdraad. Ik weet niet wat het is maar afgewisseld met rustig ankeren, vind ik die zomerse drukte in jachthavens en sluizen heerlijk. Het is een tafereel waar Jan van Haasteren met zijn puzzels jaloers op wordt.
Lekker uitslapen
‘Hebben we stroom?’
Mijn duim gaat de lucht in bij het zien branden van het groene lichtje in de salon. ‘Zullen we ook gaan eten schat, heb trek.’ Met een gedekt kuiptafeltje en een elegante Sauvignon lijkt de omgeschudde kant-en-klaar salade heel wat. Ik begin aan mijn tweede rijtje. En ja hoor, daar is ie! Meneer op de tweede linksachter vermaalt geduldig koffieboontjes op hand. Niet veel later verspreid de bittere geur van het zwarte goud zich. Wat lekker! De wind gaat liggen. Het zilte wordt glad. De oorkwal roert voorbij. Zouden die ook slapen? De bedrijvigheid in de haven neemt af op dat ene gevulde tuigje wat een vlaggenlijntje bij de zaling doorhaalt. Een roze onesie drentelt een laatste rondje langs het railingnet. Slaap lekker zo kleine meid! Ik verheug me er zelf ook op, maar bovenal naar de eerste keer uitslapen deze vakantie.
En dan, uiteraard, ingesloten aan het begin van het kommetje, roept een man dat hij morgenochtend half zes wil uitvaren. ‘Ik ga zuidwaarts en wil stroom mee.’ Hij gaat op zoek naar een bondje. Na een goed uur gesteggel van boot tot boot lijkt het rond. Is dat even fijn geregeld als je ook mee wil? Tegen het verzoek ingaan is kansloos. Een ongeschreven regel waar iedereen rekening mee houdt. En het mooie dit keer? Quelinda en onze buurboot liggen niemand in de weg. Wij mogen uitslapen.
Het verlossende luikje schuift open
Ik schiet wakker. Er stampt iemand door het gangboord. Exact half zes volgens de antislipwekker. Onze buur wordt gesommeerd te vertrekken maar houdt zich aan het plan van gisteren. ‘Wij hoeven niet weg, iedereen vaart via de andere kant uit’.
Onverrichter zake bonkt de man over onze hoofden terug naar de steiger. Moet dat nou zo hard!
Eenmaal wakker kom ik moeilijk in slaap. Ik tuur door het eersterangs achterraampje van Quelinda. Het wachten is op een teken van leven op die ene boot in het midden. Dan schuift het verlossende luikje eindelijk open. Een warrige haardos en haastig verkeer aan dek volgt. Operatie verplaatsen is gestart. ‘Ik wil de boegschroef niet aanzetten, dan maak ik iedereen wakker. Houd jij voor de zekerheid de druppel bij?’
De volgende roert als een zenuwachtig afgestelde grasmaaier van links naar rechts door het water. ‘Bakboord achter!’ Wederhelft moet het ontgelden. Stuk voor stuk drijven de vroege vogels weg. Er ontstaat ruimte in het kommetje. Om af te toppen wordt er door de overgebleven boten nog even doorgerateld. Waar is de zee blauwer? Daar bij de steiger! Waar straks vier andere boten langszij zullen komen.
Zeven uur. Stilte. Nog even mijn ogen dicht. Bingo.
*Quelinda betekent ‘hoe mooi’ in het Spaans.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Stripact
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 3025
Charlotte's belevenissen
Stripact
De ‘stripper’ is weleens uit de kleren geweest om te bekijken. Daarna ging ie snel weer terug in het vooronder onder het mom van: doen we nog wel een keertje als het ‘rustig’ is.
Allebei hebben we geen ervaring met het opzetten van een Gennaker. Iets houdt ons tegen. De grootte van het zeil misschien? 135 vierkante meter is nogal. Twee keer het vloeroppervlak van mijn eerste appartementje. En zo eentje à la grootte Volvo Ocean race, daar passen zelfs acht flatjes in. Ik kan me er amper voorstelling van maken. Steigerpraat over blijven haken, aan flarden scheuren, rondwentelen om de stag, rondvaren tot je weer uit de knoop bent en kwetsbaarheid van het materiaal helpen niet mee. Maar ja, groeien doe je niet als het makkelijk is, pas als je uitdagingen aangaat.
‘Er staat een rustig windje en het is niet druk op het water.’ Paul gooit een balletje op. ‘Mooie ruime wind vandaag.’ Ik voel hem aankomen. Besluit niet te ja-maren. ‘Goed, we doen het. Eerst voorbereiden. Ik wil erover lezen, YouTube erbij.’
Als zeil zou kunnen praten, dan zou het enthousiast geroepen hebben dat het eindelijk mag vliegeren vandaag.
De spanning is voelbaar. Wat als het harder gaat waaien?
Voorzichtig trek ik de top van de stripper, slurf of suffer uit de zeilzak. Trek ik aan het goede? Hoe zou het eruit zien als het eenmaal staat? Ook zo vlammend mooi als bij anderen? Ik bevestig de halstalie. Leg de schoten helemaal buitenom. Geen achtknopen aan het einde. Check!
Ik besluit liever te hijsen dan achter het roer te staan. Paul is beter in koers houden en tegelijk spanning op de schoot houden. Grootzeil houden we gestreken. Mijn handen zijn nu al klef. Op zijn teken begin ik aan de hijslijn te trekken. De slurfring schiet omhoog terwijl knisperend zeil zich ontvouwt. Ik voel de kracht van de wind en spanning tussen ring en zeil. Wat als het harder gaat waaien? Ga ik dan als een kiter mee de lucht in? Kan dat überhaupt? Doe niet zo belachelijk Charlotte! Wel blij dat ik mijn handschoenen aan heb. Hoe veel spanning kan ik aan? Hadden we niet toch beter het grootzeil kunnen opzetten? Het schiet allemaal door mijn hoofd terwijl ik doorzet.
Gennakeren, quelinda! *
Voor ik het weet hangt de ring in de top van de voorstag. Gelukt. En hoe! Een machtige koningsblauwe lap staat. We zijn er stil van. Kolkend water achter de spiegel wordt luider en in mum van tijd verdubbelen we onze snelheid van vier naar acht knopen door het water. Dit is het dus, gennakeren. Quelinda!
Ik kijk om me heen. Geen verkeer. Wat als dat wel zo is en we koers moeten wijzigen? Dat had ik niet uitgezocht. Paul heeft er wel over nagedacht. We proberen. Gijpen lukt en binnenhalen ook zolang Quelinda positie houdt. Het samenspel van wind, weerstand op de ring en het vieren van de schoot, is goed voelbaar aan de strijklijn in mijn handen. Als vanzelf vouwt het zeil in een minuut weer in de slurf. Een toffe oefening, ik ben om! Maar of we dit nu al op een zomerse zaterdag met veel verkeer durven te doen? Dat nog even niet.
*Quelinda betekent ‘hoe mooi’ in het Spaans.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
