Zeilersforum.nl - Home
Vertrek
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2651
Charlotte's belevenissen
Vertrek!
‘Rechts Charlotte. Naar rechts!’
Net op tijd kijk ik over bakboord.
‘Goede reis!’ Galmt het over water. Twee wuivende mannen, zeilen rakelings achterlangs in een snelle boot.
‘Dank je wel!’ Roep ik uitzinnig. ‘Dank je wel!’
Wat een moment. Wegvaren uit de haven wanneer je op wereldreis gaat. Dat het zo bijzonder zou zijn, traditie heeft, dat hadden we nooit gedacht en dat begon een paar dagen geleden al.
‘Je telefoon gaat Paul.’
‘ZEILEN magazine.’ Lees ik uit zijn lippen. Waarvoor zouden ze bellen denk ik, terwijl ik de no-bake cheesecake afsmeer.
‘Tien uur staat! Tot dan.’ Hoor ik Paul ophangen. ‘Ze willen graag bij ons vertrek zijn. Filmpje, interview, leuk he?’
‘Jazeker!’ Reageer ik. Hoe zal dat straks gaan? Een paar weken geleden heb ik briefjes opgehangen in onze thuishaven met de aankondiging van vertrek. Het zou leuk zijn om afscheid te nemen van iedereen. Zou het gezien worden?
Laatste latte
Het weekend van vertrek is aangebroken. Gezonde spanning. Allebei amper geslapen. We leggen Quelinda voor de allerlaatste keer vast in jachthaven Noordschans en melden ons.
‘Hey, goeiemorgen!’ We worden begroet door Anita en Mike, de uitbaters van het paviljoen.
‘Morgen!’
‘Bijna zover, zijn jullie er klaar voor?’
‘Ja en nee. Maar kom maar op! We hebben er heel veel zin in.’ Ik drink een laatste keer mijn favoriete latte en Paul neemt gewone koffie met ook mijn koekje.
Het optuigen voor de vertrekkersborrel kan beginnen. Beurtje bootshampoo, flapperende vlaggetjes langs voor- en achterstag en alles waar over gestruikeld kan worden gaat aan de kant zodat iedereen nog een keer een kijkje kan nemen. Ze straalt helemaal! Tot slot blaas ik de gretig ingekochte wereldbol op en hang hem met een paalsteekje aan de zonnepanelen. De wind blaast het symbolisch in de rondte.
Geklop op de romp. Het zijn de steigerbuurtjes. ‘Komen even gedag zeggen, zagen jullie briefje hangen. Echt stoer van jullie! Bij ons zal het er niet meer van komen maar maak er wat moois van jullie! Tot morgen hè, dan zijn we er ook bij. Dat laten we zomaar niet voorbijgaan.’
En zo gaat het de hele dag. Onbekenden en bekenden uit de haven. Ingepakte zonnebrand, wijn, zelfgebakken vruchtencake in alu folie, een USB-stick vol recepten, gevouwen bootjes en blikjes bier met kleurige lintjes stapelen zich figuurlijk op in het gangboord. We genieten.
Zien en vasthouden
Bijna al onze vrienden en familie zijn op de borrel. Bewust hadden we gevraagd geen cadeautjes mee te nemen nadat ik ooit eens een foto zag van andere vertrekkers die van gekkigheid niet wisten waar ze alles moesten laten. Ieders aanwezigheid is waar we naar verlangen. Elkaar zien, nog even vasthouden. Man, wat boffen wij met zoveel warmte om ons heen.
‘s Avonds lig ik woelend in bed met mijn verbrande schouders. Paul ademt vanuit Verweggistan. En ik? Ik knap uit elkaar van alle indrukken. Die ene kaart, stevige knuffel, de ketting van mijn vriendin die er niet meer is, het zelfgeschreven boekje, de armbandjes, onze favoriete olijfjes en alle mooie woorden en bijdragen voor in het reispotje. Te veel om op te noemen, te gek, te kort. Het had een eeuwigheid mogen duren.
Ineens gaat dan toch die wekker. Vroeg op willen we. Schoon schip maken voordat de mannen van ZEILEN op de steiger staan en we klokslag twaalf uur los kunnen. De tijd vliegt met laatste aanloop, het interview. Het wordt drukker en rumoeriger op de steiger. Mensen, vlaggen, toeters en zeilboten verzamelen zich. Is dat echt allemaal voor ons?
En dan wordt er gejoeld dat we kunnen.
Uitzinnig vertrek
Daar gaan we!
‘Veel plezier!’ Wordt er geschreeuwd vanaf de steiger.
Ik loop van voor naar achter te springen en zwaaien over dek. Naar wat en wie moet ik kijken! ‘Tot ziens! Dank jullie wel!’
‘Geniet ervan!’
‘Behouden vaart!’
‘Pas goed op elkaar!’
‘Gaan we doen!’ Hoor ik Paul roepen.
Ik struikel bijna. Aan dek is het een zooitje van lijnen die normaal al lang opgeruimd zijn. Nu mag het door de euforie voor deze ene keer even wachten.
Het afgelopen weekend werd er vaak tot morgen tegen ons gezegd. Maar nu zijn we compleet verrast door dit uitzinnige moment. Onder begeleiding van een kleine vloot zetten we zeilend koers richting Volkeraksluizen. Eén voor één zwaaien de begeleidende boten af. Langzaam komt er rust aan boord. In de sluis de enige nog maar.
‘Volkeraksluizen, dit is Quelinda. Bedankt voor de vlotte schutting en tot over vijf jaar!’ zegt Paul lachend door de marifoon. Ik grijns want dacht hetzelfde en hij doet het.
‘Quelinda, graag gedaan hoor, maar dat is nog een tijdje. Gaat u op wereldreis?’
‘Ja! We zijn nu vertrokken!’
‘Nou veel plezier en goede vaart!’
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Vertrekkersstress
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2599
Charlotte's belevenissen
Vertrekkersstress
Het zijn life changing weken voor vertrek. Geen huis, fulltime banen of auto’s meer voor de deur. Twintig sleutels aan de bos zijn inmiddels verruild voor ééntje aan een oranje drijfbal die Quelinda’s luikjes opent. En zij is nu alles in één. Een thuis, werkplek en vervoer. Werkelijk bevrijdend! Waarom dan toch die onrust in mij?
Van boerderij naar boot zo is het gegaan. Ons hele bezit gereduceerd tot twaalf dozen die nu bij zus lief op zolder staan. In die dozen zit een basispakket voor de terugkomst en pure nostalgie. De rest? De kringloopwinkel floreert of het staat aan boord. En geef het daar maar eens een plekje.
Wat staat ons te wachten
Ik zie nu dat het onmogelijk is om alles voor het grijpen te hebben. Dat je soms eerst een matras, ventilatiemat, afdekplaat, kratje en tas moet verplaatsen om iets te pakken waarvoor ik normaal slechts een lade hoefde te openen. Ik blijf dan ook schuiven, verplaatsen en ten spijt dingen wegdoen. Vacuümzakken blijken een uitkomst en toch staat Quelinda op knappen. Ik kom er ook achter dat het absurd is om tien flessen wasmiddel, onder het mom van, die waren zo goedkoop, in een kastje te moeten proppen. En dat het onnodig is om overal verkrijgbare havermout zo groots in te slaan dat we een heel weeshuis kunnen voorzien. Over een tijdje hebben we dus zeeën van ruimte!
Aan boord is thuis en toch anders. Mijn favoriete Indiase linzensoep pruttelt voortaan in een energie besparende snelkookpan. Koffie schenk ik uit een kegelvormige RVS cafetière die niet valt, roest of breekt. Geen kraan loopt onnodig. De wekker is uit en na een koude voorjaarsnacht vechten we uit wie bij het opstaan de kachel aan moet zetten. Het is buiten niet de merel maar de meerkoet die de scepter zwaait. Het zijn wij die vanuit hectiek zoekende zijn naar nieuw evenwicht. Doe dat maar even! En dan zijn we nog niet eens vertrokken. Ik denk dat daarom komt, dat het er ineens is. Dat onbestemde gevoel. Want wat staat ons te wachten.
Geen gezwijmel
We varen Quelinda naar de tijdelijke ligplaats in Willemstad. Het eerste tochtje dit jaar. De vaste voortrossen moeten mee dus leg ik tijdelijke lijnen om de meerpalen. Buur kijkt geduldig hoe ik aan het prutsen ben. Paul begint vragend te gebaren wat ik aan het doen ben. Het duurt en duurt. Ik voel me opgelaten. In een alleszeggende stilte varen we veel later dan nodig de haven uit. Ik moet genieten nu denk ik bij mezelf. Het is rustig. Alleen vrachtschepen volgen de strakke route richting Volkeraksluizen. Niets wat wijst op stress terwijl ik aan duizend dingen denk en geforceerd tot rust probeer te komen. De apotheek bellen. Mijn vriendin wil ik nog opzoeken. Wat heerlijk die wind in mijn gezicht. De grabbag is nog niet gevuld. Als ik morgen ga wassen, welke afsluiter moet ik dan ook alweer dicht zetten? Ik denk aan de eerste reisvoorbereiding gisteravond. Het jargon uit de The Shell Channel Pilot en de timing die komt kijken bij het invaren in de Franse havens. Het vliegt me aan. Kan ik dit allemaal wel? Er lijkt geen ruimte voor gezwijmel bij mooie plannen. Ik kan er niet meer omheen en ik weet wat het is. Vertrekkersstress.
Een niet te onderschatten diagnose die ik, terug kruipend in mijn vak zó met een knipoog zou kunnen formuleren. Noem het een lichamelijke reactie en gemoedstoestand bij zeilers die langer dan een jaar weggaan en zich manifesteert in de laatste paar weken tot dagen voor vertrek. Stress kan zich uiten in verhoogde spierspanning, vermoeidheid, onzekerheid over de getroffen voorbereidingen, irreële gedachtes over eigen deskundigheid, overmatig provianderen, onrust en stemmingswisselingen. De behandeling bestaat uit ondersteuning bij ontspanning, relativeren, ontmoetingen met lotgenoten en stap voor stap benadering. De snelle leercurve en de intense ervaringen van het eerste half jaar gaan geruststellend zijn en helpen om de uitdagende levensverandering aan te kunnen. Was getekend, de ervaringsdeskundige.
Pas op de plaats dus. Paul en ik besluiten een wandeling te maken langs de prachtige vestingmuren. Zonder iets te zeggen trek ik aan zijn hand. Samen staan we stil. Ik wijs hem op de laaghangende tak. ‘Daar zit ie. Zie je dat helblauwe ruggetje?’ Fluister ik. Paul knikt verwonderd. Vliegensvlug pikt het ijsvogeltje een visje uit het water en scheert weer weg. Zo mooi. We zouden het bijna vergeten in deze bizarre weken, genieten. En dus gaan we morgen een weekje op vakantie met de boot voordat we vertrekken.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
Saamhorigheid
- Geschreven door Lotus77
- Hits: 2254
Charlotte's belevenissen
Saamhorigheid
Yes! Onderweg naar de tweede vertrekkersdag! Een groepje meiden steekt het kruispunt over. Ik kijk er vermakelijk naar. Allemaal hebben ze dezelfde fiets met rieten mand voorop. Soms nog te groot voor het lijf. Lange blonde haren, witte sneakers en de vierkante Scandinavische rugzak zijn hip. Niet opvallen en erbij horen, dat is het motto. Blij dat ik die fase waarin bouwen aan veiligheid om eigenheid te kunnen ontplooien achter me heb gelaten. Of toch niet?
Alle zeilers die langer dan een jaar op reis gaan zijn welkom op een vertrekkersdag. Het biedt een schat aan informatie en is de kans om gelijkgestemden te leren kennen. Mijn eerste keer was een dag georganiseerd door Toerzeilers. Ik weet het nog precies. Gezonde spanning. Wat zijn dat voor mensen, die vertrekkers? Echt ontmoet had ik ze nog niet en een zeilcarrière met contacten uit het wereldje kwam net op gang. Ik bedacht me dat het gepokt en gemazelde mijlenvreters zouden zijn en zag mezelf al aankomen.
En toen begon het. Zenuwen. Stel dat ze vragen zouden stellen over Quelinda. Dan moet je als aankomend wereldreiziger wel het antwoord weten, toch? En dus begon ik onderweg te oefenen. Oefenen? Ja, oefenen. Ik durf het bijna niet te zeggen. Paul verklaarde me voor gek. In de auto ernaar toe heb ik zitten oefenen op de hoeveelheid zeiloppervlak van grootzeil, kotter en kluiver, het ankergewicht en het aantal cilinders van de motor.
Eitjes draaien
Werkelijk bezopen als ik er nu over nadenk. Waar had ik me druk om gemaakt. Het was namelijk prachtig hoe verschillende ex-vertrekkers vertelden. Over passaatwind die je als vanzelf richting Suriname voortstuwt, rotigeur en uit bomen vallende spinnen op het dek. Er zijn dus ook mindere kanten.
Ik was benieuwd naar het verhaal van de Radio Medische Dienst. Verkneukelde me op kreten van afschuw uit de zaal bij het tonen van foto’s van open wonden en lelijke huidinfecties. Beroepsdeformatie, ik was helemaal in mijn element. En ik moet zeggen, medische zorg voor Nederlandse schepen waar ook ter wereld, wat is dat goed geregeld. Petje af!
Provianderen is ook een kunst. Nooit geweten dat aardappelen en uien niet bij elkaar mogen. Kool langer houdbaar blijft wanneer je bladeren pelt in plaats van snijdt. Plastic melkflessen uitstekend rijst vers en beestjes buiten houden. En dat het dagelijks lieftallig draaien van eieren voorkomt dat dooiers tegen de eierschaal zakken en bederven. Wat een tips! Ik noteerde het gretig inclusief behoud van mijn blender. Ik ga te maken krijgen met overvloedig rijp fruit in de tropen, wat een armoede.
Voorstellen bij scheepsnaam
Vandaag was mijn tweede vertrekkersdag. Het lijkt op promotie. Het is namelijk die ene waarin je uiteindelijk met je giechel in ZEILEN magazine komt. Waarvan Paul en ik altijd zeiden, als we dáár nou eens in staan… Ik tref bekende en nieuwe gezichten. Luister geamuseerd naar ervaringsverhalen en reisplannen. Paul probeert hoe zwaar verstaging doorknippen is en ik proef gefileerde rauwe kingfish in kokosmelk en limoen. Wat een feest!
En wie zijn dan die vertrekkers? Ze spreken elkaar aan bij scheepsnaam. Er zijn grote, kleinere, oude en nieuwe boten. Monohulls en catamarans. Polyester, staal, hout en aluminium. Allemaal op pad voor minimaal een jaar, langer of onbepaald. Van twee weken oud tot pensionado. Een gespekte bankrekening of onderweg alles bij elkaar sprokkelen, alles kan. Ieders eigenheid valt op. Een gemeenschappelijke vertrekkerslook is er ook. Windvaan, zonnepanelen, generatoren, watermakers en andere oplossingen om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn. Er is saamhorigheid en gretig enthousiasme. En weet je wat zo leuk is? Ik ben ineens onderdeel van die community. Heb zelfs het oefenen opgebiecht en ik moet toegeven, ik weet het zeiloppervlak nog steeds niet uit mijn hoofd.
Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.
