Onderwerp: "Zeebeest" kan het niet laten.

Delphi32 schrijft:Te laat Dennis, ik ben zo juist uit mijn sloffen geschoten.

Zeebeest kan het niet laten XIV.



Ma. 27 – 09 -,10.


‘Met de fiets van Oudeschild naar Den Burg? Ik dacht het niet, m’n achterwerk is amper hersteld van die martelgang door het Grunnigerláánd en dan wil jij me alweer op de fiets hebben, je kan me wat, je gaat maar lekker alleen!’ ‘Zeg, gespierde lafaard, ik heb het vanmorgen vroeg al hardlopend gedaan. Nu wil ik boodschappen doen, vooruit gedraag je als een kerel, pak de fietsjes even en zet ze in elkaar.’ ‘Ahá, zíe je nu wel dat vrouwen niet praktisch kunnen denken? Als je vanmorgen voor je ging rennen even je rugzak had omgedaan, had je alle boodschappen nu al aanboord gehad en was dit gesprek niet nodig geweest. Nou, ik weet het goed gemaakt, ik zet jouw fietsje op de steiger en blijf zelf mooi hier.’ ‘Bah, papventje, je bent geen kerel, je bent een watje.’ ‘Poeh, dat mag jíj rustig zeggen, gekken, apies en kleine kinderen mogen álles tegen me zeggen en bovendien, schélden doet geen zeer, fietszadels wel.’

Terwijl ze weg is probeer ik via WIFI te internetten maar krijg geen verbinding. De havenmeester had al gezegd dat er blikseminslag was geweest en het internetten daarom nog al moeizaam gaat. Moeizaam? Gewoon niks nope nada! Ja, boven in het havengebouw, daar zou het wel gaan maar dat bewaar ik dan wel voor de volgende keer, over een paar dagen zijn we thuis, dan kan ik alle gemiste berichten op mijn dooie gemak doornemen.

Even over drieën komt Marjanne met fiets en volle rugzak de steiger oplopen. Ik pak alles aan, krijg tussendoor nog een zoen en doe extra voorzichtig met het gebaksdoosje dat met een stukje shockoord op het bagagedragertje zit. Marjanne zet koffiewater op en terwijl ik het fietsje inklap en opberg, bergt zij de boodschappen weg. ‘Zeg schat, jammer dat je niet mee bent gegaan, er was daar een heel leuk winkeltje met tweedehandse boeken, echt iets voor jou.’ ‘Oei, oei, wat heb ik een spijt maar niet heus, voorlopig heb ik boeken zat en misschien word ik van de winter wel weer lid van de bieb, dan kan ik lezen wat ik wil en krijg nog ouwe lullen korting op de koop toe.’

Na de koffie met gebak en een gezellig kletspraatje met de buren, wordt het tijd om te vertrekken, richting. Den Oever. Marjanne kijkt binnen of alles een beetje zeevast staat en ik loop een rondje aan dek. De extra fenders kunnen alvast aan de achterpreekstoel, de luiken zitten dicht en gekneveld en er slingert geen losse rommel rond. Niet dat het hard waait of zo maar toch, je kunt nooit weten wat je tegenkomt. ‘Binnen alles oké schat?’ ‘Ja, alles staat vast. Zal ik naar voren gaan?’ ‘Ja, da’s goed, gooi alvast het BB trosje maar los.’

16:45 Vertrek. Bewolkt. Heiig. NE 3-4.
Buiten de haven is het zicht amper een halve mijl dus, voor wanneer het echt dichtvalt, staat de radar al op stand-by. We steken meteen over naar de “groene kant” en volgen deze tot aan de T. 13 en steken daar af naar het Gat van de Stier. Bij de GvS. 6 draaien we oost op en volgen de boeien naar het Visjagersgaatje. Het is druk op straat. Voor ons uit vaart een viskotter met als sleep een aantal lengtes drijvende pijpleiding. Dat zal wel verband houden met mossel of oester hangcultures, waarvan je er steeds meer hier op het wad ziet. We worden opgelopen door een “Geen zand, geen vreten boot” ofwel een hopperzuigertje. Een geladen binnenschip ligt op tegen koers en ook een Wieringer kottertje, compleet met een gevolg van krijsende meeuwen daagt even op uit de nevel ...

… en vervaagt weer achter ons.

Bij Den oever kunnen we vrij vlot door de bruggen en meteen door de sluis in. We krijgen de VIP behandeling, de hele kolk alleen voor ons. Vlak achter de sluis staan de deuren van het KNRM botenhuis open en zien we in het felle kunstlicht de redders bezig met, ja, waarmee eigenlijk? Onderhoud denk ik.
Even verderop, om 19:55, meren we af aan een steiger. DOG. 12.4’

Na het eten bekijkt Marjanne een of andere romantische film en lees ik een boek van Desmond Bagley uit.


Di. 28 – 09 -,10. Bew. E 3-4.

08:40 Vertrek. We hebben een bezeild koersje en geen haast om in, bijvoorbeeld, Trintelhaven te komen. Nog in de haven zetten we zeil en kan de motor uit. Bij de derde ton van de Wieringer Vlaak, de WV. 5, zien we iets wat daar niet hoort te zijn. Een lage, gecamoufleerde, rubberboot heeft zijn lijntje aan de boei vastgeknoopt. Twee mannen, in camouflage pak, met groen-zwart geverfde snuiten waartegen de spierwitte tanden scherp afsteken, zitten vrolijk naar ons te grijnzen. Luid, zo dat die twee het ook kunnen horen, roep ik naar Marjanne:’O jee schat, verstop je, de Mariniers zijn los! Je wilt echt niet weten wat die gasten met vrouwen doen!’ Marjanne verstopt zich niet, integendeel ze lacht naar die lui alsof het echte mensen zijn, in plaats van moordzuchtige beesten die iedere vrouw als een legitieme prooi beschouwen. Ik zeg:’Je hebt mazzel dat hun buitenboordmotor stuk is, anders hadden ze ons geënterd en jou gekidnapt en dan …, brrr ... ik moet er niet aan denken!’
‘Nou.’ zegt Marjanne ‘Twee jonge, gespierde, knappe mariniers? Ik weet niet of ik me daar al te fanatiek tegen zou verweren.’ ‘Foei, vrouw toch, je deugt voor geen cent!’

Achter ons, nog ver weg, zien we twee donkere stippen, in een omlijsting van wit schuim, snel dichterbij komen. Een zwaait af richting de haven van Oude Zeug, de ander passeert ons op korte afstand. Het is een type dat ik nog niet ken maar het ziet er doelmatig, ja zelfs wreed, uit.

Niet ver voorbij ons slaat het apparaat plots een haakse bocht naar SB en racet achter zijn maat aan. Marjanne wijst naar achter. “Kijk, daar komt er nog een.’ Ik pak de kijker. ‘Nee, dat is iets anders, volgens mij is dat een reddingboot.

Ook deze snelle jongen vliegt ons voorbij.

De wind is een beetje zoekend, ze krimpt, ruimt, waait wat harder en is dan weer bijna helemaal weg. Ik ben de hele tijd met de schoten aan het klooien om nog een beetje vooruit te komen. Dan, opeens, blijft de wind in de noord hoek hangen. Marjanne heeft het ook in de gaten. ‘Kunnen we nu spinakeren?’ ‘Ja, tenminste, als de wind uit deze hoek blijft waaien.’ Ik hijs de slurf met de spinaker, zet de spiboom en zorg dat de schoten goed zitten. ‘Martje let op de schoten, daar gaat ‘ie!’ De slurf stroopt omhoog en de spinaker valt vol. Ik haast me naar achter om de schoten zo af te stellen dat het loeflijk nog net niet invalt.

Zoals het er nu bij staat is het, voor een tourzeiler zoals ik ben, prima de luxe.
Liepen we daarstraks met de Genua nog geen vier knopen, nu lopen we er dik zes en een half.

Marjanne is opgetogen. ‘Gaan we niet lekker hard en beweegt “Zeebeest” niet lekker? Zo wil ik wel dágen doorzeilen!

Ik zeg:’Volgens mij ben jij helemaal mesjogge. Normale vrouwen willen helemaal niet dat de spinaker er op gaat, o nee, dat vinden ze veel te gevaarlijk. Maar jij, als ík nog naar de lucht kijk en eens achter mijn oren krap sleur jij de zeilzak al uit de bakskist en staat mij te pushen om dat ding er op te zetten. Weet je zeker dat je in een vorig leven niet toevallig Bloody Mary heette?’ Marjanne straalt gewoon, ze pakt mijn camera en maakt liggend op het voordek een foto van de zoete zuurstok kleurtjes van haar lievelingszeil.


Na uren en uren lang zeilen onder spinaker, meren we om 17:15 af in Trintelhaven. Na het eten bekijken we de foto’s van vandaag op de laptop. Marjanne zegt:’Nou, hoe vindt je die foto die ik gemaakt heb, staat het zeil er onder deze hoek niet prachtig op?’

O jee, iets negatiefs over haar lievelingszeil zeggen, dat kan gevaarlijk worden.
Ik zeg aarzelend:’Tja, ik weet niet … Ze kijkt me argwanend aan. Ik ga in de deur staan, klaar om de kaai op te spurten en vervolg: ‘Maar uh, de reparatielapjes komen zo wél heel goed tot hun recht.’



Albert

En wederom, bedankt!

Ik zit gelijk weer lachend achter mijn bureau!

en die mariniers... tjah... dat herinnerd me aan een 'raadseltje' dat een vriend van mij ooit aan amriekaanse mariniers vertelde:

"Wat is de overeenkomst tussen amerikaans bier en sex in een kano?"

"It's fucking close to water!"

Groeten,
Johnnie

Vroeger, toen de honden nog uit hun kont blaften..... Geweldig....!

Ja, Albert kan er wat van!

Ken trouwens een variant op die uitspraak van 35 jaar geleden uit militaire dienst:
Vroegah, toen de eksters nog uit het land Kanaän kwamen, uut hunne nek scheten en uut hunne reet boerden.
Ach ja, dat zijn van die oude wijsheden.

Dat is de WR 2 van Patrick de Visser, mooi kottertje. die buisen zijn inderdaat van een MZI, een mosselzaad invang instalatie, 115 meter lang, en er hangt een stuk net onder van 115x3 meter. Dat spul moet vóór 1 november uit zee, nu ligt het te overwinteren in de Waddenhaven in Den Oever.

Weer van je verhaal genoten Albert.
Misschien wilde Marjanne met het spinakeren de mariniers inhalen

Lieve lezertjes,

We zijn, hoe spijtig dat ook is, toe aan het laatste deel.
Maar laat de traantjes niet al te overdadig langs uw smoeltjes biggelen, want, we gaan op korte termijn verder met "Zeebeest"doet een rondje NLDan beginnen we bij ons vertrek na de Zomermeeting in Trintelhaven en kachelen, via de nodige omwegen, naar de Zuid meeting in Zeeland. Dat we, als vanouds, weer bloedstollende avonturen zullen meemaken, spreekt voor zich.


“Zeebeest” kan het niet laten XV


Wo. 29 – 09 -,10. Zonnig. E 4.

‘Martje, troost me want ik ben héél zielig!’ We hebben net ontbeten, afgewassen en opgeruimd. Ik sta met passer en pleischaal over de kaart gebogen en besef dat vandaag de laatste dag van deze reis is en ik vanavond weer op de ark slaap. Marjanne slaat haar armen om mijn nek en geeft me een dikke pakkerd op de platte bek. ‘Zo goed schat? Vertel me dan nu maar waarom je zo zielig bent.’ ‘Ho, wilde deerne, dat lijkt meer op het botvieren van je eigen wilde lusten dan het troosten van een, in en in, droevige zeiler.’ ‘Hoezo, was het niet genoeg? Ik wil nog wel even doorgaan hoor.’ Nee dank je, ik heb mijn gezicht al gewassen toen ik opstond. Maar besef je wel dat we vanavond alweer in Purmereutel liggen?’ ‘Jazeker, jochie maar jij denkt toch niet dat dit de laatste reis van dit seizoen is? We moeten wat dingetjes regelen en een paar mensen opzoeken en dan, uiterlijk over anderhalve week, gaan we weer lekker varen.’ ‘Dankjewel, dát bedoel ik nu met troosten, dus niet dat onhygiënische mond op mondgedoe maar gewoon uitzicht bieden op een volgende reis.’

09:00 We tuffen de haven uit en varen weg van de dijk, tot we een kwart mijltje uit lagerwal zitten. Dan gaan de zeilen er op en kan de motor af. We zeilen parallel aan de dijk, op een ZE koersje, redelijk hoog aan de wind. In de verte zien we, net over de BB boeg, de hoge schoorstenen van de Flevocentrale. De dijk maakt een lichte knik naar SB. We laten “Zeebeest “ een streek afvallen, meteen gaat de SOG een dikke knoop omhoog. Anderhalve mijl verder kunnen we nog een stuk afvallen en zeilen, met de wind achter dwars, richting Houtribsluizen bij Lelystad. We pakken, om de grote jongens niet voor de voeten te lopen, de BB oever. In de jachthaven aan de Houtribhoek zien we een jacht, met zijn zeilen op, in de box liggen.

Bij ieder vlaagje gaat hij scheefhangen maar vooruit gaat hij natuurlijk niet. Marjanne zegt:’Wat zijn die nou aan het doen? In ieder geval geen zeilen drogen, niet met dit mooie weer.’ Ik pak de kijker erbij en zeg:’ Há, nu snap ik het, dat is een angsthaas die de box niet uitdurft, maar wel graag wil opscheppen over zijn woeste zeiltochten. Kijk maar, híj staat in zijn oliegoed stoer bij de mast en terwijl zijn zoontje putsen water naar hem smijt, zit zijn vrouw plat op het dek foto’s van hem te maken.’ Marjanne twijfelt maar omdat ze weet dat er geen grotere gekken dan zeilgekken zijn, wil ze me nog niet metéén voor leugenaar uitmaken. ‘Wat voor boot is het eigenlijk?’ ‘O, dat is een Bav.’ ‘Een watte?’ ‘Een Bav, ofwel een Bavaria. Dat is een merk waarvan zowel de schepen als de schippers, een tamelijk onzeewaardige reputatie hebben.’ ‘En is die reputatie terecht?’ ‘Oei, daar vraag je me wat, straks krijg ik, óf al die Bavianen óf alle Af Baffers over me heen.’ ‘Hè, toe nou, aan welke kant sta jij, ik zal het niet verder vertellen.’ ‘Ho meisje, je vergeet zeker dat alles wat ik zeg straks ook op het forum staat. Nee hoor, laat ze maar lekker over elkáár heen rollen, ík zeg niets.’ We komen dichterbij en Marjanne herkent het teken in het zeil.’Oh, is het er zó een, nou die zou ik niet willen hebben, jij toch ook niet?’ ‘Ach, wat zal ik zeggen, persoonlijk heb ik niets tegen een Bavaria, zolang het maar met een mooie schuimkraag in een schoon glas zit.’

We liggen al een kwartiertje voor de Houtribsluizen te drijven wanneer we groen licht krijgen en invaren. Pal voor de brug, die de sluis als het ware in tweeën deelt, leggen we aan. Achter ons komen nog twee jachten te liggen, waaronder een charter onder Duitse vlag. De bomen van de brug zakken en de brug begint omhoog te gaan, tegelijkertijd roept de sluismeester over de speakers:’Wilt u naar voren gaan? Er komt zo nog een grote beroeps bij.’ Nog voor de brug stijf rechtop staat vaart “Zeebeest” door tot voor de deuren Ook het jacht dat als derde ligt komt naar voren maar niet de charter, die blijft liggen. Ook wanneer de sluismeester, op zijn beste Duits, de boodschap herhaald, geeft het charterjacht niet thuis. Intussen groeit de rij wachtende auto’s behoorlijk aan. Ook per marifoon komt de boodschap niet over. De schipper op het jacht achter ons begint te roepen en te zwaaien naar de charter. Het duurt even maar dan krijgen de gasten aan dek door dat er iets aan het handje is en besluiten de schipper te roepen. Het duurt even voor hij, kleding instoppend en sjorrend aan zijn broeksriem, aandek verschijnt. ‘Kijk Martje, óf hij zat op het toilet, óf hij werd gestoord toen hij net even bezig was een van zijn vrouwelijke gasten te verwennen, blij kijkt hij in ieder geval niet.’ Het duurt nog zeker vijf minuten voordat ook de charter doorgevaren is en de brug neer kan. Al met al heeft het wegverkeer meer dan een kwartier staan wachten voor een opening die niet meer dan vijf minuten had hoeven duren. Dat soort geintjes zorgt ervoor dat meer en meer bruggen beperkte bedieningstijden krijgen. Ook hier, met een doorvaarhoogte van zeven meter waar de meeste beroepsvaart zo onderdoor kan, zou het me niet verbazen als er eerdaags overdag, bijvoorbeeld tussen 06:00 en 19:00 uur, niet meer gedraaid wordt.

11:35 De deuren gaan open en terwijl Marjanne de trossen en de fenders wegbergt, varen we de sluis uit. Na nog geen vijfhonderd meter, gaan we dwars SB uit en glippen, door het “jachten gaatje”, het zuidelijke Suidersoppie op. Nog voor ik Wilhelm - de autopilot -, heb ingeschoren, heeft Marjanne het spinnaker uit de bakskist gehaald en zegt heel onschuldig:’Alsjeblieft schat, ik dacht dat je wel wilde spinakeren, dus heb ik hem alvast even voor je gepakt.’ ‘Wel verdraaid, is het nu eens afgelopen met dat eigenwijze gedoe? Ík en niemand anders maakt uit wat voor zeil we zetten en dat spinaker komt er niet, ik herhaal niet, op!’ Zo, dat zal haar leren, er is hier maar één schipper aanboord en dat ben ik! Tien minuten later zeilen we heerlijk, bijna recht voor het lappie, richting Edam.

Achter ons zien we de honderd en veertig meter hoge PTT straalzender steeds kleiner worden.

En vooruit zien we – ja ik weet het, ik ben een watje – de vrolijke kleuren van “Marjanne’s” spinaker.

Ze zegt:’Schat ik ga voorop zitten om te kijken of Edam al inzicht is.’ ‘Ja ja, en gij geleuft dat. Je wilt alleen maar bij je geliefde spinaker zitten. Nog effe, dan mot ik ook nog jaloers worden op een lappie nylon.’

Tot vlak voor Edam blijft Marjanne voor op het kajuitdak zitten ……

en dat niet alleen, ze krijgt me ook nog zo ver dat ik haar een mok koffie breng die we – en dat dan weer wel – samen opdrinken.

Een paar minuten voor drie varen we Edam binnen en liggen om 15:10 vast in de sluis. Het schutten zelf gaat vlot, het duurt amper vijf minuten. We varen langzaam door het “Oorgat” naar de “Kettingbrug”. Omdat het nog lang geen bedieningstijd is benutten we dit oponthoudt om de mast te strijken. ‘Zo Martje, deze brug kunnen we net onderdoor, we gaan, onder het motto “één gedaan, nog zés te gaan” vast voor de volgende brug liggen.’ Een half uurtje later is het tijd. De gemeentelijke bruggenwipper fietst van brug tot brug met ons mee, int tussendoor nog even het wipgeld en wuift ons na de laatste brug vriendelijk na. Onderweg, in de Purmerringvaart, zegt Marjanne:’Je moet in het vervolg toch maar weer bruggeld zeggen, wipgeld slaat volgens mij op iets héél anders.

De ophaalbrug van Kwadijk gaat, na een zeer muzikaal signaal van ondergetekende op de koperen toeter, netjes voor ons open. Marjanne, die natuurlijk totaal geen oor voor muziek heeft, zegt:’Kan je de volgende keer wat minder herrie maken, ik schrik me iedere keer het rambam van dat valse ding.’ We kachelen onder de provinciale weg en de drie vaste fietsbruggetjes door, draaien SB uit de Where op en daar is onze ark, reiger Frans zit op het kleine bootje al op ons te wachten. ‘Martje, voor en achter!’

17:50 Afgemeerd langszij de ark. DOG 26,3’
We zijn weer thuis.



Albert

Heb de twee verhalen maar even tegelijk gelezen.
Heerlijk kan ik zo weer lekker weg dromen in mijn bedje....

"Liefde is: samen onder de spi een bakkie leut drinken"... Leuk verhaal weer Albert. Reiger Frans is zeker wel mager geworden, na een paar weken zonder bijvoeren?

Welkom thuis!

Ga nu maar weer weg...

Groeten,
Johnnie

Albert als je weer in Elburg ligt, ga dan naar cafe Mari, Sjonny is daar eigenaar en daar staat de tijd 50 jaar stil en een fles Heineken kost 1 euro ja ja 1 euro en super gezellig. Kan je daar ook mooi over schrijven.

teunis schrijft:
En wat kost echt bier??

Jemig zeg... nu niet weer zo'n Bavaria discussie hoor...

Heineken is trouwens een heerlijk helder pilsener!

bertje71 schrijft:
Cafe is vlak bij de oude scheepswerf aan de haven, hangt nog een oud bord van Heineken daar.
Maar als jullie in Elburg komen , ga er eens naar binnen, dan denk je , wat een schitterend cafe met veel oude en nieuwe zeelieden en andere sap drinkersssssssssssss hahahahah

Tja, ik zou wel willen maar ik mag van Marjanne niet in havenkroegen komen, het schijnt daar slechte vrouwen zijn die onschuldige zeelieden mee naar boven nemen om .... Verdomme, nu weet ik nog steeds niet waarom.

Dat zijn geen slechte vrouwen, maar arme meisjes. Dat kun je zien aan hun kleding, ze dragen overdag gewoon hun nachtponnetje omdat ze niets anders kunnen kopen!

De trap is verrot dus je blijft beneden

Achterkamer?

Albert 45 schrijft:Is dat niet het illegale gokhol?

beewee schrijft:
Wat een gemene opmerking over de dames!