Onderwerp: "Zeebeest" kan het niet laten.

Heren, mijn dank is groot.

Overigens ligt de Pollux nu midden in Amsterdam, bij de NDSM haven. Het is een restaurant/café geworden en ik kan uit ervaring zeggen dat ze er lekkere biertjes hebben met het mooi uitzicht van de stad!

stevenverver schrijft:
Dat weten we bij ZF maar al te goed .........

Albert,

Ik moet eerlijk zeggen, ik geniet werkelijk van je reisverhalen. Heerlijk geschreven, fotootjes erbij, en een lekkere dosis humor.

Erik Jan

ron b schrijft:
legaal bier drinken aan boord van de Pollux zou voor mij een nieuwe ervaring worden!!!

“Zeebeest” kan het niet laten V.


Za.11 – 09 -,10. Zonnig. S. 4-5 bft.

Omdat we, wegens het tij, pas na twaalven kunnen vertrekken, slapen we uit tot een uur of negen. Na een lang en lui ontbijt gaan we douchen. Marjanne struint daarna de wal op om nog even wat verse stores in te slaan. Ze wil dat ik meega maar neemt uiteindelijk genoegen met het feit dat toch iemand de delicate taak op zich moet nemen om, zittend in het zonnetje met een mok koffie in de hand, toe te kijken hoe de haven zich langzaam begint te vullen met water.

Eerst verdwijnen de blubberplaten, dan, langzaam maar zeker, komt het water langs de scheepsrompen omhoog tot aan de water en windlijn en begint alles weer te drijven. Ook “Zeebeest” trekt, zonder dat het te voelen is, langzaam haar kiel uit de blubber. Ik zet de buitenboord afsluiters van koelwater, toiletspoelwater en de kuip zelflozers open. O ja, laat ik de zoetwaterslang ook nog maar even in de tank hangen, niet dat we te weinig hebben maar je moet elke kans om water te laden meteen aangrijpen, want “jenever can tell”.

Het is 12:30, twee uur voor hoogwater. Het is redelijk zonnig en warm maar de wind, die nog steeds in de zuidhoek zit, is toegenomen tot een dikke 6 bft. Dat is, hier op het smalle Duitse wad, een lekker zeilwindje. Ik heb het hier wel weer bekeken. De motor draait al en Marjanne heeft de boodschappen zeevast weggeborgen. Ik roep naar binnen:’Voor en achter!!! Vooruit vrouwmens, aan dek met je luie donder!’ ‘Wié is hier lui en wié heeft er de hele morgen in het zonnetje zitten niksen terwijl ik me de benen uit het lijf liep om voorraden in te slaan, nou?’ Hier heb ik even geen antwoord op, dus pas ik een oude gezagvoerders strategie toe, ik ga op mijn strepen staan. ‘Vrouw, hou je brutale mond en ga ogenblikkelijk aan het werk!’ Ze gaat voor me staan, kijkt me aan met een blik van “mij maak je niet bang”, geeft me een zoen op de platte bek en verdwijnt met een triomfantelijk lachje naar het voordek.

Buiten de haven, varen we een halve mijl zuid door de aanloopgeul en gaan dan pal west door Juister Balje tot we zuidelijk het Nordland – Fahrwasser induiken. Hier zitten we meteen op het wantij, dat bij laagwater algauw een metertje droogvalt. We varen, met onze 1.35 m diepgang, heel secuur langs alle prikken en snijden geen kronkeltje af. We zitten op het laatste stuk van het wantij, vooruit aan SB vaart een motorboot onze richting uit, hij zit ver buiten de geul maar zal die nog een stuk voor onze neus bereiken. Ik verwacht dat hij dan de prikken zal volgen om over het ondiepste stuk te komen maar nee, hij steek de geul schuin over en koerst regelrecht de Nordland plaat over. Wanneer hij ons dwars heeft begint de vent aan het roer enthousiast naar ons te zwaaien. Verrek, het is toch niet ….? Ja, toch wel, het is die malloot van een Duitse buurman die achter ons aan wilde naar Borkum en op de Eems van die idiote gevaarlijke stunts uithaalde. Lauw steek ik een handje. Terwijl ik hem nakijk zeg ik:’Die gek heeft een diepgang van 1.15 m, ik mag lijden dat hij muurvast komt te zitten en een berger nodig heeft om los te komen, hij kan wel een lesje gebruiken.’ Maar gekken en dronken mensen hebben aparte beschermengeltjes, die blijkbaar ook op Gekke Buurman letten, want hij kachelt non stop “land over zand” recht op Juist af.

Op de brede diepe Memmertbalje gaan we nog een mijl of drie west op tot we, bij de O.20/M.1, de Osterems opdraaien. Eerst gaan we te hoog om te zeilen en moet de motor er even bij maar dan draait de geul steeds meer naar het oosten en zeilen we met een noodgang, op de enkele Genua, richting Greetsiel.

‘Martje, mag het wat minder scheef alsjeblieft? Zo blijft mijn koppie thee niet staan.’

‘Ach, malle vent, je drinkt nooit thee.’ ‘Da’s waar schat, pleur die thee dan maar over de muur en draai die schoot nog wat door.’ ‘Gek, er is helemaal geen thee!’ ‘Echt niet? Nou da’s een hele opluchting.’

Bij de Bantsbalje zien we een oude bekende, de “Lunenburg”, een leuk eigenwijs douanebootje.

We draaien de Ley geul in en varen het laatste stuk naar de Leybuchtsluis, onder het Hamburger Sand, gelijk op met een ander jachtje. Samen varen we de sluis in. De sluiswachter, hoog in zijn toren uit het raam hangend, bergroet ons met een armzwaai en een vrolijk ‘Moin!’ (de Ostfriese groet voor ieder moment van de dag of nacht). Wij “moinen” en zwaaien vrolijk terug. Dan gaan de grote hoge deuren open en varen we achter het andere bootje de sluis uit en het natuurgebied in.

Het stikt hier van de watervogels. Zwanen, ganzen, zilverreigers, lepelaars en nog een heel zooitje klein grut dat helaas geen naambadge draagt. Marjanne wijst. ’Wat is dat voor een vogeltje?’ ‘Uh, dat is een rietpieper.’ ‘En die?’ ‘Dat is een slikkensluipertje.’ Ze kijkt me enigszins argwanend aan maar wijst dan naar een vogel die niftig met zijn pootjes in het water langs de oever heen en weer rent. ‘En dat is zeker een oevermarcheerder?’ ‘Ho meisje, je moet wel serieus blijven, anders vertel ik je niets meer. Dát is een vrij zeldzame vogel, de Arctische geschubdverige Polifinario.’ Ik krijg nog net geen elleboog tussen mijn ribben maar haar gezicht spreekt boekdelen. Na vijftig minuten kachelen op de motor, arriveren we in Greetsiel en maken om 16:40 na 18,3 mijl DOG, vast in de jachthaven. Aan de overkant liggen de mooie ouwe viskottertjes tegen de kaai

Marjanne struint direct de wal op om, voor sluitingstijd, dat kettinkje te kopen waar ze het al meer dan een jaar over heeft. Ze komt stralend terug ‘Ze hadden het nog!’


Zo 12 – 09 -,10. Bewolkt. SW 3-4.

Vandaag gaan we richting “Dronken Delfzijltje”. We hoeven pas om kwart over tien te vertrekken, want pas een uur of vier voor hoogwater staat er genoeg water buiten de sluis om naar de Osterems te scharrelen. We varen weer door het beschermde natuurgebied en genieten van wat we zien. Marjanne heft haar hand op om naar een vogel te wijzen, kijkt me aan en schiet samen met mij in de lach. Nog nahikkend zegt ze:‘Ja laatmaar zitten ik weet het al, dat is natuurlijk een Zuid Chinese Roepi-Roepi, héél zeldzaam.’ ‘Goedzo schat, je leert het al.’

We naderen de sluis en zien dat de brug die anders altijd open staat, nu gesloten is. Ja zeker, dit is de ideale brug voor een zeiler, pas als er aanbod is van landverkeer gaat de brug naar beneden en daarna meteen weer omhoog. Niet dat hier regelmatig wat langskomt maar toch… Ik zou er trouwens niet rouwig om zijn als dit ook bij sommige bruggen in Holland werd ingevoerd.

Zo te zien, aan de sperlichten, wordt de sluis nog niet bediend, dat zal wel met de waterstand op het wad te maken hebben. Ik roep op VHF 17 de sluis op maar krijg geen antwoord. Langzaam laat ik “Zeebeest” naar de sluis drijven. Voor de sluis ligt een zeeschouw van een metertje of twaalf. Achterop hangt een Duitse vlag en de thuishaven is Lubeck. In de kuip zitten drie krasse knarren, van een jaar of tachtig, aan een ochtend biertje. Op de sluis is wat gaande, de brug gaat omhoog en de lichten geven aan dat er gedraaid gaat worden, ook de deuren komen in beweging. Omdat zij als eerste lagen te wachten, geef ik de krasse knarren gelegenheid om ook als eerste in te varen. Zij kiezen voor SB, dus pakken wij de BB muur. Achter ons meert nog een zeiljachtje af. De krasse knarren liggen nog steeds niet vast. Er wordt fors met de pk’s gewerkt maar een touwtje vast krijgen is er niet bij. De knar aan het roer scheldt en vloekt, met zijn vuist in de lucht, op zijn maats. De knarren voorop schelden en vloeken terug. Dankzij de hoge muren is de akoestiek hier fantastisch, we verstaan alles perfect en zo tussen de bedrijven door, leer ik ook nog wat nieuwe Duitse woorden. We zitten op ons gemak te genieten van deze onverwachte voorstelling. Na een kleine eeuwigheid, de deuren zijn al een tijdje dicht, ligt de schouw voor en achter vast en laat de sluismeester het water zakken. De knarren hebben amper op tijd door dat ze, om niet te blijven hangen, de trossen loos moeten geven. Ook dat heeft weer de nodige ruzie en kwaaie koppen tot gevolg. De deuren gaan open en daar ligt het wad glinsterend op ons te wachten. Wanneer we als eerste uitvaren zeg ik, terwijl ik naar de sluismeester zwaai:’Wie durft er te beweren dat zondagmorgen saai is? Ik zéker niet.’ Nog voor we de Ley geul indraaien stormt de knarrenboot ons met veel geweld voorbij, aan de koppen te zien zijn ze niet echt in vakantiestemming.

Als we tot aan Delfzijl van het tij willen profiteren, moeten we opschieten en hebben we geen tijd om tegen het zwakke zuidwestelijke windje in te laveren, dus voorlopig moet de pruttel het zware werk doen. Aan SB, net tussen de stagen door, zie ik een stip in het water.

‘Martje, volgens mij is een van die ouwe lullen over de muur gezet, waarschijnlijk de schipper. Ze zijn natuurlijk aan het muiten geslagen en hebben hem “de plank laten lopen” het was ook wel een echte Captain Bligh’. Marjanne pakt ook een kijker. ‘Kijk Martje, zie je dat, die kale kop en die grote angstige ogen? Zullen we hem oppikken of laten we hem verzuipen?’

Marjanne staart ingespannen naar “Captain Bligh”, dan laat ze haar adem ontsnappen en zegt:‘Malloot, ik trap er nog bijna in ook, het is een zeehond.’



Albert

Albert,
Jij heb het talent om op elk moment een glimlach op elk gezicht te toveren. Ik heb weer genoten van je verhaal.

groet, Wybe

Mijn zoon klopte net aan de deur. Of ik wat minder hard kan lachen want hij wil slapen...

Heerlijk weer, Albert. Jaloersmakend in vele opzichten.

Prachtig verhaal albert, daar was ik wel ff aan toe na de hele dag stoeien met een driehoekje aan een stokje

Albert!

Alweer bedankt voor jouw verhaal. Op foto 2 en 3 zie ik dat het fok verwijderd is.
Waarom?

Heren,

Dank voor jullie waardering.

@ Intruder. De fok staat er wel degelijk op. Alleen het grootzeil is weggerold(we gaan echt niet zo scheef van de lading sterke drank). Aan de SB kant van de genua zit geen blauwe rand, vandaar dat hij (op een door het glas heen genomen foto) niet zo opvalt.

Vr. gr. Albert

Bedankt Albert.
Je hebt mijn nachtdienst weer wat aangenamer gemaakt

lekker zo: bakkie koffie en de verhalen van "zeebeest". Heerlijk om zo de zaterdag te beginnen. De krant kan even wachten...

Gr
Sander

Weer een topverhaal, Albert, een dikke pluim!

Dank!

Ik die stiekem even mijn ogen dicht en ben er lekker heel even bij. Denk altijd nog met heel veel plezier terug aan de dagen op Zeebeest en jullie geweldige gezelschap Als iemand weer eens een liedje zingt over wij zijn samen een. Dan moet hij jullie ontmoet hebben.
Geniet!!

Wauw, dat zijn me de complimenten wel zeg. Dank jullie wel.

@Geert,

Zoals ik al eerder zei, wij hebben genoten van jullie gezelschap en jullie zijn altijd meer dan welkom voor een oversteekje met "Zeebeest". Wie weet wat het voorjaar te bieden heeft! Of gaan we dan met jullie nieuwe boot,onder comando van Captain Bianca?

Hartelijke groet,

Marjanne en Albert

Dag Albert,

Just to let you know, ik geniet ook van jullie verhalen. Ze zijn kostelijk geschreven en ik ga er altijd weer even lekker voor zitten.

Grt, Michiel

Heb ik op het land al niks te vertellen wil je me op het water ook al onder commando van Bianca hebben

We hebben wel een type schip op het oog maar hebben verre van haast met een eventuele aanschaf. De Roomboot voldoet nog zeer goed. We wachten derhalve tot het juiste scheepje voorbijkomt.

Hoi Albert eindelijk weer op to date
weer genoten van je verhalen,er zit wat vooruitgang in ,maar nog niet thuis

Groets Bram

Hoi gabber, dankjewel.

Geef Rita een pakkerd van me.

Albert

“Zeebeest” kan het niet laten VI.

Zo. 12 – 09 -,10. Bew. SW 3-4. Kalm golvend zeetje.

Nadat we Captain Bligh rustig in de majem hebben laten liggen, komen we bij het wantij tussen Osterems en Eems. Bij Laagwater kan je hier leuk met je emmertje en schepje in het zand spelen en pootjebaden zonder je broekspijpen op te trekken, maar nu staat er al genoeg water om staande te drinken.

Ik moet denken aan achttien jaar geleden: We komen met laagwater vanaf de Eems het geultje naar het wantij inkachelen en vlak voor het ondiepste stuk, met nog geen tien cm. water onder de kiel, gooien we de spijker erin. We moeten minstens twee uur wachten en omdat het een bloed hete dag is ga ik, onder het mom van de water en windlijn even schoon boenen, het water in. Met een boender in mijn hand sta ik tot borsthoogte lekker af te koelen, terwijl ik voor de show wat met de boender langs de boot strijk. Opeens staan ons dochtertje en haar vriendinnetje Leontien, allebei acht jaar oud, boven me over de railing te hangen:‘Oh, jij gaat stiekem zwemmen, wij willen ook.’ Nee meiden, dat is me te link, het stroomt hier nogal, wacht maar tot we op de eilanden zijn, dan kan je nog genoeg zwemmen.’ ‘Mama, papa mag wel zwemmen en wij niet, dat is niet eerlijk hoor!’ Marjanne zegt:’Ach, kan het echt niet? Jij houdt ze toch in de gaten.’ Nu kan ik wel met een stalen smoel beweren dat ik bezig ben de boot schoon temaken en dat ik dat hélemaal niet voor m’n lol doe maar daar hebben de dames geen boodschap aan. ‘Wij willen óók zwemmen.’ Wanneer ik zeg dat hier bloedlinke Billenbijter-guppies rondzwemmen, wordt dat als “stomme papa praat” afgedaan. ‘Goed dan, maar wel een zwemvest aan en vast aan een lange lijn.’ Nee, dat hoeft niet hoor, we kunnen hartstikke goed zwemmen, we hebben A en B en mogen straks afzwemmen voor ….’ Omdat ik weet dat dochterlief nu met een eindeloze waslijst met argumenten gaat komen, onderbreek ik haar. ‘Niks mee te maken, een vest en een lijn en anders blijf je maar aanboord, als de stroom jullie te pakken krijgt, eindigen jullie ergens op de banken bij de Pitbullzeehonden.’ De dames overleggen even zachtjes maar wel pal boven mijn hoofd. Alle pro’s en contra’s worden doorgenomen, waarbij mijn dochter ook nog even iets over mijn geestelijke gezondheid beweert waar ik het toch niet helemaal mee eens ben maar waarvan ik maar doe of ik het niet gehoord heb. Dan komt de einduitslag:’Nou, goed dan, maar het is niet eerlijk want bla bla, bla bla, bla!’ Zuchtend en steunend maar inwendig lachend klim ik aanboord en zit even later, in de brandende zon, twee kleine zeemeerminnetjes, een donkere en een blonde, uit te laten aan een lange drijflijn. Terwijl de meerminnetjes vrolijk kwetterend rondzwemmen, begin ik zonder erg, het liedje te zingen dat de meiden op school geleerd hebben. Na de nodige concerten, in canon nog wel, is het niet meer uit mijn hoofd te bránden!

’Tra, lala, lala.
Geef mij je hand.
Geef mij ze allebei
en vertel me even,
dat je niet kunt leven,
zonder mij,
zonder mij,
zóóónder mij.’

De meiden kijken omhoog en zeggen, afkeurend, dat ik het niet goed zing. Ik kijk recht in hun lieve bekkies die, dankzij het wisselen, enige gapende tussenruimtes in het gebit vertonen. ‘Goed dames, wat vinden jullie dan van deze versie?

‘Geef mij je tand.
Geef mij ze allebei
en vertel me even,
dat je niet kunt leven,
zonder mij,
zonder mij,
zóóónder mij.’

O jee, de dames zijn bepaaldelijk “not amused”. Aan hun blikken te zien wordt dat straks de
kietelstraf en ik weet nu al wie hen daarbij gaat helpen.

Ja, dat was toen, nu moet ik opletten want de boeien liggen niet allemaal precies zoals het in de kaart staat.

Na het wantij hebben we de Eemscentrale recht voor de boeg, toch moeten we eerst nog
SB uit, pal West tegen de vloedstroom in door de Emshörnrinne. Na een kleine twee mijl
knokken tegen de stroom gaan we BB uit, kan de motor af en zeilen we voorstrooms boven de
Doekegatplaat langs richting Delfzijl. Een mijl of vier verder komen we bij de geul voor de
grote jongens die we, ruim buiten de rode tonnen, blijven volgen. Bij de 46 steken we haaks over naar de groene kant en kachelen, ook hier buiten de tonnen, naar Delfzijl. Om 15:15 draaien we het havenkanaal in. De motor mag weer meedoen, de zeilen worden weggerold en na een minuut of vijftig komen we voor de zeesluis. De sluis gaat na mijn oproep meteen open en achter onze kont weer dicht. Om 16:05 tuffen we het Eemskanaal op. Ik hoop ruim voor zevenen in “Stad“ te zijn, want het is zondag, dan sluiten de bruggenwippers hun toko vroeger dan door de week. Overigens alle lof voor de Groningse bruggenwippers, van zowel Post Appingendam als Stad Groningen, ze draaien vlot en zijn, ook over de VHF, heel klantvriendelijk bezig. Om 18:50 zijn we door de Driebondsbrug. Verder komen we vandaag niet meer en eerlijk gezegd vinden we het ook wel genoeg voor een dag. Een kilometer verder, bij de kruising Eemskanaal/Starkenborgkanaal, zit de G M C. Nee, dat staat niet Grunnings Medisch Centrum maar voor Groninger Motorboot Club. Hoewel ik het niet zo op motorjoekels heb, weet ik dat de leden van déze club heel gewone, aardige, gastvrije mensen zijn die graag een gezellig praatje met je maken. Bij de haveningang staat een VHF bord. Hé, dat is makkelijk, als ze tenminste ook uitluisteren. Ik roep aan en krijg vrijwel meteen antwoord van de dienstdoende havenmeester. ‘Goedenavond meneer, graag een plekje voor de nacht.’ ‘Dat kan, hoe diep steekt u?’ ‘Een vijfendertig.’ ‘Goed, vaart u maar rond de steiger, ik kom er aan om u een plekje aan te wijzen.’ Terwijl we zachtjes door de haven varen komt er een, zo te zien al lang geleden gepensioneerde, man de steiger op en wijst ons een box toe. Hij helpt Marjanne, die dat heel goed alleen af kan met haar landvasten en kijkt naar mij niet om. Hm, hij heeft het blijkbaar niet zo op kerels met baarden maar op blondjes des temeer. Na het afmeren lopen we met hem mee naar het clubhuis. Hij kletst vrolijk met Marjanne en maakt de nodige grapjes Hij laat de wasmachine, de droogautomaat en de toiletten zien en zegt dan tegen Marjanne:’Dáár zijn de douches mevrouw en néé, ik kom niet uw rug wassen.’ Lachend stappen we achter hem aan het kantoortje binnen. Twee moekes zitten daar, met de kachel aan, gezellig te babbelen. Een van de twee is zelfs aan het breien, een echt huiselijk tafereeltje. We zeggen netjes ‘goedenavond’ en gaan er bij zitten. Dat de dames onder het praten en breien ook hun ogen goed de kost hebben gegeven blijkt wel, wanneer een van de twee vraagt:’Zo, wat had hij nú weer allemaal te vertellen?’ Ik zeg terwijl ik op Marjanne wijs:’O, niets bijzonders, hij bood alleen maar aan om even haar rug te komen wassen.’ Dat is koren op de molen van de dames. ‘Verdraait, heeft hij dát gezegd? En de mijne wil je nooit doen, als je maar weet dat ik het eerst aan de beurt ben.’ De havenmeester heeft het opeens heel druk met het uitschrijven van het havenbriefje. We betalen en lopen naar de boot. Marjanne zegt:’Je hebt die arme man zijn woorden verdraaid en nu laat je het hem ook nog in zijn eentje tegen die vrouwen opnemen.’ ‘Ja zeg, wie begon er over ruggen wassen, hij of ik? Trouwens, wie weet eindigt het nog in een gezellig trio-tje onder de douche en heeft die man de avond van zijn leven.’


Ma. 13 – 09 -,10. Licht bew. W 3-4.

We overleggen bij het ontbijt over de te volgen route. We hebben geen haast, dus kunnen we de staande mastroute volgen. Dat scheelt een hoop werk en het is veel leuker varen. Om 10:35 gooien we los en kachelen richting Oosterhavenbrug. We komen niet ver want de Stadjers moeten er weer zo nodig een brug bij hebben en laat er nu net, in de enige bevaarbare doorgang, een zijgat zonder brugdek, een werkschip liggen. Ik roep, op VHF 9, de bruggenwippersclub op en vraag of de klap van de nieuwe brug al bediend wordt. ‘Nee, die kan nog niet draaien maar dat werkschip in het zijgat maakt straks wel even ruimte.’ ‘Oké, bedankt, we wachten het af.’
‘Martje, we maken vast in het gat van de voorbrug, vlak achter dat werkscheepje, dan kan ik meteen even een babbeltje maken met die lui.’

Twee man op een vlot zijn bezig aan het remmingswerk en een derde is bezig met het schoonpoetsen van de ruiten van het kraantje. Ik spreek hem aan:’Goedemorgen, jullie zetten hier een mooi stukkie werk neer. Jammer dat wij er op moeten wachten, aan de andere kant, wij zitten voor onze lol op het water en jullie zijn voor je brood bezig.’ We praten even over het werk, dan vraag ik wanneer ze de doorvaart weer vrijgeven. ’We gaan er om de twee uur tussenuit. De laatste keer was om tien uur en nu mogen we tot twaalf uur blijven liggen.’ ‘Ja, ik begrijp natuurlijk best dat het werk door moet gaan en je niet voor ieder kutjachie aan de kant kan gaan. Aan de andere kant, als jullie toevallig straks een bakkie gaan doen en daarbij even het gat vrijmaken, zal ik je dat echt niet kwalijk nemen.’ Hij grijnst. ‘Tussen de middag moeten we er tussen uit om de boot te keren, zodat ik met de kraan bij deze kant kan komen maar de mannen zijn over een kwartiertje wel klaar met dat hoekstuk. Ik denk dat ik hem dan meteen maar even rond gooi.’

Wanneer we om 11:12 door het gat varen en met een armzwaai de schipper bedanken, zeg ik tegen Marjanne:’Zo, dat scheelt meer dan drie kwartier wachten, zo zie je maar weer, het gaat niet om wat je zegt maar om hoe je het brengt.’ We moeten een paar minuten wachten maar gaan dan, in een konvooi van één schepen, door de bruggen. Na de vijfde brug varen we voor het station langs, daar voor ons ligt de Emmabrug. Er komt een herinnering bovendrijven.

‘Martje, ik moet weer denken aan die keer dat mijn broertje Lex en ik per trein in Stad aankwamen. Destijds het zal in 1966 zijn geweest, moest ik als stuurman monsteren op een schip dat hier in Stad bij de werf lag, Lex was meegegaan voor de gezelligheid. Daar bij die stoplichten staken we over. Op dat moment kwamen er twee politieagenten te paard voor de stopstreep. De paarden waren zeker een beetje schichtig door het drukke verkeer, want ze bleven geen seconde stilstaan, een paar pasjes links, een paar pasjes rechts, vooruit, achteruit enzovoort. Er bovenop zaten een paar smerissen die met vertrokken gezichten probeerden om de knollen nog enigszins onder controle te houden. Lex, toen een snotneus van achttien jaar, begon, pal onder de neus van die smerissen, opeens keihard te brullen van “Hi Ha Hobbelpaard, Hi Ha Hobbelpaard!” De knollen werden toen pas echt schichtig, ze gingen op hun achterpoten staan en de smerissen donderden er bijna af. Lexie, die vaak voor de lol met zijn vrienden naar de rellen in Amsterdam ging, had de grootste lol en vond dit soort geintjes blijkbaar heel gewoon. Ik keek er toch even anders tegenaan, ik dacht “wegwezen voor ze die paarden weer in bedwang hebben”. Ik heb Lexie, die doodleuk op zijn dooiegemak bleef toekijken, in zijn kladden gegrepen en meegesleurd, want een een paar meppen met de lange lat en nachtje cel is toch het minste wat je na zoiets mag verwachten, zeker in die tijd.’

Bij de achtste brug, vlak bij het Noordelijk Scheepvaartmuseum (een favoriet van mij), zegt de bruggenwipper dat het lunchtijd is en dat we over een uur weer verdergaan. Ik wens hem smakelijk eten en leg aan voor de Visserbrug.

Marjanne denkt;’Ha, een uur lang winkelen!’ en vliegt de wal op. En ik? Ik ben al heel gelukkig als ik op mijn bootje zit en hoef niet zo nodig de wal op. Met een lekkere bak leut en een flink stuk speculaas, zit ik het Stadse leven eens aan te kijken. Voor wie het zien wil is er altijd wel wat te beleven. Bijvoorbeeld de man die daar, een stukje voor de brug, geflankeerd door een reiger, met zijn hengel bij het water staat. Beiden staren, onbewegelijk, naar de dobber en ogenschijnlijk heeft geen van de twee erg in de ander. Dan gaat de dobber onder, de reiger strekt zijn nek en de man tikt de hengel een stukje op. Beet! Er komt een visje boven, de man werpt het zonder te kijken naar de reiger, die het trefzeker opvangt. Hap slik weg! Er gaat nieuw stukje brood aan het haakje en weer staren twee paar ogen strak naar de dobber.

Een politieauto scheurt met zwaailicht en sirene over de kaai en gaat als hij langs de brug is vol in de remmen geeft een dot gas in zijn achteruit, remt, vliegt de brug over en is weg. In de verte hoor ik hem ‘Ta ti, ta ti.’ langzaam verdwijnen.

Onder de brug doorkijkend zie ik iets aankomen maar ik kan nog niet goed zien wat het is. Vanuit de schemer onder de brug komen twee surfplanken tevoorschijn Ze worden voortbewogen door twee jonge vrouwen die, rechtopstaand, een kanopeddel hanteren. Maar wat is toch dat hel oranje gedoe voor hun voeten? Krijg nou alles! Het zijn twee in zwemvestjes gestoken peuters, die op hun dooiegemak om zich heen zitten te kijken en het blijkbaar heel gewoon vinden om zo vervoerd te worden. Nog net op tijd denk ik er aan een foto te nemen.

Dan staat Marjanne met haar boodschappen voor “Zeebeest”. Terwijl ik de tas aanpak zeg ik:’Ik weet nu hoe de Groningers van die stoere zeelieden kweken, daarbij vergeleken zijn de oude Spartanen maar een stel watjes!’



Albert.

Hee Albert,

Ik lees met heel veel plezier je verhalen. Het hele ZF hangt aan je lippen, maar gelukkig voor Marjanne is het alleen digitaal.

Wat bedoel je eigenlijk met de afkorting DOG die je gebruikt in de zinsnede; "Na vijftig minuten kachelen op de motor, arriveren we in Greetsiel en maken om 16:40 na 18,3 mijl DOG, vast in de jachthaven."

Heerlijk verhaal. En groningen mijn 'oude' stad uit mijn studententijd. Altijd heerlijk...

MellowYellow schrijft:sog: speed over ground
cog: course over ground
dog: distance over ground?