Onderwerp: "Zeebeest" kan het niet laten.

Dankje Carry. D.O.G. = Distance Over Ground. Dus de (werkelijk) afgelegde afstand over de grond gemeten. Niet dat ik dat meetwerk zelf doe, daar hebben we de GPS voor. Ennuh, gelukkig is mijn Marjanne niet digitaal.

Hoi Albert

Ik heb er weer van genoten,was weer voor zijn rood koperen

Uploaded with ImageShack.us

Groetjes en een dikke pakkerd voor Marianne Gabber

Bram

Mooi verhaal weer Albert

Dank jullie wel!



We gaan verder.


“Zeebeest” kan het niet laten VII.



Marjanne heeft amper de nieuwe voorraden weggeborgen, of het Groninger bruggencircus begint weer te draaien. Vlot worden we door de resterende bruggen geholpen. ‘Kijk Martje, dat is die Eco-boot van onze ruimtevaarder Wubbo Ockels. Wat een schip zeg, daar kan je op wonen.!’ Marjanne is niet zo enthousiast. ‘Ik wil mijn “Zeebeest” toch echt niet ruilen voor dat ding daar! Wat jij?’ ‘Nou, niet ruilen?’ Begin ik voorzichtig maar stop bij het zien van de blik die ze me toewerpt. ‘Nee, natuurlijk niet, wie wil er nu zo’n jacht dat nog meer ruimte heeft dan een eengezinswoning, allerlei eco-foefjes heeft, niet vaart op dure diesel maar met elektromotoren, waarvoor de benodigde energie wordt opgewekt tijdens het zeilen en wordt opgeslagen in het tonnen zware accupakket, dat tevens dienst doet als ballast? Ik niet hoor, geef mij “Zeebeest” maar.’ Marjanne zegt niets maar werpt me een vuile blik toe. Ik had het kunnen weten, ze komt niet alleen op voor haar “mannetje” maar ook mag er niemand aan haar bootje komen, zelfs ik niet. O ja, voor ik het vergeet, nog even een foto maken voor ons reisverslag.

Na de Zernikenbrug laten we “Stad” achter ons. ‘Martje pak jij het wiel even? We komen zo bij die sluis waar je niet tegen de muur ligt maar tegen verticale balken. Ik ga de fenderplanken alvast even buitenboord hangen.’ Ik hang de fenderplanken buiten op de fenders en leg mijn achterlijntje alvast klaar om straks in één keer een “dubbelbochie” aan de wal te kunnen gooien. Een paar honderd meter voor de Dorkwerdersluis roep ik op VHF 84 Post Lauwersoog op voor een schutting. De centrale post daar bedient – op afstand - niet alleen alle bruggen en sluizen van het Reitdiep, van stad Groningen tot en met Zoutkamp maar ook nog de Robbengatsluis tussen Lauwersmeer en Waddenzee.
Om 14:35 zijn we geschut en steken het van Starkenborghkanaal over naar het Reitdiep. Ook hier draait de centrale post vlot. Tot een paar kilometer voorbij Garnwerd kunnen we zeilen, dan komen er bochten die je achter je eigen vlaggenstok aan laten varen, dus zeilen weg en motor bij. Marjanne zegt:’Kan je hier ergens aanleggen? Ik wil graag een uurtje hardlopen.’ ‘Natuurlijk schat, we zijn vlakbij Schouwerzijl, daar is een mooi steigertje waar we wel even een uurtje kunnen liggen.’ Om 16:25 maken we vast aan het bewuste steigertje en gaat Marjanne zich omkleden. Ik zeg:’Weet je wat? Ik ga met je mee dan weet ik tenminste zeker dat je niet verdwaalt en weer op tijd terug bent om nog een stuk te varen.’

We zijn onderweg. Marjanne gaat voorop en ik volg haar met een soepel en regelmatige bewegen van mijn machtige beenspieren.

Marjanne roept over haar schouder:’Gaat het een beetje?’ Ik zeg:’Zeker schat, het gaat prima, van mij mag je er nog wel een schepje bovenop doen.’ En inderdaad, ik heb zelfs adem genoeg om een liedje te zingen. Marjanne luistert, onder het lopen door, even naar een nieuwe tekst op een bestaand liedje en beweert dan dat ik niet deug.

Zo tussendoor neem ik, terwijl ik in de eerste versnelling achter mijn zeilmaatje aanfiets, foto’s van de mooie omgeving. Bij het Winsumerdiep aangekomen buigt de weg naar links en volgt het water. Aan de overkant zie ik een fietspad dat de zelfde richting uitgaat. ‘Martje, we gaan de brug over en nemen het fietspad, dan zijn we van het autoverkeer af.’ ‘Komen we dan óók in Winsum?’ ‘Natuurlijk, je ziet toch dat het parallel met het kanaal loopt.’ Op het fietspad komen we geen mens tegen. ‘Lekker rustig he schat? En wat een mooie omgeving!’ Iets verderop buigt het pad van het water af. Marjanne moppert, dat we zo de verkeerde kant opgaan en daardoor de weg een stuk langer wordt dan de ca. negen kilometer die ze normaal loopt. Ik zeg:’Niks aan de hand schat, dit is natuurlijk een korter binnendoor fietspad voor de boerenkinderen die in Winsum naar school moeten.

Het pad wijkt steeds verder SB uit, terwijl de torentjes van Winsum pal dwars uit aan BB liggen. Marjanne ziet die torentjes ook en zegt:’Is dat Winsum?’ ‘Welnee schat, dat is misschien Boerenklaphekkenradeel of een ander gat maar zeker niet Winsum, dat ligt daar recht vooruit, ergens achter die bomen. Loop nu maar lekker door, we zijn er zo.’

Het pad veranderd steeds van richting maar komt uiteindelijk uit op een boeren achteraf weggetje dat ons, zij het na een behoorlijke omweg, in Winsum brengt. Marjanne stopt bij een hekje voor wat rek en strekoefeningen. Ze werpt me een, niet bij een liefhebbende echtgenote passende, blik toe en zegt:’Je was helemaal de weg kwijt maar je wilde weer eens niet toegeven dat je er finaal naast zat.’ Ze schudt nog even haar armen en benen los en zet de sokken er in. ‘Linksaf!’ Roep ik haar na, wanneer ze aanstalten maakt een straat over te steken die volgens mijn - van postduiven afkomstig - richtingsgevoel naar het Winsumerdiep moet leiden. Natuurlijk komen we, ondanks Marjanne’s wantrouwende blikken, netjes bij een brug over het kanaal. We steken de brug over en zien meerdere wegen. Ik raadpleeg mijn postduiven instinct en weet feilloos de goede afslag te kiezen. De weg zigzagt door een industrie terrein. Marjanne klaagt, na een goede kilometer langs bedrijven rennen, dat dit niet is wat ze van een tocht door de vrije natuur verwacht. Ik zeg:’Niks aan de hand schat, daar verderop zijn de laatste gebouwen ik zie de mooie groene weiden al liggen, nog even dan zitten we weer op een mooi rustiek landweggetje.’ We komen voorbij het laatste bedrijf, niet alleen het industrie terrein houdt hier op, ook de weg laat het afweten. Ik rem en zeg:‘Oei, liefste lieveling, ik geloof dat we een afslagje gemist hebben.’ Nijdig maakt ze een U bocht en rent naar een man die, voor de grote open deuren van een loods, een saffie staat te roken. Wanneer ik met mijn fiets bij ze stop, zijn ze al druk in gesprek. ‘Nee, u zult terug moeten naar de brug. U had, toen u over de brug was, beneden langs het talud naar het water moeten gaan.’ Marjanne, die mij een blik toewerpt waar de ijspegels van afdruipen, zegt:’We hebben toch al niet de kortste weg genomen, dit kan er ook nog wel bij.’ De man zegt:’Mijn vrouw rent ook, ze traint voor de marathon.’ Er klinkt trots en bewondering in zijn stem wanneer hij er aan toevoegt:’Tweeënveertig kilometer, dat is niet niks!’

Wanneer we weer bij het zelfde punt komen waar we twintig minuten geleden ook al waren, zeg ik tegen Marjanne:’Kijk schat, hier ging je in de fout, je had dáárin gemoeten.’ Een snelle stuurbeweging, die me bijna in de goot doet belanden, spaart me voor een venijnige elleboogstoot tussen mijn ribben.

Terug bij de boot blijkt dat we iets meer dan zestien kilometer hebben afgelegd en dat kan ik voelen ook! Marjanne zegt:’Dat is nog meer dan de Dam tot Dam Loop, toch voelt het als of ik niet meer dan een kippenstukkie heb afgelegd.’ Ik zeg:’ Kippenstukkie? Kippenstukkie?? Ik ben verdomme totaal afgepeigerd. Bovendien, heb ik zadelpijn, slappe knieën en mijn zak slaapt!’




Albert

Zo zie je nog es wat he albert, word het niet tijd voor zo een electrodinges op je fiets, dan weet je zeker dat je niet overbelast word als marianne wees eens een mooi stukkie nat-uur laat zien

Je zegt dan wel dat je Marianne kon bij houden, maar bij iedere foto wordt de afstand groter en groter....

Wellicht ook een TomTom aan je dynamo?

Slavendrijver

16 km fietsen..... knap hoor

Hen3 schrijft:Hendrie...
hij heeft bij de laatste fotos vergeten intezooooemen,... heb hij zeker alleen met de eersten gedaan zeker....

weer een mooi verhaal..

Ach de liefde tussen die twee is zo sterk. Hij weet dat zij nooit bij hem weg zou lopen. En daar maakt hij hier dankbaar misgebruik van.

Mijn dank voor de reacties, deze keer lieten jullie míj hartelijk lachen.

We gaan weer een stukje verder.


“Zeebeest” kan het niet laten VIII.



Ma. 13 – 09 -,10. Zonnig. W 2 – 3.

Terwijl Marjanne naar beneden gaat om zich te poedelen en wat anders aan te trekken, vouw ik m’n fietsje op en sjouw het in zijn tas aanboord. Ik start de motor, gooi alles los en vaar om 18:35 het Reitdiep weer op. Voorzichtig ga ik op de stuurstoel zitten en mopper op mijn slappe knieën, stijve rug en slapend scrotum. Van benedendeks, laat Marjanne me weten dat ik gewoon een zeurend watje ben en voegt daar aan toe:’En als je zak slaapt, moet je hem even wakker schudden.’ ‘Nee, schat, sinds ik getrouwd ben doe ik dat niet meer, ik kan namelijk al een beetje neuken, daar weet jij trouwens all ... .’ Ze onderbreekt me:’Ja, laat maar zitten, hoever wil je vanavond nog varen?’ ‘Niet ver meer, om zeven uur stoppen ze met bruggenwippen. Misschien komen we nog door de Rode Haan maar de volgende brug halen we zeker niet.’ ‘Goed we zien wel, ik begin alvast aan het eten.’

Bij het naderen van de Rode Haan, zie ik de lichten op dubbel rood springen. ‘Martje, zet het gas maar even laag, we gaan vastmaken over SB.’ Om 19:05 liggen we afgemeerd aan de wachtsteiger en tien minuten later zitten we in de kuip aan de stamppot rode biet met gebakken spekjes en een flinke karbonade.

Wanneer de zon laag staat en de lucht rood begint te kleuren, schenk ik het laatste restje wijn in de glazen en zeg:’Op, alweer, een mooie dag, proost!’ ‘Ja, proost!’


Di.14 – 09 -,10. Regenachtig. W 4-5.

08:10 Vertrek. We roepen de centrale post op en krijgen meteen rood/groen voor ons neus. Samen met een Albin Vega gaan we door de brug. De bemanning van de Vega zit met het vette pak aan in de regen maar wij zitten, in korte broek en T-shirt, in het stuurhutje te genieten. Wat een scheepje hebben we toch, met zowel binnen als buiten besturing, maken twee stappen het verschil tussen nat worden en droogblijven.

08:50 We naderen Lammersburen. Daar ligt een brug met een schutsluis die altijd open staat.‘Post Lauwersoog, Zeebeest bij Lammersburen.’ ‘Zeebeest, wegens de waterstand moet er geschut worden, even geduld a.u.b.’ ‘Lauwersoog, we hebben alle tijd.’ Nog vrij vlot gaan de deuren en de brug open. Ook het schutten, met deuren die zo lek zijn als een mandje en het water met stralen doorheen zeikt, is zo gepiept. Bij het uitvaren zeg ik:‘Zo Martje, dit is een gedenkwaardig moment het is de éérste keer dat we hier moeten schutten, ik had eigenlijk de scheepsnaam, samen met de datum, met oranje loodijzermenie op de sluismuur moeten tjetten.’ Marjanne kijkt me aan met een blik van “Verder alles goed”? Ik zeg:‘Let maar niet op mij, dat heb ik nog overgehouden van de vaart.’ Ze knikt. ’Ja, dat verklaart alles.’

Bij Zoutkamp, varen we jachthaven “Hunzegat” in om te bunkeren. We leggen aan bij de pomp en Marjanne gaat op zoek naar iemand die dat ding kan bedienen. Intussen hang ik de zoetwaterslang in de vulopening. Na een kwartier komt Marjanne terug. ‘Nergens iemand te bekennen. Niet in de winkel, niet op het terrein en ook niet op de steigers.’ ‘Laat maar zitten, we hebben weer genoeg water, bunkeren doen we wel in Dokkum. Gooi maar los voor, we gaan verder.’

Via het Lauwersmeer, Dokkumerdiep komen we voor de sluis bij Dokkumer Nieuwe zeilen. De sluis staat aan de goede kant en de brug gaat vlot open, zodat we meteen kunnen invaren. Onder het schutten zeg ik:’Martje, weet je nog dat reclame filmpje van, - ik dacht - “Even Apeldoorn bellen”, met dat leuke hondje dat naar een rood balletje springt? Later doet hij dat ook op een brug maar dan is het rode balletje geen bal maar de knop van de handel die de brug bediend en laat hij de brug op een schip zakken. Dat was, volgens mij, deze brug’ ‘O ja? Nou, als dat leuke hondje het lef heeft om die brug op mijn bootje te laten zakken, gaat hij, leuk of niet, door de gehaktmolen.’ ‘Zó zeg, ben jij even wreed! Laat die humorloze troela van de Partij Voor de Dieren het maar niet horen, voor je het weet sta je op haar dodenlijst. Oké, de deuren gaan alweer open, lekko die hap!’ We kachelen verder tot aan een Marrekrite ligplaats, een kilometer of drie voor Dokkum. Na het aanleggen wil Marjanne dat we “even” naar Dokkum gaan. ‘Lieve schat, ik ga dolgraag met je mee maar lopend is het me te ver en aan fietsen moet ik ook even niet denken, ik ben nog lang niet hersteld van die martelgang naar Winsum.’ ‘Ja ja, en je moet ook hoognodig naar het lek luisteren zeker?’ ‘Halleluja, praise the Lord! Mijn vrouw begrijpt me!’


Wo. 15 – 09 -,10. Zonnig. W 5 – 6.

09:05 Vertrek. We leggen even aan bij het bunkerstationnetje en varen dan door tot de steiger voor de eerste brug in Dokkum. Eerst gaan we douchen, daarna moeten er, alwéér, boodschappen worden gedaan. Dit keer ontkom ik er niet meer aan, ik moet méé. Tot overmaat van ramp is het nog marktdag ook, bah! Terwijl ik onwillig achter Marjanne aansjok, merk ik dat de lucht dichttrekt en de wind aan het toenemen is, zelfs hier tussen de huizen waait het al behoorlijk. Ik ben blij dat we binnensland zitten, op zee is het nu kermis. Om 13:00, na de middagsluiting, gaan we verder. Het waait nu met 7 – 8 bft. Tussen de bruggen, waar we moeten wachten tot de bruggenwipper op zijn fiets gearriveerd is, heb ik in de vlagen moeite met het op de plaats houden van ons eigenwijs “Zeebeest”. Bovendien kruipt er een groot motorjacht zowat in mijn kont, zodat ik niet even achteruit kan steken om wat ruimte te pakken. Onder het motto; liever tien gekken voor me dan één achter me, wenk ik naar dat motorjoekel dat hij me voorbij kan gaan. Nee, ondanks dat hij twee schroeven plus een hek en een boegschroef heeft, blijft meneer al spelend met zijn handeltjes pal achter me hangen. Evenlater, wanneer we door de laatste brug zijn, is Mister Motorjoekel zeker van gedachte veranderd, want nu komt hij hard opzetten. ‘Ja zeg, nu, vlak voor een onoverzichtelijke bocht, krijg je haast? Wel Nelis, je kunt me even gevoegelijk de bout hachelen, ik wil je hier niet naast me hebben, je wacht maar even tot we voorbij die bocht zijn.’ Ik blijf pal midden vaarwater aanhouden. Nelis probeert, met een verbeten gezicht, zich tussen ons en de BB oever te wringen maar ziet daarbij niet wat ik zie. Ik geef een brul en wijs naar de bocht, waaruit een charter tjalk volle kracht aan komt stormen. Nelis kijkt, schrikt, gooit het gas eraf en kruipt, nog maar net op tijd, achter “Zeebeest” aan naar de SB oever. De tjalk heeft, ondanks dat hij zijn zwaard naar beneden heeft, zowat de volle breedte van het vaarwater nodig om, al driftend, de bocht door te komen. Voorbij de bocht leg ik “Zeebeest”, pal bij de oever, zowat stil. Wanneer ik Nelis, die nu pal achter me blijft, gebaar dat hij er nu langs kan, loopt hij ons, na enig aarzelen, voorbij. ‘Zo, Nelis heeft een lesje geleerd.’ Marjanne zegt:’Ja, maar die tjalk kwam ook wel érg hard door die bocht gieren, ik schrok er ook van.’ ‘Hard? Ja, dat is zo, maar hij moet wel, er staat nu een dikke acht bft., als die platbodem er geen gang in houdt, hebben ze die lege blaas echt niet onder controle en duiken ze zo de oever in.’ ‘Nou, ik vind het onverantwoord om zo te varen, ze kunnen beter ergens afmeren en wachten tot het wat minder hard waait.’ ‘Ja, dat is zo maar die charters hebben zich aan een strak schema te houden. Wanneer ze niet op tijd in de hun afloshaven zijn, krijgen ze gezeur aan hun kop en claims aan hun kont.’ ‘Toch vind ik dit niet kunnen.’Goed schat je hebt gelijk, maar ga nu je portemonnee maar pakken want daar verderop zit die beroepsvisser en ik durf te wedden dat jij best trek hebt in gerookte aal.’ We meren, met de kiel in de modder, langszij de vissersboot. Marjanne stapt de wal op en loopt naar het huis om bij de vrouw van de visser een pondje natte en een pondje gerookte aal te halen. Op een motorjacht dat op het erf ligt, is de visser aan het klussen. Hij komt naar beneden om een praatje te maken. We hebben het over het vangstverbod voor aal en allerlei andere ongein, die ministers over het gewone volk uitstorten. Dan zegt hij dat hij er mee stopt maar dat zijn dochter de visserij voortzet. Alleen wil zij liever werken met een kleine boot, dus ligt de grote te koop. Ondertussen komt Marjanne, gezellig kletsend met de vissersvrouw, naar ons toe. We nemen afscheid van deze aardige mensen en varen weer verder.

We passeren hier en daar mooie hoekjes.

In het open land, merk je pas echt hoe hard het waait. Volgens de radio hebben we te maken met windstoten van 9 bft. Of we dat nu echt al voor onze kiezen hebben weet ik niet maar dat we, zonder te zeilen, af en toe een graad of vijftien slagzij maken zie ik wel.

De bruggenwipper in Birdaard Draait zo vlot, dat we de vaart er in kunnen houden en niet verwaaien. Tussen de huizen, waar de wind minder vat op ons heeft, stomen we zo langzaam mogelijk naar de tweede brug. Daar komt de bruggenwipper al aan, staande op de pedalen knokt hij zich tegen de wind in. ‘Kijk:’ Zegt Marjanne:’Dat is pas fietsen! Daar kan jij een voorbeeld aan nemen.’ ‘Ja, kom zeg, een stukkie van amper driehonderd meter, dat kan m’n kleine zussie ook!’ Na de brug overleggen we even, ‘zullen we hier blijven?’ we besluiten door te varen tot een Marrekrite steiger kort voor Leeuwarden.

Een kilometer of drie voorbij Birdaard buigt het vaarwater nog meer af naar het zuiden, zodat we nu constant met de wind meehangen.

Toch ben ik niet bang, mijn Marjanne houdt het roer!

Om 16:05 vlijt “Zeebeest” zich, galant geholpen door de wind, tegen het steigertje aan.
Ik trek een fles wijn open en pak wat kaas, toastjes en droge worst. Marjanne zegt:’Schenk mij maar een pilsje in.’ Ze pakt een inmiddels ontdooide gerookte aal en warmt die nog heel even op in de hapjespan. Dan komt ze bij me zitten en begint aan pils en aal. Wanneer het arme beest helmaal afgekloven is en haar pilsje op, zegt ze:’En straks stoof ik de natte aal – het is ruim een pond - met boter, peper en zout. O ja, ik doe er ook een paar schijfjes limoen bij, heerlijk!’ Ze kijkt me enthousiast aan en vervolgt, wanneer ze mij ziet huiveren:’Maar wees niet bang, jij hoeft er niet van te eten, voor jou heb ik een braadworstje.’



Albert

Zoals gewoonlijk smaakt het weer naar mee Albert

dat maakt huiswerk maken weer leuk Bedankt!

Lekker stukkie weer.

Dank jullie wel.


“Zeebeest” kan het niet laten. IX


Do. 16 – 09 -,10. Half bew. WSW 4-5.

‘Hé, dooiëvissies eetster, het is bij achten, kom uit je vlooienbunker en aanschouw de nieuwe dag!’ Ze opent één oog, waarmee ze me verwijtend aankijkt en vraagt:’Wat voor weer is het?’ ‘Het is stralend weer, mijn zonnetje.’ Ze opent nu ook haar andere oog. ‘Dat kan bij jou van alles betekenen, bedoel je zonne of regenstralen?’ Ik grijns:‘Kom en zie voor jezelf.’

We ontbijten op ons gemak. Koffie, een gebakken eitje met bacon, een glas jus d’orange en een gezellig ontspannen babbeltje. ‘Martje, ik krijg zo langzamerhand het hubiscolubis van die rottige toiletpomp, ik heb dat verdomde kreng nu al zes keer uit elkaar gehaald en nóg is het zwaar kloten van de bok. Het vervangen van de kleppen heeft ook geen al geen zin meer, we moeten maar eens kijken naar een nieuwe pompunit, dan kan dit kolere ding naar het schijthuismuseum.’ ‘Goed schat, als jij dat nodig vindt dan doen we dat, ik snap alleen niet helemaal wat de kloten van een bok hier mee te maken hebben.’ ‘Kijk, dat is weer echt iets voor een vrouw, gebruik ik me daar toch een prachtige serie onwelvoeglijkheden, is het enige dat jou bijblijft het woord kloten en dan durven jullie nog te beweren dat wij, héren der schepping, maar één ding denken.’ ‘Ja hoor schat, je hebt helemaal gelijk en als je ons nu nog even een kop koffie inschenkt ook, ben je een hele brave jongen.’

08:35. Vertrek. We doen het kalmpjes aan, want de eerste brug in Leeuwarden – de Eebrug – draait, vanwege de spitstijd, pas dik na negen uur. Om 09:12 Gaan de bomen neer en de brug op. Natuurlijk mogen we, via een klompje, weer flink bijdragen aan het gezond houden van de gemeentelijke financiële balans. Ik mopper tegen Marjanne:’Hoewel ik nog wel enig begrip kan opbrengen voor de noodzaak van een spitssluiting, is er nog nooit iemand in geslaagd mij duidelijk te maken waarom ik alleen tegen betaling, door bruggen mag die voor het gemak van het lándverkeer over míjn vaarwater zijn gelegd. Kijk eens naar sommige groeigemeentes. Bij iedere nieuwe wijk komen er ook nieuwe bruggen ten behoeve van de nieuwe bewoners, maar wie moet er voor al die bruggen betalen? Niet degene die er gemak van hebben, o nee! De scheepvaart, die door al die rotbruggen toch al steeds meer oponthoud krijgt, mag daarvoor in de buidel tasten.’ Marjanne zegt:’Oké, dat is misschien wel zo maar wat kan je er aan doen?’ ‘Wel, nu je zo stelt, wat dacht je van een permanente brugopening doormiddel van dynamiet?’

Ondertussen zijn we ook de Noorderbrug gepasseerd en stuur ik “Zeebeest” naar een vrij plekje aan de Prinsentuin waar we, om 09:35, afmeren. We stappen, met een tas vol leeg glaswerk – voornamelijk wijnflessen – de wal op. Eerst even langs de glasbak en dan dwars door het centrum naar de watersportwinkel. We informeren naar een nieuwe pompunit. ‘Jazeker, die hebben we in voorraad, hij kost iets van in de negentig euro maar we hebben, voor nog geen drie tientjes meer, ook een compleet toiletje in de aanbieding.’ Voor mij hoeft het niet. Alleen even het pompgedeelte vervangen is minder werk dan een heel nieuw toilet plaatsen, waarbij weer nieuwe gaten geboord moeten worden en de hele aansluit reutemeteut ook nog eens passend gemaakt moet worden. Helaas, Marjanne, die zich al een tijdje ergert aan wat kale slijtplekje op de bril, vraagt of we dat toiletje even mogen zien. ‘Komt u maar mee naar boven.’ Het is best een mooi dingetje maar ik zie nu al dat dit niet een kwestie is van even vlug uitruilen. Aan de andere kant, als we nu een nieuwe nemen, hoef ik er de eerste jaren – letterlijk – geen hand aan vuil te maken. Marjanne is, aan haar gezicht te zien, al over de brug. ‘Ja,’ zegt ze ‘Die vindt ik mooi, die wil ik wel hebben.’ De verkoper kijkt mij vragend aan. Ik zeg:‘U hoort het, de schipper heeft beslist.’

De doos weer wordt weer dichtgeplakt. Ik pak hem op, sjouw de trap af en loop door de hele winkel naar de kassa. Verdraaid, dat weegt toch wel wat, en die grote doos, waar ik amper overheen kan kijken, draagt ook verrekte ongemakkelijk, daar ga ik niet de hele binnenstad van Ljouwert mee doorkachelen. Mijn blik valt op een grote mand met allerlei restjes lijn. Ik vis er een stuk schoot, van nog geen twee meter lang maar wel bijna twee centimeter dik, uit. Hmm, dat voelt zacht aan als ik dat nu eens om die doos bind als handvat. Op het plakkertje staat dat dit tampie een vijftig moet kosten, voor dat geld ga ik me niet mottig lopen sjouwen. Even later wandelen Marjanne en ik, met de doos schommelend tussen ons in, door de straatjes van Leeuwarden. De afbeelding en de tekst op de doos trekken de aandacht van het winkelend publiek. Twee opgeschoten jongens met een “rijst met krenten hond” blijven staan en maken opmerkingen die gewoon vrágen om een antwoord. Ik zeg hardop tegen Marjanne:’Kijk nu es naar die Dalmatiër, wíj laten één WC uit maar dat arme beest heeft twee complete schijthuizen aan zijn riem hangen.’ De heren zijn afgebluft, pas wanneer we drie etalages verder zijn komt er enig repliek. Ik grijns even vriendelijk over mijn schouder en loop door. Marjanne zegt:’Daar was je in Amsterdam niet mee weggekomen, daar was het een kloppartij geworden en tegen die jonge gasten kan jij niet meer op.’ Wel met mijn bekkie schat, wel met mijn bekkie.’ ‘Ja, wat een kunst zeg, jij bent zelf zo’n Amsterdams straatschoffie geweest.’ ‘Nu moet je niet grof worden Martje, dat “geweest” neem je terug.’ ‘Zeker schat, wat je maar wilt maar laat die doos nu even zakken want daar is Slagerij Bakker, die verkoopt de lekkerste worst van heel Leeuwarden.’

Om 11:15 is het weer “voor en achter” en kachelen we samen met nog wat andere bootjes door de resterende bruggen van de Friese hoofdstad. Wanneer “Het Wybertje” ofwel de Slauerhoffbrug open gaat, knallen we bijna op een motorjacht uit de tegenovergestelde richting. De goede man weet blijkbaar niet dat rood licht “Stop betekent”, dus wijs ik hem, tijdens het passeren, daar even fijntjes op. Marjanne echter, beweert dat, “Stomme boer kruip terug achter je koeien en laat het varen aan echte schippers over!” niet bepaald getuigt van enige wellevendheid. Hoe komt ze daar nu weer bij? Maar ach, wat weten vrouwen nu helemaal van maritieme etiquette? Juist ja, dat bedoel ik dus!

Op het van Harinxmakanaal varen we onder de stad langs naar het oosten tot op het Lange Deel. Daar begint een nieuw stukje van de staande masten route dat, ruwweg, zuid op gaat. Volgens mijn kaart – die niet al te nieuw meer is – varen we even later over land, ploegen dwars door een autoweg en varen door slootjes met amper genoeg water voor een eend, laat staan voor een zeiljacht. In werkelijkheid zijn het; een zandwinplas, een aquaduct en een gloednieuw kanaaltje met meer dan genoeg diepgang voor “Zeebeest”.

We varen hier door een heel mooi stukje Friesland, we genieten dan ook met volle teugen. Plots, in de buurt van Warga, worden we, zonder waarschuwing vooraf, geconfronteerd met een van de aller-lelijkste drijvende objecten die ik ooit gezien heb. ‘Wat denk je, zal ik dat ding op de foto zetten?’ ‘Tsja, zonder hard bewijs zal niemand je geloven maar je hebt wel kans, dat je camera uit elkaar knalt van ellende.’ ‘Ach wat, zo af en toe moet je wat risico durven nemen, daar gaat ie, op hoop van zegen!’

Marjanne zegt:’Eén ding vond ik er mooi aan.’ Ik kijk haar vragend aan. ‘Die aalscholver, achter op de stuurboord drijver, prachtig toch?’

Nu heeft ieder mens recht op minimaal één afwijking. Een van Marjanne’s afwijkingen, waar ik totaal geen bezwaar tegen heb en die ik zelfs aanmoedig, is, dat ze nog steeds gek op mij is. Een andere afwijking is haar bewondering voor aalscholvers. Of zo’n mormel nu met zijn vleugel gespreid staat te drogen in het zonnetje of zelfs alleen maar domweg op een paal zit te niksen, Marjanne vindt hem prachtig. Wanneer we, zeilend op het Suidersoppie, vluchten van vele honderden, misschien wel duizenden aalscholvers, als lange zwarte op en neer golvende rookvlagen boven het water zien voortjagen, is Marjanne helemaal vertrokken. Met een warme glimlach op haar snuit, blijft ze die mormels nakijken, tot ook het allerlaatste exemplaar vervaagt in de verte.

‘Martje schat, kan het zijn dat, mede gezien de hoeveelheden vis die jij weet weg te stouwen, je in een vorig leven aalscholver bent geweest?’ Ze kijkt me aan alsof ik haar net een groot compliment heb gemaakt en zegt:’Zou er in Grou een viswinkel zitten?’

We naderen de Tútsebrêge, een brug waar in de kaart bij staat “(bediening in uitz. gevallen mogelijk)”. Het blijkt een moderne brug te zijn die, via afstand bediening, vlot voor ons draait. Om 14:50 Maken we vast in Grou en gaat Marjanne, gewapend met bankpas en boodschappentas, de wal op. Een goed half uur later pak ik de zwaar afgeladen tas van haar aan en start de motor. Via het Margrietkanaal gaan we ZW op.

Bij het oversteken van het Sneekermeer, worden we opgelopen door een leuk slepertje.

‘Kijk Martje, ken je die sleepboot nog?’ ‘Nee, waarvan moet ik die kennen?’ ‘Weet je nog dat we op het stille deel van het Grote Gaastmeer voor anker lagen en daar een sleepboot lag waarvan de schipper in zijn blote togus ging zwemmen en dat toen hij zich aandek stond af te drogen jij, met de verrekijker voor je ogen zei, “Hm, lekker kontje”? Nou, dat was deze boot, lellebel die je bent!’



Albert

Hij is weer fraai Albert, ik hoop dat je gauw nog een reisje gepland hebt, want anders moeten we straks door de winter zonder dit soort schrijverskunsten !

Albert, wat was de diepte van de nieuwe staande mast route?

Dan was dat dus inderdaad Zeebeest die ik toen langs zag varen toen ik even bij mijn vissende zoons stond te kijken. Eind van de middag rond een uur of 4 bij de Froske Pôle.

Erik Jan

Dat jullie nog maar lang onderweg mogen zijn!

Alweer voor z'n roodkopere...
ik kwam terug van oogonderzoek, moet een staaroperatie ondergaan, maar was na het lezen weer even terug bij de leuke wereld; dank Albert.

Zijn we een beetje in de war? Worst halen bij de bakker??

Zijn we een beetje in de war? Worst halen bij de bakker??
Ach als je al broodjes kunt kopen bij de bezinepomp ...

Alweer voor z'n roodkopere...
ik kwam terug van oogonderzoek, moet een staaroperatie ondergaan, maar was na het lezen weer even terug bij de leuke wereld; dank Albert.
Intruder, jij bedankt voor dit compliment. Wanneer wordt je gelaserd?

Dat jullie nog maar lang onderweg mogen zijn!
Dankje, we doen ons best.

Dan was dat dus inderdaad Zeebeest die ik toen langs zag varen toen ik even bij mijn vissende zoons stond te kijken. Eind van de middag rond een uur of 4 bij de Froske Pôle.
Als je nu de volgende keer even met een forumvlaggetje zwaait ....

Albert, wat was de diepte van de nieuwe staande mast route?
Dat weet ik eerlijk gezegd niet meer maar aangezien het is ingepast in de staande masten route, neem ik aan dat het wat diepgang betreft niet minder is dan het ondiepste stuk, -Dokkumer Grootdiep - dat is officieel 2,10m. Ik denk dat je er, tot 1,80m diepgang, niet al te veel problemen zal ontmoeten.

Hij is weer fraai Albert, ik hoop dat je gauw nog een reisje gepland hebt, want anders moeten we straks door de winter zonder dit soort schrijverskunsten !
Wanhoop niet, Jeroen. Na de Forummeeting in Trintelhaven is het "Zeebeest" nog naar o.a de Zuidmeeting in Zeeland geweest en hebben we weer van alles beleeft. Dus er zit nog het een en ander in het vat.

Ah da's fijn om te horen, maar je weet, wat ik het vat zit verzuurd wel (hoe kom je anders aan ZUURkool) dus laat het niet te lang in het vat zitten

Ik kijk uit naar het vervolg.