Onderwerp: "Zeebeest" kan het niet laten.

de grebbe schrijft:Ken jij dat vissers jachie van dichtbij?

Ja, als er WR--- op staat ken ik ze nagenoeg allemaal bij naam en toenaam.

Nou moe! Jullie zeggen ook niets! Maak ik de fout om de Lorentzsluizen bij Den Oever neer te gooien inplaats van Kornwerderzand, laten jullie me een beetje aanklooiën . Je wordt bedankt hoor!

We gaan verder.
Wat je zo al ziet bij het "varen tussen de vangrails"

Een Catalac die de regulateur op "standje waterskiën" heeft staan en met een knoop of acht, snel uit zicht verdwijnt.

En een nogal uit de kluitengewassen olieblik. Ik weet meteen weer waarom we zo stijf langs de SB oever blijven kachelen.

Een scheepswerf waar wat casco's (uit het oostblok?)liggen te wachten op afbouw maar waar de bedrijvigheid, die je er toch zou verwachten, ver te zoeken is.

Deze oude trawler, met zijn prachtige lijnen, zou wel eens een tweede leven kunnen beginnen als tweemaster bij de bruine vloot.

Deze ouwe marine bak, bij Delfzijl, heeft wel iets. Het zal wel het clubhuis zijn van de zeecadetten of een ander cluppie bootjes gekken. In iedergeval wordt hij, zo te zien, goed onderhouden en is nog lang niet rijp voor de sloper.

Door de zeesluis zien we, in het havenkanaal, een sloepje varen. Aan de riemen zitten vier jongelui zich het schompus te roeien. Het zijn twee jongens en twee meisjes die, wanneer ze zien dat ze op de foto gaan, er nog een schepje bovenop doen. Marjanne moedigt ze aan en krijgt een paar vrolijke kreten terug.

En wat is een zeehaven zonder zeeschip? OK, het is maar een kleintje maar toch.

Op de Eems, onderweg van Delfzijl naar Borkum, begint het voor ons uit op te klaren maar achteruit is het nog bhoorlijk mistig.

En waar komen al die windmolentjes op volle zee toch vandaan? Zou deze kip op hoge poten daar meer van afweten?

Wanneer de "Windlift" een mijltje voor ons zit, steekt de eigenwijze Duitse buurman weer eens over naar de andere kant. Dat hij schuin voor dit hardlopende gevaarte overloopt, heeft hij waarschijnlijk zelf niet eens in de gaten.

Het is druk op straat.
Een kustsleper uit Schotland.

En een stoomstrijkbout vol auto's uit Emden.

Straks liggen we op Borkum en lopen we, qua foto's, weer gelijk op met het verslag.

Albert

Ai... zijn we nu gezakt voor ons examen?

Mooie plaatjes weer, er vaart toch genoeg rond wat zeer apart is...

Papa is niet boos, papa is verdrietig.

mijn eerste gedachte toen ik dit topic vandaag voor de tweede keer weer eens opende "Yesss albert heeft weer een stukje erbij geschreven" Je kunt je voorstellen hoe groot de teleurstelling was toen bleek dat hij alleen "papa is niet boos, papa is verdrietig " geschreven had...

Vrijd. 10-09-,10
W.2-2 bft. Zonnig. Redelijk zicht.

Na het opschenken van het laatste scheutje koffiewater, stap ik de “salon”in en brul keihard naar het vooronder:‘Rise and schine, voddenbalen!’ Marjanne, die daarnet nog zo vredig lag te slapen, mompelt iets, draait zich op haar buik en trekt het kussen over haar hoofd. Zo zeg, die is brutaal! Dat hadden wij vroeger op het opleidingschip “Pollux”, bij bootsman Siebel of kanenbraaiër Jonker, niet hoeven flikken. Ik trek het kussen weg en brul:’Wie binnen tien seconden niet met zijn zweetpoten naast zijn hangmat staat krijgt een puts water in zijn kooi en een strafwacht aan zijn kont!’ Marjanne mompelt weer iets maar deze keer versta ik wat ze zegt. Even ben ik er stil van, dan zeg ik heel liefjes:’Foei, meisje toch, wat jij daar in je mond neemt, neem ik nog niet in mijn handen.’ Daarna trek ik me strategisch terug, want een waterglas met dikke bodem kan verdomd hard aankomen.

Na een licht ontbijt, doe ik het afwasje en gaat Marjanne nog even hardlopen. Vijfentwintig minuten heen en vijfentwintig terug. Zo komt ze, precies, aan haar negen kilometer.

Vandaag willen we van Borkum naar het eiland Juist (spreek uit, Juust) kachelen, een ritje van 15 mijl. Omdat het eerste wantij vlakbij is, vertrekken we pas om 10:50, iets meer dan twee uur voor hoog water. We varen langs de Zweed met zijn Hollandse begroetingsvlag - in een Duitse haven -. Volgens mij is hij nog steeds niet aan dek geweest en ligt waarschijnlijk nog, naar oud Zweeds gebruik, lamlazerus in zijn vlooienbunker te meuren. Van mij mag ‘ie en als ik het had, zou ik zo een fles jajem in zijn kuip zetten, dat heeft hij, wat mij betreft, dubbel en dwars verdiend. Te laat denk
ik er aan om nog een foto van hem te nemen. Dan maar een shot uit de losse hand over de achtersteven. ‘Bye bye Burkanahaven.’

Buiten de haven gaan we BB uit en passeren de veerhaven met het stationnetje van de “Inselbahn”.

Een klein stukje verder krijgen we de eerste prikken voor het wantij. We kronkelen en draaien onder Borkum langs, richting Oster-Ems en zijn om 11:50 van het wantij af. De minste diepte was 1,7 m, dus nog maar 35 cm. onder de kiel. Dat is misschien niet veel maar met opkomend water geen probleem. De Oster-Ems steken we over en duiken de volgende geul in, die we volgen tot het bochtige prikkenlaantje naar Juist. Om 12:55 zijn we over het ondiepste van dat wantij heen en meren om 13:50 af in de jachthaven van Juist.

Omdat de havenmeester pas om een uur of vier weer aanwezig is, wil Marjanne wel een stukje over het eiland fietsen. ‘Goed schat, ik zal jouw fietsje even op de steiger zetten.’ ‘O nee, mannetje, pak de jouwe maar eerst want je kunt best wel wat beweging gebruiken.’ ‘Beweging? Prima, wat dacht je van vanavond laat, na een flesje wijn met Franse kaasjes en romantisch kaarslicht?’ Heel even ziet ze het plaatje voor zich, dan schudt ze resoluut haar hoofd en zegt:’Vanavond is vanavond, nu ga je fietsen!’ Zuchtend sleep ik de martelwerktuigen van boord en zet ze in elkaar.

Terwijl Marjanne de weerberichten bij het havenkantoortje leest, neem ik wat foto’s van het reddingbootje.

Rechts ligt de ferry naar Norddeich. Dat doet me denken aan vroeguh – toen de honden nog uit de achterkant blaften en aan de andere kant uh.. juist ja -. In die tijd zat hier een kustradiostation, Norddeichradio. Wanneer wij, zeelui, een telefoongesprek met Holland aanvroegen en de lieve stemmen van de dames daar aan de wal hoorden, probeerden we ons voor te stellen hoe ze er, vooral ongekleed, uit zouden zien. Achteraf denk ik dat er niet één aan onze, niet al te realistische, verwachtingen had kunnen voldoen maar ja, je bent wild en je jongt wat.

Op het hele eiland zijn auto’s, motoren en brommers verboden. Alle vervoer gaat hier met paard en wagen, transportfietsen en met de hand getrokken bagagekarretjes.
Ook op de “taxistandplaats” bij de ferry staat een rij huifkarren met geduldig wachtende paarden en op een vrachie loerende “chauffeurs”.
Marjanne moet natuurlijk weer even afstappen om, terwijl de koetsier scherp toekijkt, een paar knollen te aaien.

De kapsels zijn identiek, wie van de drie is het? Toe nou, hou ons nu niet langer in spanning. ‘Wil de echte blonde nú opstaan?’ Verrek, ze staan allemaal op!

Albert.

yesss... thanks voor het verhaal!

Kun je nagaan wat je allemaal in de sm kelder van alberts boot tegen komt. Zo zijn daar ... wandelschoenen, sportbroek, zweetbandjes, ....

Ssst, Geert. Dat zouden we toch onder ons houden?

Tja soms moet je gewoon uit de kast durven komen of uit de kelder.

Maar het was weer een leuk stukje. Ook goed je weer onder de typenden al hier te hebben.

Albert 45 schrijft:
Ik hoop dat jullie een lekkere bank hebben, want dat wordt ongetwijfeld je eerstvolgende slaapplek

Leuk verslag (al)weer!

De Verhalenmeester doet het hem weer!

Albert, en Marianne,..
het is altijd weer even leuk om de verhalen te lezen...
vooral over het duitse wad, waar ik in mijn tienerjaaren zeer veel gevaren heb,
en het zeilen geleerd heb..
nog met sloepen zonder motor..,
komen de jeugdherinneringe weer naar boven..

Dit was weer een prima reden om veel te laat te gaan slapen !

Wie verre reizen maakt kan veel verhalen, maar wie ditmaal iets dichterbij blijft kan er ook wat van

Welk jaar heb je op de Pollux gezeten?? waarschijnlijk voor mijn tijd, ik heb het eerste jaar in ijmuiden nog in het eigengemaakte hangmatje mogen liggen. Kan me de kolenschoppen van Ernst de Ruig en het "bromstemmetje" van Ringma herinneren. maar niet uit de mat komen en het touw ging los van de klamei. Wel lachen om 20 jaar na dato die naam weer eens te lezen.

Ik kwam in 1959 dus eenenvijftig jaar geleden op die bloedbark.

zit dus 30 jaar tussen! in die tijd was het toch pollux of tuchtschool?? Het jaar dat ik er kwam was eerste jaar ijmuiden. De lessen werden toen niet meer aan boord gegeven en ze lag daar omdat de zevaartschool ijmuiden niet genoeg gastgezinnen e.d. had.

Inderdaad zaten er ook wat jongens van dat slag tussen maar dat waren eigenlijk best toffe gasten, geen verraders zoals sommige "nette"jongens.

Dat was in mijn tijd idd ook nog zo. Er zaten een aantal op die die keuze hadden en daar kon je wel van op aan. Beter als de jongens die, omdat ze hollands gras nodig hadden, niet met hun vingers van je spullen af konden blijven. Vraag me toch af wat die op een zeevaartschool deden, hadden naar mijn idee beter naar een vliegschool kunnen gaan.

(dat waren eigenlijk best toffe gasten, geen verraders zoals sommige "nette"jongens.)

Helaas Gabber,dat kom steeds minder voor tegenwoordig,ook bij de oudere lichtingen van sommige zeelieden

maar weer een pracht verhaal ,heb zitten te genieten.

hier nog geen verandering.

Groets en een dikke pakkerd voor Marjan

Bram

“Zeebeest” kan het niet laten IV


Ziezo, dat was weer een heerlijk weekje zeilen met veel spinakeren op gentlemen-koersjes en ’s avonds, met de kachel aan, genieten van een mooi boek en een goed glas wijn.

Inmiddels zijn we alweer vijf dagen thuis, het wordt tijd om weer verder te gaan met ons tripje in september. Waar waren we gebleven? O ja, op Juist, bij “de drie blondjes”, waar Marjanne de knollen aanhaalt en de koetsier van achter zijn zonnebril, met enige argwaan, toekijkt.

Vr. 10 – 09 -,10. Zonnig met lichte sluierbewolking. W. 2-3 bft.

Mijn liefje heeft het waanidee, dat het goed voor mijn conditie zou zijn wanneer ik het hele eiland op en neer fiets. Nu heb ík daar helemaal geen trek in, dus de vraag is; Hoe kom ik er onderuit? Es kijken, ronduit nee zeggen helpt niet maar als ik nu eens een klein ruzietje uitlok, net groot genoeg om ons allebei even ons eigen weg te laten gaan maar niet zo groot dat ik vanavond op de steiger moet slapen? Ja, dat zou wel eens kunnen werken. Daar gaat ie.
‘Martje schat, hoe meer ik naar jullie kijk, hoe meer overeenkomst ik zie in jullie kapsels.’ Ze zegt niets maar werpt me een geringschattende blik over haar schouder toe en blijft de paarden, die dat zo te zien best prettig vinden, aanhalen. Ik vervolg:’Ik weet niet precies hoe ik dáár nu weer opkom, maar uh, hoe sta jij tegenover een dieet van haver en hooi?’ Geprikkeld zegt ze:‘Ga vooral zo door, mannetje!’ Dat gaat goed, nog één speldenprikje en dan de platmaker. Op bezorgde toon zeg ik:’Schat, we kunnen nu beter verder gaan, voor je het weet wordt jij óók voor een huifkar gespannen.’ Ze draait zich nu helemaal naar me toe en zegt geïrriteerd:’ Ja, en jij voor een ezelswagen.’ Dan, nog voor ik kan beginnen aan de ultieme platmaker, breekt er een lachje door haar boosheid en zegt ze:’Ik heb je door jochie maar je kan het schudden, je gaat gewoon met me mee maar eerst, .. eerst halen we een ijsje.’ Met een kinderstemmetje zeg ik:‘Ja, mama.’ Maar ook dat helpt niet, ze blijft lachen.

Bij de kiosk op het pleintje, zitten we in de zon ons ijs op te eten. Ik een flinke hoorn en Marjanne een plastic bakje - zeg maar bak - met ijs, slagroom, kersen en weet ik veel wat nog meer. Voor ons, in een grote ronde vijver met een mooi muurtje er omheen, laten kinderen speelgoedzeilbootjes varen. Die bootjes zeilen werkelijk fantastisch! Voor de wind, halverwind, hoog aan de wind en zelfs tégen de wind. Tjonge zeg dát is pas zeilen! Dan, tilt een jochie zijn bootje er aan de mast uit en zie ik het elektromotortje eronder hangen. Já zeg, zó kan ik het ook.

In de winkelstraatjes van het (enige) dorp zijn we gauw uitgekeken. Overal zie je dezelfde oubollige kleding en dezelfde stompzinnige souvenirs, als op de andere Duitse eilanden. Marjanne zegt:’Laten we maar gaan fietsen, ik wacht wel tot we in Greetsiel zijn, daar is een winkeltje dat hele mooie kettinkjes verkoopt.’ ‘Ja, vertel mij wat, ik weet heus wel waarom jij met alle geweld nog even naar het Duitse wad moest.’

Buiten het dorp moeten we kiezen, gaan we om de Oost of om de West? Ik leg Marjanne uit dat we zowat in het midden van Juist zitten en het dus niets uitmaakt welke kant we opgaan omdat het, in kilometers, het zelfde blijft. Dat we toch wat meer oostelijk dan in het midden zitten en dat de weg om de Oost al na een kilometertje of acht bij het vliegveld ophoudt zeg ik maar niet, had ze zelf maar op de plattegrond moeten kijken, niet dan? We fietsen op de hoofdweg een geval van betonnen stenen en zien een huifkar voor ons rijden.

We halen hem in en zien op de zijkant “Insel Taxie” staan. ‘Moet jij nog zeggen dat ik niet sportief ben, ik ga verdomme nog harder dan een taxie, ó zó, nu jij weer.’ Ze kijkt me spottend aan, buigt zich over haar stuur en trekt een spurt waar een normaal mens - ik dus – niet tegenop kan. Wanneer ze eindelijk weer een “wandeltempo” aanneemt kom ik, zwaar hijgend, weer langszij. ‘Waar bleef je nu?’ Zegt ze met een spottend lachje. Ik zeg alleen maar:’Help me onthouden dat ik vanavond je remmen wat bij stel, ze moet hoognodig een stuk strakker gezet worden.’ We komen bij het vliegveld, nou ja vliegveld, één enkele startbaan en daarnaast een taxiebaantje van gras. De baan ligt van Oost ten Noorden naar West ten Zuiden (ca. 80 - 260 graden). Er staan wat kleine sportkisten geparkeerd en een tweemotorig toestel dat een toeristische dienst op Helgoland onderhoudt, taxiet naar het begin van de baan.

Eerst komen er twee sporttoestelletjes binnen, dan laat hij zijn motoren op volle toeren draaien, gooit zijn remmen los (het lijkt wel een zeeman van de lange omvaart) en stormt vooruit. Na minder dan een kwart van de baan komt hij los, klimt nog even door en zet, terwijl hij al in de laaghangende bewolking verdwijnt, een scherpe bocht in richting Helgoland. Bewolking? Jazeker, ongemerkt zijn er uit het westen een stel donkere regenwolken aankomen zetten, dat belooft niet veel goeds. Terwijl de lucht verder dichttrekt, fietsen we in een behoorlijk tempo richting haven. Halverwege komen de eerste losse druppels naar beneden en neemt de tegenwind krachtig toe. Ik roep, buiten adem tegen Marjanne:’Ga jij maar vooruit, we hoeven niet allebei zeiknat te worden.’ Maar nee, ze weigert vooruit te racen en wordt dus, net als ik, doorweekt door een stortbui die losbarst vlak voor we de haven bereiken. Dat is Marjanne ten voeten uit, “samen uit samen thuis”, een gouden meid!

Wanneer we, na de bui, met droge kleren weer buiten komen, zien we dat niet alleen wij maar ook de andere schepen, tien tot vijftien cm. meer uitwatering hebben. Nee, het SG van de Waddenzee is niet gelijk geworden aan dat van de Dode zee. Wel is het water zover gezakt dat we stevig in de zachte blubber liggen. Dat houdt in dat we de buitenboord afsluiters dicht zetten en voorlopig aan de wal moeten toiletteren. Een goed uur later liggen zelfs “Loodje” en alle andere rubberboten in de haven droog.

Na het eten start ik de laptop op, om het eerste stuk van de reis (tot Borkum) op het forum te knallen. Nu eerst een WIFI verbinding met de jachthaven maken via code Yacht 001 dan kan ik die handel even posten. Zo, nu een mooie klassieke film uitzoeken. ‘Martje, hebben we “Asterix en de Britten” aanboord?’



Albert

wederom een mooi vervolg....

Albert, elke keer weet je me weer te verrassen en vooral erg te vermaken met je verhalen!

Ik kan niet wachten op de volgende!

Groeten,
Globe_Trotti

lekker stukkie weer!

Zeilsegoet,

de Roomboot