Onderwerp: Albert verhalen.

Ha, Leuk Albert!
Benieuwd waar je toen terecht bent gekomen in het zonnige zuiden…

Een echte Cliffhanger

Het is dat ik weet dat jullie nog bij elkaar zijn, maar anders…. Spannend, we hangen aan je lippen.

Hey Marjanne,

Ik kijk alweer uit naar onze volgende BBQ met zo'n lekkere T-Bone en een lekker wijntje.

Laat die bebaarde papierwandelaar van je maar ff zweten, maar op de trintel gaan we weer ff als vanouds.

Groetjes
Bert en Annelies

@Bert & Annelies. Groeten terug en die BBQ gaan we doen.



Zowel in Noord als Midden Frankrijk zit de lucht potdicht en regent het continu.
Dan maar naar de Côte d’ Azuur waar - volgens de Panorama en de Nieuwe Revue - “Toute Le Monde” in de zon ligt te bakken en de blote borsten uitdagend van wit, via roze, naar bruin kleuren.
Inderdaad, eindelijk zon en geen regen en ook de nodige blote voorbalkons.
Niet dat de laatste er allemaal even uitnodigend uitzien maar toch, er zit ook spul bij waarvan het aanzicht een gezonde Hollandsejongen nu niet bepaald geschrokken naar zijn moesje doet rennen.
Marjanne, die er toch iets anders tegenaan kijkt dan ik, zou me het liefst, met een blinddoek voor en aan het handje tussen al dat bloot door naar het verlaten deel van de kust geleiden maar heeft beide handen al nodig om kano’s te helpen dragen.
Ik tape de schegjes onder de kano’s en maar liefst twee hele dagen paddelen we op een door kalme zonovergoten Middellandse Zee.
Net wanneer we het gewoon beginnen te vinden, haalt de grauwe lucht ons weer in en kunnen we - onderhand zeer routineus - ‘s morgens in de stromende regen ons zeiknatte tentje opdoeken.

Wat nu, afdruipen naar Zierikcitty of nóg wat zuidelijker gaan?
Néé, ik ben lang genoeg met Zeeuwen en Grunningers omgegaan om ook een pittige portie koppigheid op te doen, dus…
‘Martje, we laten ons niet kisten door wat regen, de weergoden kunnen de pot op, we gaan verder naar het zuiden, España, here we come!’
Net voor de grens begint het op te klaren en opeens schijnt de zon weer uitbundig haar glorie.
Links van ons zien we de zee uitnodigend blinken, dus wordt het vandaag een kort ritje en is de eerste de beste camping aan de kust voor ons.
We zetten ons tentje te drogen op een spot tussen de bomen, vlak voor het strand.
‘Albert, waar zijn we hier?’
‘Aha schatje, dit hier heet, volgens Mary Servaes, ofwel de Zangeres zonder naam: Costa del Tingelingeling.’
‘Ja leuk hoor, waarom zeg je niet gelijk dat jij het ook niet weet? ’

We avonturen wat met de kano’s langs de kust, ronden rotsige kapen, landen op eenzame grindstrandjes en picknicken met brood, weglopende kaasjes, harde knoflookworst en rode wijn.

We komen weer terug van een tochtje langs de kust en zien, wanneer we de kano’s het strand optrekken, dat we buren hebben gekregen.
Het zijn Italianen die met een Camper, een sleurhut een tent en twee luxe auto’s hun hele plek plus driekwart van de onze in beslag hebben genomen.
Weg vrijheid!
Volgens Marjanne, die geen burenruzie wil, weten ze niet beter en moeten we het zo maar laten.
De buren kunnen niet normaal spreken, alles moet, met grote gebaren, schreeuwend overgebracht worden, het lijkt wel of ze constant heftig ruzie hebben maar dat is blijkbaar hun normale conversatie toon.
Ik denk: ‘De ballen voor ze, ik betaal voor deze plek en nu zitten ze zowat bij me op schoot, ik kom hier voor mijn plezier en niet voor dat luidruchtige Italiaanse familieleven.
Ik wandel naar ze toe en maak ze duidelijk dat, hoewel ik maar een klein tentje en een bescheiden autootje heb, ik wel voor de hele plek betaal en dat ze op z’n minst hun auto’s op de parkeerplaats kunnen plaatsen en de rest van het spul op hun eigen plek kunnen neerpoten.
Ik krijg gelijk een grote bek en het komt er op neer dat ik naar de duivel kan lopen en dat alles blijft staan zo als het staat.
Vooral een van de vrouwen, met haar handen in haar zij geplant maakt uit voor van alles en nog wat.
Bij de receptie krijg ik ook al geen medewerking dus zeg ik tegen Marjanne: ‘Morgenochtend gaan we pleite.’

We gaan ‘s avonds uiteten in een klein restaurantje in het dorp.
‘Kijk Martje, zo te zien zitten hier meer spanjolen dan toeristen, dat is een goed teken.’
Inderdaad het eten is heerlijk en niet duur.
Marjanne neemt gamba’s in knoflook boter en ik hou het op paella.
Eerst probeert Marjanne nog netjes met mes en vork te eten maar gaat al snel over op haar tien geboden.
Wanneer de knoflookboter langs haar armen tot aan haar ellenbogen druipt, scheurt ze een stuk van het platte brood af om daarmee de boter af te vegen.
Intussen, terwijl ik van mijn paella geniet beginnen we aan een tweede kan wijn.
Propvol en tevreden zeg ik tegen de waard, die komt vragen of het naar genoegen was, dat de kok een dik compliment verdiend en of hij van mij iets wil drinken.
Even later komt de kok tevoorschijn.
Met een goor schortje, bezweet in een ooit wit geweest hemd waar dik zwart krullend borsthaar bovenuit puilt, heft hij een groot glas bier naar ons.
Ik hef mijn glas, roep: ‘Salut Dinero y Amor!’ en we drinken elkaar toe.


Wordt verv.

Albert

"Even later komt de kok tevoorschijn."
Even dacht ik dat het Neut zou zijn... De beschrijving kan niet van Neut zijn...
De boten zijn kleiner, maar het eten blijft groots! Smakelijk!
Peper.

Zal M leuk vinden dat je haar zo beschrijft met de boter langs de ellebogen
René

Wordt tijd dat we weer garnalen gaan wokken. Zal ook de wijn niet vergeten.

En Italianen.... tja...
Pee en Rinus wisten het al..

Daarom houdt M juist van hem .....

Bij je oudere verhalen plaatste je nog wel eens een fototje zoals deze hieronder.
Nieuwe fotobewerkingstechniek kan daar dan weer wat mee.

Ja dat maakt het wel meer helder maar laat ook het sombere en tevens het geheimzinnige van de lucht en het water van de Schotse eilanden verdwijnen.
Soms moet je de dingen laten zoals ze zijn, zelfs als er een techniek is om het te "verbeteren".

Snap ik, is zeker ook wat voor te zeggen, sterker, andersom wordt een recente foto soms ook "terug in de tijd gezet"

(zal 't niet meer doen)

Oké, dan zal ik jou ook geen schop onder je toges verkopen.

JeePee?

Kan je Albert z'n pasfoto een beetje opleuken?

Kock1964 schreef :
Ik herinner me een scène uit een film maar dat was met een heel pak boter. Of er ook look bij te pas kwam, weet ik niet....

Sloe Gin schreef :

nee er zijn grenzen

DavidS schreef : Last night in Paris met Marlon Brando misschien?

Gearmd en nog nagenietend van een perfecte avond, komen we in het donker bij ons tentje.
In het schaarse maanlicht zien we dat de buren hun vakantiewasje hebben gedaan.
Dat wil zeggen dat ze, zo te zien, alles wat ze hadden in de wasmachines hebben gepropt en te drogen gehangen aan ónze waslijn!
Die waslijn, een oude fokkenval van zesentwintig meter die we gebruiken om badkleding, handdoeken en de slaapzakken overheen te hangen, is nu afgeladen met het zooitje van die aso’s van hiernaast.
Ik bid even een stukje achteruit maar geloof niet dat een confrontatie met een ploeg bezopen maffianen, zich in mijn voordeel zal uitpakken, dus kruipen we ons tentje in en proberen te pitten.
Het luidruchtige buurtfeestje gaat tot door tot diep in de nacht.

’s Morgensvroeg, het is net een beetje dag aan het worden, pakken we alles in en op de auto.
Marjanne zegt: ‘Je laat ze toch zeker niet de lijn houden?’
‘Nee schat, daarom ik moet eerst even de was er afhalen ga jij vast in de auto zitten?’
Vlug maak ik de lijn aan weerskanten los, knoop een end aan de trekhaak spring in de auto en rij weg met de hele sliert wasgoed er achteraan.
Een van de vrouwen komt in slip en hemd - je weet niet wat je ziet brr. - al krijsend naar buiten gestormd en ik, beleefd als ik ben, roep door het open raampje: ‘Buon giorno!’ en geef haar het één vingersaluut.
Voor de poort haal ik de rest van de was, die nog niet achtergebleven was op de vochtige bosgrond, van de lijn, pleur het zooitje in de vuilcontainer en schiet, zoals het hoort, mijn lijntje keurig op, want een zeeman houdt nu eenmaal van orde en netheid.
Marjanne, die nog geen woord gezegd heeft, komt weer een beetje bij haar positieven en zegt stomverbaasd: ‘Maar dat kan je toch niet maken?’
‘Niet? Nou, ik dacht anders dat het me toch aardig gelukt is. Het leek me trouwens best wel een leuk gezicht voor de buurtjes, niet dan? ’

Mijn bedoeling is om dwars door Spanje naar de Atlantische kant te gaan.
Marjanne, met “Het Beste Boek Van de Weg” op schoot, is mijn loods.
‘Ja hier, nee de volgende of eh nee toch hier!’
Op het nippertje pak ik de afslag en wacht op de volgende loodsaanwijzing.
Net wanneer Marjanne aarzelend, met een vinger op de bladzij zegt: ‘Ik geloof dat je niet helemaal goed zit - nu is het opeens míjn verantwoording - zie ik borden opduiken die me vertellen dat we een grens naderen.
Even later worden we door een Franse douanebeambte Frankrijk in gewuifd.
We stoppen op een parkeerplaats, alwaar ík me over het navigatie gebeuren ontferm.
‘Oké, ik weet nu waar je in de fout ging, nu zal ík dat varkentje even wassen. Nee, dat boek heb je niet meer nodig, vanaf nu zet ík de koers uit!’
Even aarzel ik nog of ik niet toch nog even een blik in het wegenboek moet werpen maar mijn zeemansinstinct, van het soort waar postduiven jaloers op zijn, verteld me dat ik goed zit.
Toch klopt er iets niet, in plaats dat de weg daalt richting de vlakte, gaat hij steeds steiler omhoog en komen er ook meer kronkels in.
Zou ik dan toch, en dat is eerlijk gezegd haast niet mogelijk, een héél klein beetje op een verkeerd koersje zitten?
Druk is het hier ook niet maar toch belanden we in een stilstaande file van wel zeven auto’s.
De borden wegwerkzaamheden geven aan dat er verderop wel eens iets aan de hand kan zijn maar wat precies is niet te zien vanaf hier.
De weg buigt zich met een kronkel in een bergpas tussen steile rotswanden.
Uit die pas komen vier auto’s, de verkeersregelaar wenkt naar ons rijtje en dat begint op te trekken.
Nog steeds als zevende en laatste auto sluit ik aan maar de regelneef steekt zijn hand op en laat me stoppen.
Ik krijg even het gevoel dat hij de pik heeft op buitenlanders, maar nee hij komt bij mijn raampje staan, zegt iets, overhandigt me een plankje en wenkt me door.
Even later rij ik alweer achter nummer zes langs een stuk weg waarop een wals stukken steen en zand tot een stevige onderlaag perst.
Ik kijk naar het mysterieuze plankje op Marjanne’s schoot, het is iets van dertig bij vijf centimeter en wit met rode strepen.
Er begint me iets te dagen en ja hoor, wanneer we na een kilometer of drie bij de volgende verkeersregelaar komen en ik hem het plankje toesteek, wordt dat zondermeer in ontvangst genomen en rijden we ongehinderd verder.
‘Wat was dat nou?’ Vraagt Marjanne.
‘Dat schat was een VRI uit de tijd van Fred Flintstone.’
‘Een vee er watte?’
‘Een Verkeers Regelings Installatie, ofwel stoplichten.’
‘Kijk, alleen de verkeersregelaar die het plankje in handen heeft mag het verkeer doorlaten en als zijn rij erdoor gaat geeft hij, net als daarstraks aan ons, de laatste het plankje mee. Maar wat anders, ik heb onderhand geen idee meer van waar we zitten maar aan de zon te zien gaan we west op, en dat is uiteindelijk ook de bedoeling.

Wordt verv.

Albert.

jerry schreef :
Last tango in Paris met Brando, Maria Schneider en een pak boter

De weg daalt wat, kronkelt zich langs een riviertje door een doods dorpje, gaat een stenen brug over, stijgt weer en wordt opeens, in plaats van tweebaansweg, enkelbaans. Nu gaat het pas serieus omhoog maar onze witte Kever neemt de hellingen, tevreden grommend alsof het om een rustig ritje met bejaarden over de Veluwe gaat.
Waar de weg uiteindelijk de pas bereikt en wel vijftig meter horizontaal ligt, komen we voor een eenvoudige houten slagboom te staan.
Tegen het houten schildwachtershokje zit een geüniformeerd persoon, met stoel en al een stukje achterover gekanteld in het zonnetje te pitten.
Het gepruttel van de Kever haalt hem uit de Franse variant van “naar het lek luisteren”.
Hij staat geeuwend op, rekt zich uit, kijkt ons even aan en hangt met zijn, niet geringe gewicht, op het contragewicht van de slagboom.
Zonder iets te zeggen wenkt hij ons door en laat achter ons de boom weer zakken.
Ondertussen zijn wij voor een volgende slagboom belandt maar deze is niet blauw wit rood getjet maar rood geel rood.
En ook hier zit een ijverige overheidsdienaar voor een klein schildwachtershokje te pitten.
Ik laat de motor in zijn vrij wat toeren maken en zie ook hier iets van ambtelijk leven ontluiken.
Hij kijkt naar het nummerbord, knikt en ook zíjn bolle lijf krijgt, louter door inzet van de nodige kilo’s, het contragewicht naar beneden en de boom omhoog.
Weer bestaan de grensformaliteiten uit een kort gebaar met zijn hand en bevinden we ons, vandaag voor de tweede keer, op Spaanse bodem.

We blijven vrij hoog, van oost naar west, door de Pyreneeën kronkelen. De weg is een weggetje geworden met hier en daar een paar huisjes - dorpjes kan je het niet noemen - met wat geiten, schapen en een paar koeien.
De enkele levende zielen die we passeren, hier kilometers van zee en hoog in de bergen, kijken verbaast naar de kano’s op het dak, je ziet ze denken “Huh wat zijn dat nu weer?”.
Het loopt al tegen tweeën, wanneer we iets van een kroegje zien. We houden halt en stappen naar binnen. Het kroeggedeelte is vrij klein maar achterin is er een uitbouw met een hoop glas en twee lange tafels. Er is geen volk aanwezig, er is alleen een Spaanse schone van een jaar of zeventien, duidelijk afgepeigerd en met een gezicht als een oorwurm bezig de tafels af te ruimen. Vermoeid loopt ze met wel twee borden en wat bestek door een deur, komt traag terug gesjokt en schuifelt, zonder ons echt te zien, langs ons heen om weer wat borden en bestek te pakken.
Ik spreek haar aan: ‘Buenas tardes, dos café porfavor’.
‘Dos cafés?’, zegt ze vermoeid.
‘Si dos cafés.’
Ze legt de borden en bestek terug op de tafel en verdwijnt door de zelfde deur als daarnet. Wij zitten intussen te genieten van de aanblik van een diep ravijn half vol zon en half vol schaduw met ver in de diepte een zilver wit bruisend bergstroompje, echt een geweldig mooi uitzicht. Tot ik toevallig naar de vloer kijk en me plots iets minder op mijn gemak voel. Tussen de ruime spleten door zie ik dat de uitbouw, met steun balken tegen de rotswand, recht boven de afgrond is gebouwd. Marjanne volgt mijn blik en schrikt ook een tikkie. Ik stel haar gerust met: ‘Een troost heb je schat, als de steunbalken het begeven, heb je nog tijd genoeg om het goed te maken met ons Lieve Heer vóór je de bodem bereikt.’

Eindelijk komt de koffie. De serveerster, die we vanwege het gebergte “Spaanse Heidi” hebben gedoopt, hervat haar taak van, zowat stuk voor stuk, de borden glazen en bestek naar de keuken te brengen.
‘Albert, ik kan het wel begrijpen, het is warm en ze is zwanger, dus probeer een beetje begrip op te brengen’.
‘Dat Heidi zwanger is, is echt eerlijk waar, scouts honnor, míjn schuld niet. Dat heeft Geiten Pedro natuurlijk geflikt. Wee zijn gebeente als opa er achter komt’.
Wanneer ik Heidi vraag om nog twee koffie, recht ze haar rug - ook ik zie nu duidelijk dat ze een buik met beentjes heeft - en zegt: ‘Cincuenta peseta’s’.
‘Nee, ik wil niet betalen we willen graag nog twee koffie.’
‘Mais dos cafés?’, zegt ze op een toon van dat heb ik hier nog nooit meegemaakt’.
‘Si, mais dos cafés’.
Bij het afrekenen geven we haar een fooi, waar zelfs de ober van het Hilton geen nee tegen zegt, zeg maar als kleine bijdrage aan de luiermand.

Wordt verv.

Albert.

‘Martje, we moeten onderhand eens gaan bunkeren want de tank is voor driekwart leeg. Nu is het hier boven in de bergen wel leuk rijden en ook het uitzicht is prachtig, maar ik heb al die tijd nog geen tankstation of ook maar een enkele pomp gezien, dus de eerste de beste zijweg die naar het zuiden gaat is voor mij.’
Het duurt nog een dik half uur voor we bij een driesprong komen met een houten wegwijzer met de, bijna weggebleekte, tekst “Zaragoza”. Het aantal kilometers is niet meer te lezen maar de richting is goed en we zien wel waar het schip - kever - strandt.

De weg gaat nog steeds op en neer maar gemiddeld toch meer néér dan óp. Dan opeens zie we de weg, zonder hobbels en slingers, als één gestrekte lijn voor ons liggen, we dalen nog wat en we zijn weer op de vlakte. We komen zowaar een tankstationnetje tegen, waar we de tank laten volgooien en ik de opdringerige pomp bediende er, met een paar uitgelezen krachttermen, nog maar net van kan weerhouden om een blikje “toevoeging” in de tank te flikkeren. Bij het afrekenen hou ik, terwijl ik hem strak aankijk, mijn hand net zolang uitgestoken tot hij, met forse tegenzin me exact mijnwisselgeld heeft gegeven.
Marjanne, die soms wat weekhartiger is dan ik, zegt: ‘Je had die jongen toch best wel een fooitje kunnen geven.’
‘Geven, ja. Maar als ze hun fooi zelf gaan “maken”, dan kunnen ze me de bout hachelen. Dit was een duidelijk gevalletje “toeristje bedonderen” en daar trap ik mooi niet in.’

We gaan, terwijl Marjanne nog even verder gaat over die arme jongen die best wel een fooitje had verdiend, weer op weg.
‘Túúrlijk, Martje. Maar als daar nou toevallig een lelijke ouwe kerel had gestaan in plaats van een knappe jonge spanjool, was je dan ook zo voor hem in de bres gesprongen?’
‘Ja natuurlijk,’ zegt ze, zonder veel overtuiging.
We nemen een afslag richting Pamplona, waar we in het donker aankomen.
‘Zo, nog even een inboorling vangen om de weg te vragen naar een camping.’
Ook dat lukt en even later staan we voor een slagboom en kan ik ons aanmelden.
‘Goede avond heeft u voor ons een plekje voor een kleine tent voor één nacht?’
‘Een plaats voor één nacht? Twee personen?’, zegt hij terwijl hij even naar Marjanne kijkt.
‘Ja, twee personen.’
Hij trekt het grote boek voor zijn neus en terwijl hij al begin te schrijven zegt hij: ‘Nationaliteit, Portugees.’
‘Nee, Hollands.’
Hij kijkt me eens goed aan, krast wat door en schrijft verder. We rekenen af en zoeken ons plekje op.
Onder het opzetten van ons tentje, zegt Marjanne: ‘Hield hij je nu voor een Portugees? En mij dan, met m’n roodhaar en sproeten?’
‘Ja jou blijkbaar ook. Maar ik snap het wel. Omdat ik met zowel Spanjolen als Portugezen heb gevaren gebruik ik ook Portugese woorden en mijn accent is natuurlijk ook niet zuiver Castiliaans. In een echt gesprek val ik meteen door de mand maar toch, ik ben er wel een beetje trots op dat hij me in eerste instantie voor een Portugees hield. Maar wat anders, koken we of zoeken we een eettentje?’
‘Uhm èh, zouden ze hier ook van die grote gamba’s in knoflookboter hebben?’

Wordt verv.

Albert.

Gambas al ajillo Voorwaar ik zeg u: Alleen daarvoor vlieg ik zonder CO2 pardon naar Spanje!

Kan ik me helemaal voorstellen. Toen ik Marjanne mijn schrijfsel liet lezen, kreeg ze meteen weer die speciale blik in haar ogen keek me heel verheerlijkt aan en zei: 'We moeten hoognodig díé kant weer eens uit!'

Albert 45 schreef :
Kom maar af

Joop66 schreef :
Gewoon in de winter gaan. vliegen en verblijf zijn goedkoper dan de stookkosten thuis.
Met het besparen van je benodigde energie voor verwarming thuis compenseer je de CO2. Dus nog goed voor het milieu ook