Onderwerp: Albert verhalen.

Inderdaad, ook hier kiest Marjanne voor gamba’s in hete knoflookboter en ook hier dienen stukken brood als consumeerbare servetten die, tevergeefs, de armen tot en met de elle bogen vetvrij proberen te houden.
Ik kies voor een gerecht met allerlei vissoorten, wat groentes en kleine aardappeltjes.
Ook hierin zit genoeg knoflook om, vannacht in ons tentje, genoeg tegengas te kunnen geven om de score gelijk te houden.

’s Morgens breken we op en rijden even de stad in om brood, wijn en fruit te kopen. Natuurlijk slaan we ook van die vlezige gerookte Spaanse ham, zonder vet en wat droge knoflook worst in.
Wanneer we terug naar de auto lopen passeren we een paar oude knarren met kromme ruggen, die op een bankje bij de voordeur met zo’n stinkstok van een Bastos sigaret van het ochtendzonnetje genieten.
Ze kijken naar Marjanne en zeggen wat tegen elkaar .
Ik begin te lachen en zeg in het Spaans: ‘Ik ben het helemaal met u eens.’
‘Wat was dat? Wat zei je daarnet?’
‘Ze hadden het over jouw rode haar dat zo mooi kleurt in het zonlicht en ik zei dat ik het met ze eens ben.’
Voor het eerste het beste etalageruit gaat Marjanne die, net als alle andere vrouwen, helemáál niet ijdel is, al heen en weer draaiend, de uitgestalde waar bewonderen.
Pas nadat ik haar daar opmerkzaam op heb gemaakt, krijgt ze door dat het een drankenhandel is met een zeer uitgebreid assortiment.
‘Martje, blijf jij nog maar even je spiegelbeeld bewonderen, dan ga ik even een fles Cuarenta Y Tres halen.’
Blijkbaar haalt wat ik zeg de lol er af en gaat ze mee het winkeltje binnen.
‘Wat is dat, krentitres?’
‘O, dat is een lekker zoet damesdrankje gemaakt met drieënveertig ingrediënten waaronder veel soorten fruit en lekker veel alcohol. Tot nu toe nog niet in Holland te koop.’
Voor de zekerheid en omdat drank hier niet veel kost, koop ik vier flessen.
‘Is dat niet een beetje veel?’
Niet als jij en je drie zussen ervan geproefd hebben, ik denk dat ik sowieso twee flessen op de boot verstop, zodat jullie er geen complete orgie van maken.’

’s Middags, we zijn bijna bij de grens, sla ik af naar Pasajes, een havenplaats aan de Golf van Biskaje.
‘Waar ga je nu weer heen?’
‘Even kijken of de Mira Mar Bar nog bestaat’.
‘Kijk daar, onder die kastanje bomen hebben we het nodige bier naar binnen geslagen. Dat was nog met die Ouwe, Fred de tweede fietsenmaker, kok Neut en nog wat andere maten.’
‘Wil je daar nog even wat drinken of zo?’
‘Nee moppie, ik wil de herinnering niet bederven. Teruggaan naar het verleden eindigt meestal in een afknapper, we gaan verder. Frankrijk, here we come!’
Binnen tien minuten zijn we bij de grens en worden meteen door gewuifd.
In Bayonne, op de brug over de Adour wijs ik naar links. ‘Daar, door de bocht, hebben we menig keer zwavel in poedervorm liggen laden. Wat een gemeen rot spul was dat, ik voel nóg mijn ogen branden!’
We zoeken een camping op bij het Bassin d’Arcachon en houden het voor gezien.
Vanavond geen Spaanse gamba’s en ook geen Franse escargots, maar nasi goreng uit blik met atjar tjampoer, gebakken eieren en een flink glas Spaanse wijn .

’s Morgens vroeg, het is amper licht, eerst ontbijten en dan de kano’s afladen.
Het is opkomend tij.
We hoeven de kano’s gelukkig niet al te ver door de prut te slepen voor we kunnen gaan zitten, met de modderpootjes aan weerskanten buitenboord om ze af te spoelen.
Tegen de middag koersen we weer naar de oever, niet alleen omdat we honger en dorst krijgen, maar ook omdat de speedbootmalloten onder hun steen vandaan zijn gekropen en schijt hebbend aan anderen, veel te dicht langs ons heen scheuren.
‘Vanavond maar eens proberen en anders morgenochtend vroeg.’
‘Goed, kunnen we dan vanmiddag boodschappen doen?’
‘Oké moppie, dat doen we.’


Wordt verv.

Albert

Hiermee begint het weekend weer goed.
Dankjewel Albert

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Ik hang aan je lippen (doet geen pijn, hoop ik?)

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Berghout-2 schreef :
Zolang je oppast met de piercings...

Nee joh, hij maakt ze meteen van hout

Hee man, denk om je vingers!

It Paradyske schreef :
En was eerst je handen

www.smulweb.nl/recepten/142741...ook-gambas-al-ajillo

Nog een nabrander voor het vorige verhaal.

Nu nog "pan" Spaans brood.

Weer fantastisch geschreven!

Na drie ochtenden Bassin d’Arcachon en na drie middagen - weggepest door speedboot malloten - verplicht winkelen, wordt het tijd om te verkassen.
Omdat we geen haast hebben om thuis te komen en omdat ik een hekel heb aan snelwegen, kiezen we voor route vertes.
Zo kachelen we op ons gemak langs landelijke wegen en door mooie oude stadjes.
Via twee camping stops arriveren we bij Parijs, dat wil zeggen, we enteren het gekkenhuis dat le boulevard périphérique de Paris heet.
Natuurlijk mis ik, mede dankzij het zooitje toeterende af snijders, de goede afslag.
Even denk ik erover om dwars door de binnenstad te crossen, maar bijtijds herinner ik me een rit van wat jaren geleden toen ik helemaal vast kwam te zitten en uiteindelijk toch de ringweg weer opzocht.
Na een rondje van de zaak van een kilometer of dertig, zie ik kans om nu wél tijdig de juiste afslag te nemen.
’s Avonds zetten we ons tentje op in de buurt van Esch-sur-Sûre aan de oever van de Sûre.

We zijn een dag of wat zo sportief bezig dat ik, met mijn afkeer van onnodige inspanning, bijna een hekel aan mezelf krijg.
De dag begint met boodschappen doen, dan met de auto de kano’s een flink aantal kilometers stroomopwaarts te brengen, de kano’s bij een strandje langs de rivier achter te laten en de auto terug naar de tent te brengen.
Broodjes, kaas, fruit en drinken in de rugzak, tent dicht en de auto op slot.
Klaar voor de tocht?
Here we go!
Nu begint de ellende pas goed.
Al zwetend en binnensmonds foeterend, leg ik te voet de afstand naar de kano’s af.
Al is het over het weggetje, doordat het niet álle kronkels van het riviertje volgt, een kilometer of wat korter dan over het water.
Kom ik evenzogoed, mede doordat het weggetje constant stijgt en daalt, afgepeigerd bij de kano’s aan.
Marjanne, die totaal geen last van deze martelpartij heeft ondervonden, wrijft nog wat zout in de openwonden door me o.a. voor watje uit te maken.
‘Watje hè? Nee geef mij de rugzak maar, want ik weet zeker dat jij bij de eerste de beste stroomversnelling kapseist, zeker weten. Al moet ik het lot een handje helpen maar om ga je!’
De kano’s zijn in beslaggenomen door een paar kleine kinderen.
Gelukkig hebben ze geen kans gezien om ze naar het water te slepen maar wel om er met de peddels een flinke lading zand/grind in te scheppen.
Natuurlijk vaar ik niet uit tegen een paar kinderen van een jaar of zes-zeven maar wel neem ik ze de peddels af en keer, samen met Marjanne de kano’s om, om het ergste zand er uit te schudden.
Dan, in het riviertje, vol laten lopen en weer op hun kop om water en zand/grind eruit te spoelen.
Na zo’n drie keer spoelen, zijn de zandbakken weer vaartuigen geworden.
De kinderen hebben intussen hun ouders erbij gehaald, het zijn Duitsers, die komen kijken wat er loos is maar meteen begrijpen dat wij de eigenaren van het “speelgoed” zijn.
Ze vragen of de kinderen een stukje mee mogen varen.
‘Het spijt me maar het is stromend en voor mij onbekend water. Buiten dat het gevaarlijk kan zijn, voel ik er niets voor om tegen de stroom op te moeten boksen.’
‘Maar de kinderen kunnen zwemmen en jullie komen toch weer híer terug en…’
‘Nee, het spijt me voor de kinderen maar we komen hier niet terug, we gaan op ons gemak de rivier afzakken naar de camping waar ons tentje staat.’
Ik probeer maar niet uit te leggen dat de kuipjes te klein zijn om veilig kinderen mee te nemen.
Wanneer je omsodelasert met zijn tweeën, kan je onderste boven hangend klem komen te zitten, zeker met een spartelende paniekkoter erbij.
Nagewuifd door Vati und Muti en een paar sip kijkende mini Teutonen, beginnen we aan de tocht.

Het is heerlijk op het water.
Hoewel de zon heet op ons schijnt, geeft het water genoeg koelte af, om rustig om ons heen kijkend, met af en toe een stuurslagje met de peddel, te kunnen genieten van al het moois.
We komen wat stroom-versnellinkjes tegen waar we, door even van tevoren vaart te zetten, makkelijk overheen komen.
Na een goede drie uur varen naderen we de camping.
We trekken de kano’s op de oever, leggen de peddels naast de tent en gaan met een fles shampoo naar de rivier om even lekker te poedelen.

Na het eten, het wordt al donker, wordt er niet ver van ons af een groot kampvuur ontstoken.
De kring rond het vuur wordt alsmaar groter en opeens worden wij ook uitgenodigd om erbij te komen.
Natuurlijk nemen we wat wijn, een fles Quarenta Y Tres en wat te knabbelen mee.
Het bijeen geraapte zooitje ongeregeld, bestaat uiteindelijk uit zes verschillende nationaliteiten die, mede door de drank, elkaar perfect begrijpen en tot ver na middernacht al ouwehoerend en drinkend de grootste lol hebben.
Wij houden het op een gegeven moment voor gezien en zoeken ons tentje op.
‘Kijk Albert, daar liggen wel een stuk of zes kinderen naast het vuur te pitten.’
‘Ja dat had ik al gezien, maar dat is helemaal fout. Náást het vuur worden ze natuurlijk nóóit gaar.’
Ze kijkt me even aan met die speciale blik en mompelt iets dat ik gelukkig niet versta, maar het klinkt als “halve gare”.-


Wordt verv.

Albert.

Lamakomme dat vervolg!

Joop66 schreef :
+1

Aaaaa, eindelijk met die kajak in het water in de Ardennen!

Weer prachtig beschreven. Het voert mij ook terug naar mijn eigen herinneringen in de jaren 70 in Luxemburg op de Sur, kamperen en kampvuren … als kind.
Twee famillies met twee auto’s en twee opblaasboten en twee of drie bijbootjes. Soms werden de boten stroomopwaarts weggebracht, soms werd 1 auto stroom afwaarts geparkeerd. Dat lopen sloegen we op die manier over. Ik kan mij vooral de laatste maal herinneren; de opblaasboten een beetje leeggelaten en op het dak van een eend gebonden en twee families in die eend gepropt. Zo reden we terug naar de camping.

Perry

Mini teutonen

Het zijn de Nederlanders die in Zwitserland en Oostenrijk verdwalen in de bergen of in een lawine terechtkomen.
Het zijn de Duitsers die aan de Nederlandse kust in problemen komen. Daar komt de uitdrukking 'Krautsurfen' vandaan.
Gewoon doorgaan Albert!
Groeten, Peper.

Albert 45 schreef :
Doet me denken aan de tijd dat onze kinderen nog klein waren. Dochterlief was stevast degene die overal op klauterde of 'kwijt' was. Dan keek mevrouw ilCigno ook niet heel begripvol als ik beweerde "dat het niet zo erg was als haar iets overkwam, we hebben immers nóg een kind"...

Het wordt duidelijk weer tijd dat jullie samen de kano's weer op het dak van de auto binden en gaan.

groom schreef : Dat denk ik ook, Geert.

We doen ook wat andere riviertjes zoals de Semois en nog wat meer van dat spul.
Hoewel het ons goed bevalt en we er nog lang geen genoeg van hebben, wordt het toch tijd om weer op huis aan te gaan.
Heel voorzichtig breng ik de boodschap over.
‘Martje schat, dat bootje varen is leuk, vooral dat lekker lui voorstrooms varen bevalt me uitstekend, máár steeds een kolere end te moeten lopen doet me de das om. Ik ben onderhand zoveel afgevallen dat ik zowat terug ben op mijn geboorte gewicht, dus, om mijn voortijdig verscheiden voor te wezen, gaan we morgenochtend vroeg inpakken en wegwezen.’
Marjanne is het er natuurlijk niet mee eens, maar laat zich overtuigen door mijn betoog dat neerkomt op, dat zónder mij de bouw van de Oosterschelde-stormvloedkering in gevaar komt en ik de veiligheid van de Zeeuwse bevolking niet op het spel wil zetten.
‘Vooral Zeeuws meisje, met haar mandje margarine, haar Zeeuwse kap met zijspiegels en haar “gien cent te veul heur”, zou ik niet graag haar koopwaar al zwemmend aan de man zien brengen.’

De volgende dag, om een uur of zeven, staan we de kano’s op te laden de tent op te rollen om deze samen met de tentstokken en haringen in een zak te schuiven.
We hebben geen vers brood om te ontbijten dus, verwend als we zijn, besluiten we dat we onderweg wat vers spul inslaan.
Net onderweg zeg ik: ‘Moppie, volgens mij eindigt deze vakantie zoals hij begon.’
Ze kijkt me vragend aan...?
‘Je kan er in geloven of niet, maar volgens mijn spiritueel voorgevoel krijgen we een beste regenbui over ons heen.’
‘Eh, dat voorgevoel, heeft niets te maken met het feit dat het opeens donker wordt en er in de verte wat bliksemschichten te zien zijn?’
‘Natuurlijk niet schat, zuivere spirituele voorgevoelens, anders niet.’

We zijn net over de Belgische grens.
De wolken worden nog dreigender en barsten open met een bui die me alle zicht ontneemt.
Stapvoets rijdend zie ik een neon reclame die aangeeft dat er hier een eettentje staat.
Ik draai de parkeerplaats op en graai van de achterbank de etuis met onze poncho’s.

Met al dat mooie weer van de laatste weken hebben we die daar laten liggen met het zelfde idee dat, je gegarandeerd regen krijgt wanneer je je paraplu thuis laat liggen maar het droog blijft wanneer je hem meeneemt.

Met de poncho’s over ons heen roep ik: ‘Eén, twéé, dríé, en met een spurt overbruggen we de afstand naar de deur van het vreettentje.
‘Nu we hier toch zijn, kunnen we net zo goed hier ontbijten, niet?’
‘Ja, maar wat hebben ze hier, om zo vroeg al aan de frieten te gaan lijkt me ook niks.’
‘Wacht maar even moppie, ik kijk even wat ze hier te nassen hebben.’
Ik trek de menukaart uit de houder, alles in het Frans.
‘Es even kijken, ahá dat woord, petit-déjeuner, ken ik. Dat betekent ontbijt.
O zeg, wel drie mogelijkheden, wat dacht je van een boerenomelet?’
De omeletten zijn heerlijk, goed gevuld met o.a. champignons, en er is ook genoeg brood om niet met honger van tafel te hoeven gaan.
Na het eten, nagenietend met nóg een koffie, zien we de stortbui veranderen in een licht zomerregentje.
We rekenen af en zijn zo prettig verrast door het eindbedrag, dat we een fooi geven die meteen een eind maakt aan alle sprookjes over de Hollandse zuinigheid.

We vertrekken, de regen is inmiddels gestopt en de wolken zijn aan het verdwijnen.
Nog voor de grens tel ik onze laatste frankjes en laat het telwerk van de benzinepomp stoppen op precies het juiste bedrag.
Ja, ik kan het niet helpen er schijnt toch nog iets van een zuinige Hollander in me te schuilen.
Marjanne doet het Hollandse geld weer in onze portemonnees.
‘Albert, we kunnen beter even mijn ouders bellen dat we er aankomen.’
‘Ja schat daar heb je gelijk in, dan kunnen ze wat voor bij de koffie halen, iets van een slagroomtaart of zo.’
‘O nee, jochie wij stoppen wel even in het stadje, dan haal ík wel wat lekkers, iets van een appeltaartje of zo en zeker geen hele slagroomtaart, ik ben juist zo blij dat jij je zwembandje een beetje bent kwijtgeraakt.
Pal over de grens stop ik en stap met wat kwartjes in mijn hand een telefooncel in.
Ik draai ons nummer maar er wordt, ook bij de volgende poging, niet opgenomen.
‘Moppie, je ouwelui zijn de hort op. We zien wel hoe of wat.’

Je kan aan de weg zien dat we weer in Nederland zijn, breed strak en zonder hobbels en kuilen.
Het is niet erg druk maar toch zie ik voor ons de nodige remlichten rood oplichten, auto’s rare slingers maken en weer doorrijden.
We komen in de buurt en zien een moeder-eend die een dozijntje pulletjes de snelweg wil laten oversteken.
Er liggen al een stuk of wat platgereden op de weg en het overige grut weet niet meer wat te doen en rent heen en weer de weg op en weer terug.
Ik stop op de vluchtstrook met mijn rechterwielen in de berm en probeer met armgebaren het verkeer te laten stoppen.
Dat lukt en samen met wat andere lui jaag ik de moeder en de overgebleven pulletjes onder de vangrail door de sloot in.
Wanneer het verkeer weer opgang is gekomen en ik me er achter aangesloten heb, zeg ik: ‘Jammer dat ze niet wat groter waren, met wat hier op de weg ligt kan je, met alle goede wil van de wereld, geen fatsoenlijke maaltijd samenstellen.’

Via de tolbrug komen we op Schouwen-Duiveland en weer in Zierikcitty.
We slaan nog wat stores in en karren dan door naar de Vlakestraat nr. 8, we zijn weer thuis.
Het buurjongetje, dat me ‘s morgens na mijn nachtdienst steeds wakker belde om dat hij een “snoepie” wou en die ik uiteindelijk afpoeierde met “ik heb wel snoepies maar die vreet ik allemaal zelf op”, komt me triomfantelijk mededelen dat de opa en oma die er nu wonen wél snoepies geven.
‘Goed dat ik dat dat weet, ik stuur ze meteen weg!’
Hij kijkt me aan met zijn koppie een beetje scheef, dan komt hij tot de overtuiging dat ik jok en zegt resoluut: ‘Nietes!’
Binnen komt de kat even kijken wie haar domein betreedt maar keert dan, de deserteurs, die haar zomaar in de steek lieten, haar kont toe.

’s Avonds, wanneer we met zijn vieren voor de TV zitten, nestelt zich opeens een luid spinnende kat op mijn schoot.
Nu zijn we pas echt thuis.


Albert.

Dank weer voor je prachtige vertellingen. Ook namens alle andere Zeeuwen!

Mooi verhaal weer. Leuk ook dat jullie in Zierikzee woonden, ik kwam er graag bij mijn oom die de fotozaak en drogisterij had op de hoek Dam/ Poststraat, logeerde er vaak.
Oom was een bekende Zeeuw en fotograaf ook, vooral ook veel foto's van hem van de watersnoodramp:
o.a.
issuu.com/wereldregio/docs/woii_bijlage_2014
en
www.pzc.nl/home/unieke-kleuren...~a18c8111/118116728/
en
issuu.com/wereldregio/docs/woii_bijlage_2014

Overigens
Dat Zeeuws meisje had gewoon een Bluetooth koptelefoon op.

Weer mooi weer om te lezen.

Mijn eerste reis op eigen kiel was met mijn eerste kajuit jachtje.

Ik voer toen op een coaster.
We lagen in Kenitra samen met nog een Hollander en kregen wat tijdschriften van ze cadeau.
In een watersportblad, iets van de Waterkampioen of zo, werd een nieuw zeilbootje besproken, ontworpen en gebouwd dooreen zekere E.G. v.d. Stadt in Zaandam.
Ik had nog nooit van die man gehoord maar de lijnen van dat bootje spraken me zo aan, dat je gerust kunt spreken van liefde op het eerste gezicht.

Weer in Holland charterde ik mijn oudste broer om me met zijn oude kever naar Zaandam te brengen.
Lang verhaal kort, het kwam er op neer dat ik in een middag Fl. 11950,-. armer en een zeiljachtje rijker was.

Het was een Trotter-Pandora, een bootje van 6,65 x 2,10 x 0,90 , besteld zonder er ook maar één meter mee gevaren te hebben, maar ja, wanneer een eenentwintig jarig joch verliefd word heeft hij - volgens mijn oude bootsman - zijn verstand in zijn kloten zitten. Niet dat ik seksuele gevoelens koesterde voor een polyester body, maar de mooie lijnen van dat bootje déden me wel iets.
Na de volgende reis lag er een brief met de verheugende mededeling dat mijn gloednieuwe jachtje klaar was en na betaling van de laatste termijn, afgehaald kon worden.
Van onze 1e machinist had ik een oude 8 pk. Yamaha b.b. motor over genomen .
Dat was nog zo’n geel geval dat je startte op benzine en na een minuutje warmdraaien overschakelde naar petroleum.
Er zaten twee jerrycans bij, een 5 ltr. voor benzine en een twintig liter exemplaar waar met vette letters pietereulie op stond.
Dat laatste was waarschijnlijk oud Texels, want in de rest van het land ben ik dat later nooit tegengekomen.

De maidentrip ging door de Zaanstreek naar het Alkmaardermeer.
Midden op de plas ging de motor op deadslow, gaf ik het roer over aan mijn kleine - 18 jarig - broertje en hees de zeilen.
Lex zette de motor af, ik nam de helmstok tussen mijn knieën en trok de schoten aan.
Voor het eerst voelde ik hoe een écht scherp jachtje reageerde.
Via het Noord-Hollandschkanaal zeilen we naar Purmerend.
Ik ga geen vergelijking trekken met mij eerste sekservaring maar laat ik het zo zeggen, WAUW!

Na een goeie week genoten te hebben van de snelheid en het haast recht tegen de wind in kunnen zeilen gecombineerd met “surplace” rond te kunnen draaien, ging ik met broertje Lex aan tafel zitten voor een ernstig gesprek.

‘Lex, eigenwijs broertje van me, ben jij erg gehecht aan dat tijdelijke baantje van je?’
‘Nou, gehecht wil ik het niet noemen maar het levert wel een aardig zakcentje op, hoezo?’
‘Nou, als jij nu eens, in plaats van dat je iedere morgen in het donker op je brommer naar de boeren gaat om melkmonsters te nemen, met mij mee vaart naar de Oostzee?’
‘Ja, dat is allemaal wel leuk en aardig maar dan verdien ik niks, nop, nada en kan straks een krantenwijkje nemen om een stapcentje te hebben.’
‘Nee, ik zorg ervoor dat jij straks genoeg poen hebt om het voorlopig uit te zingen, nou?’
Lex denkt niet lang na en zegt: ‘Oké, ik neem de zak, kan ik eindelijk weer eens uitslapen.’

Wordt verv.

Albert.

Ha Albert! Wat leuk, een vers verhaal…

Leuk, En met een nieuwe boot. Soms zijn hersens als kloten wel een keer lekker . Als je die guldentjes naar heden omrekent.... Was dat een voor toen een hele emmer met hard werken verdiende goed besteede centjes. Ben benieuwd naar het vervolg.

Ben benieuwd waar dit naar toe gaat..
René