Onderwerp: Albert verhalen.

Veel kleinere naast stuk grotere boot, is dat niet spannend als je een losse sleper tegen komt in het kanaal?

Toen Zeebeest de Elbe opvoer zat ik er volgens de AIS een paar uur en een sluisbeurt achter.
Leuk, dacht ik, treffen we elkaar wel in Brunsbüttel. Maar neen, Zeebeest tufte door, wij bleven een nachtje bij de sluis liggen.
De volgende dag zag ik, dat Zeebeest van de AIS was verdwenen, anders had ik wel een sleepje aangeboden.
De week erna maakten we een klein rondje Denemarken, maar Zeebeest bleef zoek.
Op de terugweg wilden we een hapje eten bij een geweldig goed Italiaans restaurant, dus ...

Waterblok schreef : Spannend? Ja! Maar met genoeg buitenformaat fenders en trossen, ging het beter dan ik verwacht had. Wij lagen aan de SB kant van dat jacht, dat ver voor en achter ons uitstak, zodat hij als golfbreker fungeerde en bovendien minderde hij vaart bij grotere hekgolven.

We liggen nog niet goed en wel vast, of Marjanne wil douchen, omkleden en de wal op.
‘Wat nu moppie, krijg je zeemansneigingen en wil je stappen? Je bent veel te vroeg, de Hafen Kneipe is nog lang niet open en de mannen van plezier liggen nog uit te rusten van de vermoeienissen van afgelopen nacht.’
‘Nee jochie, dat komt vanavond pas maar nu, wil je straks nog wat te eten krijgen, moeten we eerst wat stores inslaan.’
‘Zie je wel, je slaat al zeemanstaal uit dat komt van die lange reizen, maar goed ik ga wel mee want ik weet niet of je niet toch stiekem een dikke Beierse boer aan de haak slaat.’
Een por in mijn zij laat me weten dat ik niet te ver moet gaan.
‘Uch, oké schat, douchen zei je?’

We hebben weer contact met Ferry, die ondertussen Kopenhagen onveilig maakt. Hij heeft op internet uitgezocht waar we een nieuw koelwaterpompje kunnen bestellen. Een firma in Bremen heeft het en tegen een redelijke prijs. Ik geef het adres van de haven aan Ferry door en omdat ik niet zo’n ster ben op het internetgebeuren, besteld hij het en schiet de aankoopsom ook voor. Het is vrijdag en omdat het weekend er tussen zit kan ik het pakket dinsdag verwachten. Zaterdagmiddag staat de havenmeester van dienst voor de boot en overhandigt me, met een lach op zijn gezicht als Santa Klaus zelf, een pakket. Er in zit, behalve een hele dikke catalogus, ook een doosje met een zelfde koelwaterpompje als de oude (made in Italy) compleet met pakking en impeller.
Het oude pompje is er snel af en met wat gas-tape zet ik de oude slangtules over op de nieuwe. Op het hele nog te doen lijst maakt het niet veel uit, maar ik heb toch het prettige gevoel dat er eindelijk iets “opbouwends” wordt verricht.

Ferry, die samen met een boot van vrienden opvaart, zegt: ‘Blijf daar maar rustig liggen, wij komen langzaam jullie kant op en dan kijk ik er wel even naar.’
Er valt een zware last van me af en voor het eerst, in bijna twee weken, heb ik weer een beetje het gevoel dat ik op vakantie ben.
Marjanne en ik winkelen wat en bekijken ook het oude centrum, nu echt ontspannen.

Er staat opeens een bekend gezicht voor de boot het is La Maarvare ofwel Arjaan. Hij is met een ploegje naar de Oostzee geweest en de heren willen naar de Italiaan, dus heeft hij niet veel tijd. Toch is het prettig om even bij te praten met iemand die ik, behalve op het forum, van tijd tot tijd weer ergens op het water tegenkom.


Wordt verv.

Ferry laat weten dat ze vanmiddag in Rendsburg kunnen zijn, dus ga ik bij Frau Hafenmeister twee ligplaatsen bespreken. Voor Ferry een klein stukje verderop aan onze steiger en voor zijn vrienden is er nog een stekkie aan een andere steiger.
Al met al wordt er een dag of wat, onderbroken door stores inslaan en BBQen, druk gesleuteld. De dynamo brengen we, op de fiets, naar een bedrijfje dat in dat soort toestanden gespecialiseerd is, de eigenaar is een grove grootbek die het, in de nazitijd, ver geschopt zou hebben. De volgende ochtend kunnen we een nieuwe dynamo ophalen.

Ook de startmotor wordt eruit gehaald en de bendix wordt langzaam maar zeker weer gangbaar gemaakt. Met de hoeveelheid zout, die er in zit en er uit geklopt wordt, kan je een paar zoutvaatjes vullen. De verschillende elektrieke touwtjes worden deels vervangen en van nieuwe oogjes voorzien. Niet dat ik hier van enig nut ben, want Ferry en de vriend - die zich in het zelfde technische jargon weet te uiten - zijn druk in de weer met doormeten; los en vast schroeven van alle eventueel door zout aangetaste onderdelen etc. Het rare is dat ze, zo te zien en te horen, er nog plezier in hebben ook. Ondertussen is de motor alweer gestart, gestopt, gestart en gestopt. De bendix doet het als vanouds maar toch kan ik hem, volgens Ferry, terug in Holland beter even wegbrengen en laten reviseren.
De nieuwe dynamo wordt opgehaald en gemonteerd. Hiephoi! We kunnen weer varen.

Nu moet ik Marjanne, heel voorzichtig, op de hoogte brengen van mijn gevoelens betreffende de machinekamer waardoor ik niet verder naar de Oostzee wil maar langzaamaan terug naar Holland wil kachelen.
‘Ja maar Ferry heeft alles toch gerepareerd. Dan kunnen we toch gewoon weer verder gaan?’
‘Ja maar hij heeft ook gezegd dat we de startmotor moeten laten reviseren en daar wil ik niet te lang mee wachten. We kunnen gewoon kalmpjes via de eilanden, waar jij zo gek op bent, afzakken naar Holland. Oké?’
Met een zucht zegt ze: ‘Oké.’

The end.

Nu heb ik Ferry moeten beloven dat ik hem, hier op het forum, niet al te veel zal ophemelen, dus zal ik die grote bos veren die ik al klaar had liggen om in zijn toges te steken nog even bewaren voor lui die minder bescheiden zijn.

Albert.

Mooi verhaal weer.. en Ferry moet je te vriend houden

Eind goed al goed

Ferrygood

Warme douche doet die jongen te kort....

Dit is mischien meer passend:

Kock1964 schreef :
Helemaal niet, denk dat Mevr Zeebeest aardig ontevreden is, Denemarken niet gezien.

Jutter schreef :
Gewoon een keer extra shoppen en een tas ‘ertegenaan gooien’.
René

Dank je voor het vervolgverhaal.
Er is weinig prettiger dan andermans ellende, vooral als het pakkend beschreven wordt

Voor de afwisseling maar weer eens een ouwetje van stal gehaald.



Wrijfhouten.


We liggen met onze coaster in Brunsbüttel te wachten tot de zware winterstorm voorbij is en we via de Elbe naar zee kunnen kachelen.
De kade ligt al vol met Hollandse, Duitse en Deense coasters, dus alles wat nu nog van af de Oostzee deze kant op komt en liever niet naar buiten gaat, moet bij een ander langszij. Ook wij krijgen buren in de vorm van een Kumo - Kustenmotorschiffe -.
Ik wijs broeder Heinrich er opdat twee wrijfhouten een beetje karig is en na enig aandringen, hangen ze er zes bij.
Helaas gaan der Hanz, Heinrich Dieter usw. ’s avonds stappen en komen midden in de nacht stom lazerus weer terug.
Ze staan op ons achterdek, pal voor mijn hut, zo luid te brallen en te lachen dat ik, zelfs met het kussen over mijn kop, met geen mogelijkheid meer in slaap val. Ik trek een broek en een trui aan, ga aan dek en overtuig de heren van het feit dat de kapitein zijn jachtgeweer aan het laden is en ze dus, voor hun eigen veiligheid, beter kunnen aftaaien.
s’ Morgensvroeg komt de scheepshandelaar met de verse stores en terwijl wij de handel doormannen, maakt de Kumo “voor en achter” en stoomt langzaam richting sluis.
Opeens staat de Duitse stuurman druk te gebaren, te vloeken en te wijzen. Onze ouwe die, al slurpend van zijn eerste bak koffie, op het achterdek verschijnt, zegt: ‘Wat is er met die mof aan de hand?’
‘O, die is er net achter gekomen dat ik vannacht zijn wrijfhouten wat beter heb vastgeknoopt, dat wil zeggen, ze zitten nu, alle acht, aan ónze verschansing vast.’


Albert.

Goed idee
René

Ze blijven leuk die oude verhalen.
Groeten, Peper

Nog een ouwetje.





In Friedrichstad nemen we, in het warme licht van een zwoele zomeravond, plaats op een terras . Wachtende op Herr Ober, vraag ik: ‘Wat wil je drinken moppie?’
‘Ik weet niet, wat neem jij?’
‘Nou, na een wandeling van wel een kwartier, als het niet meer is, ben ik helemaal uitgedroogd, dus een halve liter bier zou niet gek zijn.’
Marjanne, als een ervaren hardloopster die lacht om afstanden van minder dan een kilometer of tien, is meer uit op iets lekkers dan op “bluswater”, dus trekt ze de kaart naar zich toe en begint te lezen.
Van de meeste drankjes begrijpt ze de benaming wel maar er zijn er een paar die haar vrouwelijke nieuwsgierigheid prikkelen.
‘Albert, weet jij wat een Tote Tante is?’
Ik denk even na en zeg, met een bloedernstig smoelwerk: ‘Jazeker schat, dat is een vrouwelijk familielid waar geen sprankje leven meer inzit en waar je, als er niets te erven valt, ook geen ene moer aan hebt .’
‘Ja, dat kan ik zelf ook wel bedenken, maar even serieus, Tote Tante, wat is dat?’
Wijzend op de ober, die komt aangeschreden om te vragen wat de Herzhaften wünschen, zeg ik: ‘Vraag dat maar aan die keizerspinguïn.’
Na enige uitleg over de Tote Tante verdwijnt de ober om na een tijdje terug te komen met een grote kan bier en een groot glas hete chocolademelk met; bruine suiker, Jamaica rum en veel slagroom.

Een jaar of wat later, op de thuisreis van af de Oostzee, waren we door het Ems Jadekanaal en leggen ’s avonds aan voor een sluisje ergens in de wildernis.
Na het eten en de afwas, wil Marjanne wandelen.
‘Wandelen? Hier, waar niets maar dan ook niets te beleven valt? Hooguit een stel gillende wilden die je in de kookpot willen stoppen maar voor de rest...’
Ze laat me niet uitspreken: ‘Kom op, je groeit nog dicht met al dat aanboord zitten zonder enige beweging.’
‘Zonder enige beweging? Daar hoorde ik je vannacht toch echt niet over kla... au, hou die scherpe ellebogen even in bedwang, wil je?
Natuurlijk sjok ik even later gedwee, over een stoffig landweggetje, achter mijn geliefde aan.

Hee, wat is dat? Voorbij een bocht schemert iets van een kroegje tussen de bomen. Noch voor Marjanne doorheeft wat er gebeurt, loop ik haar met grote stappen voorbij en plof neer op een “twee tafeltjes, vier stoeltjes terras” onder een paar mooie bloeiende kastanje bomen, voor een boeren kroegje. Marjanne komt, hoewel een beetje boos, op het stoeltje tegenover mij zitten.
Na een paar minuten komt de kastelein - dikke buik en een niet al te schoon voorschoot - de bestelling opnemen.
Ik bestel, gewoon zo als het hoort, een grote pils. Marjanne bestelt ‘Ein tote tante.’
Ik zie aan het vertrekken van zijn gezicht dat de man denkt dat hij in de maling wordt genomen. Vlug, voordat ik geen bier van hem krijg, leg ik uit wat een Tote Tante is. Hij schud zijn hoofd en verdwijnt uit het zicht. Wanneer hij eindelijk weer verschijnt, heeft hij op zijn dienblad twee grote stenen liter pullen staan. Een met bier en een met Tote Tante. Hij legt nog even uit dat hij geen bruine suiker of slagroom in huis heeft maar hoopt dat het toch zal smaken.
Terwijl ik vakkundig een lange teug voortreffelijk bier naar binnen laat glijden, neemt Marjanne een voorzichtig slokje van haar halve liter chocolademelk. vlug zet ze de pul weer neer, trek mijn pul bier uit mijn handen en neemt een grote slok.
‘Mankeert er iets aan Tante, schat?’
‘Proef zelf maar,’ hijgt ze.
Na een zeer voorzichtig slokje, moet ik toegeven dat dit mengsel niet iets is dat valt onder de noemer “vrouwendrankje”.
‘Halleluja! Volgens mij heeft hij zichzelf een geintje belooft en een halve liter chocola gemixt met een halve liter bruine rum!’
Mijn bier krijg ik niet meer terug, dus ontferm ik me maar over een dode boeren tante. Wanneer Marjanne naar binnen stapt om af te rekenen, voel ik hem al behoorlijk zitten. Al steun zoekend tegen de deurpost kijk ik naar binnen.

Het gezicht van de kastelein is goud waard wanneer, een totaal nuchtere Marjanne de twee lege pullen op de tap zet vraagt wat hij van haar krijgt, afrekent en kaarsrecht naar buiten loopt.


Albert

Prachtig. Genieten.

Herkenning! Ze waren de schaatsbaan nog aan het dweilen dus in plaats van achteraf een chocomel met jaegermeister te nemen, deed ik het vooraf. De jongeman die op dit tijdstip dienst deed vulde tot mijn verbouwereerdheid de mok 50/50 af. Er was die avond een belangrijke voetbalwedstrijd of zo, dus ik had de baan praktisch voor me alleen. Op mijn nieuwe klappers bleek ik als een vliegtuig op één been van links naar rechts te kunnen glijden - en terug. Nooit meer heb ik zoveel voortgang geboekt als die avond!

Altijd weer prachtig!

Joop66 schreef :
Ech wel!



Gepost met de officiële Zeilersforum-app

‘Sterke’ verhalen weer

Het is pas elf uur en ik heb nu al dorst!
Groeten, Peper.

Heel leuk, Albert.

Doet me spontaan denken aan die keer dat ik op een zondag als jongen van 14 bij een schoolvriend was. Zijn zus en enkele vriendinnen waren er ook.
Ik was al van een leeftijd dat ik een van die vriendinnen wel erg leuk vond. En nog van de leeftijd dat ik dat niet durfde te uiten. De moeder van die vriend had overigens wel door hoe ik er bij zat.
Wij zaten in een voorkamer met een paar jongens, zij in de keuken.
Op een gegeven moment komen ze vragen of we iets willen drinken. Ik vroeg een glas melk.

Die meiden komen met een glas melk aanzetten en sinas of cola voor de andere jongens. Ietwat giechelend komen ze binnen en gaan weer weg.
De melk was gul voorzien van peper en nootmuskaat.
Een tijdje later komen ze even kijken hoe het bij ons gaat.
Glas tot de bodem leeg.
Ze snappen er niks van als ze informeren hoe het smaakte. Heerlijk fris uiteraard. In die tijd werd je met melk nog meer mans.
Nooit gehoord overigens dat een kamerplant niet tegen die cocktail kon...

Tote tante
Ik zie Marjanne zo strak naar buiten lopen

Destijds zat ik bij de Oosterschelde werken en voer rond op een ankerbehandelingvaartuig. Een langere periode vrij kon ik alleen krijgen tijdens de Bouwvak en dát was eigenlijk een beetje te krap voor een rondje GB of een retourtje Oostzee, althans niet zonder er een haastkarwei van te makken.

We woonden toen in Zierikzee, iets wat voor ons Noord-Hollanders gold als al met één voet in België staan.
We waren dan ook al een keer of wat naar de “Vogeltjes markt" in Antwerpen geweest en ook “Het Steen” aan de Schelde, hadden we met een bezoek vereerd.
‘Martje lief, als we nu eens met de kano’s naar de Ardennen gaan en gezellig wat riviertjes afzakken, volgens het kanohandboek zijn daar leuke meerdaagse tochtjes te maken met niet al te linke stroomversnellingen en zat gelegenheid om ergens op de oever je tentje op te zetten.’
Marjanne, altijd in voor wat nieuws, ziet het wel zitten, dus worden de twee combi’s - een mix tussen vlak én wildwaterkano’s - op het autodak geladen.
Slaapzakken en andere spullen die droog moeten blijven gaan in waterdichte tonnetjes.
Een één pits campinggasstelletje, een vijf liter opvouwwatertankje en nog wat andere “onmisbare” toestanden gaan in de kofferbak.
Uitgewuifd door mijn schoonouders - die voor de kat ende plantjes zullen zorgen en met onze fietsen heel het eiland gaan verkennen en dit als een prachtig én goedkoop vakantie adres zien - rijden we richting België.

Nog voor de grens trekt de lucht dicht en begint het te regenen.
‘Niets aan de hand moppie, da’s alleen maar een buitje tegen het stof, tegen de tijd dat we in de Ardennen zitten is alles al weer opgedroogd.’
Ik heb blijkbaar toch een pietsie voor mijn beurt gesproken want wanneer we in de stromende regen ons sheltertje opzetten is de lucht nog steeds zo donker als wat. Marjanne heeft, zo aan haar gezicht te zien, niet veel trek meer in een kanovakantie en ook ik kijk niet al te vrolijk.
‘Albert, ik ga niet binnen in een klam tentje zitten koken, we gaan uit eten!’
‘Maar natúúrlijk moppie,’ zeg ik op een toon alsof ik nooit wat anders had gedacht.

Omdat het er, volgens de weerberichten, niet naar uitziet dat het op korte termijn droog zal worden, stel ik voor dat we iets verder naar het zonnige zuiden zullen afzakken.
‘Want schat, als de zon niet naar ons komt komen wij wel naar de zon.’
‘Die zin heb je gejat uit de bijbel, iets van Mohammed en de Berg.’
‘Bijna goed moppie, bijna goed.’

Wordt vervolgt.


Albert