Onderwerp: Albert verhalen.

We zijn weer op Spiekeroog geweest, waar ik me heldhaftig heb onttrokken aan "Thee trinken auf Ostfrisische weise".
Een jaartje of wat terug lukte me dat niet en hoewel ik daarvan toen ook op ZF kond heb gedaan, kan ik het niet laten om dit gruwelverhaal nog eens te plaatsen.



We liggen op het Duitse Waddeneiland Spiekeroog.
Marjanne wil naar de Theestube en ik moet mee. Nu ben ík er heilig van overtuigd dat je van thee hoofdluis, zakratten en niet nader te benoemen nare kwaaltjes krijgt, die je alleen door veel koffiedrinken kan overwinnen. Helaas Marjanne is niet te vermurwen, ik moet niet alleen méé, ik moet ook aan de théé, bah! Nu is het dorp vlak bij de haven dus wat lopen betreft valt het wel mee. Even later zitten we onder een mooie oude lindeboom op een knus terrasje.
‘Zeg Martje, moet je zien wat die vent krijgt, koffie! Hoera, ik ben gered, ze hebben hier ook koffie!’
Marjanne kijkt me even vernietigend aan. ‘Je bent de hele reis al zoveel mogelijk aan boord gebleven en je hebt je onttrokken aan alle dingen die ík leuk vind, nu gaan we gewoon gezellig met z’n tweetjes, op Oost Friese wijze, thee drinken en daarmee uit!’
‘Ja schat, héél gezellig, ik verheug me er echt op.’
Bij mijzelf denk ik: ‘Mijn Duits is stukken beter dan dat van haar dus ben ik degene die bestelt, dat geeft mij de kans om voor mij zelf koffie te bestellen. Daar is de bediening ‘Guten tag, was wünschen die Herschaften?’
Ik haal diep adem, om in een mooie lange volzin zowel thee als koffie te bestellen maar Marjanne, die me al doorhad nog voor ik er zelfs maar aan dacht, is al druk aan het overleggen met de serveerster. Zij in half Duits, half Hollands en de serveerster half in het Duits en half in het Ostfries. Die twee begrijpen elkaar perfect en wanneer ik voorzichtig probeer een koffie te bestellen, kijken twee vrouwen me aan met een blik van, ‘Waar bemoei jij je in Godsnaam mee?’
De bestelling houdt in; Een pot thee op een theelichtje, suiker, kandij, een kannetje room, glaasjes theelikeur en een schaaltje koekjes.

Wanneer ze eindelijk uit geouweneeld zijn denk ik nog iets van mijn manlijke waardigheid te redden door resoluut een wafel met warme kersen en slagroom te bestellen. De serveerster kijkt even vragend naar Marjanne. Die haalt bijna onmerkbaar haar schouders op en knikt genadig. Weg is mijn zelfrespect, ik mag lijden dat ze morgen zeeziek wordt!

Albert.

Ach Thee... Pee en Rinus besteden er al eens 7 seconden aan.
De eerste 7 van onderstaande klassieker, althans als je in tijdje in stad hebt gewoond

Maar jij had wel je gezicht op nu.nl van de week,Albert. Dat dan weer wel.


van die garnalenvisser...

Tja hoe dat, door marjanne gemaakte, "zelf"portret van de spiegel van zeebeest is gevallen..

Toen ik het begin las dacht ik;
Albert neemt ipv thee vast een "Pharisäer"

de.m.wikipedia.org/wiki/Pharis%C3%A4er_(Getr%C3%A4nk)


Gepost met de officiële Zeilersforum-app

En je mocht dit wel publiceren?

Aha, een zielsverwant. Althans, qua thee.
De laatste keer dat ik thee dronk stond ik nog onder ouderlijk toezicht. Sindsdien ben ik gelukkig met 5 tot 15 koppen sterke zwarte koffie per dag.
Nee hoor, ik ben echt niet verslaafd. Maar als ik te weinig koffie neem krijg ik ernstige ontwenningsverschijnselen.
Wim.

Het gezegde is niet voor niks:
Zeg nee tegen thee!

Oh lekker! Thee drinken op Spiekeroog. Bijvoorbeeld in Het Withuus of Het Alte Inselhaus.
Net als de Britten weten die Ost-Friezen wat goede thee is, met lekker veel assam.
Beslist een goede keus van je vrouw!

It Paradyske schreef :
Deze reactie laat ik haar, vanzelfsprekend, niet lezen!

Ik vat je wel Appie, zoals bekend bellen mijn kinderen de begrafenisondernemer als ik aan de thee ga.

Heb geen nieuwe verhalen voorhanden, daarom maar een ouwetje.




We liggen in Rotterdam, die ouwe - Arend X - heeft net een vriendinnetje opgedaan, een uit Den haag nog wel.
Zij is een nog geen dertig, hij tweeënvijftig.
Zij spreekt bekakt Hagenees, hij plat Gronings.
Ze wil gelijk meevaren, hij krabt zich nog eens achter zijn oren.
Natuurlijk krijgt ze haar zin, dus komen er wat koffers en tassen aan boord, die ik in het magazijn deponeer.
Hoe deze uit Groningse klei getrokken oude zeeman aan een jong stads mokkeltje komt? Joost mag het weten.

Nu heeft die ouwe net eigenhandig zijn slaaphut opgeknapt dus die stinkt nog behoorlijk naar peut en lak, een goed recept voor een zere strot en koppijn.
Zelf heeft hij daar geen last van want hij slaapt tijdelijk op de bank in zijn salon maar om daar nu met zijn tweetjes op te kruipen ziet hij niet zitten, dus verhuist hij alle slaapspullen naar beneden en neemt de eigenaars hut in beslag.
Hoewel die hut een eigen trap vanuit de salon heeft en vanuit de verblijven van het gewone volk niet toegankelijk is, grenst hij direct aan mijn hut.

We vertrekken die middag nog naar Stavanger.
De hele reis hebben we een beste poep wind schuin op de kont, dus liggen we behoorlijk te kurkentrekken.
Iets wat het Haagse mokkel niet best bekomt en haar dwingt om in een omgekeerde toiletteer houding de nodige tijd in de badkamer door te brengen.
Maar eindelijk arriveren we in Stavanger en is de zeeziekte op slag verdwenen.
Wel, tot groot genoegen van de kok, heeft ze nu honger als een wolf.

‘s Avonds laat, wanneer zelfs de hulpmotoren zwijgen, is het doodstil in het schip.
Ik lig onder mijn kooilampje nog even een stukje te lezen en denk er net over om te gaan pitten, wanneer ik voetstappen op de trap van de eigenaars hut hoor.
Even later hoor ik ze, zo duidelijk alsof het tussenschot van krantenpapier is, zoenen en hete dingen fluisteren.
Ik kan het hele gebeuren duidelijk volgen en wanneer ze in de kooi ploffen is dat Haagse mokkel geen twee centimeter van mij verwijderd.
Dan begint de lattenbodem van hun kooi ritmisch te kraken, steeds sneller!
Het mokkel kan zich niet meer inhouden en roept steeds sneller en steeds hoger: ‘Oh Arend, oh Arend, oh Arend, oh Aááááárend!’
Hij bromt: ‘Bist kloar wicht, waas’t laekker?’


Albert

Hij is weer mooi!

Ze blijven mooi Albert!

En òf het lekker was, dit verhaal

Gepost met de officiële Zeilersforum-app

Een hoge leeftijd kan veel verpesten... maar niet de hoeveelheid leuke gebeurtenissen!
Groeten, Peper

Toch goed opgevoed die Arend. Netjes vragen of alles naar wens was

Pech onderweg.



Verdiept in ZF perikelen verschijnt er een mok koffie tussen mij en het pc scherm en om mijn aandacht nog meer zich toe te trekken, zegt Marjanne: ‘Schat, waar zullen we dit jaar heen? Je hebt het al die tijd uitgesteld, maar ik wil nu wel eens weten waar ik aan toe ben, dus?’
Ik, beseffend dat ik er nu niet onderuit kom, draai mijn bureaustoel naar haar toe.
‘Ja moppie, ik weet het, ík wil weer naar Schotland en jij wil weer naar de Oostzee. Voor beiden zijn er pro’s en contra’s. Op de Oostzee kom je wat mij betreft te dicht in de buurt van die machtsgeile Putin, zou hij trouwens weten dat de uitspraak van zijn naam bijna gelijk is aan het Spaanse puta, dat hoer betekent? Moet hem toch eens een mailtje sturen. Wanneer Puta besluit dat hij ook de baas is over de Oostzee en aanliggende landen kan het er daar wel eens heet aan toegaan en daar wil je niet graag met je jachie tussen zitten. Onze buren aan de overkant van de haringvijver daarentegen, zijn veel te beleefd om zomaar op je te gaan schieten máár zijn de laatste tijd verrekte moeilijk, zeg maar lichtelijk paranoïde, wanneer je ze wilt vereren met een bezoekje op eigen kiel. Ze zijn een soortement “papierkrieg” begonnen en leggen je zoveel voorwaarden op dat het daar “vrij en blij ronddartelen” met je bootje een stuk moeilijker en dus minder aantrekkelijk is geworden. Zeg jij het maar.’
Marjanne, die nog steeds vertrouwen heeft in de mensheid en denkt dat het met het schieten op jachies wel mee zal vallen en zegt: ‘Laten we toch maar naar de Oostzee gaan.’
‘Oké dan maar, omdat ik die hoer in Moskou niet verder vertrouw dan ik pissen kan, gaan we hooguit naar Denemarken.’
‘Lieverd, een beetje minder grof mag ook wel.’
‘Ja baas, komt voor elkaar baas.’

Omdat wij, als pensionado’s, geen werkgever zenuwachtig kunnen maken door te lang weg te blijven, kachelen we op ons gemak door Friesland.
Ieder dag heeft Marjanne iets “nodig” uit een of ander supermarkt ofzo, dus maken we weinig vaaruren.
Niet dat ik daar mee zit want omdat ik, als boordwacht zijnde, helaas niet mee kan gaan winkelen, heb ik alle tijd om, zittend in het zonnetje, mijn e-book en de omgeving te bestuderen.
In Dokkum kom ik er niet onderuit maar dat wordt weer een beetje goed gemaakt door een lunch in een of ander eettentje in het centrum.

Langzaam maar zeker komen we, via een overnachting op een meerboei op het Lauwersmeer, door de Robbengatsluis op het zoute water.

Wordt vervolgt.

Ha, hij is er weer! Ben benieuwd naar je avonturen dit jaar ! Maar de titel belooft niet veel goeds...

Wij zijn voor het eerst in Denemarken en zuidoost Zweden geweest (met de auto, kamperen), dat nodigt wel uit tot een bezoek over het water zeg, prachtig...

Oei, een cliffhanger.
Ik voel onheil aankomen...

Gelukkig er is weer een nieuw verhaal!!
Veel leuker dan die oeverloze discussies...

Puta.... IN het Frans ben je al veel eerder. Zelfs de spelling klopt al.

Ik ben benieuwd naar de avonturen met Russische onderzeeërs.

Vol verwachting klopt ons hart.
Groeten, Peper

Dit wordt toch niet een anker episode waarbij de spijker achter een gasleiding willekeurig ergens op de Oostzee blijft haken… en dan met ongepast grof geweld toch gelukkig weer aan dek komt, met een fantastisch bubbelbad in de vrije natuur…?

Het is nog vroeg genoeg om met daglicht Borkum aan te kunnen lopen maar omdat we er geen trek in hebben om bij vallend water over het Groninger Wad te gaan, pakken we de route buitenom. De kortste weg naar de Eems gaat via het met midden-vaarwaterboeien betonde Huibertgat. Opeens zie ik, daar waar het Huibertgat overgaat in de Eems, wild wit water. Het echolood geeft aan dat we zowat aan de grond zitten. Zo te zien heb ik geen tijd en ruimte om rond te gaan, dus sla ik vol achteruit. Sturend met de boegschroef deinzen we naar dieper water. Dat wordt ouderwets, op tast en naar het zeetje kijkend, dieper water vinden, terwijl Marjanne het echolood in de gaten houdt. Er liggen geen boeien maar door parallel met de Eems stroom opwaarts te kachelen, komen we bij een stuk waar geen branding staat en probeer ik - Dead Slow- om de laatste driehonderd meter naar de vaargeul van de Eems over te steken. Op een gegeven moment praait Marjanne iets van minder dan zestig centimeter onder de kiel maar dan neemt de diepte snel toe, gaat de regelateur op standje “waterskiën” en zitten we in de vaargeul.

- Na de reis, weer in Holland, zie ik een E-mail van ZF de Kreupel waarin wordt aangegeven dat het Huibertgat niet meer veilig te bevaren is. Waren we één dag later vertrokken, had ik dit gelezen en was via de langere weg over de Eems gegaan. -

Op Borkum meren we af aan het grote ponton in de Burkana haven. De havenmeester, een dame, verwijst ons naar het volgende ponton want hier komen straks de werkvaartuigen en personeelsboten van het windmolenpark te liggen. We verhalen en maken vast met hulp van de bemanning van twee Duitse
Motorjachten. Aan de wal gaan is, omdat we niet bij een trappetje liggen, niet erg makkelijk maar vanaf het dak van de stuurhut spring ik op het ponton zonder op mijn plaat te gaan, althans… de eerste keer. Wanneer ik terug kom, na het betalen van havengeld, staan er twee vuilniszakje te wachten en wil Marjanne die net gaan wegbrengen. Heer als ik ben, zeg ik: ‘Nee dat doe ik wel, het is nogal rottig afstappen.’
‘Oké, dan begin ik alvast aan het eten.’
‘Mooi, ik heb honger niet te kort en trek alvast maar een fles wijn open.’
Ik klim op het stuurhuis, gooi de twee zakjes op het roestige ponton spring er achteraan en ga grandioos op mijn plaat. Strompelend bereik ik de vuilcontainer.
Terug aan boord blijken beide knieën stuk, mijn handpalmen lichtelijk ontvelt en net boven mijn rechteroog begint er een bult te groeien.

Marjanne wil me meteen naar de eerste hulp of zo sturen maar ik, als stoere zeeman, wil daar niets van weten.
‘Nee zeg, een pleister kan ik zelf wel plakken, kijk, het bloedt al niet meer.’

De volgende dag varen we onder Borkum en Juist langs naar Nordernye. Het is een rustig tochtje met heel veel zeehonden die op de banken liggen te zonnen. Na alle toestanden van gister is dit net een toeristisch uitje, met koffie en cake, georganiseerd door het buurtcomité. Kortom, we genieten. Alleen doet mijn ene poot nog behoorlijk zeer en ziet een beetje rood.