Onderwerp: Albert verhalen.

Mooi begin van het weekend, een koud biertje en weer een prachtig verhaal van Albert.
Schitterende schrijfstijl zoals gewoonlijk

Pracht van een verhaal weer! Je ziet het als een film voor je

Aha, eindelijk, het magnum opus!

Albert 45 schreef :
JOH! <3

Prachtige verhalen.
René

Nog een tussendoortje.



We komen vanuit de Wilhelminasluis de Voorzaan opgekacheld en zien daar een hele vloot oude sleepboten en opduwertjes liggen.
‘Kijk Martje, de Vereniging Tot Behoud Van Oudroest houdt hier ledenvergadering.’
Marjanne, die me wel beter kent, zegt alleen maar: ‘Zullen we dan maar aanleggen?’
‘Ja natuurlijk, wat dacht jij dan?’

Even later wandelen we langs al dat moois, bewonderen het uiterlijk en genieten van het geluid van oude langzaamlopers.
Wanneer ik hier een paar gerichte vragen stel en het duidelijk is dat ik er wat meer van weet dan de eerste de beste passant, kom ik er niet onderuit om af te dalen in de desbetreffende vetput.
Niet dat het, behalve daar waar het nodig is, een vette bende is.
Integendeel, alles is brandschoon en ook het koperwerk is fanatiek gepoetst.
In deze boot staat een Brons 6 ED direct omkeerbaar, van 360 PK, voor mij een oude bekende, heb er zelfs samen met de vetpriesters heel wat uurtjes aan gesleuteld.
Ik hoef maar even te laten vallen dat ik gek ben op het geluid van oude motoren, of ik hoor het vertrouwde sissen van perslucht die de zuigers in beweging zet, gevolgd door de rustige cadans van de langzaam lopende motor.

Het wordt tijd om Marjanne weer op te zoeken.
Zij stapt ook hier en daar aan boord maar kijkt liever in de stuurhut en de woning, dan in de machinekamer.
We halen een patatje - ofwel frieten voor hen van onder de rivieren - en schuifelen, al etend, verder langs de kade.
Een grote moderne duwboot met twee motoren en een stuurhut die langzaam omhoog gaat, maakt los en gaat midden op de Voorzaan liggen drijven.
Opeens is er bedrijvigheid op meer dan de helft van de slepers en opduwertjes.
Even lijkt het een warboel te worden maar dan ontvouwt zichhet volgende tafereel; een sleeptros, van een meter of zestig, zit aan een kant vast op de duwboot, met aan het andere eind een hele vloot slepers en opduwers.
Langzaam zet het spul zich in beweging en trek de tros strak.
De duwboot draait deadslow vooruit en wordt meegenomen door het grut.
Het grut zet er een tandje bij zodat de duwboot serieus meegenomen wordt maar deze heeft nog geen fractie laten zien van wat hij in huis heeft.
Er komt wat meer schroefwater onder zijn kont vandaan en weer ligt het spul pas op de plaats te maken.
Er steken nog wat oude boten van wal en maken vast op de vloot.
Nu moeten ze het toch kunnen winnen van één enkele duwboot!
De duwboot gaat er nu serieus op in en braakt een paar flinke rookwolken uit zijn schoorstenen.
Van al dat geweld aan twee kanten van de sleeptros wordt een aardig stukje Voorzaan tot karnemelk geklopt.
Een mooie grote “kapiteinssloep”, wit overnaads met een blank gelakt mahonie dolboord plus potdeksel én een mooie mahonie spiegel in wijnglasvorm, besluit dat hij makkelijk, zowel achter de duwboot als achter de vloot grut langs kan.
De sleeptros, die als een gespannensnaar iets van anderhalve meter bovenwater staat, ziet hij niet.
De sloepscommandant laat zien dat hij misschien wel de centen voor een mooie sloep heeft, maar dat aan zijn nautisch inzicht nog wat bij te spijkeren valt.
Met een beste dot gas schiet hij op de brede witte baan kielzog af.
Vanaf de vloot wordt er geroepen van, ‘Stop man! Bukken, gek!’
Zijn passagiers zit gelukkig al op de luxe kussens maar de schipper heeft pas op het laatste moment dat, wil hij niet onthoofd worden, hij beter kan bukken.
Jammer genoeg is zijn mooie gebogen vlaggenstok, met grote tot in het water hangende driekleur, niet zo slim en breekt net boven het achterdek af.
Hij komt niet meer terug om “Neerlands Glorie” op te pikken.

Later zien we een mooi klein opduwertje rondvaren met aan zijn mastje, boven een zwarte kringen blazend schoorsteentje, een Zeiknatte Nederlandse vlag van een formaat waarmee je zeilen kan.

En já, de duwboot won.


Albert.

Albert, graag nog wat meer van die tussendoortjes.

Ja, Albert
Ik moet nu toch aansterken en dat vaak het best met tussendoortjes!
Groeten, Peper.

Voor Peper, zodat hij weer snel wat aansterkt.




We komen bij een klein sluisje, Sleuse Lintig, ook met hefdeuren.
De sluismeester maakt ons attent op de maximaal toegestane snelheid van 6 km.
Ik leg hem uit dat we hooguit één km per pk. kunnen lopen dus iets van 4 km’.
Bij het rustig uitvaren van de kolk staat hij ons wantrouwig na te kijken.
Pas na de eerste bocht draai ik het gashandel weer zover open totdat we een knoop of vijf lopen.

We meren af in Bederkesa voor verse stores, waarna we toch maar verder kachelen want het meertje, dat ze hier zelfs de titel “See” geven, is dankzij een laag vast bruggetje, alleen toegankelijk voor kleine open bootjes en waarschijnlijk veel te ondiep voor ons.
Het stadje zelf voert de pretentieuze naam Kurort Bad Bederkesa en is zo stijf als de boord van een dominee.
Weer aan boord zegt Lex, met een gezicht alsof hij moet kotsen: ‘Wat een achenebbisj zooitje, hier ga ik met geld tóe nog niet stappen!’
Hij heeft gelijk want ook het vrouwelijk schoon is hier, wat ons betreft, ver over de houdbaarheidsdatum.
De omgeving is wél mooi, dus varen we nog een paar kilometer verder en zoeken een rustig oevertje waar we afmeren, met het anker en een klapdreg in de oever gestampt als bolders.
Vrij dichtbij zwemt, zonder ons ook maar een blik waardig te gunnen, een hert over.

We slapen uit tot een uur of acht en overleggen of we eerst gaan zwemmen of eerst ontbijten.
‘Grote broer, volgens mij is het water niet alleen nat maar ook vrij koud, bovendien ziet het er een tikkie goor uit, dus ik stem vóór ontbijt en tégen zwemmen.’
‘Dat kleurtje zegt alleen maar dat het hier veenbodem is en niets over vies of schoonwater maar oké, kleine viespeuk, als er aan het eind van het kanaal geen douches zijn, pleur ik je, eigenhandig zonder enig pardon, in de majem.’
Na een calorierijk ontbijt, dat ons zeker tot pikheet - tien uur koffiepauze - op de been moet houden, is het voor en achter.
Met pikheet smeert Lex wat plakken ontbijtkoek met dik boter.
Eigenlijk breken we daarmee de noodvoorraad aan maar ja, het ontbijt is alweer een paar uur geleden en een gezonde trek kan je, met een béétje goede wil, toch echt wel als “noodgeval” typeren.

We zitten half bloot in de kuip en de zon brandt heet op onze, nog witte, body’s.
We zweten als otters nu we het beetje wind dat er is doodvaren maar we zoeken geen van beiden de schaduw van de kajuit op.
Recht vooruit zien we een hoge zeedijk maar geen sluis.
Pas als we vlak bij de dijk zijn zien we het kanaaltje een haakse bocht naar bakboord maken, zodat we opeens parallel met de dijk varen.
Na een kilometer of drie komt er een sluisje in zicht.
Het is een raar geval, want de sluiskolk ligt voor de helft in een halfronde tunnel onder de zeedijk.
Volgens de lichten wordt er niet geschut, dus leggen we aan tegen een lang vlot dat geen kikkers of bolders heeft maar ringen.
Het vlot ligt meer dan een meter van de hoge oever, dus kunnen we niet op de kant komen.
We stappen af, halen de trosjes door de ringen en knopen ze, zonder zelf aan boord te gaan, vast op onze kikkers.
Há, dit is mijn kans.
‘Lexie, aardig broertje van me, ken je het gezegde “een man een man, een woord een woord!”?’
‘Uh, ja?’ zegt hij aarzelend met een ondertoon van puur wantrouwen.
‘Mooi dan ga ik me nu aan mijn woord houden!’
Voor hij me doorheeft, slinger ik hem van het vlot af.
Proestend komt hij boven en begint tegen me uit te varen dat het niet mooi meer is.
‘... en je bent ook een gore achterbakse hufter en bovendien een vuile leugenaar, want had je gezegd dat je dat zou doen als er geen douches waren!’
Ik kijk om me heen en zeg: ‘En welke douches denk jij hier te kunnen gebruiken?’
Lex, die intussen al wat “door” is, zwemt al sputterend langs de boot.
Ik klim aan boord, haal zeep en handdoeken en omdat er hier geen hond te bekennen is, trek ik mijn shorts en pendek uit en duik in het veenwater.
Het is wel koud maar niet zo erg dat ik er gelijk weer uit wil.
Even later zitten we gebroederlijk naast elkaar op het vlot en gebruiken om de beurt het harde stuk Sunlightzeep.
Lex neemt een duik en laat, als een menselijke torpedo, een spoor van belletjes na.
Ook ik imiteer een sigaar uit de doos waaruit Kapitän Prien, in het begin van WWII, o.a. in Scapa Flow, zo gul presenteerde.

Aan het eind van de middag verschijnt er een vent met een pet zo groot en vlak als een vliegdekschip.
‘Over een kwartier kunnen jullie schutten.’
‘Danke.’
We zijn de enigen voor deze schutting dus gaat het vlot.
Buiten de sluis leggen we aan om, intussen geroutineerd, de mast op te zetten.
‘Lex wat denk je, zullen we hier overnachten, of gaan we verder naar Brunsbüttel?’
‘Laten we maar verder gaan, maar dan wil ik onderweg wel weer wat van het noodrantsoen, want ik sterf van de honger. ‘
‘Oké, voor en achter!’


Albert.

Wordt verv.

Even wat stukjes ingehaald. Weer mooie proza geproduceerd.. Heerlijk leesvoer.

Weer een heel fijn stukkie leesvoer ! Dankjewel Albert .

Vanaf Sluis Otterndorf loopt een met prikken bebakend prieltje naar de Elbe.
Hoewel het door het opkomende water vlak buiten de sluis al diep genoeg is, schuiven we in het prieltje af en toe met de kiel door de zachte prut.
Op het moment dat we de Elbe bereiken en ik bij de mast sta om het grootzeil te hijsen, ontmoeten we de hekgolf van een groot vrachtschip dat - zelf al bijna een halve mijl verderop - richting Hamburg vaart.
Ons bootje maakt een paar flinke halen en steekt haar spitse neus in de golf maar neemt, terwijl ik de mast stijf omarm, geen noemenswaardige hoeveelheid water over.
Tot Lex ’s grote teleurstelling, worden alleen mijn blote voeten nat.
‘Jammer grote broer, maar je heb er nog altijd een van me tegoed.’
‘Wacht maar tot we op zee zitten, klein misbaksel, daar gelden andere wetten dan aan de wal, zelfs lijfstraffen zijn daar nog toegestaan.’
‘O ja? Wat dacht je van een gezellig muiterijtje waarbij de kapitein “toevallig” te water raakt en jammerlijk verdrinkt, voordat de onervaren bemanning kans ziet het schip te wenden?’
Intussen hijs ik de zeilen en haalt Lex de schoten door.
‘Niet zoveel ouwehoeren en meer op je werk letten. Neem die boei wat ruimer aan stuurboord! Voorstrooms moet je, om vrij te varen, grotere koerswijzingen maken dan zonder of met tegenstroom.’
‘Ay ay captain,’ zegt Lex spottend maar stuurt wel wat ruimer langs de boei.
Om een eventuele muiterij vroegtijdig de kop in te drukken, smeer ik wat dikke plakken gemberkoek en schenk twee mokken koffie in uit de thermosfles.

Zo over de vloedstroom en met een leuk briesje in de zeilen, zijn we in no time bij de sluizen van Brunsbüttel.
We mogen de “Alte Sleuse” ofwel de kleine kolk delen met een stuk of wat coastertjes.
Gewapend met wat Marken klim ik op de drijvende vlonders en loop naar de ladder.
‘Héé, wat ga jij doen?’
‘De sluismeester omkopen!’
Ik klauter tegen de muur op, ga de kiosk binnen en betaal het kanaalgeld, dan beklim de toren, toon de sluismeester mijn betaalbewijs en mag nog een paar vragen beantwoorden.
Ik daal weer af naar mijn Trotter Pandora, een scheepje waar in ik inmiddels stapelgek op ben.
De twee jachtjes mogen van Her Sleusmeister als eersten het Kieler Kanal opvaren.

Tegen dat het donker wordt, steken we over naar een soort baai waar we de spijker laten zakken en met flink wat porry op achteruit, ingraven.
Met een zwak brandend stormlampje - met voldoende olie voor de hele nacht - voldoen we volledig aan de strenge Duitse regels… hoop ik.’
We eten - alweer - een Vlaardingse rijsttafel met een pilsje om de handel weg te spoelen en kruipen al vroeg onder de vette lappen.

Om half zeven, er hangt nog wat nevel boven het water, is het ‘Anker op!’
Lex bakt onder het varen wat eieren met ham en zet een verse pot pleur.
Bij Rendsburg, waar Thiessen, een ship chandler zit, leggen we even aan voor taxfree; brandstof, sterkedrank, tabak, bier, een pakketje biefstuk en wat karbonades.

Lex zegt: ‘Het is al behoorlijk warm, ik geloof nooit dat we die biefstuk goed houden tot op de Oostzee.’
‘Ik denk dat je gelijk hebt, gooi maar los die tros en begin te bakken.’
Mijn trek in een lekkere sappige dikke biefstuk is groter dan de angst voor een douanecontrole op de sluizen van Holtenau. - Pas op zee mag het touwtje met zegel doorgeknipt worden. -
Met een tevreden vol gevoel zit ik aan de helmstok, terwijl Lex in zijn zwembroek op een handdoek op het voordek, probeert zijn rug wat meer kleur te geven.
Bij een verbreding van het kanaal geven de signaallichten aan dat we moeten wachten op een tegenkonvooi.
‘Nou, als ze zelfs de jachies laten stoppen, dan zal dat wel iets van een paar dubbeldikke supertankers wezen.’
Lex tilt zijn kop op, strijkt zijn lange blonde haar naar achter en zegt slaperig: ‘Dat zal me worst wezen, ik lig hier best, roep me maar als er blote wijven langskomen.’
Na een half uurtje komt het tegenkonvooi in zicht.
Tering, moesten we daar op wachten?
Het zijn drie fregatten onder Amerikaanse vlag.
De eerste passeert ons langzaam.
Aan dek hangen wat bemanningsleden over de reling.
Bij het aanschouwen van de langharige blonde schoonheid in monokini op mijn voordek, wordt er schel gefloten en geroepen van: ‘Hallo beauty. Turn over babe!’
Lex, die onderhand klaarwakker is, krijgt ook van het tweede fregat een fluitconcert en het verzoek om zich even om te draaien.
Lex komt, terwijl hij de handdoek voor zijn borst geklemd houdt, overeind en geeft de boys een kushandje.
Het joelen en fluiten neemt toe tot een crescendo… tot Lex de handdoek laat vallen en de opgewonden boys een platte borst en een welgevulde zwembroek toont.
Lex maakt een buiging en gaat weer liggen.
De boys weten zich geen houding te geven en kijken elkaar schaapachtig aan, en ik? Ik lig blauw van het lachen.


Albert.

lekker weer

Vraagje:

Ik heb 1 boek van Albert destijds gekocht.
Zijn er ondertussen al nieuwe delen uit?

Door drukte afgelopen jaren hier op forum weinig kunnen lezen.
Nu word het tijd om eens weer ontspanning op te zoeken en te lezen.

Jawel, zie hier:
zeilersforum.nl/index.php/foru...-stickers-tampon-net

Bij lulu.com kun je ook nog de vakantie perikelen van Albert en Marjanne vinden, die is niet aangeboden via goodies site

Om er weer een beetje in te komen, is hier een ouwetje.





Wínkelen! Lig je in een leuk oud waddenhaventje haventje, met een hele vloot klassieke houten viskottertjes die er gewoon om sméken om aan alle kanten bekeken en bewonderd te worden, moet je mee wínkelen! Lopend op de dijk zeg ik:’Laten we eerst een slag naar de overkant maken en op die kotters af koersen, straks zijn ze misschien weer naar zee en vissen wij achter het net.’
Hoewel ik zelf zeer ingenomen ben met deze nautisch getinte volzin, verblikt of verbloost Marjanne niet. Ze neemt me mee aan het handje en zet er zo hard de sokken in, dat ik amper nog een foto kan maken van het eenzame kottertje aan de overkant.

Een jaar of tien terug kon je hier een kanon afschieten zonder iemand te raken en waren de kotters de enige bezienswaardigheid. Tegenwoordig is het stadje helemaal op toeristen ingesteld, het stikt hier van de souvenirwinkeltjes. Elk vierde huis in de rij is een theestube met theegarten aan de achterkant, elk vijfde huis is een boetiekje en/of kunst atelier met schilderijen, sierraden en smakeloze rotzooi en elk zesde huis is een restaurant geworden met een bordkartonnen kok op de stoep die je de menukaart voorhoudt. Van de toeristen die hier rond scharrelen zijn de meeste op “rollator leeftijd”, ik voel me hier gewoon een broekenmannetje. Tegen Marjanne zeg ik:’Zie je hoe die vrouwen naar me kijken, misschien moet ik weer eens naar de kapper of zo.’
‘Welnee, dat is het niet, voor die ouwe taarten ben jij gewoon een lekker jong ding, wees maar niet bang, ik blijf dicht bij je.’

Marjanne wil vis eten, dus gaan we naar de viswinkel. Daar haalden we al vaker een lekker vers maaltje. Ik blijf op straat wachten maar ze is, diep verontwaardigt, al snel weer buiten.
‘Wat denk je, ze verkopen geen verse vis meer, het is een visrestaurant geworden! Ja ik mocht wel reserveren, voor mórgenavond nota bene.’
Wanneer Marjanne, zoals nu, echt kwaad is moet ik heel goed op mijn woorden letten, dus buig ik me naar haar toe en zeg bezorgd: ‘Je hebt toch wél een tafeltje bij het raam gekozen?’
Ze kijkt me aan met een blik die me doet vrezen voor mijn gezondheid, even maar, dan barst ze in lachen uit, geeft me een zoen op “de platte bek” en zegt: ‘Rot vent ik hou van je!’
We gaan maar diepvriesvis halen bij de nieuwe grote supermarkt aan de buitenkant van het stadje. Onderweg lopen we nog wat zaakjes in en uit.
‘Alleen maar even kijken,’ zegt ze.
In een zaakje met kettinkjes, armbandjes en halssnoeren, ziet ze toch wat dingetjes waarmee ze nodig even voor de spiegel moet gaan staan.
‘Nee, toch niet, die misschien? Nee, ook niet.’
Na hele ritsen halssnoeren te hebben geprobeerd zonder een keuze te kunnen maken, laat ze zich met de woorden, ‘We kijken straks op de terugweg nog wel even,’ mee naar buiten tronen.
Vlakbij de supermarkt zie ik in een vitrine wat posters die mijn aandacht trekken.
‘Ga jij vast een karretje pakken, dan kijk ik even daar bij het gemeinschaftshaus ofwel gemeenschapshuis.’
‘Gemeenschapshuis, wat is dat nu weer?’
‘Weet je dat niet? Dat is de plek waar de hele gemeenschap gemeenschap heeft, groepsseks zogezegd.’
‘Ach mánnen, ze denken ook altijd maar aan één ding!’
‘Já, goed hè?’
Ze zegt niets maar werpt me een blik toe die me meteen in vlam zet.
Bij de fijne vleeswaren heb ik Marjanne alweer ingehaald.
‘Er treedt vanavond een shantykoor op, dat lijkt me wel wat, je kunt nu al kaartjes kopen.’
De overijverige en zeer beleefde VVV dame die de kaartjes verkoopt zegt:’Mag ik uw kürpas even zien, dan krijgt u korting en …’ Ze zwijgt opeens, kijkt nog eens goed naar mijn onguur uiterlijk, sjofele kleding en afgetrapte schoenen.
’Ach, u bent zeilers? Dat is dan twaalf euro alstublieft, veel plezier vanavond.’
Nu mag ik eindelijk langs de visserijkaai wandelen. Prachtig dat oude spul!
Het neemt me weer mee terug naar 1960 toen ik als ketelbinkie met het S.S. Amstelland, een ouwe Liberty, de Elbemonding aanliep en precies dezelfde houten kottertjes zag rondscharrelen. Natuurlijk lopen we nog een stuk verder tot aan het werfje, zodat we ook het onderwaterschip van zo’n juweeltje kunnen bewonderen.

We eten bijtijds, gestoofde pangafilets met schijfjes citroen en een boter mosterdsausje. Daarbij puree, verse peultjes, worteltjes en een heerlijke, gekoelde, witte wijn.
‘Zie daar, een eenvoudige doch voedzame maaltijd, jonge vriend,’ zoals Heer Ollie B. Bommel placht te zeggen. Marjanne heeft genoeg gegeten en maakt een puddinkje open maar ik neem liever het laatste restje puree met de laatste peultjes en het laatste restje saus, lekkerrrr!
Net wanneer ik lekker zit uit te buiken, verteld de fluitketel dat het tijd is om de afwas te doen.
‘Martje, help me onthouden dat de volgende boot groot genoeg moet zijn om een afwasmachine te installeren.’

We gaan in het clubschip, een oude slikkrauter, douchen, daarna is het omkleden en het stadje in. Hoe zei mijn ouwe bootsman dat ook alweer? O ja, “Vooruit jongens! Schijten, scheren, schoenen poetsen en de wal op!”
Wanneer we arriveren is de zaal al zo goed als vol en ik zie dat we ook hier bij de jonkies horen. De “koorknaapjes”, helemaal op zijn “zeemans” uitgerust in gestreept T shirt, kompleet met baard en een bierbuik, staan bij de bar hun stembanden te smeren. We zoeken een plekje aan een van de lange tafels en bestellen wat te drinken, Marjanne een frisje en ik bier. Het koor schuifelt naar het podium, de dirigent houdt een prevelementje, de zaal geeft een beleefd applausje en het koor barst los. Het eerste lied is er een van Freddy Quinn, “Junge komm bald wieder”, nu niet bepaald een shanty maar ach, het klinkt lekker en ze weten het goed te brengen. Ik bestel nog een bier. Nu komen er een paar drinkliederen dus, om in stijl te blijven, bestel ik er nog een. Het volgende nummer is wél een mooie oude shanty, “The Mingulayboatsong”. Ze hebben het echte rauwe, van drank doortrokken, geluid in hun stemmen en zingen goed. Het is alleen jammer dat ze, net zoals ze hier met films doen, alles nasynchroniseren en het in het Duits brengen, het komt op me over als vloeken in de kerk. Gelukkig ken ik de originele tekst dus zing ik luidkeels in het Engels met ze mee.

Heel ya ho boys, let her go boys
Heave her head round into the weather
Heel ya ho boys, let her go boys
Sailing homeward to Mingulay.

Om me heen zie ik de ouwetjes naar me kijken, sommigen blijverrast en nieuwsgierig, anderen kijken een beetje boos en afkeurend. Nevermind ík voel me happy. Ik neem een flinke slok en zing mee met het volgende couplet.

What care we boys how white te Minch is
What care we boys, for windy weather
When we know that every inch is
Closer homewards to Mingulay.

Dan volgen er een paar nummers die het beter zouden doen in die Tiroler danstent in Hamburg, je weet wel, Zillertal op de Reeperbahn. Há, daar is de kelnerin met mijn bier. Ze rekent af en vraagt of we hier met urlaub zijn.
‘Nein, mit segelyacht, nur fur eine nacht, morgen gehen wir weiter nach Norderny.’
Ze kijkt om zich heen of er nog klanten zijn die wat willen bestellen, gaat met één bil op tafel zitten en begint een heel gesprek . Ja, dat dacht ze al, als hier Hollanders komen is het bijna altijd met een boot. Haar jongen heeft ook een boot, hebben we niet die mooi houten Noorse jol in de jachthaven zien liggen? Nou nee, maar morgen zal ik er beslist even naar gaan kijken. Zo kletsen we nog even door tot er verderop naar haar gewenkt wordt. Voordat ze wegloopt, bestel ik nog een pul bier. Het shantykoor zet nu een lied in dat van oorsprong echt Duits is. “In Hamburg sagt man Tschüss”. Het refrein zing ik uit volle borst mee. De coupletten ken ik wat mindergoed maar dat geeft niet, dan lallala ik, tussen de teugen bier door, wel wat mee. “Rum aus Jamaica” zing ik ook mee maar hou het zelf bij bier.
Het is pauze, de stoere zeebonken gaan even pissen en aan de bar hangen, dus neem ik ook nog een pul. Het geroezemoes verstomt, het koor staat al weer klaar en de accordeon zet “Fiddler’s Green” in, een van mijn favorieten. Het koor valt precies gelijk met mij in, heel knap van ze. Alleen is de taal niet goed, het is wéér in het Duits. Ach, wat maakt het uit, ik hou het op de originele Engelse versie. Zo zingen we, mijn achtergrond koortje op het podium en ik in de zaal, tweetalig, het hele lied uit. We zijn echt gewéldig goed, toch wil Marjanne niet dat ik op mijn stoel ga staan om het applaus in ontvangst te nemen. Ze vertrouwt zeker de stoelpoten niet? De rest van de avond wordt het steeds een tikkie mistiger om me heen. Het is dan ook reuze knap van Marjanne dat ze me veilig aanboord weet te brengen. Ze is een meid waarop je steunen kan, soms letterlijk



Albert

Mooi hoor Albert, weer heerlijk om te lezen.

Goeie herinneringen zijn veel waard. Mooi verhaal.
René

""Wanneer Marjanne, zoals nu, echt kwaad is moet ik heel goed op mijn woorden letten, dus buig ik me naar haar toe en zeg bezorgd: ‘Je hebt toch wél een tafeltje bij het raam gekozen?’""

Zie het helemaal voor me

Dankjewel Albert weer een heerlijk verhaal !

hij is weer mooi albert mien jong

Mooi verhaal Albert. Zo hou je de herinneringen levend.

Genieten weer, top Albert!

Mooi Albert. In mijn shantykoor zingen we die liederen gelukkig in het Engels.

Prachtig Albert, ik weet zeker dat Marianne nooit ver weg zal zijn...