Onderwerp: Albert verhalen.

Soms worden gebeurtenissen een pijnlijke herinnering, maar in jouw verhalen blijven ze mooi en goed! De wolk en het zilveren randje. Je bent weer goed bezig en ik lees je verhalen graag en met veel plezier.
Groeten, Peper.

Nog een ouwetje.




Di. 02-09-,08

We liggen op Spiekeroog. Het waait lekker, noordwest 6-7 bft. en de weerberichten beloven nog een beetje meer wind, 8-9 bft uit het zuidwesten. We zouden vandaag naar Wangerooge gaan, het laatste eiland in de rij tussen Eems en Jade.
‘Martje, nu naar Wangerooge gaan is niet zo slim, weetje nog hoe we daar met “Dinges”lagen te steigeren en te slingeren toen met hoogwater de pieren rond de haven helemaal onderliepen en de golven vrij naar binnenstormden? En dat was met zuidwest 7-8 bft.’
‘Ja nou, dat was niet leuk meer midden in de nacht in de stromende regen steeds opnieuw de fenders er weer tussen werken en oppassen dat je geen hand of voet afknelt, wat ging dat gemeen tekeer.’
‘Juist, en nu komt er nog meer wind dan toen, we blijven lekker nog een dagje liggen maar één ding, ik ga niet nog eens thee drinken!’
Niet dat ik het gister niet leuk vond of zo maar dat hoeft Marjanne niet te weten, ik heb nu eenmaal een image op te houden.

Marjanne gaat wat lekkere broodjes halen en ik luister wat weerberichten uit. Wanneer ze terug komt zeg ik: ‘Vanmiddag na drieën komt de beloofde 8-9 bft. pas hier, zullen we straks naar het Noordzeestrand gaan en lekker langs het strand struinen?’
Marjanne zegt:’ Wacht even.’ Ze haalt míjn Duitse wadden kaart uit de la en legt hem op míjn kaartentafel, pakt míjn passer en míjn getijdentafel. Even later zegt ze:’Neuharlingersiel is hiervandaan iets meer dan een uur varen en met het tij komen we ook redelijk uit, als jij vindt dat het kan wil ik nu wel vertrekken, dan zijn we dik op tijd binnen.’
Even heb ik de neiging om dit staaltje aan insubordinatie grenzende brutaliteit meteen de kop in te drukken maar zoals gewoonlijk moet ik toegeven dat ze eigenlijk gelijk heeft. Ik kijk naar de lucht en luister naar de wind die af en toe al lekker door het want giert.
‘Oké, het zal wel even hobbelen worden maar echt gevaarlijk is het niet, zet alles maar zeevast. Ik kan trouwens merken dat je ribben niet meer zo zeer doen, je bent weer net zo brutaal als altijd.’

Voor Neuharlingersiel hoeven we geen zeegat te passeren, het ligt bijna recht aan de overkant aan de vaste wal en het wad is hier tamelijk smal, waardoor de golven niet veel aanloop hebben. Even voor elven varen we het haventje van Spiekeroog uit. Buiten de haven moeten we behoorlijk opsturen voor de stroom en zo nu en dan maken we behoorlijk slagzij maar dat is meer van de wind dan van het zeetje hoewel er af en toe een beste plens buiswater over Zeebeest heen vliegt zit ze daar niet mee integendeel ze lijkt er wel lol in te hebben. En wij? Wij zitten lekker droog in de stuurhut achter de ruitenwissers. Geen gedoe met zeilpakken en laarzen maar gewoon in een korte broek met T shirt en op slippers. Al dat stoere gedoe van koud en nat worden hoeft niet meer voor mij, dat heb ik vroeger allemaal al gehad maar nu, sinds ik de jaren des onderscheids heb bereikt en geacht wordt mijn verstand te gebruiken, ben ik liever een droog warm watje dan een bibberende held.

We komen bij de aanloop naar de haven, ook hier wil de stroom ons buiten de geul zetten. Om 12:10 meren we af in het jachthaventje. Er staan borden die aangeven dat kielboten vooraan moeten afmeren want achterin valt het met laagwater bijna droog. De Duitse LM 24 die ook in Spiekeroog lag en gister al vertrok, ligt hier ook. Van de schipperse krijgen we de toegangscode van de deur bij de loopbrug en de nodige informatie over de douches etc. Hoewel ik het nut van meer dan een keer per kwartaal douchen niet inzie, wil Marjanne toch dat ik iedere dag even tussen de stralen door ren, of anders met de “oppomp hoge druk boorddouche” en een stukje zeep in de kuip ga staan klooien. Met onze douchetasjes lopen we over het parkeerterrein naar het haven gebouw en tikken de code in van de deur naar de sanitaire afdeling. Alles is gloednieuw hypermodern en kraakhelder, petje af. Ook de haven hoofden en de pieren zijn gloedje nieuw en – alweer volgens de buurvrouw – betaald door de EEG. Bij het oostelijke havenhoofd is zelfs een trailerhelling aangelegd, zodat ook speedboat malloten hun ongein hier te water kunnen laten.

Na de boterham gaan we wandelen. Marjanne wil het stadje in en ik wil een rondje visserijhaven doen. Het stadje is saai en hoewel Marjanne nog even weifelend voor een kürbad blijft staan, zijn we snel uitgekeken. Met alleen nog een tussenstop bij de viswinkel, struinen we weer naar de haven. De kottertjes, met hun masten bomen en netten, zijn altijd weer mooi en vertrouwd. Aan die kleine stoere ondiep water reddingsbootjes, die je hier in bijna iedere waddenhaven tegenkomt, kan ik ook nooit zomaar voorbij lopen.
Onder de stuurboord reling kan de hele kuipwand naar buiten klappen om drenkelingen makkelijker aan boord te trekken.


Aan het end van de haven vinden we een paar bronzen vissers, zittend op een muurtje.
‘Martje, laten we ons eens als toeristen gedragen, ga er maar naast zitten dan maak ik een foto.’
Ze gaat pal naast het beeld zitten en legt, heel intiem, een hand op zijn dij.
‘Hé zeg, zo hoeft nu ook weer niet! Van jou neem ik geen foto’s meer, van nu af aan komen er alleen nog maar bootjes op de kiek.’
We lopen nu aan de westkant van de haven, het reddingsbootje ziet er vanaf hier ook stoer uit.
‘Vooruit Martje, laten we maar weer aanboord gaan, ik krijg trek in gestoofde vis met botermosterdsaus. Nee, geef me maar een arm en bíj me blijven! Als je je al niet weet te gedragen bij een bronzen visser, wil ik liever niet weten wat er gebeurt als je een echte tegen het lijf loopt, lellebel die je bent.’
Ze kijkt me stralend aan. Vrouwen… !


Albert

aan insubordinatie grenzende brutaliteit whahahah hij is weer fijn albert

Misschien is je verhaal een ouwetje, maar nog steeds prachtig.
Ter illustratie een ouwe foto van Neuharlingersiel. Er is sindsdien (1934) daar niet veel veranderd.

Dank Albert! Mooie herinneringen. En herkenbare verhalen over Greetsiel en Neuharlingersiel

Weer een juweeltje erbij.
Dank je

We zij net in Landsmeer komen wonen.
Ik ben negenentwintig en Marjanne is tweeëntwintig.
Nu ben ik onlangs voor de tweede keer aan mijn rug geopereerd dus moet ik oppassen met dingen tillen.
Marjanne, die me zowat in een glazenkastje zou willen opsluiten, wil zelfs niet dat ik eigenhandig een stoel verzet.
Iets dat dan weer tot gevolg heeft dat ik, terwijl ik in de wc sta, benauwd roep :’ Martje, kom me even helpen!’
Zij komt aangesneld en roept bezorgd: ‘Wat is er gebeurd?’
‘Niets schat, maar ik moet nodig plassen en omdat ík niet zwaar mag tillen, mag jij even helpen met richten.’

Natuurlijk moeten er ook boodschappen gedaan worden en omdat ik, volgens de fysiotherapeut, in beweging moet blijven, wandelen we op ons gemak de driehonderd meter naar het winkelcentrum.
Terwijl Marjanne zich uitleeft in de supermarkt, zit ik lui op een bankje te genieten van de warme zomerzon.
Ha, daar is ze!
Zeulend met twee grote zware boodschappentassen, komt Marjanne naar mijn bankje toe.
‘Kom je meteen mee? Als ik ze neerzet, krijg ik ze nooit meer omhoog!’
Langzaam, vanwege mijn rug, kom ik overeind en rek me uit.
Twee vrouwen die staan te kwebbelen kijken naar Marjanne die, van inspanning al een beetje rood aanloopt en dan naar mij.
Dan beginnen ze, zogenaamd tegen elkaar maar zo luid dat ik het wel móét horen, commentaar te leveren op luie kerels die hun vrouw afbeulen enz. enz.
In het voorbij lopen zeg ik: ‘Afbeulen? Dit is nog niks moet je vanavond eens langskomen… Maar ja het enige waar jullie wijven goed voor zijn is hard werken, iedere vrijdag een pak slaag en twee keer per week een flinke doorsmeerbeurt!’
Marjanne sist uit haar mondhoek: ‘Stil, straks krabben ze je je ogen uit.’
‘Niets aan de hand, ik heb mijn eigen tijgerin mee om me te beschermen.’



Albert

Ha! Ik lig hier momenteel met een hernia… zal er aan denken

Zegelkast.


We liggen laadklaar in een klein haventje in Cornwall. Het wachten is op de douane om ingeklaard te worden. Op de kade stopt een auto waaruit een paar geüniformeerde figuren gewapend met aktentassen stappen. Boven aan de gangway verwelkom ik de heren met.
‘Goodmorning gentleman, follow me please.’
En begeleidt ze naar de salon waar die ouwe al bezig is de nodige paperassen te “sorteren”.
‘Kap, de douane!’
‘Ja laat ze maar binnen. Maar waar heb jij die verdomde crewlist gelaten?’
Dat is echt die ouwe weer, als er iets verkeerd gaat is het altijd de schuld van iedereen, behalve onze gezagvoerder zelf. Ik wenk de twee ambtenaren verder en doe één graai in de warboel op het bureau. Met een grote grijns hou ik de crewlist voor zijn ogen.
‘Bedoeld u toevallig deze?’
Hij grist hem met een ‘Brutaal rotjong, vandaag of morgen…’ uit mijn hand.

Ik zit met een tweede bak pleur in de messroom wanneer het liefelijke stem geluid van ons gezag me verzoekt om even in de salon te komen.
‘Stuurman, kom als de donder hier!’
Ik zeg tegen de 1e vetpriester: ‘Wat zou hij nu weer willen?’
‘Geen idee maar hem kennende, zal hij jou wel weer de schuld van wat dan ook willen geven.’
‘Ja daar is hij goed in. Ik zal blij zijn als onze eigen ouwe weer terug is.’
Ik drink eerst mijn mok leeg en begeef me naar de salon.
‘Ga jij even met een van de heren mee naar de zegelkast en geef hem twee flessen en twee sloffen, hier is de sleutel.’

Ik haal twee flessen Johnnie Walker Black Label en twee sloffen Pallmall Filter uit de kast. Zonder aarzelen wordt het spul in de grote aktentas geladen. Dan rijgt hij een draadje door de deur van de kast en ernaast en schuift er een loodje op dat hij met zijn zegeltang aanknijpt.

Weer boven knik ik naar de tas en zeg: ‘het zit er in.’
‘Mooi, donder maar weer op.’


Albert

Mooie verhalen weer
Ik heb ook nog in Landsmeer gewoond, op de hoek Van Beekstraat / Dorpsstraat, waar vroeger dat fabriekje van Hegron stond

Wij woonden op de Burgemeester Postweg.

Kleine havens in Cornwall met een enorm getijdenverschil... Dan snapje waarom ze daar zo veel kimkielers hebben.
De kust van Penzance, wel een heel mooi stukje Groot Brittannië!
Groeten, Peper.

Nog een ouwetje.





Toen destijds de veemarkt zich nog in hartje Purmerend bevond, was de Koemarkt de plek waar Hans, een van mijn vriendjes en ik, dinsdagochtend in alle vroegte met een paar emmers aanwezig waren om de koeien te ontlasten van al te volle uiers.
Het melken had ik niet zo onder de knie maar het op uitkijk staan, was me zeer wel toevertrouwd.
Toch gebeurde het nog wel eens dat we betrapt werden, de emmers met melk omver getrapt werden en ons achterwerk onzacht in aanraking kwam met een flink formaat klomp.
Onze moeders, allebei met een huis vol opvreters, waren blij met de melk waar ze pap van kookten.
Wij zelf deden het vooral voor de spanning en om op school te kunnen pochen op hoe we ondanks de gevaren, weer zoveel emmers vol hadden buitgemaakt.
Een van de “gevaren” was een smeris Kop en Kont genaamd.
Zijn echte naam kende niemand maar zijn bijnaam had hij, letterlijk, dubbel en dwars verdiend.
Hij was niet erg groot zodat er werd gezegd dat op zijn tenen had gestaan bij de keuring.
Maar wat hij in de lengte tekort kwam, maakte hij weer goed in de breedte en ik bedoel niet dat hij dik was, o nee!
Hij was een bonk spieren met brede schouders en een kop die, zo te zien, zonder nek direct op zijn romp was geplaatst.
Maar zijn bijnaam sloeg niet alleen op zijn lichaamsbouw maar ook op de manier waarop hij arrestanten naar het cachot op de Kaasmarkt bracht.

Het is weer marktdag en tussen de middag lopen we via de kaasmarkt naar huis.
Daar zien we Kop en Kont aankomen met een bezopen veeboer die het waarschijnlijk wel heel erg bont heeft gemaakt, want op marktdag kan en mag er veel.
Kop en kont heeft de kraag van de boer in zijn ene hand en de broeksriem in zijn andere.
Hij houdt de kop van de arrestant naar beneden geduwd en tilt met de andere hand de achtkant zo hoog op dat de sokken - de klompen zullen wel ergens onderweg liggen - net de straat niet raken.
Met de kop van de vloekende arrestant, duwt hij de deur van het bureau open en verdwijnt.
De week daarop neemt de veeboer wraak.
Zelf heb ik het niet gezien maar er waren zat getuigen die het in kleuren en geuren verder vertelden aan een ieder die het maar horen wilde.

Kop en Kont doet zijn vaste ronde langs de lappenmarkt, de pluimvee markt, de kaasmarkt en de varkensmarkt.
Daarna gaat hij gewoonlijk via de Koemarkt en paardenmarkt naar de schapenmarkt en zo weer terug naar de lappenmarkt.
Maar vandaag komt hij niet zo ver.
Op de drukke varkensmarkt staan een paar veehandelaren, tussen twee hokken in, elkaar voor rotte vis uit te maken.
Natuurlijk staat er al snel, belust op een relletje, een menigte toeschouwers omheen.
Kop en Kont wringt zich met geweld door de menigte maar net wanneer hij de heren de mantel wil uitvegen, krijgt hij van achter een geweldige duw in zijn rug, waardoor hij over het lage hekje struikelt en languit voorover tussen de varkens duikt.
De varkens, die daar, opeengepakt, al vanaf gisteravond hebben gewacht op hun beurt voor een ritje naar het abattoir, hebben behoorlijk wat groene stront en urine geproduceerd en die, met hun lijven en pootjes lekker geplet en gemixt.
Kop en Kont tilt zijn gezicht uit de bagger, komt met moeite overeind tussen al die varkenslijven en glibbert, witheet van woede naar het hekje.
Wanneer hij weer naast het hok staat zijn de veehandelaren, samen met de dader, verdwenen.
Kop en Kont, ziet letterlijk groen en stinkt een uur in de wind.
De stront zit over zijn hele lijf, tot in zijn snor aan toe.
Begeleidt door een flinke ploeg jouwend jong volk, waggelt hij wijdbeens naar het bureau, waar zijn collega’s hem verwijzen naar de fietsenstalling en daar de brandslang op zijn donder zetten.



Albert

whahahaha

Een dekselse jongen, die Albert en dat is ie.

Hahaha… Jouw verhalen zijn een parel op ZF! Lees ze altijd met veel plezier, bedankt!

Groet!
Sjoerd

Geen Bromsnor maar Strontsnor

Hebben namen van smerissen altijd twee lettergrepen met een "O"?
Dank je wel Albert!

René

Ik zeg je, dit zaakje stinkt!

Geweldig, dit.
Of, in ons dialect, heet 'm "Kop en hol" haha

Nog een ouwetje.



Hou op alsjeblieft.
In mijn sluismeesters tijd heb ik op marifoongebied het nodige meegemaakt met dat volk, niet te Kort!
Zelfs vóór we marifoon op de sluis hadden was het al prijs.

Ik zit lekker buiten met mijn stoel op het balkonnetje in de zon, wanneer er aan de beneden kant, een motorboot komt aanvaren.
Ik ga naar binnen om op de knoppen te drukken - ja zeker, ambtenaren verrichten zo nu en dan nog wel eens werkzaamheden - en een rood-groentje te geven.
Nog voor dat ding bij de sluis is zijn de deuren al half open.
Dat de man niet wacht op enkel groen?
Ach, hij is de eerste niet en zal ook wel niet de laatste zijn en wanneer er geen uitvaart is zeg ik er, zeker met dit mooie weer, niets van.
Ik stop de deuren en laat ze weer sluiten.
Nog voor ik de rinketten kan opentrekken, komt een rood aangelopen figuur de trap opgestormd en begint gelijk hoog van de toren te blazen.
'En waarom geef je godverdomme geen antwoord als je geroepen wordt?'
Nu kan ik hem wel meteen op zijn nummer zetten maar ik heb al zo'n vermoeden van wat er komen gaat.
'Geroepen meneer? ik heb niets gehoord.'
'Ja, omdat je met je luie reet buiten in het zonnetje zat en geen zin had om op te staan, ik heb verdomme al vanaf Ilpendam lopen roepen maar lauw sjoege!'
'Meneer, ik heb echt niets gehoord, dus hoe kan ik dan sjoege geven?'
'Niets gehoord, niets gehoord? Op welk kanaal zit jullie verdomme dan?'
'Op welk kanaal? Het Noord-Hollands kanaal meneer.'
Heel even valt hij stil…
'Nee, op welk marifoonkanaal zit je?'
'Marifoon meneer? Welke marifoon, ziet u hier een marifoon?'
'Wel verd...'
'Ho maatje, als je nog één keer tegen me vloekt lazer ik je in één keer de trap af en nu wegwezen!'


Albert

Ha, iemand die niet wist dat dat kanaal op een bord bij de sluis of brug wordt aangegeven... Geen bord, geen marifoonkanaal. 'Iesj laugies'

Albert 45 schreef :
Zeg Albert,

Ga je nou serieus uitkijken voor deze meneer zijn zwarte ziel? Ik dacht niet dat je religieus en ook niet per definitie zoveel missiedrang had?

Joop66 schreef :
Nee Joop, ik ben niet gelovig, maar dat wil nog niet zeggen dat het me koud laat wanneer een of andere eikel tegen me loopt te vloeken.