Onderwerp: Albert verhalen.

Dank voor jullie reacties, dat maakt dat ik weer zin in schrijven krijg.







We lopen met zijn drieën, Jan en Kees in hun blote reet, gezellig ouwehoerend naar achter.
Maar nog voor we bij luik drie zijn, worden we opgevangen door Kluitennek.

Hoe 1e stuurman Krijnen aan de bijnaam Kluitennek komt?
In de oorlog toen zijn schip beschoten en gebombardeerd werd door de moffen, heeft hij granaatscherven in zijn nek gekregen en de littekens daarvan zijn, zacht uitgedrukt, niet prettig om te zien.

‘Zo mannen, wie van jullie heeft zich voor mij uitgegeven, kom op sta daar niet zo stom te grinniken, wie?
Kees zegt, een tikje timide: ‘Eh, dat was ik stuurman.’
Die 1e wendt zich tot Jan: ‘En, lijkt het er een beetje op?’
‘Redelijk, stuurman, redelijk.’
Kluitennek zegt: ‘Zo, dat wil ik dan wel eens horen, vooruit man!’
Kees zegt: ‘Zo, dat wil ik dan wel eens horen, Vooruit man!’
Het klinkt bedrieglijk goed, je hoort wel enig verschil maar het is niet vreemd dat Piet Schipper er in is getrapt.
De 1e kijkt Jan en mij verbaasd aan en vraagt: ‘Klink ik echt zo?’
We knikken en Jan zegt: ‘Bijna wel stuurman.’
Kees moet nog een paar zinnetjes zeggen, waar die 1e aandachtig naar luistert.
Hij schudt zijn hoofd en zegt: ‘Maar waarom houdt Piet vol dat hij me niet alleen gehoord maar ook heeft gezien heeft? Zoveel lijk je nu ook weer niet op mij.’
Jan, die net buiten het zichtveld van die 1e valt, kijkt nadrukkelijk van het gerimpelde trouwgereedschap van Kees naar de nek van die 1e en trekt een gezicht van nou… nu je er tóch zelf over begint…
Ik krijg spontaan een hoestbui die mijn lachen moet verdoezelen.
Die 1e kijkt me even wantrouwig aan maar richt dan zijn aandacht weer op Kees.
Kees zegt: ‘Ik had een officierspet op stuurman, vandaar dus.’
‘En hoe voor de donder kom jij aan een officierspet?
‘Die was van de stuurmansleerling maar die raakte hem kwijt bij het doopfeest. We hadden hem nog wel terug willen geven maar het ding zag er niet meer uit, het zat onder de olie en andere shit en we zijn uren bezig geweest om het ding een béétje toonbaar te maken maar echt goed wordt hij nooit meer.’
‘Toch is hij niet van jullie, geef hem straks meteen terug aan de leerling, als hij hem niet meer wil hebben mag je hem houden maar waag het niet om hem hier aanboord ooit nog op te zetten, begrepen?’
‘Ja stuurman.’

We zitten weer op zee.
Na Recife en Salvador waar ik, vanwege het dronken worden in Cabedelo, de wal niet op mocht, zijn we nu onderweg naar Ilhéus.
‘Appie!’
‘Ja boots?’
‘Wanneer je je vloertjes gedweild hebt ga je naar de brug om te leren sturen. Die 2e weet er al van.’
‘Ja boots’ zeg ik blij verrast.
Opgewonden, met het vooruitzicht om een echt groot schip te mogen sturen, maak ik snel mijn werk af en meld me op de brug.
De 2e stuurman zegt tegen Willem die aan het wiel staat: ‘Laat die jongen maar eens zien hoe het moet.’
‘Komt voor elkaar stuurman.’
Ik ga naast Willem staan, klaar om de kunst er vanaf te kijken maar Willem pakt me bij mijn schouder, schuift me op het blokkenrooster achter het wiel en zegt: ‘Ga je gang, laat maar eens zien wat je er van bakt. Kijk, daar op het leitje staat je koers, honderdnegentig graden.’

www.geoghegan.us/brown/P4290035a.jpg

Nu hadden we op het opleidingschip de “Pollux“ ook al, zowel op roercommando’s als op kompas, leren sturen
Maar een mahoniehouten Helderse Vlet van een meter of zeven in het Oosterdok, is toch echt iets anders dan een stalen, honderdvijfendertig meter lange, tienduizendtonner op de zuidelijke Atlantic.
Voor ik het weet lig ik al bijna tien graden uit mijn koers en wanneer ik tegenstuur geef en de “Amstelland” niet meteen terug komt en daarom nog wat meer roer geef, begint ze opeens veel te snel naar de andere kant van de koerslijn te lopen.
Willem grijpt in en brengt het schip weer tot rust.
‘Als je roer geeft Appie, reageert zo’n zware prauw niet direct. Om al die massa in beweging te krijge moet er als het ware eerst druk opgebouwd worden en dat heeft zijn tijd nodig maar, nog voor je kompas echt wegloopt, moet je je roer al midscheeps zetten en op tijd beginnen met stutten - tegenroer geven - anders blijf je gieren. Zo nu jij weer, voorzichtig, niet meer dan een halve spaak tegelijk.’
Na een halfuurtje gaat het al een stuk beter en hou ik het wiel niet meer zo krampachtig vast.
Zowel Willem als de stuurman zijn redelijk tevreden met mijn pogingen om, via de kortste weg, van A naar B te varen en wanneer Willem voorstelt dat híj in plaats van “die jongen” zo thee gaat zetten voor pikheet, gaat de stuurman daar mee akkoord en sta ik in mijn eentje aan het wiel.
Hier groei ik van en ik voel me, om met Kees te spreken, zo trots als een aap met zeven lullen.
Ja, dit is echt heel wat anders dan het sturen van een motorvletje.
Ik moet onwillekeurig terugdenken aan een van die stuurlessen.

De Helderse Vlet bij de “Pollux” is eigendom van Herr Commandeur in eigenpersoon en voor we aanboord mogen stappen kijkt hij eerst of we geen vuile zolen hebben want hij is als de dood dat we een of andere ongerechtigheid aanboord brengen.
We moeten om de beurt aan het kleine houten wieltje staan en reageren op de roerkommando’s van die etterbak, die zelf de regulateur en de keerkoppeling bedient.
Een van de jongens, een waar die ouwe om een of andere duister reden nóg meer de pest aan heeft dan aan de rest van ons, kan niets maar dan ook niets, goed doen.
‘Waarom wijk je van je koers af?’
‘Om die dekschuit te ontwijken Commandeur.’
‘Heb ik je gezegd dat je dat doen moest?’
‘Nee Commandeur maar ik dacht…’
‘Roergangers moeten niet denken roergangers moeten roercommando’s opvolgen, begrepen?’
‘Ja Commandeur.’
Ook de rest van zijn beurt krijgt hij van alles over zich heen, het is echt niet normaal meer.
Tot nu toe eindigt ieders roertorn met het aanleggen doormiddel van een u bocht langs het vlot van de Pollux, waarbij de Commandeur “hard bakboord” brult, vol vooruit geeft om de kont rond te gooien en meteen daarna vol achteruit slaat
Ook nu maar omdat we iets verder van het vlot uitkomen dan de vorige keer, komt er na de helft van de u bocht het commando “midscheeps”.
Op dat moment krijgen we onze eigen hekgolf tegen de vlet en de Commandeur die daar niet op verdacht is, verliest zijn evenwicht en moet zich, om niet overboord te lazeren, op zijn knieën laten vallen.
In de tijd die hij nodig heeft om tot zichzelf te komen en weer overeind te krabbelen stuift de vlet vollekracht op het vlot af.
Nog voor die ouwe, die moeizaam overeind krabbelt, naar de motorbediening kan grijpen, rost de hoge neus van de vlet het vlot op, veegt de plank die als waterkering dienst doet tegen de vlakte en blijft voor twee derde uit het water, met draaiende schroef hangen.
Die ouwe die voor de tweede keer tegen de vlakte ligt komt moeizaam overeind, zet de motor af en vaart schuimbekend uit tegen de roerganger die, nog steeds onverstoorbaar voor zich uitkijkend, met twee handen het stuurwieltje vasthoudt.
‘Snotaap, dat heb je expres gedaan! Je had nog makkelijk vrij kunnen varen! Jou zal ik krijgen mannetje! Dit is pure sabotage, nou, heb je daar nog wat op te zeggen?’
‘Ja zeker Commandeur ik heb precies gedaan wat u me gezegd heeft.’
De Commandeur loopt paars aan en brult: ‘Gezegd, gezegd! Heb ik je gezegd dat je het vlot moest rammen?’
‘Nee Commandeur, u heeft gezegd, “Roergangers moeten niet denken roergangers moeten roerkommando’s opvolgen”.’



Albert

Prachtig weer...

Heeeeeeel herkenbaar. Zelf stuurde hij ook niet zo best, hij was nogal snel afgeleid .

Groeten, K.Brouwer

Dank je wel Albert. Heerlijk om te lezen.

Mannuh!

Luisteruh!





Paul van Vliet

Keep going!

Laat maar komen die verhalen!

Op zijn minst digitaal bundelen en bewaren voor het nageslacht!

Fijn dat het weer winter wordt. Al merken we er buiten weinig van.
Zo toucheerde wij eens een ton. Ik was onderdeks toen ik de klap hoorde. We waren gaan varen met vrienden waarvan het grootste door hen bevaren water de badkuip betrof. Ik bleef maar hameren op koershouden. Kijk in de verte pak een punt en hou je er aan..... Toen ik in de kuip kwam en hem vroeg hoe het kon gebeuren ... Kreeg ik netjes te horen dat het zog een mooie rechte lijn liet zien en hij derhalve deed wat hem werd opgedragen. Schade was niet waarneembaar waardoor er bij mij wel een glimlach af kon.

weer een mooi begin van de dag albert . lekker deze verhalen.

Weer een kostelijk verhaal , Albert
Ik kan mij een klein beetje voorstellen hoe dat voorval zich moet hebben afgespeeld want ik heb de Pollux bezocht in Augustus j.l. tijdens de sail in Amsterdam.
Het schip ligt nu in de haven bij de terreinen van de voormalige N D S M werf.
Er is nu een restaurant in gevestigd dat de naam draagt Pollux Pacific.
Volgens de nieuwe uitbater van dit restaurant is de Pollux begin dit jaar enige maanden op een werf geweest voor groot onderhoud en verbouwing van het restaurantgedeelte. Tijdens de rondleiding door de trotse nieuwe restauranthoudster ook nog in de ruimten geweest die destijds werden gebruikt voor de zeelieden in opleiding.
Van de schade door Albert en zijn medeleerlingen aangericht was echter niets meer te zien

mooi!!!!
en die foto....
een houten stuurwiel met spaken!
ton

Mooi kijkje in de stuurhut, geverfd in MK groen.

M'n weekend kan niet meer stuk! Dank Albert!
Groeten, Peper.

Bedankt Albert!

Gerard

Geeft me weer te denken aan managers, die niet kunnen managen. Slecht in het opleiden en begeleiden.
Een mooie bijdrage, Albert, en voer om over na te denken.

Ook een mooi voorbeeld van een conflict tussen de Nederlandse en de Duitse commando cultuur.

Volgens een neefje van me moet je denken aan een paard overlaten, wamt die heeft een groter hoofd dan jij

Mooi verhaal weer.

De pantrybediende komt via de kaartenkamer het stuurhuis binnen en zet een dienblad met twee mokken thee en een schoteltje met mariakaakjes neer.
Die thee is natuurlijk niet voor de roerganger bestemd en de koekjes al helemaal niet, stel je voor zeg, koekjes voor het gemene volk, je moet er toch niet aan denken?
De stuurmansleerling, die in de kaartenkamer bezig was de zeekaarten bij te werken, komt ook binnen en pakt een paar koekjes en een mok thee en gaat bij de stuurman staan.
Deze zegt: ‘Ha leerling, wanneer je je thee op hebt, heb ik nog een mooi karweitje voor je.’
‘O ja stuurman, wat dan?’
‘Je moet beneden in de vetloods even het kompassleuteltje gaan halen, vraag het maar aan de meester die weet wel waar het ligt.’

De thee en de koekjes zijn op en de leerling verlaat de brug om af te dalen naar de machinekamer.
Meteen loopt die 2e naar de spreekbuis. blaast er in en krijgt een machinist aan “de lijn”.
‘Hoi Wim, kan je het nog een beetje uithouden in dat zweethok?’
‘Ha die Jaap, zweethok hè? Dat is pure jaloezie omdat ik lekker met een stoommachientje mag spelen en jij niet, tja man, eigen schuld, dan had je maar een ècht vak moeten leren maar eh, wat is er aan de hand?’
‘Wat dat echte vak betreft, daar hebben we het nog wel eens over, bijvoorbeeld wanneer je weer om oude zeekaarten komt schooien om er pakkingen uit te knippen maar iets heel anders, ik heb net het leerbeest naar je toegestuurd om het kompassleuteltje te halen, geef jij het even aan hem mee?’
Van de andere kant klinkt gegrinnik. ‘Ja ik zie hem al, hij staat boven in de schacht om zich heen te kijken, ik zal even naar hem zwaaien dan weet hij waar hij wezen moet. Doen we voor het eten nog een pilsje?’
‘Ja doen we, tot straks’.
Intussen sta ik aan het wiel en richt mijn blik, afwisselend, op het kompas en de horizon.
Opeens zegt die 2e : ‘Wat sta jij daar te grijnzen?’
‘O, ik dacht aan iets grappigs stuurman.’
‘Iets met kompassleuteltjes?’
‘Ja stuurman, met kompassleuteltjes.’

Een paar minuten later klinkt het fluitje van de m.k. spreekbuis en haast de 2e zich om te antwoorden.
‘Brug.’
‘Hoi Jaap, je leerbeest is onderweg met het kompassleuteltje, een ringslagsleutel van vierendertig kilo, kan je daar wat mee of moet ik hem terugroepen voor een zwaardere?’
‘Nee, laat maar, dat is het ideale gewicht in deze hitte. Kan die magere garnaal dat ding nog een beetje mannen?’
‘Voor hij goed en wel beneden was, was hij al zeiknat van het zweet en nu, met dat ding op zijn nek, heeft hij de grootste moeite om tegen de trappen op te komen.’
‘Mooi, ik zie hem straks wel verschijnen’.



Het duurt nog zeker tien minuten voordat een, rood aangelopen, hijgende leerling het stuurhuis komt binnen wankelen.
Zijn mooie witte tropenuniform zit, zeiknat, tegen zijn lichaam geplakt en zijn ogen staan niet al te helder in zijn hoofd, al met al een meelijwekkend figuur.
Niet dat die 2e enig medelijden toont, want wanneer de leerling, met een kreun en een zucht dat massieve stuk smeedstaal op de mat laat zakken en zegt: ‘Alstublieft stuurman, het kompassleuteltje’, zegt die 2e : ‘Mooi dankjewel, dat is precies de goeie maat maar hier heb ik er niets aan, breng het maar even een trap hoger naar het standaardkompas op het schavotje en meld je via de spreekbuis.’
De leerling slikt en kijkt benauwd naar datgene dat voor hem onderhand een martelwerktuig is geworden.
Zuchtend tilt hij de sleutel op, legt die met moeite op zijn schouder en schuifelt, voetje voor voetje, het stuurhuis uit.
Het duurt even voor de leerling zich meldt door de spreekbuis.
‘Ja stuurman ik ben er, wat nu?’
‘Wat nu, wat nu? Leren ze jullie tegenwoordig dan helemaal niets meer over magnetische kompassen? Compenseren voor het zuidelijk halfrond natuurlijk wat anders, leg het sleuteltje pal voor het kompas en geef door wat we voorliggen’.
‘Mooi, en nu recht achter het kompas, wat lig je voor? Mooi nu aan stuurboord.’
Boven mijn hoofd hoor ik gerommel en bonken wanneer de leerling het “kompassleuteltje” verplaatst.
De leerling geeft trouw de koers door maar de stuurman kijkt geen enkele keer op het gyrokompas en schrijft ook niets op .
‘Ja goed, nu aan bakboord. Oké leerling, dat was het, breng je het sleuteltje nog wel even terug naar de vetloods?’


De laatste dagen verdwijnen er regelmatig blikjes drinken uit de ijskast in de messroom en dat wordt niet erg gewaardeerd door de bestolenen.
Vooral de olielui, die voor ze naar beneden gaan wat koud zetten voor ná hun wacht, hebben zwaar de kolere in wanneer ze vanuit de bloedhete machinekamer uitgedroogd, boven komen en merken dat hun ijskoude blikjes verdwenen zijn.
Ook als ze hun naam er op zetten verdwijnt er regelmatig cola en bier.
Het gebeurt zowel overdag als ’s nachts maar tot nu toe hebben we niemand kunnen betrappen.
Het gevolg is dat niemand nog iets koud zet en liever een pislauwe pils of cola drinkt dan nog wat koud te zetten voor de dief.
Alleen mijn naamgenoot, Ome Appie de oude voorman van de machinekamer, zegt: ‘Ik laat me niet gek maken.’ en zet demonstratief twee blikjes cola koud.

De volgende morgen, wanneer ik om kwart over zeven de mannen die dagdienst lopen por, zegt Piet Schipper dat hij blijft liggen omdat hij ziek is maar nog voor ik zijn hut weer uit ben, vliegt hij zijn kooi uit, schiet langs me heen en stormt de toiletruimte in.
Piet, die anders nooit een maaltijd overslaat, komt de hele dag niet in de messroom maar vliegt wel van tijd tot tijd met een rotgang naar de wc.
Ome Appie zegt ‘s avonds: ‘Ziezo de dief heeft zich gemeld.’
De anderen kijken hem vragend aan, ‘hoezo zich gemeld?’
‘Nou’, zegt Ome Appie, ‘die blikjes cola die ik gister koud zette, had ik van tevoren geprepareerd. Ik heb gaatjes geboord in de bodem, ze half leeg laten lopen, ze weer afgevuld met een mixje naar eigen recept en dicht gesoldeerd. En wie heeft er, als enige, de vliegende reetrace?’




Albert.

Dank!

Na alle ellende in Parijs toch een lichtpuntje dit weekeinde, Dank Albert.
Groeten, Peper.

"Vind ik leuk"

ton

Sloe Gin schreef : +1

Mooi weer stuur, maar wát een herrie in die machinekamer zeg.

leuk verhaal weer