Onderwerp: Albert verhalen.

albert, zeker waarderen wij jouw verhalen . blijf vooral zo doorschrijven, mijn weekend kan niet meer stuk.

Hij was weer om door een 'ringvaartje' te halen!
Groeten, Peper.

Super Albert, wat lekker om zo weer de Zondag te beginnen

Dit zijn dan nog verhalen met Albert als jonkie, wat zal dat worden als tie ouder wordt. Fraai hoor!

Hurley Ruud schreef :
Dan worden de verhalen zo kuis, dat je ze ook onder de kerstboom kan vertellen.











Binnen tien minuten komen de maats, met een tevreden grijns op hun smoelwerk, de hal weer binnen.
‘Ga je mee Appie? Dan gane we nu naar de Carpentero Bar, ik denk dat de meiden daar je wél zulle bevalle.’
Terwijl ik achter ze aan loop, bespreken ze uitgebreid het “vakmanschap” van de dames in de “pijpeclub”.
Met af en toe een blik over hun schouder om te zien of het zeuntje wel luistert, komen ze met details op de proppen die ik liever niet wil horen.
‘Echt waar, die wijve make van je lul een kurketrekker met dubbel spiraal.’
‘Ja Appie, dat had echt iets voor jou geweest, je weet niet wat je gemist heb.’
‘Ik weet niet wat ik gemist heb? Zoiets als je lul wassen met koud water?’
Ze draaien zich om, kijken mij aan, dan elkaar en liggen krom van het lachen.
‘Dat heb je gehóórd?’
‘Ja en de rest ook, want je had de deur niet achter je reet dichtgetrokken en dat van die drie keer klaarkomen binnen vijf minuten klopt geen ene moer, één keer en niet meer en dat klonk zo.’
Ik imiteer de geluiden zo goed als ik kan, vooral de Tarzan kreet aan het end komt vrij goed uit de verf.
Weer kijken ze elkaar aan en weer liggen ze blauw.

De rest van de avond is eigenlijk niet veel anders dan wat ik al in de diverse havens van Brazilië heb meegemaakt, behalve dat de jongedame waar ik hier mee in een donker hoekje zit te foezelen, Spaans spreekt in plaats van Portugees en Violetta heet.
Violetta ziet mij wel zitten en ik haar ook wel maar mijn Spaans is nog zo armzalig, dat Kees voor de vertaling moet zorgen.
Terwijl zíj mijn hoofd tussen haar grote volle borsten gedrukt houdt, zegt Kees: ‘Nou Appie, je hebt het voor elkaar, na sluitingstijd mag je met haar mee en het is “snuitjeswerk”, dus het kost je geen ene mallemoer.’
Wauw ik heb het eindelijk voor elkaar, ik ga mijn eerste nummertje maken!

De rest van de avond kijk ik steeds ongeduldig op de klok, ik kan haast niet wachten tot sluitingstijd.
Opeens tikt er iemand op mijn schouder, ik kijk op, recht in het gezicht van de bootsman.
‘Appie wat doe jij hier verdomme nog? Je weet dat je voor twaalf uur aanboord moet zijn en het is al dik over half een, vooruit als de gesmeerde bliksem aanboord, anders kom je de rest van de reis de wal niet meer op!’
‘Ja boots, ik ga al.’
Ik neem, met forse tegenzin, afscheid van Violetta, die me evenzo stevig tegen zich aan perst dat ik haast geen adem kan halen maar wel al die heerlijke rondingen van haar soepele lichaam kan voelen.
Na een laatste kus, werpt ze een blik als een snijbrander op de bootsman en even hoop ik dat hij in rook zal opgaan maar nee, hij is zeker opgebouwd uit roestvrij staal en asbest, want er komt nog niet het kleinste rookpluimpje uit zijn kraag gekringeld.
Tegen Jan en Kees zegt hij: ‘Hee, tuig van de riggel! Jullie laten dat jong niet in zijn uppie door deze buurt gaan. Je levert hem veilig aanboord af, wat je daarna doet moet je zelf weten.

Onder het lopen proberen de maats me op te beuren met: ‘Trek het je niet aan Appie, je mot maar zo denke, er benne meer wijve as kerke en jouw beurt komt nog wel.’
‘Zo is dat’, zegt Jan, ‘en as je straks in je kooi legt pak je je leuter deze keer es in je linkerhand, dan is het net of een ander het doet.’
Bij de gangway wachten de maats tot ik boven ben en marcheren dan, de gore versie zingend van “Het heertje uit Berlijn”, de stad weer in.

We hebben maar anderhalve dag in Montevideo gelegen en zijn net vertrokken naar Buenos Aires.
Violetta zal ik de eerste Maanden niet meer zien.
Volgen Jan en Kees heb ik Violetta niet kunnen naaien omdat de bootsman mij genaaid heeft.
‘Dat was een echte tering streek van de boots.’

Frans, die hier in Zuid Amerika, dankzij zijn rode haar, sproeten en opgewekte snuit, altijd bij de meisjes in de pullen valt, heeft zowel in Monti als in Bonnes “vaste” verkering.
Bij vertrek staat hij met een, in en in, droevig gezicht terug te zwaaien naar zijn “verloofde” maar we zijn de haven nog niet uit of hij laat ons de foto zien van zijn Argentijnse verloofde in Bonnes, ook al een prachtmeid.

De volgende ochtend lopen we, zo tegen elven Bonnes binnen.
Frans, die zijn verloofde een telegram heeft gestuurd, tuurt al van ver naar de kade om te zien of ze er al staat.
‘Ja ik geloof dat ik haar al zie, daar, links van die kraan.’
Hij trekt zijn muts van zijn rode kapsel en begint te zwaaien.
‘Ja hoor, dat is ze, kijk ze zwaait teru…’
Frans staat even met open mond te kijken naar twéé vrouwen die, zich niet bewust van elkaar, enthousiast naar de langzaam naderende Amstelland zwaaien.
‘Tering’, kreunt Frans, ‘ze heeft het écht gedaan.’
‘Wat Frans, wie heeft wat gedaan?’ vraag ik.
‘Mijn meissie uit Monti zei gisterochtend dat ze een piloot kent van de vliegboot die iedere dag op en neer vliegt tussen Monti en Bonnes en dat ze me hier zou opwachten. Maar ik, met mijn stomme kop, dacht dat ze een geintje maakte.’
www.google.nl/imgres?imgurl=ht...3pZzo65EUABM:&docid=

Frans trekt zich terug van de reling, wat tot gevolg heeft dat zijn Uruguayaanse schoonheid luidkeels, ‘Francisco! Francisco!’, begint te roepen.
Zijn Argentijnse geliefde, opmerkzaam gemaakt door het roepen van de andere verloofde, spreek deze aan.
Even later hebben ze, letterlijk, slaande ruzie.
Scheldend en schreeuwend, aan elkaars haren en kleren trekkend, rollen ze even later, tot groot vermaak van de omstanders, over de kade.
Een paar bootwerkers halen de dames uit elkaar.
Nog even kijken ze elkaar vuil aan, dan terwijl ze naar het schip kijken dat door een paar sleepboten stijf tegen de kade wordt gedrukt, komt er - eerst aarzelend dan meer en meer geanimeerd - een gesprek op gang, waarbij ze gezamenlijk vuile blikken naar Frans werpen.
‘Oef’, zegt Frans, kijkend naar twee furies, ‘dat wordt een paar dagen niet stappen!’
Een paar dagen? Hij moest eens weten dat we, door omstandigheden, hier bijna een hele maand zullen blijven liggen.




Albert

Mooi weer, thx.

Thnx Albert

Dus met rood haar en sproetjes moet je in zuid amerika zijn.... Nu begrijp ik de relatie van zijne majesteit ook beter...

Dank voor dit wekelijkse vertier.

Tja, eten van twee walletjes... het gaat nooit lang goed, maar zolang het gaat, is het natuurlijk wel lekker! Eigenlijk een mooi stichtelijk verhaal op de zondag, dank Albert.
Groeten, Peper.

Geweldig, dank je Albert.

Gerard

Dank je wel trouwe lezertjes.







We liggen amper voor de kade, of de Argentijnse douane komt met een flinke visitatieploeg aanboord om naar “contrabando” te zoeken.
Dit is deze reis de eerste keer dat we de “zwarte bende” aanboord krijgen.
Terwijl ze zich over het schip verspreiden, komt de baas timmerman, met een ruwhouten balk over zijn schouder, uit zijn werkplaats en loopt naar luik vijf.

De ruimen hebben drie verdiepingen.
Dat zijn, van onder naar boven; onderruim, tussendek en sparrendek.

De baastimmerman gooit met een forse zwaai de balk naar een stapel stuwhout op het sparrendek en draait op zijn gemak een zware van de weduwe.
Wanneer hij zich met zijn rug naar de wind draait om zijn peuk aan te steken, ziet hij mij staan kijken.
Terwijl hij zijn eerste trek neemt, wenkt hij me naar zich toe.
‘Appie, vanmiddag mag je me helpen om die balk weer omhoog te hijsen.’
Ik kijk hem verbaast aan.
‘Waarom pleur je hem er nu in, als ie er straks toch weer uit moet?’
Hij lacht: ‘Daar kom je vanmiddag wel achter.’
Onder het praten zie ik een douane man naar het achterschip lopen en het gangetje bij mijn hut instappen.
‘Ga er maar snel achteraan Appie en doe precies wat ik je van de week verteld heb.’
De douane-pief staat al voor mijn hut aan de deurknop te morrelen.
Ik laat hem mijn sleutel zien en maak de deur open.
Hij begint meteen mijn kooi overhoop te halen en tilt zelfs de matras op.
In mijn lade met ondergoed en sokken was het al een puinhoop voor hij zijn klauwen er in stak maar hij ziet kans het nog een beetje erger te maken.
Dan is mijn hangkast aan de beurt, daar staan, netjes in twee stapeltjes, acht sloffen Stuyvesant Filter sigaretten met daar bovenop vier stuks Palmolive Toiletzeep.
‘Ahá!’, roept hij triomfantelijk.
Ik schuif de zeep naar voren en zeg: ‘Para usted, para su esposa.’ - Voor U, voor uw echtgenote - .
Of het de normaalste zaak van de wereld is, stopt hij, zonder wat te zeggen, de zeep in zijn tas, zet met een blauw stuk krijt een teken op mijn hutdeur en verdwijnt naar de midscheeps.
De baas had gelijk, omdat luxe zeep hier niet, of alleen tegen grof geld op de zwarte markt te koop is, zijn de onderbetaalde, corrupte, ambtenaren er gek op.
Dat de - al dan niet bestaande - echtgenote zich vanavond niet baddert met luxe zeep staat, volgens de baastimmerman, als een paal bovenwater.
‘Zoiets kostbaars verspil je niet aan een vrouw en al helemaal niet aan je eigen wijf.’

’s Middags steekt de baastimmerman zijn kop om de deur van de pantry.
‘Ben je klaar Appie’
‘Momentje baas, nog even de kerrie emmer leegkiepen, dan kom ik bij je.’
Met de volle afvalbak, een oud vetblik van vijfentwintig liter, loop ik naar het achterdek en kiep hem leeg in een van de tweehonderdlitervaten die, later op zee, netjes overboord geleegd worden.
Ik parkeer de kerrie emmer tijdelijk bij de timmerwerkplaats.
‘Baas, ik ben er klaar voor.’
‘Mooi, ga jij alvast het ruim in dan haal ik een hieuwlijn.’
Ik daal één ladder af naar het sparrendek, haal de bewuste balk van de stapel stuwhout en wacht tot er een hieuwlijn kronkelend tot voor mijn neus zakt.
Met een timmer en muilslagsteek maak ik de balk vast.
‘Hieuw op!’
Daar gaat de balk, verticaal hangend, de hoogte in.
Ik klauter, via ladder en mangat, weer aandek en volg de baastimmerman naar zijn werkplaats.
Hij legt de balk op zijn werkbank en vraagt: ‘Zie jij iets bijzonders aan deze balk?’
Dat er iets mee aan de hand moet zijn snap ik onderhand wel, maar hoe ik de balk ook omkeer en aan alle kanten bekijk, ik zie niets anders dan een ruw stuk stuwhout.
‘Nee baas ik zie er niets bijzonders aan.’
‘Mooi, dan zal ik je eens laten zien dat er wél iets bijzonders aan is.’
Met een dunne houtbeitel prutst hij even aan de balk, verdraait iets en opeens ligt de balk, in de lengte opengespleten, in twee stukken op de werkbank.
Trots kijkt hij me aan. ‘Nou, wat zeg je me daarvan?’
De binnenkant is voor het grootste gedeelte uitgehold maar niet leeg.
Ik sta met open mond te kijken, want daar, veilig ingepakt in isolatie materiaal, liggen zestig horloges.

Nu weet ik dat hij verrekte handig is met hout, want hij heeft een eikenhouten kloostertafeltje - waar geen schroef, spijker of lijm aan te pas komt - geheel zonder elektrisch gereedschap vanuit ruwe eikenplanken tot een pronkstuk gemaakt -.
De centen voor het eikenhout hebben wij, het dek personeel, bijeen gebracht om aan het eind van de reis, wanneer die ouwe met pensioen gaat, een afscheidsgeschenk te kunnen aanbieden, zodat kapitein Oepkes, wanneer hij straks thuis op Ameland over dat ding struikelt, nog een terugdenkt aan het zooitje ongeregeld van de Amstelland. - Maar deze balk, waar in ik geen naad kan ontdekken, dat is vakmanschap van wereldklasse.

De baas maakt een breed gebaar over de klokjes en zegt: ‘Ja jong, in Hamburg kosten ze een scheet en drie knikkers maar hier…, hier brengen ze een beste zakcent op.’
Hij haalt er een uit en doet die om zijn pols, ‘zo deze dient straks als monster’ en maakt de balk weer dicht.

Tegen drieën, ik ben net thee aan het zetten, komt er een Argentijn de messroom binnen en vraagt naar “El carpentero”.
Nu weet ik, sinds we in Monti naar de Carpentero Bar zijn geweest, dat carpentero Spaans is voor timmerman.
‘Momento porvavor.’
Ik maak af waar ik mee bezig ben, wenk hem mee en breng hem naar de werkplaats.
‘Baas, bezoek.’
Ze smoezen wat in het Spaans en de baas haalt het horloge van zijn pols om het te laten bekijken.
Na enig onderhandelen geeft de man het klokje terug en verdwijnt.
‘Baas het is zo pikheet ik ga weer naar de messroom.’
‘Verrek, is het al zo laat? Het wordt tijd dat ik een klokje koop,’ zegt hij grijnslachend.
Hij loopt met me mee en zegt: ‘Appie, Miquel komt vanavond weer terug, als hij zich meldt laat je hem in de mess wachten en roept mij even, dan haal ik de klokjes uit de balk zonder dat die linkmichel achter mijn smokkelplekje komt. O ja, van het weekend ga ik op familiebezoek en jij gaat mee. Ik heb het er met de bootsman over gehad en hij zal voor vervanging zorgen.’

Klokslag drie komen de mannen de messroom in.
Wanneer de hele bende aan de thee zit, gaat de bootsman achter Jan en Kees staan, legt zijn grote handen op hun schouders en zegt: ‘Jullie zijn zo’n beetje de zeevaders van Appie, nietwaar?’
De maats knikken trots van ja.
‘Dus jullie hebben het beste met hem voor, nietwaar?’
Weer knikken ze maar kijken intussen argwanend over hun schouder naar het iets té vriendelijke gezicht van de bootsman.
‘Mooi, dan nemen jullie om de beurt, van vrijdagochtend tot zondagavond, voor Appie waar, want hij gaat met de baastimmerman mee het binnenland in.’
De maats protesteren heftig maar de bootsman vertrekt geen spier.
‘Door jullie is Appie al een paar keer te laat én aangeschoten aanboord gekomen en bovendien, als het aan jullie had gelegen, was hij in Monti met die meid platgegaan. Stel je voor dat die jongen van vijftien straks aan zijn moeder moet zeggen, “moesje lief, ik moet even naar de kliniek in Conradstraat, want ik geloof dat ik een druiper heb opgelopen”, wat dan? Nee’, jullie nemen, geheel op vrijwillige basis, voor hem waar, zo niet, dan heb ik nog een hele lijst liggen van klusjes waar je niet blij van wordt!’
De schooiers buigen deemoedig het hoofd maar wanneer de Bootsman zegt: ‘Mannen het is tijd, hup, aan dek met je luie donder,’ hebben ze hun bravoure al weer terug en zegt Jan, terwijl ze langs me heenlopen: ‘Een druiper, So what? Eén spuitje penicilline met een handje pillen en klaar is Kees.’
Kees zegt: ‘Mot je mij hebbe?’




Albert.

Dankjewel Albert. Hij is weer mooi.

mooi verhaal albert

Laat je ons allemaal nou echt tot na de kerst wachten om te horen waar jonge Appie met de baastimmerman naar toe gaat? Zo wordt het een lange kerst....

Maar ga vooral door zo!

Fijne feestdagen!

Het gaat niet over zeilen, maar het is toch het interessantste topic! Dank Albert, ik zie uit naar het vervolg!

Mooi hoor, alles komt weer boven..........

moeten we nu wachten tot na de kerst

Dank Albert!

IJs en weder dienende post ik iedere zaterdagavond, al dan niet op een feestdag, een schrijfsel.
Mocht ik beschonken zijn... dan is dat natuurlijk force majeur en treedt de ontsnappingsclausule in werking.

Albert, hij is weer mooi!!

Maar wat is een timmer en muilslagsteek?
ton

tcdehoog schreef : Dankje.
Wat steken betreft, met Google vind je plaatjes en uitleg.

Ik was een tijdje niet aan Albert's verhalen toegekomen, maar nu op de ochtend van de Tweede Kerstdag heb ik er weer van gesmuld. En weet ik de komende zondagen weer wat ik kan doen in de ochtend. Dank je Albert!