Onderwerp: Albert verhalen.

Ik ben wel nieuwsgierig wat het vervolg wordt!

Dat je ook dit jaar ons maar mag verwennen met je verhalen Albert.
Echt top!

Hmm...desillusie, een vastknoping als ontknoping.

Over cliffhangers gesproken....


Is het al volgende week zaterdag?

Mooi verteld weer, Albert.

Mooi geschreven!
Het zal toch niet zo zijn dat deze Argentijnse Froukje niet veel later met ene Zorreguieta ging trouwen...en dat jij dan de biologische vader van...nee dat zal toch niet zijn. En dat jij dan de schoonvader bent van onze Willem Alexander ...nee dat zal toch niet zijn... ZKH prins Albert

Heerlijk Albert. Ik zag het gisterenavond al maar heb het bewaard voor mijn zondagochtend koffie momentje. Met een zonnetje erbij nog wel. Geweldig, wat kun jij toch lekker beeldend schrijven. Zie het allemaal voor me.

Heerlijk leesvoer. Ben benieuwd naarhet vervolg. ( zoals altijd)

paul cr schreef :


Ja voor de draad ermee. Het is toch verjaard.
Zou de jeugd van tegenwoordig op de vaart ook nog zulke mooie dingen meemaken?
Heb weer heerlijk genoten.

Op vakantie in Ecuador ben ik blij als ik een WiFi verbinding heb om weer een verhaal van je te leZen
Waarom ga je ze niet uitgeven??

Mannen, dank voor jullie waardering.

paul cr schreef :
Op aanraden van de RVD, ontken ik met klem iedere relatie met het koningshuis.









‘Zie zo, daar zijn we weer,’ zegt de baastimmerman, wanneer we maandagavond even na zessen de messroom binnenstappen.
Jan en Kees verwelkomen me met een enthousiasme dat meer past bij terugkomst van een lievelingsneefje dat een paar jaar naar Verweggistan is geweest, dan bij een zeuntje dat alleen even een langweekend weg was.
‘Appie jonge, ik toch zo blij dat je weer veilig terug bent, echt waar de tranen van ontroering stane me in me bilnaad .’
‘Ja, en anders bij mijn wel, ik mot er niet aan denke dat jou iets zou overkomme en wij de rest van de reis jouw werk moesten doen, brr.’
‘Ja, nu we het er toch over hebbe, je bent net op tijd voor de afwas. We zouwe het dolgraag zelf doen maar we motte stappe.’
‘Trouwes, as je opschiet dan wachten we effe op je.’
‘Waar gaan jullie heen?’
‘Eerst naar de Retiro en daarna zien we wel.’
‘Goed, ik ga mee.’
Wanneer ik aan de afwas sta, pakt Jan de theedoek en begint Kees alvast de tafels af te nemen met een sopdoekje en - met de Franse slag - de messroomvloer te dweilen.
Het zijn een paar goeie gozers, ze hebben altijd een grote bek maar als het er op aankomt laten ze je niet zakken.

Terwijl we naar de bushalte lopen, willen ze alles weten over de treinreis en de rest.
Pas wanneer we al hoog en breed in de stad zijn ben ik uitverteld.
‘Dus dat mokkeltje wou wel in haar blote reet gaan zwemme maar jij dorst niet? Tering Appie, ík had het wel gewete!’
Ik vertel ze maar niet dat Froukje ’s avonds laat naar mijn kamer kwam en we heerlijk hebben liggen vrijen maar, jammer genoeg, zonder te neuken.
Ze zouden me voor gek verslijten en me er de hele verdere reis mee gepest hebben.

Waarom er niet geneukt werd?
Ik heb het wel geprobeerd maar Froukje hield, jammer genoeg, haar verstand er nog een béétje bij.
Was het tussen ons liefde op het eerste gezicht?
Welnee, we zijn allebei pas vijftien jaar en net begonnen de andere sekse te ontdekken.
Doordat er voor haar niet veel mogelijkheden waren om ongestoord met andere jongelui om te gaan, was ik een onverwacht cadeautje dat ze wel in dank aanvaardde maar waar, eerlijk gezegd, ook van mijn kant, geen eeuwige liefde aan te pas kwam.
Maar o jongens wat was ze mooi, toen ze, zonder enige gêne, haar nachtpon uittrok en bij me kroop.

We lopen een overdekte kermis op en even later staan we alle drie bij de schiettent ons best te doen om een of ander prul in de wacht te slepen.
We schieten niet met luchtbuksen maar met echte vuurbuksen waar zes patronen, van nog geen halve centimeter dik en iets van twee centimeter lang, in kunnen.
Kees schiet ook nog eens met een soort van machinegeweer waar maar liefst vijftig kogeltjes ingaan.
‘Dat lijkt me wel wat, ik wil ook wel eens voor Al Capone spelen.’
Maar wanneer Kees zegt wat het per ronde kost, heb ik het wel bekeken.
‘Kanone! Voor dat geld kan ik een hele avond stappen, dat ga ik er echt niet in een halve minuut doorheen jagen.’
We doen ook nog wat ritjes in de botsautootjes en rijden met zoveel vaart frontaal op elkaar in, dat de achterkant omhoog wipt, wij bijna gebroken ribben oplopen tegen het stuurwiel en de andere bestuurders proberen zover mogelijk uit onze buurt te blijven.
De spullenbaas, die ons al een paar maal gewaarschuwd heeft, gooit de stroom eraf en zegt dat we vertrekken moeten.
Even lijkt het er op dat mijn maats het op de blote vuist willen uitvechten maar wanneer de tegenpartij versterking krijgt van een paar stevige kermisklanten, halen ze hun schouders op en lopen de baan af.
Opgelucht loop ik achter ze aan, want in de steek laten doe ik ze niet maar knokken tegen zo’n stel spierbundels lijkt me ook niet erg gezond.
De rest van de avond verloopt bijna hetzelfde als ik deze reis onderhand al zoveel keer heb meegemaakt, met drank, wat foezelen met lekkere meiden en om een uur of twaalf weer aanboord zonder geneukt te hebben.
Dat laatste komt doordat die meiden, die provisie krijgen van de dure drankjes - slappe thee in een duur glas - die ze zich laten aanbieden, niet voor twee uur ’s nachts weg mogen van de kroegbaas, terwijl ik van de bootsman, op straffe van boordarrest, om middernacht weer aanboord moet zijn.

Na vijf dagen zijn we helemaal uitgelost en gereed om te laden maar we liggen nu, omdat er van alles misgaat met de nieuwe lading, al een dag of twintig in Bonnes.
Eerst duurt het een dag of wat voor we aan de beurt zijn.
Dan, nadat we bijna twee dagen hebben liggen laden, blijkt dat we de verkeerde partij gekregen hebben en alles er weer uit moet.
Wanneer eindelijk de goede partij arriveert, is er geen “gang” - bootwerkers - ter beschikking en wanneer er eindelijk, maar liefst drie, gangs aanboord komen en het laden net goed opgang komt, breekt er een staking uit onder het spoorwegpersoneel, zodat, nadat de laatste wagon is gelost, er geen nieuwe meer komen.
De spoorwegmannen winnen de strijd en krijgen er wat centen bij.
De bootwerkers, die ook wel wat meer willen, vinden het nu ook tijd worden voor een loonsverhoging en lopen van de schepen af.

Intussen verken ik zowat alle middagen de stad.
Ik weet al precies welke bus waar naartoe gaat en - nadat ik een keer belazerd ben door een conducteur die taxiprijzen rekende - wat zo’n ritje kosten mag.
Ik bekijk het paleis van president Arturo Frondizi van alle kanten en word door bewapende marine gasten van het trottoir gejaagd zodat ik geen aanslag op El Presidente kan plegen.
Op Plaza de Mayo zie ik een of andere bronzen “held” op zijn paard zitten.

upload.wikimedia.org/wikipedia...Estatua_Belgrano.jpg

In het havenkanaal net achter de pier, kijk ik naar de vliegboten, waaronder een hele grote met zes dubbele motoren boven op de vleugels, die daar landen en opstijgen.

Het is alweer zaterdag, ’s middags houden we, voor de derde keer deze reis, sloepenrol maar nu gaan de sloepen echt te water en wordt er zelfs gevaren.
Dat wil zeggen, de twee motorsloepen mogen de motor gebruiken maar de bemanning van de twee roeisloepen moeten, doormiddel van ellebogenstoom, zelf voor voortstuwing zorgen.
Omdat ik ook in een motorloze sloep zit, mag ik, met een groot stuk bewerkt hout dat riem heet, me de blaren in mijn handen roeien.
Zodra we de insteekhaven uit zijn gaan we niet, zoals de andere sloepen bakboord uit maar stuurboord.
De 3e stuurman, die onze sloepscommandant is, roept: ‘Dat roeien van jullie lijkt nergens op, in plaats van gelijk op te roeien, zit ieder maar wat voor zich zelf te klooien, daarom gaan we naar buiten de La Plata op. We gaan eerst met de vloedstroom mee omhoog en dan tegenstrooms terug. Wanneer jullie er dan niet allemaal tegelijk aan trekken, zijn we niet voor het eten terug en jullie kennen de chef kok, wie niet op tijd is krijgt geen eten.’
We proberen nu serieus om op de slagroeiers - de twee die het dichts bij de roerganger zitten en het tempo aangeven - te letten, zodat we nu met een gangetje van wel drie hele knopen de rivier opstormen.
Onder het roeien kijk ik om me heen.
Aan bakboord, op minder dan een mijl, ligt de Argentijnse kust.
Aan stuurboord zie je alleen maar de zonovergoten watervlakte die Argentinië scheidt van Uruguay dat, ver buiten zicht aan de overkant ligt.
Na een kwartier zegt die 3e : ‘Ik wist wel dat jullie het in je hadden, stop maar met roeien en zet de mast op, we gaan zeilen.
Het duurt nog bijna een half uur voor het ongetrainde zooitje het spul heeft opgetuigd maar omdat ik in mijn Pollux tijd ook van tijd tot tijd met een emmertuig mocht klooien, kan ik ze, na enig aandringen, “wat weet zo’n snotaap nou van sloepen?” na het zetten van de mast, de ra en het zeil op de juiste manier laten aanslaan.
Wanneer we uiteindelijk met de wind ruim achter dwars, met wel één knoop sneller dan de tegenstroom, weer richting Bonnes zeilen, denk ik; Wij zijn wel een stelletje mazzelpikken, moet je nagaan, in het natte koude Holland is het al bijna winter en wij we zeilen, in een lekker warm zonnetje, op een mooie Zuid Amerikaanse rivier en krijgen nog geld op de koop toe.
De 3e zegt: ‘Appie, jij hebt toch op de Pollux gezeten?’
‘Ja stuurman.’
‘Heb jij dan ook je sloepsgastdiploma?’
Eigenlijk heb ik dat niet, want hoewel ik wel voor het examen ben geslaagd, kan ik het diploma pas krijgen wanneer ik achttien ben maar ik antwoord: ‘Ja stuurman, dat heb ik.’
‘Mooi, dan pak jij de helmstok.’
Mijn geluk is compleet, Appie aan het roer van een zeilsloep.
De 3e doet het luikje onder de helmstok open steekt zijn hand er in en deelt, met een grote grijns, flesjes Tuborg uit.
Verrek, daar wisten we niets van, dat had die linkmichel er natuurlijk al ruim van tevoren in gedaan.
Iedereen neemt gretig zijn pilsje in ontvangst en hoewel ik liever Cuba Libre’s dan bier drink, neem ik, als stoere sloepscommandant, er ook een aan.
‘Proost mannen!’
‘Proost stuurman!’


Albert.

mooi geschreven weer

Komt het toch nog weer goed! Het gaat vanavond weer eens echt vriezen... Schenk jezelf maar wat in tegen de vorst! En om warm te worden doe er dan een tikje van mijn waardering in!
Groeten, Peper.

Toch niet deze?
Is dat verhaal dan al van zo lang geleden want die is van begin 30er jaren ( Dornier DO-X).
Ad

Jij hebt helemaal geen Tuborg in een luik onder de helmstok, Albert....

terwijl je zóveel goede dingen wel doet die je toen leerde

Yellow Boat schreef : Ja Ad, dat is hem.
Het gebeuren speelde zich af in 1960 dus die vliegboot was toen hooguit dertig jaar oud.

In Zuid Amerika werden de vervoermiddelen niet zo snel afgedankt als in de westerse wereld.
Integendeel, zij kochten juist onze oude meuk op.
Toen wij in Holland allang elektrische en dieseltreinen hadden, zag je daar nog alleen maar stoomlocomotieven.


Daar langs de kust zag je toen ook nog heel veel mooie houten vrachtschoeners zeilen en ook de vissersboten daar hadden zelden een motor en deden alles onder zeil.


@Anjo, daar hebben we tegenwoordig een elektrieke koelbox voor.

Albert 45 schreef :
Desondanks heb je wel iets heel bijzonders gezien destijds want er zijn er maar 3 van gebouwd.
( dat ik dat ding herkende komt door mijn vader die in de vijftiger jaren gek was op oude vliegtuigen) .
De Duitse Wiki weet er meer over de.wikipedia.org/wiki/Dornier_Do_X ( voor de eventuele vliegtuiggekken ( )op dit forum).
Grappig genoeg schijnt er niets bekend te zijn over de enige twee overgebleven DO-X en ( de eerste is tijdens de oorlog vernietigd) dus misschien ben jij destijds wel iets eheel bijzonders op het spoor gekomen.
Doet me een beetje denken aan het deltavliegtuig ( de Nurflügler) ook uit de tweede wereldoorlog waarvan een wrak in de USA schijnt te worden gerestaureerd en waarvan de Amerikanen , zo wordt gefluisterd , het ontwerp van de B2 va hebben afgekeken .de.wikipedia.org/wiki/Nurfl%C3%BCgel
Bestaat ook een aardige video van die laatst op de Duitse Tv te zien was.

Ad

Albert mooi weer!,
Maar in dit tempo ga je als maagd het huwelijk in
ton

O jee! Dat wordt nog dertien jaar op een droogje zitten.

Hij is weer fijn. En zo is de liefde voor het zeilen 'begonnen'. Bij de meeste dingen is de voorpret het grootst.... Maar bij....
Dus maak je naar niet ongerust hij heeft het in de daaropvolgende tijd ruim goed gemaakt.

groom schreef :
Hoe weet je dat? Heb je erbij gezeten?

Bedankt.









We zijn alweer een goeie week verder en als er niets tussen komt - iets dat hier eerder de norm dan uitzondering is - komen we morgenmiddag vol en gaan we weer langs de Braziliaanse kust, van plaats tot plaats, naar het noorden.
Vanavond gaan we, als vanouds, weer met zijn drieën stappen.
Terwijl we de gangway aflopen, zegt Kees over zijn schouder: ‘zeg Appie, heb jij wel eens met een revolver geschote?’
‘Een klappertjes pistool bedoel je?’
‘Nee, een echte.’
‘Nee natuurlijk niet, waar moet ik nou een revolver vandaan halen?’
‘Zou je het wel wille?’
‘Tja, ik denk het wel.’
‘Tjonge tjonge, wat een enthousiasme, nou graag of niet zeun?’
‘Eh… ja graag.’
De mannen marcheren opeens, rechts uit de flank, een steeg tussen twee loodsen in.
Waar ze nu heengaan?
Geen idee, ik zal wel zien “waar het schip strandt”.
We komen uit bij het oudere gedeelte van het haventerrein en stoppen bij een houten hokje waar een oude vent op een bankje voor zit.
Kees spreekt de man aan en Jan zegt tegen mij: ‘Dat is een wachtsman, die moet iedere nacht die loods daar bewake.’
‘Wat zit er dan ín die loods?’
‘Geen idee maar dat is ook niet belangrijk, waar het omgaat is dat hij je, tegen betaling, met zijn revolver laat schieten, let maar op.’
Kees stopt de wachtsman wat geld in zijn hand en zet een munt rechtop tegen de onderkant van de loods.
De wachtsman overhandigt hem een revolver met een korte loop en laat Kees op een meter of vier afstand achter een krijtlijntje staan.
Kees richt op de munt en schiet, één voor één zes kogels af zonder de munt te raken.
De revolver wordt weer van nieuwe patronen voorzien en nu is, na te hebben betaald, Jan aan de beurt.
Ook Jan vuurt zes patronen af en weet met zijn derde schot zowaar de munt te raken.
We zoeken nog even maar de munt is echt pleite.
De volgende munt overleeft drie kogels zonder een schrammetje op te lopen maar toch loopt Jan te pochen over zijn “superieure scherpschutterskwaliteiten”.
‘Kijk Kees, zó mot je dat doen, gewoon effe die hele munt naar Jesus-IJk schiete!’
‘Mot je hem hore, door stom toeval raakt hij dat stomme ding en meteen is meneer zo trots as een aap met zeve lulle, nou het mocht wat!’
Zo gaat het nog even verder tussen die twee maar dan zegt Kees: ‘Oké, nu mag Appie zijn kunsten vertonen.’
Ik betaal de wachtsman en krijg de, intussen opnieuw geladen, revolver in mijn handen gedrukt.
Het ding is dan wel niet zo groot als een “Wild West” revolver maar ligt toch zwaar in mijn hand en wanneer ik probeer om hem op de munt gericht te houden zwabbert hij, net voor ik wil afdrukken, er steeds weer af.
De wachtsman, die mij ziet stuntelen met dat ding, neemt hem weer af en doet voor hoe ik moet staan, een voet naar voor en de ander naar achter en de revolver met twéé handen vasthouden.
Hij heeft gelijk, nu blijft de loop recht op de munt gericht.
Daar gaat ie, James Bond in actie!
De eerste kogel gaat er naast, de tweede ketst op de straat af en de rest gaat ook grandioos de mist in.
Of ik nog een ronde wil?
‘Nee dank je, ik heb het hier wel “geschoten”, ik ben niet in de wieg gelegd voor gun slinger.
Jan en Kees doen wel een extra rondje maar de munt blijft waar hij is.
Dan doet de oude baas voor hoe het moet.
Met een vloeiende beweging brengt hij zijn wapen omhoog, haast zonder te richten drukt hij af en weg is de munt.
Trots lachend ondergaat hij onze bewondering en pakt een pakje sigaretten aan als zijnde een welverdiend trofee.

In de stad maken we het niet zo laat.
Niet omdat Jan en Kees opeens het licht gezien hebben en nu, in plaats van te zuipen en te hoereren, het geloof omarmd hebben.
O nee, drank en vrouwen blijven, in die volgorde, liefhebberij nummer één en twéé voor de mannen.
Nee, het ligt aan de financiële mogelijkheden van de stapmaats die al bijna een hele maand, al dan niet vergezeld van zeuntje Appie, iedere avond zwaar aan de zwier zijn geweest en nu zo rood staan dat Stuurman “Kluitennek” geen geld opnames meer van ze accepteert.
Daar komt bij, dat ze zowat al hun smokkelopbrengsten er ook vlot doorheen gejaagd hebben.
Met het beetje dat ze nu nog over hebben moeten ze heel zuinig omgaan, dus worden de nachtclubs overgeslagen en drinken ze hun, goedkope, biertje in volkskroegen.
Zo zonder leuke meiden is ook voor mij de lol er gauw af, dus tegen halfelf laat ik ze weten dat ik het wel bekeken heb en liever aanboord ga.
‘Je heb gelijk Appie, we kenne net zo goed an boord zitte zuipe, as ik dan bezope raak, kenne jullie me zo me in vlooiebunker pleure, geen centje pijn.’
Terwijl we naar de bushalte lopen, ruik ik opeens iets dat me bekend voorkomt en me doet denken aan het diner met de Baas timmerman, Pake, Beppe, Froukje en haar moeder, het water loopt me in de mond.
Ook mijn maats snuiven hongerig de geur op die via de openstaande deur van een eethuisje naar onze neuzen zweeft.
Ik zeg: ‘Verdomme, ik heb honger gaan jullie mee?’
Ze kijken een beetje zuinig en Kees zegt: ‘Ik denk niet dat we daar nog genoeg van die kromme dinge voor hebbe.’
‘Nou, omdat jullie mij nooit lieten betalen, heb ik nog een flink zooitje peso’s, dus nu kan ik ook es voor jullie dokken.’
Terwijl we voor de deur staan te ruziën over de vraag of een zeuntje, al dan niet, mag betalen voor een paar volmatrozen, is het de geur van gegrild vlees die ze overhaalt om mijn aanbod te accepteren.

Terwijl we wachten op het eten , drinken de mannen een pilsje en ik een colaatje.
Dan komt de ober met een grote kan wijn, een paar ronde platte broden, twee keer Bife de Lomo - heerlijke grote malse runderbiefstukken - voor Jan en mij en een keer “Bife de Lomo con Huevos - biefstuk met drie spiegeleieren erop - voor Kees.

www.google.nl/url?sa=i&rct=j&q...ust=1453419241003084

Wauw zeg, tegen het beeld van een groot bord, dat helemaal bedekt is door gegrilde biefstukken, kan zelfs een originele Rembrandt niet op.
We vallen aan als een stel pas gekerstende kannibalen die, na lang vasten, toch maar besloten heeft om die dikke vette zendeling, met schoenen en al, op te vreten.
Wanneer alles op is, we met het laatste stuk brood onze borden schoonvegen en dat met de laatste slok wijn wegspoelen, laten Jan en Kees om de beurt een vette boer en leunen voldaan achterover.
Ik wenk de ober en reken af.
Het valt me eigenlijk best mee, want voor het bedrag dat ik hier kwijt ben voor dit koningsmaal voor drie personen, kan ik in mijn uppie hooguit bij de chinees in de Binnen Bantammerstraat terecht en dan nog moet ik het nog bij Nasi Goreng met Kroepoek en één cola houden.
Hoewel ik nog niet precies weet hoeveel tip ik moet geven, doe ik het blijkbaar verrekte goed, want de ober buigt als een knipmes en neemt, breed lachend, de vuile vaat mee.
Terwijl de mannen een zware “kuthaar van de Weduwe van Nelle” draaien en opsteken,
zegt Jan: ‘Zeg Appie heb je nog veel van die kromme dinge? Ik wil eigelijk weer es lekker op de kut maar daar heb ik de pegels niet meer voor.’
Ik weet dat hij me nu zit te voeren en hoopt dat hij me op de kast kan krijgen en ach, als ik hem daar een plezier mee kan doen, waarom niet?
‘Ja hoor, dikke lul drie bier, ik wil wel werken voor een wijf maar niet voor een kerel en zeker voor niet zo’n lelijk exemplaar als jij. Als je er geen geld voor hebt, neuk je maar niet. Hoe zei je dat laatst zelf ook alweer? O ja, neem hem maar eens een keer in je linkerhand, dan is het net of een ander het doet.’
Ze grijnzen me allebei vriendelijk toe: ‘Appie, het gaat de goede kant op met jou. Zie zo, ik heb het wel weer gezien hier zulle we maar es opstappe?’

Breeduit lopen we, onder het zingen van de ongekuiste versie van “Curaçao”, door de nauwe straatjes naar de bushalte.
Terwijl we instappen zegt Kees: ‘Dat jong wordt nog eens een echte zeeman, zeker wete.’
‘Zo is dat, hij mot allenig nog effe met een lekker wijf plat, dan ken ie wat mijn betreft zijn stapdiploma krijge, eentje met gouwe rand en een ster.’


Albert

hij was weer lekker albert

Die was er toen toch nog niet? Maakt ook niet uit! Fijn weer zo'n verhaal voor bij de houtkachel! Dank Albert!
Groeten, Peper.

Casino Royale is het eerste boek over James Bond. Het werd door Ian Fleming geschreven . Het verscheen in 1953 en was meteen een groot verkoopsucces.