Onderwerp: Albert verhalen.

shanty.clubs.nl/video/detail/57542_17-curacao

Was hij nu een dag te vroeg?
Fijn stukje weer!!

Gaat ie Biefstuk porno plaatsen waar ik op zondagmorgen op stuit.....fijn....
Kreeg acuut honger maar hier in de provincie zijn de winkels dicht natuurlijk.

Dank u heren.
@ Anjo, dat krijg je er van als je in de rimboe gaat wonen.







De Amstelland is zeeklaar gemaakt en ligt op “stootgaren” , d.w.z. dat bijna alle trossen, op een paar twaalf duims manilla’s na, zijn weggenomen.
Zowat iedereen is blij dat we, nu zowat het hele zooitje na een maandje stappen in Bonnes zo rood staat als de neten, eindelijk weer naar zee gaan.

Het wachten is op het uitklaren, dat hier, ondanks de steekpenningen, een langdurige zaak is.
Ik sta bij de ploeg op het achterschip en heb, met de stoomwinch, al de nodige trossen binnen gedraaid.
Willem, die tegen de reling leunt en een zware draait, zegt: ‘Als die rooie nu niet komt, kan hij het schudden, dan gaat hij er op voor desertie.’
Hij heeft het over Frans, die, na een dag of tien verstoppertje te hebben gespeeld voor zijn twee “verloofdes”, zich niet meer kon inhouden, toch de wal opging en nu, als het even wil, nog achter vaart ook.
Over het sloependek komt een rijtje mensen naar achter en daalt de trap naar het dek af.
Het zijn; de douane, de agent met zijn klerk, een paar haven autoriteiten en nog wat ander ondefinieerbaar volk, dat met een tevreden gezicht naar de gangway loopt.
Van de brug komt het bevel om de gangway op te draaien en de laatste trossen binnen te halen.
Op dat moment stopt er een taxi voor het schip, waaruit een roodharig persoon en een olijfkleurige schoonheid de kaai opstappen.
‘Wacht nog even met die gangway!’ roept de bootsman.
Intussen zijn de sleepboten al begonnen ons van de kade te trekken.
Terwijl de kier tussen kaai en schip heel langzaam groter wordt, wisselen die twee een paar vurige kussen uit, waarna Frans naar de rand van de kaai rent, over de breder wordende opening tussen wal en schip springt en op het blokrooster van het bordes onderaan de gangway belandt.
Hij rent de gangway op en vliegt - nog in zijn stappakkie - naar zijn “voor en achter” post op het achterdek, helpt mee om de laatste tros op te schieten en gaat dan staan zwaaien naar zijn verkering.
‘Tering,’ zegt Kees, ‘dat is toch een van die mokkels die jou bij aankomst je ogen uit je harses wilde krabbe?’
‘Dat klopt, dat is ‘r en ze heeft dat geprobeerd ook, kijk maar.’
Hij draait zijn kop opzij en toont ons een vurige streep ter hoogte van zijn slaap.
‘Maar dit is nog niets, als je ziet hoe die scherpe nageltjes ’s nachts mijn rug getatoeëerd hebben…’ zegt Frans terwijl hij verheerlijkt met zijn ogen rolt.

We doen, net als op de heenreis, weer een hoop Braziliaanse havens aan.
We laden hier een partijtje koffie, daar een partijtje tabak en doen ook nog een lokaal reisje met fabrieksbanaantjes van de ene Braziliaanse haven naar de ander.

Deze keiharde groene banaantjes zijn niet om op te eten maar volgens Jan, die daar alles van weet, om alcohol van te stoken.
‘Ja Appie, daar make ze nou nep Bacardi Rum van. Wanneer je Cuba Libre’s drinkt, krijg je in de eerste twee, of drie, echte Bacardi gestookt uit suikerriet. Daarna proef je het verschil toch niet meer en schenke ze je dat nep spul,’ hij grijnst, ‘en dat je daar een geweldige koppijn van krijgt heb je zelf al ondervonde.’
Nou, dat had ik zeker, eergister nog, ik had er een stuk of vijf op en was zo dronken als een kanon.
’s Morgens had ik me een kater, niet mooi meer maar het ergste was dat, toen ik mijn nadorst probeerde te blussen met ijswater, ik op slag wéér dronken was.
Die banaantjes leveren trouwens niet alleen katers maar ook spinnen en slangen op.
De bananen komen aanboord in de vorm van stammen, waar hele rijen kammen aan zitten.
In grote boternetten hijsen we ze het ruim in, waarna twee van de vier hoeken worden uitgepikt en de andere twee opgehesen zodat het net leeg kiept en de bootwerkers ze kunnen uitvloeren in de zij onder het gangboord
Dat doen de mannen met een zekere nonchalance maar zo af en toe doet er eentje een pas terug, roept iets en wijst, waarop een ander met een machete een houw uitdeelt naar een grote vogelspin of een klein, maar zeer giftig, slangetje.
Een ding is zeker, mij krijgen ze dat ruim niet in, nog niet voor een dubbele maandgage.

Het is ‘s avonds tegen elven en we zitten weer op zee.
Ik zit in mijn hut te lezen, tot op een gegeven moment mijn oogjes vanzelf dichtvallen, het boek uit mijn klauwtje klettert en wakker schrik.
Hoog tijd om de vlooienbunker op te zoeken maar eerst nog wat eten.
Ik loop van achterop naar de messroom in de midscheeps en haal mijn puddinkje uit de ijskast.
Onder het kanen denk ik aan de manier waarop Ome Appie, met succes, Piet Schippers te grazen heeft genomen toen deze bier en cola van de anderen jatte.
Piet kreeg een goed lesje, hij was wel ruim een etmaal aan de schijterij maar er werd sindsdien niets meer gestolen.
Het schaaltje en de lepel spoel ik af en laat ze in de gootsteen staan.
Daar komt de vaat van de wacht ook nog bij, zodat ik me morgenochtend niet hoef te vervelen.
Weer aan dek, net achter de opbouw liggen, slordig door elkaar, wat losse rieten separatie matjes.
Ik schop er een paar aan de kant en schrik me het leplazarus, in het vage licht van een bullseye-lamp, zie ik een paar schitterende ogen naar me kijken.
Daar, pal voor mijn teenslippers, zit een zwarte dikbehaarde spin, zo groot als de rechterhand van de bootsman, mij aan te staren.
We komen allebei op het zelfde moment in beweging, hij rent naar de opbouw en ik naar het achterschip.
Achteraf weet ik niet wie van ons twee het meest geschrokken is maar wat ik wel weet is, dat ik zeven kleuren stront scheet en voorlopig niet in het donker langs die matjes loop.


We lopen de monding van Lagoa dos Patos aan.
Dat is een meer van pakweg honderdzestig mijl lang, gemiddeld twintig mijl breed, met een heel nauwe uitgang naar de oceaan.
Meteen binnen de ingang ligt Rio Grande, waar we weer een kleine partij stukgoed innemen en vervolgens zeventien uur doorstomen naar Porto Alegre aan het andere eind van Lago dos Patos waar de Rio Jacui in het meer uitmondt.
Porto Alegre - Haven van de Vreugde - doet zijn naam eer aan, want de meisjes hier zijn heel wat toeschietelijker dan in de vorige havens.
Niet dat ik nu ontmaagd - of moet dat ontknaapt zijn? - ben en eindelijk geneukt heb, nee, tot nu toe is het bij “handje, kusje, tieten voelen” gebleven en dat begint me aardig te frustreren.
Hoewel ik geen hekel aan de bootsman heb, zou ik het helemaal niet erg vinden als hij nu even met veertig graden koorts in zijn kooi lag en van de wereld niets meer wist, zodat ik, zonder dat hij het in de smiezen heeft, de hele nacht kan wegblijven.

We zitten hier alweer een stuk dichter bij de evenaar en dat is te merken ook.
Net na de middag is het bloedheet en loopt het zweet me aan alle kanten langs mijn donder.
Weet je wat, ik ga niet aan dek werken maar zwemmen, uiteindelijk ben ik officieel ’s middags een paar uur vrij, dus waarom niet?
En ik doe geen zwembroek aan maar ga in mijn shorts, dan hoef ik die van de week ook niet meer te wassen.
Met mijn zwemvliezen aan mijn voeten duik ik naar beneden en peddel wat rond in het heerlijk lauwe water, dat tot mijn verrassing nog zoet is ook.
Ik laat me op mijn rug met de toch wel flinke stroom meedrijven, wanneer op de kade een hoop geschreeuw hoor.
Wanneer ik kijk wat er loos is, staat er daar een ploegje bootwerkers naar me te roepen en te wijzen.
Waar maken die lui nou zo’n drukte om, toch niet om die forse paling daar?
Hoewel, het is wel een rare paling want hij zwemt met zijn kop bóven water en hij komt met een behoorlijk tempo mijn kant op.
Wanneer hij nog maar een meter of vier weg is zie ik in de open bek een paar lange dunne slagtanden die ik nog nooit bij een paling heb gezien.
Tering, het is een slang!
Met een rotgang crawl ik naar de Amstelland.
Dankzij mijn flippers kan ik wat afstand nemen en net voor hij bij me is, aanboord van het werkvlotje klauteren.
Vlug trek ik een flipper uit en sla de slang, die aanstalten maakt om me ook op het vlotje te volgen, keer op keer op zijn kop, net zolang tot hij zich met de stroom mee laat voeren naar waar hij vandaan kwam.
Of ik hem nu suf heb gemept of dat hij opeens inzag dat ik nooit door zijn strot pas? Geen idee maar ik weet wel dat ik voorlopig niet meer in openwater ga zwemmen.

Wanneer ik om drie uur, wanneer iedereen op luik vier aan de ijsthee zit, vertel over mijn avontuur met die “paling”, zegt de kabelgast: ‘Appie, je bent een mazzelpik, want niet alleen zitten hier gif en wurgslangen, we hebben hier in het verleden al meerdere keren krokodillen gezien.


Albert

Mooi verhaal weer, Albert.
Een oom van mij werkte vroeger in Rotterdam. Als hij een "bananeboot" moest lossen, had hij altijd een pistool op zak om vogelspinnen dood te schieten. Althans, dat was zijn verhaal. Ik heb me altijd afgevraagd of-ie zich bewust was van ricochets.

Bedankt Albert.

Oeh, dat was weer kantje boord! Spannend verhaal.
Groeten, Peper.

We varen steeds korte rukjes van haven tot haven en doen zowat dezelfde plaatsen aan als op de heenreis.
Omdat ik, in tegenstelling tot mijn maats, nog steeds wat pegels overheb, ga ik bij zowat iedere mogelijkheid de wal op.
Oké ik doe zuinig aan en kan als het moet de hele avond over twee Cuba Libre’s doen maar Jan en Kees willen pas weer gaan stappen als ze weer geld loskrijgen van Kluitennek, dus ga ik in mijn uppie.

Nu ik zonder begeleiding van mijn twee “zeevaders” op stap ga en dus geen tolken meer bij de hand heb, moet ik me zelf zien te redden bij de meisjes.
Dat gaat best goed, want met een mix van Spaans en Portugees verstaan we elkaar uitstekend en groeit, behalve mijn woordenschat, ook mijn zelfvertrouwen met sprongen.
Dat de meisjes een jong joch met blauwe ogen best aantrekkelijk vinden, blijkt wel wanneer het aan het begin van de avond nog niet zo druk is.
Omdat ze, dankzij de afwezigheid van klanten, geen dure drinkies van hun “slachtoffers” kunnen losbietsen, komen de vrije meiden gezellig bij mij zitten.
Ze beschouwen mij meer als hun broertje dan als prooi en zitten ontspannen met elkaar en mij te ouwenelen.
Dat er af en toe, onder het praten door, wel drie meiden tegelijk aan me zitten te foezelen - twee die nogal intiem worden en een die vindt dat mijn uiterlijk aan vernieuwing toe is en zich met een kam en kleine elastiekjes uitleeft op mijn kapsel - ach, dat is op zich niet onprettig maar wanneer er een aankomt zetten met een wenkbrauwpotloodje en een knalrode lippenstift, ga ik rechtop staan en roep diep verontwaardigt: ‘Ola me no nada maricon! (Hee, ik ben geen flikker!)
De meiden liggen blauw van het lachen en degene die in mijn shorts zat te spelen, beaamt dat ten volle ‘si, no maricon!’ en geeft met haar handen de afmetingen van mijn jongeheer aan.
Het is maar goed voor mijn toekomstige bedgenoten dat ze het niet zo nauw neemt met de waarheid, want met wat zij aanwijst zou ik een spoor van invalide meiden achterlaten.

Later wanneer de hele tent vol zit en de meisjes de klanten drinkies aftroggelen, wordt er opeens een glas Cuba Libre voor mijn neus neergezet.
Wanneer ik protesteer, ‘hee, ik heb dat niet besteld’, knikt de barkeeper in de richting van de dame “die haar handen niet kon thuishouden”.
Ik kijk haar vragend aan.. eh?
Over de schouder van de vent waar ze tegenaan hangt, een Yank die met een paar grote klauwen haar achterwerk zit te kneden, geeft ze me een knipoog en gebaart dat deze vrijgevige vent, zonder het te weten, ook mijn drankje heeft betaald.
Wel verdomme, ben ik nu gepromoveerd tot manlijke drinkies hoer, of moet ik zeggen animeer-boy?
Nou ja, zolang die kerel niet aan míjn kont zit, zal ik geen stennis maken.

Natuurlijk ben ik - hoewel het tegen mijn heiligste overtuiging ingaat - zoals altijd, om “Des Bootsmans Toorn’ te ontlopen, voor middernacht aanboord, waardoor ik steeds desperater naar mijn eerste nummertje snak en uit armoe, met het betere handwerk, de druk van de ketel haal.

Ook in Santos zijn de meisjes gek op jonge gastjes “met ogen als de zee” maar ook daar moet ik, veel te vroeg en solo, de koffer in.
We liggen het weekend over, zodat we zaterdag - nu zijn mijn stapmaats er ook weer bij - even ouderwets de beest uithangen in de Lift Bar.
De Lift Bar bevindt zich op de eerste etage van wat ooit een oud pakhuis was maar nu een sjofele hoerentent is.
De trap, als die er al is, heb ik niet kunnen ontdekken maar de bezoekers worden door de portier, met een oude, krakende en piepende goederen lift met wel twintig man per rit, naar boven of beneden gebracht.
Hoe de plaatselijk brandweer daar over denkt?
Geen idee, maar dat in Zuid Amerika de regeltjes een beetje anders worden uitgelegd dan in onze contreien, kan je gevoeglijk van me aannemen.
Ook hier heb ik sjoege bij de vleet maar weer moet ik, zoals steeds, zowel de meisjes als mijzelf teleurstellen.
Kees zegt: ‘Tja Appie, zolang de boots niet per ongeluk met ze bezope harses onder de tram loopt, ken je het wel schudde.’

Zondagmiddag moet er gevoetbald worden.
Het zeemanshuis “Stella Maris” heeft een wedstrijd georganiseerd tussen een of ander achterbuurtteam en de “Amstelland Boys”.
De 1e Machinist - ook wel Hoofdstoker genaamd - heeft, ondanks dat hij zelf nog geen voetbal van een meloen kan onderscheiden, het elftal samen gesteld.
Het is opvallend dat de lijst hoofdzakelijk vol staat met zowat het hele MK personeel, aangevuld met maar twee dek-officieren en één matroos.
Van de civiele dienst - de hofmeester de bediendes en de koks - ontbreekt ieder spoor.
Op de lijst met reservespelers staan, waarschijnlijk om opmerkingen over vriendjespolitiek tegen te gaan, behalve de overgebleven MK mannen, ook zowaar de bootsman, de kabelgast en het “leerbeest” ofwel de stuurmansleerling.

’s Middags na het eten, ik heb amper tijd om de afwas te doen, staat de oude bus van het zeemanshuis op de kaai te toeteren.
Vlug, binnen één minuut’ wapper ik ,links rechts, een vochtige dweil door messroom en pantry en schiet als laatste de bus in.
De pastoor van het zeemanshuis deelt onderweg, voetbal broeken, shirts en schoenen uit en zegt dat er bij het veld geen kleedkamers aanwezig zijn.
Wanneer spelers zich, onder het rijden, in het middenpad beginnen te verkleden, wordt er veel gevloekt wanneer de bus, terwijl ze net op een been staan, door een kuil bonkt of een scherpe draai maakt.
Ook proberen de mannen om beter passende kleding en schoeisel bij de anderen te stelen en trekken daarbij zowaar een broek in tweeën, kortom een schoolvoorbeeld van een hechte eenheid sportievelingen.


Bij aankomst op het voetbalveld, waar wat zielige sprietjes tevergeefs hun best doen om op een dichte grasmat te lijken, worden we opgewacht door de tegenpartij.
Over en weer staan de teams elkaar wantrouwend op te nemen.
De Amstelland Boys hebben een redelijke voetbaluitrusting aan maar ogen, dankzij de hier en daar aanwezige dikke pensen en flodderkuiten, nou niet bepaald als een superteam.
De tegenstanders dragen geen voetbalkleding en maar een paar hebben voetbalschoenen, terwijl de rest gewoon op hun blote zweetkakkies moeten spelen.
Wel zijn ze stuk voor stuk, jong, mager, pezig en gespierd.
Grensrechters zijn er niet en de scheidsrechter blijkt niemand anders te zijn dan de pastoor, die met zijn dikke lijf niet buiten de middencirkel komend, furieus fluitend op zeer aparte wijze de wedstrijd leidt.
Geen tien seconden na het eerste fluitsignaal, terwijl de Amstelland Boys nog naar de bal zoeken, valt het eerste doelpunt.
1 - 0 voor Brasil.
Na een dertig minuten durende eerste helft, wanneer de pastoor tot opluchting van ons afgepeigerde team het rustsignaal geeft, is de stand 9 - 0 en zijn we al bijna helemaal door onze voorraad reserve spelers heen en beginnen ze schuin naar mij te kijken.
O nee, ik heb nog nooit gevoetbald en ga er hier, waar de ene na de ander speler met onder zijn reet weggetrapte poten zwaargewond tegen de vlakte gaat, ook niet mee beginnen.
Dan blijft er alleen nog die magere slungel van een leerbeest over.
Tot nu toe werd hij overgeslagen, omdat er voor zijn zolderschuiten van voeten geen schoenen aanwezig zijn en hij op zijn slippers nu ook niet erg uit de voeten kan maar nu zegt hij zelf: ‘Als die gasten hier op blote voeten kunnen spelen, kan ik het ook.’

Na de rust komen de Amstelland Boys moeizaam, met pijnlijke spieren, opgang.
Niet dat de tegenstanders zich daar iets van aantrekken, die gaan gewoon verder waar ze gebleven waren en scoren binnen tien minuten nog een stuk of wat doelpunten.
Het leerbeest, die de hele tijd al tevergeefs om de bal vraagt, krijgt hem eindelijk, per ongeluk, voor zijn voeten.
Omdat, op de keeper na alle tegenstanders op onze helft ronddartelen, heeft het leerbeest vrij spel.
Terwijl zijn lange benen alle kanten uitzwaaien, beweegt hij zich razend snel over het veld en houdt daarbij ook nog de bal onder controle.
De keeper, die de hele wedstrijd nog geen ene moer te doen heeft gehad, staat, attent gemaakt door het roepen van zijn teamgenoten, op van het bankje naast het doel en loopt vol zelfvertrouwen die Hollander tegemoet.
Het leerbeest houdt even in en tikt kalm, met een mooi boogje, de bal over de te ver van zijn doel staande keeper, 14 - 1!
Even is het stil, dan heffen de Hollanders een overwinningsgebrul uit en staan, zowel op het veld als langs de lijn zich te gedragen als een stel randdebielen en missen daardoor het fluitsignaal, zodat de tegenstanders op hun gemak naar ons doel kunnen wandelen en met een achteloos tikje de stand op 15 - 1 brengen.

Dankzei het leerbeest gaan we niet helemáál roemloos ten onder.
Met zijn lange benen is hij sneller dan wie dan ook en weet, dankzij zijn scherpe wendingen, de tegenstander steeds weer opnieuw op het verkeerde been te zetten.
Uiteindelijk is de stand bij het eindsignaal 23 - 6 en wordt het leerbeest, met een verlegen grijns op zijn snuit, op de schouders van zijn teamgenoten van het veld gedragen.
Omdat er geen kleed of douchegelegenheid is, ploft iedereen, terwijl er grote plastic bakken met flesjes bier tussen ijs uit de bus worden gehaald, in het gras.
Terwijl beide partijen hun dorst lessen wordt er druk nagepraat over de wedstrijd en nemen de tegenstanders onze complimenten in ontvangst.
Dat het leerbeest, door mee en tegenstanders, wordt geprezen met zijn prestaties, spreekt voor zich.

Later, aanboord, blijkt de status van het leerbeest een stuk gestegen en maakt zelfs de kapitein in hoogst eigen persoon, van tijd tot tijd een praatje met hem.
Ach ja, al in de zestiende eeuw wist ene Bredero het haarscherp te verwoorden, “ ’t Kan verkeren”.


Albert

Ha! Een Albert verhaal!
Kon ik net gebruiken, en nu snel lezen!

Mooi verhaal weer Albert, dank.
Jouw verhaalstijl maakt het zo dat het zich telkens als een film voor m'n ogen afspeelt. Dat is knap!

Ik hou helemaal niet van voetbal, maar dit is een mooi verhaal over die sport!

hahaha ik stik zowat, een spoor van invalide meiden achterlaten

hoe krijg ik nu dat bier weer uit mn laptop

Prachtig 1 van de weinige dingen die ze thuis kan waarderen van het zeilersforum.

Twee verhalen in een keer afgewerkt.lekker. Was al geen bananen eter.
Ik vond je nu net zo'n voetbaltiepje..

Wel een cliffhanger hoor. Wanneer lukt t nu een keer!!

een mooi begin van de zondag!
Ton

Ha, zondag! Eerst het verhaal van Albert. Veel beter dan de carnavalsoptocht!
Groeten, Peper.

Albert, gisteren terug gekeerd uit santos, maar de lift bar heb ik daar niet gezien. ...

PvO schreef : Zo, dus jij gaat wanneer je in het buitenland bent naar de hoerenwijk, mooi is dat.

Maar zonder gekheid, ik heb het over zesenvijftig jaar geleden, dus er zal daar wel het e.e.a. veranderd zijn.
Maar een mooie tijd was het wel.

Een Werkendammer in Santos, zit jij soms in de bagger?
En bij de initialen, PvO, komt bij mij de naam Piet van Ooyen boven drijven.

PvO schreef :
Nog wel de ABC Bar?

Stefanvanvee schreef : Ja weer heerlijk leesvoer id nu zelfs over voetbal

Albert 45 schreef : Vervang ooyen door oord en bagger door scheepsbouw.
Dan klopt het beter

PvO schreef :
Blij te horen dat je weer terug bent Pieter
Volgende week gaat dus door indien het weer het toelaat begrijp ik?

Helemaal juist

Ben blij dat jullie nog steeds meevaren en nog niet gedeserteerd zijn.
Dank voor jullie waardering.






Santos was leuk maar toch ook, net als de havens erna, een herhaling van wat ik allemaal al eerder heb meegemaakt en het enige dat ik nog graag aan mijn ervaringen wil toevoegen is neuken maar daar steekt de bootsman steeds weer een stokje voor.
Ik heb er al over gedacht om, net als mijn stapmaats, vroeger op de avond naar de hoeren te gaan maar dat staat me toch teveel tegen.
Niet om de centen op zich maar meer om het idee dat iedere zakkenwasser, jong of oud nuchter of bezopen, als hij maar betaald er op mag en er totaal geen sympathie, laat staan liefde, aan te pas komt.

We staan voor en achter te maken in Recife en ik deel, wanneer we even moeten wachten wanneer de vletterlui de volgende tros uitlopen, mijn zielenroerselen met mijn “zeevaders”.
Kees haalt daar zijn schouders over op. ‘Sympathie, liefde? Het mocht wat gewoon effe lekker rampetampe en na afloop geen verpichtinge, daar gaat het om, wat jij Jan?’
Jan zegt: ‘Ach wat zal ik zegge? Kijk Appie, dat neuke op zich is, zeker as je een slok op heb, nogal vermoeiend en stelt eigelijk geen ene moer voor maar…, dat geknetter in de kop van je leuter als je klaarkomt, oei man, das is echt het einde!’
‘Ja,’ zegt Kees, ‘pas as er blauwe vonkies vanaf komme, ken je zegge dat je echt geneukt heb.’
Frans roept: ‘Héé, let op je werk!’
Ik zet het schaarwerk om en de kop van de winch begint langzaam te draaien.
Met zijn drieën wringen ze de dikke tros twee keer om de kop van de winch.
Met de stoomschuif een klein stukje open draai ik de eerste meters binnen.
De tros komt bijna stijf dus gooien ze nog een slag om de kop.
De winch staat er even tegenaan te hikken, ik draai de stoomschuif wat verder open en trek langzaam, met zo nu en dan een beetje meer en dan weer wat minder stoom, de kont van de Amstelland stijf tegen de kademuur.
Wanneer de tros geen centimeter meer verder wil, zetten de mannen er, tussen de bolders en de Panamakluis, een touwstopper op.
Dan wordt er een slag van de winchkop gegooid en laten ze de tros even “schrikken” zodat de spanning er af is, de laatste slagen er snel vanaf gegooid kunnen worden en de tros door drie man tegelijk, in grote achtslagen op de bolders belegd kan worden.
Dat is altijd een spannend moment, want tussen het van de winchkop halen en het beleggen, houdt de stopper - een endje manilla van slechts 4 cm. dik - het hele schip tegen de kade en als het in die korte tijd door wind of zuiging van een ander schip zou breken, vallen er doden.
Aan het begin van de reis, riepen de mannen steeds van “doordraaien, langzaam, beetje meer, houden zo” maar tegenwoordig zeggen ze haast niets meer en heb ik genoeg inzicht en “gevoel” om zelfstandig te draaien.
Als je het goed beschouwt, ben ik, op één ding na een echte zeeman, alleen dat verrekte neuken nog, want Recife is de laatste haven voor de grote oversteek en als het me hier niet lukt kan ik het wel schudden.

’s Avonds, zo tegen achten, zitten mijn stapmaats en ik, met een mok pleur voor ons neus, te ouwehoeren in de messroom.
Waar we het over hebben?
Nou niet over het seksleven van de Meikever in december, nee we hebben het over belangrijker zaken, zoals stappen en alles wat daar bij hoort, zoals, om maar iets te noemen, het seksleven van een zeuntje, dat alsmaar niet van de grond wil komen.
Doordat Kluitennek, onze 1e stuurman, ondanks dat de mannen rood staan, ze toch geld heeft laten opnemen, gaan we weer ouderwets met z’n drieën stappen.
Nu doet Kluitennek dat niet uit de goedheid van zijn hart, o nee.
Dat is puur berekening want, wanneer we in Holland komen en de afmonstering alleen maar uit negatieve cijfer bestaat, kunnen de mannen, zonder verlof, meteen weer de lange reis op om hun schuld af te lossen.
Het is dan tegenwoordig niet meer zo, dat jan de zeeman met drank en knuppels gepaaid en geshanghaaid wordt maar dat wil nog niet zeggen dat de “Oprechte Ghristelijke Nederlandse Koopvaardij” er geen achterbakse ronselprakrijken op na houdt.

‘Zeg Appie, hoeveel van die kromme dinge heb jij nog?’
‘Hoe zo, Jan?’
‘Nou, dit is de laatste staphave en nu ben ik bang dat Kees en ik net niet genoeg pegels hebbe om op passende wijze afscheid van Brasil te neme. Wanneer jij meer heb dan je op ken make, mag je onze koffie overneme voor het zelfde prijsie. En o Appie jonge, wat zal je lieve moesie blij met je zijn.’

De koffie waar hij het over heeft, blikken met vijf kilo gebrande bonen van de beste kwaliteit, pure Santoskoffie zijn in Holland erg gewild.
Als zeeman mag je in Holland, iedere reis, zo’n blik taxfree invoeren.

‘Ik dacht het niet Jan. Als ik gesnaaid word, met vijftien kilo koffie ben ik niet zo akelig zwaar de lul.’
‘Nee joh, wij brenge zelf die blikke door de poort en zette je ermee op de bus, kat in ’t bakkie, nothing in the fucking road.’
‘Oké maar hoe moet ik die drie blikken en mijn plunjezak in mijn uppie van de bus naar huis dragen?’
‘Daar is over nagedacht, je meldt je, voor de tijd dat die prauw binne legt, voor bijwerke. Dan neem je nu allenig die blikke mee in je plunjezak en haalt later je je pendekke met remspore op, dan verdien je nog een lekker zakcentje op de koop toe.’
‘Goed, ik doe het.’
Ik pak mijn portemonnee en tel, terwijl de maats over mij schouder kijkend ijverig meetellen, de hele hap.
‘Zo zeg, die kontkrummel is nog rijker dan Rothschild!’
‘Ja hij kan nog wel wat meer misse, hoeveel sloffe heb jij nog?’
We worden het eens over zes sloffen sigaretten die ze ook, pas bij de bus zullen afleveren.
‘Dan is je pappie ook weer tevrede.’
Kees ziet dat ik wat zuinig naar de overgebleven biljetten kijk.
‘Echt Appie, meer heb je niet nodig. Of wil je je soms lam zuipe?’
‘Nou nee…’
‘Nou dan, ga je douche en omklede en vergeet niet om je eikel glanzend op te poetse, wie weet is het vanavond prijs.’


Albert.